مكتبة المجلسي ودارالتراث

?هوشنگ مرادی کرمانی: دستم می‌سوخت، خوابیدم و با زبانم صفحه‌های کتاب را ورق زدم...!!!

? یکبار کتابی در کتابفروشی دیدم که اسمش بود «به یاد او». در آن زمان، «او» برای ما معنای یک معشوقه را می‌داد. آن را که به کرایه خواستم، فروشنده گفت: این کتاب تازه آمده، کرایه‌ای نیست، فروشی است. پرسیدم: قیمتش چقدر است؟ گفت: 6 تومان. من فقط یک تومان داشتم. برای اینکه کتاب را بخرم، رفتم نزدیک خانه‌مان به جایی که کامیون‌هایی پر سنگ نمک می‌آمدند و عده‌ای آنها را خالی می‌کردند. گاراژی بود نزدیک ما. می‌دیدم که کارگرها شب تا صبح آن کامیون‌ها را خالی می‌کنند.
? به مسئول آن کار گفتم که می‌خواهم یک شب برای شما کار کنم. دید که کوچک هستم، قبول نکرد. اصرار کردم، پذیرفت. از شب تا صبح از ماشین سنگ نمک پیاده کردم و تمام پوست‌های دستم کنده شد! صبح 5 تومان گرفتم. یک تومان خودم را هم گذاشتم رویش، رفتم آن کتاب را خریدم. خریدم، ولی دیگر با دستم نمی‌توانستم آن را ورق بزنم، چون پوست سر انگشت‌هایم کنده شده بود و دستم می‌سوخت. بنابراین، برای اینکه کتاب را بخوانم، خوابیدم و با زبانم صفحه‌ها را بر می‌گرداندم تا بتوانم بخوانم.
? حالا دردناک اینجاست که وقتی خواندم، دیدم کتاب دربارۀ یکی از الدوله‌های قاجاری است که به تازگی مرده است و نوه‌اش این کتاب را نوشته است، به یاد او که مثلا پدربزرگ من این کار را کرده، آن کار را کرده. کتاب نثری داشت بسیار سنگین و مزخرف! به من چه مربوط که این شخص کیست و پیش فلان الدوله بوده. کمی خواندم دیدم اشتباه کرده‌ام. دست‌های نازنین را از شب تا صبح بی‌پوست کرده بودم و آشغال خریده بودم. به زور 20 صفحه کتاب را خواندم و نفهمیدم!
? بردم پس بدهم. فروشنده گفت: مگر به تو نگفتم این کتاب به درد تو نمی‌خورد؟ این «او» ، «او»یی نیست که تو می‌خواهی! راست هم می‌گفت. من فکر کرده بودم که او یک معشوق سانتی‌مانتال است. از کجا می‌دانستم که مثلا ضیغم الدوله‌ای است!
? خلاصه اصرار کردم که پس بگیرد. 15 ریال کم کرد و گفت: تا این کتاب را بفروشم طول می‌کشد، خصوصا که تو آن را با زبانت خراب کرده‌ای. وقتی دستم را نشانش دادم، دلش سوخت و کتاب را پس گرفت. بیا با آن بدبختی کتاب بخر، آن هم خاطرات یک درباری از الدوله‌ها از آب دربیاید. این داستانی است از کتاب خواندن من در کرمان.
منبع: هوشنگ دوم، کریم فیضی، ص184-185
@Ketabpazhohi

آگاه در همان مجلس سخن از بنات النبی (ص) به میان آمد: زینب و رقیه و ام کلثوم. برخی از آنان گفتند: راویان، این را که آنان فرزندان خدیجه از رسول الله باشند، انکار می کنند.

من گفتم: آنان دختران او هستند، جز آن که یاد از فاطمه در روایات بیشتر است و فضائل او فزونتر.

یکی از کسانی که سابقا نزد من رفت و آمد داشت و [آن زمان] ملازمت او با من به خاطر دشمنی با برخی از همین حاضرین بود، گفت: این محمد بن اسماعیل بخاری است که در جامع صحیح خود حدیثی از عروة‌ بن زبیراز اسامه آورده است که رسول خدا (ص)‌ فرمود: خیر بناتی زینب.

گفتم: این حدیث در کجای جامع بخاری است؟

گفت: در کتاب الفضائل.

آن وقت در حضور جمع خطاب به آنان گفتم: همه می دانید که من چهار بار این کتاب را جمع کرده‌ام. یک بار بر اساس رجال از صحابه. سپس آنها را در رقاع آورده‌ام. آنگاه بر اساس رجال مهذب ساخته ام و سپس مرتب کرده و بر تو املاء کرده ام و تو از روی املای من نوشته‌ای؟

گفت: ‌بلی

گفتم: به خدا سوگند که تاکنون این حدیث را در این کتاب ندیده ام.

صدر – کسی که این شخص این مطلب برای تقرب و دلخوشی او می گفت – به کسی که این روایت را نقل کرد گفت: خداوند به تو جزای خیر دهاد. اکنون بر من آشکار و درست شد که تو سنی و متعصب نسبت به تسنن هستی.

من برخاسته به کتابخانه رفتم و کتاب الفضائل از کتاب جامع بخاری را آوردم. در بخش فضائل زنان، نامی جز خدیجه و فاطمه و عایشه ندیدم. کتاب را به مجلس آوردم و به کسی که آن روایت را نقل کرده بود دادم.

گفتم: این کتاب الفضائل! حدیث اسامه را پیدا کن. من گشتم، اما نیافتم.

او کتاب را گرفته ورق می زد. سپس گفت: شاید در کتابی جز کتاب الفضائل بوده است. من تردید ندارم که این حدیث در این کتاب بوده است.

به او گفتم: به خدا سوگند بخاری چنین روایتی را ذکر نکرده است.

زمانی پس از آن که از آن محفل پراکنده شدیم، من نماز مغرب را خواندم و تا نیمه شب نشستم. آنگاه سحر را پشست سر گذاشته (اصحبت سحرا) و تا وقت اقامه نشستم. پس از آن که از مسجد برگشتم تا نماز عصر نشستم و کتاب را از اول تا آخر با دقت نگریستم، اما از این حدیث هیچ اثری نیافتم.

از آن شخص پرسیدم: چه کسی این روایت را از عروه نقل کرده است؟

گفت: زهری از عروه.

در این وقت به کتاب ابوعلی حافظ که شامل روایات زهری از عروه است مراجعه کردم. در آنجا نیز نیافتم. به دنبال آن در «مسند اسامه بن زید» از حسن بن سفیان گشتم، در آنجا هم نیافتم. نشستم و فکر کردم. به یادم آمد که من در رقاعی که برای کتاب الاکلیل ترتیب دادم فضائل زینب را آورده‌ام. به دنبال آن رفتم. در آنجا این حدیث را به خط خودم از یحیی بن ایوب یافتم و سماع من چنین بود:

حدیث کرد ما را ابوالحسین عبیدالله بن محمد بلخی در بغداد از اصل کتاب خود، حدیث کرد ما را ابواسماعیل بن محمد بن اسماعیل سلمی، حدیث کرد ما را سعید بن ابی مریم، خبر داد ما را یحیی بن ایوب، حدیث کرد ما را ابن الهاد، حدیث کرد مرا عمر بن عبدالله بن عروة بن زبیر از عروة‌ بن زبیر از عایشه همسر رسول الله که:

آنگاه که رسول خدا (ص)‌ وارد مدینه شد، دخترش زینب از مکه با کنانه یا ابن کنانه از مکه خارج شد. مکیان به دنبال او رفتند تا آن که هبار بن اسود به او رسید و یکسره با نیزه به شتر او زد تا او را کشت. در این وقت زینب سقط کرد. و خون جاری شد. این سبب نزاع بنی هاشم و بنی امیه شد. بنی امیه خود را محق تر به او دانستند، زیرا زینب همسر پسر عم آنان ابن العاص و نزد هند دختر ربیعه بود. هند به او می گفت: این به خاطر پدر توست.

