اینکه چرا ابن‌عباس آن تعبیر را نفهمید، کاملاً قابل‌درک است؛ چون تعبیری بود که در بادیه رایج بود و ابن‌عباس با آن آشنا نبود. در این‌باره زبان‌شناسان بحث‌هایی کرده‌اند. اکنون سؤالم این است که «لا اشب الله قرنک»: 1) معنایش چه بوده است؛ 2) چرا به قول شما ام سلیم نفهمیده است؟ 3) این تعبیر در چه مناطقی رایج بوده است؟
این‌ها باز از آن تأویلاتی است که قوۀ خیال در آن پررنگ‌تر از شواهد بیرونی است. ما شناختی از فرهنگ صدر اسلام نداریم و نمی‌دانیم آیا آنها این را لطفی بزرگ یا نفرینی عذاب‌آور می‌دانسته‌اند.
فرض کنید کسی به دیگری بگوید «پیر شوی»؛ و هزار سال بعد افرادی بیایند و بگویند «چون از دستش ناراحت بود، نفرینی کرد تا او ذلت و رنج پیری را بچشد!». این برداشت‌ها قطعاً صحیح نیست.
