راستش آدم وقتی میان عامه مردم می رود، ضمن این که زیبایی های خاص زندگی را می بیند، نکاتی که واقعا چشم نواز و شیرین طعم است، اما حس می کند، فرهنگ عامه، چنان استواری دارد که اگر به فرض کسی فکر می کند می تواند یک سر سوزن آن را تغییر دهد، آن هم بدون ابزارهای لازم، باید در عقل خود تردید کند. یک بار در باره دوران طفولیتم جایی از مکتب رفتن نوشتم و این که معلمی داشتیم که چوب بدست، ضمن این که به ما تعلیم عم جزء و ابجد هوز می داد، کار دهها زن را که نیاز به نوشتن ادعیه و طلسمات داشتند، سروسامان می داد. کاغذهای دراز که روی آنها کلمات و شکل ها نوشته و کشیده می شد و لوله شده، یا گفته می شد در آب گذاشته شده و نوشیده شود و ... وقتی انقلاب شد، گویی دنیا عوض شده بود و این معلم، دو جوانش را در میدانهای نبرد از دست داد که خدای رحمتشان کند. خودش هم چند سال بعد درگذشت و در امامزاده محله ما دفن شد. من فکر می کردم نسل آن کارها برافتاده یا تقلیل یافته است. این بار شنیدم که نواده آن مرحوم، که از نسوان است که علائق بیشتری به این امور دارند، با گرفتن ویزیت سی هزار تومانی، همان روال را ادامه داده و آن قدر سر او شلوغ و صف اندر صف است که بسیاری کارشان به فردا و فرداها موکول می شود. مردم هم که البته، علاوه بر باورها، آن قدر گرفتاری بویژه خانوادگی دارند که از هر وسیله ای که احتمال موفقیت بدهند، استفاده خواهند کردم. یک قدری فکر کردم که اصلا آن رویه، در ژن این مرد مرحوم بوده است و ما ادریک ما ژن، چه قدر چیز منتقل می کند. اول قدری منفعل شدم، اما سعی کردم به خودم مسلط شوم و بیشتر به فکر سلامتی خودم باشم.
@jafarian1964
@jafarian1964