در این وقت رسول الله (ص)‌ به زید بن حارثه فرمود: آیا نمی روید زینب را بیاورید.

زید گفت:‌ بلی یا رسول الله.

حضرت فرمود: انگشتری مرا بگیر و به او بده.

زید (تبه سمت مکه) رفت و جایی شترش را گذاشت و آرام آرام به راه ادامه داد تا به یک چوپان رسید. به او گفت: برای که چوپانی می کنی؟

گفت: ابن العاص.

گفتم: این گوسفندان؟

گفت: از زینب دختر محمد (ص).

اندکی با او راه رفت. سپس به او گفت:‌ آیا ممکن است چیزی به تو بدهم تا آنچه را به تو می سپارم به زینب برسانی و کسی را آگاه نسازی؟

گفت: ‌آری.

انگشتری حضرت را به او داد. چوپان گوسفندان را برد و انگشتری را به زینب داد. او شناخت.

پرسید: این را چه کسی به تو داد؟

گفت: مردی.

گفت: کجا او را دیدی؟

گفت: فلان نقطه.

زینب ساکت شد تا آن که شب شد، به آن نقطه رفت. وقتی رسید زید گفت:‌ سوار شو. سوار شدند و حرکت کردند.

اینجا بود که رسول خدا (ص) فرمود: هی أفضل بناتی، اصیب فیّْ. او بهترین دختر من است که به خاطر من به زحمت افتاده است.

این روایت به علی بن الحسین رسید. نزد عروه رفت و گفت: این چه روایتی است که تو نقل کرده و تلاش داری تا تنقیص فاطمه کنی؟

=> دنبالۀ فرستۀ پیشین.

ادامۀ بحث نویسندۀ سوم:
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
نقل‌های وارده درباره مثله کردن و آتش زدن ابن ملجم

با وجود روایات و گفتارهای تاریخی فوق و شهرت برخی از آنها، نقل‌های دیگری نیز وجود دارد که جای تأمل دارند؛ از جمله:

1. پس از شهادت امام علی(ع)؛ حسن بن علی(ع) به سوی عبدالرحمن بن ملجم رفت، او را از زندان خارج کرد تا قصاص نماید. در این هنگام مردم جمع شدند، بدن او را به نفت آغشته کردند، و گفتند او را آتش بزنیم. عبدالله بن جعفر، حسین بن علی(ع) و محمد بن حنفیه گفتند اجازه دهید تا دل خود را از او خنک کنیم؛ عبدالله بن جعفر دست و پاهایش را قطع کرد، او شکوه نکرد؛ میخ داغ به چشمان او کشید، باز گلایه نکرد و گفت: تو چشمان مرا به سرب سرمه می‌کنی. پس از آن سوره: «اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ الَّذِى خَلَقَ * خَلَقَ الْانسَانَ مِنْ عَلَقٍ» را تا آخر خواند.

چشمانش پُر از اشک شد. دستور دادند زبان او را قطع کنند؛ او ضجّه زد، به او گفتند: ای دشمن خدا! وقتی دست و پایت را می‌بریدیم ناله‌ای نکردی، اکنون چه شده است که ضجه می‌زنی؟ گفت: من اهل ناله کردن نیستم. الآن ناله می‌کنم؛ زیرا دوست ندارم در دنیا باشم و نتوانم ذکر خدا بگویم؛ سرانجام زبانش را بریدند و او را درون نمدی پیچیده و سوزاندند. شبیه این نقل در برخی منابع دیگر نیز آمده است.

2. امام علی(ع) فرمود: «اگر زنده ماندم نظر خود را درباره وى(ابن ‌ملجم) اجرا خواهم کرد و اگر از دنیا رفتم با او مانند قاتل پیامبران رفتار کنید، ابتدا او را بکشید و سپس در آتش بیندازیدش تا بسوزد».

3. در برخی از منابع شیعه چنین نقل شده است: «امام حسن(ع) نشست و دستور داد ابن ملجم را بیاورند، پس او را آوردند. امام به او فرمود: اى دشمن خدا! امیرمؤمنان را کشتى و تباهى را در دین بزرگ کردى؟ پس دستور داد گردنش را زدند. ام‌هَیثَم دختر أسوَد نَخَعى خواست که جسدش را به وی دهند، و کار سوزاندنش را به او واگذارند، جنازه را تحویل او دادند و ام‌هیثم جسدش را به وسیله آتش سوزاند».

4. در نقلی شبیه نقل فوق؛ برخی منابع تاریخی اهل سنت نیز چنین گفته‌اند:‌ پس از شهادت امام علی(ع)، امام حسن(ع) ابن ملجم را احضار کرد. او به امام حسن(ع) گفت: آیا مایلی یک کار براى تو انجام دهم که به خدا سوگند من هرچه با خدا عهد کردم، انجام می‌دهم. من در مکه سوگند یاد کردم که على و معاویه را بکشم یا این‌که در راه این قصد، جان خود را فدا کنم. اگر می‌خواهی مرا آزاد کن که با خدا عهد می‌کنم در هر صورت؛ او را بکشم و یا نکشم اما زنده بمانم، مجدد نزد تو بر گردم و دست به دست تو بگذارم تا مرا بکشی. امام حسن(ع) فرمود: «رهایت نمی‌کنم مگر آن‌که آتش دوزخ را به چشم خود ببینى. پس ابن ملجم را کشت. مردم هم او را در بوریا پیچیده در آتش انداختند و سوزاندند».

بررسی روایات بخش دوم و مقایسه آنها با روایات بخش اول را می‌توان در ذیل نکاتی چنین بیان کرد:

الف. روایات مثله‌کردن و سوزاندن، مخالف روایات دسته اول هستند که منابع بسیاری بدان اشاره کرده و از شهرت بیشتری نیز برخوردارند.

ب. مُثله کردن؛ علاوه بر آن‌که خلاف آموزه‌های اسلامی است، در این مورد خاص نیز حضرت علی(ع) به صراحت، از مثله کردن قاتلش نهی کرده و چنین فرموده‌ است: «از پیامبر اسلام(ص) شنیدم که می‌فرمود: از مثله کردن دورى کنید هر چند درباره سگ گاز گیرنده باشد».

ج. البته از برخی روایات - مانند روایت سوم و چهارم - برداشت می‌شود که گروهی از مردم - بدون آن‌که دستوری از امام حسن (ع) در این زمینه وجود داشته باشد - در حرکتی خودجوش و به دلیل شدت غضبی که از قاتل امام علی(ع) داشتند، جنازه او را سوزاندند که در این صورت، نمی‌توان انجام چنین رفتاری را به امام نسبت داد.

پایان بحث نویسندۀ سوم (برای سهولت دسترسی، ارجاعات حذف شده است).
ادامۀ بحث در فرستۀ پسین.

