مكتبة المجلسي ودارالتراث

یعنی ای فرزند! چون وصیّت مرا قبول نکنی و به جا نیاوری در روز محشر و عرض اکبر داخل آن جماعت خواهی بودن که خدای تعالی امر به ملائکه خواهد فرمود که بگیرید او را پس بند کنید بر غل و زنجیر هفتاد ذرع و بکشید. پس اگر سر از اطاعت شرع شریف بپیچی و پای از این جاده بیرون نهی تو را چون دزدان در غل و زنجیر خواهند کشید و سر زنجیر به دست ملائکه غلاظ و شدّاد خواهد بود. نه طاقت عذاب داری نه تاب شکنجه، و نه راه گریز و نه جای ستیز. یاد کن روز رستخیز را که راهی به سوی عافیت و خیر می رود و راهی به سوی هاویه و نار سقر. کنون عاجز و سرگردان خواهی بود.
و می تواند بود که معنی این باشد که ای فرزند توسن نفس امّاره را به هفتاد میخ آهنی در بند و لجام تقوی و پرهیزکار بر سر او کن و او را به مراد هوا و هوس مگذار تا از صراط مستقیم تو را به سوی جحیم نَبَرَد که سبب تزلزل قدم ها است،
و احمد تو که حضرت رسول است گوید که چون اعراض بر کسی مستولی شود میلرزد و متزلزل می شود. بنابراین کاف حرف خطاب است نه تصغیر.
احمدک جان پدر! ای عزیز پدر! بدان که از بسیاری محبّت که پدر نسبت به فرزند می باشد در نصیحت تأکید کرد و مبالغه نمود و گفت:
تیشه بردار و تبر
یعنی ای فرزند تا وقت باقی است فرصت غنیمت شمار و سر از خواب غفلت بردار و در اطاعت پرودگار، تقصیر جائز مدار که صلاح مؤمن در آن است و سرمایه ی ایمان آن است؛ یعنی با تیشه و تبر طاعت و عبادت و دعاهای با اثر، زود نفس امّاره را زبون ساز.
و می تواند که معنی چنین باشد که ای فرزند دست تولّا در دامن حضرات ائمّه ی هدی زده از دشمنان ایشان تبرّا کن، زیرا که تولّا بی تبرّا در دست نیست و بعد از آن برو به جنگ شانه سر که آن نفس امّاره است و با او جنگ جهاد اکبرست، چنانکه حضرت امیر المؤمنین در وقتی که از جهاد غزوات مراجعت می نمود می فرمود که «رجعنا من الجهاد الاصغر الی الجهاد الاکبر»؛
امّا باید دانست که نفس بر چهار قسم است: توّل امّاره، دویم لوّامه، سیم ملهمه، چهارم مطمئنّه؛ امّا نفس امّاره آتش است و آن نفس کُفّار است، و لوّامه بادی است و آن نفس مؤمنان است، و ملهمه آبی است و آن نفس اولیا است، و مطمئنّه خاکی است و آن نفس انبیا است. شانه سر غوغا کند یعنی نفس امّاره سرکش و نافرمانی کند، و از اطاعت و عبادت تو را باز دارد و نتوانی او را مقهور سازی، زیرا که طینت او را به خصومت سرشته اند. پس استیلا و غوغای او به حدی رسد که پوست کونت واکند؛ یعنی چندان طغیان کند که پوست تو را بکند، چنانکه ضرب المثل است که هر گاه شخصی آزار بسیار بکشد گوید چندان آزار کشیدم که پوستم رفت، پس در آن حالت چاره آن است ای پسر من!
برو به حوض توتیا خود را بشو زودی بیا!
یعنی اوّل توبه و انابت کن و به آب استغفار سر و پای خود را بشوی تا آنکه خدای تعالی تو را بیامرزد و تو را از نجاست معصیت و پلیدیها و چرکها پاک گرداند، زیرا که نجاست گناه ازاله نمی شود مگر به آب چشمه ی چشم؛ و در حوض توبه غسل کن زیرا که عبادت بی توبه و انابت مقبول نیست و توبه مقدّم است بر عبادت؛ چنان که حق تعالی در قرآن مجید فرموده « التّائبون العابدون» [توبه: 112] جمعی که توبه کنند و حرام نخورند خدای تعالی ایشان را به آتش دوزخ عقوبت نکند.
ای فرزند! تو جدّ و جهد کن تا در شبهه نیفتی و خود را به دست خود در مهلکه نیندازی چنانکه حق تعالی فرموده « و لا تلقوا بایدیکم الی التهلکة» [بقره: 195]. دل را به معرفت و حقیقت قوی دار.
آنچه دل خوانیش ز روی مجاز رو به پیش سگان کوی انداز
و می تواند بود که معنی چنین باشد که، اگر نفس امّاره نافرمانی کند و تو را مغلوب سازد تو به آب ریاضت غسل کن و آن کثافت را از خود رفع نما. چنانکه گفته اند:
اگر به آب ریاضت برآوری غسلی همه کدورت دل را صفا توانی کرد
به تن چه نقره ی خامی، اگر گداز شوی مس طبیعت خود را طلا توانی کرد
تا آنگاه که راجع به جناب او شوی و مخاطب به خطاب اقدس او گردی که « یا ایّتها النّفس المطمئنّة ارجعی الی ربّک راضیة مرضیة فادخلی فی عبادی و ادخلی جنّتی» [فجر: 28] داخل بهشت شده در حالتی که راضی و خشنودی و الله اعلم بالصّواب.

