مكتبة المجلسي ودارالتراث

فهرست نسخ خطی را باید دوباره نوشت
تلاشی که در ایران در شناساندن نسخه های خطی صورت گرفته، بسی ارجمند و قابل ستایش است. بیش از همه برای این که فهرستی از داشت ها و سرمایه های فرهنگ مکتوب ما را به ما می شناساند. برخی از اینها دقیق تر، و برخی معمولی نوشته شده و این به دانش و صرف وقت و هزینه پرداخت شده از سوی صاحبان این کتابخانه ها و جز اینها مربوط می شود. هر کدام از نویسندگان هم که بحمدالله حالا تعدادشان بسیار قابل توجه شده، روشی دارند. برخی به ارائه اقل معلومات اکتفا می کنند، برخی اطلاعات بیشتری می دهند. برخی فقط به اصل نوشته می پردارند، برخی به حواشی و یادداشت ها هم توجه می کنند، پاره ای هم میانه حال هستند. بی دقتی هم البته فراوان است. کم حوصله گی و عجله از مضرترین خصلت ها در نگارش فهارس است. با این حال، دست همه شان درد نکند. افتخار ایران بوده و هستند و یک تخصصی دارند که می توانند به بسیاری از نقاط دنیا آموزش دهند. جمع و جور کردن این مجموعه ها در دنا و فنخا هم کار بزرگی بود. مسائل فیما بین خودشان ـ نویسنده های فهارس و مدوّن دنا و فنخا ـ در رضایت و غیر رضایت، تأثیری در این که این کار فایده کلی کار دارد، ندارد. به هر حال افتخاری است که جامعه علمی ایران، دنا و فنخا داشته باشد. برای اینها که با دنا و فنخار آشنا نیستند بگویم که فنخار، فهرست الفهارس نسخ خطی ایران است و بالای 320 هزار نسخه در آن معرفی شده. چاپی متن آن خوب بود، اما حالا که فایل آن دست بدست می شود، باز فارغ از رضایت و حلال و حرامی، به قول آن دزد هندوانه خور، برای خنکی خوب است. اما همه اینها را نوشتم برای این که عرض کنم، در این سالها که نسخه ها را می بینم و یادداشت هایی تحت عنوان نسخه خوانی می نویسم [چاپ شده در مجله آینه پژوهش] وحالا قسمت چهاردهم آن در دست چاپ است، می توانم عرض کنم، حتی برخی از مشهورترین فهرست نویسان ما، از ثبت بسیاری از یادداشت ها و رسائل کوچک خوردداری کرده اند. بگذریم کارهای عجله ای مثل نگارش نسخه های ملک (و گاه دانشگاه) که چه مقدار از اطلاعات علمی سودمند ما را بی بهره کرده [و باز به خاطر اصل آن باید متشکر بود] برخی از مفصل نویس ها هم مسائل زیادی را انداخته اند . مثل نمی زنم که خدای ناکرده بد کسی را نگفته باشم. همین حال نسخه ای را می دیدم که صدها یادداشت سودمندی روی آن است، اما فهرست نویس خوب ما که حالا مرحوم شده، همه آنها یا غالبش را رها کرده است. هیچ راهی نداریم جز این که دوباره، فهرست ها را بنویسیم، و تمامی این معلومات را که سرمایه های ماست، در اختیار پژوهشگران قرار دهیم. معلوم است که بسیاری از نسخه ها ارزش کار مجدد ندارند، اما به هر حال، همین که از ده نسخه، یکی هم دارای این معلومات باشد، باید این کار را انجام داد. فکر نمی کنم کسی انکار کند که فقط یادداشت های پشت نسخه ای نسخ موجود در ایران اگر یک جا منتشر شود، بالغ بر چند صد مجلد کتاب خواهد شد. مقصودم چاپ متن کامل این یادداشت هاست نه فهرست آنها. کتابخانه ها هم با آدم های استخوان داری در این تخصص داشته باشند که آنجا برای نگارش این امور آمادگی داشته باشند، یا افرادی را راه بدهند تا این کار را انجام بدهند. البته که بسیاری از تصاویر این نسخه ها، حالا در دست است، و محققان حتی در خانه و محل کار خودشان هم می توانند این کار را انجام بدهند. اما با هزینه چه کسی و با چه حمایتی؟ همین که آستانه قدس، مجموعه ای از اجازات پشت نسخه ای خود را منتشر کرد [آقای مختاری عزیز به بنده لطف کردند] کار مهمی است. مجموعه اجازات نسخه های خطی دانشگاه هم (باز با توصیه آقای مختاری) به زودی در یک مجلد منتشر خواهد شد. به آقای جدی ـ مُهرشناس یک کشور ـ هم عرض کرده ام، کارش در باره مهر های روی نسخ خطی ملی عالی بود، و می تواند مهرهای نسخه های دانشگاه را هم بررسی و منتشر کند. ایشان هم نور چشمی شان را که تحصیل کرده هستند، فرستادند تا مقدمات کار را فراهم کند، امیدوارم که چنین کنند. به هر حال، تاریخ فرهنگی یک ملتی که بخش های عمده آن حلقه مفقوده است، می تواند با این تلاش، تا حدودی جبران شود.
@jafarian1964

