مكتبة المجلسي ودارالتراث

هنوز کوچه‏ های مدینه از خاطره گام‏ های آهسته تو سرشار است. هنوز سایه‏ های آرام شب، از وزش نسیم حضور تو بیدارند.

هنوز خانه ‏های بی‏ نور و تهی از عطر مهر مادر و پدر، به لحن دلگشای تو مشتاق مانده است.
کسی چه می‏دانست که آن شعر شبانه نان و طعام، از قلب غزل سرای نوازش توست که می ‏تراود؟!

آن دلگرمی که در یأس فروتن دل‏ها از جانب تو می‏دمید و شفافیت آب را به روان خشک و خسته آنها می‏بخشید، حالا از دست رفته است و تو پرواز کرده‏ای به آشیانه مرغان بهشت.
وقتی زبان می‏گشودی، گره فرو بسته صدها هزار پرسش بی ‏امان می‏گشود و دفتر پربرگ ندانسته ‏های اندیشه انسان، سطر به سطر، از واژه ‏های معرفت و بلوغ، هستی می‏گرفت.

این کاروان بلند علم است که از باغستان روشن دریافت ‏های تو آغاز شده و تا مرز تیرگی‏ های جهل آدمی، توشه‏ های دانایی و حکمت را روانه کرده است.
آن امیر ایمان ‏آوردگان و معرفت‏ شناسان بود که سرود و اینک تو که با صلابت و یقین، «سَلُونِی قَبْلَ أَنْ تَفْقِدُونِی» را باز می‏خوانی و می‏خوانی.
ای امیر فضل و بزرگی و هنر!
تاریخِ پُرحجم روایت و نقل، به آن ده‏ ها هزار جست‏جوگر و راوی سخن‏ های جانانه تو که در خویش دارد، به خود می ‏بالد؛
به آن مرواریدهای نهفته کلامت که در حافظه دیرینه خویش، عزیزانه محفوظ داشته است.
ای صادق آل نبی! اکنون ماییم و میراث فاخر سخن‏ های تو که بسان گنجینه رشد و آسمانی شدن، ما را و همه را و همیشه را فرا می‏خواند.

عزیز دل احمدی یا امامِ صادق خوش آمدی یا سیدی یا امامِ صادق

ای نور حیّ احد،حجّت ربّ صمد فضائلَت بی عدد،امامِ صادق مدد
میلاد جامع علم و عمل و عبادت ، پرچم دار شاهراه ولایت علوى، حضرت امام جعفر صادق علیه السلام گرامى باد.

جرعه ای از جام سحر

7) سحرگاه هفتم


خداوندا...

ما نمی دانیم چه چیز را سپاس گوییم؟!

زیبایی ای را که پراکندی؟
یا زشتی ای را که پوشاندی؟!

غمخواری و نعمت بخشی بزرگت؟
یا نجات ها و سلامت بخشی های فراوانت را؟

ای دوستدار هر آن کس که با تو دوستی می کند...

و ای روشنی چشم آن کس که به تو پناه می جوید
و با پیوستن به تو، از دیگران می گسلد...

تویی نیکوکار...
و ماییم بدکردار...

پس... به زیبایی آن چه نزد توست
از زشتی آن چه نزد ماست، درگذر!

و کدام بی خبری است که بخشندگی ات آن را فرانگیرد؟!

و کدام زمان، طولانی تر از مهلتی که تو داده ای؟!

کرده های ما در کنار نعمت های تو چه ارزشی دارند؟!

و چگونه کرده هایمان را بیفزاییم تا در برابر کرم تو جا گیرد؟!

و چگونه با همه ی رحمتی که از تو گسترده است
گناهکاران در تنگنا قرار گیرند؟!



