رسول جعفریان

بخشی از سخنرانی بنده در باره تقریب پیش از دار التقریب در مصر:

..... در سال 1939 / 1317 ش زمانی که مراغی ریاست الازهر را داشت، اتفاق شگفتی افتاد و آن اینکه شاه ایران، که فردی ناسیونالیست و ملی گرا بود، تصمیم گرفت یک شاهدخت مصری با نام فوزیه را که خواهر ملک فاروق، پادشاه وقت مصر بود، به همسری فرزندش محمد رضا که ولیعهد ایران بود درآورد. کسی از رمز و راز این مطلب سخن نگفته هرچند جاذبه وصل دو خاندان سلطنتی می توانست دلیلی برای این کار دانسته شود. این رخداد، به جز جنبه های سیاسی و خانوادگی، یک جنبه مذهبی هم داشت و آن اینکه یک دختر سنی به عقد یک پسر شیعه در می آمد. هرچه بود، مراغی به عنوان فردی که تابع پادشاه بود، می بایست این کار را سروسامان می داد. محمدرضا برای عقد کردن فوزیه در اسفند سال 1317 به قاهره رفت و تا فروردین سال بعد آنجا بود. ......
@jafarian1964

صبح روز جمعه باز به نمايشگاه رفتيم و تا ساعت 5/2 يكسره مشغول خريد كتاب بوديم. پس از آن قدرى استراحت كرده، نماز را خوانده و نهار را خورديم. باز يك ساعتى خريد كرديم; سپس همراه آقاى فتحى نصّار به سوى دفتر وى رفتيم. نزديك دفتر رستورانى بود كه همانجا مانديم; قدرى خوراكى آوردند، خورديم و صحبت كرديم. شخصى فرهنگى و علاقمند به ايران است و مى گفت كه مصرى ها و ايرانى ها به خاطرداشتن فرهنگ و تمدن گذشته بهتر همديگر را درك مى كنند. پس از آن باز به نمايشگاه برگشته و همراه دوستان براى خوردن شام عازم ساحل نيل شديم. پيش از رفتن به آنجا، به هتل آمده و در اتاق آقاى ايرانى با دكتر سعيد جمال الدين ديدار كرديم. وى استاد زبان فارسى در دانشگاه عين شمس است. وى مى گفت: گروه آنها كه گروه زبان هاى امم اسلامى است، يكى از گروه هاى بزرگ و گسترده دانشگاه مى باشد. قرار شد در صورت داشتن فرصت به آنجا برويم. پس از صرف شام در ساحل نيل، به هتل برگشتيم. گفتنى است كه در اين سفر، افزون بر مسؤولان كتابخانه تخصصى تاريخ، حديث، قرآن، فقه و فلسفه، جمعى ديگر از دوستان فرهنگى براى مؤسّسات مختلف كتاب مى خريدند.

روز شنبه صبح ساعت 9 صبح به ديدن قلعه صلاح الدين رفتيم. اين قلعه توسط صلاح الدين ايوبى (قرن ششم هجرى) ساخته شده و در زمان محمد على پاشا ـ جد شاهان اخير مصر مانند فؤاد و فاروق ـ بنياد گذار مصر جديد، تجديد شده است. وى مسجد بزرگى در آنجا ساخته است كه به نام خود او و به قياس مساجد تركيه است. در اين مسجد اشعارى به خط ميرزا سنگلاخ تبريزى نيز وجود دارد. اين شخص صاحب همان سنگنبشته معروف بسم الله است كه فكر مى كنم در موزه تبريز است و شرح حال او را نخجوانى در چهل مقاله آورده است. به هر روى، مسجد بزرگ و زيبايى بود.
در قلعه، موزه جنگى مصرى ها هم بود كه آثارى از جنگ اكتبر در آن نگهدارى شده و عكس هايى از رؤساى جمهور مصر و نيز ماكت جنگهاى مصر و اسرائيل در آنجا بود كه ديديم. در قصر جوهره ـ همسرمحمد على پاشا ـ جايى را كه پاشا مخالفانش را كه از ميان امراى بزرگ و رؤساى نواحى بودند كشت، نشان دادند. عكس هايى از وى و ديگر امراى مصر به صورت نقاشى بود كه ديديم.
پس از ديدن قلعه به سراغ مسجد رفاعى رفتيم كه خودش در قرن ششم زندگى مى كرده و مسجدى است با سقفى بسيار بلند كه مى گفتند بلندترين سقف را در ميان مساجد مصر دارد. اينجا مقبره خانوادگى شاهان مصر است. فؤاد و فاروق دو قبر با سنگهاى بسيار بزرگ داشتند. در كنار آنها قبر شاه ايران است با سنگ بسيار كوچكتر كه نيم متر از زمين بلندى دارد و روى آن اسم شاه و تاريخ تولّد و مرگ او آمده است. از آنجا هم عكس گرفتيم. بعد به مسجد سلطان حسن آمديم كه از سلاطين مملوكى قرن هشتم مصر است. اين مسجد بزرگ و زيبا و شگفت انگيز چهار مدْرَس براى چهار مذهب داشت و مسجدى واقعاً زيبا و جذاب است. از آنجا به هتل برگشتيم. نهار خورده نخورده، عازم نمايشگاه شديم و يكسره تا ساعت 5/7 مشغول خريد كتاب براى خودم و كتابخانه مجلس بودم. بعد به خانه جمال ناصيف رفتيم و كتابها را كارتن كرديم و براى ساعت 5/9 شب به هتل برگشتيم.

