گنجینه مکتوب

زمان جشن نوروز ۱۳ روز است و در اولین روز نوروز ایرانیان سفره ای پهن می کنند و بر آن هفت چیز که نامشان با حرف سین شروع شده باشد, می گذارند و آن را سفره هفت سین می نامند. ( سبزه : نمودارِ گل های زیبا و زینتی ، سرسبزی و خرمی, سیب : میوه ای بهشتی و نماد زایش, سمنو : از جوانه ی گندم، نمود رویش و برکت, سنجد : بوی برگ و شکوفه ی آن محرک عشق و دلباختگی است و...) برای تزیین سفره هفت سین از وسایل دیگری استفاده می شود که هر یک فلسفه خاصی دارند. آینه و شمع برسر سفره هفت سین به نشانه نور, روشنایی و شفافیت استفاده می شود.

معمولا تخم مرغ های رنگ شده با طرح های زیبا نیز برسر سفره ی هفت سین وجود دارد که نماد نطفه و باروری و زایش است. (در اساطیر آمده فلسفه وجود تخم مرغ جهان است که تخم مرغی شکل است و آسمان چون پوسته ی تخم مرغ و زرده اش نمودگار زمین روز است.)
سیزدهم نوروز، روز ویژه طلب باران بهاری برای کشت زارهای نودمیده، انگاشته شود. در این روز، از دیر باز مردم ایران به دشت و صحرا می رفتند تا با شکست دیو خشکسالی، گوسفندی برای فرشته باران، قربانی و بریان کنند تا این فرشته کشت های نو دمیده را از باران سیراب کند.
مردم ایران هم اکنون نیز در پایان روز سیزدهم با سبزه های سفره هفت سین خود به دامن طبیعت پناه می برند و تمام روز را در طبیعت می گذرانند که در تقویم رسمی کشور این روز« روز طبیعت» نام گذاری شده است. روز چهاردهم فروردین ماه, جشن ها ی نوروزی به پایان رسیده و مردم زندگی عادی خود را از سر می گیرند. مراسم جشن های نوروزی یکی از جذاب ترین جشن های ایرانی برای مردم ملل دیگر است.
@Miniature4everyone

سلام و عرض ارادت.
۱. الاخوان احتمالا جمع خوان است ( که قطعا استحضار دارید باید به صورت "خان" خوانده شود ). البته جمع خوان را در قوامیس اخونه گفته اند ولی چون کلمه فارسی است لزوما از قاعده خاصی در جمع پیروی نمی کند.
۲. نسبت سختیانی هم جالب است: سِختیان: جلد الماعز او الغنم اذا دُبِغ و سِختیانی دابغ السختیان او صانع السلع السختیانیة. بنابر این دیدار ایوب سختیانی (متوفی ۱۳۱ق) با این قصاب از نظر شغلی تناسب داشته است.
۳. ولم الریح یعنی باد و بادهای ملایم و همان نسیم. منظور راوی این است که باد ملایم و نسیم سفره یا سفره ها را از جا بلند می کرد.

خواهش می کنم و از لطف شما بی اندازه ممنونم.
ترکیب "ولم الریح" به قول علماء لا یخلوا عن بعض الاشکال و اینطور گمان می کنم که اساسا slang است و در اینجا فاعل "یعلقونه تعلیقا" می شود و گاهی به صورت فعلی هم آمده: "اولم الریح فلانا". راستش معلوم‌نیست که چرا وزیدن باد ملایم بر سفره ها برای راوی مهم بوده است؟ شاید از باب دقت در وصف صحنه است و بعید نیست این روایت صورت کوتاه شده ای از روایتی بلندتر در باب این ماجرا بوده است. آنچه موجب قطع توصیف راوی از صحنه شده در واقع سوال شخص شنونده است که نمی دانسته چرا آن دو باید سر سفره یا نطع صحبت می کرده اند. شاید فکر می کرده منظور اینست که به طعام نشسته بوده اند. ولی راوی ناچار می شود توضیح بدهد که سفره در واقع بساط گوشت فروشی بوده و باد ملایم هم بر آن بساط می وزیده است. از آنجا که ایوب سختیانی بصری بود به اغلب احتمال این ماجرا در صورت صحت در بصره روی داده بوده و می دانیم که بصره شهری بندری است و وزش باد ملایم برای کشتی رانی اهمیت خاص دارد. به هر حال بعد از یکی دو جمله معترضه راوی می رود سراغ سرنوشت گوسفند. چون اصل ماجرا حرکت عجیب و غریب گوسفند در پنهان کردن کارد قصاب بوده است تا از ذبح خودش جلوگیری کند و همین‌موجب تنبّه قصاب می شود به طوری شغل خودش را رها می کند.