ترجمه ی آزاد فراز دیگری از دعای ابوحمزه

اهل البیت فی المکتبه العربیه

مرحوم محقق طباطبایی اعلی الله مقامه الشریف قریب شصت سال در کار نسخه های خطی بود. مرحومه والده ما نقل می کرد که آقا عزیز از همان سن و سال شانزده هفده سالگیش که او البته به خاطر می آورد هر بار که به منزل می آمد کلی کتاب کهنه همراهش بود. او عاشق کتاب بود. معمولا هفته ای یک یا دوبار تلفونی صحبت می کردیم. از اول تا آخر فقط صحبت کتاب و نسخه خطی بود. بسیاری از کتابخانه های کشور را یکی یکی رفته بود و تک تک نسخه ها را در خیلی از آنها بررسی کرده بود. بعد از قریب شصت سال مجموعه مقالات اهل البیت فی المکتبه العربیه را نوشت. متأسفانه مرگ زودهنگام او کار را نیمه تمام کرد. قصد آن مرحوم این بود که پس از انتشار تحریر اول آن مجموعه مقالات، یکبار دیگر سراغ یادداشت های پراکنده و حاشیه های کتابی خود و آثار تازه برود و کتاب را تکمیل کند. خود باور داشت که فهرست آثار مربوط به اهل بیت که سنیان به زبان عربی نوشته اند به دو برابر بالغ می شود. من بعد از رحلت جانسوز آن محقق یگانه و آگاه تا سال ها هر چه اینجا و آنجا به عنوان آثار اهل سنت در فضائل اهل بیت می یافتم که می تواند مستدرک آن کار تلقی شود گرد می آوردم. متأسفانه آن یادداشت ها را اینجا در اختیار ندارم و افسوس می خورم چرا همان زمان ها آنها را منتشر نکردم. امیدوارم وقتی آن یادداشت ها به دستم برسد و گرچه ناقص منتشرشان کنم. من مطمئنم که در میان یادداشتهای مرحوم محقق طباطبایی مواد بسیاری یافت می شود که برای تکمیل کتاب به کار می آید. رحمه الله علیه رحمه واسعه.

حسینِ حق (4)

رفتند آن چنان که نتابد رکاب ها
گفتند آن سخن که نسنجد حسابها

انسان که نه، به نام ، مسلمان جماعتی
اوّل صف از صفوف مقدّس مآب ها ،

گقتند : مرتد است محبّت اگر نشد،
تسلیم کینه ، کشته شود با عذاب ها

گفتند : ناحقست نه حرّیّت است حق
باید مطیع بود به عالی جناب ها !

خواندند خطبه ها به منابر خطیر و خود
کردند خویش را به بشارت خطاب ها

راه ریا و رسم ریاست به هم تنید
گردید جهل های مقدّس صواب ها

کشتند آن کمال محبت که بی گمان
می خواست کینه حذف شود از کتاب ها

آری حسینِ حق به محبّت کمال بود
زیباترین زمینه در اوج جمال بود

@m_sehati

حسینِ حق (4)

رفتند آن چنان که نتابد رکاب ها
گفتند آن سخن که نسنجد حسابها

انسان که نه، به نام ، مسلمان جماعتی
اوّل صف از صفوف مقدّس مآب ها ،

گقتند : مرتد است محبّت اگر نشد،
تسلیم کینه ، کشته شود با عذاب ها

گفتند : ناحقست نه حرّیّت است حق
باید مطیع بود به عالی جناب ها !

خواندند خطبه ها به منابر خطیر و خود
کردند خویش را به بشارت خطاب ها

راه ریا و رسم ریاست به هم تنید
گردید جهل های مقدّس صواب ها

کشتند آن کمال محبت که بی گمان
می خواست کینه حذف شود از کتاب ها

آری حسینِ حق به محبّت کمال بود
زیباترین زمینه در اوج جمال بود

@m_sehati

حسینِ حق
(4)
رفتند آن چنان که نتابد رکاب ها
گفتند آن سخن که نسنجد حسابها
انسان که نه، به نام ، مسلمان جماعتی
اوّل صف از صفوف مقدّس مآب ها ،
گقتند : مرتد است محبّت اگر نشد،
تسلیم کینه ، کشته شود با عذاب ها
گفتند : ناحقست نه حرّیّت است حق
باید مطیع بود به عالی جناب ها !
خواندند خطبه ها به منابر خطیر و خود
کردند خویش را به بشارت خطاب ها
راه ریا و رسم ریاست به هم تنید
گردید جهل های مقدّس صواب ها
کشتند آن کمال محبت که بی گمان
می خواست کینه حذف شود از کتاب ها
آری حسینِ حق به محبّت کمال بود
زیباترین زمینه در اوج جمال بود