ابتدا معبدي در كنار ايستگاهي بود كه پياده شديم كه گفته مي‌شد قديمي ترين معبد اين شهر است و 900 سال سابقه دارد.
طبق معمول يك راه ورودي دارد كه در اينجا، مسيري است با درختان زيبا كه پاييز هم رنگ قشنگي به آنها داده و از كف جاده بالا مي‌رود. تعداد زيادي عكاس مشغول عكس گرفتن از درختان بودند.
آنچه در ورودي معابد بزرگ جلب توجه مي كند، يك بناي چوبي با معماري خاص معبدي است كه زير آن باز است. از آن كه بگذريم معبد اصلي پيدا مي‌شود.
با گذشتن از اين بنا به معبد اصلي مي رسيم. يك بناي مكعب شكل كه درون آن ساده است و فقط در محراب آن ابزارهاي لازمه يك معبد به همراه بت يا تصاوير ديده مي‌شود. اينجا مذهب شينتو با بوديسم مخلوط شده و آثاري از هر دو وجود دارد. در حياط معبد، تعداد زيادي مجسمه‌هاي كوچك از بودا بود كه در اطراف به صورت نيمه منظم چيده شده و شايد از يكي دو قرن اخير بود.
در معبد اصلي را به طوري صندوق و مانع گذاشته بودند كه كسي داخل نشود. مسير بالا رفتن را ادامه داديم. بناهاي ديگري هم بود كه گويا يكي دير بود. معابد كوچكتري هم بود كه مي‌توانسته مورد استفاده برخي از روحانيوني باشد كه جاي‌هاي اختصاصي داشته‌اند. در ديري كه بود وارد شديم. جايي كه مخصوص تربيت اين افراد است. نفري 100 ين پرداخت كرده، عودي خريديم و در جايي كه تعبيه شده بود
قرار داديم.
آنچه جالب بود همين مسير بالا رفتن بود كه بسيار سرسبز بود. به نظرم به تعمد اين معابد را در جايي ميان دو كوه قرار مي دادند و تعمد داشتند كه روي ارتفاع
هم باشد.
در گوشه‌اي از دير يك مجسمه بوداي كوچك كه روي چوب كنده شده بود ديدم كه واقعا ديدني بود اما كهنه شده و در حال از بين رفتن بود. فكر كردم اين مردم با اين عقايد چه طور پيشرفت دنيايي دارند. آيا اين پيشرفت ها اساسا ربطي به عقايد دارد يا نه؟ در اين باره بايد تأمل كرد. معمولا گفته مي شود كه ما خوب به دينمان عمل نمي‌كنيم. همين دين، روزگاري تمدني چشمگير داشته كه در دنيا مانند نداشته است. اما امروز چي؟
رنگ زرد برگها واقعا خيره كننده بود و عكاسان زيادي كه در آنجا مشغول گرفتن عكس بودند واقعا حق داشتند ساعت هاي متوالي وقت صرف اين كار بكنند. غالب آنان عكاسان حرفه‌اي بودند و اين وضعيت از دوربين هاي آنان به دست مي‌آمد.
يك معبد قشنگ ديگر هم از لابلاي درختان ديده مي شد كه گرچه كوچك اما به دليل واقع شدن آن در دل درختها، جلوه خاصي داشت.

