مكتبة المجلسي ودارالتراث

?غلط گیری ایرج افشار در چاپخانه مجلس

چاپخانه سالنی داشت که آنجا غلط گیری می کردند. آن عمارت را خراب کرده اند و حالا دیگر نیست. آنجا مرد معمر باصلابتی بود به نام مطیر ـ پدر محمود مطیر آنکه چاپخانۀ بهمن را درست کرد ـ او رئیس شعبۀ حروفچینی بود. کنارش آن تالار بود برای غلط گیری. او فوت و فن غلط گیری و آدابش را به من یاد داد. آنجا که می رفتم افرادی را پشت گارسه ها می دیدم که حروفچینی می کنند. گاهی هم خودم دخالتی می کردم از باب اینکه مختصری یاد گرفته بودم. گاهی حروفی را که مطابق ذوقم نبود در صفحه بندی دستکاری می کردم. به هر حال آشناییم با غلط گیری از آنجا شروع شد.

نقل از: قاسمی، سیدفرید و علی دهباشی، «تاریخ شفاهی مطبوعات ایران (4): گفت و گو با ایرج افشار»، در: بخارا، ش21-22،ص189.
@Ketabpazhohi

من با آن بحث بیگانه بودم و تنها به نظراتی که بر کامنت های خودم ریپلای شده بود پاسخ دادم شما هم بحث را چرخاندید هم نظرات مرا مصادره به مطلوب کردید هم تا توانستید مسلم را مثلم نگاشتید. موفق باشید

استاد یک دنیا از ادیب دوم ستایش کرد و گفت من بیشتر متون ادبی را نزد ایشان خواندم. سیوطی، مغنی، جامع الشواهد، مطول، مقامات حریری و... جامع المقدمات را، بخشی پیش پدرم خواندم. بخشی مثل انموذج و صمدیه مانده بود. یک روز روبروی مدرسه خیرات خان که یک ایوانی بود، طلبه ای ترک را دیدم که به چند نفر صمدیه درس می دهد. سوالی از یکی از شاگردانش کرد. من هم بچه بودم و ایستاده بودم. آن بچه نتوانست جواب بدهد. من جواب دادم و بعدش نزد او درس را خواندم. بعد از مدتی به شهرشان رفت و دو سه سال بعد آمد سر درس شرح لمعه من نشست! استاد گفتند روش حوزه همینش خوب است و این را در آکسفورد و کمبریج متوجه نمی شوند. داستان «لا رجل للسیوطی» ایشان هم جالب بود. گفتند یک روز درس یکی از استادان رفتم ولی از بس بچه بودم، برگشت خطاب به بقیه گفت: لا رجل للسیوطی؟ یعنی این مرد سیوطی خواندن نیست! من متوجه شدم در حالی که گویا بقیه درنیافتند! استاد در این موارد و موارد دیگر که نام شخصی در میان بود که زنده بود، به هیچ روی حاضر به گفتن نام آن ها نشدند.
آقای شفیعی گفتند که مادرشان در سال 1330 درگذشت و مدتی شخصی به نام طلیعه خانم کارهای زندگی آنها را می کرد که دختر عمه پدرم و خواهر رضاعی ایشان بود. این شخص مادر زنی به نام طیبه بود که او همسر مرحوم ادیب دوم بود. بنابرین ما یک نسبتی هم با ایشان به این ترتیب داشتیم. دوستان پرسیدند آیا صدای مرحوم ادیب در درس ضبط شده است؟ ایشان گفتند تا آنجا که می دانم خیر، اما مصاحبه ای در سال 1354 با ایشان در باره ادیب اول شده که نوارش را باید من هم داشته باشم. این مصاحبه درویژه نامه ای که مجله دانشکده ادبیات مشهد برای پنجاهمین سال درگذشت ادیب اول منتشر کرد و من هم چون خارج بودم و کتابی نداشتم، مطلبی از حفظ و با تکیه بر حافظه نوشتم، چاپ شده است. استاد گفت من روزی نیست که به فکر استادم ادیب نباشم. ایشان و فروزانفر و شیخ هاشم قزوینی روی من خیلی تاثیر گذاشتند. مرحوم ادیب کتاب درسی را همراه نمی آورد. خطاب به جمع می گفت: کتاب. یک نفر کتاب را با محلی که باید از آنجا درس ادامه یابد نشان می داد. ایشان کتاب را می بست و متن را از حفظ می خواند و توضیح می داد. این روش همیشگی وی بود.
آقای مهدوی به ایشان گفتند چرا مجموعه مقالات را چاپ نمی کنید؟ ایشان گفتند اتفاقا آقای افشین وفایی آنها را در سه جلد گردآوری کرده و باز هم گویا هست. اینها را بعد از من دیگران هم می توانند چاپ کنند. من باید کارها و طرح هایی که در ذهن دارم به انجام برسانم.