تصویر منازعهء عابد و شیطان
چنین گویند که جمعی درختی را می پرستیدند و در آن زمان عابدی بود بشنید که قومی درخت می‌پرستند برخاست و تبری برداشت و می‌رفت تا درخت بیندازد ابلیس پیش او آمد بر صورت شیخی. آن عابد را گفت کجا می‌روی ... عابد گفت می‌روم تا آن درخت را بیفکنم. شیخ گفت تو را با این چه کار نگذارم که تو آن را قطع کنی. در همدیگر درآویختند. عابد بر شیطان غلبه کرد او را بینداخت و بر سینهء او بنشست. شیطان او را گفت مرا بگذار تا با تو سخنی بگویم از سینهء او برخاست او را گفت ای مرد این درخت قطع کردن باری عز و جل بر تو واجب نکرده است و در زمین انبیا هستند اگر باری عز و جل هدایت این قوم خواهد کسی را از انبیا پیش ایشان فرستد و بفرماید تا درخت را قطع کند. عابد گفت لابد است قطع کردن. دیگر بار شیطان با عابد درآویخت عابد او را بر زمین زد و بر سینهء او بنشست. شیطان گفت شیخ هیچ خواهی که میان من قرار باشد و تو را آن بهتر؟ عابد گفت چه چیز است؟ شیطان گفت تو مردی درویشی و خویشان و همسایگان درویش داری مگر خواهی که تو را از مردم استغنای بود و به خویشان و همسایگان چیزی رسانی؟ عابد گفت آری شیطان گفت قطع این درخت مکن هر روز من دو دینار به تو رسانم چنان‌که هر شب در زیر بالین تو می‌نهم تو آن را بر می‌دار و بر خود و بر خویشان خود نفقه می‌کن و به صدقه میده ... عابد با صومعهء خود آمد آن شب دو دینار زر در بالین خود دید برگرفت و تا دو روز دیگر هیچ ندید در خشم شد باز برخاست و داس برداشت تا درخت را بیفکند. شیطان دگر باره بر صورت آن شیخ پیش او آمد گفت کجای می‌روی؟ گفت می روم تا درخت بیفکنم . شیخ گفت من رها نکنم تا تو آن را بیفکنی. عابد با او درآویخت تا او را بیندازد چنان‌که اوّل بار. شیطان گفت هیهات و مرد عابد را چون گنجشکی بر زمین زد بر سینهء او نشست و گفت این درخت رها کنی یا این ساعت تو را هلاک کنم؟ عابد گفت مرا غلبه کردی اکنون مرا بگذار و مرا خبر ده که چون بود که اول تو را غلبه کردم و تو این بار مرا غلبه کردی؟ شیطان گفت بار اوّل از بهر خدای بود مرا مسخّر تو کرد و این بار از بهر دینار و عرض نفس بود، تو را غلبه کردیم چنین که دیدی.
( از دستنویس عجایب المخلوقات، موزه والترز به شماره 593)
@aaadab1397farhang
تصویر در پست بعدی
👇🏻👇🏻👇🏻

در روایت پنجم این کتاب از قول هشام بن محمد کلبی آمده است که مردی از نخع مرا روایت کرد که صالح بن میثم بن عمران بن میثم تمار از پدرش روایت کرد: علی برای نماز صبح بیرون آمد. تکبیر نماز را گفت. سپس یازده آیت از سوره انبیاء خواند. در این وقت ابن ملجم با شمشیر بر فرق امام زد. مردم بر سر او ریخته، شمشیر را از دستش گرفتند. آنان در نماز بودند. علی به رکوع رفت سپس سجده کرد. من او را دیدم که خون از سرش جاری بود و همین طور که سجده می کرد خون سر او این طرف و آن طرف می ریخت. باز برای رکعت دوم برخاست، اما منقلب شده. قراءت را آرام کرد. سپس نشست و تشهد را خواند و سلام داد و به دیوار مسجد تکیه کرد.
در روایت هفتم آمده است که ابن بجره اشجعی و ابن ملجم با هم قرار داشتند تا با شمشیر به امام حمله کنند. شمشیر یکی خطا رفته به دیوار خورد و شمشیر ابن ملجم اصابت کرد. آنان هر دو گریختند. ابن بجره به سمت کنده رفت و ابن ملجم به سمت بازار. ابن ملجم را گرفتند و نزد امام آوردند.
در روایت 11 آمده است که دو شب قبل از این ماجرا، وقتی امام وارد مسجد شد و افراد را از خواب بیدار می‌کرد، ابن ملجم نزد آن حضرت آمد و نامه ای به دست امام دارد که او را دعوت به توبه کرده بود. امام آن لحظه نتوانست بخواند . بعد از نماز آن را باز کرده خواند. در آن نوشته شده بود: تو را به توبه از شرک دعوت می‌کنم. حضرت فرمود: صاحب این نامه کیست؟ کسی پاسخ نداد. امام آب دهان بر آن انداخت و محو کرده بیرون انداخت و فرمود: لعنت خداوند بر او.
در روایت 12 به نقل از امام باقر علیه السلام آمده است: آنگاه که خداوند اراده کرد که کرامت شهادت با ضربت ابن ملجم نصیب امام علی شود، ابن ملجم شب را در مسجد بنی اسد بود. وقتی هوا تاریک شد به خانه‌ای از خانه‌های کندیان رفت. یک جمعه پیش از آن امام روی منبر از زبان رسول خدا (ص)‌نقل کرد که آن حضرت به من فرمود: لایبغضک مؤمن و لا یحبک کافر. و افزود:‌ من در خواب دیدم که شیطانی ضربتی بر من زده و ریش مرا به خون سرم تر کرده است، اما این مرا ناراحت نکرد... این بود تا شب معهود که ابن ملجم کنار در کمین کرد. وقتی امام برای نماز وارد مسجد شد، ابن ملجم ضربه خود را فرود آورد. محمد بن حنیفه نزدیک آن حضرت ایستاده بود. او را گرفت. مردم نیز بر ابن ملجم یورش بردند تا او را بکشند. امام علی فرمود: صبر کنید. او را نکشید. اگر ماندم او را قصاص خواهم کرد یا خواهم بخشید. اگر نماندم، همان اصل نفس در برابر نفس.
در روایت 13 از قول عبدالغفار بن قاسم انصاری نقل شده است که گفت: از چندین نفر شنیدم که ابن ملجم شب را در خانه اشعث بن قیس خوابیده بود و او بود که وقت سحر به وی گفت:‌ صبح شد [یعنی زود برخیز]!. در آن صبحگاهان مؤذن مسجد بنی کنده حجر بن عدی بود و همو بود که در بالای مناره گفت: اعور علی را کشت. (ابن ملجم یک چشم داشت). بعد هم خطاب به اشعث گفت:‌ ابن ملجم نزد تو بود و تو با او نجوا می کردی.
بدین ترتیب این کتاب حاوی روایاتی است که موضوع شهادت امام علی ع را دنبال کرده است. در روایات اخیر این رساله، متن خطابه امام مجتبی ع پس از شهادت امام علی (ع) درج شده است.
در روایت 91 آمده است: زحر بن قیس گفت: حسن بن علی مرا به مدائن فرستاد تا خبر شهادت را به حسین بن علی که در آنجا بود برسانم. وقتی رسیدم حسین بن علی گفت: زحر! چرا رنگ صورتت تغییر کرده است؟‌ گفتم: امیر المؤمنین را در آخرین روز حیاتش در این دنیا و اولین روزش در آن دنیا ترک کردم. این هم نامه حسن به شماست. امام پرسید: چه کسی او را کشت. گفتم: مردی از بنی مراد از مارقین فاسق که به او عبدالرحمان بن مجلم می گویند. پرسید: آیا کشته شد؟ گفتم: آری. تکبیر گفته افزود: انا لله و انا الیه راجعون و الحمد لله رب العالمین، چه مصیبت بزرگی؟ با این که رسول خدا فرمود: هرگاه مصیبتی بر شما وارد شد، از مصائب من یاد کنید که بالاتر از آن نیست. رسول خدا راست گفت و این مصیبت پس از مصیبت او بالاترین بود و من در عمرم مصیبتی بالاتر از آن نخواهم دید. سپس فرمود: ان البلاء الینا أهل البیت سریع. مصیبت برای ما اهل بیت سریع است. و الله المستعان. در آن وقت، حسین بن علی، مردمان مدائن را جمع کرده و نامه امام حسن را برای آنان خواند. همانجا بود که ابن السوداء که مردی از همدان بود و به او عبدالله بن سباء می گفتند: گفت: حتی اگر علی را در قبر ببینم، می دانم که او نخواهد مرد تا ظهور کند. در این وقت، گریه و زاری و استغفار مردم بلند شده و به حسین بن علی تعزیت گفتند و آن حضرت در میان مردم به کوفه بازگشت.
در پایان روایاتی در برتری امام علی علیه السلام از قول این و آن نقل شده است. در روایت 97 آمده است: عبدالملک بن سلیمان گوید: به عطاء‌ گفتم: آیا احدی از اصحاب رسول الله فقیه تر از علی بود؟ گفت: نه والله من کسی را نمی شناسم.
روایت 109 شمار فرزندان امام علی ع است: (ادامه)
@jafarian1964

