مكتبة المجلسي ودارالتراث

نخستین نشست از سلسله نشست‌های علمی موسوم به «مجالس کاتبان»، به امید خدا، پس فردا (پنج‌شنبه 19 بهمن) در بنیاد محقق طباطبایی برگزار خواهد شد. ?

نشست کاتبان- بیانات ارزنده آقای کریمی نیا در زمینه نسخه های قدیمی قرآن، و اختلاف قرائات

این نکات مفید که تنها ذره ای از پژوهش های جدید موضوع است، پاسخ خوبی برای اظهارات افراطی برخی در مورد مصاحف است.

فایل صوتی سخنرانی و پرسش و پاسخ مجلس اول کاتبان:

🔸نسخه‌شناسی مصاحف قرآن و ضرورت تحول آن
🔹مرتضی کریمی‌نیا

🔹تاریخ برگزاری: 19 بهمن 1396 ش.
🔸محل برگزاری: بنیاد محقق طباطبائی

@mtiforg

مقاله جدید و خواندنی خانم دکتر وحید نیا که در شماره جدید پژوهش های قرآنی به چاپ رسیده است...
ماهیت هجای مصحف در سده‌های نخست اسلامی
آلاء وحید نیا
دانش آموخته دکتری دانشگاه تهران
چکیده
گزارش‌های موجود در قدیمی‌ترین کتاب‌های تألیف شده در خصوص هِجای مصاحف (همچون کتاب المُقنِع ابوعمرو الدانی)، کاربرد شیوه‌های املای متفاوت یک واژه خاص در مواضع معینی از متن قرآن را امری قاعده‌مند و ثابت در جای‌جای مصحف معرفی می‌کنند؛ به‌گونه‌ای که به نظر می‌رسد هنگام کتابت متن قرآن باید از آن قواعد پیروی کرد. اما تطبیق بسیاری از گزارشات با شواهد متعددی از کهن‌ترین نسخه‌های قرآنی به‌جا مانده از سه قرن نخست اسلامی، گزارش‌های موجود در این کتاب‌ها را نقض کرده و نشان می‌دهد که کاتبان نخستین مصاحف قرآن در چگونگی املای برخی از کلمات قرآن هم‌داستان نبوده‌اند. از سوی دیگر، مطالعه قواعد نگارش در نقوش و مکتوبات جاهلی سده نخست پس از اسلام نشان می‌دهد که کتابت مصحف در مواردی همچون اعجامِ گاه‌به‌گاه برخی حروف همسان‌نوشت، حذف یا اثبات الف میانی در کلمات، رسم تاء تأنیث با تاء کشیده یا به شکل مدوّر، جایگزینی الف ممدود با الف مقصور، مشابه این نقوش است و قاعده مُطّرِدی در شیوه اعجام و املای کلماتی خاص، چه در کتابت مصاحف و چه غیرِ آن وجود نداشته است. بنابراین مشاهده چنین عملکردی از سوی کاتبان، گفته فرّاء را مبنی بر عدم التزام نخستین کاتبان عرب به یک شیوه واحد در کتابت تأیید می‌کند.

نشست کاتبان- بیانات ارزنده آقای کریمی نیا در زمینه نسخه های قدیمی قرآن، و اختلاف قرائات

این نکات مفید که تنها ذره ای از پژوهش های جدید موضوع است، پاسخ خوبی برای اظهارات افراطی برخی در مورد مصاحف است.

چهارم روش دینی: این روش را نمی توان به طور مشتخص، روشی در قبال روش عقلی یا عرفانی یا ظاهری دانست. یک روش ترکیبی است که ترکیبی بودن آن، بسیار جدی و در حدی است که می توان از آن با عنوان یک زبان یا بیان دینی و حتی روش معرفتی دینی یاد کرد. در اینجا، نوع ترکیبی میان روشهای پیش گفته را به علاوه رنگی تازه داریم که از آن بسا بتوان به عنوان زبان نبوت یاد کرد، زبانی که دیگران توانایی ارائه آن را به گفته قرآن ندارند. نوعی عقل، نوعی تجربه دینی، نوعی معرفت شهودی عرفانی در این روش با یکدیگر ترکیب شده است. در قرآن ضمن احترام به عقل، مواردی از استدلال عقلی دارد که بسا با معیارهای عقل یونانی قبل پیگیری نباشد. به علاوه، در بسیاری از موارد، مطالب به اعتماد قرآن بودن و از خدا بودن، ارائه می شود و هواداران به خاطر زبان دینی و اعتمادی که به آن دارند، آن را قبول می کنند. همچنین موارد شهودی هم در قرآن وجود دارد که به عرفان و روش عرفانی نزدیک است، اما این هم به همان قیاس موارد عقلی، با آنچه صوفیه مطرح می کنند، متفاوت است. جدای از وحی که ماهیتا بر اساس روشی شهودی و اختصاصی برای رسول (ص) است، بسیاری از آنچه در باره خداوند گفته می شود، مثلا نور، بیشتر با معرفت شهودی قابل درک است. شاید بتوان گفت، در میان مسلمانان، ضمن آن که همه تحت تأثیر زبان دینی هستند، اما از نظر عقاید، این روش معرفتی را خوب تبیین نکرده و در پدید آوردن یک خروجی منعطف اما همزمان عقلی، عرفانی و ظاهری، تلاشی نکرده اند. به عبارت دیگر همیشه افراط و تفریط در روش های معرفتی، راه را بر اعتدال در تسلط زبان اصلی دین سد کرده است. مسلما در شیعه، آموزه های امامان، به این روش نزدیک است. ضمن آن که تشیع به عقل احترام وافر می نهد، به قرآن و حدیث و ظواهر احترام شایانی گذاشته و در عین حال، میراث دعایی و شهودی و عرفانی را هم غالبا محترم شمرده است. البته ممکن است با تصوف رسمی درگیر شده، اما به دلیل میراث دعایی امامان، همیشه بستر استفاده از روش شهودی و عرفانی را داشته است. شاید برای داشتن یک خروجی یک دست، مهم این باشد که این روش را یک ترکیب ساده نپنداریم، بلکه آن را زبانی مستقل بدانیم.
@jafarian1964