ایشان چندین بار به خوراسگان به خانه ما آمد و همان زمان با این که سن کمی داشت، مداحی هم می کرد. در تمام این دوره، شهریه مختصری به ما داده می شد. رقم آن بخاطرم نمانده ولی فکر می کنم ماهانه ده پانزده تومانی می شد که تقریبا همه اش با علاوه آنچه از خانه می گرفتیم، به جز مخارج ناهار و اتوبوس خط واحد خوراسگان، صرف کتاب می شد. سر بازار، از ورودی عبدالرزاق به سمت مدرسه ذوالفقار، یک کتابفروشی کوچکی بود که روی بلندی بود و وقتی ما می ایستادیدیم، تا سینه ما دیوار بود. در اینجا نخستین کتابهای مذهبی را خریداری کردیم و به تدریج که بیست سی کتاب شد، از همان آثار مذهبی آن وقت قم، یک کتابخانه شخصی درست کردم و روی هر یک نوشتم: کتابخانه شخصی ....! خاطرم هست یک جلد تفسیر نمونه را هم همان وقت خریدم. همین طور یک سال مکتب اسلام را که صحافی شده بود. آن وقت دکتر شریعتی را نمی شناختم و خاطرم هست یک روز که از مدرسه نوریه به سمت ذوالفقار می رفتم، یکی از همان طلاب بزرگ سال، با تندی نسبت به وی، خبر از مرگ او داد. معلوم می شود آن روزها اوائل تیرماه 56 بوده است. در میان اقوام ما، پسر خاله ما هم انقلابی و کتاب خر بود و کتابهای شریعتی و بازرگان را داشت که برای مطالعه ما می گرفتیم. همان سال شبانه نیز ثبت نام کردم تا درس مدرسه را هم ادامه دهم. به تدریج مدرسه ذوالفقار را رها کرده و تصمیم گرفتم آزاد درس بخوانم. یکی از دوستان طلبه ای که از اوائل با هم امثله را خواندیم، آقای الهی طالخونچه ای بود که حالا هم در طالخونچه مشغول ارشاد مردم و از علمای آنجا هستند. خاطرم هست چندین بار از اصفهان به طالخونچه رفته و چند روزی می ماندم. پدر ایشان روحانی محل بود و محلی برای اقامت مهمانان به صورت جدا داشت. در این وقت، آقای الهی حجره ای کوچک در مدرسه صدر داشت که من هم آنجا رفتم. درس سیوطی را نزد آقای امامی به مدرسه نیم آورد می آمدم. به تدریج مغنی (باب رابع آن) را هم نزد جناب آقای پارسا که همان مدرسه صدر حجره داشت می خواندم. سال 56، ماه رمضان، برای یک ماه، شبها آقای مقتدایی تفسیر سوره یوسف می گفت که اغلب آن را شرکت کردم. آن وقت ها، مسجدی در محل ما به اسم مسجد نوربلند بود که شامل دو بخش بود. یک بخش قدیمی که مسجد بود و قسمت دیگر که فقط یک حیاط بود. راه باریکی آنها را به هم وصل می کرد، ضمن آن که آن حیاط، دری هم به کوچه داشت. منبر در آنجا بود. بعدها همه آنها را خراب کرده و یک مسجد کرده به نام مسجد الائمه نامیدند. این زمان، با مطالعه، به تدریج حس می کردم اطلاعات بیشتری از مسائل دینی دارم. طبعا روی همین وضعیت، دیگر به جلسات قرآن که شب های جمعه در محل بود نمی رفتم! اما این زمان، جلسات جشن های نیمه شعبان و برخی از ایام دیگر بود که کما بیش شرکت می کردم. گاهی هم به جلسات سخنرانی که در اطراف برگزار می شد می رفتم. در ماه رمضان، ظهرها آقای سید احمد امامی در مسجد باغچه عباسی واقع در خیابان عبدالرزاق منبر می رفت که یک سال را شرکت کردم گرچه خاطرم هست که گاه ظهرها خوابم می گرفت و هنوز حس آن خواب را که شیرین بود دارم. آن سال ایشان در باره بهشت و جهنم در قرآن سخنرانی می کرد. جلساتی هم آقای مصباح در مدرسه احمدیه از مدارس ملی و اسلامی در خیابان مسجد سید داشت، که در آن هم شرکت کردم. به تدریج، با طلبه ای از طلاب مدرسه به نام آقای شعربافچی آشنا شدم. دو برادر بودند که اول با برادر بزرگتر آشنا شدم، ولی ایشان به تدریج به بازار رفت. برادر کوچکتر هم طلبه بود و با هم حجره ای در مدرسه میرزا حسین واقع در بازار پشت مسجد سید گرفتیم. یکی از مهمانان من در آنجا، دوستی به نام آقای سالاروند بود که از سال 55 با برادرم آشنا شده و دانشجوی دانشسرایی بود که در خیابان جی بود. او انقلابی بود و گاهی نزد ما می آمد. آن زمان یک طلبه متفاوت هم در آن مدرسه از هم محلی های ما با نام آقای پزوه ای بود که حالا خبری از او ندارم. ایشان هم ما را در جریان برخی از مسائل انقلاب قرار می داد. اوائل سال 57 بود که جزواتی از سازمان انقلابی بدر در باره ساختن مواد منفجره به دست ما رسید. طی دو سال طلبگی از 55 تا 57 دو بار به قم آمدم و هر بار مهمان یکی از طلاب همشهری خودم در یکی مدارس آیت الله گلپایگانی بودم. در این سفرها اطلاعاتی در باره وضع تحصیل در قم کسب کردم. اوائل تابستان سال 57 یک سفری هم به یزد رفتم. وقتی رسیدم هیچ کس در مدرسه علمیه ای که رفته بودم نبود. گفتند طلبه ها به مدرسه ای در تزرجان رفته اند. من هم آنجا رفتم و برای اولین بار بود که آیت الله صدوقی را دیدم. یک هفته ای بودم. بعد از برگشت از منزل آقای صدوقی، اطلاعیه هایی گرفته و به اصفهان آوردم. همان زمان در نماز مسجدی شرکت کردم و آقای صلواتی را که در آنجا تبعید بود دیدم.
@jafarian1964