مناظره امام صادق (علیه السلام) با طبيب هندى
از بهترین طبیبان هند است سرزمینی که در زمان او در علم طبابت حرف اول را می زند و گوبا به دربار منصور خلیفه عباسی امده است تا هنر سرزمینش را به رخ خلیفه عباسی بکشد . با اعتماد به نفس و مغرورانه سخن می گوید و در بین سفارشهای طبی اش به خلیفه، گاهی یکی از کتابهای چندی را که به زبان هندی است و نوشته گذشتگان و معاصرین اوست به خلیفه معرفی می کند و برای تایید گفتارش بخشی از کتاب را برای خلیفه می خواند.
خلیفه از تبحر و دانش طبیب به حیرت در آمده است و همینطور که سخنان او را می شنود گاهی نگاهی به درب ورودی می اندازد. منتظر است تا جعفر بن محمد (ع) بیاید. گر چه دیدارش را خوش ندارد اما می داند که تنها اوست که می تواند در مقابل این طبیب متبحر حرفی برای گفتن داشته باشد و آبروی تاج و تخت خلیفه و مردمان عراق را حفظ کند.
او آمد. به محض ورود به حاضرین در مجلس سلام نمود و همگان بی اختیار در مقابل قدومش بلند شده و جواب سلامش را دادند. طبیب که او را نمی شناسد در چهره اش نگاه می کند و در همان اولین نگاه متوجه می شود که او باید عالم بزرگی از عالمان عراق باشد. به سخنانش ادامه می دهد و امام صادق (علیه السلام ) ساكت و با طمانینه در مجلس نشسته و سخنان طبیب را گوش می دهد.
مرد هندى وقتی از سخنانش فارغ شد به او رو کرد و گفت : آیا از آنچه نزد من است ، چیزى را مى خواهى ؟
امام : نه چون آنچه نزد من است بهتر از آن است كه نزد توست .
طبیب: آن چیست ؟
امام فرمود: من گرمى را با سردى و سردى را با گرمى و تر را با خشك و خشك را با تر مداوا مى كنم و كار را به خدا وامى گذارم و آنچه را كه از پیامبر اسلام (صلى الله علیه و آله) وارد شده به كار مى بندم كه فرمود: بدان كه معده خانه درد است و پرهیز رأس هر دوایى است و به بدن خود آنچه را كه عادت كرده بده .
مرد هندى گفت : آیا طب غیر از این است ؟
امام فرمود: آیا گمان مى كنى كه من از كتب طب آموخته ام ؟ گفت آرى حضرت فرمود: نه به خدا قسم من غیر از خدا از كسى یاد نگرفته ام. اكنون بگو كه من به طب آگاهترم یا تو؟
طبیب هندى با غرور گفت: من .
امام فرمود: از تو مى پرسم جواب بده .
بادی به غبغب انداخت و گفت: بپرس .
امام فرمود: اى مرد هندى به من بگو چرا سر انسان داراى استخوانهاى متعددى است ؟
اندکی با خود اندیشید و چون جوابی نیافت گفت: نمى دانم .
امام فرمود: بگو چرا موى سر در قسمت بالا قرار گرفته ؟
- نمى دانم .
امام فرمود: چرا پیشانى از مو خالى است ؟
- نمى دانم .
امام فرمود: چرا پیشانى داراى خطوط است ؟
- نمى دانم .
امام فرمود: چرا ابروها بالاى چشمها قرار گرفته ؟
- نمى دانم .
امام فرمود: چرا بینى در وسط دو چشم قرار گرفته است ؟
- نمى دانم .
امام فرمود: چرا سوراخهاى بینى رو به پایین است ؟
- نمى دانم .
امام فرمود: چرا دندانهاى كرسى پهن و دندانهاى نیش تیز است ؟
- نمى دانم .
امام فرمود: چرا مردها ریش دارند؟
- نمى دانم .
امام فرمود: چرا دو كف دست از مو خالى است ؟
- نمى دانم .
امام فرمود: چرا ناخن و مو احساس ندارند؟
- نمى دانم .
امام فرمود: چرا قلب مانند صنوبر است ؟
- نمى دانم .
امام فرمود: چرا ریه دو قطعه اند و حركت آنها در محل خود انجام مى گیرد؟
- نمى دانم .
امام فرمود: چرا كبد به شكل برآمده است ؟
- نمى دانم .
امام فرمود: چرا خمیدگى زانو به پشت است ؟
- نمى دانم .
امام فرمود: چرا كف پا از داخل منحنى است ؟
- نمى دانم .
امام فرمود: ولى من مى دانم!
طبیب هندى که باور نداشت جواب همه این سوال ها را که او در هیچ کتابی نخوانده است جعفر بن محمد (ص) بداند گفت : پس جواب بده .
امام فرمود: اینكه استخوانهاى سر متعدد است براى آن است كه آن تو خالى است و اگر استخوان یك تكه داشت زودتر می شکست اما بواسطه اینكه چند قطعه است دیرتر شكسته مى‏شود
-و مو بر بالای سر است براى اینكه از ریشه آن روغن بمغز برسد و از سر موها كه سوراخند بخارات بیرون برود و سرما و گرمائى كه بمغز وارد مى‏شود دفع كنند.
- پیشانى مو ندارد براى اینكه رهگذر روشنائى چشم‏ها است‏
-خطها و چینهاى پیشانی براى آنست كه عرق و رطوبتى كه از سر فرو میریزد نگهدارد و چشم از آن محفوظ بماند باندازه‏اى كه انسان آن را پاك كند چون رودخانه‏ها كه روى زمین آبها را نگهدارى میكنند.
- اینكه ابروها بالاى چشمها قرار داده براى آن است كه نور را به اندازه لازم بفرستند. اى هندى آیا نمى بینى كه وقتى نور شدید باشد انسان دستش را بر چشمش مى گذارد تا نور به اندازه كافى بتابد؟
- و اینكه بینى را وسط دو چشم قرار داد براى آن است كه نور را به دو قسمت مساوى براى دو چشم تقسیم كند.
- و سوراخ بینى را در قسمت پائین آن قرار داد تا بیماریهائى كه از مغز فرو میریزد از آن بیرون شود و بوها از آن بمشام آدمى بالا رود و اگر سوراخ در قسمت بالاى بینى بود بیمارى از آن فرو نمیریخت و بو را نیز درك نمیكرد