@m_sehati

▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️


«يار خالص»

سوگ سرودی
به مناسبت رحلتِ
مرحوم شیخ احمد اَحسائی أع

او تو را به خوبی می ‏شناخت
در بِركه نگاه تو غرق می ‏شد
و در محراب «حُبّ» سجده‏ ها داشت
او وضويش از سرشك عشق بود
و نمازش فرياد شوق

و تو «يا بقيّة اللّه» در او با افسون نگاهت
هر دم می ‏دميدی
و او همچون دريای بی كرانی
به تموّج درمی آمد
طوفان و خروشان می شد
و گويا هردم گسترده ‏تر می ‏گشت

گاهی از سُكر نگاهت
آن چنان بی ‏خود می شد كه گویی اويی نبود
و هنگامی آن‏ چنان هوشيار و آرام
كه گويا ساحلی است صخره‏ سان
تنها با تو بود و دستش در دست تو
و تنها دست تو را روی قلبش احساس می كرد
آری آن دل خزانه تو بود
و تنها دست تو بر آن عبور و مرور داشت

و اين تو بودی «يا بقيّة اللّه»:
كه از خزانه خود هرچه می ‏خواستی برمی ‏آوردی
زيرا خود به اَمانت در آن نهاده بودی
و او خود را از وقتی كه شناخته بود
پيشكش تو كرده بود

در برابر گستردگی تو
خود را كوچك كرد
به حدّی كه نيست شد
نه غلط گفتم
آيت گستردگی تو گشت
گستردگيش مايه حسرت كويرها بود
او ذرّه ‏سان
برگرد وجود اقدست
در دَوَران
كه چرخ برين از گردشش در شگفت
و عرش از همّتش لب ‏گزا

او از آفتاب پاك تر
و از چشمه زلال تر
و از باران مستقيم تر
و از ياران خُلّص و كمّل تو بود «يا بقيّة اللّه»
سَروها از رويِشِ هماره او در حسرت
و نگاه‏ های نوازشگرت
همچون امواج موسيقی
او را به وَجد می ‏آورد
و از عطر نفست خانه وجودش
پُر می ‏شد

از روزنه دلش
خورشيد عنايتت
آرام، آرام به درون می ‏خزيد
او را گرم می كرد
انرژی می ‏بخشيد
و با قرص تمام
يكباره او را مشتعل می ‏ساخت
به طوری كه دنيا را
تابِ تابش او نبود و دنياطلبان را تحمّل ديدارش
و اگر نبود سرمای غفلت
و تيرگی جهالت
و يخ ‏زدگی عصبيّت
همه ذوب می ‏شدند

شگفتا: چه بود او؟!
و كه بود او؟!
و چه گفت؟!
از گفتارش همهمه‏ های هورقليايی
در گوش ‏ها پيچيد
و نغمه‏ های فؤادی،
جان ‏ها را مست كرد
شاخه ‏های خشكيده باغ معرفت
سرسبز و بارور شدند
و در ديده‏ های مستبصران
نگاه ‏های بالاتری
موج زدن گرفت
او، بودن با راست‏ها و راستين‏ها را
به همه آموخت
او شبنامه‏ها را درهم پيچيد
و مصحف را برابر همه گشود
و ادريس‏وار به تدريس پرداخت

اما افسوس «يا بقيّة اللّه»
افسوس كه كينه ابليس گريبان‏ گيرش شد
و خفّاشان از هر سو به انكارش برخاستند
جوشش كينه‏ ها و كوشش كينه ‏ورزان
او را فرسود
كناری نشست
همچُون بِركه ‏ای آرام
سبك ‏مغزان خفّاش‏ منش
و ديو سيرت
هر آنچه داشتند از سنگ‏ های عداوت
در ميان آن افكندند
و خود به تماشای موج ‏های غم ‏انگيز
آن بِركه
همراه با زهر لبخندهای كودكانه
نشستند
آه چه اشتباهی كردم
و چه تشبيهی ناروا