@litera9
همین که همه‌ی مولکول‌های حیاتی‌ام را به جنبشی روزافزون بر می‌انگیخت، بس بود. حتی اسم مرد اثیری را هم نپرسیده بودم و جالب این که، او هم هیچ کنجکاوی نسبت به من نداشت... هفته‌ها گذشت. عطش سیری ناپذیری، برای شنیدن داشتم. می‌گفت و می‌گفت... به قدر خواندن صدها جلد کتاب و دیدن ده‌ها فیلم، آموخته بودم. هر بار طرحی نو و داستانی نو. مرد اثیری کم نمی‌آورد. از هر مسلکی که می‌پرسیدم، هر هنری که می‌جستم، هر مبحث علمی... برای همه‌ی پرسش‌هایم، پاسخی در خور داشت. چیزی نبود که نداند. دانشمندی آزاده که علمش را با اشتیاق به من می‌سپرد. گویی روحم را به زیباکده فرستاده بودم، یک باره زیبا شده بود!
بعد از مدتی شجاعت کرده و پرسیدم:
- هنوز نمی‌دانم چطور به زندگی‌ام راه یافتی!
پاسخ داد:
- همان روز که از اعماق قلبت؛ صدایم کردی، آمدم!
نمی‌دانم به جد گفت یا مزاح! ولی درست همان روزی که احساس شدید تنهایی کرده بودم، زنگ زده بود!
اگر چه دیگر فرقی نمی‌کرد. او بود! کسی که خواسته بودم، باشد! هر چیزی که در او بود، در من هم بود! پس خودش هم می‌دانست؟
کم کم شور و شعفم به نگرانی تبدیل شد:
- مبادا مرد اثیری، زاده‌ی ذهنم باشد! مبادا برود! مبادا...
چنین بود که به صرافت دیدنش افتادم. آغاز راهی بی‌پایان...
برگرفته از کتاب آواز مینو
نوشته‌ی فرح میراولیایی

