مكتبة المجلسي ودارالتراث

در کشکول شیخ بهایی هست که ایشون می فرماید:
او در یکی از سفرهای خود، با یکی از علمای اهل تسنن ملاقات نمود، و خود را در مقابل او، در ظاهر شافعی وانمود کرد.

آن دانشمند اهل سنت که از علمای شافعی بود، وقتی که دانست شیخ بهایی، شافعی است، و از مرکز تشیع (ایران) آمده، به او گفت: «آیا شیعه برای اثبات مطلوب و ادعای خود، شاهد و دلیل دارد؟».

شیخ بهایی: من گاهی در ایران با آنها روبرو شده‏ام می‏بینم آنها برای ادعای خود شواهد محکمی دارند.

دانشمند شافعی: اگر ممکن است یکی از آنها را نقل کنید.

شیخ بهایی: مثلا می‏گویند: در صحیح بخاری (که از کتب معتبر اهل سنت است) آمده، پیامبر صلی اللَّه علیه و آله فرمود:

فاطمه بضعه منی من آذاها فقد آذانی و من اغضبها فقد اغضبنی:

«فاطمه علیهاالسلام پاره‏ی تن من است، کسی که او را آزار دهد، مرا

آزار داده، و کسی که او را خشمگین نماید مرا خشمگین نموده است»

و در چهار ورق دیگر در همان کتاب است:

و خرجت فاطمه من الدنیا و هی غاضبه علیهما:

«و فاطمه وفات کرد در حالی که نسبت به ابوبکر و عمر، خشمگین بود»

جمع این دو روایت و پاسخ به این سؤال طبق مبنای اهل سنت چگونه است؟

دانشمند شافعی در فکر فرورفت (که با توجه به این دو روایت، نتیجه این است که آن دو نفر، عادل نبودند پس لایق مقام رهبری نیستند) پس از ساعتی تأمل گفت: گاهی شیعیان دروغ می‏گویند، ممکن است این هم از دروغهای آنها باشد، به من مهلت بده امشب به کتاب «صحیح بخاری» مراجع کنم، و صدق و کذب دو روایت فوق را دریابم، و در صورت صدق، پاسخی برای سؤال فوق پیدا کنم.

شیخ بهایی می‏گوید: فردای آن روز، آن دانشمند شافعی را دیدم و گفتم: «مطالعه و بررسی تو به کجا رسید؟!».

او گفت: همانگونه که گفتم؛ شیعه‏ها دروغ می‏گویند، زیرا من صحیح بخاری را دیدم هر دو روایت فوق در آن مذکور است، ولی

بین نقل این دو روایت، بیش از پنج ورق فاصله است، در حالی که شیعه می‏گفت: چهار ورق فاصله است!!

توجه به اعتقادات جامعه شیعه، به ویژه در ایران قابل توجه و بررسی است. در نگرشی کلی میتوان گفت این اعتقادات به ویژه در سطح عامه مردم رو به غلو حرکت می کند به گونه ای که دیگر عقاید شیخ مفید یا صدوق با عقاید رایج در باب مقام امام سازگاری ندارد. کتاب "از ستایش تا پرستش؛ بررسی باورهای غلوآلود در جامعه شیعی ایران" به دوستان معرفی میشود

خوب؛ این که البته مسلم است. حرف این نبود که هر جا ارتباط با دیگر زبانها برقرار شود، لزوما به تغییر زبان منجر می شود. بحث این بود که چنین عاملی از عوامل مؤثر بر این فرایند است.