شفقنا- رسول جعفریان در خصوص نحوه ارائه آموزه های دینی توسط روحانیون به مردم گفت: تربیت دینی مردم نباید با آموزه‌های شعاری و صوری همراه باشد زیرا باورهای دینی؛ باورهایی هستند که باید با تعقل پذیرفته شوند.
دکتر رسول جعفریان با حضور در غرفه شفقنا با توجه به نقش روحانیت، عنوان کرد: مهمترین نقش روحانیت، تربیت معقول مردم در داشتن باورهای دینی و پرهیز دادن آنها از برخوردهای شعاری و احساسی و تربیت صوری صرف است. به عبارت دیگر وظیفه روحانیون این است که یک دین معقول را به مردم عرضه کنند تا در نتیجه آن یک حیات معقول داشته باشند. روحانیون نباید در ارائه دین احساساتی شوند و نگره‌های احساساتی و صرفا شعاری را به مردم عرضه کنند.
این استاد تاریخ دانشگاه تهران درباره پذیرش باورهای دینی توسط مردم، توضیح داد: روحانیون و تمام مبلغین دینی می بایست تا سر حد امکان با پیروی از روش قرآن، به مردم آموزش دهند تا اهل تعقل و تامل باشند و به مردم بگویند که باورهای دینی، باورهایی هستند که باید با تعقل پذیرفت. به نظرم، د رحال حاضر، مشکل جامعه ما این است که تربیت دینی مردم تحت تاثیر مسایل احساساتی و شعاری و صوری است. موج‌هایی در جامعه ایجاد می‌شود و عده ای فکر می کنند راه هدایت و تربیت مردم، ایجاد این قبیل موج هاست.
او ادامه داد: این افراد نمی دانند که این موج‌ها، همان طور که می تواند مردم را به سمت دین بکشاند، می تواند از دین باز بدارد، چرا که زمانی که کسان دیگری قادر شوند تا موج های مخالف ایجاد، کنند، مردم باز دنبال آنها خواهند رفت. اما اگر ما به مردم آموزش دهیم که با استدلال سخن بگویند، باورهای منطقی داشته باشند و بینش متفکرانه داشته باشند، آن وقت باورهای مردم و انتخاب‌های آنها انتخاب‌های درستی است.
جعفریان در خصوص مسیر و اندیشه بزرگان دین گفت: این راه یعنی ارائه دین معقول به مردم، راهی است که علامه طباطبایی و شهید مطهری رفته اند. ما باید راه شهید مطهری و علامه طباطبایی را برویم؛ ما باید راه شیخ طوسی، شیخ مفید و سید مرتضی را به مردم نشان دهیم؛ اینها افراد معقول در میان رهبران شیعه هستند. ما نباید دنبال کسانی برویم که اهل خواب و داستان و قصه گویی هستند و روش های عوامانه دارند و تعدادشان ماشاءالله فراوان شده است. شما می دانید که شهید مطهری از روحانیون عوام زده انتقاد می کند. متاسفانه یکی دو دهه است که جامعه ما، گرفتار روش های عوامانه در دینداری شده و امکانات هم غالبا در اختیار آنهاست. این موضوع به دین و حکومت دینی آسیب می زند. ممکن است در کوتاه مدت موجی ایجاد کند، اما قابل دوام نیست. همان طور که گفتم ما باید مردم را از سطحی نگری دور کنیم، اگر سطحی نگر شدند، امروز طرفدار ما و فردا طرفدار دیگران خواهند بود.
او با توجه به مضرات تربیت جامعه احساساتی، بیان کرد: اگر ما مردم را معقول بار نیاوریم و آنها احساساتی باشند، اگر کسان دیگری هم بتوانند احساسات آنها را تحریک کنند مردم به سمت آنها هم گرایش پیدا می کنند. این مسایل این روزها جامعه ما را به شدت تهدید می‌کند. خواهش من از مدیران حوزه های علمیه این است که در آموزش روحانیون مخصوصا خانم ها دقت کنند. تربیت یک روحانی سطحی نگر، مردمی سطحی نگر را تربیت خواهد کرد. این مشکل جدی است. طلبه ها باید در فهم دین بینش عالمانه ای داشته باشند، و این نیاز به زمان بیشتری برای تربیت علمی آنها دارد. در حال حاضر شمار زیادی از طلبه ها در مدارسی تربیت می شوند که آموزش ها دقیق و عمیق نیست، و به علاوه، به سرعت، عازم مناطقی برای خدمت شده و قبل از آن که آموزش های لازم را ببینند به کار تبلیغ دین می پردازند. به اینها می توان گفت نماز جماعت بخوانند اما لطفا سخنرانی نکنند تا وقتی که آموزش های بهتری ببینند.
@jafarian1964