از همه زیباتر قلعه این روستاست که سالم است. سابقا مردم، روزها بیرون قلعه در زمینها کار می کردند، و شب ها هر کدام اتاقی در قلعه داشتند، به آنجا می رفتند. حالا در چهارگوشه آن چهار برج زیبا و سرپا مانده، که هر کدام یک دربچه دارد. یک در هم خود قلعه دارد که بسته بود. در کوچکی بود. اما از بالای آن معلوم بود که ورودی بزرگتر بوده و دست کم دو بار کوچک و کوچک تر شده است. الان به حدی کوچک بود که یک آدم متوسط هم باید اندکی سرش را خم می کرد تا وارد شود. هر چه بود، نماز آن از بیرون بسیار زیبا بود. یک سمت آن که درخت های کاچ در یک خط کنار دیوار بود که آن را زیباتر کرده بود.
@jafarian1964

بخشی از سخنرانی بنده در باره تقریب پیش از دار التقریب در مصر:

..... در سال 1939 / 1317 ش زمانی که مراغی ریاست الازهر را داشت، اتفاق شگفتی افتاد و آن اینکه شاه ایران، که فردی ناسیونالیست و ملی گرا بود، تصمیم گرفت یک شاهدخت مصری با نام فوزیه را که خواهر ملک فاروق، پادشاه وقت مصر بود، به همسری فرزندش محمد رضا که ولیعهد ایران بود درآورد. کسی از رمز و راز این مطلب سخن نگفته هرچند جاذبه وصل دو خاندان سلطنتی می توانست دلیلی برای این کار دانسته شود. این رخداد، به جز جنبه های سیاسی و خانوادگی، یک جنبه مذهبی هم داشت و آن اینکه یک دختر سنی به عقد یک پسر شیعه در می آمد. هرچه بود، مراغی به عنوان فردی که تابع پادشاه بود، می بایست این کار را سروسامان می داد. محمدرضا برای عقد کردن فوزیه در اسفند سال 1317 به قاهره رفت و تا فروردین سال بعد آنجا بود. ......
@jafarian1964

خاطره ای از علی آباد و حسن آباد راه قم ـ تهران
متن زیر را در یک یادداشت خطی از دوره صدارات میرزا علی اصغر خان اتابک (چه سالی) یافتم. اشاره ای به علی آباد، و آبادی آن در این دوره دارد. یادی هم از حسن آباد و بانی کاروانسرای آن شده است.
ما تقریب سی و پنج سال است که دست کم، در هر هفته، یک یا دو بار تابلوی حسن آباد و علی آباد را می بینیم. البته علی آباد شکوهی را که آن زمان داشته، گویا حالا ندارد و ما اصلا جز یک روستای مخروبه چیزی نمی بینیم.
ای کاش این راه قم تهران، ده برابر این آباد می شد، که امکانش هم هست، اما نمی دانم چرا در این مملکت، حسّ آبادی و میدان دادن به این فعالیت ها، وجود ندارد. تا چند سال پیش فکر می کردیم آیا جایی مثل مهر و ماه یا مهتاب ایجاد شود؟ اما شد و دیدیم چه قدر خوب شد.

این هم متن آن یادداشت:
امروز مهمان شخصی هستیم که از جانب حاجی محمد علی خان، مستأجر علی آباد این جاست که اسمش را فراموش کرده ام. من هم خواب را کنار گذارده، برخاستم چای خوردیم. ناهار هم تدارک خوبی دیده بود. بادنجان سرخ کرده، آبگوش، ماست، کره، یخ هم داشت که در تابستان خیلی مطلوب می شود. خیار، گرمک هم بود. بعد از نهار استراحت کردیم.
عصر هم چایی آوردند، شب هم پلو بسیار خوبی با خورش بادنجان خورده، سوار شدیم. علی آباد از جایی شده که در همه ایران منزلی به این با صفایی وجود ندارد. باغ بسیار خوب دارای هر قسم میوه جات، مهمان خانه، بسیار خوب، خلاصه هر کس آنجا برود، میل به توطن می کند، و با خود می گوید کاش تمام منازل این طور بودند. الحق حضرت صدارت عظمی تاکنون پنجاه شصت هزار تومان مخارج اینجا کرده اند
از علی آباد حرکت کردیم، آمدیم قلعه محمد علی خان پیاده شدیم. چای رو خورده دو ساعتی آنجا مکث کرده، بعد سوار شدیم. روز دیگر یک ساعت از آفتاب گذشته، به کاروانسرای حسن آباد رسیدیم که میرزا حسن خان شوکت تازه ساخته، پیاده شده، رفتیم بالاخانه سردر خوابیدیم. نزدیک ظهر برخاسته، نانی خوردیم. سماوری آتش کردیم. مشغول خوردن چای شدیم. استاد عباسقلی رفت قدری انگور و گرمک برداشت آورد.
@jafarian1964