ادامه مطلب بالا 👆👆👆
و روزی که خانم آتابای پاسپورت خود را گرفت و عازم خارج ایران بود در همان خانه که مدتی پیش او را دیده بودم دوباره او را دیدم. گفت: من امروز با همین پُلیور و یک چادر از این شهر می‌شوم. هیچ ندارم. به شما هم هدیه‌ای ندارم بدهم. یک دوره کتاب‌های چاپ شده‌ام - با اینکه می دانم بسیار به دردم خواهد خورد - اما به عنوان یادگار به شما هدیه می دهم.
من در جواب گفتم درست است که خدمت من به اندازه خدمت آن راننده‌ی تاکسی نیست با همه‌ی اینها امیدوارم مرا هم بی اجر نسازید. این خانم گویا به مصر رفت و فارسی درس می‌داد و گویا از آنجا هم به جای دیگر آمریکا رفته است
✍️محمد ابراهیم باستانی پاریزی

منبع: سعی مشکور، یادنامه دکتر محمد جواد مشکور، ص۹۹ تا ۱۰۴

ادونیس
من آن زمان که بیروت بودم با آثار ادونیس، شاعر آوانگارد معاصر عرب و روشنفکر سوری الاصل مقیم پاریس آشنا شدم. قبل از آن تنها نامی از او شنیده بودم. نخستین کتابی که از او خواندم الثابت والمتحول بود که دار ساقی بیروت ویراستی از آن را منتشر کرده بود. بیروت هیچگاه توفیق آن حاصل نشد از نزدیک او را ببینم و یا سخن او را در دیدارهایی که گاه از بیروت می کرد بشنوم منتهی چند باری گفتگوهای تلویزیونی با او را دیدم. کتابی که از او نام بردم اگر اشتباه نکنم رساله دکتری او بود که در دانشگاه سنت ژوزف دفاع کرده بود. پاریس سالهایی که در آنجا زندگی و تحصیل می کردم به من این فرصت را داد که از نزدیک با ادونیس آشنایی و دوستی پیدا کنم. مکرر او را می دیدم. منزل او با منزل ما چندان فاصله ای نداشت و گاه به منزلش می رفتم و یا جاهایی دیگر او را می دیدم. زمانی فرصتی هم فراهم شد که چند گفتگو با او را به طور منظم همراه دوستی مشترک سامان دهم که امیدوارم روزی متن آن منتشر شود. او به لطف چند کتاب خود را به من هدیه داد و همین سببی شد که با آرای او بیشتر آشنا شوم. در بیروت گاه پاورقی هایی که در روزنامه النهار منتشر می کرد را نیز می خواندم. در پاریس گاه با او درباره روشنفکری معاصر ایرانی و نظریاتش درباره ایران و تفکر ایرانی سخن به میان می آمد. همان زمان که پاریس بودم سفری هم به ایران آمد. متفکر و نویسنده به تمام معنی مدرنی است و تفکر انتقادی و عقلانیت تجدد خواهی دارد. خودش در یک گفتگویی تلویزیونی یکبار می گفت که به دین به مثابه یک نهاد هیچ اعتقادی ندارد. اما جنبه های معنوی در تفکرش بروز قابل توجهی دارد. در نقد ادبی اش به مناسبات صورت و معنی توجه عمیقی دارد و به نظر من این برخاسته از سنت مذهبی اوست که ادبیاتی مهم در تفسیر معنی و ظهورات دارد. درباره او کتاب و مقاله بسیار نوشته شده و ابعاد اندیشه اش تحلیل شده است. او همواره منتقد اندیشه های تندروی دینی و اسلام سیاسی و جریان های اسلامی تکفیری و جهادی بوده است و بر ضرورت عقلانیت انتقادی در برخورد با متن های دینی تأکید ورزیده است. در تحول شعر نوی عرب آدم بسیار مؤثری بوده و ستایشگران و منتقدان بسیاری دارد؛ چه نسبت به شعرش و چه افکارش و چه در خصوص موضعگیری های سیاسی اش. من برای او احترام بسیار قائلم. او را آدمی متخلق به اخلاقی انسانی و در روابط شخصی بسیار مهربان و دوست داشتنی دیدم.
@barrasihayetarikhi