توضیحی در باره یک اقدام افراطی و زشت

اقدام شرم آور یک روحانی مروج طب سنتی به اسم طب دینی، با آتش زدن یک کتاب علمی با نام طب هاریسون ـ بر اساس فیلمی که انتشار یافته ـ کار زشتی است که هیچ دانش دوستی، در هیچ سطحی، آن را نمی پذیرد. متاسفانه این شخص، سالهاست با استفاده از باورهای عامیانه در میان مردم، تلاش در ترویج بافته های خود به اسم طب دینی دارد و برای تقدیس آنها، از روایاتی که بارها محدثان آنها را نقد کرده اند، استفاده می کند. این رفتار وی، در حوزه قم، مورد تأیید هیچ کس، جز شماری از هواداران ساده لوح او که مانند آنها همه جای دنیا هستند، نیست. روشن است که طب سنتی، به عنوان یک شاخه علمی، در مراکز دانشگاهی می تواند مطرح و توصیه های آن پس از بررسی های علمی، و تأیید مراکز رسمی، مورد استفاده قرار گیرد، اما نامبرده نه از نظر تحصیلات علمی و نه حوزوی، در مقامی نیست که بخواهد چنین ادعایی را بکند. طبعا در قم یا مشهد، هیچ نوع شاخه درسی وجود ندارد که او به استناد تحصیل در آن، چنین ادعایی را داشته باشد.
و اما اقدام به کتابسوزی، این عمل مشمئز کننده، باید گفت، این اقدام،همیشه کار افراد جاهل و افراطی بوده است، کسانی که هیچ گاه، در هیچ مدلی، چه از نوع کسروی با آتش زدن آثار ادبی، و این شخص، با آتش زدن یک کتاب علمی، در پیشگاه ملت فرهیخته ایران، جایی نداشته و ندارند.
خوشحالیم که این شخص، پس از یک دوره تلاش در قم، از این مرکز دینی طرد شده و به دلیل اقدامات ناصوابش، در محاکم مربوط، محکوم هم شده است. مسلما، وظیفه حاکمیت، دفاع از حریم علم و دانش و مبارزه با جاهلانی است که با اقدمات ناصواب خود، زمینه آسیب زدن به دین و سلامت مردم را دنبال می کنند.
در باره دادن لقب آیت الله به ایشان، باید عرض کنم، در قم، مع الاسف زمینه ای وجود دارد که کسانی از سوی خود یا نزدیکانشان، لقب آیت الله را به خود اختصاص دهند. مسلم است که دادن چنین لقبی، هیچ رسمیتی نداشته و نشان دهنده هیچ مقام و منصب علمی و غیر علمی نیست.
باید عرض کنم، یکی از افتخارات ایران در چند دهه اخیر، در مراکز علمی و پزشکی، توسعه پزشکی مدرن است، امری که سبب شده ست تا ایران در منطقه خاورمیانه، یک قطب مهم پزشکی باشد. این راهی است که دولت های پس از انقلاب، بشدت از آن حمایت کرده و ایران اسلامی از این زاویه، کشوری سرافزار است. بنابر این، نباید این قبیل رفتارهای زشت و شرم آور را در مقابل آن همه تلاش و گسترش علم پزشکی نوین قرار داد، هرچند، نهادهای مربوطه، در تمام سطوح، می باید با اقدامات دقیق نظارتی خود، شائبه اعتنای به این قبیل رفتارهای نادرست را از میان ببرند، کاری که جز با توسعه مراکز علمی و ترویج دانش میان مردم، امکان نخواهد داشت.