- و اینكه بر

🔹معرفی کتاب:
عنوان: نَفَسُ المَهْموم فی مُصیبَةِ سیّدنا الحُسَیْن المَظْلوم
نویسنده: مرحوم شیخ عباس قمی

🔸چکیده: کتاب نفس المهموم کتابی درباره واقعه کربلا و وقایع پس از آن است که از ولادت امام حسین (علیه السلام) آغاز شده و پس از ذکر مناقب آن امام، تمام وقایع مربوط به واقعه کربلا از جمله قیام توابین، خروج مختار و مرگ یزید را شرح می‌دهد. نام این کتاب برگرفته از حدیثی از امام صادق (علیه السلام) است که فرمود: نَفَس کسی که به خاطر مظلومیت ما اندوهگین شود تسبیح و اندوه بر ما عبادت است. مولف انگیزه خود از نگارش این کتاب را جمع‌آوری مقتل مختصر امام حسین (علیه السلام) با استفاده از روایات موثق دانسته است.

🔹محتوای کتاب:
باب اول: از دو فصل تشکیل شده است؛
فصل اول در ذکر مناقب امام حسین (علیه السلام) همچون شجاعت، علم، فصاحت، زهد، تواضع و عبادت است.
فصل دوم، در بیان ثواب گریستن در عزای امام حسین و لعن قاتلان آن حضرت.
باب دوم: به وقایع بعد از بیعت کردن مردم با یزید بن معاویه تا شهادت امام حسین (علیه السلام) پرداخته است.
باب سوم: در بیان وقایع بعد از شهادت امام حسین (علیه السلام) است
باب چهارم: در رویدادهای بعد از شهادت امام همچون گریستن آسمان، ناله فرشتگان و گریستن جنیان است.
باب پنجم: درباره فرزندان و و زنان امام و فضلیت زیارت آنها، و همچنین ستم حاکمان ظالم در تخریب بارگاه حسینی است.
خاتمه کتاب هم مشتمل بر قیام توابین و قیام مختار است.
لازم به ذکر است که میرزا ابوالحسن شعرانی و محمدباقر کمره‌ای این کتاب را به زبان فارسی ترجمه کرده‌اند.
@Bonyad_Emamat

روز اول محرم الحرام سال ۶۱ هجری قمری روزی است که امام حسین (ع) به قصر بنی مقاتل رسید.
قصر بنی مقاتل یکی از کاروانسراهای نزدیک کوفه است. زمانی که امام به این منزلگاه رسید خیمه‌ای برافراشته دید، پرسید این خیمه از کیست؟ گفتند: ازعبیدالله بن جعفر جُعفى .

امام حسین (ع) مردی از یارانش را که بنا به نقل اکثر روایات “حجاج بن مسروق جعفی” بود نزد او فرستاد تا او را خدمت آن حضرت آورد. حجاج نزد عبیدالله رفت و گفت: خداوند کرامتی بر تو روزی کرده، اگر قابل باشی! اینکه حسین بن علی (ع) به اینجا آمده و تو را به یاری خود می‌خواند. عبیدالله می‌گوید: والله من از کوفه بیرون نیامدم مگر از ترس اینکه حسین آنجا بیاید و من آنجا باشم زیرا بسیاری از مردم را می‌دیدم که برای جنگ با او آماده می‌شدند و چون مسلما می‌دانم که حسین در این جنگ کشته می‌شود و من قادر بر یاری او نیستم لذا می‌خواهم که نه او مرا ببیند و نه من او را ببینم.

حجاج برگشت این مطالب را خدمت امام عرض کرد، اینجا امام (ع) خود برخاست و نزد عبیدالله آمد و بعد از حمد خداوند چنین فرمود: ای پسر حر، مردم شهر شما (کوفه) به من نامه نوشتند که بر نصرت و یاری من متفق‌اند و پیمان بسته و از من خواستند که آنجا روم و اکنون آمدم ولی می‌بینم که حقیقت امر بر خلاف آنست. من تو را به یاری خاندان پیغمبر می‌خوانم، اگر حق خویش بازیافتیم خدای را سپاسگزاریم و اگر حق ما را ندادند و بر ما ستم کردند، تو از یاران ما باشی. عبیدالله عذر خواست و گفت: تو را به خدا مرا معاف بدار چون از مرگ بسیار می‌ترسم ولی این اسبم «ملحقه» را بگیر که اسب خوبی است. حسین (ع) روی از او بگرداند و فرمود: نه نیازی به تو دارم و نه به اسب تو؛ ولی اکنون که یاری ما نمی‌کنی از اینجا برو تا صدای استغاثه ما را نشونی، به خدا قسم هر کس صدای ما را بشنود و اجابت نکند خداوند او را به روی، در آتش جهنم می‌افکند.

در همین منزلگاه و در روز اول محرم الحرام بود که “عمرو بن قیس مشرقی” به همراه پسر عمویش به خدمت امام حسین (ع) آمد و سؤالی از آن حضرت نمود. بعد امام (ع) پرسید: آیا برای یاری من آمده‌اید؟ گفت: خیر زیرا من مردی عیال‌وار هستم و از طرفی مال التجاره زیادی از مردم نزد من است، نمی‌دانم سرنوشت این کار به کجا می‌رسد و صلاح نیست که مال و امانت مردم در دست من ضایع شود! پسر عموی او هم شبیه همین حرف‌ها را تکرار کرد! حضرت فرمود: بروید و اینجا نمانید و فریاد مرا نشنوید و سیاهی مرا ننگرید، زیرا هر که فریاد مرا بشنود و سواد مرا بیند و یاری‌ام نکند،بر خدای عز و جل، حق است که او را در آتش سرنگون کند.

در مقتل الحسین بحرالعلوم آمده ا ست که انس بن حارث کاهلی که از کوفه آمده و دعوت امام از حر بن جعفی را شنیده بود به امام پیوست. او پیرمردی بزرگوار و از اصحاب پیامبر بود و از پیامبر روایاتی شنیده و در بدر و حنین او را یاری کرد بود. انس از پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم شنید که فرمود: «فرزندم- اشاره به امام حسین علیه السلام- در سرزمینی به نام کربلا کشته می‌شود، هر کس تا آن هنگام زنده بود و او را درک کرد باید یاری‌اش کند.» امام او را ستود و با خویش همراه کرد و او در کربلا جنگید و به شهادت رسید.

عقبه بن سمعان می‌گوید : هنگامی که از قصر بنی مقاتل گذشتیم و ساعتی را پیمودیم، خواب کوتاهی حسین (ع)را گرفت و پس از لحظه‌ای بیدار شد و دوباره این جمله را بر زبان جاری کرد، فرمود: «انا لله و انا الیه راجعون و الحمد الله رب العالمین.» دوبار، سه بار آن را تکرار کرد. فرزند آن حضرت، علی بن حسین که بر اسبی سوار بود پیش آمده به پدر گفت: پدر جان، قربانت گردم چه سبب شد که کلمه استرجاع بر زبان جاری کردی؟ و بر ای چه الحمد الله گفتی؟

حسین (ع) فرمود: اسب سواری در پیش نمودار شد و گفت: این گروه همچنان پیش می‌روند و مرگ نیز به سویشان پیش می‌رود .من دانستم که آن پیک، جان ماست که خبر مرگ ما را می‌دهد.

