قرآن منسوب به خط امام حسن مجتبی علیه السلام در موزه مجموعه چهل ستون اصفهان
@manuscript
@manuscript
قسمتي از قرآن کريم روي پوست آهو به خط کوفي، به شيوه اعرابگذاري ابوالاسود دوئلي و خليل بن احمد فراهيدي(2) روي پوست آهو به خط ضحّاک بن عجلان (3) با مُهر الحاقي، منسوب به امام حسن بن علي بن ابي طالب(ع) مشتمل بر 575 ورق به طول 42 سانتيمتر و عرض 35 سانتيمتر (به شماره ثبت 99) [تصوير شماره 1] در ذيل دو صفحه مربوط به سوره ماعون دستنوشتههايي به خط شکسته تحريري به اين شرح نوشته شده است که نشان ميدهد به اين قرآن و زيارت آن در دورانهاي پيش عنايت ويژهاي بذل ميشده است.
در حاشيه زير صفحه انتهاي سوره ماعون نوشته شده است:
«به تاريخ شهر شوالالمکرم 1334 که من در سن پنجاه و هشتساله بودم و به حکومت فارس متشرفم در چهلستون توي تالار به زيارت اين قرآن مجيد مشرف شدم و در همين سال حکومت اصفهان با حضرت مستطاب والا عينالسلطنة و براي يادگار با حضور آقاي يمينالسلطنة، پسر حضرت اقدس والا، ظلالسلطان، و اخوان کرام ايشان اين تاريخ نوشته شده است که باقي بماند. عبدالحسين فرمانآرا»
و در زير صفحه مقابل (صفحه سرلوح سوره ماعون) ظاهرا با همان خط آمده است:
«بعد از چهار سال و چند ماه ايالت(4) فارس که از شيراز به اصفهان مراجعه و بحمداللّه آن مملکت آشفته و بهمريخته را در مدت ايالت خود منظم و اهالي را از
مجاعه و قحطي خلاصي و موفقيتهاي کاملي حاصل نمودم، در محرم سنه 1339 به واسطه خستگي استعفا دادم، در تاريخ 29 صفر 1339 در زمان حکومت جناب مستطاب اجل اکرم آقاي نصيرخان، سردار جنگ بختياري، که در باغ نو منزل داشتم، به اتفاق حضرت اشرف والا شاهزادهاسمعيل ميرزا معتمدالدوله دوباره به زيارت اين قرآن مجيد نائل شده و در خدمت حضرت حکمران و حضرت والا، شاهزاده معتمدالدوله اين مختصر را براي يادگاري در مقابل يادگار اجل نوشتم.»
براي آگاهي بيشتر در اين زمينه نک: رفيعي مهرآبادي، ابوالقاسم، آثار ملي اصفهان، انتشارات انجمن آثار ملي، شماره پيدرپي 101، ص357. ضمنا به گفته دکتر هنرفر اين مجموعه در يک صندوقچه، احتمالاً تا اوايل دوره پهلوي در دريچهاي که بالاي محراب مسجد شاه [امام کنوني] اصفهان قرار دارد نگهداري ميشده است.
و در حاشيهاي ديگر:
«اين بنده فعلاً که 4 رجب 1337 است از شيراز به واسطه بيمهري حضرت والا فرمانفرما احضار به تهران شده و براي زيارت بزرگترين کتاب آسماني در عمارت چهلستون آمده و براي يادگار نوشته شد. ثقةالاسلام شيرازي»