نویسنده “زوال کلنل” محمود دولت‌آبادی نیست!

اين نسخه جعلی را نخرید و نخوانید.

داشتم کتابی می خواندم به نام «زوال کلنل» که تازگی ها وارد بازار قاچاق شده و دست به دست مي گردد.
نويسنده کتاب را نمی شناسم. قطعا محمود دولت آبادی نيست. اين نثر شلخته و زبان سطحی و ولنگار، نمي تواند مال دولت آبادی باشد. آخر او آنقدر با واژه ها کشتي می گيرد تا رامشان کند و در نهايت به زيباترين شکل در کنار هم بچيندشان.
وسواس زبانی و کلامی او زبان زد همگان است. اما در اين نسخه، هيچ اثری از آن همه وسواس و خلاقيت زباني ديده نمي شود. به نظر می رسد کار يکي از نوقلمان خارج نشين باشد؛ کساني که ارزش واژه ها را نمی دانند و فقط به قصه گويی توجه دارند. البته مي دانيم که دولت آبادی هم رمانی دارد به همين نام که چون در ايران اجازه نشر نيافته، به زبان آلمانی ترجمه و منتشر شده است. حدس می زنم يک مترجم تازه کار که نمی داند دولت آبادی افعال «می نمود يا می گردد» را به کار نمی برد، از روی رمان کلنل، نسخه ای با سليقه سطحی خود نگاشته و به جای اثر سترگ و درخشان دولت آبادی قالب کرده است. هر صفحه ای از اين کتاب را مي خواندم، دولت آبادی را مي ديدم که با چشمان گريان و چهره ای خشمگين به ديوار تکيه داده و مي خروشد.
آخر چرا بايد به چنين عقوبتي گرفتار شود؟ [...] سرگذشت کلنل، شخصيت اصلی اين رمان، بخشی از تاريخ معاصر است [...] آنها که در بخش مميزی کتاب کار می کنند، لابد می دانند که اين روز ها، نمی توان مانعی برای جريان فرهنگ و هنر ايجاد کرد. کافي است اثری خلق شود، خود اثر راهش را به سوی مخاطب پيدا می کند. اين وسط علاوه بر ضايع شدن حق وحقوق خالق اثر، شان و اعتبار اثر هم مخدوش می شود. من به عنوان يک دوستدار ادبيات معاصر، از همه کسانی که مشتاقند اين کتاب را بخوانند، خواهش مي کنم، اين نسخه جعلی را نخرند و نخوانند. باور کنيد پشيمان خواهيد شد. من که نيمه کاره رهايش کردم.