نظریه شیخ بهایی در باره کفاری که راه حق را نیافته اند
شیخ یوسف بحرانی (م 1089 و نویسنده حدائق الناضره) در شرح حال شیخ بهایی (م 1030) گوید: یکی از ایراداتی که یکی از مشایخ متأخر ما به شیخ گرفته، این است که شیخ بهایی گفته است: اگر مکلف، تلاش خود را برای تحصیل دلیل بکند، اما همچنان بر راه خطا در باورهایش بماند و راهش مخالف اهل حق باشد، به هیچ وجه، به طور دایمی در آتش جهنم نخواهد ماند [و در نهایت به بهشت خواهد رفت]. شیخ یوسف گوید: شیخ ما گفته است: این نظر، قطعا نادرست است، زیرا لازمه آن این است که علمای اهل ضلال و رؤسای کفار، به دلیل داشتن شبهات و افکار فاسده که آنان را به راهی جز راه حق برده، گرفتار خلود در آتش نباشند. شیخ یوسف، سپس به دفاع از شیخ بهایی پرداخته می گوید، لازمه حرف شیخ این نیست که روسای اهل ضلال، خلود دایمی در آتش نخواهند داشت، چون اینان همه، یا به دلیل عصبیت، یا حب جاه و مقام، به راه باطل می روند و بنابرین چون عمدا در راه باطل می مانند، گرفتار خلود در آتش خواهند بود. شیخ یوسف که گویا مبناءاً با سخن شیخ موافق است، می افزاید: من المعلوم، إن من بذل وسعه فی تحصیل الدلیل، و لم یهتد الیه، و لم یقف علیه، فهو معذور عقلا و نقلا. روشن است که اگر کسی تلاش خود را برای بدست آوردن دلیل بکند، اما راه آن را نیابد و بر آن واقف نشود، عقلا و شرعا معذور است. به گفته وی، رؤسای ضلال، این طور نیستند. آنها مخالفتشان با حق، از روی عصبیت و حب جاه و مقام است. (لؤلؤة البحرین، ص 19ـ 20)
بدین ترتیب، شیخ یوسف که اساسا با مبنای شیخ بهایی موافق است راهی برای دفاع از شیخ بهایی عرضه کرده است. با این حال، در این صورت، باید دید اولا توده های وابستگان به ادیان دیگر که همچنان در راه باطل خویش باقی مانده اند، بر اساس نظر و مبنیای شیخ بهایی، یا شیخ یوسف بحرانی و یا دیگر علما چیست و ثانیا این که اگر ثابت شد رؤسای آنها هم حب جاه و مقام ندارند و عصبیت هم، و همچنان در راه باطل خویش می روند، تکلیفشان چه خواهد بود.
@jafarian1964