پسوند دینی را برای علم، بی محابا بکار نبریم
سخنرانی کوتاه یکی از حامیان علم دینی را گوش می کردم. دست کم یک استدلالش بر حقانیت علم دینی این بود که اساسا چنین علمی وجود داشته و دارد، و اگر این علم نبود، ما الان در این نقطه ای که هستیم نبودیم. از جمله این که همین علم است که با آن تمدن اسلامی و از جمله تحولات دوره اخیر شکل گرفته است. لب کلام این که در تمدن اسلامی، علم دینی وجود داشته و گویی همین دلیل بر حقانیت آن است.
عرض بنده این است که البته که علم دینی آن هم انواع و اقسام آن، در عالم اسلامی و غیر اسلامی وجود داشته است. اولا به این معنا که بر اساس قرآن و در زبان دینی، معارفی در باره موضوعات دینی و یا موارد دیگر، آن مقدار و در حدی که بکار اهداف دینی می آمده، وجود داشته و دارد. فرضا در باره شناخت نجوم و آسمان و زمین، داده هایی در قرآن و برخی منابع دینی برای اثبات باری تعالی و صفات او وجود دارد. اما این که این معارف، چه ارتباطی به علم و دانش تجربی بشری دارد، مطلب دیگری است. بخش مهمی از آنچه به عنوان علم دینی در تمدن اسلامی شناخته می شود، ناشی از ترکیب تجربه های علمی ـ فلسفی بامیراث یونانی است که به نام علم دینی وجود داشته است. از تصریحات از این دست در قرآن و منابع دینی که بگذریم، هزاران گزاره علمی به عنوان برداشت از دین و معارف دینی، توسط متکلمان و فیلسوفان اسلامی به اسم دین و تقدس مطرح شده که خود آنها صدها بار علیه یکدیگر در باره این برداشت ها، مطلب نوشته اند و آنها را بی اعتبار کرده اند. مهم تر این که غالب آن مطالب، در آغاز عصر جدید، دور ریخته شد.
و ثانیا این که در حوزه معرفت های انسانی و اجتماعی هم، در برداشت های دینی یا آنچه به اسم دین بوده، میراث عظیمی مانده است. برای مثال در انسان شناسی صوفیانه، یا فقیهانه و یا مدل های دیگر هم، علومی وجود داشته و همه متدینان آنها را دینی می دانستند. علومی که در نسلهای مختلف تغییر می کرد، و هر بار، باز با اجتهاد یا شبه اجتهاد، معارف رایج، به عنوان علوم دینی ارائه می شده و به اسم دین، استوار و غیر قابل تشکیک عرضه می شده است. البته کافی بود یک رهبر دینی متنفذی بیاید و انقلابی در افکار گذشته ایجاد کند، و باز این علوم هم تغییر کند و باز هم اسم علوم دینی یا ابتنای آنها بر علم دینی بر آن زده شود. همین بحث حق رأی و نظر مردم، و جایگاه مردم و جایگاه زن، در همین دوره ما، چه قدر تغییر کرده، اندازه ندارد. مشابه اینها بسیار فراوان است و البته مشکلاتی در این زمینه هست، و بنده هم معتقدم که باید نشست و بحث کرد و به نتیجه رسید. این طور نیست که در این زمینه ها، آنچه فرنگی ها می گویند همه درست است، مهم این است که ما باید به سطحی برسیم که در تولید این دانش ها، مشارکت جدی بکنیم و صرفا به اسم این که آنها دینی هستند، راه علم و دانایی را سد نکنیم.
اما نکته دیگر که باید دانست این است که اصولا آنچه به عنوان علم، هر نوع علمی، به مردم ارائه می شود، بسته به سطح فهم مردم، بسته به قدرتی که در پشت علم هست، بسته به نیازی که حاکمان و متنفذین به انتشار نوعی از دانش دارند (شاید منهای ریاضیات و در دنیای ما، فیزیک رسمی و درسی، این زمینه را دارد) به راحتی، بله به راحتی می تواند به عنوان علم، به مردم تلقین و حقنه شود. به اختصار این که شبه علم، به جای علم، می تواند به راحتی به مردم یا بخش مهمی از مردم حقنه شود، و هیچ اتفاق خاصی هم نمی افتد. آیا جز این است که مردمان قدیم، هزاران سال با این شبه علم ها روزگار را گذراندند؟ آنگاه در طول مسیر گاهی به تجربه اشتباه خود پی می بردند، و گاه قرنها با یک اشتباه، چیزی که آن روزگار علم خوانده می شد، زندگی می کردند. اجداد ما و مردمان قدیم، قرنها بلکه هزاران سال با طلسمات به عنوان علم ساختند، قرنها و بلکه هزاران سال، با کیمیا به عنوان یک دانش کنار آمدند، هزاران سالها، افلاک هفت گانه یا نه گانه، زیر سایه فلک الافلاک، نجوم واقعی و اصیل و علمی شناخته می شد، بویژه که در پیشگویی خسوف و کسوف و ساعات و ماهها و روزها و سالها، می توانست مبنای محاسبه باشد، اما بعد از چند هزار سال بشر دریافت که آن شبه دانشها، نادرست بوده است. اگر فقط آنچه را فخر رازی در تفسیرش به اسم علم دینی در حوزه طبیعیات یا موارد مشابه، بر اساس آیه و حدیث استخراج کرده جدا کنیم، چندین جلد کتاب می شود، علومی که غالب آنها امروزه یک مثقال هم اعتبار ندارد. [ادامه در فرسته بعدی] 👇

📰 دولت مشروطه چیست؟ برای پاسخ به این سوال باید یک مقدمه را ذکر کرد. گفتیم که بشر غربی در دوره مدرن، یک قادر مطلق زمینی به نام state آفرید. پس از این آفرینش، خود عقل انتقادی روشنگری از هیمنه دولت احساس خطر کرد. با مطایبه می‌توان گفت عقل انتقادی روشن¬نگر به خوبی با خدای اشعری آشنا بود! بشر چیزی آفرید که ممکن است بدتر از کلیسا می¬شود و حقیقتا هم شد. بنابراین همان بشر غربی به فکر مشروطه کردن قدرت در نهاد دولت افتاد. در واقع چاره کار را در این دید که بر این دولت مطلق لگام بزند. ایده مشروطیت این است که دولت دیگر فعال مایشاء نیست! یعنی با ادبیاتی که ما با آن آشنا هستیم می‌توانیم بگوئیم که دولت مشروطه در واقع خدای زمینی اعتذالی است که مقید به یک سری قیود است که مهمترین آنها حقوق ملت و آزادی¬ها است. درست است که مردم قبول کردند به این خدای زمینی دولت و اختیار و اقتدار دهند، ولی در چهارچوب مشخص باید اعمال شود. البته در اینجا یک پیچیدگی وجود دارد که حوزویان و دانشجویان حقوق خیلی خوب درک می‌کنند. و آن هم این است که همین خدای زمینی ضامن اجرای مشروطیت و لگام زدن بر اختیارات مطلق دولت است. به عبارت دیگر ضامن اجرای قانون اساسی خود state و دولت است و خود او است که محدویت¬ها را می‌پذیرد. نظیر این پیچیدگی نزد شیعیان در تفکر عدلیه نیز وجود دارد. در اینکه مفهوم خدای عادل را چطور تبیین کنند؟ مگر می شود دست پای خدا را بست و او را مقید به عدالت کرد؟ این شرک است و با توحید سازگاری ندارد. علامه طباطبایی در این بحث به این نکته می‌رسد که ذات خدا عادل بودن است. دولت و state به معنای هابزی کلمه تقاضای توحید مطلق دارد و دولت مشروطیت به معنای لاکی تقاضای دولت عادل دارد. بنابراین کل داستان مشروطیت این است که چطور دولت را به سمت عدالت رهنمون سازیم؟ من معتقدم فقیهان قدری مثل آخوند خراسانی و شیخ انصاری که در نجف بودند، این پیچیدگی‌ها را متوجه می‌شدند. البته فقیهانی که نام بردیم، هیچ یک متون انگلیسی و فرانسوی نمی¬خواندند، بلکه از طریق ارتباطاتی که عراق به عنوان مستعمره عثمانی با این امپراطوری جهان اسلام داشت، به برخی وجوه جدید آگاه می‌شدند🗞