مرا ببخش «يا بقيّة اللّه»
بلكه او اقيانوسي بود كه از افكندن
آن سنگ ها، گويا خبر نمی ‏شد
و يا كوهی بود كه از برخورد
آن سنگ‏ ها، خم به ابرو نمی آورد
تا آن‏كه در برابر چشم‏ های خون فشانت
شِكوه او را نزد وارثان كينه ‏ها
بردگان هوا و هوس ها
حكّام عثمانی بردند و آنها هم
تصميم خونخواريش را گرفتند
آن‏گاه راضی شدی كه از حرم اَمن
حسينی جدايش سازی
و در ماه های «حج بيت»
آن بيت انوارت را
به هجرت به سوی حرم امن الهی
و مهاجَر جدّت رسول اللّه (ص)
رخصت دهی
و خنجرهای كينه ‏ها را در غلاف‏ ها
آسوده گذاری

او رفت امّا دل از كربلا برنمی ‏گرفت
و ديده از قبر حسين (ع) برنمی ‏داشت
و شايد همان در فراق آن عتبه مقدّسه بود
كه گفتند باد سام بر پيكرش وزيد
و بالاخره آن پيكر رنجديده
و رياضت كشيده را از پای درآورد
و تو را برای هميشه در سوگش نشانيد
و مصيبتی بر مصيبت ‏هايت افزود

فساعداللّه قلبك
و اعظم اللّه اجرك
و فرّج اللّه عنّا بفرجك
آمين ربّ العالمين

▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️


«يار خالص»

سوگ سرودی
به مناسبت رحلتِ
مرحوم شیخ احمد اَحسائی أع

او تو را به خوبی می ‏شناخت
در بِركه نگاه تو غرق می ‏شد
و در محراب «حُبّ» سجده‏ ها داشت
او وضويش از سرشك عشق بود
و نمازش فرياد شوق

و تو «يا بقيّة اللّه» در او با افسون نگاهت
هر دم می ‏دميدی
و او همچون دريای بی كرانی
به تموّج درمی آمد
طوفان و خروشان می شد
و گويا هردم گسترده ‏تر می ‏گشت

گاهی از سُكر نگاهت
آن چنان بی ‏خود می شد كه گویی اويی نبود
و هنگامی آن‏ چنان هوشيار و آرام
كه گويا ساحلی است صخره‏ سان
تنها با تو بود و دستش در دست تو
و تنها دست تو را روی قلبش احساس می كرد
آری آن دل خزانه تو بود
و تنها دست تو بر آن عبور و مرور داشت

و اين تو بودی «يا بقيّة اللّه»:
كه از خزانه خود هرچه می ‏خواستی برمی ‏آوردی
زيرا خود به اَمانت در آن نهاده بودی
و او خود را از وقتی كه شناخته بود
پيشكش تو كرده بود

در برابر گستردگی تو
خود را كوچك كرد
به حدّی كه نيست شد
نه غلط گفتم
آيت گستردگی تو گشت
گستردگيش مايه حسرت كويرها بود
او ذرّه ‏سان
برگرد وجود اقدست
در دَوَران
كه چرخ برين از گردشش در شگفت
و عرش از همّتش لب ‏گزا

او از آفتاب پاك تر
و از چشمه زلال تر
و از باران مستقيم تر
و از ياران خُلّص و كمّل تو بود «يا بقيّة اللّه»
سَروها از رويِشِ هماره او در حسرت
و نگاه‏ های نوازشگرت
همچون امواج موسيقی
او را به وَجد می ‏آورد
و از عطر نفست خانه وجودش
پُر می ‏شد

از روزنه دلش
خورشيد عنايتت
آرام، آرام به درون می ‏خزيد
او را گرم می كرد
انرژی می ‏بخشيد
و با قرص تمام
يكباره او را مشتعل می ‏ساخت
به طوری كه دنيا را
تابِ تابش او نبود و دنياطلبان را تحمّل ديدارش
و اگر نبود سرمای غفلت
و تيرگی جهالت
و يخ ‏زدگی عصبيّت
همه ذوب می ‏شدند

