مكتبة المجلسي ودارالتراث

🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸
📚#اولين_پاسپورت_من
اورهان پاموک، نویسنده و رمان نویس اهل کشور ترکیه و برنده جایزه نوبل ادبیات است. او نخستین ترک تباری است که این جایزه را دریافت کرده است.
پاموک در کشور خود نویسنده ای بسیار نامدار است. آثار او پیش از دریافت جایزه نوبل ادبیات به 46 زبان و پس از آن به 56 زبان ترجمه شده است.
اولین رمان او "جودت بیگ و پسران" که حکایت خانواده ای متمول و پرتعداد است را در سال 1982 نوشت که جوایز ملی ارهان کمال و کتاب سال را برایش به ارمغان آورد. پاموک بعد از انتشار رمان "قلعه سفید" ( که تقریبا به همه زبان های اروپایی ترجمه شد.) کرسی تدریس ادبیات داستانی را در دانشگاه کلمبیا پذیرفت و به همراه همسرش از 1985 تا 1988 مقیم نیویورک شد.
اما اوج شهرت پاموک زمانی بود که رمان "نام من سرخ" را در سال 1998 منتشر کرد و انبوهی از جوایز ادبی در کشورهای مختلف را برایش به ارمغان آورد. سال 2002 رمان "برف" را منتشر کرد که خودش آن را نخستین و آخرین رمان سیاسی در کارنامه کاری اش خواند. ضمیمه روزنامه نیویورک تایمز سال 2004 این رمان را یکی از 10 رمان برتر جهان معرفی کرد.
پاموک سال 2003 کتابی با عنوان"استانبول" منتشر کرد که در واقع اتوبیوگرافی نویسنده است. بسیاری این کتاب را یکی از بهترین اتوبیوگرافی های نویسندگان ادبی می دانند. آخرین رمان او "موزه معصومیت" نام دارد که به موضوع عشق های ممنوعه در کشورهای اسلامی می پردازد.
🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸🌿🌸
@ketabkhaneh2015

