گنجینه مکتوب

من خادم دعاگوی میگویم اگر در این(؟) کتاب نموده(؟) ...
بر عقول را قسطاسی مستقیم است گفته ...
آید از اکابر و افاضل عصر طمع است(؟)...
ندارم و اگر حال بر خلاف آن(؟)...
داریم به مکارم ایشان که داعی خود را از وصیت(؟)
معاف بدارند و در حجر عنایت و حرم گرم خویش راه

مدتی است که با آثار محقق ارجمند و اندیشمند نستوه استاد محمد تقی دانش پژوه مانوس هستم...
هرکدام از آثار ایشان یا مقدمه هایی که بر تصحیحات شان نوشته اند می خوانم بیشتر بر عمق علمی ایشان پی می برم...
آثار زیادی از ایشان تا به حال به چاپ رسیده است. مقالات و تصیحات ارزشمندی از میراث گذشتگان و فهرست های نسخ خطی که توسط ایشان یا زیر نظرشان به چاپ رسیده هر کدام دال بر خبرویت ایشان در علوم اسلامی است...
سالها پیش مجموعه ای با عنوان حدیث عشق پیرامون برخیس از بزرگان عرصه تصحیح نسخ خطی چاپ شد. جلد دوم و سوم این مجموعه پیرامون استاد دانش پژوه است که به دوستان توصیه میکنم که حتما این اثر را مطالعه کنند.

همانجا نوشتم که رساله ای هم از میرزا عبدالله افندی در باره خصی کردن غلامان هست که یکی از شماره های رسائل خطی فارسی از بنیاد پژوهشها چاپ شده است.
حالا استفتای جالبی از سوی شاه از آقا جمال خوانساری فقیه بسیار معروف دوره اخیر صفوی یافتم. وی فرض های مختلف مساله را که در خصوص غلامان ارسالی از گرجستان بوده، مطرح کرده، و اما مع الاسف در همه فرض ها، نتیجه گیری او این است که این افراد در هر حال غلام می مانند و می توان مالک شد. البته در پایان از آستان ملوکانه خواسته است که با آزاد کردن آنها، به فکر اجر و ثواب اخروی باشد و لطف خویش را در حق غلامان مستدام بدارد.

[حکم غلامان خصی شده ارسالی از سوی حکام گرجستان: آیا حکم تنکیل بر آنها جاری و طبعا آزادند یا همچنان غلام هستند؟]