ادونیس
من آن زمان که بیروت بودم با آثار ادونیس، شاعر آوانگارد معاصر عرب و روشنفکر سوری الاصل مقیم پاریس آشنا شدم. قبل از آن تنها نامی از او شنیده بودم. نخستین کتابی که از او خواندم الثابت والمتحول بود که دار ساقی بیروت ویراستی از آن را منتشر کرده بود. بیروت هیچگاه توفیق آن حاصل نشد از نزدیک او را ببینم و یا سخن او را در دیدارهایی که گاه از بیروت می کرد بشنوم منتهی چند باری گفتگوهای تلویزیونی با او را دیدم. کتابی که از او نام بردم اگر اشتباه نکنم رساله دکتری او بود که در دانشگاه سنت ژوزف دفاع کرده بود. پاریس سالهایی که در آنجا زندگی و تحصیل می کردم به من این فرصت را داد که از نزدیک با ادونیس آشنایی و دوستی پیدا کنم. مکرر او را می دیدم. منزل او با منزل ما چندان فاصله ای نداشت و گاه به منزلش می رفتم و یا جاهایی دیگر او را می دیدم. زمانی فرصتی هم فراهم شد که چند گفتگو با او را به طور منظم همراه دوستی مشترک سامان دهم که امیدوارم روزی متن آن منتشر شود. او به لطف چند کتاب خود را به من هدیه داد و همین سببی شد که با آرای او بیشتر آشنا شوم. در بیروت گاه پاورقی هایی که در روزنامه النهار منتشر می کرد را نیز می خواندم. در پاریس گاه با او درباره روشنفکری معاصر ایرانی و نظریاتش درباره ایران و تفکر ایرانی سخن به میان می آمد. همان زمان که پاریس بودم سفری هم به ایران آمد. متفکر و نویسنده به تمام معنی مدرنی است و تفکر انتقادی و عقلانیت تجدد خواهی دارد. خودش در یک گفتگویی تلویزیونی یکبار می گفت که به دین به مثابه یک نهاد هیچ اعتقادی ندارد. اما جنبه های معنوی در تفکرش بروز قابل توجهی دارد. در نقد ادبی اش به مناسبات صورت و معنی توجه عمیقی دارد و به نظر من این برخاسته از سنت مذهبی اوست که ادبیاتی مهم در تفسیر معنی و ظهورات دارد. درباره او کتاب و مقاله بسیار نوشته شده و ابعاد اندیشه اش تحلیل شده است. او همواره منتقد اندیشه های تندروی دینی و اسلام سیاسی و جریان های اسلامی تکفیری و جهادی بوده است و بر ضرورت عقلانیت انتقادی در برخورد با متن های دینی تأکید ورزیده است. در تحول شعر نوی عرب آدم بسیار مؤثری بوده و ستایشگران و منتقدان بسیاری دارد؛ چه نسبت به شعرش و چه افکارش و چه در خصوص موضعگیری های سیاسی اش. من برای او احترام بسیار قائلم. او را آدمی متخلق به اخلاقی انسانی و در روابط شخصی بسیار مهربان و دوست داشتنی دیدم.