[ادامه فرسته بالا ☝️☝️👇👇]
يكى از اماكن متبركه اى كه ايرانيان در سفر حج زيارت مى كردند، همين ساختمان مولد النبى در مکه بود، جایی که حالا کتابخانه مکه المکرمه شده است. يك زائر ايرانى كه در سال 1315 قمرى به زيارت اين خانه توفيق يافته است، مى نويسد: «روز جمعه، چهاردهم، به زيارت حضرت رسول در موضعى كه مشهور به مولد النبى است، رفتيم و آن موضع واقع است در سوق الليل. از در داخل شديم و تخميناً چهارده پله پايين رفتيم. وارد اتاقى شديم كه مسمّى به مسجد است. بعد از آن، به اتاق ديگر رفتيم. در اين اتاق ضريحى است. درِ ضريح را خادم باز كرد. داخل در اين ضريح گودالى واقع است. در وسط آن سنگ سبزى بود كه محل تولد حضرت ختمى مرتبت بود. آن موضع مطهّر را تقبيل نموده و صورت را بر آن ماليده و به خاك پاك و غبار نور آثار آن مكان رفيع البنيان، كه رشك كحل الجواهر است، ديده را منوّر نموده، پس از آن در مسجد آمده هر يك دو ركعت نماز تحيّت بجا آورديم و از آن مكان بيرون آمديم».
در اين جشنها كه به طور معمول با حضور خلفا، امرا و علما برگزار مى شد، شاعران اشعار خويش را مى خواندند و هدايايى از دست بزرگان دريافت مى كردند. در كشور اسلامى ايران هم، برگزارى اين جشن ها امرى مسلم بوده و تا به امروز در مناطق سنى نشين، اين مجالس برقرار و اشعارى در مدح پيامبر (ص) در آنها خوانده مى شود.
برگزاری جشن های ولادت در مکه، سبب شد تا در بسیاری از نقاط جهان اسلام، این جشن ها به مرور برگزار شود. یکی از مهم ترین این مناطق، کردستان بود که امروز در سراسر آن جشن های ولادت با آوازه خوانی و سرود برگزار می شود.
با روى كار آمدن دولت سعودى، تمامى اين جشنها در شهر مكه و مدينه، ملغى شده و برافتاد. در پى تصرف حجاز توسط دولت سعودى دوم در سالهاى 1342 ـ 1343 هجرى قمرى، همزمان با خراب كردن بقاع متبركه در بقيع، اُحُد و قبرستان مَعْلات مكه، محل مولد النبى هم كه در شعب ابى طالب و نزديك حرم الهى بود، تخريب شد.
تنها با اصرار شيخ عباس قطان (م1370) شهردار وقت مكه (در ميان سالهاى 1347ـ 1364 ق) و درخواست مستقيم وى از ملك عبدالعزيز، قرار بر آن شد تا در آنجا كتابخانه اى بنا كنند كه به آن «مكتبة مكّة المكرّمه» نام نهادند و تاكنون برقرار است. قطان، همچنين محل تولد حضرت زهرا (س) يا به عبارتى خانه حضرت خديجه (س) را نيز تبديل به يك مدرسه حفظ قرآن كرد كه بعدها در توسعه اطراف مسجد الحرام از بين رفت.
محل ولادت حضرت رسول، امروز در شعب ابی طالب و در نزدیکی حرم خدا، محفوظ مانده است. در سالهای اخیر، زکی یمانی با حمایت مالی خود، سبب تألیف کتاب در باره این ساختمان شده و اعتبار تاریخی آن را مستند به صدها روایت تاریخی و منبع قدیمی اثبات کرد. با این حال، علمای با اندیشه وهابی، رساله های فراوانی در باره نادرستی این جشن ها و بزرگداشت این روز گرفته اند. عمده دلیل آنها نگاه سلفی آنهاست که چون صحابه و نسل اول از علمای قرن اول این مراسم را برگزار نمی کرده اند، درست نیست ما آن را برگزار کنیم. این در حالی است که هم آنها، در باره بزرگداشت روز ملی در سعودی، اعتراضی ندارند.
به نظر می رسد، این قبیل کارها، جنبه بزرگداشت دارد و شاید بتوان آن را مصداق آیه ای چون «ذکرهم بایام الله» (روزهای خدا را به یاد مردم آر) دانست.
@jafarian1964