🖍سید محمد قاری سید فاطمی
🔖 1400 کلمه
⏰زمان مطالعه: 9 دقيقه

📌 متن کامل را در صفحه 10 روزنامه سازندگی مورخ هشتم مرداد 1398 مطالعه کنيد

💠 @goftemaann

توضیحی در باره یک اقدام افراطی و زشت

اقدام شرم آور یک روحانی مروج طب سنتی به اسم طب دینی، با آتش زدن یک کتاب علمی با نام طب هاریسون ـ بر اساس فیلمی که انتشار یافته ـ کار زشتی است که هیچ دانش دوستی، در هیچ سطحی، آن را نمی پذیرد. متاسفانه این شخص، سالهاست با استفاده از باورهای عامیانه در میان مردم، تلاش در ترویج بافته های خود به اسم طب دینی دارد و برای تقدیس آنها، از روایاتی که بارها محدثان آنها را نقد کرده اند، استفاده می کند. این رفتار وی، در حوزه قم، مورد تأیید هیچ کس، جز شماری از هواداران ساده لوح او که مانند آنها همه جای دنیا هستند، نیست. روشن است که طب سنتی، به عنوان یک شاخه علمی، در مراکز دانشگاهی می تواند مطرح و توصیه های آن پس از بررسی های علمی، و تأیید مراکز رسمی، مورد استفاده قرار گیرد، اما نامبرده نه از نظر تحصیلات علمی و نه حوزوی، در مقامی نیست که بخواهد چنین ادعایی را بکند. طبعا در قم یا مشهد، هیچ نوع شاخه درسی وجود ندارد که او به استناد تحصیل در آن، چنین ادعایی را داشته باشد.
و اما اقدام به کتابسوزی، این عمل مشمئز کننده، باید گفت، این اقدام،همیشه کار افراد جاهل و افراطی بوده است، کسانی که هیچ گاه، در هیچ مدلی، چه از نوع کسروی با آتش زدن آثار ادبی، و این شخص، با آتش زدن یک کتاب علمی، در پیشگاه ملت فرهیخته ایران، جایی نداشته و ندارند.
خوشحالیم که این شخص، پس از یک دوره تلاش در قم، از این مرکز دینی طرد شده و به دلیل اقدامات ناصوابش، در محاکم مربوط، محکوم هم شده است. مسلما، وظیفه حاکمیت، دفاع از حریم علم و دانش و مبارزه با جاهلانی است که با اقدمات ناصواب خود، زمینه آسیب زدن به دین و سلامت مردم را دنبال می کنند.
در باره دادن لقب آیت الله به ایشان، باید عرض کنم، در قم، مع الاسف زمینه ای وجود دارد که کسانی از سوی خود یا نزدیکانشان، لقب آیت الله را به خود اختصاص دهند. مسلم است که دادن چنین لقبی، هیچ رسمیتی نداشته و نشان دهنده هیچ مقام و منصب علمی و غیر علمی نیست.
باید عرض کنم، یکی از افتخارات ایران در چند دهه اخیر، در مراکز علمی و پزشکی، توسعه پزشکی مدرن است، امری که سبب شده ست تا ایران در منطقه خاورمیانه، یک قطب مهم پزشکی باشد. این راهی است که دولت های پس از انقلاب، بشدت از آن حمایت کرده و ایران اسلامی از این زاویه، کشوری سرافزار است. بنابر این، نباید این قبیل رفتارهای زشت و شرم آور را در مقابل آن همه تلاش و گسترش علم پزشکی نوین قرار داد، هرچند، نهادهای مربوطه، در تمام سطوح، می باید با اقدامات دقیق نظارتی خود، شائبه اعتنای به این قبیل رفتارهای نادرست را از میان ببرند، کاری که جز با توسعه مراکز علمی و ترویج دانش میان مردم، امکان نخواهد داشت.

😭😭😭

متن کتاب را بخوانید ببینید که چقدر مصاحف قرآن شریف را پاره کردند و سوزاندند و در آب غرق کردند و غیره .
و حتی مطالبی از شیعه را آورده است که چنین می کردند!!
البته قابل نقد است!
و لذا این کتاب بطور مختصر بیان می کند که بلایی که مسلمانان بر سر خود آوردند و حرمتی که آنها شکاندند هیچکس با آنها نکرد و هیچکس نتوانست با مصاحف قرآن و کتب دینی و روایی شان بنماید!!
خدای مهربان به ما رحم نماید!
آمین

✅ توضیحی درباره اقدام افراطی و زشت سوزاندن کتاب های پزشکی

حجت الاسلام رسول جعفریان رییس کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران

اقدام شرم آور یک روحانی مروج طب سنتی[اسلامی] به اسم طب دینی، با آتش زدن یک کتاب علمی با نام طب هاریسون ـ بر اساس فیلمی که انتشار یافته ـ کار زشتی است که هیچ دانش دوستی، در هیچ سطحی، آن را نمی پذیرد.