... به همین دلیل است که معتقدم برای بازسازی متون حدیثی گذشته تنها انبار کردن نقل های یک راوی در موضوع کتابی که به او در فهارس نسبت داده اند راهکار اساسی نیست و اساساً علمی نیست. باری می دانیم فلان راوی شیعی کتابی داشته با عنوان صلات اما از کجا معلوم که همه احادیث موجود در آثار روایی بعدی به نقل از آن کتاب بوده است؟ اینجاست که بررسی شواهد تاریخی و بررسی تک تک روایات و سندها ضروری است. این کار بزرگی است که نیازمند پژوهش های گسترده ای در اسانید کتاب های حدیثی است اما پیش از ‌آن نیازمند ارائه دیدگاه های تئوریک و نظری درباره منطق اسانید کتاب های حدیثی هستیم.

شیوه بازسازی ها که چند سالی است متداول شده عموماً با این مشکل روبروست. البته بررسی شیوه های درست تنها با کاری مداوم و به کار گیری راه حل آزمون و خطای مستمر ممکن است. کاری نیست که تنها با یک سرچ و کلیک به دست آید. ممکن است هر کدام از ما درباره متنی و بازسازی آن شیوه هایی را اعمال کنیم و بعد به تدریج اشکالات کار به دستمان بیاید و در جهت اصلاح آن شیوه ها اقدام کنیم. هر چه هست صرف اینکه فلان راوی فلان دسته احادیث را نقل کرده و یا از او در منابع نقل شده و چون می دانیم آن راوی در آن موضوع کتاب داشته راه حل نهایی برای بازسازی کتاب های حدیثی نیست. این شیوه در واقع مبتنی است بر شیوه کتاب معجم رجال الحدیث مرحوم آقای خویی و طبقات الروات ایشان که ذیل نام ها روایات موجود در کتاب های اربعه با موضوعات آنها را طبقه بندی کرده اند. تازه شیوه ایشان این ارجحیت را داشت که نام های مختلف راویان و اختلاف در ذکر نام ها را در منابع با هم نمی آمیختند و می شود به راحتی اختلاف نام راوی را به حسب منابعی که از آن راوی نقل می کنند دید و مشاهده کرد.

در کتاب آقای مدرسی درباره میراث مکتوب شیعه درباره بسیاری از روات به کتاب مرحوم آقای خویی ارجاع داده شده است، به ویژه آنجا که از یک راوی و اصلش و یا کتابش صحبت می شود. تنها در گامی نخست در چنین پژوهشی آقای مدرسی به درستی تلاش کرده اند احادیث مختلف راویان را بر اساس نام کتاب های منتسب به آنها طبقه بندی کنند. البته چنانکه عرض کردم این تنها قدم نخست است و کار کاملی نیست. نخست به این دلیل که چنانکه گفتم معلوم نیست هر حدیثی اگر از یک راوی در آثار بعدی نقل شده عیناً در کتابی که آن راوی درباره آن کتاب نوشته نقل شده باشد. در اینجا ما نیازمند پژوهش مورد به مورد اسناد احادیث مرتبطیم و به ویژه و از آن مهمتر شناخت سنت های مختلف روایت یک متن در منابع بعدی. وانگهی از کجا معلوم که بخشی از این احادیث ساخته های بعدی و یا اضافات دیگران چه از روی خطا و یا به عمد نباشد. بنابراین ما نخست نیازمند بحث درباره اصالت کتاب ها و اصالت نقل قول ها هستیم. این کاری است که باید به عنوان قدم دوم و در دنباله آنچه در کتاب آقای مدرسی به عنوان گامی ابتدایی انجام شده سامان گیرد.