علی بن حسین گفت: پد رجان! خدا هرگز برای شما بدی پیش نیاورد، مگر ما بر حق نیستیم؟

فرمود: چرا! سوگند بدان خدایی که بندگان به سویش بازگشت کنند، حق با ماست.

علی بن حسین گفت: پدر جان! در این صورت ما از مرگ باکی نداریم که بر حق بمیریم.

حسین فرمود: خدایت پاداشی نیک دهد بهترین پاداشی که فرزندی از پدر خویش بیند.

🍀🍁 *شب پنجم به نام حضرت عبدالله بن الحسن علیهماالسلام*

👈🏾 قال الامام المجتبی علیه السلام : ما أنَا بِمُذِلِّ المُؤمِنينَ ولكِنّي مُعِزُّ المُؤمِنينَ ، إنّى لَمّا رَأَيتُكُم لَيسَ بِكُم عَلَيهِم قُوَّةٌ سَلَّمتُ الأمرَ لأِبقى أنا و أنتُم بَينَ أظهُرِهِم ، كَما عابَ العالِمُ السَّفينَةَ لِتَبقى لأِصحابِها و كَذلِكَ نَفسِي و أنتُم لِنَبقى بَينَهُم
 امام حسن مجتبی عليه‌السلام فرمودند: من نه خواركننده مؤمنان، بلكه عزّت بخش آنانم. وقتى ديدم شما در برابر دشمن قدرتى نداريد، كار را به او واگذاشتم تا من و شما در ميان آنان باشيم. همچنان كه آن فرزانه [خضر] كشتى را سوراخ كرد تا براى صاحبانش باقى بماند، و اين چنين است حكايت من و شما تا در ميان آنها باقى بمانيم.
📚ميزان الحكمه، حدیث 1051

◾ شیخ مفید در کتاب الإرشاد (ج۲ ص۱۱۰) چنین نقل می‌کند : پس از آن که «مالک بن نسر کندی» با شمشیرش به سر مبارک امام حسین(علیه السلام) زد، امام پارچه‌ای درخواست فرمود و با آن سر مبارکش را محکم بست و عمامه‌ای بر کلاه خود بست. شمر و دیگران هم به جایگاه خود بازگشتند. زمانی گذشت تا امام بار دیگر به میدان بازگشت و آنها هم بازگشتند و آن حضرت را محاصره کردند.
عبدالله پسر امام مجتبی(علیه السلام) هنوز به حد بلوغ نرسیده بود و در خیمه‌گاه با زنان به سر می‌برد. هنگامی که متوجه حمله دشمن به جانب امام شد، از خیمه‌گاه بیرون دوید. او سراسیمه و شتابان رو به جانب امام حسین(علیه السلام) رفت و در کنار عمویش ایستاد. حضرت زینب (علیهاالسلام) او را دنبال کرد و به او رسیده بود. او تلاش کرد که آن کودک را نگه دارد. امام حسین(علیه السلام) به خواهرش فرمود: «احبسیه یا اخیه؛ ای خواهرم! او را نگهدارید.» آن کودک از این که بازداشته شود، سخت امتناع می‌ورزید. او به عمه‌اش گفت: «والله لا افارق عمّی ؛ سوگند به خدا، از عمویم جدا نمی‌شوم.»
◾ نحوه شهادت عبدالله بن الحسن(علیه السلام) : ناگاه «ابجر بن کعب» شمشیر خود را به سوی امام پایین آورد. عبدالله فریاد زد: «ای پسر زن ناپاک! وای بر تو! آیا می‌خواهی عمویم را بکشی؟» بَحر قصد ضربه زدن به امام را داشت.ناگاه عبدالله دستش را پیش آورد تا ضربه را از امام دور سازد. ولی دست مبارکش تا پوست قطع شد و دست آویزان گشت. کودک فریادش بلند شد: «یا امتاه؛ ای مادرم!» حسین(علیه السلام) او را در بر گرفت و به سینه چسبایند و فرمود: «ای فرزند برادرم! بر آنچه به تو رسیده صبر کن و آن را به حساب خیر بگذار؛ چرا که خداوندا تو را به پدران صالحت ملحق خواهد کرد.»
امام دست خود را به آسمان بلند کرد: «پروردگارا! قطرات باران را از اینها دریغ بدار و برکات زمینت را از اینها باز دار؛ پروردگارا! پس اگر تا هنگام (مرگ) آنها را مهلت داده و بهره‌مند می‌سازی، بین آنها تفرقه بینداز و هر کدام را به راهی جداگانه بدار؛ و سردمداران را هرگز از اینها راضی مدار؛ چرا که اینها ما را دعوت کردند تا که یاریمان کنند، سپس بر ما دشمنی کردند و ما را کشتند.»
ابوالفرج گوید: در نهایت عبدالله به دست «حرملة بن الکاهل الاسدی» به شهادت رسید.
◾در زیارت ناحیه مقدسه آمده: «السلام علی عبدالله بن الحسن بن علی الزکی» و سپس بر قاتل او به نام «حرملة بن کاهل الاسدی» نفرین شده است.

◾ پا برهنه شد و به میدان زدداد میزد عمو رسیدم من
دست من هست پس نبُر دیگرتیغِ زیر گلو ....رسیدم من
تا بیایم غریب لب تشنهبا خدا دردِ دل مُفصَّل کن
با مناجات گوشه ی گودالنیزه ها را کمی معطّل کن
چه قدر دیر آمدم تیغیبوسه بر دست مهربانم زد
قاری خوش صدای آل اللهچه کسی نیزه بر دهانت زد

💎امام جعفر صادق علیه السّلام فرمود:
یک روز امام حسین علیه السّلام در کنار پیامبر بود و با آن حضرت بازی می‌کرد و می‌خندید.
عایشه گفت: یا رسول اللّه! چقدر این کودک را دوست می‌داری؟
پیامبر خدا فرمود: وای بر تو! چگونه وی را دوست نداشته باشم در حالی که او میوه قلب و نور چشم من است، آیا نه چنین است که امتم وی را به زودی شهید خواهند کرد؟ هر کس حسین را پس از شهید شدنش زیارت کند، خدا ثواب یکی از حج‌های مرا در نامه عملش خواهد نوشت.
عایشه تعجب کرد و گفت: ثواب یکی از حج‌های تو؟
فرمود: آری، بلکه ثواب دو حج از حج‌های من.
عایشه پرسید: ثواب دو حج از حج‌های تو؟
پیامبر خدا فرمود: آری، بلکه ثواب چهار حج از حج‌های من.
پیامبر خدا صلّی اللّه علیه و آله و سلّم همچنان به تعداد حج‌های خود اضافه کرد تا اینکه به ۹۰ حج و عمره مقبوله رسید.



📖کامل الزیارت،ص۶۸
📖بحارالانوار،ج۴۴،ص۳۲۱،ضمن ح۱۲

نماز جناب ابوذر رضی الله عنه و نگهبانی شیر

امام حسن عسکری علیه السلام درباره این سخن خداوند
﴿و يقيمون الصلاة ﴾
فرمود:
«و نماز را برپا می‌دارند» یعنی با کامل ساختن رکوع و سجود نماز، و مراقبت وقت و احکام آن و محافظت آن از هرچه که آن را فساد یا ناقص می‌سازد.