خلاصه مطالب آخرین جلسه درس تشیع
امروز درس تشیع ما برای دو دانشجوی دکتری و یک مهمان که همه کلاسها را آمد، بر محور ارتباط «عتبات و مزار ائمه با حوزه های علمیه» بود. اولین حوزه علمیه از سوی محدثان قمی در قم بوده، اما فکر نمی کنم کاری به مرقد فاطمه معصومه داشته است. اگر هم داشته اشاره ای در این باره در رجال نجاشی در باره اشعری ها نیست. شاید اولین مورد، از این دست، نجف باشد، وقتی شیخ طوسی، خانه اش در حوالی 450 در بغداد مورد حمله قرار گرفت و به نجف رفت. حوزه نجف بر محور مرقد امام علی ع ایجاد شد که حوزه هزار ساله دارد. بعدها در کربلا حوزه علمیه درست شد که در دوره قاجار نقش مهمی در تاریخ شیعه داشت. کاظمین هم در این اواخر حوزه مختصری داشته است. همین طور در دوره قاجار در سامرا که میرزای شیرازی رفت و کنار قبر عسکریین حوزه ای و مدرسه به راه انداخت. در ایران هم در مشهد و قم حوزه های علمیه بوده است. حوزه قم قدیمی است اما حوزه امروز قم از حوالی سال 1300 درست شد و اهمیت آن هم به خاطر حرم حضرت معصومه بود. مشهد هم محل مهاجرت برخی از علما مثل پدر شیخ بهایی و بعدها شیخ حر عاملی بود و به همین دلیل حوزه آنجا گسترش یافت. البته در برخی شهرهای دیگر مثل اصفهان که حوزه بزرگی بوده، ربطی به امام و امامزاده ندارد. آنجا پایتخت صفوی ها بوده و برای همین حوزه علمیه درست شده است. شاید در کل بشود گفت، نیمی از حوزه های علمیه از نظر عدد در اطراف مراقد ائمه درست شده اما از نظر اهمیت، بیشتر آنها چنین بوده است. از نظر بزرگی، دو مورد نجف و قم قابل اعتنا بوده و هست. این اواخر در سوریه هم در حوالی مرقد حضرت زینب، حوزه علمیه بزرگی درست شده بود.
اما این که چه مسائلی در این میانه می تواند مورد توجه باشد، یکی ارتباط دو جنبه «زیارت و ارتباط با مرجعیت» است. در واقع، هر کسی برای زیارت به این شهرها می رود، زمینه تماس با حوزه علمیه را هم دارد و سری هم به مراجع علمی می زند. دیگر ایجاد نوعی «تقدس» در میان طلبه هاست که هر از چندی برای زیارت به حرم می روند و اینها در مقایسه با حوزه هایی که جای زیارت ندارد، قدری زمینه تقدس بیشتری دارد. داشتن موقعیت امام جماعتی در حرم، یکی از مسائل مطرح بوده است. از این دست نمونه های دیگری هم هست. جنبه دیگر این بحث، مسائل اقتصادی است که به از وقف و نذوراتی که به این شهرها می رسد، بهره ای هم به حوزه های علمیه می رسیده است. در دوره قاجار، اغلب وقف هایی که برای عتبات می شده، سهمی را هم برای کمک به علمای فقیر در نظر می گرفته اند. افرادی که به عتبات می رفتند، معمولا تصفیه حساب های شرعی خود را هم با مراجع انجام می دادند.
یک جنبه دیگر، دفن علما در این حرم هاست که به هر روی، ایجاد نوعی ارتباط میان علم و حرم هم هست. الان قبور مراجع گذشته در حرم حضرت معصومه، اهمیت زیادی دارد. در حرم امام علی (ع)، کاظمین و کربلا هم این مساله بوده است. اصولا از نظر شیعه خاک این شهرها نوعی تبرک دارد و این باور سبب می شد تا بسیاری از مقدسین از شهرهای دیگر هم آن جا بیایند. علما در این باره اصرار داشته اند که مثلا در مشهد الرضا یا مشهد امام علی (ع) یا کربلا دفن شوند. داستان بردن جنازه ها به عتبات، مساله مهمی در تمام دوره صفوی و قاجار است. در این باره رساله هایی هم هست که در باره انتقال میت به مشاهد مشرفه نوشته شده است. این مساله یعنی انتقال جنائز به عتبات، از دیرباز بوده و در دوره صفوی و بعد قاجار خیلی شدت پیدا کرد. علما در این باره بحث می کردند که میت را قبل از دفن و حتی بعد از دفن می توان از قبردرآورد و جنازه اش را به عتبات فرستاد. محمد حسین بن عبدالباقی خاتون آبادی از نوادگان دختری مجلسی رساله ای در این باره دارد. نکته دیگر این که بسیاری از مردم عادی، برای سکونت به عتبات می رفتند و بسا شروع به خواندن درس طلبگی هم می کردند. گاهی بچه های آنها طلبه می شدند و این هم زمینه ای برای توسعه بود. ارتباط شیعیان هندی با عتبات برای زیارت، منجر به گسترش ارتباط حوزوی آنها با نجف شد و تأثیر زیادی گسترش تشیع در هند داشت.

@litera9
تم غالب این داستان تبعیض نژادی و معضلات جامعه‌ی آمریکا با این پدیده است. داستان، روایت زندگی پسر یکی از سیاهان ثروتمند در آمریکای شمالی است. در خانواده‌ای که مدام میان پدر و مادر مشاجره هست و خواهرانش، توسط والدین از معاشرت با سایر پسرهای سیاه طبقه متوسط منع شده‌اند. دوستش در گروهی عضویت دارد که دست به قتل سفیدپوستان می‌زنند. قهرمان داستان در این بحبوحه به دنبال هویت و زندگی خود به عنوان یک سیاه آمریکایی است.» در توضیح پشت جلد آمده است: «تونی موریسون در لورن اوهایو به دنیا آمده؛ او اکنون گاه در شهرستان راکلند، ایالت نیویورک و گاه در پرینستن است. برخی از دیگر رمان‌های او عبارتند از: سولا، کودک قیرگون، دلبند (برنده‌ی جایزه‌ی ادبیات داستانی پولیتزر در سال 1988)، جاز، آبی‌ترین چشم و بهشت. تونی موریسون در سال 1993 برنده‌ی جایزه‌ی ادبی نوبل شد. سرود سلیمان، برنده‌ی جایزه‌ی ادبیات داستانی حلقه‌ی ملی منتقدان کتاب در سال 1978 بوده است. باراک اوباما نیز از این کتاب بعنوان کتاب محبوب خود یاد کرده است. روحش شاد