تا کجا می توان به سندها در صحت انتساب کتاب ها اعتماد کرد؟ (نمونه کتاب الحيدة) (در دو فرسته)

کتاب الحيدة والاعتذار في الرد على من قال بخلق القرآن منسوب به عبدالعزيز بن يحيى الكناني المكي (د. 240ق) تاکنون چندين بار منتشر شده. کتاب متن گفتگویی است مزعوم ميان او و بشر بن غياث مريسی، فقيه و متکلم جهمی و حنفی مذهب بغداد در محضر مأمون خليفه عباسی. صورت حکايت بر اساس متن کتاب به قلم خود عبد العزيز بن يحيی است. او از شاگردان شافعي بود و در اصول فقه متأثر از وی بود. در کتاب اخبار فخ هم حکاياتی درباره او نقل شده که همگی ساختگی است و بدانها اعتمادی نيست. چنانکه چندين محقق و از جمله پروفسور فان اس نوشته اند کتاب الحيدة متنی است ساختگی که حنبليان بعدها آن را برای پيروز نشان دادن خود در بحث با متکلمان جهمی و در واکنش به واقعه محنه برساخته اند. متن کتاب و تصويری که از مجلس مأمون در طی آن به دست می دهد کمترين ترديد را باقی نمی گذارد که حکايت به کلی از آغاز تا انجامش ساختگی است و با واقعيت های تاريخی دوران مأمون و عصر محنه و با آنچه از بشر مريسی و افکارش و مناسباتش با مأمون می شناسيم و نيز از مناسبات مأمون با فقهای عصرش سازگار نيست. از اين کتاب نسخه های متعددی باقی مانده که با هم اختلاف هایی اساسی گاه دارند. اين نسخه ها متن حکايت را با روايتی در آغاز آن نقل می کنند که لزوما به معنای ريشه ساختن اين متن نيست. سند اين است:

ذكر ما جرى بين عبد العزيز بن يحيى رحمه الله وبين بشر المريسي. قرأت على أبي عمر أحمد بن خالد في ربيع الآخر عام اثنين وخمسين وثلاثمائة، حدثنا أبو عمرو عثمان بن أحمد بن عبد الله بن السماك قال ثنا أبو بكر محمد بن الحسن بن أزهر بن حسين القطايعي، قال: حدثني أبو عبد الله العباس ابن محمد بن فرقد، قال: حدثني أبي محمد بن فرقد بهذا الكتاب من أوله إلى آخره، قال: قال عبد العزيز بن مسلم الكناني ...

تحرير ديگری از اين متن در کتاب الإبانة ابن بطه عکبري (د. 387 ق) نقل شده که با متن نسخه های موجود تفاوت بسيار دارد و به نظر می رسد که مرحله ای پيشتر را از مراحل ساختن متن کتاب نشان می دهد (الابانة، 6/ 226 تا 227). از مهمترين ويژگی های اين روايت اين است که عناصر قصه گونه متن نسخه های خطی کتاب را ندارد. سند ابن بطه در صدر آن يک حلقه مشترک با سند بالا دارد. سند ابن بطه به اين متن و آغاز آن از اين قرار است:

حَدَّثَنَا أَبُو حَفْصٍ عُمَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ رَجَاءٍ قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو أَيُّوبَ عَبْدُ الْوَهَّابِ بْنُ عَمْرٍو النَّزَلِيُّ، قَالَ: حَدَّثَنِي أَبُو الْقَاسِمِ الْعَطَّافُ بْنُ مُسْلِمٍ، قَالَ: حَدَّثَنِي الْحُسَيْنُ بْنُ بِشْرٍ، وَدُبَيْسٌ الصَّائِغُ، وَمُحَمَّدُ بْنُ فَرْقَدٍ، قَالُوا: قَالَ لَنَا عَبْدُ الْعَزِيزِ بْنُ يَحْيَى الْمَكِّيُّ الْكِنَانِيُّ: أَرْسَلَ لِي أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ الْمَأْمُونُ فَأَحْضَرَنِي، وَأَحْضَرَ بِشْرَ بْنَ غِيَاثٍ الْمِرِّيسِيَّ فَدَخَلْنَا عَلَيْهِ، فَلَمَّا جَلَسْنَا بَيْنَ يَدَيْهِ قَالَ: إِنَّ النَّاسَ قَدْ أَحَبُّوا أَنْ تَجْتَمِعَا وَتَتَنَاظَرَا، فَأَرَدْتُ أَنْ يَكُونَ ذَلِكَ بِحَضْرَتِي فَأَصِّلَا فِيمَا بَيْنَكُمَا أَصْلًا إِنِ اخْتَلَفْتُمَا فِي فَرْعٍ رَجَعْتُمَا إِلَى الْأَصْلِ، فَإِنِ انْقُضِي فِيمَا بَيْنَكُمَا أَمْرُهُ إِلَّا كَانَتْ لَكُمَا عَوْدَةٌ.

وجود اين حلقه مشترک در ميان اين دو سند مشکل بتواند مسئوليت تدوين و ساختن اين متن را روشن کند. احتمالا سند اول بر اساس سند دومی ساخته و پرداخته شده است. چنین پیداست که حتی متن ابن بطه هم ريشه در متن بسيار مختصرتری داشته که بعدا بدين ترتيب گسترش پيدا کرده است. اينکه نخستين بار کی و کجا چنين حکايتی را به نام عبد العزيز بن يحیی الکناني ساخته اند به هرحال بر ما روشن نيست. اما در حالی که سند ابن بطه دست کم می تواند نشان دهد که متن ادعایی از مناظره در زمان ابن بطه عکبری موجود بوده سند نخست ابدا نمی تواند تاريخ آن را بازتاب دهد. بايد ديد قديمترين نسخه کتاب به چه زمانی بر می گردد. صرف وجود اين سند ريشه تاريخی آن را نمی تواند توضيح دهد چرا که تصورش چندان سخت نيست که اين سند را بتوان کاملا جعل کرد.

اما هر چه هست دو نکته در اين ميان بسيار جالب توجه است: نخست اينکه هم ابن نديم و هم بعدا خطيب بغدادي به وجود کتاب الحيدة به عنوان تأليفی از عبد العزيز بن يحيی الکناني تصريح کرده و موضوع آن را مناظره او با بشر دانسته اند. شايد وجود اين گواهی ها همراه با سندهای بالا برای برخی کافی باشد تا اصالت متن کتاب را قطعی بدانند. اين دست کم نگاهی است که بيشتر مصححان متن اين کتاب تاکنون داشته اند. اما چنانکه گفتم بی ترديد اين کتاب و تمام حکايت ساختگی است. نخست خوب است عبارات ابن نديم (ص 275) و خطيب بغدادي را با هم مرور کنيم:

مشاركت دو يا چند نفر در تاليف يک کتاب حديثی (در دو فرسته)

مشاركت در تاليف كه گزارش نمونه هايي از آن را در فهارسي مانند نجاشي مي بينيم ، مي تواند به اين معني باشد كه يك راوي ، مجموعه اي از روايات دو تن را يكجا جمع كرده و در يك دفتر ( = كتاب ) عرضه كرده و آن كتاب هم هميشه بدين صورت در سنت امامي روايت شده است . در مواردي كه تصريحي بر اين وجود ندارد كه كتاب را عده اي روايت كرده اند ، ظاهرا بتوان چنين استنباطي را قوي دانست.
شايد هم بتوان در مواردي گفت كه روايات يك تن توسط ديگري تكميل مي شده و دنباله كتاب قبلي را تشكيل مي داده و آنگاه توسط يك راوي روايت مي شده است .
اين احتمال هم هست كه يك راوي مجموعه اي از اصول را از يك محدث اخذ مي كرده و آنگاه آن را بر محدث هم طبقه محدث اولي ، عرضه مي كرده و او هم با تاييد روايت آن اصول ، خود نيز روايت آن را به راوي مورد نظر مي داده و عملا دفتر فراهم آمده از اصول كهن تر ، روايت يك راوي از دو استاد هم طبقه بوده كه هر دو دفاتر معيني را عينا براي راوي روايت كرده بودند و بدين ترتيب كتاب فراهم آمده كار مشترك آن دو محدث با دخالت آشكار راوي بوده است . مورد اسماعيل بن علي و اسماعيل بن ابي عبدالله كه نجاشي مي گويد اصحاب ما گفته اند آن دو كتاب خطب داشته اند و آنگاه سندش را به هر دو مي رساند ، احتمالا از موارد تاليف مشترك است ( نجاشي ، 30 / 64-65 ). ديگر نمونه ها:

1 - كتاب ابراهيم بن محمد الاشعري و برادرش الفضل كه با مشاركت بوده است . كتابشان را الحسن بن علي بن فضال از آن دو روايت مي كرد ( نجاشي ، 24-25/42 ) .

2 – الحسين بن بسطام بن سابور الزيات و برادرش ابو عتاب هر دو كتابي در طب گردآورده بودند و بعد نجاشي به هر دو آنها مشتركا از طريق ابن عياش جوهري سند مي دهد ، بدون اينكه سند خود را به ابن عياش برساند ( نجاشي ، 39 / 79 ).

3 - ابو محمد الحسن بن سعيد بن حماد بن مهران الاهوازي . نجاشي مي گويد كه در كتابهاي سي گانه مصنف برادرش حسين با او مشاركت داشته ولي بيشتر برادرش در تاليف اين كتابها شهرت داشته است . نجاشي به نقل از الحسين بن يزيد السورائي مي گويد كه حسن شريك برادرش در تمامي رجال او بوده جز در روايت از زرعه بن محمد الحضرمي و فضاله بن ايوب كه در اين دو مورد حسين به واسطه برادرش از آن دو روايت مي كرده است . كتابهاي دو برادر به تعبير نجاشي كتب نيكوي معمول به بوده است و اين نشان مي دهد كه در سنت روايي اماميه كتابهاي اين دو محل مراجعه فقها بوده و از شهرت برخوردار بوده است . نجاشي مي گويد اين كتابها سي كتاب بوده است و سپس كتابها را نام مي برد كه از آن بر مي آيد كه كتابها در ابواب فقه بوده است . از كتاب الوضوء شروع مي شده و ابواب مختلف فقه را پوشش مي داده است . البته اين مجموعه كتابهاي ديگري در مسائل اعتقادي و شيعي و يا حتي تفسير را شامل مي شده است . از جمله كتاب الرد علي الغلاة. نجاشي مي گويد كه اين كتابها را از طرق مختلفي روايت مي كرده است از جمله طرق ابن نوح سيرافي : ابن نوح سيرافي مي گويد كه كتب حسين بن سعيد را اين اشخاص از او روايت كرده اند : احمد بن محمد بن عيسي اشعري ؛ احمد البرقي ؛ الحسين بن الحسن بن ابان القمي ؛ احمد بن محمد بن الحسن بن السكن القرشي البردعي و ابوالعباس احمد بن محمد الدينوري ؛ اما بنا به گفته همو ، آن روايتي كه اماميه بر آن اتفاق دارند و بر آن اطمينان دارند ، آن روايتي است كه احمد بن محمد بن عيسي اشعري از آن دو روايت كرده است و آنگاه ابن نوح سند خود را به احمد بن ادريس الاشعري و او به احمد بن محمد بن عيسي از حسين بن سعيد مي رساند و به اين ترتيب كتابهاي سي گانه او ( فقط از حسين نام برده شده است ) را روايت مي كند . وي در سند ديگري طريق احمد بن محمد بن عيسي را از طريق سه تن يعني محمد بن يحيي العطار و عبدالله بن جعفر الحميري و سعد بن عبدالله الاشعري از او روايت مي كند . در دو سند جداگانه نيز ابن نوح روايت احمد البرقي را روايت مي كند كه در مورد آن تعبيري را كه در مورد روايت احمد بن محمد بن عيسي اشعري مبني بر اتكا و اعتماد اماميه بر روايت او بود را نمي گويد و اين نشان مي دهد كه در ميان اين چند دسته روايت احمد اشعري از اعتبار بيشتري برخوردار بوده است . در روايت ابن نوح ، الحسين بن الحسن بن ابان القمي كتابهاي آنها را به خط حسين بن سعيد در اختيار داشته و آن كتابها را روايت مي كرده است . دليل اين امر را ابن نوح چنين گزارش كرده بوده كه حسين بن سعيد ميهمان پدر الحسين بن الحسن بن ابان در قم بوده و در همان شهر نيز درگذشته بوده است و بنابراين الحسين بن الحسن فرصت يافته كه كتابها را نزد حسين بن سعيد ، فرا گيرد و از او بشنود و كتابها را نيز شايد به هين دليل نزد خانواده او برجاي گذارده است . ابن نوح دو سند از طريق الحسين بن الحسن بن ابان ارائه مي دهد .