دیروز که آقای شرقاوی مدیر انتشارات دارالورد اردن به کتابخانه آمده بود، یک دفعه ای پرسید، راستی، اختلاف میان ما و شما بر سر چیست؟ اولش گفت، نخستین بار که ایران آمدم (این بار دفعه سوم هست) یک ایرانی مرا دعوت کرد. نگران بودم. مخصوصا وقتی هواپیما سوار شدم. گفتم الان در فرودگاه چه خواهد شد! با هزار نگرانی وارد فرودگاه شدم. یک لحظه گذرنامه ام رو نگاه کردند و مهر زدند و من وارد شدم. دیگر هیچ محدودیتی نبود. راه افتادم در شهر. اصلا فکر نمی کردم. دیدم یک کشور خوب، زیبا، با خیابان های تمیز، مردم خوب... تقصیر شماهاست که مردمان دیگر کشورها را از این وضعیت خود مطلع نمی کنید و همه اش حالت ترس و هراس نسبت به شما دارند. حالا دلم می خواد بدونم اختلاف میان ما و شما چیست؟ فرصت کم بود. برای او توضیح دادم که چند روز قبل، وقتی ساختمان پلاسکو در ایران فروریخت، داعش یا یک داعشی اعلام کرد که مشتی مجوسی در ایران کشته شدند! فکر کردم چه تفاوتی میان اسلام ما و آنها هست که این طور راجع به مردم مسلمان ایران قضاوت می کنند! به ایشون توضیح دادم و گفتم: می دانید، عربها و همین فرهنگ داعش هم که عربی است، فکر می کنند اسلام فقط متعلق به آنهاست. دیگر این فکر می کنند، هر قومی که اسلام رو پذیرفته، موظف و مکلف است که همه سرمایه های ملی و فکری خودش رو کنار بگذاره و به برداشت آنها از اسلام که بسیاری هم ناشی از نوعی عقل بدوی است تن بدهد. این نه از نظر اسلام درسته، و نه اساسا امکان تحقق داره. همین عربها جزیره العرب، وقتی اسلام آمد، در زبان و ادبیات و بسیاری از چیزهای دیگر، فرهنگ قدیمشون رو حفظ کردند و با اسلام ترکیب کردند. اونهایی هم که بدوی بودند، باز تلقی بدوی خودشون رو در اسلام حفظ کردند که در همین نجد شاهدش هستیم. ایرانی ها هم اسلام رو پذیرفتند و در بالندگی اون مشارکت کردند، اما معنایش این نبود که فرهنگی که در حوزه اخلاق و سیاست و دانش اجتماعی که داشتند، همه رو به باد فنا بدند. اتفاقا، در قرن های اول، همین فرهنگ در عراق و در دستگاه عباسی و دولت های متوالی این نواحی حضور داشت. وقتی اسلام به شبه قاره هند هم رفت، داستان همین طور بود. در آنجا هم آداب، عادات، نشان ها، ادب و بسیاری از چیزهای دیگر از قدیم باقی مانده و مسلمان شده ها هیچ منافاتی میان آنها و اسلام ندیده اند. این چه انتظار بیهوده ای است که عربها از ایرانی ها، یا هندی ها یا ترک ها دارند که باید گوش بفرمان برداشت های آنها از اسلام باشند! باید توحید آنها را بپذیرند و اگر ذره ای کوتاه بیایند مشرک هستند. به آقای شرقاوی گفتم، عقیده این عربها در باره ترکها و کردها و دیگر اقوام هم همین است. البته حالا چون اسلام آنها سنی است، اندکی خودداری می کنند، و الا نسل اول همین سلفی ها، و حتی الان هم، حاضر به تحمل هیچ کس و هیچ گرایشی جز آنچه دارند و فکر می کنند نبودند و نیستند. آنها به رغم آن که مدعی فرهنگ و تمدن هستند، فرهنگ و تمدنی که بخش اعظم آن از آن ملل دیگر مثل ایرانی ها و ترک هاست، هر کسی را که خارج از چارچوب افکار آنها باشد، مجوسی و مشرک تلقی می کردند. البته که ما نگران نیستیم و این مطالب را به اسلام نسبت نمی دهیم. اینجا اسلام هست، اسلامی که از فرهنگ و معرفت ایرانی هم حمایت می کند و جز آن چه در عمق جانش شرک آلود باشد، باقی را به عنوان سرمایه های بشری می پذیرد. ما این را نقطه قوت اسلام می دانیم و به آن افتخار می کنیم که به دیگر فرهنگها احترام می گذارد. تصدیق کرد که نکته مهمی است که به آن توجه نداشته است.
@jafarian1964

ادامه پست بالا ☝️
به نظر می رسد، لازم است در این باره مطالعات خاصی انجام شود، مطالعاتی که بتواند راهبردی جدید و جدی را برای حل و فصل این بحران بیابد. این که این راهبرد مورد توجه رهبران دنیای اسلام و حتی روحانیون و مراجع فکری قرار خواهد گرفت یا خیر، بسیار دور از ذهن به نظر می آید، اما وظیفه روشنفکران جهان اسلام است که در این زمینه تلاش کنند. این تأمل، باید جدی و بدور از شعار باشد، تأملی که بتواند به طور اساسی به حل این مشکل بپردازد. اگر قرار باشد ما هزار سال دیگر هم در همین نقطه ای که هستیم، باشیم، در آن صورت باید فکر پیشرفت و در نتیجه، برابری با غرب، و یا مشارکت در تمدن آینده را فراموش کنیم. ما در حال حاضر، عمله تمدن جدید هستیم و در صورتی که تغییر اساسی در وضع خود ایجاد نکنیم، عمله باقی خواهیم ماند.
البته که این تأمل و تلاش، دو طرفه یعنی روشنفکران سنی و شیعه خواهد بود. از آوه تا ساوه، همان قدر راه خواهد بود که از ساوه تا آوه. این سخن مربوط به زمانی بود (نهصد سال پیش) که مردمان آوه شیعه و مردم ساوه، سنی بودند. اگر قرار باشد، یک طرف دیگری را تکفیر کند، به قول عبدالجلیل، طمع اضافی است که فکر کند، طرف دیگر او را مسلمان بداند! طبعا در صورتی هم که این نزاع ادامه یابد، هیچ کدام از دو طرف راه به جایی نخواهند بود. امروز پول عربستان را امریکا می برد، و جنگ مذهبی و آثار ویرانگر و مخرب آن، برای ایران و عربستان و به تبع آن برای سوریه وعراق و پاکستان و شمال افریقا خواهد ماند.
@jafarian1964