خلاصه مطالب آخرین جلسه درس تشیع
امروز درس تشیع ما برای دو دانشجوی دکتری و یک مهمان که همه کلاسها را آمد، بر محور ارتباط «عتبات و مزار ائمه با حوزه های علمیه» بود. اولین حوزه علمیه از سوی محدثان قمی در قم بوده، اما فکر نمی کنم کاری به مرقد فاطمه معصومه داشته است. اگر هم داشته اشاره ای در این باره در رجال نجاشی در باره اشعری ها نیست. شاید اولین مورد، از این درست، نجف باشد، وقتی شیخ طوسی، خانه اش در حوالی 450 در بغداد مورد حمله قرار گرفت و به نجف رفت. حوزه نجف بر محور مرقد امام علی ع ایجاد شد که حوزه هزار ساله دارد. بعدها در کربلا حوزه علمیه درست شد که در دوره قاجار نقش مهمی در تاریخ شیعه داشت. کاظمین هم در این اواخر حوزه مختصری داشته است. همین طور در دوره قاجار در سامرا که میرزای شیرازی رفت و کنار قبر عسکریین حوزه ای و مدرسه به راه انداخت. در ایران هم در مشهد و قم حوزه های علمیه بوده است. حوزه قم قدیمی است اما حوزه امروز قم از حوالی سال 1300 درست شد و اهمیت آن هم به خاطر حرم حضرت معصومه بود. مشهد هم محل مهاجرت برخی از علما مثل پدر شیخ بهایی و بعدها شیخ حر عاملی بود و به همین دلیل حوزه آنجا گسترش یافت. البته در برخی شهرهای دیگر مثل اصفهان که حوزه بزرگی بوده، ربطی به امام و امامزاده ندارد. آنجا پایتخت صفوی ها بوده و برای همین حوزه علمیه درست شده است. شاید در کل بشود گفت، نیمی از حوزه های علمیه از نظر عدد در اطراف مراقد ائمه درست شده اما از نظر اهمیت، بیشتر آنها چنین بوده است. از نظر بزرگی، دو مورد نجف و قم قابل اعتنا بوده و هست. این اواخر در سوریه هم در حوالی مرقد حضرت زینب، حوزه علمیه بزرگی درست شده بود.
اما این که چه مسائلی در این میانه می تواند مورد توجه باشد، یکی ارتباط دو جنبه «زیارت و ارتباط با مرجعیت» است. در واقع، هر کسی برای زیارت به این شهرها می رود، زمینه تماس با حوزه علمیه را هم دارد و سری هم به مراجع علمی می زند. دیگر ایجاد نوعی «تقدس» در میان طلبه هاست که هر از چندی برای زیارت به حرم می روند و اینها در مقایسه با حوزه هایی که جای زیارت ندارد، قدری زمینه تقدس بیشتری دارد. داشتن موقعیت امام جماعتی در حرم، یکی از مسائل مطرح بوده است. از این دست نمونه های دیگری هم هست. جنبه دیگر این بحث، مسائل اقتصادی است که به از وقف و نذوراتی که به این شهرها می رسد، بهره ای هم به حوزه های علمیه می رسیده است. در دوره قاجار، اغلب وقف هایی که برای عتبات می شده، سهمی را هم برای کمک به علمای فقیر در نظر می گرفته اند. افرادی که به عتبات می رفتند، معمولا تصفیه حساب های شرعی خود را هم با مراجع انجام می دادند.
یک جنبه دیگر، دفن علما در این حرم هاست که به هر روی، ایجاد نوعی ارتباط میان علم و حرم هم هست. الان قبور مراجع گذشته در حرم حضرت معصومه، اهمیت زیادی دارد. در حرم امام علی (ع)، کاظمین و کربلا هم این مساله بوده است. اصولا از نظر شیعه خاک این شهرها نوعی تبرک دارد و این باور سبب می شد تا بسیاری از مقدسین از شهرهای دیگر هم آن جا بیایند. علما در این باره اصرار داشته اند که مثلا در مشهد الرضا یا مشهد امام علی (ع) یا کربلا دفن شوند. داستان بردن جنازه ها به عتبات، مساله مهمی در تمام دوره صفوی و قاجار است. در این باره رساله هایی هم هست که در باره انتقال میت به مشاهد مشرفه نوشته شده است. این مساله یعنی انتقال جنائز به عتبات، از دیرباز بوده و در دوره صفوی و بعد قاجار خیلی شدت پیدا کرد. علما در این باره بحث می کردند که میت را قبل از دفن و حتی بعد از دفن می توان از قبردرآورد و جنازه اش را به عتبات فرستاد. محمد حسین بن عبدالباقی خاتون آبادی از نوادگان دختری مجلسی رساله ای در این باره دارد. نکته دیگر این که بسیاری از مردم عادی، برای سکونت به عتبات می رفتند و بسا شروع به خواندن درس طلبگی هم می کردند. گاهی بچه های آنها طلبه می شدند و این هم زمینه ای برای توسعه بود. ارتباط شیعیان هندی با عتبات برای زیارت، منجر به گسترش ارتباط حوزوی آنها با نجف شد و تأثیر زیادی گسترش تشیع در هند داشت.