به ذروه عرض ایستادگان پایه سریر گردون مصیر می رساند که چون بر حسب الامر الاعلی مقرر شد که این کمترین حکم غلامان خصی که حاکم گرجستان یا حکام دیگر به درگاه جهان پناه می فرستند به موقف عرض اقدس رساند، بنابر آن به عرض می رساند که مشهور میان علماء ـ رضوان الله تعالی علیهم ـ این است که هرگاه کسی بنده خود را تنکیل نماید، آزاد می شود، و تنکیل آن است که کار فظیع شنیعی در باره او کند که باعث نکال و عبرت دیگران شود، مثل این که بینی او را یا زبان او را یا هر دو گوش او را قطع نماید. و بعضی احادیث نیز دلالت بر این دارد، اما سند آنها صحیح نیست و به آن اعتبار بعضی از علماء در آن توقف و تردد کرده اند.
و بنابر تقدیر قول به آن، چنان که مشهور است، مشهور میانه ایشان این است که این وقتی است که مالک خود تنکیل کند. پس اگر بنده کسی را دیگری تنکیل نماید، به آن آزاد نمی شود.
و بعضی از ایشان تنکیل غیر مالک را هم سبب آزادی می دانند، و از کلام ایشان ظاهر نمی شود که اگر مالک خود مباشر آن کار نشود، اما دیگری به امر او بکند، آیا حکم آن دارد که مالک خود کرده باشد، یا این که حکم این دارد که دیگری به امر او کرده باشد.
و چون حکم تنکیل به عرض قدس رسید، به ذروه عرض می رساند که بعضی از محققین علماء فرموده اند که دور نیست که خصی نمودن، داخل تنکیل باشد، و حدیثی از طرق اهل سنت نیز دلالت بر آن دارد.
و آنچه فرموده اگر چه دور نیست، اما حکم به آن خالی از اشکالی نیست، و اصل بقاء ملک است تا خلاف آن معلوم شود.
و بعد از عرض این مقدمات به موقف عرض اقدس می رساند که در باب غلامان خصی که حکام گرجستان یا غیر ایشان به درگاه جهان پناه می فرستند، هرگاه معلوم نباشد که به چه نحو ایشان را خصی کرده اند، تفتیشی در کار نیست، و به حسب ظاهر شرع حکم به بندگی ایشان می توان کرد.
گاه باشد که اهل ایشان، خود پیش از بندگی ایشان را خصی کرده باشند از برای این که به قیمت زیاد بفروشند.
و اگر معلوم باشد که بعد از آن که حاکم ایشان را گرفته خصی شده باشند، باز حکم به آزادی نمی توان کرد، زیرا که ممکن است که حاکم اولا او را به قصد بندگی نگرفته باشد، بلکه اولا جمعی از ایشان را خصی کند تا بعد از آن، هر که را خواهد بنده نماید.
و بر تقدیری که اولا قصد بندگی کرده باشد، گاه باشد که دیگری بی امر او کرده باشد، و ظاهر این است که در این صورت آزاد نمی شود.
و بر تقدیری که چنین نباشد، احتمال این که حاکم خود مباشر این فعل باشد، بسیار بعید است، و احتمال ظاهر این است که به امر او واقع شود، و حکم به آزادی به تنکیل برین نحو چنان که ظاهر شد، محل تامل است.
با آن که ظاهر شد که اصل آزادی به سبب تنکیل، اگرچه مشهور است، اما اجماعی نیست، و احادیثی که دلالت بر آن می کند، صحیح نیست، و همچنین داخل بودن خصی نمودن در تنکیل معلوم نیست.
نهایت از راه احتیاط اگر آنچه [از غلامان] بیاورند آزد فرمایند، و صیغه عتق جاری شود، اولی و باعث اجر عظیم خواهد بود. دیگر امر از ملازمان اعلاست.
امید که همواره غلامان و بندگان آن آستان ثریا نشان، به الطاف و اعطاف آن شهنشاه جهان سرافراز و ممتاز، و همگی مخالفان و معاندان این خاندان عظیم البنیان به انواع وبال و نکال مبتلا و مثله طراز باد. جم. ادام الله تعالی ظله العالی بحرمة محمد و آله الطاهرین الاخیار.
@jafarian1964

حقوق پادشاه از دیدگاه آخوند ملامحمد تقی مجلسی
حق پادشاه يا مطلق پادشاهان و سلاطين و خوانين يا اعم از قضات و امثال ايشان از جمعى كه تسلط بر تو داشته باشند، آنست كه بدانى كه تو محل آزمايش او شده به آن كه حق سبحانه و تعالى او را پادشاه كرده است يا سلب لطف كرده، گذاشته است تا او را بر تو تسلط داده‌اند، و ترا آزمايش كرده‌اند، و او را آزمايش كرده‌اند كه با تو خوب سر كند، و مستحق ثواب شود يا ظلم مى‌كند و مستحق عقاب شود. و بدانى كه بر تو لازم است كه كارى نكنى كه سبب غضب او شوى كه خود سبب هلاك خود شوى و شريك او شوى در ستمى كه بر تو كند. پس بدانى كه تقيه واجبست و هر چه گويد اطاعت مى‌بايد كرد از جهت رضاى حق سبحانه و تعالى ما دام كه خون بغير حق نباشد و بعضى گفته‌اند كه تقيه نيست در مطلق دما پس اگر گويد كه دست فلانى را ببر كه دستت را مى‌برم نمى‌بايد بريد اگر چه دست او را ببرند چون دست ما عزيزتر از دست او نيست اما اگر گويد كه دست او را ببر و اگر نه ترا مى‌كشم در اينجا نيز خلافست
اميد كه حق سبحانه و تعالى كسى را باين بلاها مبتلا نكند.
و اكثر اوقات اين بلاها به سبب قرب ايشان حاصل مى‌شود هر چند از ايشان دورتر است ايمن‌تر خواهد بود‌
@jafarian1964