[ادامه فرسته بالا در باره خاندان کُتبی] ☝️☝️👇👇
و اما در باره ابوزینب باید عرض کنم که وی در تمام این چهار دهه پس از انقلاب، مشغول کار نشر بود. بسیاری از آثار برجسته در ادب عربی را منتشر کرد و در کنار آن، به نشر آثار شیعی و حتی بسیاری از آثار عربی در مقتل، آثاری که مورد استفاده مجالس عربی روضه خوانی بود، منتشر می کرد. عشق وافر او به کتاب، زبانزد بود و هر بار که به کتابفروشی ایشان می رفتیم، آثار جدیدی را عرضه می کرد. ایشان چند سال قبل گرفتاری خاصی داشت که فشار زیادی روی او ایجاد کرد. مدتی پس از آن دچار سکته مغزی شد، اما به تدریج بهتر شد تا این که این بار نیز با سکته مغزی، در بیمارستان بستری و دو روز پس از آن، به ر حمت خدا رفت. از ایشان دو دختر برجای مانده است.
دوست عزیز ما جناب آقای محمد جواد طریحی کتابی با عنوان شیخ الوراقین در باره محمد کاظم کتبی نوشته و شرحی مفصل از فعالیت های او در عرصه تصحیح و چاپ ارائه داده است. این کتاب در سال 1999 توسط مرحوم ابوزینب در قم منتشر شد. مسلما این اثر در انعکاس اخبار این نشر یک منبع خوبی است، اما همچنان شناخت عمق فعالیت های این نشر، نیاز تحقیقات بهتری است که می باید بخش نجف و ایران آن مورد توجه قرار گیرد
@jafarian1964

[ادامه از فرسته بالا]
ما از شنیدن آواز متوحش شدیم، و از جا برخاستیم، متحیر و مضطرب مانده، به منازل خود مراجعت نمودیم، و متیقن شدیم که تا سه شنبه آینده همه ما خواهیم مرد و مشغول توبه و وصیت و تنقیح امور خود شدیم تا روز سه شنبه اینده با هم مجتمع شده گفتیم، بیایید تا بر سر قبر او رویم، ببینیم چه روی می دهد. مجتمعا بر سر قبر او رفتیم. یکی از ما گفت: ای صاحب قبر، به وعده خود وفا کن. ناگاه دیدیم قبر شکافته شد و دری پیدا شد، و آوازی آمد که بسم الله قدم رنجه فرمایید و پله چند ظاهر شد.
ما در نهایت حیرانی پایین رفتیم. دهلیزی پیدا شد، طولانی و سفید کرده و روشن و شخصی در آنجا ایستاده، پیش افتاد و دلالت می کرد. چون دهلیز تمام شد، باغی در نهایت طراوت ظاهر و در آنجا نهرهای آب جاری صافی! و درخت های مشتمل بر انواع میوه های جمیع فصول و بر آن درختان انواع مرغان خوش الحان و آن خیابانی که مقابل دهلیز بود، رفتیم. در میان باغ، به عمارتی رسیدیم، ساخته و پرداخته، در نهایت زینت و اطراف آن به باغ گشوده، پس داخل آن عمارت شدیم.
شخصی در نهایت جمال و صفا نشسته و جمعی از ماه رویان کمر خدمت آن بر میان بسته، چون ما را دید از جا برخاست و عذرخواهی نمود و ترغیب کرد و انواع شربت ها و میوه ها که مثل آن ندیده بودیم آورد و ما متحیر. بعد از ساعتی برخاستیم تا ببینیم چه روی خواهد داد. آن شخص ما را مشایعت کرد تا دم دهلیز، پس پدر من از او سوال کرد که تو کیستی و این جا کجاست؟ گفت: من فلان مرد قصابم که در بازارچه نزدیک این قبرستان است. دکان قصابی داشتم و عملی به جز این نداشتم و هرگز کم نفروختم و اول وقت نماز که داخل می شد و صدای مؤذن بلند می شد، اگر گوش در ترازو بود نمی کشیدیم و به مسجد کوچکی که آن نزدیک است به نماز جماعت حاضر می شدم، و بعد از مردن این موضع را به من دادند، و در هفته گذشته که شما این سخن را به من گفتید مأذون به راه دادن نبودم، و اذن این هفته را گرفتم.
بعد هر یک از ما از مدت عمر خود سوال کردیم و او جواب می گفت. از آن جمله شخصی مکتب داری را گفت، تو زیاده از نود سال عمر خواهی کرد و او هنوز زنده است و مرا گفت تو فلان قدر و حال، ده پانزده سال باقی است. (تمام. حکایت در مآخذی متعددی از آن دوره آمده است).

