مكتبة المجلسي ودارالتراث

میگن یه روزی یه واعظ شیعه رو منبر گفت یزید رضی الله عنه، یکی از اهل سنت پا شد گفت بابا تقیه می کنی بکن ولی ما دیگه یزید رو رضی الله عنه نمیگیم، ?، الان این شعر عراقی رو خوندم، اولین چیزی که به ذهنم اومد این بود،
در دیر شو و بنشین،با خوش پسری شیرین
شکر زلبش میچین،تا چند ز کفر و دین؟
در زلف و رخ او بین،گبری و مسلمانی
گفتم که:مگر جستم،وز دام بلا رستم
دل در پسری بستم،کز یاد لبش مستم
چون رفت دل از دستم،چه سود پشیمانی؟

چه خوش است از تو چشمی که ز روی ناز باشد
که به عجز چون در آیم در صلح باز باشد
@jafarian1964

چو روضه آنکه در او از لوامع انوار
طلوع کرده ز هر خشت آفتاب منیر.
ظاهرا چو غلط کاتب است و باید چه باشد

ادامه بالا

از فراز توده‌ی‌ غبراءِ تا گردون اخضر
وز طرازِ قبّه‌ی‌ ناسوت، تا لاهوت، یکسر
بنده‌ی‌ فرمانبرش گردید و عبدِ آستان شد
پادشاها! کار اسلام است و اسلامی‌ پریشان
در چنین عیدی‌ که باید هر کسی‌ باشد غزلخوان
بنگرم از هر طرف، هر بیدلی‌ سر در گریبان
خسروا! از جای‌ برخیز و مدد کن اهل ایمان
خاصه این آیت که پشت و ملجأ اسلامیان شد
راستی‌! این آیت اَلله گر در این سامان نبودی
‌کشتی‌ اسلام را، از مِهر پُشتیبان نبودی‌
دشمنان را گر که تیغ حِشمتش بر جان نبودی
‌اسمی‌ از اسلامیان و رسمی‌ از ایمان نبودی‌
حَبّذا از یزد، کزوی‌، طالعْ این خورشید جان شد
جای‌ دارد گر نهد رو آسمان بر آستانش
لشکر فتح و ظفر، گردد هماره جانفشانش
نیّرِ اعظم به خدمت آید و هم اخترانش
عبد درگه، بنده‌ی‌ فرمان شود نُه آسمانش
چون که بر کشتیّ‌ اسلامی‌ یگانه پُشتبان شد
حوزه‌ی‌ اسلام کز ظلم ستمکاران زبون بود
پیکرش بی‌روح و روح اقدسش از تن بُرون بود
روحش افسرده زِ ظلم اندیشان دون بود
قلب پیغمبر، دلِ حیدر ز مظلومیش خون بود
از عطایش باز سوی‌ پیکرش روح روان شد
ابر فیضش بر سر اسلامیان گوهرفشان است
بادِ عدلش از فراز شرق تا مغرب وزان است
دادِ‌ علمش شهره‌ی‌ دستان، شهود داستان است
حُجّت کُبری‌ٰ ز بعد حضرت صاحب‌زمان است
آنکه از جودش، زمین ساکن، گرایان آسمان شد
تا ولایت بر ولی‌‌ّ عصر(عج) می‌باشد مُقرّر
تا نبوّت را مُحمّد(ص)، تا خلافت راست حیدر
تا که شعر «هندی‌» است از شهد، چون قند مُکرّر
پوستْ زندان، رگْ سنان و مُژّهْ پیکان، مویْ نشتر
باد، آن کس را که خصم جاهِ تو از انس و جان شد

چه خوش است از تو چشمی که ز روی ناز باشد
که به عجز چون در آیم در صلح باز باشد
@jafarian1964

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت
و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت

حافظ

این قطعه درجنگ خطّی شمارهء ۱۶۹۵۱ کتابخانهء مجلس بدون نام گوینده آمده است

قطعه

صاحبا در مدّتی کین بنده غم بسیار داشت  
یادم آمد از سوالی کان عزیز اظهـــــار داشت
بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقــار داشت 
وندرآن برگ و نوا خوش ناله های زار داشت
چون که گم گردیده بود قرآنی ازمالِ حقیر
فکرآن ازشام تا صبحی مرا بیدار داشت
فکربسیاری نمودم هیچ معلومم نشد
چون که شعرش دربطون اسرارها بسیار داشت
نیــمه شب غواص گردیدم به بحر ابجـدی   
تـا بـبـینم ایـن صـدف آیـا چـه دُر در بارداشـت 
بلبلی برگ گلی شـد سیصـــــد و پنجاه و شش
با علی و با حسین و با حسن معیـــار داشت 
برگ چون سبـز است باشد او نشــانی از حسن  
چونکه در وقت شهادت سبزی رخسار داشت 
برگ گل باشد حسین  تشنه لب درکربلا
چونکه دروقتِ شـهـادت عارضِ گلنـار داشت 
بلبلی باشـد علی کـز غصّهء این برگ و گل 
روز و شب از هجرشان ناله های زار داشت
این حساب ابجدی واین دلیلِ ظاهری
مدّعی دیگر تواند این سخن انکار داشت ؟؟؟


توضیح :


نام این سه بزرگوار با حساب حروف ابجد سیصد و پنجاه و شش می شود و "بلبلی برگ گلی" نیز سیصد و پنجاه و شش می شود به عبارت دیگر مجموع نامهای علی، حسن و حسین با "بلبلی برگ گلی" معادل است.


🌾🍃🍃@adabvahekmat

جبرئیل آمد به وحی عشق و برخواند آفرینم
گفت برگو مدح شاه دین، امیرالمؤمنینم

آفتاب از آسمان برشد که بوسد آستانم
دید چون یک ذرّه در دل، مهر آن سلطان دینم

بنده عشقم که بر شاهان عالم تاج بخشم
تا گدای درگه آن خسرو ملک یقینم

عاشق روی نگارم، مست آن چشم خمارم
وز فراقش اشک بارم، عاشق زار و حزینم

چون ز عشق یار مستم، سرخوش از جام الستم
ساقیا جامی دگر زان طرفه آب آتشینم

تا به مستی فاش سازم سرّ هشیاران عالم
عالمی شیرین دهان گردد ز کلک شکرینم

چون نی ام کز آن لب قدسی برآید های و هویم
در مدیحش باشد آن سلطان قدّوسی معینم

با ملایک همنوا هم نغمه مرغان عرشم
تا ثناخوان شه عالم، امام متّقینم

سرور امکان، شه خوبان، امیر اهل ایمان
مظهر یزدان علی شاهنشه دنیا و دینم

آن که بر اسرار قرآن گفت من یکتا علیمم
آن که بر عرشِ «سلونی» گفت من تنها مکینم

انبیا را مقتدایم، اولیا را مبتدایم
اتقیا را پیشوایم، رهنمای مهتدینم
...

@bazmeghodsian

بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقار داشت
و اندر آن برگ و نوا خوش ناله‌های زار داشت

حافظ

این قطعه درجنگ خطّی شمارهء ۱۶۹۵۱ کتابخانهء مجلس بدون نام گوینده آمده است

قطعه

صاحبا در مدّتی کین بنده غم بسیار داشت  
یادم آمد از سوالی کان عزیز اظهـــــار داشت
بلبلی برگ گلی خوش رنگ در منقــار داشت 
وندرآن برگ و نوا خوش ناله های زار داشت
چون که گم گردیده بود قرآنی ازمالِ حقیر
فکرآن ازشام تا صبحی مرا بیدار داشت
فکربسیاری نمودم هیچ معلومم نشد
چون که شعرش دربطون اسرارها بسیار داشت
نیــمه شب غواص گردیدم به بحر ابجـدی   
تـا بـبـینم ایـن صـدف آیـا چـه دُر در بارداشـت 
بلبلی برگ گلی شـد سیصـــــد و پنجاه و شش
با علی و با حسین و با حسن معیـــار داشت 
برگ چون سبـز است باشد او نشــانی از حسن  
چونکه در وقت شهادت سبزی رخسار داشت 
برگ گل باشد حسین  تشنه لب درکربلا
چونکه دروقتِ شـهـادت عارضِ گلنـار داشت 
بلبلی باشـد علی کـز غصّهء این برگ و گل 
روز و شب از هجرشان ناله های زار داشت
این حساب ابجدی واین دلیلِ ظاهری
مدّعی دیگر تواند این سخن انکار داشت ؟؟؟