متاسفانه این شخص، سالهاست با استفاده از باورهای عامیانه در میان مردم، تلاش در ترویج بافته های خود به اسم طب دینی دارد و برای تقدیس آنها، از روایاتی که بارها محدثان آنها را نقد کرده اند، استفاده می کند.
این رفتار وی، در حوزه قم، مورد تأیید هیچ کس، جز شماری از هواداران ساده لوح او که مانند آنها همه جای دنیا هستند، نیست.

روشن است که طب سنتی، به عنوان یک شاخه علمی، در مراکز دانشگاهی می تواند مطرح و توصیه های آن پس از بررسی های علمی، و تأیید مراکز رسمی، مورد استفاده قرار گیرد، اما نامبرده نه از نظر تحصیلات علمی و نه حوزوی، در مقامی نیست که بخواهد چنین ادعایی را بکند. طبعا در قم یا مشهد، هیچ نوع شاخه درسی وجود ندارد که او به استناد تحصیل در آن، چنین ادعایی را داشته باشد.

و اما اقدام به کتابسوزی، این عمل مشمئز کننده، باید گفت، این اقدام، همیشه کار افراد جاهل و افراطی بوده است، کسانی که هیچ گاه، در هیچ مدلی، چه از نوع کسروی با آتش زدن آثار ادبی و این شخص، با آتش زدن یک کتاب علمی، در پیشگاه ملت فرهیخته ایران، جایی نداشته و ندارند.

خوشحالیم که این شخص، پس از یک دوره تلاش در قم، از این مرکز دینی طرد شده و به دلیل اقدامات ناصوابش، در محاکم مربوط، محکوم هم شده است. مسلما، وظیفه حاکمیت، دفاع از حریم علم و دانش و مبارزه با جاهلانی است که با اقدمات ناصواب خود، زمینه آسیب زدن به دین و سلامت مردم را دنبال می کنند.
در باره دادن لقب آیت الله به ایشان، باید عرض کنم، در قم، مع الاسف زمینه ای وجود دارد که کسانی از سوی خود یا نزدیکانشان، لقب آیت الله را به خود اختصاص دهند. مسلم است که دادن چنین لقبی، هیچ رسمیتی نداشته و نشان دهنده هیچ مقام و منصب علمی و غیر علمی نیست.

باید عرض کنم، یکی از افتخارات ایران در چند دهه اخیر، در مراکز علمی و پزشکی، توسعه پزشکی مدرن است، امری که سبب شده ست تا ایران در منطقه خاورمیانه، یک قطب مهم پزشکی باشد. این راهی است که دولت های پس از انقلاب، بشدت از آن حمایت کرده و ایران اسلامی از این زاویه، کشوری سرافزار است. بنابر این، نباید این قبیل رفتارهای زشت و شرم آور را در مقابل آن همه تلاش و گسترش علم پزشکی نوین قرار داد، هرچند، نهادهای مربوطه، در تمام سطوح، می باید با اقدامات دقیق نظارتی خود، شائبه اعتنای به این قبیل رفتارهای نادرست را از میان ببرند، کاری که جز با توسعه مراکز علمی و ترویج دانش میان مردم، امکان نخواهد داشت.

مقاله جدید و خواندنی خانم دکتر وحید نیا که در شماره جدید پژوهش های قرآنی به چاپ رسیده است...
ماهیت هجای مصحف در سده‌های نخست اسلامی
آلاء وحید نیا
دانش آموخته دکتری دانشگاه تهران
چکیده
گزارش‌های موجود در قدیمی‌ترین کتاب‌های تألیف شده در خصوص هِجای مصاحف (همچون کتاب المُقنِع ابوعمرو الدانی)، کاربرد شیوه‌های املای متفاوت یک واژه خاص در مواضع معینی از متن قرآن را امری قاعده‌مند و ثابت در جای‌جای مصحف معرفی می‌کنند؛ به‌گونه‌ای که به نظر می‌رسد هنگام کتابت متن قرآن باید از آن قواعد پیروی کرد. اما تطبیق بسیاری از گزارشات با شواهد متعددی از کهن‌ترین نسخه‌های قرآنی به‌جا مانده از سه قرن نخست اسلامی، گزارش‌های موجود در این کتاب‌ها را نقض کرده و نشان می‌دهد که کاتبان نخستین مصاحف قرآن در چگونگی املای برخی از کلمات قرآن هم‌داستان نبوده‌اند. از سوی دیگر، مطالعه قواعد نگارش در نقوش و مکتوبات جاهلی سده نخست پس از اسلام نشان می‌دهد که کتابت مصحف در مواردی همچون اعجامِ گاه‌به‌گاه برخی حروف همسان‌نوشت، حذف یا اثبات الف میانی در کلمات، رسم تاء تأنیث با تاء کشیده یا به شکل مدوّر، جایگزینی الف ممدود با الف مقصور، مشابه این نقوش است و قاعده مُطّرِدی در شیوه اعجام و املای کلماتی خاص، چه در کتابت مصاحف و چه غیرِ آن وجود نداشته است. بنابراین مشاهده چنین عملکردی از سوی کاتبان، گفته فرّاء را مبنی بر عدم التزام نخستین کاتبان عرب به یک شیوه واحد در کتابت تأیید می‌کند.