👆👆👆
و باید که به این صورت، خط اول بر روی الف «حا» ملصق شود، و خط سیم بر سرو ته «ف» بچسبد، و در این بین، مکرر صلوات بفرستد.
و اگر درد از آن موضع، به موضع دیگر حرکت کند، باز دست بر آن موضع گذاشته، عمل مذکور را از سر گیرد، و به تمامه به عمل آورد، تا بالمره رفع شود.
و اگر غلطی نکند، ان شاءالله تعالی رفع می شود و مکرر تجربه رسیده.
[تصویر سند را پایین ملاحظه فرمایید]

@jafarian1964

خواجه طوسی در کتاب اخلاق ناصری میفرماید: 🌺 یکی از رؤسای یونان بر غلام حکیم افتخار نمود. غلام گفت‏: اگر موجب مفاخرت تو بر من این‏جامه‏های نیکوست که خویشتن‏ را بدان آراستهء حسن و زینت در جامه است نه در تو. و اگر موجب‏ فضل تو این اسب است که بر او نشستهء چابکی در اسب است نه در تو، و اگر فضل پدران است ایشان صاحب فضل بوده‏اند نه تو و چون‏ از این فضائل هیچکدام حق تو نیست اگر صاحب هر یکی سهم خویش‏ استرداد کند پس تو که باشی؟! 🌺

یک توضیح: جناب امید حسینی نژاد فاضل محترم و کوشا برای من یادداشت آقایی را در نقد مطلب اخیر من درباره نقد مکتب تفکیک فرستاد که از خواندن آن معلومم شد آن آقا نقد من را شخصی فرض فرموده اند. اینجا همین مقدار باید بگویم که من اساساَ این آقا را نمی شناسم و تنها از طریق اینترنت و به دلیل نقد محترمانه ای که سال گذشته بر یکی از نوشته های من باز همین دوست گرامی جناب حسینی نژاد برای من فرستاد با ایشان و قلمش آشنا شدم. من درست است که تا آنجا که فرصت دست بدهد نوشته های دوستان و همکاران را می خوانم اما به هر دلیل تا آن زمان با نام و آثار ایشان آشنا نبودم و یا اگر نام او را دیده بودم به ذهن نسپرده بودم. بعد از آن هم شاید دو سه مرتبه ای به مناسبتی دیگر غیر از بحث مکتب تفکیک تنها نام و نه نوشته ای از ایشان را دیدم (اگر اشتباه نکنم به مناسبت اینکه ایشان ظاهراً چاپ و انتشار دو سه کتاب در حوزه مطالعات کلامی را تولیت کرده با اینکه هنوز آن کتاب ها را ندیده ام). بنابراین مخاطب نوشته من ایشان نبود و اساساً من دعوای شخصی ندارم و نگاهم تنها معطوف به یک جریان ضد فلسفی و ضد فکر است که پشت عنوان مکتب اهل بیت و علوم آل محمد خود را پنهان کرده و با هر چه تفکر علمی و عقلی است مخالف است و بزرگان دین را در طول تاریخ اسلام متهم به خیانت به مکتب اهل بیت می کند. بنابراین ظاهراً آن آقا دچار سوء تفاهم شده اند.