یادداشت های بنده برای سخنرانی امروز در همایش تمدنی دفتر تبلیغات اسلامی مشهد
اول سه نکته را عرض کنم:
• ما بازتاب روزگار خودمان هستیم و بنابرین همیشه باید فکر کنیم که در تفکر منعکس کننده دوره تاریخی خویشیم.
• الزاما ما باید تاریخ را بشناسیم، تاریخ نزدیک و دور را، برای این که بتوانیم درست اندیشه های حوزه تحول فکر در جامعه را دنبال کنیم.
• ورود بنده به بحث تمدن و در خصوص علم در تمدن، تاریخی است، یعنی پیش از این که در باره اصل این مفهوم، معنا و تعریف و لوازم آن فکر کنم، آن هم منظم و طرح واره، بحث تاریخی می کنم و از دریچه تاریخ وارد می شوم.
ما و گفتمان تمدن دینی: شکل گیری گفتمان تمدن در دوره جدید تاریخ ایران یک بحث مهم و در حد خود فراگیر است. این نگاه هم از نگاه طراحان آن و هم مخاطبان، مهم، محل بحث و ارزش طرح کردن داشته است.
شاید اولین سوال همین باشد که چرا این گفتمان در میان ما شکل گرفته است؟ در حالی که فرضا در تمام دوره صفوی یا دوره افشاری و زندی و حتی تا نیمه های قاجار، سخنی از این گفتمان در میان نبوده است.
این پرسش جواب چندان دشواری ندارد. همه ما می دانیم مواجه شدن ایران با غرب، و «تفاوت» و «فاصله» ای که میان این دو وجود داشت، سبب سوالات و ابهاماتی شد که در نهایت برای پاسخگویی به آنها این گفتمان شکل گرفت.
در این باره، بارها و بارها، کسانی متون را کاویده اند و هر بار به زبانی در باره آن بحث کرده اند. البته این بحث، با چندین بحث دیگر همپوشانی دارد. مثلا اگر کسی تاریخ اندیشه کار می کند، یا به طور کلی در باره تجدد و نوگرایی تحقیق می کند، طبعا به گفتمان تمدن خواهی ایرانی ها هم خواهد پرداخت.
این گفتمان برای متدینین یک صورت ویژه دارد، و یک سوال اصلی این است که رابطه تمدن با دین چیست؟ مشکل این است که تمدن جدید در فرنگ، با محدود کردن دین تولید شده و داستانهای فراوانی در این زمینه به ایران منتقل شده است. از نخستین روزهای ورود فرهنگ غرب به ایران، این مسأله مطرح شده بود که علم و دین با هم ناسازگار هستند، و اساس این بحث هم تجربه فرنگ بود.
نکته دیگر این که آنچه در جامعه ایران از پیش از مشروطه و درجریان انقلاب مشروطه و سپس دوره اصلاحات رضاشاهی رخ داده چه نسبتی با دین دارد. یک مثال ساده بزنم، کتاب اسلام خالص، از محمد علی مبارکه ای، وجه ارتباط «لباس روحانی» با «تمدن» را دنبال کرده است، هرچند غیر مستقیم، گویی در حال پاسخ گویی به این سوال است که تاریخ این لباس چیست. گاهی هم کلی تر، مانند کتاب تمدن اسلام شیخ قاسم مهاجر که سال 1312 ش منتشر شد.
بدین ترتیب ما باید مراحل زیر را دنبال کنیم:
• برخورد ایران با تمدن غرب و پدید آمدن پرسشهایی چند در باره وضع ما
• شکل گیری گفتمان تجدد
• شکل گیری گفتمان تمدن برای حل یکی از جنبه های بحث تجدد خواهی یا مخالفت با آن
• و در نهایت شکل گیری بحث از گفتمان تمدن اسلامی یعنی رابطه تمدن و دین
در این زمینه، ما تحت تأثیر مسائل زیادی بوده ایم، اما پرسش اصلی این است که دین چه جایگاهی در تمدن دارد؟ این سوالی است که برای متدینین مطرح بوده و هر کدام به فراخور دانشی که داشته اند، در این باره مطلب نوشته اند:
• برخی در قالب تاریخ تمدن و روشن کردن نقش دین در آن
• برخی در ارائه تبیین جدیدی از دین که بتواند نقش بهتری در تمدن بر عهده گیرد
• برخی در قالب نقد مطالبی که دیگران علیه برداشت های رایج از دین در ضدیت با تمدن نوشته اند.
به جز اینها، در موارد مختلف و جاهایی که صورت مستقیم به این بحث پرداخته نشده، موارد تمدنی درج شده است. مثلا در تاریخ نویسی معاصر ایران ، چنان که در بسیاری از مباحث دینی که به نوعی با مسائل اجتماعی ارتباط داشته، مباحث تمدنی درج شده است. برای مثال در بحث از حقوق زن یا مسأله حجاب، یا مباحث اقتصادی و بسیاری از نکات دیگر.
در واقع، بحث از تمدن و مخصوصا اتهامی که به دین وارد شده بوده، یکی از گفتمان های رایج در نوشته های صد سال گذشته ما و در این اواخر در دهه های منتهی به انقلاب شد. در یک دوره، دین سخت در معرض تهاجم قرار گرفت و به اسم مبارزه با خرافه، روی نقش منفی آن تأکید شد. اما پس از چند دهه، آن موج، قدری شکسته شد و دوباره دین به صحنه جامعه برگشت. چند عامل سبب بازگشت دین برای طرح مسأله اداره جامعه و تمدن سازی شد:
• با آمدن مظاهری از تمدن جدید در جهان اسلام، مشکلات حل نشد و این نشان شکست تمدن جدید تلقی شد.
• در غرب، دو جنگ جهانی سبب سرخوردگی دیگران از تمدن غرب شد
• برآمدن مارکسیسم و تردیدی که در اعتبار جهان جدید ایجاد کرده بود، عاملی دیگر برای سرخوردگی بود.
بحث از تمدن و دین در جهان اسلام شیوع فراوانی یافت و بیشتر این مباحث در سه نقطه متمرکز شده بود:
• مصر
• شبه قاره
• ایران
@jafarian1964