حقوق پادشاه از دیدگاه آخوند ملامحمد تقی مجلسی
حق پادشاه يا مطلق پادشاهان و سلاطين و خوانين يا اعم از قضات و امثال ايشان از جمعى كه تسلط بر تو داشته باشند، آنست كه بدانى كه تو محل آزمايش او شده به آن كه حق سبحانه و تعالى او را پادشاه كرده است يا سلب لطف كرده، گذاشته است تا او را بر تو تسلط داده‌اند، و ترا آزمايش كرده‌اند، و او را آزمايش كرده‌اند كه با تو خوب سر كند، و مستحق ثواب شود يا ظلم مى‌كند و مستحق عقاب شود. و بدانى كه بر تو لازم است كه كارى نكنى كه سبب غضب او شوى كه خود سبب هلاك خود شوى و شريك او شوى در ستمى كه بر تو كند. پس بدانى كه تقيه واجبست و هر چه گويد اطاعت مى‌بايد كرد از جهت رضاى حق سبحانه و تعالى ما دام كه خون بغير حق نباشد و بعضى گفته‌اند كه تقيه نيست در مطلق دما پس اگر گويد كه دست فلانى را ببر كه دستت را مى‌برم نمى‌بايد بريد اگر چه دست او را ببرند چون دست ما عزيزتر از دست او نيست اما اگر گويد كه دست او را ببر و اگر نه ترا مى‌كشم در اينجا نيز خلافست
اميد كه حق سبحانه و تعالى كسى را باين بلاها مبتلا نكند.
و اكثر اوقات اين بلاها به سبب قرب ايشان حاصل مى‌شود هر چند از ايشان دورتر است ايمن‌تر خواهد بود‌
@jafarian1964

وقتی ملامحمد تقی مجلسی اخبار شاه عباس و کشتن فرزندش را در یک کتاب قدیمی می یابد

در کتاب مهدیان دروغین، به تفصیل در باره تطبیقی که مرحوم مجلسی نسبت به صفویه انجام داده و شاه اسماعیل را مصداق برخی از روایات دانسته سخن گفتم. (ص 165). اصل آن مطالب در رساله رجعت ایشان است که مکرر چاپ شده، اما در برخی دیگر از آثار وی هم مطالبی در این زمینه آمده است. البته همان موقع، یعنی در عصر مجلسی پدر و پسر، یک روحانی دیگر به نام میرلوحی سبزواری ـ جد این میرلوحی های حالای اصفهان ما ـ علیه وی نوشت، و استدلالهای او را نقد کرد.
... اما امشب نکته جالبی دیدم و آن این که پدر او، یعنی مرحوم آخوند ملامحمد تقی مجلسی هم در این باره مطلب نوشته و تحویل دربار صفوی داده است. این خبر برایم کاملا تازگی داشت و نمی دانم چرا این را در مهدیان دروغین نیاورده ام.
وی ابتدا این حدیث را از امام جعفر صادق علیه السلام نقل کرده که حضرت فرمودند: هر كه والى مسلمانان باشد، و عادل باشد، و در خانه خود را بگشايد كه مظلومان دستشان به او رسد، و موانع را دور كند كه دادخواهان را بيند، و بغور مردم رسد، بر حق سبحانه و تعالى واجبست كه در روز قيامت ترس را از او بردارد و او را داخل بهشت كند».
سپس می گوید سلاطین صفویه از این دست هستند، و در این باره می افزاید: «و از اين باب نيز احاديث بسيار وارد شده است و بعضى از آنها خواهد آمد و چون اين معنى مجرب بنده بود و اين اخبار معتبره بود بنا بر اين ذكر شد كه بر مؤمنان لازم است كه هميشه پادشاهان خود را دعاى خير كنند خصوصا پادشاهان صفويه كه حقوق ايشان تالى حقوق سيد المرسلين و حضرات ائمه معصومين ـ صلوات اللّٰه عليهم ـ است، چنانكه حق سبحانه و تعالى فرموده است كه شما همه در كنار جهنم بوديد حق سبحانه و تعالى شما را به بركت رسول و اهل بيت او از جهنم نجات داد و ظاهر است كه اكثر عالميان كافر بودند و به بركت ايشان عالمى مؤمن و مسلمان شدند ادام اللّٰه بقائهم إلى قيام صاحب الزمان بل إلى قيام القيمة».
علمای عهد صفوی، از این بابت که سلاطین صفویه تشیع را ترویج کرده، و آنان را از تقیه هزار ساله درآورده بودند، سپاسگزار بودند. خوب هر کس دیگری هم جای آنها بود، اهمیت این نکته را در می یافت.
مرحوم آخوند، سپس از روایاتی سخن به میان می آورد که رسول (ص) فرمود در عصر غیبت، یکی از فرزندان من خروج خواهد کرد. ملامحمد تقی مجلسی می نویسد: «چنانكه در كتابى از كتب غيبت كه بعضى از علما در غيبت حضرت صاحب الامر تصنيف كرده‌اند و اين كتاب قديمى است كه شايد هفتصد سال باشد كه نوشته شده باشد، چنان كه از تاريخش ظاهر مى‌شود كه حديثى از حضرت امير المؤمنين صلوات اللّٰه عليه در آن كتاب هست كه حضرت خبر داده است كه يكى از فرزندان من خروج خواهد كرد و عالم به سبب او هدايت يابند».
از این شگفت تر این که ایشان مدعی می شود که در اخبار آن کتاب، حتی از این که شاه عباست که فرز ندش صفی میرزا را می کشد، و صفی دوم ـ که نوه شاه عباس و پسر همان صفی میرزاست ـ جای او را می گیرد، در آن کتاب یا روایت، سخن به میان آمده است: «و احوال‌ فرزندان او حتى كشتن شاه عباس پسرش را و پادشاهى شاه صفى و پادشاهى شاه صاحب قران ادام اللّٰه تعالى ظلاله إلى يوم القيام همه از آن كتاب ظاهر مى‌شود».
بعد هم می گوید که خودش در این باره رساله نوشته، و به شاه جنت مکان علیین آشیان، شاه صفی (سلطنت از 1038 تا 1052) یعنی نوه شاه عباس داده است: «و من رساله نوشتم و آن حديث را تفصيل دادم و به خدمت شاه جنت مكان عليين آشيان شاه صفى عليه الرحمة و الرضوان گذارنيدم و در خزينه خواهد بود. (لوامع صاحبقرانی: ج 2، 494). (ادامه دارد)
@jafarian1964