روزنامه شرق | احمد طالبی نژاد |

فهرست نسخ خطی را باید دوباره نوشت
تلاشی که در ایران در شناساندن نسخه های خطی صورت گرفته، بسی ارجمند و قابل ستایش است. بیش از همه برای این که فهرستی از داشت ها و سرمایه های فرهنگ مکتوب ما را به ما می شناساند. برخی از اینها دقیق تر، و برخی معمولی نوشته شده و این به دانش و صرف وقت و هزینه پرداخت شده از سوی صاحبان این کتابخانه ها و جز اینها مربوط می شود. هر کدام از نویسندگان هم که بحمدالله حالا تعدادشان بسیار قابل توجه شده، روشی دارند. برخی به ارائه اقل معلومات اکتفا می کنند، برخی اطلاعات بیشتری می دهند. برخی فقط به اصل نوشته می پردارند، برخی به حواشی و یادداشت ها هم توجه می کنند، پاره ای هم میانه حال هستند. بی دقتی هم البته فراوان است. کم حوصله گی و عجله از مضرترین خصلت ها در نگارش فهارس است. با این حال، دست همه شان درد نکند. افتخار ایران بوده و هستند و یک تخصصی دارند که می توانند به بسیاری از نقاط دنیا آموزش دهند. جمع و جور کردن این مجموعه ها در دنا و فنخا هم کار بزرگی بود. مسائل فیما بین خودشان ـ نویسنده های فهارس و مدوّن دنا و فنخا ـ در رضایت و غیر رضایت، تأثیری در این که این کار فایده کلی دارد، ندارد. به هر حال افتخاری است که جامعه علمی ایران، دنا و فنخا داشته باشد. برای اینها که با دنا و فنخار آشنا نیستند بگویم که فنخار، فهرست الفهارس نسخ خطی ایران است و بالای 320 هزار نسخه در آن معرفی شده. چاپی متن آن خوب بود، اما حالا که فایل آن دست بدست می شود، باز فارغ از رضایت و حلال و حرامی، به قول آن دزد هندوانه خور، برای خنکی خوب است. اما همه اینها را نوشتم برای این که عرض کنم، در این سالها که نسخه ها را می بینم و یادداشت هایی تحت عنوان نسخه خوانی می نویسم [چاپ شده در مجله آینه پژوهش] وحالا قسمت چهاردهم آن در دست چاپ است، می توانم عرض کنم، حتی برخی از مشهورترین فهرست نویسان ما، از ثبت بسیاری از یادداشت ها و رسائل کوچک خوردداری کرده اند. بگذریم کارهای عجله ای مثل نگارش نسخه های ملک (و گاه دانشگاه) که چه مقدار از اطلاعات علمی سودمند ما را بی بهره کرده [و باز به خاطر اصل آن باید متشکر بود] برخی از مفصل نویس ها هم مسائل زیادی را انداخته اند . مثل نمی زنم که خدای ناکرده بد کسی را نگفته باشم. همین حالا نسخه ای را می دیدم که صدها یادداشت سودمندی روی آن است، اما فهرست نویس خوب ما که حالا مرحوم شده، همه آنها یا غالبش را رها کرده است. هیچ راهی نداریم جز این که دوباره، فهرست ها را بنویسیم، و تمامی این معلومات را که سرمایه های ماست، در اختیار پژوهشگران قرار دهیم. معلوم است که بسیاری از نسخه ها ارزش کار مجدد ندارند، اما به هر حال، همین که از ده نسخه، یکی هم دارای این معلومات باشد، باید این کار را انجام داد. فکر نمی کنم کسی انکار کند که فقط یادداشت های پشت نسخه ای نسخ موجود در ایران اگر یک جا منتشر شود، بالغ بر چند صد مجلد کتاب خواهد شد. مقصودم چاپ متن کامل این یادداشت هاست نه فهرست آنها. کتابخانه ها هم با آدم های استخوان داری در این تخصص داشته باشند که آنجا برای نگارش این امور آمادگی داشته باشند، یا افرادی را راه بدهند تا این کار را انجام بدهند. البته که بسیاری از تصاویر این نسخه ها، حالا در دست است، و محققان حتی در خانه و محل کار خودشان هم می توانند این کار را انجام بدهند. اما با هزینه چه کسی و با چه حمایتی؟ همین که آستانه قدس، مجموعه ای از اجازات پشت نسخه ای خود را منتشر کرد [آقای مختاری عزیز به بنده لطف کردند] کار مهمی است. مجموعه اجازات نسخه های خطی دانشگاه هم (باز با توصیه آقای مختاری) به زودی در یک مجلد منتشر خواهد شد. به آقای جدی ـ مُهرشناس نمره یک کشور ـ هم عرض کرده ام، کارش در باره مهر های روی نسخ خطی ملی عالی بود، و می تواند مهرهای نسخه های دانشگاه را هم بررسی و منتشر کند. ایشان هم نور چشمی شان را که تحصیل کرده هستند، فرستادند تا مقدمات کار را فراهم کند، امیدوارم که چنین کنند. به هر حال، تاریخ فرهنگی یک ملتی که بخش های عمده آن حلقه مفقوده است، می تواند با این تلاش، تا حدودی جبران شود.
@jafarian1964