سفری به ایران
مجموعه نقاشی‌های لویی امیل دوهوسه از مناظر و مردم ایران، از مجموعه منوچهر فرمانفرمائیان
چاپ بنیاد فرهنگ ایران

لویی امیل دوهوسه افسر ارتش فرانسه بود که ۳سال در ایران زیست و در طول مدت اقامتش در ایران نزدیک به ۶۰۰ نقاشی و طرح از ایران و مناظر و مردمان ایران کشید و در آخر سفرش به حضور ناصرالدین شاه رسید که ماحصل این ملاقات تصویری است که او از ناصرالدین شاه کشید و تصویری که ناصرالدین شاه از او کشید. تصویر او از ناصرالدین شاه در این کتاب موجود است و اصل طرحی که ناصرالدین شاه از او کشید در کاخ گلستان. هر دو طرح در این کتاب منتشر شده است.
این کتاب حاوی صد و چند طرح از مجموعه طرحهای دوهوسه است که در مجموعه فرمانفرمائیان موجود بوده و با اهتمام بنیاد فرهنگ ایران ذیل کتابهای این انتشارات قبل از انقلاب به چاپ رسید.
@IssuesofIranology

این بد بینی و لجن پراکنی نسبت به شیعیان امیرالمومنین را در گروهی دیگر هم انجام دادید و دنبال کردید و با این دیدگاه تان نسبت به اعتقادات شیعی معلوم است با هر سنی ای بنشینید او راضی خواهد بود.کمی منصف باشید ملاک تعصب چیست که شما به وسیله آن سنجش راه انداخته اید و هر فردی که خلاف نظر شما فکر می کند را متعصب و منحرف و کج فهم !!!می دانید.؟

الصهیونیه و ما ادریک ما الصهیونیه!