@yortchi_bosjin_pdf

❓دکارت یا بوعلی ❓


استدلال معروف دکارت :
من می اندیشم پس هستم
( دلیل از فعل خود بر وجود خود )

بوعلی سینا در نمط سوم اشارات پس از آنکه برهان معروف انسان معلق در فضا را بیان می کند تحت عنوان وهمٌ و تنبیهٌ می گوید :

ممکن است تو بگویی من ذات خود را بلاواسطه شهود نمی کنم بلکه از راه اثر و فعل او به وجود او پی میبرم .در جواب میگوییم اولا برهان ما دلالت میکرد که انسان قطع نظر از هر فعل و حرکتی خود را می یابد ثانیا هنگامی که فعل و اثری شهود می کنی و می خواهی آن را دلیل بر وجود خود قرار دهی آیا فعل و اثر مطلق را می بینی یا فعل مقید یعنی فعل خود را با اضافه میم ؟؟


@yortchi_bosjin_pdf


در صورت اول نمی توانی نتیجه بگیری پس من هستم زیرا فعل مطلق دلیل بر فاعل مطلق هست نه فاعل شخصی ( من)

و در صورت دوم پس تو قبل از آنکه فعل را شهود کنی و لااقل در حینی که فعل خود را شهود می کنی خود را شهود می کنی پس لااقل در حین اینکه وجود فعل بر تو ثابت هست وجود خود را ثابت و محقق می بینی.


🔺🔺🔺
ریز بینی ابوعلی سینا در اینجا چند قرن قبل از دکارت فقط یکی از دقت های فلسفه اسلامی است...و
🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸?....?🔸🔹🔸🔹🔸


@yortchi_bosjin_pdf

بسم الله الرحمن الرحیم
آیا دینداری چیزی جز حُبّ و بُغض است؟

کتابی می خواندم به نام «نُخبةُ اللآلي، از محمدبن سليمان حلبي». مؤلف در صفحه ی 85 از کتابش چنین شعری آورده بود:
وَ لَم يَلعَن يَزيداً بَعدَ مَوتٍ
سِوَى المِكثارِ فِي الإغراءِ غَالِ.
و در شرح این بیت شعر نوشته بود [به عربی]:
«هیچ کسی یزید را چه در زمان حیاتش و چه پس از مرگش، لعنت نمی کند مگر کسی که افترا زننده و بیهوده گو باشد [!]. زیرا ما مکلّف و مسؤول لعن او نیستیم [!]... علاوه بر این که دستور دهنده ی مستقیم به کشتن حسین بلکه کشتن هر کسی غیر از پیامبران، اگر آن را حلال نداند، شایسته ی لعن نیست [!].... اگر چه سعد تفتازانی [از علمای سنّی اشعری یا ماتریدی] گفته است: «سنّی ها در لعن کردن یزید اختلاف دارند ... ولی حق این است که رضایت یزید به کشتن حسین و بشارت به آن و اهانت به اهل بیتش از خبرهائی است که متواتر معنوی است اگر چه جزئیات آن خبر واحد است، بنابراین ما نه در فساد عمل یزید شک داریم و نه در بی ایمانیِ او، لعنت خدا بر او باد و بر انصار و اعوانش.» [پایان کلام سعد] و حاصل این که اختلاف در لعن او مبنی بر این است که آیا او با آن کارهایش کافر شده است یا نه [!]؟ اما برای ما حقیقت حال او معلوم نیست، پس بهتر است که سکوت کنیم زیرا به تقوا نزدیک تر است [!]، علاوه بر این که ما مکلّف به لعن او نیستیم و در آخرت از ما سؤال نمی کنند که چرا لعن نکردی [!]؟ پس سکوت ضرری به ما نمی زند، اما اگر لعن کردیم موجب بازخواست و سؤال از ما در روز قیامت خواهد بود.» [!]
این جا معنای قول امام باقر علیه السلام، روشن می شود که فرمود: « دین، چیزی جز حُبّ دوستان خدا و بغض دشمنان خدا نیست».

✨ آثار زیارت عاشورا ✨

صفوان مى گويد امام صادق عليه السلام به من فرمود:
مواظب باش بر اين زيارت (عاشورا) پس به درستى كه من ضامن قبولى زيارت كسى هستم كه از دور و نزديك اين زيارت را بخواند و سعى او مشكور باشد و سلام او به آن حضرت برسد و محجوب نماند و حاجت او از طرف خدا بر آورده و به هر چه كه خواهد برسد و خدا او را نوميد بر نگرداند.