🌹

امام کاظم (ع)در مورد برکت در مال حلال فرمود: گوسفند درسال یکبار زایمان می کند وهر بار هم یک بره به دنیا می آورد. سگ در سال دو بار زایمان میکند و هربار هم حداقل ۷-۶ بچه.

به طور طبیعی شما باید گله های سگ را ببینید که یک یا دو گوسفند در کنار آن است. ولی در واقع برعکس است. گله های گوسفند را می بینید و یک یا دو سگ درکنار آنها..

چون خداوند برکت را در ذات گوسفند قرار داد و از ذات سگ برکت را گرفت .با اینکه مردم فراوان گوسفند را ذبح می کنند و از گوشت آن استفاده می کنند. ‌علاوه بر اینکه تمام اجزای گوسفند قابل استفاده است بخلاف سگ، مال حرام اینگونه است. فزونی دارد ولی برکت ندارد.»

الكافي، كلينى، ج5 ،ص125

✅از اینجاست که پیامبر (ص) فرمود: هولناکترین بلا بعد از من رواج حرام خواری و رباخواری در امتم است!

👈شبهه ذبح برای أئمه و أولیاء

⚪️ شبهه:
وهابیان می گویند: ذبح یکی از اعمال اسلامی است که باید برای خدا انجام شود و نه هیچ کس دیگری.

کما اینکه خداوند فرمود: {فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ}(کوثر/2). یعنی: برای خدا نماز بخوان و برای خدا شتر قربانی کن
بنابراین:
اینکه عده ای از مسلمانان برای أئمه و أولیاء ذبح می کنند مخالف این آیه است و شبیه عمل مشرکین است!
مثل اینکه برای امام حسین گوسفند قربانی می کنند و گوشت آن را بین مردم تقسیم می کنند.

🔵پاسخ به شبهه:
1. همانطور که در مورد نذر هم گفته شد، هدف مسلمانان ذبح برای غیر خدا به این معنی که او را بپرستند نیست!!!

بلکه این که می گویند: این گوسفند را برای فلان امام قربانی می کنم، شبیه این است که شخصی برای پدرش که از دنیا رفته گوسفندی را ذبح و گوشت آن را بین مردم پخش می کند

و در واقع:

او می خواهد خدا را بپرستد و ثواب آن برای دیگری باشد و یا به نیابت او این کار را انجام دهد و یا می خواهد با تقسیم گوشت و یا اطعام مردم در روز ولادت و یا شهادت ائمه، برای رضای خدا یاد أولیائش را زنده نگه دارد

2. این عمل با ذبح کفار برای خدایانشان تفاوت دارد.
چون کفار رو به بت و برای بت و به قصد تقرب به بت قربانی می کردند ولی مسلمانان رو به قبله و برای خدا و با نام خدا قربانی می کنند تا ثوابش برای ائمه باشد و یا به نیابت ائمه و به یاد آنها مردم را اطعام کنند!!!

فلذا وهابی دراین تشبیه خودش به خطا رفته و به غلط مسلمانان را به مشرکین تشبیه کرده است.