حجت‌الاسلام والمسلمین کاظم قاضی‌زاده، استاد سطح عالی و خارج حوزه علمیه شامگاه شنبه، ۲۴ آذرماه، در نشست علمی «حوزه مستقل و عقلانی، نه سکولار، نه افراطی» که در مؤسسه فهیم قم برگزار شد با بیان اینکه گاهی سکولار به معنای جدایی دین از نهاد حکومت است، گفت: سکولار لزوماً به معنای ضدیت با دین نیست و اتفاقاً کسانی معتقد به سکولاریسم هستند، ولی در زندگی فردی انسان‌های بسیار متعبد، مؤمن و معتقدند.

وی با بیان اینکه این افراد می‌گویند دین را باید فقط در عرصه‌های فردی و زندگی معنوی و آخرت دید و دین کاری با عرصه‌های اجتماعی، سیاسی و ... ندارد، افزود: سکولاریسم در معنای دیگر جدایی دین از عرصه اجتماع است؛ یعنی می‌گویند دین مطالب اجتماعی مانند روابط بین انسانی، تربیت اجتماعی و معاشرت با دیگران و رابطه با دولت را دارد، ولی باید کار نهاد دین از نهاد دولت جدا باشد؛ یعنی حتی کسی که رهبر مذهبی و یا کشیش است و به قدرت می‌رسد و دولت را اداره می‌کند هم مسئول نهاد حاکمیت است و نه دین.

قاضی‌زاده با بیان اینکه این گروه بیشتر به نحوه تعامل دین و حکومت بحث دارند و نه اصل دین، گفت: این‌ها معتقدند که دولت یا باید به همه ادیان رسیدگی کند و یا به هیچ‌کدام کاری نداشته باشد و کار دولت تنظیم روابط میان مردم و دولت و و دولت با دول دیگر است.

این استاد حوزه با بیان اینکه این دو معنا در حوزه‌های علمیه و در میان شخصیت‌های برجسته حوزوی طرفداری ندارد، بیان کرد: در حوزه نه کسی آموزه‌های دین را خالی از مباحث اجتماعی می‌داند و نه معتقد است که دین نباید در عرصه حکومت دخالت داشته باشد؛ زیرا در قرآن و روایات اجتماعی آن قدر مباحث وجود دارد که جای انکار نیست و در این مسئله نیز که حاکمیت نباید هیچ تبلیغی از هیچ دینی نداشته باشد و نسبت به دین حق نباید حساس باشد هم مورد تایید نیست؛ زیرا در قرآن بیان شده که اگر شما قدرت به دست گرفتید به اقامه نماز و امر به معروف و نهی از منکر بپردازید.

این استاد حوزه ادامه داد: البته ممکن است برخی معتقد باشند که حاکمیت به خاطر اینکه قدرت در اختیار دارد نباید انظار و آرای دیگران را نادیده بگیرد و یا نباید تکفل بیش از حد نسبت به عرصه‌های مختلف یک گرایش و دین داشته باشد یا ممکن است بگویند مسئولیت حوزه تبلیغ، مرجعیت و امور مذهبی را باید از امر قضا و اجرا جدا کنیم، زیرا به لحاظ کارکردی مطلوبتر است.

سکولاریسم تهمت به حوزه است

قاضی‌زاده با تأکید بر اینکه سکولاریسم در هر صورت تهمتی است که به حوزه‌های علمیه زده می‌شود، ادامه داد: ممکن است کسی بگوید میان دین و مسائل اجتماعی آمیختگی وجود دارد و باید هر چیزی را که لازم داریم از دین بگیریم و در عرصه‌های مختلف اجتماعی و سیاسی مجاز نیستیم که از غیر دین چیزی بگیریم؛ یعنی وقتی می‌خواهیم نظام اقتصادی داشته باشیم باید سراغ کتاب و سنت برویم و آن را استخراج کنیم و حتی به نظر بعضی از افراد که نظرات شاذ دارند می‌گویند که باید عرصه‌های دانش(science) و علم تجربی را هم باید از قرآن و روایات بگیریم؛ یعنی دو دوتا چارتا را هم چون فیثاغورث ایمان نداشته از نو به دست آوریم که این نوع دیدگاه هم دیدگاهی افراطی است؛ همان طور که سکولاریسم می‌گوید که دین در عرصه اجتماع چیزی ندارد.



رئیس مؤسسه فهیم اظهار کرد: یکی از دلائلی که باعث طرح این دیدگاه می‌شود ساده‌انگاری این افراد در برداشت از نصوص است؛ مثلاً می‌گویند که قرآن، چون تبیان برای همه چیز است پس همه علوم هم در قرآن وجود دارند و توجیه می‌کنند که شاید ما نمی‌فهمیم، ولی اهل بیت(ع) آن را می‌دانند.

این استاد سطح عالی حوزه با بیان اینکه استنباط ما از نصوص باید امکان اطلاق‌گیری یا عدم آن را به ما بدهد، تصریح کرد: مفسرینی مانند آیت‌الله مکارم و علامه طباطبایی در ذیل بحث رطب و یابس آورده‌اند که چون قرآن کتاب هدایت است وقتی می‌گوید که رطب و یایس در قرآن است، به معنای این است که همه نیازمندی‌های هدایتی انسان در مسیر هدف قرآن در آن وجود دارد؛ البته برخی می‌گویند که این همه چیز نظام سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و ... است، ولی برخی هم می‌گویند که در قرآن مسائل هدایتگری انسان، یعنی مجموعه کلیات اخلاقی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی بیان شده است.