اى صفوان ! اين زيارت را به اين ضمان يافتم از پدرم و او از پدرش ... و او از اميرالمؤ منين و او از رسول خدا و او از جبرئيل و او از خداى تعالى نقل نمودند كه خداوند عزوجل به ذات مقدس خود قسم فرموده كه هر كس حسين عليه السلام را به اين زيارت از دور و نزديك زيارت كند، زيارت او را قبول مى كنم و خواهش او را مى پذيرم ، به هر قدر كه باشد و خواسته او را بر مى آورم پس ، از حضور من نوميد بر نمى گردد و او را با چشم روشن و حاجت بر آورده شده و فوز جنت و آزادى از دوزخ بر مى گردانم و شفاعت او را در حق هر كس كه شفاعت كند مى پذيرم

✅ آیا رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم سایه داشتند؟

در بحارالانوار به نقل از كتاب «المناقب» چنين آمده است: «لم يقع ظله علي الارض؛ سايه پيامبر اسلام بر زمين نيفتاد». و پس از اين آورده است: «و كان اذا وقف في الشمس و القمر و المصباح، نوره يغلب انوارها؛ وقتي كه پيامبر زير آفتاب يا ماه يا چراغ مي ايستاد، نورش بر نورهاي آنها چيره مي شد». و پس از اينها دارد: «كان يظلمه سحابه من الشمس؛ هميشه ابري بر سر آن حضرت سايه می‌افكند تا از حرارت آفتاب در امان بماند». بعد از اينها دارد: «پيامبر اسلام همان طور که جلو را می‌ديد، عقب را هم در آن حال می‌ديد». (بحارالانوار، ج 16، ص 176، س 11، چاپ ايران، در ذيل ح 19) 

مناقب ابن شهرآشوب، سايه نداشتن را به عنوان معجزه نقل مي كند. البته معجزات پيامبر، فراوان است و در ميان آنها فقط قرآن، صد در صد معجزه هميشگي است و به نظر برخي علما، مباهله هم از معجزات جاودانه است و ديگر معجزات همه اش موقتي و در شرايط خاص است و اگر بدون وجود اين معجزه ثابت شده باشد، حتما معجزه موقتي بوده است نه اين كه پيامبر اسلام از روز تولد تا روز وفات، بي سايه باشد و براساس آنچه كه مناقب آورده، نمي توان قاطعانه به اين معجزه اعتقاد پيدا كرد. زيرا كه در مناقب، سند نياورده است.

در بحارالانوار، ج 17، ص 308، چاپ ايران، به نقل از تفسير امام حسن عسکري عليه السلام آورده است: «خداوند ابری مي فرستاد تا بر سر پيامبر سايه بندازد». (ج 17، ص 308، س 5) اين حديث هم مستند نيست و در صورت صحت، اين يكي از معجزات پيامبر اسلام است. و در شرايط  خاصي صورت مي گرفت و وقتي كه ابر بر سر آن حضرت سايه مي انداخت ديگر آن حضرت سايه اي نداشت.

در بحارالانوار به نقل از كتاب «اكمال الدين» نوشته شيخ صدوق درباره حضرت صاحب العصر چنين آورده است: «و لايكون له ظل؛ امام زمان عليه‌السلام سايه نخواهد داشت». (بحار، ج 52، ص 322، س 3، در ضمن حديث 29) براساس اين حديث، حضرت امام زمان عليه السلام هم سايه نخواهد داشت.

با این‌حال، این موضوع دستمایه‌ای برای توصیف و مدح آن حضرت برای شعرای مسلمان گردیده که نمونه‌های زیادی در ادبیات ترکی و فارسی دارد. از جمله این رباعی‌ها از شاعران ایرانی:

سر خیل رُسُل که خواجه هر دو سراست
دانی ز چه رو ز سایۀ خویش جداست؟
آن‌کس که ز نور حق بُوَد تخمیرش
بر قامت او جامۀ ظِل ناید راست
● محمدصادق پیشنماز

گفتم علیِ عرش ز پیرایۀ کیست
کُرسی را این بلندی از پایۀ کیست؟
ز آن‌کس که نداشت سایه گفتا، گفتم:
ای بی‌خبر! آفتاب پس سایۀ کیست؟
● دولتیار سلطان ایلچی

احمد که چو او دو کَوْن سرمایه نداشت
با رفعت او، سپهر هم پایه نداشت
چون بر خط استوای توحید رسید
در ظهر ظهور، ازین جهت سایه نداشت
●شهود ایزدی

اُمّی لقبی کز انبیا اَعْلَم بود
احمد نامی که سرورِ عالم بود
زآن سایه به او نبود همراه، که بود
مَحْرَم جایی که سایه نامَحْرَم بود
● ؟؟؟

احمد که خمیر خلق را مایه بُوَد
برتر ز فلک به رتبه و پایه بُوَد
برهان بِه ازین نیست به بی‌سایگی‌اش
کو نور حق است و نور بی سایه بُوَد
● شاکرای طهرانی

چون شاهِ رُسُل نشست بر منظر عرش
باز آمد و هِشت سایه در کشور عرش
این معجزۀ رفعتِ شأن است که او
بر فرش رَوَد، سایه بُوَد بر سرِ عرش
● عرفی شیرازی

احمد که بُوَد شَهِ سریرِ لَوْلاک
با رفعـتِ او قـدر ندارد افلاک
رمزی‌است گَرَش سایه نیفتد به زمین
یعنی مانند او نیفتاد به خاک
● شهود یزدی