پ. ن: در همان یادداشت این آقا فرموده اند که سالهای سال در محضر بزرگان مکتب تفکیک علوم و معارف آنان را خوانده اند. مبارکشان باد. اما در بیوگرافی خود که اینک و برای نخستین بار بدان نظر می کنم همه جور انواع دروس و تحصیلات هست الا تتلمذ نزد بزرگان مکتب تفکیک. قبول دارم که شاید این بیوگرافی سال ها پیش نوشته شده زمانی که اظهار شاگردی نزد اعلام فلسفه بیشتر اعتبار می آورد تا اظهار تتلمذ نزد اعلام تفکیک. با این وصف به نظرم در نوشته این آقای محترم نوعی خود بزرگ بینی قابل استشمام است که شایسته اهل علم نیست. خود و ایشان را به تقوا و انصاف در گفتار و عمل فرا می خوانم. باری ایشان اظهار فرموده اند که آنگاه که این کمترین (یعنی حسن انصاری) هنوز از دبستان فارغ نشده بودم ایشان با معارف میرزا آشنا بوده است. از بیوگرافی ایشان به ظن متآخم به یقین بر می آید که سن و سال ایشان از من بیشتر است و احترام ایشان دست کم از این نقطه نظر بر من لازم است اما این توضیح را هم لازم می دانم اضافه کنم که من سال ۵۹ از دبستان فارغ شدم. ایشان بنابر اظهارات خود احتمالا سال ۵۸ با این مکتب آشنایی یافته اند. از ظاهر کلامشان پیداست که مقصودشان از آشنایی شناخت قابل قبول از مبانی این مکتب است. اگر ایشان و با توجه به بیوگرافی منتشر شده متولد حدود سال ۱۳۴۲ شمسی هم باشد معنایش این است که در حدود سن شانزده سالگی و حتی قبل از آنکه برای تحصیل در سال ۶۱ (باز بنا بر بیوگرافی فوق الذکر) بدون هیچ گونه سابقه تحصیلات طلبگی (باز هم بنابر همان بیوگرافی) به قم مشرف شوند توانایی درک مطالب مکتب تفکیک را داشته اند. آیا حضرت ایشان تا بدین پایه نسبت به مکتب تفکیک بد گمانند که می توان مطالب آنان را در سنین پانزده شانزده سالگی و حتی قبل از آشنایی با دروس طلبگی فرا گرفت و با آن آشنایی یافت؟ مگر اینکه مقصود ایشان را درست متوجه نشده باشم. احتمالاً ایشان هم مثل این کمترین در همین حدود سن و سال پانزده شانزده سالگی تازه با مقدمات مبانی و سخنان مرحوم میرزا آشنا شده است (با اینکه همان زمان که من این درس ها را می خواندم کم و بیش مقدمات در عربیت و ادب و منطق را خوانده بودم). با این حساب شاید حق با ایشان است که ذکری از این تحصیلات در بیوگرافی و به اصطلاح امروز در رزومه خود بیان نفرموده اند. به هرحال لازم است باز تأکید کنم ابدا مخاطب سخن من ایشان نبود و اساساً سخن من مخاطب شخصی نداشت و ندارد. لطفا یک بار دیگر متن نقد من را بخوانند شاید اصلاح فرمایند.

🔸به بهانه ۱۷ تیر که هفدهمین سالگرد درگذشت آیت‌الله دکتر مهدی حائری یزدی (۱۳۷۸-۱۳۰۲)؛ فرزند مؤسس حوزه علمیه قم و استاد فلسفه و دین در دانشگاه‌های هاروارد، مک‌گیل، ییل، جرج‌تاون و آکسفورد بود.

📝«ایدئولوژی اسلامی» اصطلاح غلطی است و کسانی که این اصطلاح را به کار می‌برند به لوازم و پیامدهای آن ملتفت نیستند. لازمه‌اش این است که تمام قرآن ساخته فکر خود پیامبر باشد، در حالی که اسلام، وحی است و حقیقت فکر، غیر از حقیقت وحی است.