🔺قالیشویی با کادر و پرسنل طلبه، با نظارت طلاب حوزه علمیه، با شستشوی شرعی و تمیز. اوضاع نامساعد اقتصادی برخی از طلاب را به کارهای غیر مرتبط وادار کرده است.

@namehayehawzavi

آقای سیدعلی حسینی میلانی در کتاب ناگفته‌هایی از حقایق عاشورا (من هم قتله الحسین علیه السلام) فرستادگان نامه‌ها را بررسیده است. ایشان معتقدند نخستین نامه‌های اهل کوفه در زمان معاویه و به دستور خود معاویه فرستاده شده‌اند و بعد دیگران شروع به نامه‌نگاری کردند. به باور ایشان یزید تنها طرح معاویه را اجرا کرده است. طرح این بوده که امام باید از مدینه و مکه خارج و به سمت کوفه برود و در آن‌جا به شهادت برسند. و البته امام به صورت کامل از این طرح آگاه بوده‌اند و به صراحت فرموده‌اند که من را دعوت نمی‌کنند مگر برای کشتنم: والله لایدعونی حتی یستخرجوا هذه العلقه من جوفی.
.

♦️مظلومیت آیةالله العظمی میلانی و خصومت تفکیکیان؛

🔸مرحوم سید جلیل زرآبادی فرمود: من هرگاه به مشهد مشرف می شدم در منزل دایی ام حاج شیخ مجتبی قزوینی ساکن میشدم و طبعا گاه جهت درس و دیدار خدمت آقای میلانی هم می رسیدم. روزی حاج شیخ به من فرمود: آقا جلیل! شما که خانه آقای میلانی میروی باعث میشود ایشان به عنوان بازدید شما به منزل بنده بیاید؛ و چون وی اهل فلسفه و معقول است من از رفت و آمد با جنابشان کنار کشیده ام؛ لذا شما هم باعث نشوید این رفت و آمد برقرار گردد!

🔹مرحوم حجةالاسلام فردوسی پور: وقتی ما به همراه شیخ از قم مراجعت کردیم یکی از شاگردان گفت: آقا! تحلیل حوزه این است که آقای میلانی در مشهد مرجع است آیة الله خمینی هم در قم. شما دیدار آقای خمینی می روید اما مدتی است به دیدن آقای میلانی نرفته اید؛ با این که آقای خمینی از نظر مشرب فلسفی با آقای میلانی یکی است.

🔸شیخ گفت: به آقایان بگویید آقای خمینی فلسفه را وحی منزل نمی داند.

🔹او سؤال کرد: مگر آقای میلانی وحی منزل می داند؟ فرمود: بله آقای میلانی وحی منزل می داند!!

🔸بعدا که این نکته را به آیة الله میلانی گفتم ایشان هم از این سخن شیخ تعجب کرد.

@bazmeghodsian

استاد سروش محلاتی:

ما افرادی مانند فیرحی یاد نداریم. افرادی که در دو سه دهه اخیر از حوزه به دانشگاه رفته اند البته فراوانند ولی بسیاری از این افراد در هنگام هجرت به دانشگاه، همه شئون و سرمایه حوزوی خود را (کتاب و فکر و اندیشه و لباس) اینجا گذاشتند. همه را از تن بیرون آوردند و مجرد شدند و بعد به دانشگاه کوچ کردند، ولی فیرحی در زمره این گروه نبود. او از حوزه به دانشگاه رفت ولی از حوزه به دانشگاه برد. سرمایه ای را که اندوخته بود برد. هم سرمایه علمی خود را، هم سرمایه اخلاقی و تقوایی و متانتی که در حوزه علمیه کسب کرده بود. تا پایان عمر هم با همین سرمایه زندگی کرد، با این سرمایه اندیشید، با این سرمایه فکر کرد، با این سرمایه بحث علمی خود را دنبال کرد. هم از حوزه به دانشگاه برد هم از دانشگاه به حوزه آورد. متاسفانه فیرحی و امثال فیرحی در نظام ما به لحاظ استفاده کردن از اندیشه آنها غریب هستند. فیرحی برای حوزه های علمیه یک سرمایه بود ولی آنگونه که شایسته بود مورد استفاده و بهره برداری قرار نگرفت.

از خداوند می خواهم که این عالم مهذب و صاحب خلق حسن را با روح پیامبر عظیم الشان محشور فرماید.

@bazmeghodsian