گر سایه نداشت همرَه آن شمعِ یقین
گویم به تو سرّ این به برهان مبین
او سایۀ حقّ است و بُوَد ظاهر این
کز سایه دگر سایه نیفتد به زمین
● فیاض لاهیجی

ای خواجه که قُربِ حق بُوَد مایۀ تو
معـراج بُـوَد پسـت‌ترین پایۀ تو
بی خط، زده‌ای بر همه دین‌ها خط نسخ
بی سایه و کائـنات در سایة تو
● مؤمن یزدی

اللهم صل علی محمد و آل محمد
@MehdiQorbani

✅ آیا رسول اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم سایه داشتند؟

در بحارالانوار به نقل از كتاب «المناقب» چنين آمده است: «لم يقع ظله علي الارض؛ سايه پيامبر اسلام بر زمين نيفتاد». و پس از اين آورده است: «و كان اذا وقف في الشمس و القمر و المصباح، نوره يغلب انوارها؛ وقتي كه پيامبر زير آفتاب يا ماه يا چراغ مي ايستاد، نورش بر نورهاي آنها چيره مي شد». و پس از اينها دارد: «كان يظلمه سحابه من الشمس؛ هميشه ابري بر سر آن حضرت سايه می‌افكند تا از حرارت آفتاب در امان بماند». بعد از اينها دارد: «پيامبر اسلام همان طور که جلو را می‌ديد، عقب را هم در آن حال می‌ديد». (بحارالانوار، ج 16، ص 176، س 11، چاپ ايران، در ذيل ح 19) 

مناقب ابن شهرآشوب، سايه نداشتن را به عنوان معجزه نقل مي كند. البته معجزات پيامبر، فراوان است و در ميان آنها فقط قرآن، صد در صد معجزه هميشگي است و به نظر برخي علما، مباهله هم از معجزات جاودانه است و ديگر معجزات همه اش موقتي و در شرايط خاص است و اگر بدون وجود اين معجزه ثابت شده باشد، حتما معجزه موقتي بوده است نه اين كه پيامبر اسلام از روز تولد تا روز وفات، بي سايه باشد و براساس آنچه كه مناقب آورده، نمي توان قاطعانه به اين معجزه اعتقاد پيدا كرد. زيرا كه در مناقب، سند نياورده است.

در بحارالانوار، ج 17، ص 308، چاپ ايران، به نقل از تفسير امام حسن عسکري عليه السلام آورده است: «خداوند ابری مي فرستاد تا بر سر پيامبر سايه بندازد». (ج 17، ص 308، س 5) اين حديث هم مستند نيست و در صورت صحت، اين يكي از معجزات پيامبر اسلام است. و در شرايط  خاصي صورت مي گرفت و وقتي كه ابر بر سر آن حضرت سايه مي انداخت ديگر آن حضرت سايه اي نداشت.

در بحارالانوار به نقل از كتاب «اكمال الدين» نوشته شيخ صدوق درباره حضرت صاحب العصر چنين آورده است: «و لايكون له ظل؛ امام زمان عليه‌السلام سايه نخواهد داشت». (بحار، ج 52، ص 322، س 3، در ضمن حديث 29) براساس اين حديث، حضرت امام زمان عليه السلام هم سايه نخواهد داشت.

با این‌حال، این موضوع دستمایه‌ای برای توصیف و مدح آن حضرت برای شعرای مسلمان گردیده که نمونه‌های زیادی در ادبیات ترکی و فارسی دارد. از جمله این رباعی‌ها از شاعران ایرانی:

سر خیل رُسُل که خواجه هر دو سراست
دانی ز چه رو ز سایۀ خویش جداست؟
آن‌کس که ز نور حق بُوَد تخمیرش
بر قامت او جامۀ ظِل ناید راست
● محمدصادق پیشنماز

گفتم علیِ عرش ز پیرایۀ کیست
کُرسی را این بلندی از پایۀ کیست؟
ز آن‌کس که نداشت سایه گفتا، گفتم:
ای بی‌خبر! آفتاب پس سایۀ کیست؟
● دولتیار سلطان ایلچی

احمد که چو او دو کَوْن سرمایه نداشت
با رفعت او، سپهر هم پایه نداشت
چون بر خط استوای توحید رسید
در ظهر ظهور، ازین جهت سایه نداشت
●شهود ایزدی

اُمّی لقبی کز انبیا اَعْلَم بود
احمد نامی که سرورِ عالم بود
زآن سایه به او نبود همراه، که بود
مَحْرَم جایی که سایه نامَحْرَم بود
● ؟؟؟

احمد که خمیر خلق را مایه بُوَد
برتر ز فلک به رتبه و پایه بُوَد
برهان بِه ازین نیست به بی‌سایگی‌اش
کو نور حق است و نور بی سایه بُوَد
● شاکرای طهرانی

چون شاهِ رُسُل نشست بر منظر عرش
باز آمد و هِشت سایه در کشور عرش
این معجزۀ رفعتِ شأن است که او
بر فرش رَوَد، سایه بُوَد بر سرِ عرش
● عرفی شیرازی

احمد که بُوَد شَهِ سریرِ لَوْلاک
با رفعـتِ او قـدر ندارد افلاک
رمزی‌است گَرَش سایه نیفتد به زمین
یعنی مانند او نیفتاد به خاک
● شهود یزدی

گر سایه نداشت همرَه آن شمعِ یقین
گویم به تو سرّ این به برهان مبین
او سایۀ حقّ است و بُوَد ظاهر این
کز سایه دگر سایه نیفتد به زمین
● فیاض لاهیجی