صهیونیزم و اسرائیل یک کشور نیست که بگوییم مشکل ایران با اسرائیل چیست ؟ اسرائیل یک پادگان غرب در خاورمیانه است تا خاورمیانه را به نفع غرب مدیریت کند . اسرائیل یک کشور خاورمیانه ای نیست تا به عنوان یک همسایه به آن نگریسته شود و مثلا آن را با عراق بسنجیم و نوع برخورد آن کشور با ایران را با نوع برخورد عراق با ایران مقایسه کنیم آن گونه که برخی در اینجا مطرح کرده اند . اسرائیل همان جنبه یورشی و غارت گری عراقی هست که در صدام نمود یافته است . صدام ،محمد سلمان و دیگر رهبران عرب و غیر عربی که علیه مردم خاورمیانه فعالیت می کنند همان روح اسرائیل است که لباس عربی پوشیده است . بحث شیعه و سنی و نژاد عربی و ایرانی و این که در عراق ایرانی زندگی نمی کند و در اسرائیل فلان قدر ایرانی است و یا این که در نماد یاد بود برجام عکس کورش است و امثال این چیزها حرف های بچه گانه است و اگر پاسخی داده نشده به علت بچگانه بودن این حرف ها است . معیار تصمیم که نباید حرف چند احمق فلسطینی مجروح باشد که بین خون شیعه و سنی تفاوت قایل می شوند .این ها درست مثل نادان های شیعه همه دنیا را از دریچه مذهب می بینند . مسئله ،مسئله مذهب و دین نیست . نه بحث شیعه و سنی و نه بحث اسلام و یهود مطرح است . کودکانه است که اگر فکر کنیم مسئله اسرائیل مسئله یهود است . غرب بهایی که برای حفظ اسرائیل می پردازد برای مسیحیت نمی پردازد اگر مسئله دین بود باید غرب مسیحیت را مقدم می داشت اما مسئله اسرائیل ،مسئله پادگان غرب برسر چاه های نفت است . اسرائیل به عنوان پادگان غرب در یک طرف داستان است و ما و عرب ها نه به عنوان شیعه و سنی و یا عرب و ایرانی بلکه به عنوان صاحبان یک ثروت مشترک در سوی دیگر قرار داریم . برای این پادگان عرب و ایرانی تفاوتی ندارد بلکه مهم سواری گرفتن است تا دیروز عرب ها چموشی می کردند و ایرانی مرکب راهوار بود و در نتیجه شاه محبوب اسرائیل بود امروز ایران چموش است و عربستان اسب رام که باید علیه ایران بکار گرفته شود . می خواهم عرض کنم مسئله اسرائیل مسئله غرب غارت گر علیه خاورمیانه غارت شده است و نه یک کشور در همسایگی یهودی در کنار چند کشور مسلمان شیعه و سنی . اسرائیل و ایدؤلوژی شیطانی آن یعنی صهیونیزم , در حقیقت نماد روح شرور غرب است.این پادگان به همه چیز نگاه ابزاری دارد . اینان کورش بزرگ را هم برای اهداف شیطانی خودشان گروگان گرفته اند .
واقعا اگر غرب به فکر نجات جان یهودیان بود چرا بعد از جنگ جهانی دوم در قلب کشورهای اسلامی و آن هم در خاورمیانه در انبار نفت جهان این نطفه حرام را کاشت ؟چرا بخشی از اروپا و به خصوص آلمان را به عنوان غرامت یهودی کشی در اختیار این ملت مظلوم !!! نگذاشت ؟چرا از مستعمرات خودشان در افریقا ،امریکای جنوبی و یا خاور دور قطعه ای را به عنوان سرزمین یهود در اختیار آنان نگذاشت؟ شاید برخی به غلط تصور کنند که اسرائیل از نژاد یهودی تشکیل شده است اما اگر چنین تصوری دارند سخت اشتباه می کنند . ریشه اسرائیلی ها هیچ ربطی به یهود ندارد اینان قوم ترک خزری هستند و اصالت آن به کاره غربی دریاچه خزر برمی گردد . به قوم تاجر مسلک و رباخواری که به سوی اروپا رفته و جریان مالی و پولی غرب را در دست گرفتند و به هنگام پیدایش نفت در خاور میانه برای چنگ زدن بر این چاه ها با بهره گیری از دین یهود منطقه کنونی را غصب کردند .