اعضای هيئت عالی علمی مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی که دار فانی را وداع گفته اند. در اينجا
[https://www.cgie.org.ir/fa/author?cf[deadauthor][0]=true](https://www.cgie.org.ir/fa/author?cf[deadauthor][0]=true)

(در دو فرسته)
من از سال 1366 شمسی با اين مرکز همکاری ام را آغاز کردم. در آغاز به شکل محدود و هفته ای يک روز. بعدا از اواخر سال 67 حضورم بيشتر شد. اول در بخش پرونده های علمی بودم. بعدا چند سالی با بخش کتابشناسی و نسخه شناسی همکاری کردم. بعد از آن چند سال ويراستار بخش فقه، علوم قرآنی و حديث بودم. يکی دو سال هم مسئول بخش حديث بودم و آن زمان به سنت آن سال ها عضو هيئت عالی علمی آنجا شدم. گمان می کنم زمانی بود که جلد ششم را منتشر می کرديم. بعدا به دليل گرفتاری های کاری و تحصيلی در دانشگاه و حوزه کمتر می توانستم با مرکز همکاری کنم. منتهی همیشه هفته ای يکی دو روز را دست کم می رفتم به مرکز. مرکز تا زمانی که در خيابان نياوران بود جمع و جورتر بود و گفتگوهای علمی و دوستانه ميان اعضای آن بيشتر بود. بعد که رفت دارآباد اين فضا کمی تغيير کرد. اما از خوش اقبالی های ما همکاران مرکز بود که تقريبا روزانه با چند تن از استادان آنجا در تماس و گفتگوی علمی مستمر بوديم. آخرين سال های حضور من در مرکز زمانی بود که من در بخش ويرايش نهایی کار می کردم. در آنجا مرسوم بود که هر دو نفری با هم يک مقاله را ويرايش نهایی می کردند و آماده انتشار. من با استاد دکتر مهدی رفيع همکار بودم. آقايان دکتر سيد جواد طباطبایی، شادروان دکتر جعفر شعار، دکتر کيوانی و چند نفر ديگر در آن سال ها و قبل و يا بعدش از ويراستاران آن بخش بودند. شادروانان دکتر احمد تفضلی و شازده دکتر جهانگيری هم با اينکه عضو آن بخش نبودند اما محل کارشان همان بخش بود. سبب رفاقت نزديک من با دکتر تفضلی هم به همين جهت بود. بعدا يک سفر هم در معيت ايشان دو نفری رفتيم به بمبئی و مؤسسه کاما و همين موجب رفاقت بيشتر و مستحکمتر ما شد. اتاق های شادروانان دکتر شرف و دکتر رضا هم با يک فاصله به اتاق بخش ويرايش و چاپ متصل بود. تقريبا هر روز يکی از کارهای ما اين بود که يک ساعتی با دکتر شرف و يا دکتر رضا گفتگویی داشتيم. اتاق بخش تاريخ هم از اتاق های پر رفت و آمد مرکز بود که چسبيده به اتاق بخش ويرايش و چاپ بود. دوستان گرامی دکتر خطيبی و دکتر صادق سجادی و آقای علی آل داود و شادروان کاظم برگ نيسی و استاد و دوست عزیز من حضرت علی بهراميان هم در آن بخش کار می کردند و هر يک ميزی داشتند. آقای دکتر محمد مجتهد شبستری هم در همان بخش يک اتاق کوچک مستقل داشت. هر هفته يکی دو بار تشريف می آوردند مرکز و من و يکی دو نفر ديگر از دوستان گفتگوهای گاه و بیگاهی با ايشان داشتيم. بعدا برخی از اين گفتگوها منتقل شد به منزل ايشان و مدتی هفته ای یکبار مبحث ايمان را با ايشان بحث کرديم که کتاب هم شد. آقای دکتر ناصر گذشته و انواری و چند نفری ديگر در آن جلسات بحث ايمان شرکت می کردند. من آن سال ها بيشتر برای بخش کلام که متصدی آن آقای شبستری بود و همچنين بخش فقه و حديث مقاله می نوشتم. از امتيازات بخش تاريخ اين بود که مجمع احباب بود. هفته ای يکبار شادروان دکتر سيد جعفر سجادی تشريف می آوردند و گفتگوهای علمی و خاطره گویی و از اين قبيل برقرار بود. شادروان دکتر رضا هر روز به اين بخش می آمد و همه ما خاطرات بسيار از او و سخنانش و خاطراتش داريم. يک روز در هفته هم که مرحوم استاد دکتر زرياب تشريف می آورند. روزی که استاد می آمد از بهترين روزها و ساعات مرکز در آن سال ها بود. نمی دانم چرا اينقدر روز و عمر برکت داشت و الآن ندارد؟. محضر خيلی ها در مرکز در آن سال ها مفيد و آموزنده بود. محضر اشخاصی مانند مرحوم استاد مولوی عربشاهی، دکتر آذرنوش، شادروان دکتر جواد حديدی، جناب حجتی کرمانی، دکتر مجتبایی، دکتر علی اشرف صادقی همه بسيار مفيد و آموزنده بود. هميشه موضوعی برای بحث و نظر بود. دکتر دينانی که مسئول بخش فلسفه برای چند سالی بود معمولا هفته ای يکی دو بار تشريف می آوردند مرکز. معمولا بحث های فلسفی و يا اجتماعی تند و تيزی با ايشان بر قرار می شد. به ويژه گاه ميان او و دکتر شرف. آقای دينانی در دانشکده الهيات برای دوره دکتری درس اسفار (مبحث نفس و معاد) هم می دادند که مدتی خدمت ايشان آنجا هم می رسيدم. اما عمده استفاده از محضر او و دانش فلسفی اش در مرکز ممکن بود. بعدها استاد دکتر حسین معصومی هم به مرکز تشريف آوردند و ما با ايشان در واقع همکار شديم. مگر می شود محضر معصومی را درک کرد و از دانش عميقش بهره مند نشد؟من البته از قبل و از مرکز نشر دانشگاهی با او رفيق بودم. شادروانان ايرج افشار و دکتر زرينکوب در آخرين سال هایی که من مستمرا به مرکز می رفتم همکاری خود را با آنجا آغاز کردند. همينطور آقای دکتر سروش. دکتر سروش اتاقش در مرکز دارآباد روبروی اتاق دکتر شرف و اتاق آقای محمد جواد انواری بود.