👈شرح اصول کافی/تقریر پرویز پویان از دروس آیت‌الله دکتر مهدی حائری یزدی، ص ۱۴۴

اخلاق تحقیق و تدریس را از شیخ انصاری بیاموزیم.
آیت الله شبیری زنجانی نقل می کند:
مطلب ديگرى را از آقاى حاج سيد محمد على سبط (متوفّى ۱۳۶۶ش) در تهران شنيدم كه البته ايشان سند آن را ذكر نكردند . آقاى سبط ، نوه شيخ انصارى است . ايشان مى‏گفت:
شيخ انصارى يك زمان درس را تعطيل مى‏كند ، شاگردان از اين تعطيلى نابهنگام ناراحت مى‏شوند كه آنها را از فيض باز داشته است . دو نفر نزد شيخ مقرّب بودند كه ايشان حرف آنها را رد نمى‏كرد: يكى آقا سيد على شوشترى و ديگرى ميرزاى شيرازى . شاگردان مناسب مى‏دانند كه نزد ميرزاى شيرازى رفته ، از ايشان بخواهند كه با شيخ صحبت كرده ، شيخ را راضى كند كه دوباره براى درس تشريف بياورند . ميرزا خدمت شيخ مى‏رسد و مى‏گويد: الآن وقت تعطيلى نيست و الحمدالله وجود شريف حضرت عالى سالم است ؛ چرا درس را تعطيل كرده‏ ايد؟
شيخ مى‏فرمايد: نوشتجات من به دست يكى از علما رسيد ، آنها را مطالعه كرده ، نقدهايى بر آنها نوشته و برايم فرستاده است . من اين نقدها را كه مطالعه كردم ، ديدم آن اشكالات به حرفهاى من ، به هيچ وجه وارد نيست و ارتباطى به بحثهاى من ندارد . اين ماجرا باعث شد تا من فكر كنم كه نكند آن ايرادهايى كه ما به سابقين وارد مى‏كنيم ، از اين قبيل باشند . ممكن است كه محقق و علامه و مانند آنها اگر زنده بودند ، مى‏گفتند اشكالات شما به حرفهاى ما نمى‏خورد ، محلّ نفى و اثبات دوجاست ، ما سخنى مى‏گوييم ، شما به سخن ديگرى اشكال مى‏كنيد ، گاهى اصطلاحات در طول زمان مختلف مى‏گردد . انسان حرف گذشتگان را بر مصطلحى كه با آن آشناست ، حمل مى‏كند ؛ در حالى كه حرف آنها واقعاً معناى ديگر داشته است.
خلاصه ، شيخ مى‏فرمايد ممكن است ايرادهاى ما به سابقين از قبيل ايرادهاى اين آقا به من باشد . ما هر روز اين بزرگان را به محاكمه مى‏كشيم و آنها را محكوم مى‏كنيم و من مى‏ترسم كه از ناحيه ما درحق آنها ظلمى شده باشد و آنها هم نيستند كه از خود دفاع كنند . ما به قدرى كه طلبه‏ها در مباحث علمى رشدى پيدا كنند و ذهنشان باز شود ، درس گفته‏ايم ، بيشتر از اين را مى‏ترسم مسؤول باشم.
ميرزا مى‏گويد: بين شما و آن آقا فرق است ؛ آن آقا مطالب شما را مطالعه كرده و بر روى آن به تنهايى فكر كرده ، اشكالى به نظرش آمده و براى شما فرستاده است ، امّا شما مدّتها فكر مى‏كنيد و بعد اشكالات را در مجمع مجتهدين طرح مى‏كنيد ـ سپس ميرزا شاگردهاى مجتهد شيخ را يك به يك اسم مى‏برد ـ و همه اين مجتهدين مدافعين غايبين هستند . اين افراد همه در فكرند كه اگر اشكال شما نقطه ضعفى داشت و بشود از گذشتگان دريك جا هم دفاع كنند ، از آنها دفاع خواهند كرد ، و اگر مطلبى تصويب شد تنها به نظر شما نيست ، بلكه به تصويب تمام اين مجتهدين رسيده است.
شيخ مى‏فرمايد: بلى ، اين تفاوت هست ؛ فردا براى درس مى‏آيم.
در اين ماجرا دقت كنيد ، اصلاً تنبه به اين مطلب خيلى مهم است كه «شايد از ناحيه ما ظلمى به ديگران شده باشد» . تا انسان از افراد عادى بسيار بالاتر نباشد ، به اين مطلب نمى‏رسد.
اين مطلب را من براى آقاى سبط ، نوه شيخ انصارى ، در قم نقل كردم . گفتم: شما اين مطلب را شنيده ‏ايد؟ ايشان گفت: من از پدرم شنيدم كه شيخ اشكالات آن آقا را كه مطالعه مى‏كند ، شروع به گريه مى‏كند . مى‏گويند: چرا گريه مى‏كنى؟ ايشان به شما ايراد كرده ، مطلب مهمى نيست! مى‏گويد: نه من براى ايراد كردن ايشان گريه نمى‏كنم . ايراد بايد بشود ، بلكه گريه من براى ايرادهاى خود من به ديگران است كه مبادا ما ظلم كرده باشيم.
(سایت مؤسسه کتابشناسی شیعه 17 بهمن 1396 نقل از کتاب جرعه ای از دریا نوشته آیت الله شبیری)

