امروز به همایشی رفتم که یکی از سخنرانان آن یکی از اساتید خودم زمانی که در دانشگاه تهران تحصیل می کردم بودند. ایشان حدود یک ساعت و نیم سخنرانی کردند. به قول خودش پراکنده سخنرانی کرد و به قول دکتر شریعتی کشکول وار سخنرانی کرد. استاد باسواد و بسیار دانی بود و سر کلاس هایش بسیار آموختم. با وجود تفاوت گرایش های فکریمان که در دو سوی متضاد و مخالف هستیم همواره احترام ایشان را نگه می داشتم و می دارم. همین امروز هم چندین بار دعوتشان کردم بیایند خانه. اما چیزی که در زمان سخنرانی ایشان دوباره برای من تداعی شد. پراکندگی بسیار زیاد ذهنی ایشان است. جوانانی که برای پاسخ به سوالات که از فطرتشان برخاسته به سراغ کتاب های جامعه شناسی و متفکران غربی می روند و همواره کتاب های دیگر اندیشمندان را می خوانند. و به جد می دیدم که نه تنها به علمشان اضافه نمی شد بلکه به پراکندگی ذهنی ایشان هم اضافه می شد. استاد اخلاق ما همواره می گویند که این علوم نه تنها انسان را راهنما نیست بلکه انسان را به سوی شب می برد آن هم شب سیاه. اندیشه های آنان را می خوانند. یادم هست ایشان در سر کلاس هایشان همواره از روشنفکران مسلمان سخن می گفت نصر حامد ابوزید، محمد جابر العابدی و محمد آرگون که هر سه هم در یک سال فوت کردند. در همین دانشگاه فردوسی استادی داریم که همواره مروج افکار مهندس بازرگان است و از ملکیان و مجتهد شبستری و سروش همواره سر کلاس صحبت می کند و علم را منحصر در افکار نظریه پردازان فلسفه و جامعه شناسی می دانست. وقتی هم یکی دو بار به ایشان تذکر دادم ایشان می گفتند: علمی صحبت کن محمد.
از این قبیل مثال ها در دانشگاه های ایران اسلامی ما بسیار است.
از این قبیل مثال ها در دانشگاه های ایران اسلامی ما بسیار است.