شيخ أمير كاشف:
مبارك قدوم ابنكم الميمون سيدنا العزيز، جعله الله من الصالحين، ورزقكم بره ووده .وحفظه من كل شيطان رجيم

مبارك قدوم ابنكم الميمون سيدنا العزيز، جعله الله من الصالحين، ورزقكم بره ووده .وحفظه من كل شيطان رجيم

ع/ ابو حسنين:
شيخ أمير كاشف:
مبارك قدوم ابنكم الميمون سيدنا العزيز، جعله الله من الصالحين، ورزقكم بره ووده .وحفظه من كل شيطان رجيم

ادامه مطلب بالا 👆👆👆
و روزی که خانم آتابای پاسپورت خود را گرفت و عازم خارج ایران بود در همان خانه که مدتی پیش او را دیده بودم دوباره او را دیدم. گفت: من امروز با همین پُلیور و یک چادر از این شهر می‌شوم. هیچ ندارم. به شما هم هدیه‌ای ندارم بدهم. یک دوره کتاب‌های چاپ شده‌ام - با اینکه می دانم بسیار به دردم خواهد خورد - اما به عنوان یادگار به شما هدیه می دهم.
من در جواب گفتم درست است که خدمت من به اندازه خدمت آن راننده‌ی تاکسی نیست با همه‌ی اینها امیدوارم مرا هم بی اجر نسازید. این خانم گویا به مصر رفت و فارسی درس می‌داد و گویا از آنجا هم به جای دیگر آمریکا رفته است
✍️محمد ابراهیم باستانی پاریزی