🔹🔸🔹🔹
شکرانهٔ استفادهٔ ما از کتب فضلاء آن است که به رفع نواقص آن همت بندیم و در حدِّ ادب انتقاد کنیم..‌

استادان فنون اگرچه بزرگ و راهنمای حقیقی انسان و به پرستش[=ستایش] سزاوارند، لیکن این مقدار واجب نکند که پردهٔ عصمت بر گفتار و رفتار ایشان کشند و عقل سلیم و فکر صحیح و برهان متین را که مایهٔ بزرگی و عظمت ایشان است خوار دارند و اقوال آنان را کورکورانه و به تقلید فراگیرند و اگر غلطی بینند و نادرستی، آن را از راه حجّت بشناسند و صواب شمارند و درست انگارند و از مراعات حق دست بدارند، که گذشتگان گرچه بزرگند ولی حقیقت از همه چیز بزرگتر است و ارسطو گوید: «اختلف الحقُّ و فَلاطُنُ و کِلاهما لنا صَدیقانِ إلّا أنّ الحقَّ أصدَقُ لنا مِن فَلاطُن». بلکه بر حقیقت‌جویان لازم است که اگر به حق رسند به شکرانهٔ این موهبت دیگران را آگاهی و از رنج طلب رهایی بخشند و اگر به غلطی از آن گذشتگان پی برند از بیم غوغای خصمان و عوام نهفته نسازند و آشکار بگویند..»

استاد بدیع‌الزمان فروزانفر،
مقدمهٔ کتاب ارزشمند «سخن و سخنوران»

و من به بغداد گروهى را ديدم از شيعت، و ايدون گفتند كه ما تاريخ از مقتل حسين بن على عليه السّلام كرديم كه آن كارى بزرگ بوده است كه خون او با چندين اولاد ايشان بر زمين ريختند.
و اين را اصل آن است كه هر مردمانى كه ايشان را كارى بزرگ بيفتادى تاريخ از آن سال كردندى.
و ايدون شنيدم به بغداد كه به شام اندر از روستاهاى دمشق ناصبيان، و مردمانى صلب‏ اند اندر مذهب و على را دشمن دارند و معاويه را دوست دارند بغايت، و ايشان تاريخ نه از سال‏ هجرت كنند بلكه تاريخ از آن روز كنند كه معاويه بمرد، و اين هم از آن اصل است كه گفتيم.
تاريخنامه طبرى، ج‏3، ص: 88

و من به بغداد گروهى را ديدم از شيعت، و ايدون گفتند كه ما تاريخ از مقتل حسين بن على عليه السّلام كرديم كه آن كارى بزرگ بوده است كه خون او با چندين اولاد ايشان بر زمين ريختند.
و اين را اصل آن است كه هر مردمانى كه ايشان را كارى بزرگ بيفتادى تاريخ از آن سال كردندى.
و ايدون شنيدم به بغداد كه به شام اندر از روستاهاى دمشق ناصبيان، و مردمانى صلب‏ اند اندر مذهب و على را دشمن دارند و معاويه را دوست دارند بغايت، و ايشان تاريخ نه از سال‏ هجرت كنند بلكه تاريخ از آن روز كنند كه معاويه بمرد، و اين هم از آن اصل است كه گفتيم.
تاريخنامه طبرى، ج‏3، ص: 88

🔸سوال: قصه عروسی حضرت قاسم را حق و يقين شمردن و اعتقاد قطعی به آن داشتن و کسی که آن را ثابت نداند او را بد گفتن و دشنام دادن، چه حکم دارد؟

🔹جواب: کسی که مدّعی حقیّت این قضیه است و معتقد به وقوع این واقعه است، اگر از جمله عوام است پس در زمره مستضعفین محسوب است؛ چون غالب عوام مطلع نیستند بر مفاسد بعض از عقاید و لهذا آن چه از دراویش و قصه خوانان می شنوند باور می کنند و چون در ذهن ایشان رسوخ نمود دیگر ازاله آن صعب است؛ ولهذا منکر آن را مذمت می نمایند.