هاشمی قامت رعنای گفتمان آزادی‌خواه و معتدل در جامعه افراط‌زده ماست. فرزند روستای دوردست رفسنجان که هوش سرشار، استعداد ناب، قدرت تحلیل شگرف و شجاعت مثال زدنی را همراه با عشق به پیامبر و اهل بیت ایشان، اسلام، ایران و امام، در جان و روح خویش نهادینه ساخته بود.
فقدان آیت‌الله هاشمی نه تنها درگذشت استوانه محکم خرد ورزی بود بلکه فقد خوبی‌هایی است که از امام برای ما به یادگار مانده بود. ایمان وی به مردم این سرزمین و انتخاب صحیح ایشان و امید به آینده درخشان این سرزمین برای هر آشنای وی ملموس بود و بهترین شاهد برای این مدعا حضور چندین باره وی در عرصه‌های مختلف انتخابات و کسب رای از مردم ایران است.
هاشمی در میان ما زنده است. با ما خواهد ماند و در جان و روان ایران جریان خواهد داشت چرا که به فرموده امام، هاشمی زنده است چون نهضت زنده است. اینجانب این مصیب جانکاه را به همه مردم ایران، مقام معظم رهبری و به فرزندان و همسر مقاوم و مجاهدشان و به همه دوستداران ایشان تسلیت گفته، برای ایشان حشر با اولیای الهی و امام و شهیدان مسئلت دارم. سید حسن خمینی

🔸قبل از اینکه به فکر مسلمان کردن دیگران باشیم، به فکر اصلاح افکار دینی خود باشیم!

🔹بنشینیم و حساب کنیم، آیا واقعاً تفکر ما تفکر اسلامی است؟ آیا تفکر اسلامی در مغز ما زنده است یا مرده؟ فعلاً لازم نیست که زیاد دنبال این باشیم که کسی را که مسلمان نیست مسلمان کنیم.

🔸البته منتهای آرزو این است، ای کاش چنین چیزی بشود؛ ولی آن چیزی که در درجه اول لازم است این است که فکر دینی که الان ما متدیّنها و مسلمانها و نمازخوان‌ها و روزه‌گیرها و زیارت‌روها و حج‌کن‌ها داریم، این فکری که در خود ما به حالت نیمه مرده درآمده است، به حالت کِرخ به اصطلاح درآمده است، این را زنده بکنیم.

🔹تا این‌جور نشود فایده ندارد. فرضاً اگر در اروپا هم یک عده مسلمان شوند و ما را ببینند، ممکن است پشیمان شوند و از اسلام برگردند!

استاد مطهری، ده گفتار، ص153.

@bazmeghodsian

🔸پیام ارسالی: تا الآن حقیر حدود 156 عنوان کتاب پیرامون شخصیت بزرگوار فرزند سه ساله اباعبدالله الحسین حضرت ام البکا !! رقیه سلام الله علیها پیدا نموده ام که فقط حدود 25 عنوان را در کتابخانه شخصی ام نگه داری می کنم. اگر خواستید در اختیارتان بگذاریم شاید از نظرتان برگردید. و کتابی به عنوان کتابشناسی حضرت نوشتم که ان شاءالله چند روز دیگر به زیور طبع آراسته خواهد شد. مواظب باشید خدای ناکرده با اعتقادات پاک مردم شهیدپرور و متدین اصفهان بازی نکنید. هر چه زودتر تحقیق نمایید و توبه کنید که خدای ناکرده دودمانتان و خودتان نابود نشوید. هر که با ال علی در افتاد ور افتاد!

🔹خدمت این دوست عزیزمان یادآور می شوم که کل مطالب مربوط به طفل مدفون در شام عبارت از چند خط در کامل بهائی، و چند خط در روضة الشهداء، و یک صفحه در منتخب طریحی است. سایر مطالبی که در آن 153 کتاب دیگر آمده همه و همه بافته های روضه خوانان است.
ای کاش با این همه تتبع، نشانی از این داستان در بحار الانوار و جلاء العیون علامه مجلسی ارائه می فرمودید!

ضمنا تعبیر کامل بهائی دخترکی چهارساله است نه سه ساله!