سپس امام علیه السلام فرمود:
پدرم از پدر بزرگوارش برایم حدیث نقل کرد که فرمود:
یکی از برترین اصحاب نزد رسول الله ابوذر غفاری بود، پس روزی آمد و گفت:
یا رسول الله، من غنیمتی به اندازه ۶۰ میش (گوسفند) دارم و اکراه دارم که به آنها بپردازم و از محضر شما و خدمت شما محروم باشم.
و اکراه دارم آنها را به چوپان واگذار کنم که به آنها ظلم می‌کند و به خوبی از آنها مراقبت نمی‌کند، پس چه کنم؟
رسول الله فرمود:
به آنها بپرداز، او شروع به کار در میان آنان نمود.

در روز هفتم نزد رسول الله صلی الله علیه و آله آمد.
پس پیامبر به او فرمود:
ای ابوذر، گفت: گوش به فرمان توام ای رسول الله،
فرمود: با گوسفندانت چه کردی؟
پاسخ داد: یا رسول الله قصه عجیبی دارد؟
فرمود: چیست؟
گفت: یا رسول الله وقتی در نماز بودم گرگی به گله‌ام حمله کرد، پس گفتم خدایا نمازم و خدایا گله‌ام، پس نماز را بر گله ترجیح دادم.
پس شیطان به بالینم آمد و گفت: ای ابوذر، کجایی؟ که گرگ به گله‌ات حمله کرد، و تو در نماز هستی، که او گله‌ات را نابود کرد، پس چیزی در دنیا برایت باقی نمی‌ماند که با آن امرار معاش کنی؟
پس به شیطان گفتم:
برای من توحید خداوند متعال و ایمان به رسول الله صلی الله علیه و آله و دوستی برادرش و سرور خلق پس از او علی بن ابی‌طالب علیه السلام و دوستی ائمه اطهار هدایتگر از نسل فرزند او و دشمنی با دشمنان آنان باقی می‌ماند،
پس غیر از آن هر چه از دنیا از دست برود اندک است، سپس به نماز روی کردم، پس گرگی آمد و بره‌ای را گرفت و برد و من آن را احساس می‌کردم، ناگهان شیری بر سر گرگ فرود آمد، او را دو نیمه کرد و بره را نجات داد و به گله باز گرداند، سپس مرا صدا کرد:
ای ابوذر، به نمازت توجه کن که خداوند مرا بر گله تو مأمور کرده است تا تو نماز بخوانی، پس به نماز توجه کردم، و تعجبی مرا فراگرفت که فقط خدا از آن آگاه هست تا اینکه از نماز فارغ شدم، پس شیر نزدم آمد و به من گفت:
به سوی محمد برو به او خبر بده که خداوند متعال یار تو و حافظ شریعتت را گرامی داشت و شیری را بر گله او گمار که از آن محافظت می‌کند.
پس اطرافیان محمد صلی الله علیه و آله تعجب کردند.
و رسول الله فرمود:
ای ابوذر راست گفتی و من، علی، فاطمه، حسن و حسین علیهم السلام به آن ایمان آوردیم.

پس برخی از منافقین گفتند: این به خاطر هم‌داستانی میان محمد و ابوذر است و می‌خواهد با نیرنگش ما را فریب دهد.
بیست تن از آنان توافق کردند و گفتند به سوی گله‌اش می‌رویم و وقتی نماز خواند به آن نگاه می‌کنیم که آیا آن شیر می‌آید و گله‌اش را حفظ می‌کند، پس به این طریق دروغش روشن می‌شود، پس رفتند و نگاه کردند و ابوذر به نماز ایستاد.
در حالی که شیر اطراف گله می‌چرخید و از آن مراقبت می‌کرد، و آنچه که از گم می‌شد را به سوی گله باز می‌گرداند، تا اینکه وقتی از نماز فارغ شد، شیر او را صدا کرد:
گله‌ات را در حالی که سالم و تعدادش محفوظ است بگیر.
سپس شیر آنها را صدا کرد:

ای گروه منافقین، پیرو محمد، علی و خاندان آن دو و بنده‌ای که توسط آنها به خدا توسل کرده است را انکار کردید که خداوند مرا برای حفظ گله او تسخیر کرده باشد، به کسی که محمد و خاندان طیب و ظاهرش را گرامی داشت سوگند، که خداوند مرا در اختیار ابوذر قرار داد تا جایی که اگر به من دستور دهد که شما را پاره پاره کنم و هلاک سازم، قطعاً شما را نابود می‌ساختم، سوگند به کسی که سوگندی بزرگتر از او نیست، اگر او به واسطۀ محمد و خاندان طیبش از خداوند بخواهد که دریاها را به روغن زنبق و کندر، و کوه‌ها را به مشک و عنبر و کافور، شاخه درختان را به شاخه زمرد و زبرجد تبدیل کند، خداوند هیچ یک از آنها را مانع نمی‌شود.

و زمانی که ابوذر نزد رسول الله صلی الله علیه و آله آمد،
رسول الله به او گفت:
ای ابوذر تو نیک از عهده اطاعت خداوند برآمدی، پس او کسی را برایت تسخیر کرد که در بازداشتن یورش‌آوران از تو اطاعت می‌کند، پس تو از بهترین کسانی هستی ک که خداوند او را به اقامه نماز تمجید نموده است.

بحارالانوار (ط. بیروت)، علامه مجلسی رحمة الله علیه، ج۸۱، ص۲۳۱ تا ۲۳۳
به نقل از تفسیر امام حسن عسکری علیه السلام

🌹🍃🌻🌾🌸🍃🌺🍂🍄🌼🌱💐

💵 💵 💵 💵 نوکریت چند 💵 💵 💵 💵
💵 💵 💵 💵 نوکریت چند 💵 💵 💵 💵

🔻امام صادق علیه السلام غلامی داشت که هر گاه امام به مسجد می رفت، همراه امام بود و استر امام را نگه می داشت تا امام از مسجد بیرون آید، به این ترتیب سعادت ملازمت با امام صادق علیه السلام نصیب او شده بود.

🔶اتفاقاً در آن ایام، جمعی از شیعیان خراسانی برای زیارت به مدینه آمده بودند، یکی از آنها نزد آن غلام آمد و گفت: من اموال بسیار دارم، حاضرم بجای تو غلامی امام کنم و تو صاحب همه آن اموال گردی، نزد امام برو از او خواهش کن تا غلامی مرا بپذیرد، و سپس به خراسان برو و همه آن اموال مرا برای خود ضبط کن.

🔹غلام به حضور امام صادق علیه السلام آمد و عرض کرد:
فدایت شوم، می دانی که خدمتکار مخلص هستم و سالها است بر این خدمت می گذرد، حال اگر خداوند خیر و برکتی به من برساند، آیا شما از آن جلوگیری می کنید؟
امام فرمود: اگر آن خیر نزد من باشد به تو می دهم، و اگر دیگری به تو رسانید هرگز از آن جلوگیری نخواهم کرد.
غلام قصه خود را با ثروتمند خراسانی بیان کرد.

🔸امام فرمود: مانعی ندارد اگر تو بی میل شده ای، ولی او خدمت را پذیرفته است، او را بجای تو پذیرفتم و تو را آزاد نمودم.

آن غلام برای خداحافظی نزد امام آمد و خداحافظی نمود، و حرکت کرد که برود، چند قدم که برداشت، امام علیه السلام او را طلبید و به او فرمود:
🔰«به خاطر طول خدمتی که نزد ما داشتی، می خواهم که یک نصیحت به تو بکنم، آنگاه مختار هستی، آن نصیحت این است که وقتی روز قیامت شود، رسول خدا صلی الله علیه واله به نور خدا چسبیده، و علی علیه السلام به رسول خدا صلی الله علیه واله چسبیده و ما امامان به امیرمؤمنان علی علیه السلام چسبیده ایم، و شیعیان ما به ما آویخته اند، آنگاه هر جا ما وارد گردیم آنها نیز وارد گردند.»