بی اخلاقی ها در فضای مجازی و بازار کپی و قاچاق به رمان «زوال کلنل» هم رسید و صدای اعتراض محمود دولت‌آبادی از انتشار این فایل صوتی درآورد. رمان دولت آبادی قرار بود در تیراژ صد هزار نسخه در ایران از سوی نشر چشمه منتشر شود که از اداره کتاب مجوز انتشار نگرفت. دولت آبادی پیش از این بابت چاپ نسخه جعلی رمانش اعتراض کرده بود که راه به جایی نبرد و همچنان نسخه جعلی رمان «زاول کلنل» در بساط کتابفروشی ها قرار دارد. این در حالی است که نسخه های افست و قاچاقا کتاب های هوشنگ گلشیری و احمد محمود و ابراهیم گلستان و هرمز شهدادی و بهرام صادقی و صادق چوبک و صادق هدایت و بزرگ علوی نیز در بساط کتاب فروش ها قرار دارد و قاچاقچیان کتاب با خیال راحت به کار خودشان ادامه می دهند. دولت آبادی در واکنش به انتشار نسخه صوتی رمان «زاول کلنل» به ایسنا گفته است: « در حالی‌که اعلام کرده‌ام کتاب چاپ‌شده جعلی است، کسانی که این کارها را می‌کنند، مجرمِ مضاعف هستند و از اسم من و کتاب سوءاستفاده می‌کنند. همه چیز به صورت وقیحانه‌ای دارد انجام می‌گیرد و این مایه شرم است. کسانی که این کار را می‌کنند، پیش‌کرده‌ اجانب هستند. مسئولان نباید چشم‌شان را روی "جنایت‌های ادبی" ببندند. کسانی که حقوق میلیاردی می‌گیرند، باید حقوق خلاقیت، ادبیات و فرهنگ را بشناسند و آن را به‌جا بیاورند.» . @goftgoftam 🔶

✅ استاد دانشمندی در حوزه فرهنگ ، در جایی فرموده بودند : حدود 300 سال طول کشید تا ما بفهمیم باید کتاب ها و نسخه ها را از صندوق ها و جعبه های کتابخانه های سلطنتی دربیاوریم و در قفسه ها بچینیم و نگهداری کنیم و احتمالا نیم نگاهی به نوشته رافائل دومان در دوره صفویه داشته که گفته بود : به ایرانیان گفتم شما چطور کتابهایی را که کسی می خواهد در این جعبه ها پیدا می کنید ؟!!!

🔸ظریفی نوشته بود من نمی دانم چرا ایشان سعی بلیغ دارند که اثبات نمایند پیشنیان ما همگی غارنشین بودند و هیچ سهمی در پیشبرد فرهنگ و تمدن نداشتند!
اما این را بخوبی میدانم که آنچه که در برخی نگاره ها دیده می شود "قفسه کتابخانه" است!
🔹 و این نگاره از نسخه مقامات حریری ، به تمامی نشاندهنده یک کتابخانه با قفسه های متعدد و با انبوهی از کتاب و نسخه های خطی است.