*✅بسم الله الرحمن الرحیم عجايب قلب انسان.*

*💚قلب انسان به طور معمولی در هر سال ، سی و شش ميليون و هفتصد ونود و دو هزار بار می تپد‌*

*💚انرژی که از قلب انسان در هر دوازده ساعت منتشر می شود برای بلند کردن يک وزنه ی 65 تنی کافی است.*

*💚سرعت خونی که قلب پمپاژ می کند 7500 کيلومتر در ساعت سرعت دارد مسير بين تهران و نیویورک را در يک ساعت بپيمايد.*

*💚قلب در هر سال دو ميليون ششصد هزار ليتر خون را پمپاژ می کند که برای حمل آن حدود 81 تانکر بزرگ لازم است.*

*💚ماهيچه های قلب جزء ضعيف ترين ماهيچه های بدن است پس چگونه چنين کار عظيم و سنگينی را انجام می دهند آن هم بدون استراحت.*

*💚به راستی کدام فلز را می شناسيد که سالی 36 ميليون بار به هم سایيده شود ولی از بين نرود؟*

*👌فَتَبارَکَ اللَّهُ أَحسَنُ الخالِقينَ-مؤمنون -۱۴*

‌‌‌✳لطفا برای دیگران هم ارسال کنید تاقدرسلامتی وزنده بودن خودرابدانند.
🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