☘غلام تا این نصیحت را شنید، پشیمان شد و گفت:
☑️ من در خدمت خود باقی می مانم، و آخرت را به دنیا نمی فروشم،
سپس نزد آن مرد خراسانی آمد، مرد خراسانی از قیافه غلام دریافت که پشیمان شده، به او گفت: این گونه که چهره ات نشان می دهد، آمادگی جابجائی نداری.
غلام، نصیحت امام را نقل کرد و گفت: این نصیحت مرا منقلب کرد و از تصمیم خود برگشتم.
آنگاه غلام، مرد خراسانی را نزد امام صادق علیه السلام برد،
🔰امام از محبت مرد خراسانی تقدیر کرد، و مقام ولاء و دوستی او را پذیرفت،
🔰سپس دستور داد هزار دینار به غلام دادند.
🚥🚥🚥🚥🚥🚥🚥🚥🚥
🔻محدّث قمی مرحوم حاج شیخ عباس(ره) پس از نقل این جریان، خطاب به امام صادق(ع) عرض می کند:

🌸«ای آقای من!،
من تا خود را شناخته ام، خود را بر در خانه شما دیده ام،
🌸امید آن است که در این آخر عمر از من نگهداری فرمائید، و از این در خانه مرا دور نفرمائید و من به لسان ذلت و افتقار پیوسته عرضه می دارم:

✨عن حماکم کیف انصرف و هواکم لی به شرف
✨سیدی لا عشتُ یوم اری فی سوی ابوابکم اقف

❤️«چگونه از حمایت ویاری شما برگردم، با اینکه علاقه به شما افتخاری برای من است، ای آقای من، برای آن روز زنده نباشم که بر در خانه غیر شما باشم.»

🌹🍃🌻🌾🌸🍃🌺🍂🍄🌼🌱💐

🔸حسن بصری از دیدگاه علامه محقّق آیة الله معرفت:

🔹بیشتر سخنان حسن از امیر مؤمنان (ع) بوده است بدون اینکه به نام شریف حضرت - به جهت تقیه - تصریح کند و گاهی نیز از حضرت با کنیه ابو زینب یاد کرده است.

🔸پیشوایان حدیث به روایات مرسل او اعتماد کرده اند، زیرا او جز از ثقات نقل نمی کرد.

🔹سید مرتضی می گوید: حسن در فصاحت سرآمد بود... و از موعظه هایی رسا و موثر و از دانشی فراوان برخوردار بود. سخنان او یا بیشتر آنچه در پند و اندرز و نکوهش دنیاست - عینا یا از لحاظ محتوا - از سخنان امیر مؤمنان علی بن ابی طالب (علیه السلام) برگرفته شده است... هرگاه حسن - در زمان بنی امیه - می خواست از امیر مؤمنان چیزی نقل کند می گفت: ابو زینب فرموده است.

🔸ابان بن ابی عیاش درباره حسن گفتاری دارد که بر اعتلای او در ولایت امیر مؤمنان (ع) دلالت دارد. او می گوید: وقتی سلیم بن قیس هلالی کتاب خود را به او سپرد و به او توصیه کرد که جز به خواص شیعیان نشان ندهد، با نخستین کسی که پس از ورود به بصره برخورد کردم حسن بن ابی الحسن بصری بود و او آن زمان از دست حجاج متواری بود و حسن بصری در آن روزگار از شیعیان علی (ع) به شمار می رفت و بلکه در تشیع از پیشگامان بود و افسوس می خورد که توفیق یاری آن حضرت را نیافته است.

🔹شایان ذکر است که او احادیث امیر مؤمنان (علیه السلام) را از طریق اصحاب ثقه آن حضرت دریافت کرده بود؛ نه به صورت مستقیم و بی واسطه؛ زیرا او زمانی در مدینه حضرت را درک کرده بود که از لحاظ سن در شرایطی نبوده که بتواند از حضرت اخذ حدیث کند؛ چه اینکه در آن زمان کودکی نابالغ بود، و پس از آن هم که امام از مدینه به عراق هجرت فرمود او دیگر حضرت را ملاقات نکرد.

🔸درباره سه امر بر حسن بصری خرده گرفته اند: ... انحراف از خط امام؛

🔹منشأ این تهمت حکایاتی است که بیشتر به خرافات شبیه است. یکی از آنها روایت مرسلی است که صاحب کتاب احتجاج آن را چنین نقل کرده است: امیر مؤمنان (ع) پس از جنگ جمل از کنار حسن بصری - که مشغول وضو گرفتن بود - گذشت. فرمود: ای حسن! کامل وضو بگیر. گفت: ای امیر مؤمنان! ولی تو دیروز مردانی را کشتی که شهادتین را بر زبان جاری کرده بودند و نمازهای پنج گانه را به جا می آوردند و وضویشان را کامل می گرفتند!...

🔸همچنین قطب راوندی مرسلا نقل کرده است که: امیر مؤمنان (ع) به حسن فرمود: ای لفتی! کامل وضو بگیر! گفت: ولی تو دیروز مردانی را به قتل رساندی که وضوی کامل می گرفتند!...

🔹ابن ابی الحدید حسن بصری را در شمار کسانی که با امیر مؤمنان (ع) دشمن بودند آورده می گوید: حماد از حسن روایت کرده که گفت: اگر علی در مدینه می ماند و خرمای خشک می خورد از آن بهتر بود که در این امر - جنگ جمل - وارد شود. از او روایت کرده اند که او از کسانی بود که علی را در جنگ یاری نکردند...

🔸این تمام آن چیزی است که درباره انحراف او از خط امیر مؤمنان (ع) گفته اند. تمام این ها روایاتی است که نه تنها سند ندارند، بلکه دارای تناقض و تضاد هستند. ابن ابی الحدید نیز به شدت آنها را مورد انکار قرار داده است.

🔹خوشبختانه (از آنجا که دروغگو فراموش کار است) جعل کننده این روایات گویا فراموش کرده که حسن بصری در آن روزگار - که جوانکی بیش نبود - هنوز از جایگاه اجتماعی برخوردار نبوده است.

🔸ثانیا روز جنگ جمل در بصره نبوده است و پس از آن هم - جز در ایام پیری، در دوران خلافت عبدالملک بن مروان و پس از آن - به عراق سفر نکرده است.

🔹این نکته از روایت وراق روشن می شود که می گوید: جابر بن زید یگانه مرد بصره بود تا اینکه حسن وارد بصره شد همچون مردی که گویی از سفر آخرت آمده است. این در حالی بود که جابر بن زید به سال 93 یا 103 وفات یافته بود.

🔸حسن در زمان قتل عثمان هنوز بالغ نشده بود. ابن سعد می گوید: حسن در آن روز 14 سال داشت، ابو رجاء می گوید: به حسن گفتم: چه وقت در مدینه بودی؟ گفت: روزهای جنگ صفین. گفتم کی بالغ شدی؟ گفت: یک سال پس از صفین.

🔹بنابراین اولا به هنگام جنگ جمل او نوجوانی نزدیک به سن بلوغ، سنین 14 یا 15 سالگی بوده است. علاوه بر این، در زمان جنگ جمل در مدینه بود و به عراق نیامده بود.

تفسیر و مفسران، ج 1، آیة الله محمد هادی معرفت.