شگفتا: چه بود او؟!
و كه بود او؟!
و چه گفت؟!
از گفتارش همهمه‏ های هورقليايی
در گوش ‏ها پيچيد
و نغمه‏ های فؤادی،
جان ‏ها را مست كرد
شاخه ‏های خشكيده باغ معرفت
سرسبز و بارور شدند
و در ديده‏ های مستبصران
نگاه ‏های بالاتری
موج زدن گرفت
او، بودن با راست‏ها و راستين‏ها را
به همه آموخت
او شبنامه‏ها را درهم پيچيد
و مصحف را برابر همه گشود
و ادريس‏وار به تدريس پرداخت

اما افسوس «يا بقيّة اللّه»
افسوس كه كينه ابليس گريبان‏ گيرش شد
و خفّاشان از هر سو به انكارش برخاستند
جوشش كينه‏ ها و كوشش كينه ‏ورزان
او را فرسود
كناری نشست
همچُون بِركه ‏ای آرام
سبك ‏مغزان خفّاش‏ منش
و ديو سيرت
هر آنچه داشتند از سنگ‏ های عداوت
در ميان آن افكندند
و خود به تماشای موج ‏های غم ‏انگيز
آن بِركه
همراه با زهر لبخندهای كودكانه
نشستند
آه چه اشتباهی كردم
و چه تشبيهی ناروا

مرا ببخش «يا بقيّة اللّه»
بلكه او اقيانوسي بود كه از افكندن
آن سنگ ها، گويا خبر نمی ‏شد
و يا كوهی بود كه از برخورد
آن سنگ‏ ها، خم به ابرو نمی آورد
تا آن‏كه در برابر چشم‏ های خون فشانت
شِكوه او را نزد وارثان كينه ‏ها
بردگان هوا و هوس ها
حكّام عثمانی بردند و آنها هم
تصميم خونخواريش را گرفتند
آن‏گاه راضی شدی كه از حرم اَمن
حسينی جدايش سازی
و در ماه های «حج بيت»
آن بيت انوارت را
به هجرت به سوی حرم امن الهی
و مهاجَر جدّت رسول اللّه (ص)
رخصت دهی
و خنجرهای كينه ‏ها را در غلاف‏ ها
آسوده گذاری

او رفت امّا دل از كربلا برنمی ‏گرفت
و ديده از قبر حسين (ع) برنمی ‏داشت
و شايد همان در فراق آن عتبه مقدّسه بود
كه گفتند باد سام بر پيكرش وزيد
و بالاخره آن پيكر رنجديده
و رياضت كشيده را از پای درآورد
و تو را برای هميشه در سوگش نشانيد
و مصيبتی بر مصيبت ‏هايت افزود

فساعداللّه قلبك
و اعظم اللّه اجرك
و فرّج اللّه عنّا بفرجك
آمين ربّ العالمين

▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️▪️


«يار خالص»

سوگ سرودی
به مناسبت رحلتِ
مرحوم شیخ احمد اَحسائی أع

او تو را به خوبی می ‏شناخت
در بِركه نگاه تو غرق می ‏شد
و در محراب «حُبّ» سجده‏ ها داشت
او وضويش از سرشك عشق بود
و نمازش فرياد شوق

و تو «يا بقيّة اللّه» در او با افسون نگاهت
هر دم می ‏دميدی
و او همچون دريای بی كرانی
به تموّج درمی آمد
طوفان و خروشان می شد
و گويا هردم گسترده ‏تر می ‏گشت

گاهی از سُكر نگاهت
آن چنان بی ‏خود می شد كه گویی اويی نبود
و هنگامی آن‏ چنان هوشيار و آرام
كه گويا ساحلی است صخره‏ سان
تنها با تو بود و دستش در دست تو
و تنها دست تو را روی قلبش احساس می كرد
آری آن دل خزانه تو بود
و تنها دست تو بر آن عبور و مرور داشت

و اين تو بودی «يا بقيّة اللّه»:
كه از خزانه خود هرچه می ‏خواستی برمی ‏آوردی
زيرا خود به اَمانت در آن نهاده بودی
و او خود را از وقتی كه شناخته بود
پيشكش تو كرده بود