ای خواجه که قُربِ حق بُوَد مایۀ تو
معـراج بُـوَد پسـت‌ترین پایۀ تو
بی خط، زده‌ای بر همه دین‌ها خط نسخ
بی سایه و کائـنات در سایة تو
● مؤمن یزدی

اللهم صل علی محمد و آل محمد
@MehdiQorbani

خلاصه ادعای قائلین به معرفت شناسی عرفانی :
معرفت عرفانی به راحتی قابل وصول نیست چرا که در عرفان سخن از مسئله " شدن " است . مقصود از عرفان تلاشهای اخلاقی نیست ( ستم نکند ، ظلم نکند ) بلکه حرکت باید به گونه ای باشد که مواطن ( عالم ماده ، عالم مثال ، عالم عقل ) را پشت سر بگذارد . راهیابی به منبع تجلیات است ، به حقیقه الحقائق راه پیدا شود . لذا می گویند مراد از حق الیقین در فتوحات فناء در علت و علت را به قدر ظرفیت شناختن است .
در عرفان شهود را به سه قسم تقسیم می کنند : حسی ، عقلی ، قلبی ( روحی ) . شهود قلبی نیز بر دو قسم است : صوری ( که با صورت برزخی روبروست ) ، معنوی که به عین الیقین و حق الیقین تقسیم می شود . در عین الیقین مدعی اند : حقیقت دیده می شود ولی بین شاهد و مشهود فاصله است ، عینیت ندارند . و در حق الیقین مدعی اند : شاهد با موطن هستی متحد می شود و بنحو اتحاد او را می یابد . عرفان عملی را جهاد و اجتهاد برای شهود وحدت شخصی وجود و تعینات آن می پندارند .
در واقع نهایت تلاش عرفا این است که نشان دهند مخلوق با خالق از حیث وجود عینیت دارد .
در رد مبانی مذکور باید عرض شود که خداوند تبارک و تعالی موجودی است غیر متجزی و مجرد ، و هیچگاه به وجدان و شهود و علم حضوری قابل دسترسی نمی باشد چرا که آنچه قابل وصول باشد متجزی خواهد بود و متجزی ملاک مخلوقیت را پیدا می کند .

✳️ چرا شیعیان در اذان به ولایت امام علی علیه السلام شهادت می‌دهند؟

دکتر تیجانی [۱] از شهید صدر پرسید: چرا شیعیان در اذان شهادت می‌دهند که علی ولی خدا است؟ شهید صدر جواب داد: امیرالمؤمنین علی سلام‌الله‌علیه از آن دسته از بندگان خداست که خداوند آنان را برگزیده و بر دیگران شرافت و برتری داده تا بار سنگین رسالت را پس از پیامبران بر دوش بکشند. اینان اوصیاء و جانشینان پیامبرانند. هر پیامبری جانشینی دارد و علی بن ابی طالب هم جانشین محمد صلی‌الله‌علیه‌وآله است. ما او را بر سایر اصحاب مقدم می‌داریم؛ زیرا خدا و رسولش او را برتر دانسته‌اند و ما در این باره دلیل‌های عقلی و نقلی‌ از کتاب و سنت داریم. این ادله قابل شک و تردید نیستند؛ زیرا نه تنها از سوی ما متواتر و صحیح می‌باشند، که از سوی اهل سنت و جماعت نیز متواترند. در این زمینه علمای ما کتاب‌های فراوانی نگاشته‌اند. مبنای حکومت اموی، محو کردن و از بین بردن این حقیقت و مبارزه با امیرالمؤمنین علی و فرزندانش و قتل آن‌ها بود و کار را به جایی رساندند که بر منابر مسلمین او را نفرین و لعن می‌کردند و مردم را با زور بر این امر وا می‌داشتند. از‌این‌رو شیعیان و پیروان علی – که خداوند از آن‌ها راضی و خشنود باد – شهادت می‌دادند که او ولی خدا است و نمی‌شود مسلمانی، ولی خدا را نفرین کند. این در حقیقت مبارزه‌ای با آن حاکمان ظالم بود تا عزت برای خدا و رسولش و مؤمنین باشد و نیز این شهادت دادن در طول تاریخ به عنوان محرکی برای تمام مسلمانان و نسل‌های آینده باقی بماند تا همواره نسبت به حق بودن علی و باطل بودن دشمنانش آگاه باشند.
فقیهان ما همواره بر این نظر بوده‌اند که شهادت به ولایت علی در اذان و اقامه مستحب است؛ البته نه به نیت این که جزئی از اذان یا اقامه باشد. یعنی اگر کسی در اذان یا اقامه نیت کند که این شهادت جزئی از اذان یا اقامه است، اذان و اقامه‌اش باطل می‌شود. از سویی مستحبات – چه در عبادات و چه در معاملات – بسیار و بی‌شمار است. به‌عنوان نمونه: مستحب است پس از شهادت به «لا اله الا الله» و «محمد رسول الله» مسلمان بگوید: «وأشهد أن الجنة حق والنار حق وأن الله یبعث من فی القبور؛ و گواهی می‌دهم که بهشت حق است و جهنم حق است و این که خداوند آن ها را که در قبرهایند برمی انگیزد حق است».

[١] دکتر تیجانی پیش از تشرف به تشیع در سفری به نجف رفت و پرسش‌های خود را از شهید صدر پرسید و به گفته خود او این دیدارها نقش اساسی در گرویدن اون به مذهب تشیع داشت.