کما اینکه ما در سیره پیامبر اکرم داریم که از طرف دیگران و به نیابت آنها ذبح می کردند!!!

2. برداشتی که وهابی از آیه 173 بقره داشته است، غلط و نادرست است.

▫️چون منظور از «إهلال» چیزی جز همان بسم الله و بلند کردن صدا به ذکر نام خدا در هنگام ذبح نیست!!!

آلوسی(عالم اهل سنت) در تفسیرش می گوید:

«ما أهلّ به لغیر الله» یعنی آنچه موقع ذبح آن، نام غیر خدا را بر آن صدا زده اند. إهلال ـ که در این آیه آمده ـ نزد بسیاری از اهل لغت یعنی رویت هلال(ماه).

لکن چون عادت بر این بود که(اعراب) هنگام دیدنِ ماه، تکبیر می گفتند، به بلند کردن صدا به ذکر نام خدا هم إهلال گفته می شود.

📚روح المعانی، آلوسی، ج1، ص440، تحقیق: علي عبد الباري عطية، ناشر: دار الكتب العلمية – بيروت، الطبعة: الأولى، 1415 هـ .

🔹بنابراین،
این آیه آنچه ما در جلسه قبل گفتیم را نقض نمی کند بلکه عبارت أخری همان مطلب دیروز است.

پس اگر کسی گوسفندی را با نام خدا ذبح می کند، هدفش نیز پرستش خداست.

گرچه عوام بعضا می گویند: این گوسفند را برای پدرم که از دنیا رفته ذبح می کنم.
یا می گوید: این گوسفند را برای میهمانانم ذبح می کنم.

و یا می گوید: این گوسفند را برای امام حسین ذبح می کنم.

و این، در واقع یعنی اینکه من این گوسفند را با نام خدا و برای خدا ذبح می کنم تا بین عزاداران تقسیم کنم و ثوابش برای امام حسین باشد و یا برای رضای خدا یاد أولیائش را زنده نگه دارم تا از من راضی و خوشنود باشد.

و این عمل نه تنها مورد نهی نیست، بلکه موجب تقرب به خداوند متعال است.

🌸و السلام علیکم و رحمة الله و برکاته🌸

... به همین دلیل است که معتقدم برای بازسازی متون حدیثی گذشته تنها انبار کردن نقل های یک راوی در موضوع کتابی که به او در فهارس نسبت داده اند راهکار اساسی نیست و اساساً علمی نیست. باری می دانیم فلان راوی شیعی کتابی داشته با عنوان صلات اما از کجا معلوم که همه احادیث موجود در آثار روایی بعدی به نقل از آن کتاب بوده است؟ اینجاست که بررسی شواهد تاریخی و بررسی تک تک روایات و سندها ضروری است. این کار بزرگی است که نیازمند پژوهش های گسترده ای در اسانید کتاب های حدیثی است اما پیش از ‌آن نیازمند ارائه دیدگاه های تئوریک و نظری درباره منطق اسانید کتاب های حدیثی هستیم.

شیوه بازسازی ها که چند سالی است متداول شده عموماً با این مشکل روبروست. البته بررسی شیوه های درست تنها با کاری مداوم و به کار گیری راه حل آزمون و خطای مستمر ممکن است. کاری نیست که تنها با یک سرچ و کلیک به دست آید. ممکن است هر کدام از ما درباره متنی و بازسازی آن شیوه هایی را اعمال کنیم و بعد به تدریج اشکالات کار به دستمان بیاید و در جهت اصلاح آن شیوه ها اقدام کنیم. هر چه هست صرف اینکه فلان راوی فلان دسته احادیث را نقل کرده و یا از او در منابع نقل شده و چون می دانیم آن راوی در آن موضوع کتاب داشته راه حل نهایی برای بازسازی کتاب های حدیثی نیست. این شیوه در واقع مبتنی است بر شیوه کتاب معجم رجال الحدیث مرحوم آقای خویی و طبقات الروات ایشان که ذیل نام ها روایات موجود در کتاب های اربعه با موضوعات آنها را طبقه بندی کرده اند. تازه شیوه ایشان این ارجحیت را داشت که نام های مختلف راویان و اختلاف در ذکر نام ها را در منابع با هم نمی آمیختند و می شود به راحتی اختلاف نام راوی را به حسب منابعی که از آن راوی نقل می کنند دید و مشاهده کرد.