در برابر گستردگی تو
خود را كوچك كرد
به حدّی كه نيست شد
نه غلط گفتم
آيت گستردگی تو گشت
گستردگيش مايه حسرت كويرها بود
او ذرّه ‏سان
برگرد وجود اقدست
در دَوَران
كه چرخ برين از گردشش در شگفت
و عرش از همّتش لب ‏گزا

او از آفتاب پاك تر
و از چشمه زلال تر
و از باران مستقيم تر
و از ياران خُلّص و كمّل تو بود «يا بقيّة اللّه»
سَروها از رويِشِ هماره او در حسرت
و نگاه‏ های نوازشگرت
همچون امواج موسيقی
او را به وَجد می ‏آورد
و از عطر نفست خانه وجودش
پُر می ‏شد

از روزنه دلش
خورشيد عنايتت
آرام، آرام به درون می ‏خزيد
او را گرم می كرد
انرژی می ‏بخشيد
و با قرص تمام
يكباره او را مشتعل می ‏ساخت
به طوری كه دنيا را
تابِ تابش او نبود و دنياطلبان را تحمّل ديدارش
و اگر نبود سرمای غفلت
و تيرگی جهالت
و يخ ‏زدگی عصبيّت
همه ذوب می ‏شدند

شگفتا: چه بود او؟!
و كه بود او؟!
و چه گفت؟!
از گفتارش همهمه‏ های هورقليايی
در گوش ‏ها پيچيد
و نغمه‏ های فؤادی،
جان ‏ها را مست كرد
شاخه ‏های خشكيده باغ معرفت
سرسبز و بارور شدند
و در ديده‏ های مستبصران
نگاه ‏های بالاتری
موج زدن گرفت
او، بودن با راست‏ها و راستين‏ها را
به همه آموخت
او شبنامه‏ها را درهم پيچيد
و مصحف را برابر همه گشود
و ادريس‏وار به تدريس پرداخت

اما افسوس «يا بقيّة اللّه»
افسوس كه كينه ابليس گريبان‏ گيرش شد
و خفّاشان از هر سو به انكارش برخاستند
جوشش كينه‏ ها و كوشش كينه ‏ورزان
او را فرسود
كناری نشست
همچُون بِركه ‏ای آرام
سبك ‏مغزان خفّاش‏ منش
و ديو سيرت
هر آنچه داشتند از سنگ‏ های عداوت
در ميان آن افكندند
و خود به تماشای موج ‏های غم ‏انگيز
آن بِركه
همراه با زهر لبخندهای كودكانه
نشستند
آه چه اشتباهی كردم
و چه تشبيهی ناروا

مرا ببخش «يا بقيّة اللّه»
بلكه او اقيانوسي بود كه از افكندن
آن سنگ ها، گويا خبر نمی ‏شد
و يا كوهی بود كه از برخورد
آن سنگ‏ ها، خم به ابرو نمی آورد
تا آن‏كه در برابر چشم‏ های خون فشانت
شِكوه او را نزد وارثان كينه ‏ها
بردگان هوا و هوس ها
حكّام عثمانی بردند و آنها هم
تصميم خونخواريش را گرفتند
آن‏گاه راضی شدی كه از حرم اَمن
حسينی جدايش سازی
و در ماه های «حج بيت»
آن بيت انوارت را
به هجرت به سوی حرم امن الهی
و مهاجَر جدّت رسول اللّه (ص)
رخصت دهی
و خنجرهای كينه ‏ها را در غلاف‏ ها
آسوده گذاری

او رفت امّا دل از كربلا برنمی ‏گرفت
و ديده از قبر حسين (ع) برنمی ‏داشت
و شايد همان در فراق آن عتبه مقدّسه بود
كه گفتند باد سام بر پيكرش وزيد
و بالاخره آن پيكر رنجديده
و رياضت كشيده را از پای درآورد
و تو را برای هميشه در سوگش نشانيد
و مصيبتی بر مصيبت ‏هايت افزود

فساعداللّه قلبك
و اعظم اللّه اجرك
و فرّج اللّه عنّا بفرجك
آمين ربّ العالمين
@AghayedNet