[ادامه فرسته بالا ☝️☝️👇👇]
يكى از اماكن متبركه اى كه ايرانيان در سفر حج زيارت مى كردند، همين ساختمان مولد النبى در مکه بود، جایی که حالا کتابخانه مکه المکرمه شده است. يك زائر ايرانى كه در سال 1315 قمرى به زيارت اين خانه توفيق يافته است، مى نويسد: «روز جمعه، چهاردهم، به زيارت حضرت رسول در موضعى كه مشهور به مولد النبى است، رفتيم و آن موضع واقع است در سوق الليل. از در داخل شديم و تخميناً چهارده پله پايين رفتيم. وارد اتاقى شديم كه مسمّى به مسجد است. بعد از آن، به اتاق ديگر رفتيم. در اين اتاق ضريحى است. درِ ضريح را خادم باز كرد. داخل در اين ضريح گودالى واقع است. در وسط آن سنگ سبزى بود كه محل تولد حضرت ختمى مرتبت بود. آن موضع مطهّر را تقبيل نموده و صورت را بر آن ماليده و به خاك پاك و غبار نور آثار آن مكان رفيع البنيان، كه رشك كحل الجواهر است، ديده را منوّر نموده، پس از آن در مسجد آمده هر يك دو ركعت نماز تحيّت بجا آورديم و از آن مكان بيرون آمديم».
در اين جشنها كه به طور معمول با حضور خلفا، امرا و علما برگزار مى شد، شاعران اشعار خويش را مى خواندند و هدايايى از دست بزرگان دريافت مى كردند. در كشور اسلامى ايران هم، برگزارى اين جشن ها امرى مسلم بوده و تا به امروز در مناطق سنى نشين، اين مجالس برقرار و اشعارى در مدح پيامبر (ص) در آنها خوانده مى شود.
برگزاری جشن های ولادت در مکه، سبب شد تا در بسیاری از نقاط جهان اسلام، این جشن ها به مرور برگزار شود. یکی از مهم ترین این مناطق، کردستان بود که امروز در سراسر آن جشن های ولادت با آوازه خوانی و سرود برگزار می شود.
با روى كار آمدن دولت سعودى، تمامى اين جشنها در شهر مكه و مدينه، ملغى شده و برافتاد. در پى تصرف حجاز توسط دولت سعودى دوم در سالهاى 1342 ـ 1343 هجرى قمرى، همزمان با خراب كردن بقاع متبركه در بقيع، اُحُد و قبرستان مَعْلات مكه، محل مولد النبى هم كه در شعب ابى طالب و نزديك حرم الهى بود، تخريب شد.
تنها با اصرار شيخ عباس قطان (م1370) شهردار وقت مكه (در ميان سالهاى 1347ـ 1364 ق) و درخواست مستقيم وى از ملك عبدالعزيز، قرار بر آن شد تا در آنجا كتابخانه اى بنا كنند كه به آن «مكتبة مكّة المكرّمه» نام نهادند و تاكنون برقرار است. قطان، همچنين محل تولد حضرت زهرا (س) يا به عبارتى خانه حضرت خديجه (س) را نيز تبديل به يك مدرسه حفظ قرآن كرد كه بعدها در توسعه اطراف مسجد الحرام از بين رفت.
محل ولادت حضرت رسول، امروز در شعب ابی طالب و در نزدیکی حرم خدا، محفوظ مانده است. در سالهای اخیر، زکی یمانی با حمایت مالی خود، سبب تألیف کتاب در باره این ساختمان شده و اعتبار تاریخی آن را مستند به صدها روایت تاریخی و منبع قدیمی اثبات کرد. با این حال، علمای با اندیشه وهابی، رساله های فراوانی در باره نادرستی این جشن ها و بزرگداشت این روز گرفته اند. عمده دلیل آنها نگاه سلفی آنهاست که چون صحابه و نسل اول از علمای قرن اول این مراسم را برگزار نمی کرده اند، درست نیست ما آن را برگزار کنیم. این در حالی است که هم آنها، در باره بزرگداشت روز ملی در سعودی، اعتراضی ندارند.
به نظر می رسد، این قبیل کارها، جنبه بزرگداشت دارد و شاید بتوان آن را مصداق آیه ای چون «ذکرهم بایام الله» (روزهای خدا را به یاد مردم آر) دانست.
@jafarian1964

بخشی از خاطراتی که در ترکیه نوشته ام درباره موزه ی فؤاد سزگین:

(موزۀ تاریخ علم و فناوری اسلامی)