در کتاب آقای مدرسی درباره میراث مکتوب شیعه درباره بسیاری از روات به کتاب مرحوم آقای خویی ارجاع داده شده است، به ویژه آنجا که از یک راوی و اصلش و یا کتابش صحبت می شود. تنها در گامی نخست در چنین پژوهشی آقای مدرسی به درستی تلاش کرده اند احادیث مختلف راویان را بر اساس نام کتاب های منتسب به آنها طبقه بندی کنند. البته چنانکه عرض کردم این تنها قدم نخست است. نخست به این دلیل که چنانکه گفتم معلوم نیست هر حدیثی اگر از یک راوی در آثار بعدی نقل شده عیناً در کتابی که آن راوی درباره آن کتاب نوشته نقل شده باشد. در اینجا ما نیازمند پژوهش مورد به مورد اسناد احادیث مرتبطیم و به ویژه و از آن مهمتر شناخت سنت های مختلف روایت یک متن در منابع بعدی. وانگهی از کجا معلوم که بخشی از این احادیث ساخته های بعدی و یا اضافات دیگران چه از روی خطا و یا به عمد نباشد. بنابراین ما نخست نیازمند بحث درباره اصالت کتاب ها و اصالت نقل قول ها هستیم. این کاری است که باید به عنوان قدم دوم و در دنباله آنچه در کتاب آقای مدرسی به عنوان گامی ابتدایی انجام شده سامان گیرد.

صفحه سه

در مورد آنچه در پی می آید ، پس بدانید ، خداوند به شما این توانایی را می دهد که راز آن را فاش کنید و شما را به مراتب نهی و فرمان آن شهادت دهد که با توجه به عزم خود و فرود آمدن به سطوح مختلف واقعیت ها ، دانش خود را بیان می کند. با حروف در درک فالگیران ، زیرا آنها کمالاتی هستند که با نزول به سطوح محدود می شوند و ما ادامه می دهیم و این حقایق بر دو قسمت آنها استوار است. این دانشی است که آن را احاطه کرده است و دارای شاخه های جزئی است. آن را در بر نگیرید ، و این حقایق تحت اللفظی نمونه ای از بینایی کاشفان است که با شباهت حروف اولیه بیان می شود. ذهن نیز این حروف شفاهی را به عنوان نمونه ای از حس می بیند، شنوایی برای هر کسی است که از آن آگاه است. این آیات بر او است ، بنابراین آنچه از طریق شنوایی درک می شود با آنچه در ذهن است ، و آنچه که ذهن درک می کند ، و آنچه که عقل درک می کند مطابقت دارد با آنچه در بینش قلب مشاهده می شود. این مطابقت فوق الذکر است معتقد به ایمان به غیب با ویژگی های مومنان ، و بین آن با تحقیق و استقراء ، کسانی که آن را درک می کنند ، بینندگان هستند و برخی بینندگان با مکاشفه به آنها پاسخ داده می شود.

"می گویند وقتی (آقامحمدخان) با برادرزاده عزیزکرده و ولیعهد خود باباخان(فتحعلیشاه) در یک سفره غذا میخورد،باباخان قدری خورش روی پلو ریخت و مشغول خوردن شد. خان عمو متوجه اسراف برادرزاده گشت و با بشقاب به پشت دست او نواخت و بعد از چاشنی کردن چند فحش رکیک، به او گفت: خورش را برای چلو در سفره گذاشته اند،روغن و ادویه و گوشت که در پلو است خورش آن است، تو که پلو را با خورش می خوری،چلو را بی خورش خواهی گذاشت، با این تبذیری که تو به آن عادت کرده ای کار این کشور تباه است".
منبع: شرح زندگانی من جلد ۱ اثر عبدالله مستوفی صفحه ۱۵
@tasavirtarikhi