📌به کانال مکتب نگارگری تبریز بپیوندیم؛ با لینک👇
@tabrizschoolofpersianpainting

فضای مجازی و فضای آکادميک

من کاری به فعالان سياسی ندارم. می دانم که خيلی ها در فضای مجازی فعاليت رسانه ای حرفه ای را با عقايد و باورهای سياسی و يا حتی انگيزه های شخصی و يا گروهی شان خلط می کنند. جذب مخاطب هم کار خيلی مشکلی نيست. کافی است اندکی از منطق علمی هر بحثی فاصله بگيريد و با احساسات و "جو" های ساختگی زمانه همراه شويد. به درست و غلط اين کار الآن کاری ندارم. اما نيک می دانم که فضای آکادميک نبايد خود را آلوده به اين اخلاق ها کند. جريانات رسانه ای می آيند و می روند اما وظيفه آدم دانشگاهی و اهل علم اين است که پايبند به اصول و مبانی کار آکادميک و دانشگاهی خود باشد. اگر ديديد يک دانشگاهی در احکام و داوری های سياسی و اجتماعی اش سطحی و شتابزده و سياسی زده عمل می کند و می نويسد به کارهای آکادميک او هم به نظرم بايد شک کرد و با احتياط آنها را خواند و باور کرد. فرهنگ چند هزار ساله کشورمان تا اندازه بسيار زيادی مرهون تلاش ها و مساهمت ها و ميراث عالمان اين سرزمين است. در همين صد سال اخير فرهنگ و ميراث ادبی و علمی و ملی ما را چه کسانی حفظ کردند؟ اگر علامه قزوينی ها و عباس اقبال ها و فروزانفر ها و جلال همایی ها و مجتبی مينوی ها و زرياب ها و فرزان ها و عصار ها و زرينکوب ها و غيره و غيره می خواستند تسليم "جو زمانه" ها شوند و رسالت علمی و آکادميک خود را فراموش کنند آيا ما امروز چيزی از ادبيات و فرهنگ و ميراثمان را می شناختيم؟ زبان و فرهنگ و ادبيات ما را چه کسانی حفظ کردند؟

سخن من اینجا به ويژه با جوانترهاست: دوره جوانی دوره شور و احساسات است. می دانم که بسياری از دغدغه های سياسی و اجتماعی شما را شايد محققان و دانشگاهيان و عالمان و ميراث پژوهان ما در سنت های مختلف علمی همانند و همسان و هم وزن فعالان رسانه ای نمايندگی نکنند و بدين ترتيب توقعات شما را آنطور که فکر می کنيد برآورده نسازند. اما بايد ملاک داوری شما نسبت به آنچه می خوانيد و می شنويد اين باشد که چه چيزی با آنچه دستاورد بزرگان تاريخ فرهنگ اين کشور است هماهنگ است و يا دست کم برخلاف آن نيست. جریانات رسانه ای می آيند و می روند. عده ای هم در اين ميان از آب های آلوده ماهی های خود را بر می گيرند. مراقب باشيم داوری هایمان نسبت به کشور، فرهنگ، تاريخ، مليت، دين و مذهب، زبان، همبستگی های اجتماعی تاريخی مان تحت الشعاع هياهوهای رسانه ای و سياسی و جريان سازی های زودگذر و متأسفانه در بسياری اوقات قلابی قرار نگيرد. ملاک را روشن کنيم: ببينيم هر کس چيزی می گويد و يا جريانی را نمايندگی می کند که با ثوابت فرهنگی و با تاريخ و هويت تاريخی و اجتماعی مان و آنچه حاصل تلاش های فردوسی ها، ابن سينا ها، ابو سعيد ابوالخير ها، شيخ طوسی ها، خيام ها، عطار ها ، مولانا ها، خواجه نصير ها، سعدی ها، ملاصدرا ها، آخوند خراسانی ها، نائينی ها، علامه قزوينی ها و فروزانفر ها در ساختن فرهنگ اين مرز و بوم است در تعارض است با آن همدلی نشان ندهيم و با آن دست کم با ترديد و احتياط و نقادی سخت برخورد کنيم. کشورمان و فرهنگ و هويت ملی اش امانتی است در دستان ما. میراث چند هزار ساله ماست... حافظ آن باشيم..

فضای مجازی و فضای آکادميک

من کاری به فعالان سياسی ندارم. می دانم که خيلی ها در فضای مجازی فعاليت رسانه ای حرفه ای را با عقايد و باورهای سياسی و يا حتی انگيزه های شخصی و يا گروهی شان خلط می کنند. جذب مخاطب هم کار خيلی مشکلی نيست. کافی است اندکی از منطق علمی هر بحثی فاصله بگيريد و با احساسات و "جو" های ساختگی زمانه همراه شويد. به درست و غلط اين کار الآن کاری ندارم. اما نيک می دانم که فضای آکادميک نبايد خود را آلوده به اين اخلاق ها کند. جريانات رسانه ای می آيند و می روند اما وظيفه آدم دانشگاهی و اهل علم اين است که پايبند به اصول و مبانی کار آکادميک و دانشگاهی خود باشد. اگر ديديد يک دانشگاهی در احکام و داوری های سياسی و اجتماعی اش سطحی و شتابزده و سياسی زده عمل می کند و می نويسد به کارهای آکادميک او هم به نظرم بايد شک کرد و با احتياط آنها را خواند و باور کرد. فرهنگ چند هزار ساله کشورمان تا اندازه بسيار زيادی مرهون تلاش ها و مساهمت ها و ميراث عالمان اين سرزمين است. در همين صد سال اخير فرهنگ و ميراث ادبی و علمی و ملی ما را چه کسانی حفظ کردند؟ اگر علامه قزوينی ها و عباس اقبال ها و فروزانفر ها و جلال همایی ها و مجتبی مينوی ها و زرياب ها و فرزان ها و عصار ها و زرينکوب ها و غيره و غيره می خواستند تسليم "جو زمانه" ها شوند و رسالت علمی و آکادميک خود را فراموش کنند آيا ما امروز چيزی از ادبيات و فرهنگ و ميراثمان را می شناختيم؟ زبان و فرهنگ و ادبيات ما را چه کسانی حفظ کردند؟