🔸آنگاه هدایت شدم (با اندکی تفاوت). بنگرید به: السيرة والمسيرة في حقائق ووثائق ج‏۲، ص ۳۸۲
@shahidsadr

🔻کانال رسمی پژوهشگاه فقه نظام
🆔 @jiiss_ir

مادلونگ در مقاله ای کتابگزارانه که دو سه سال پیش در باب کتاب فان اس درباره متون فرقه‌نگاشتی اسلامی نوشته است به اجمال نکات جالب توجهی را درباره عمر و نقش او در غصب خلافت و ایجاد شقاق بین مسلمانان بیان کرده است. او در این مقاله تصریح می کند که: «حقّ خلافت پس از پیامبر اکرم (ص) از آنِ یگانه دختر او، یعنی حضرت زهرا (س) بود؛ امّا عُمَر که مردی بس جاه طلب و به شدّت با رسمیّت بخشی به حقوق زنان و حکومت آنان بر مردان مخالف بود، مانع از این شد که حقّ مسلّم دختر پیامبر (ص) به او داده شود. همین امر در نهایت منجر به انتخاب ابوبکر در سقیفه و تهدید عُمَر به سوزاندن خانۀ دختر پیامبر (ص) و خانوادۀ او شد». مادلونگ با اشاره به این نکته که عُمَر، خود، بعدها انتخاب ابوبکر در سقیفه را یک «فَلتة»، یعنی کاری شتابزده و نسنجیده و تصمیمی عجولانه خواند، آن حادثه را کودتایی نظامی تلقّی می‌کند که در طی آن، حقّ حاکمیّت از خاندان پیامبر (ص) گرفته شد و حیات جانشینِ برحقّ و مشروع وی نیز در معرض تهدید قرار گرفت. یکی از پیامدهای این واقعه، از بین رفتن زندگی بدون تبعیض و برابر مسلمانان و برتری یافتن قریش بر دیگر گروههای مسلمان بود. پیامد دیگر آن، بروز تفرقه و شکاف در میان مسلمانان و جدائی شیعیان از اهل سنّت بود. مادلونگ به‌صراحت خاطرنشان می‌کند که «این سقیفه بود که موجب تفرقه و دو دستگی بزرگ در اسلام شد؛ تفرقه ای که منجر به کشت و کشتار ظاهراً بی پایان مسلمانان از آغاز جنگهای رِدّه تا به امروز گردیده است.» .
مادلونگ این پرسش مهم را مطرح می‌کند که آیا جامعۀ مسلمانان نخستین، درصورتی‌که بجای حمایت از کودتای بدفرجامِ عُمَر و غصب خلافت، از حکم خداوند در قرآن ـ مبنی بر به ارث رسیدن دارائی‌های پدر به فرزند که بر اساس آن جانشینی پیامبر (ص)، حقّ مسلّم دخت ایشان شمرده می‌شد ـ اطاعت کرده بودند، در نهایت، کامیاب تر نمی شدند؟

بحثی است بین فقها در عدالت عادل که آیا با شهادت دو عادل به عدالت شخصی، آیا آن شخص عادل خواهد بود و احکام عدالت بر او صادق... اکثر فقها آن را نپذیرفته اند.

پس اگر شهود دفاتر مراجع، بر فرض عادل باشند، بر خود آن مرجع اعتبار دارند نه سایر افراد که آنها را نمی شناسند.

الله اعلم.

ظاهرا در و بر و ... از جاها می‌ماند.
وقتی مؤلف گفته است تفصیل آن گذشت، حتما پیش از این درباره حذف «از» مطلبی گفته‌است که می‌تواند در خواندن این موارد هم کمک کند.

در مورد حذف «از» در جمله پیش از آن هم مطلب واضح است. منظور شارح حذف «از» بعد از «غیر» در جمله « به مشاهده پرده‌ی سازش، زهره را چه زهره غیر از پرده به درافتادن» است. چون عبارت «از پرده به درافتادن» خود به از نیاز دارد و «غیر» هم به از نیاز دارد در حالی که در جمله فقط یک «از» آمده.
البته پس از آن خود مثال‌هایی می‌آورد که غیر بدون از هم به کار رفته.

صفحه سه

در مورد آنچه در پی می آید ، پس بدانید ، خداوند به شما این توانایی را می دهد که راز آن را فاش کنید و شما را به مراتب نهی و فرمان آن شهادت دهد که با توجه به عزم خود و فرود آمدن به سطوح مختلف واقعیت ها ، دانش خود را بیان می کند. با حروف در درک فالگیران ، زیرا آنها کمالاتی هستند که با نزول به سطوح محدود می شوند و ما ادامه می دهیم و این حقایق بر دو قسمت آنها استوار است. این دانشی است که آن را احاطه کرده است و دارای شاخه های جزئی است. آن را در بر نگیرید ، و این حقایق تحت اللفظی نمونه ای از بینایی کاشفان است که با شباهت حروف اولیه بیان می شود. ذهن نیز این حروف شفاهی را به عنوان نمونه ای از حس می بیند، شنوایی برای هر کسی است که از آن آگاه است. این آیات بر او است ، بنابراین آنچه از طریق شنوایی درک می شود با آنچه در ذهن است ، و آنچه که ذهن درک می کند ، و آنچه که عقل درک می کند مطابقت دارد با آنچه در بینش قلب مشاهده می شود. این مطابقت فوق الذکر است معتقد به ایمان به غیب با ویژگی های مومنان ، و بین آن با تحقیق و استقراء ، کسانی که آن را درک می کنند ، بینندگان هستند و برخی بینندگان با مکاشفه به آنها پاسخ داده می شود.