آخرین نیایش بُخت النصر سعید سلطانی طارمی
( سه لوحه ی بابلی)
به خاطره ی دکتر مهرداد بهار تقدیم می کنم.
بخت النصر (نبوکد نصر دوم) پادشاه بزرگ بابل بود که دوران حکومتش، دوران طلایی تاریخ بابل است. او بر کشورهای اطراف غلبه کرد، شهرهای اورشلیم، سبا و صور را که از مراکز تمدن و قدرت آن زمان بودند، ویران کرد. دولت عیلام را در هم کوبید و مصر را تحت تاثیر قرار داد. همسر او سمیرامیس شاهزاده خانم مادی (ایرانی) بود که بخت النصر باغ های معلق بابل را به خاطر او ساخت که از عجایب هفتگانه ی دنیای کهن به شمار می رود. دوران حکومت بخت النصر از یک طرف دوران زیگورات¬ها ( معابد بابل) یعنی قدرت خدایان و دین بابلی بود از طرف دیگر دوران سقوط و انحطاط اخلاقی مردم بابل بود.
گویا بخت النصر در پایان عمر دچار جنون شد و در غل و زنجیر مرد. جانشین نالایقش نتوانست سیاست های او را ادامه دهد بلکه برعکس سعی کرد که تندیس های خدایان را که بخت النصر به عنوان تبعید در بابل گرد آورده بود به شهرها و کشور های خود بازگرداند.
اینک بخت النصر را در آخرین روزهای عمرش مشاهده می کنیم که وجدان خود را در برابر "بعل مردوخ" خدای بزرگ بابل برهنه می کند .

لوح 1

از عناصر آتشم
از شهرها بابل
از رودها فراتم
از معابد اساگل
از مردمانم شاهم
از شاهان بخت النصر.
فرزند شاهراه ها و ارابه ها
و نگاهبان ستایشگران تو در شهرهای بی شمار
و ستایشگر تو در رزم و بزم
که شکوه عصای تو را پاس می دارد
و گرز آتشین توست
که بر سر افراشته ی عیلام فرود آمد
و سرکشان را به کُرنش واداشت
و تازیانه ی تو
که هراسی موحش در دل ها کاشت
و نام سرداران را از تصنیف ها برانداخت
تا جهان تو را بستاید
همچنان که بخت النصر...

ای فرزند انفجار خورشیدی!
و خون افشاگر آذرخش ها!
ای خالق خرد نخستین!
و دنباله های زرین توفان!

ادامه در فایل پی دی اف

آیةالله میانجی: خدمت آیةالله داماد درس خارج حج می خواندیم. روزی این روایت را خواند و به شدت گریست. فرمود: خوش به حال دعلجی که اشتباهی کرد و سریع تنبیه شد؛ معلوم می شود از اولیاء الله بوده چون اولیاء الله زود تنبیه می شوند.

ابومحمد دعلجی دو پسر داشت یکی از آن دو صالح بود که ابوالحسن نام داشت و پسر دیگر او اهل خلاف و گناه بود. یکی از شیعیان به دعلجی مقداری زر داد تا به نیابت از حضرت صاحب الامر (ع) حج نماید. عادت شیعیان در آن وقت چنین بود که به نیابت از امام زمان (ع) یا حج می کردند و یا نائب برای ایشان می گرفتند. دعلجی مقداری از آن طلا را به پسر فاسد خود داد و او را همراه خود به حج برد. وقتی از حج برگشت نقل کرد که در عرفات جوان گندم گون زیبایی را دیدم مشغول دعا بود و چون من نزدیک او رسیدم به سوی من توجهی کرد و فرمود: ای شیخ آیا حیا نمی کنی؟ من گفتم: ای سید من! از چه چیز حیا کنم؟ فرمود: به تو حج می دهند از برای آن کسی که میدانی و تو آن را به فاسقی میدهی که شراب می آشامد! نزدیک است که چشم تو کور شود. بعد از برگشتن از حج چهل روز نگذشت که همان چشمی که آقا به آن اشاره فرموده بود کور شد.

@bazmeghodsian