سخن من اینجا به ويژه با جوانترهاست: دوره جوانی دوره شور و احساسات است. می دانم که بسياری از دغدغه های سياسی و اجتماعی شما را شايد محققان و دانشگاهيان و عالمان و ميراث پژوهان ما در سنت های مختلف علمی همانند و همسان و هم وزن فعالان رسانه ای نمايندگی نکنند و بدين ترتيب توقعات شما را آنطور که فکر می کنيد برآورده نسازند. اما بايد ملاک داوری شما نسبت به آنچه می خوانيد و می شنويد اين باشد که چه چيزی با آنچه دستاورد بزرگان تاريخ فرهنگ اين کشور است هماهنگ است و يا دست کم برخلاف آن نيست. جریانات رسانه ای می آيند و می روند. عده ای هم در اين ميان از آب های آلوده ماهی های خود را بر می گيرند. مراقب باشيم داوری هایمان نسبت به کشور، فرهنگ، تاريخ، مليت، دين و مذهب، زبان، همبستگی های اجتماعی تاريخی مان تحت الشعاع هياهوهای رسانه ای و سياسی و جريان سازی های زودگذر و متأسفانه در بسياری اوقات قلابی قرار نگيرد. ملاک را روشن کنيم: ببينيم هر کس چيزی می گويد و يا جريانی را نمايندگی می کند که با ثوابت فرهنگی و با تاريخ و هويت تاريخی و اجتماعی مان و آنچه حاصل تلاش های فردوسی ها، ابن سينا ها، ابو سعيد ابوالخير ها، شيخ طوسی ها، خيام ها، عطار ها ، مولانا ها، خواجه نصير ها، سعدی ها، ملاصدرا ها، آخوند خراسانی ها، نائينی ها، علامه قزوينی ها و فروزانفر ها در ساختن فرهنگ اين مرز و بوم است در تعارض است با آن همدلی نشان ندهيم و با آن دست کم با ترديد و احتياط و نقادی سخت برخورد کنيم. کشورمان و فرهنگ و هويت ملی اش امانتی است در دستان ما. میراث چند هزار ساله ماست... حافظ آن باشيم..

موزه ملی ایران با همکاری سفارت جمهوری فدرال آلمان و نیز موسسه باستان‌شناسی آلمان در تهران مراسم افتتاحیه نمایشگاه" تهران ۵۵، نیم قرن باستان‌شناسی آلمان در ایران" و نیز نمایشگاه"دنیای فرهنگ، برنامه حفاظت فرهنگی وزارت امور خارجه جمهوری فدرال آلمان" برگزار می کند.


زمان: روز یکشنبه مورخ۹۵/۲/۵ برابر با 24 آوریل 2016، ساعت ۱۰:۰۰ صبح
مکان: سالن همایش‌های موزه ملی ایران
• نمایشگاه" تهران ۵۵، نیم قرن باستان شناسی آلمان در ایران"
ایران و گذشته ایران همواره برای پژوهشگران تمام رشته ها دارای جذابیت بوده است. مکان هائی مانند تخت جمشید و پاسارگاد نگاه ژرف و بینش عمیقی به گذشته را از نقطه نظر اروپاییان رقم زده است."تهران ۵۵، پنجاه و پنجمین سالگرد تاسیس موسسه باستان‌شناسی آلمان در تهران را جشن می‌گیرد و نتایج حاصل از روابط خاص میان ایران و آلمان را معرفی و ارائه می نماید.
• نمایشگاه "دنیای فرهنگ، برنامه حفاظت فرهنگی وزارت امور خارجه جمهوری فدرال آلمان"
این نمایشگاه ۱۳ پروژه‌ای را که توسط برنامه حفاظت فرهنگی وزارت امور خارجه جمهوری فدرال آلمان مورد حمایت قرار گرفته‌اند را معرفی می نماید.
@kultur