وی با بیان اینکه حضور حداکثری دین در عرصه اجتماع در برابر سکولاریسم است، تصریح کرد: دیدگاه سوم در این عرصه می‌گوید که ما فقط اصول و خط‌مشی‌های کلی را می‌توانیم از دین در عرصه اجتماع بدست آوریم، ولی باید از تجربه‌های بشری و عقل هم در نظام‌سازی بهره ببریم؛ مثلاً اینکه اصل جهاد و دفاع در اسلام مورد تأکید است، ولی اینکه در جهاد از سلاح پیشرفته و یا چه نوع سلاحی بهره ببریم بر عهده دین نیست و روش را باید براساس تجربه و عقل به دست آوریم.

حم, [⁨24⁩ ژانویه ⁨2020⁩ در ⁨1:40 PM⁩]
توضیحی در باره یک اقدام افراطی و زشت
اقدام شرم آور یک روحانی مروج طب سنتی به اسم طب دینی، با آتش زدن یک کتاب علمی با نام طب هاریسون ـ بر اساس فیلمی که انتشار یافته ـ کار زشتی است که هیچ دانش دوستی، در هیچ سطحی، آن را نمی پذیرد. متاسفانه این شخص، سالهاست با استفاده از باورهای عامیانه در میان مردم، تلاش در ترویج بافته های خود به اسم طب دینی دارد و برای تقدیس آنها، از روایاتی که بارها محدثان آنها را نقد کرده اند، استفاده می کند. این رفتار وی، در حوزه قم، مورد تأیید هیچ کس، جز شماری از هواداران ساده لوح او که مانند آنها همه جای دنیا هستند، نیست. روشن است که طب سنتی، به عنوان یک شاخه علمی، در مراکز دانشگاهی می تواند مطرح و توصیه های آن پس از بررسی های علمی، و تأیید مراکز رسمی، مورد استفاده قرار گیرد، اما نامبرده نه از نظر تحصیلات علمی و نه حوزوی، در مقامی نیست که بخواهد چنین ادعایی را بکند. طبعا در قم یا مشهد، هیچ نوع شاخه درسی وجود ندارد که او به استناد تحصیل در آن، چنین ادعایی را داشته باشد.
و اما اقدام به کتابسوزی، این عمل مشمئز کننده، باید گفت، این اقدام،همیشه کار افراد جاهل و افراطی بوده است، کسانی که هیچ گاه، در هیچ مدلی، چه از نوع کسروی با آتش زدن آثار ادبی، و این شخص، با آتش زدن یک کتاب علمی، در پیشگاه ملت فرهیخته ایران، جایی نداشته و ندارند.
خوشحالیم که این شخص، پس از یک دوره تلاش در قم، از این مرکز دینی طرد شده و به دلیل اقدامات ناصوابش، در محاکم مربوط، محکوم هم شده است. مسلما، وظیفه حاکمیت، دفاع از حریم علم و دانش و مبارزه با جاهلانی است که با اقدمات ناصواب خود، زمینه آسیب زدن به دین و سلامت مردم را دنبال می کنند.
در باره دادن لقب آیت الله به ایشان، باید عرض کنم، در قم، مع الاسف زمینه ای وجود دارد که کسانی از سوی خود یا نزدیکانشان، لقب آیت الله را به خود اختصاص دهند. مسلم است که دادن چنین لقبی، هیچ رسمیتی نداشته و نشان دهنده هیچ مقام و منصب علمی و غیر علمی نیست.
باید عرض کنم، یکی از افتخارات ایران در چند دهه اخیر، در مراکز علمی و پزشکی، توسعه پزشکی مدرن است، امری که سبب شده ست تا ایران در منطقه خاورمیانه، یک قطب مهم پزشکی باشد. این راهی است که دولت های پس از انقلاب، بشدت از آن حمایت کرده و ایران اسلامی از این زاویه، کشوری سرافزار است. بنابر این، نباید این قبیل رفتارهای زشت و شرم آور را در مقابل آن همه تلاش و گسترش علم پزشکی نوین قرار داد، هرچند، نهادهای مربوطه، در تمام سطوح، می باید با اقدامات دقیق نظارتی خود، شائبه اعتنای به این قبیل رفتارهای نادرست را از میان ببرند، کاری که جز با توسعه مراکز علمی و ترویج دانش میان مردم، امکان نخواهد داشت.

یک نکته از علما برای عامه مردم

یکی از خصوصیات بارز علمای قرون گذشته این بوده که در عین پرداخت تخصصی مسایل علمی و دینی و ارائه‌ی آنها برای خواص جامعه از بیان نکته ها و فایده های دینی و فرهنگی برای عامه مردم که شاید اندک سوادی داشتند و شاید از همین اندک هم بی بهره بودند، غافل نمی شدند در انتهای رساله بسم الله که در قرن هشتم به زبان عربی به عنوان یک زبان علمی کتابت شده کاتب یک نکته دینی را به زبان فارسی برای استفاده عموم خوانندگان فارسی زبان که در سالهای بعد به آن مراجعه می کنند نگاشته است شایان ذکر است که این نسخه اکنون در کتابخانه چیستر بیتی نگه داری می شود .
و آن نکته این است «هرکه بیست و پنج بار بگوید :اللهم اغفر للمومنین و المومنات والمسلمین و المسلمات به عدد هر مومنی که بگذشت و هر مومنی که باقی است حق تعالی یک نیکویی بفرماید نبشت و یک بدی بفرماید سترد و یک درجه بر دارد .»

ثواب خوانش این دعا را هدیه می کنیم به روح شهدا و عزیزانی که در کرونا جان باخته اند بویژه شهدای مدافع سلامت
مهدی طهماسبی
@riznokteha