منبع: سعی مشکور، یادنامه دکتر محمد جواد مشکور، ص۹۹ تا ۱۰۴

اولین شعار مرگ که برای نیروهای انقلابی سرداده شد برای شهید بهشتی بود اما حتی یکبار هم از خود دفاع نکرد. یک کلمه علیه بنی صدر صحبت نکرد و اجازه غیبت از او را به کسی را نداد و نزد امام هم شکوه نبرد.

🔸علاقه شهید بهشتی به شهید رجائی به حدی بود که یکبار که به منزل رجائی رفته بود موقع نماز با اصرار فراوان او را پیشنماز کرد و خود و فرزندش به او اقتدا کردند.
@bazmeghodsian

🔸نماز را نمی شود سرسری خواند

🔹 معمولا در ماه مبارک رمضان در مساجد نماز مغرب و عشا را سریع می خوانند تا مردم به افطار برسند اما آیة الله تالهی در شب های ماه رمضان کسی را به جای خود به مسجد می فرستاد و می فرمود: نماز را نمیشود سرسری خواند.

🔸تسبیحات حضرت زهراء (س) را خیلی شمرده و فاصله‌دار و باتوجه ادا می‌نمود. یکبار هم دیده نشد که تسبیحات حضرت را تند تند و سریع ادا کند.

🔸 نمازهای ایشان همگی یکنواخت بود. با همان حالتی که اذکار نماز واجب را ادا می‌کرد، در نمازهای مستحبی نیز همان طور بود. تکبیرات مستحبّی که قبل از تکبیرۀ الاحرام واجب نماز گفته میشود و معمولا آن را سریع می گویند را خیلی با طمأنینه و فاصله‌دار ادا می کرد و الله اکبر هفتمی با الله اکبر اولی فرقی نداشت.

🔹 نماز ملکه روح او شده بود. بارها اتفاق می افتاد که خوابیده بود اما از داخل اتاق او صدای نماز به گوش میرسید، در خواب حمد و سوره و اذکار رکوع و سجود، نمازی تمام و کامل به جا می آورد.

@bazmeghodsian

صوت استاد انوار، خاطره از علامه طباطبایی، تقدیم به فعالان نهی‌ازمنکر در زمینهٔ حجاب، باشد که خویش را مخاطب این جملهٔ علامه ببینند

متن صوت:
«من با آقای طباطبایی صحبت می‌کردم و آشنا بودم. او مرد شریفی بود و خیلی زحمت کشیده بود. پنجشنبه‌ها می‌آمد مؤسسۀ حکمت و فلسفه، من هم می‌رفتم و از آنجا با هم آشنا بودیم. چون ایشان به مطهری خیلی علاقه داشت و مطهری هم با من خیلی آشنا بود ما آنجا با علامه صحبت می‌کردیم. یکبار دو دخترخانمی آمده بودند آنجا و آن زمان حجاب خیلی مطرح نبود، زمان شاه بود. یکی از آن دخترها که آمریکایی بود، لیسانس فلسفه را در کلمبیا گرفته بود، فوق‌لیسانس را در سوربن گرفته بود و دکترایش را هم در فریبورگ (Freiburg) آلمان گرفته بود. او دربارۀ مقولات سوالاتی داشت. علامه هم که انگلیسی نمی‌دانست من آنجا مترجم بودم. خانم بیچاره که خب فرهنگ ایران را نمی‌دانست، لباسش باز بود و مدام دستش را هم تکان می‌داد. من [یکدفعه کُتَم را دادم] گفتم این را تنت کن، این [شخص] یک قدیس است. این دختر هول شد و گفت Excuse me ببخشید و... علامه گفت: «چی‌کارش داری آقا! باید خودمان آدم باشیم!» خیلی مرد اخلاقی والایی بود.»
@AbdollahAnvar