موزه ملی ایران با همکاری سفارت جمهوری فدرال آلمان و نیز موسسه باستان‌شناسی آلمان در تهران مراسم افتتاحیه نمایشگاه" تهران ۵۵، نیم قرن باستان‌شناسی آلمان در ایران" و نیز نمایشگاه"دنیای فرهنگ، برنامه حفاظت فرهنگی وزارت امور خارجه جمهوری فدرال آلمان" برگزار می کند.


زمان: روز یکشنبه مورخ۹۵/۲/۵ برابر با 24 آوریل 2016، ساعت ۱۰:۰۰ صبح
مکان: سالن همایش‌های موزه ملی ایران
• نمایشگاه" تهران ۵۵، نیم قرن باستان شناسی آلمان در ایران"
ایران و گذشته ایران همواره برای پژوهشگران تمام رشته ها دارای جذابیت بوده است. مکان هائی مانند تخت جمشید و پاسارگاد نگاه ژرف و بینش عمیقی به گذشته را از نقطه نظر اروپاییان رقم زده است."تهران ۵۵، پنجاه و پنجمین سالگرد تاسیس موسسه باستان‌شناسی آلمان در تهران را جشن می‌گیرد و نتایج حاصل از روابط خاص میان ایران و آلمان را معرفی و ارائه می نماید.
• نمایشگاه "دنیای فرهنگ، برنامه حفاظت فرهنگی وزارت امور خارجه جمهوری فدرال آلمان"
این نمایشگاه ۱۳ پروژه‌ای را که توسط برنامه حفاظت فرهنگی وزارت امور خارجه جمهوری فدرال آلمان مورد حمایت قرار گرفته‌اند را معرفی می نماید.
@kultur

عليكم السلام والرحمة والاكرام
سيدنا الجليل.. قطعا تا به حال همين دعاها همراه ما بوده و هست که این کار با صعوباتی که دارد و عدم فهم کافی از اهمیت آنها توسط مدیران فرهنگی کشور ادامه پیدا کرده است..
یادم هست زمانی با یکی از معاونت های فرهنگی وزارت ارشاد درباره این کتابها صحبت می کردم که ایشان به بنده فرمودند: چرا شما این نسخه ها را عینا چاپ می کنید، بیایید نسخه خطی را تهیه و ترجمه فارسی آن را منتشر کنید.
این سطح شعور فکری مدیرانی است که از جایگاه فرهنگ و علم در مملکت ما دفاع می کنند!

ما در تاریخ خود نازی ها و جنایت هیتلر را داشتیم. آیا باید بگوییم که فرهنگ آلمانی بد است؟ متاسفانه برخی در آلمان و یا اروپا این موضوع را فراموش می کنند که در هر فرهنگی خوب و بد وجود دارد. لذا نباید داعش را نماینده و تصویر اصلی اسلام خواند. البته واقعیت این است که امروزه ما در اروپا واقعا یک تصویر محدود از اسلام داریم و آن هم از رادیکالیسم و خشونت گرایی نشأت می گیرد. اما وقتی به تاریخ نگاه می کنیم می بینیم که موارد دیگری هم وجود دارد. متاسفانه این واقعیت نیز وجود دارد که می توان از هر موضوعی تصویری متفاوت را نشان داد. به ویژه در رسانه های این جغرافیا. امروزه این پدیده اتفاق می افتد. حتی در آلمان هم اتفاق می افتاد، به طور مثال وقتی یک تصویر مخدوش به نام اسلام در رسانه و چه در خارج از آن نشان داده می شود، جوانان مسلمان بخاطر آن مورد رنجش قرار می گیرند، آن هم به خاطر عملی که خودشان انجام ندادند. این یک واقعیت و تبعیضی است که وجود دارد.

@Fotrosmediatv