توضیح :


نام این سه بزرگوار با حساب حروف ابجد سیصد و پنجاه و شش می شود و "بلبلی برگ گلی" نیز سیصد و پنجاه و شش می شود به عبارت دیگر مجموع نامهای علی، حسن و حسین با "بلبلی برگ گلی" معادل است.


🌾🍃🍃@adabvahekmat

آتش در بازار تبریز...

مجذوب تبریزی

یک شب آتش در نیستانی فتاد
سوخت چون عشقی که بر جانی فتاد

شعله تا سرگرم کار خویش شد
هر نیی شمع مزار خویش شد

مرد را دردی اگر باشد خوش است
درد بی دردی علاجش آتش است...

@safinehyetabriz

ر اين راه ديگر فايده

نيستند از بهر دين حق هوادار اى اصول

هر كه چون من مقصدش الله شد با عشق و شوق

مانده است و مى‏ كشد هم رنج بسيار اى اصول

گرچه دنيا پشت پا كرده است بر او باك نيست

اعتنايى نيست بر اين دار غدار اى اصول

گر خدا يار است كى غم مى خورم از نقض خلق

تا خدا يار است كى گردد كسى خوار اى اصول

هر كه بر عشق خدا دل با شهامت داده است

ور تمام عمر بيند رنج و آزار اى اصول

چون خدا خواهد ندارد بيم از اين رنج و درد

گر چه درك اين مراتب هست دشوار اى اصول

هر كسى مرد خدا گشت و ز اهل معرفت

صبر و حلم از او بود اينك سزاوار اى اصول

استقامت بايدش ورزيدن و چون اوليا

دل نمايد صافى و خالى ز اغيار اى اصول

تا اميدم سوى مردم هست كى سوى خدا

رو نمايم تا خدا گردد نگهدار اى اصول

پس بدان اين نكبت و ادبار مردم يا زمان

مى‏ ندارد فرق نزد مرد هشيار اى اصول

هر كه روحانى است كى گردد ز اين اوضاع سرد

كى گذارد دين ز كف چون هست ديندار اى اصول

پس (على) بايد كند كوشش پى ترويج دين

تا كند يارى او خلّاق دادار اى اصول

جبرئیل آمد به وحی عشق و برخواند آفرینم
گفت برگو مدح شاه دین، امیرالمؤمنینم

آفتاب از آسمان برشد که بوسد آستانم
دید چون یک ذرّه در دل، مهر آن سلطان دینم

بنده عشقم که بر شاهان عالم تاج بخشم
تا گدای درگه آن خسرو ملک یقینم

عاشق روی نگارم، مست آن چشم خمارم
وز فراقش اشک بارم، عاشق زار و حزینم

چون ز عشق یار مستم، سرخوش از جام الستم
ساقیا جامی دگر زان طرفه آب آتشینم

تا به مستی فاش سازم سرّ هشیاران عالم
عالمی شیرین دهان گردد ز کلک شکرینم

چون نی ام کز آن لب قدسی برآید های و هویم
در مدیحش باشد آن سلطان قدّوسی معینم

با ملایک همنوا هم نغمه مرغان عرشم
تا ثناخوان شه عالم، امام متّقینم

سرور امکان، شه خوبان، امیر اهل ایمان
مظهر یزدان علی شاهنشه دنیا و دینم

آن که بر اسرار قرآن گفت من یکتا علیمم
آن که بر عرشِ «سلونی» گفت من تنها مکینم

انبیا را مقتدایم، اولیا را مبتدایم
اتقیا را پیشوایم، رهنمای مهتدینم
...

@bazmeghodsian