🔸سوال: قصه عروسی حضرت قاسم را حق و يقين شمردن و اعتقاد قطعی به آن داشتن و کسی که آن را ثابت نداند او را بد گفتن و دشنام دادن، چه حکم دارد؟

🔹جواب: کسی که مدّعی حقیّت این قضیه است و معتقد به وقوع این واقعه است، اگر از جمله عوام است پس در زمره مستضعفین محسوب است؛ چون غالب عوام مطلع نیستند بر مفاسد بعض از عقاید و لهذا آن چه از دراویش و قصه خوانان می شنوند باور می کنند و چون در ذهن ایشان رسوخ نمود دیگر ازاله آن صعب است؛ ولهذا منکر آن را مذمت می نمایند.

🔸و چنین کسی را باید موعظه نمود و بر مفاسد این اعتقاد، مطلع ساخت، و به او فهمانید منافات آن را با اعتقاد به امامت ائمه اثنی عشر عليهم السلام.

🔹و اگر از مدّعیان علم است پس حال او از سه صورت بیرون نیست؛

🔸یا این است که تکذیب می نماییم او را در ادعای علم؛ و یا آن که تکذیب می کنیم او را در ادعای او بر اعتقاد قطعی به صحت این واقعه؛ و یا آن که او را از زمره مؤمنین بیرون خواهیم دانست. پس هريك را که خواهد، اختیار کند.

🔹و در هر صورت اگر سبّ نماید منکرین آن را، البته از درجه عدالت ساقط خواهد بود.

(آیة الله العظمی علامه سید محمد علی حسینی شهرستانی)

@bazmeghodsian

🔸سوال: قصة عروسی حضرت قاسم را حق و يقين شمردن و اعتقاد قطعی به آن داشتن و کسی که آن را ثابت نداند او را بد گفتن و دشنام دادن، چه حکم دارد؟

🔹جواب: کسی که مدعی حقیقت این قضیه است و معتقد به وقوع این واقعه است، اگر از جمله عوام است پس در زمره مستضعفین محسوب است؛ چون غالب عوام مطلع نیستند بر مفاسد بعض از عقاید و لهذا آن چه از دراویش و قصه خوانان می شنوند باور می کنند و چون در ذهن ایشان رسوخ نمود دیگر ازاله آن صعب است؛ ولهذا منکر آن را مذمت می نمایند.

🔸و چنین کسی را باید موعظه نمود و بر مفاسد این اعتقاد، مطلع ساخت، و به او فهمانید منافات آن را با اعتقاد به امامت ائمه اثنی عشر عليهم السلام.

🔹و اگر از مدّعیان علم است پس حال او از سه صورت بیرون نیست؛

🔸یا این است که تکذیب می نماییم او را در ادعای علم؛ و یا آن که تکذیب می کنیم او را در ادعای او بر اعتقاد قطعی به صحت این واقعه؛ و یا آن که او را از زمره مؤمنین بیرون خواهیم دانست. پس هريك را که خواهد، اختیار کند.

🔹و در هر صورت اگر سبّ نماید منکرین آن را، البته از درجه عدالت ساقط خواهد بود.

(آیة الله العظمی علامه سید محمد علی حسینی شهرستانی)

@bazmeghodsian

🔸سوال: قصه عروسی حضرت قاسم را حق و يقين شمردن و اعتقاد قطعی به آن داشتن و کسی که آن را ثابت نداند او را بد گفتن و دشنام دادن، چه حکم دارد؟

🔹جواب: کسی که مدّعی حقیّت این قضیه است و معتقد به وقوع این واقعه است، اگر از جمله عوام است پس در زمره مستضعفین محسوب است؛ چون غالب عوام مطلع نیستند بر مفاسد بعض از عقاید و لهذا آن چه از دراویش و قصه خوانان می شنوند باور می کنند و چون در ذهن ایشان رسوخ نمود دیگر ازاله آن صعب است؛ ولهذا منکر آن را مذمت می نمایند.

🔸و چنین کسی را باید موعظه نمود و بر مفاسد این اعتقاد، مطلع ساخت، و به او فهمانید منافات آن را با اعتقاد به امامت ائمه اثنی عشر عليهم السلام.

🔹و اگر از مدّعیان علم است پس حال او از سه صورت بیرون نیست؛

🔸یا این است که تکذیب می نماییم او را در ادعای علم؛ و یا آن که تکذیب می کنیم او را در ادعای او بر اعتقاد قطعی به صحت این واقعه؛ و یا آن که او را از زمره مؤمنین بیرون خواهیم دانست. پس هريك را که خواهد، اختیار کند.

🔹و در هر صورت اگر سبّ نماید منکرین آن را، البته از درجه عدالت ساقط خواهد بود.

(آیة الله العظمی علامه سید محمد علی حسینی شهرستانی)

@bazmeghodsian

.
پس طالب را باید که هروقت ذکر کند خداوند را ذکر کند او را به دل به عاجزی و تضرع و بخواند از او حب او و رحمت او به درجه کمالی در حق خویش و حق سابقان خویش پس همین ذکر شد و رابطه شد و مراقبه شد و بعض مشایخ پیر را مثل عینک خیال می کنند که فیض حق تعالی به واسطه او این چنین مصفا می شود و چنانچه نظر در عینک و این تجربه ایشان است .

مولانا حسین علی میان والی  النقشبندی رحمة الله علیه

📚 فیوضات حسینی
تالیف خادم شیخ محمد عارف نقشبندی

@erfaneeslami1