🔸و چنین کسی را باید موعظه نمود و بر مفاسد این اعتقاد، مطلع ساخت، و به او فهمانید منافات آن را با اعتقاد به امامت ائمه اثنی عشر عليهم السلام.

🔹و اگر از مدّعیان علم است پس حال او از سه صورت بیرون نیست؛

🔸یا این است که تکذیب می نماییم او را در ادعای علم؛ و یا آن که تکذیب می کنیم او را در ادعای او بر اعتقاد قطعی به صحت این واقعه؛ و یا آن که او را از زمره مؤمنین بیرون خواهیم دانست. پس هريك را که خواهد، اختیار کند.

🔹و در هر صورت اگر سبّ نماید منکرین آن را، البته از درجه عدالت ساقط خواهد بود.

(آیة الله العظمی علامه سید محمد علی حسینی شهرستانی)

@bazmeghodsian

🔸سوال: قصة عروسی حضرت قاسم را حق و يقين شمردن و اعتقاد قطعی به آن داشتن و کسی که آن را ثابت نداند او را بد گفتن و دشنام دادن، چه حکم دارد؟

🔹جواب: کسی که مدعی حقیقت این قضیه است و معتقد به وقوع این واقعه است، اگر از جمله عوام است پس در زمره مستضعفین محسوب است؛ چون غالب عوام مطلع نیستند بر مفاسد بعض از عقاید و لهذا آن چه از دراویش و قصه خوانان می شنوند باور می کنند و چون در ذهن ایشان رسوخ نمود دیگر ازاله آن صعب است؛ ولهذا منکر آن را مذمت می نمایند.

🔸و چنین کسی را باید موعظه نمود و بر مفاسد این اعتقاد، مطلع ساخت، و به او فهمانید منافات آن را با اعتقاد به امامت ائمه اثنی عشر عليهم السلام.

🔹و اگر از مدّعیان علم است پس حال او از سه صورت بیرون نیست؛

🔸یا این است که تکذیب می نماییم او را در ادعای علم؛ و یا آن که تکذیب می کنیم او را در ادعای او بر اعتقاد قطعی به صحت این واقعه؛ و یا آن که او را از زمره مؤمنین بیرون خواهیم دانست. پس هريك را که خواهد، اختیار کند.

🔹و در هر صورت اگر سبّ نماید منکرین آن را، البته از درجه عدالت ساقط خواهد بود.

(آیة الله العظمی علامه سید محمد علی حسینی شهرستانی)

@bazmeghodsian

🔸سوال: قصه عروسی حضرت قاسم را حق و يقين شمردن و اعتقاد قطعی به آن داشتن و کسی که آن را ثابت نداند او را بد گفتن و دشنام دادن، چه حکم دارد؟

🔹جواب: کسی که مدّعی حقیّت این قضیه است و معتقد به وقوع این واقعه است، اگر از جمله عوام است پس در زمره مستضعفین محسوب است؛ چون غالب عوام مطلع نیستند بر مفاسد بعض از عقاید و لهذا آن چه از دراویش و قصه خوانان می شنوند باور می کنند و چون در ذهن ایشان رسوخ نمود دیگر ازاله آن صعب است؛ ولهذا منکر آن را مذمت می نمایند.

🔸و چنین کسی را باید موعظه نمود و بر مفاسد این اعتقاد، مطلع ساخت، و به او فهمانید منافات آن را با اعتقاد به امامت ائمه اثنی عشر عليهم السلام.

🔹و اگر از مدّعیان علم است پس حال او از سه صورت بیرون نیست؛

🔸یا این است که تکذیب می نماییم او را در ادعای علم؛ و یا آن که تکذیب می کنیم او را در ادعای او بر اعتقاد قطعی به صحت این واقعه؛ و یا آن که او را از زمره مؤمنین بیرون خواهیم دانست. پس هريك را که خواهد، اختیار کند.

🔹و در هر صورت اگر سبّ نماید منکرین آن را، البته از درجه عدالت ساقط خواهد بود.

(آیة الله العظمی علامه سید محمد علی حسینی شهرستانی)

@bazmeghodsian