✅ «موسّسه تحقیقاتِ شرقیِ باندارکار» در شهرِ پونا
«موسّسه تحقیقاتِ شرقیِ باندارکار» (Bhandarkar Oriental Research Institute) که به نامِ مخفّفِ BORI شناخته شده است، در 1917 به یادِ راما کریشنا گوپال باندارکار (837-1925) در شهرِ پونا، هندوستان تاسیس شد. وی محقّق، شرقشناس و فعّالِ اجتماعیِ برجسته هندوستان بود. وی در ابتدایِ تاسیسِ موسّسه 22000 کتابهایش را اهدا نمود. شخصیّتهایی چون: پی.کی. کودی؛ اِی.دی. پوسالکار؛ اِس.وی.سوهنی؛ آر.اِن. دَندیکار؛ پی.وی.بَپَت و پی.اِل.ویدیا کتابهایِ ارزشمندشان را اهدا نمودند.
در سالِ 1866 حکومتِ بمبئی طرحِ گردآوریِ نسخههایِ خطّیِ هندی را آغاز کرد و محقّقانِ برجستهای در این طرح شرکت کردند: پروفسور جُرج بوهلر؛ پروفسور اف.کِلهورم؛ پروفسور پیتر پِترسون؛ پروفسور آر.جی.باندارکار؛ پروفسور اِس.آر.باندارکار؛ پروفسور کاتاواتی؛ پروفسور گاتی. این دانشمندان در آن روزگار 17000 نسخه جمعآوری کرده به دکّن کالج (در پونا) منتقل کردند. پس از تاسیسِ «موسّسه باندارکار»، در 1918 نسخههایِ خطّیِ حکومتِ بمبئی به این موسّسه منتقل شد. در 1925 بخشِ انتشاراتِ موسّسه راهاندازی شد و از 1935 فهرستنویسیِ نسخههایِ خطّیِ آغاز شد.
در حالِ حاضر «موسّسه باندارکار» دارایِ 29510 نسخه و کتاب 125000 کتاب به 25 زبانِ دنیا است که در حالِ افزایش هستند. بیشتر نسخهها (17877 تعداد نسخه) مربوط به مجموعه The Government Manuscript Libraryمیباشد.
نسخهها در موضوعاتِ: مذهب، زبان، ادبیاتِ ویدیک، دستورِ زبان، موسیقی، نمایشنامه، طب، فلسفی و کتابهایِ مقدّسِ هندوان. به زبانهایِ: سانسکریت، زبانهایِ هندوستانی، زبانهایِ آسیایی و اروپایی. به خط: دیوناگری؛ شارادا؛ گرنتا؛ نسخ؛ اُریا؛ بَنگالی؛ کنّادا؛ تِلگو ؛ تامیلی.
350 تعداد نسخه نوشته شده رویِ برگِ درختِ پالم هستند و تعدادِ 150 نسخه رویِ تختههایِ آجر. همچنین تعدادِ 1500 نسخهها، مصوّر میباشند. یکی از نفیسترین نسخهها «بَگوتا پُرانا» است که دارایِ 128 تصویرِ بسیار زیبا است.
از مجموعههایِ نفیسِ «موسّسه باندارکار»: نسخههایِ کمشیری؛ ویشرام بَگوادا؛ نسخههایِ مصّور و میناتورِ فارسی؛ نسخههایِ ادبیات و فلسفه جِین. نسخههایِ نفیسِ ریگودا به عنوانِ میراثِ جهانی در سازمانِ یونسکو به ثبت رسیدهاند.
برخی از نسخههایِ فارسیِ نفیس: ترجمه فارسیِ «گیتا» و «یوگ وَشیست» (از: داراشکوه) با قدمتِ 340 ساله؛ ترجمه فارسیِ «ویشنو پُرانا» از سویِ یک پَندَت کشمیری؛ نسخه درباره پرورشِ اسب تالیفِ قاضی حسن افتخان (مربوط به 390 سال پیش)؛ نسخه اصلی دارایِ مهرِ سلطنتی کتابخانه جهانگیرشاه.
تاکنون این منابعِ موسّسه دیجیتالی شدهاند: فهرستِ تفصیلی: 13 جلدِ چاپ شده؛ 35 قسمت؛ 13000 نسخه؛ میکروفیلمِ 13000 نسخه. بیش از 10000 برگ نسخه فارسی در حالِ مرمّت هستند.
از انتشاراتِ مهمِ «موسّسه باندارکار»: فهرستِ تفصیلیِ نسخههایِ خطّی که در 35 جلد منتشر شده است (شامل 12000 نسخه خطّی از «کتابخانه نسخِ دولتی») و تهیّه میکروفیلم میلیونها اوراق (شامل 4000 نسخ فهرست نشده)؛ «تصحیحِ انتقادیِ مهابارات- در 19 جلد»؛ «تاریخِ دَرمشاسترا»؛ «فرهنگِ پراکریت» (Prakrit Dictionary) که به ترتیبِ تاریخی چاپ شده است از 1988 تا 2016 به طول انجامید و تاکنون در پنج جلد با 55000 مدخل منتشر شده است که بنا است به 90000 مدخل برسد.
از دیگر فعّالیّتهایِ «موسّسه باندارکار»، برگزاریِ سخنرانی و انتشارِ سالنامه (Annals of The Bhandarkar Oriental Research Institute ) است و برایِ غنیکردنِ نشریاتِ خود آماده تبادلِ این سالنامه با نشریاتِ دیگرِ کشورهایِ جهان است.
در 1943 این موسّسه «اداره مرکزیِ کنفرانسِ شرقشناسیِ سراسریِ هندوستان»(Central office of the All India Oriental Conference= AIOC) به ثبت رسانید.
شایانِ ذکر است که «موسّسه باندارکار» با «پروژه ملّیِ نسخههایِ خطّی» (National Mission for Manuscript= NMM) در هندوستان همکاری دارد.
http://yon.ir/OWpce🆔 @manuscript