يكی از موزه‌هايی مهم شهر استانبول موزۀ تاریخ علم و فن آوری اسلامی است. این موزه در نزديكی كاخ توپ قاپی در محلی به نام «گلخانه» قرار دارد. به عقیدۀ بنده ديدن از اين موزه بر هر پژوهشگری واجب است بلكه بايد گفت ارزش آن را دارد تا شخصی بار سفر بربندد و به استانبول برود و فقط از این موزه دیدن کند بدون آنکه از دیگر موزه ها و اماکن باستانی و تاریخی این شهر دیدن کند.
بنیانگذار این موزه پروفسور فؤاد سزگین نويسندۀ كتاب مشهور «تاریخ التراث العربی» است. او در این موزه جهت آشنایی با پيشينه و تاريخچۀ تمدن اسلامی ادوات و آلات علمی‌ای كه در دوره های مختلف اسلامی استفاده می شده را بازسازی كرده است. اين ادوات ابزارهای گوناگون در زمینه‌های علوم تجربی مانند طب، نجوم و ریاضیات... و دیگر علوم است. او این ابزار آلات را بر مبنای اطلاعاتی و گزارشاتی که در كتب تراثی به دست رسیده، بازسازی کرده است.
برای نمونه در كتاب ابوریحان بیرونی دربارۀ وسیله¬ای در علم نجوم توضیح داده شده و یا در منابعی ديگر دربارۀ رصدخانۀ مراغه صحبتی رفته و یا ابن هیثم در كتب خود چگونگی ساخت و استفاده از اسطرلابی را بيان كرده؛ سزگین با دقتی تمام، همان اسطرلاب را بازسازی و یا ماکت ساختمان بناهای علمی‌ را بر مبنای مشخصات مذکور در کتب علمی ساخته است؛ مانند ماکت رسدخانۀ ری و مراغه و سمرقند ـ که ماکت آنها در این موزه وجود دارد. انصافا باید گفت كاری كه در این موزه شده یكی از بهترین كارهای علمی، پژوهشی است که در عصر حاضر صورت پذیرفته است.
آقای فؤاد سزگین در ابتدا با حمایت دولت كویت و در دانشگاه گوته در آلمان مشغول به ساخت این ادوات شد و در همانجا با حمایت دولت آلمان برای آنها موزۀ کامل این ادوات را ساخت و تبدیل به موزه ای دائمی شد. از آنجا كه آقای سِزْگِين خود تركي الاصل مي باشد، به درخواست دولت تركیه از تمام این تجهیزات نمونۀ دیگری را بازسازی کرد و دولت ترکیه در بهترین مکان گردشگری استانبول یعنی در کنار کاخ توپ قابی سرا نمایشگاه دائمی را برای نمایش این ادوات و تجهیرات علمی تمدن اسلامی در چند طبقه اختصاص داد است.
این موزه دارای سالن های متعدد است كه هر سالن مربوط به موضوعی خاص می باشد. مثلا یك سالن مربوط به اسطرلاب های مختلف است. در این سالن شاید بیش از پنجاه نوع اسطرلاب باز سازی شده و توضیحات ساخت و منبع و مأخذ ساخت آن نیز با سه زبان عربی، انگلیسی و ترکی در کتارشان توضیح داده شده.
در سالنی دیگر ادوات و ابزار پزشكی گرد آوری و باز سازی شده اند و طبق تاریخ و قرن ساخت، مرتب شده تا سیر تطور وپیشرفت علمی مسلمین در ساخت این ابزار نیز شناسایی شود. در سالنی دیگر ماكت رصد‌خانه‌های جهان اسلام ساخته شده، و در سالنی دیگر ماكت بیمارستان‌های قدیمی ساخته شده است.
غیر از جنبه¬های علمی این کار، یکی از مهمترین نتايج ارزشمند اين نمایشگاه، نمایش عظمت و شكوه تمدن اسلامی است. اما افسوس كه از اين نمايشگاه آن چنان كه بايد استقبال نشده تا آنجا كه من از اين موزه سه طبقه ای به تنهايی ديدن كردم و كسی جز نگهبان موزه در كنار من نبود. گويا درد دغدغه‌های مادی و فراموشی فرهنگ و هنر و تمدن، دردی همگانی و همه‌جايی است.

با سلام و سپاس، طردا للباب خالی از لطف نیست، شاید ۱۴ سال پیش، آخرین روزهایی که توفیق حضور در مکتبه مرعشیه را داشتیم، دانشمند گرامی، جناب آقای سید حسن بروجردی، در گفتگویی، مطلبی فرمودند درباره ضریح چوبی سالم مزار علی بن جعفر (ع)، با تاریخ محکوک ۵۴۸ق (تردید از بنده است)، و انتقال آن به مصر و نگهداری امروزین آن در موزه کرتیلیه در شهر قاهره و این نکته در ذهن این ناچیز بود تا سال ۹۱ که همراه جمعی از اعزه، توفیق سفر به مصر پیدا کردیم، اتفاقا برای زیارت این ضریح چوبی کهن، به این موزه، در کنار جامع کهن ابن طولون هم رفتیم، اما متاسفانه گفتند آن بخش بسته یا در حال ترمیمند (چیزی مشابه آن) لذا قسمت نشد ان را ببینیم ولی نکته مهم آنکه، چطور و چگونه ضریح هزار ساله به این مهمی، در سالهای نه چندان دور، از این کشور* خارج شده و اکنون در مصر نگهداری می‌شود!
--------------
*البته لایخفی، از آنجا که برخی عالمان همچون مرحوم محدث ارموی، مدفن اصلی علی بن جعفر (ع) را مدینه منوره می‌دانند، نه شهر قم، لذا بعید نیست که این ضریح در دوره تسلط آل عثمان بر حجاز، یا پس از قدرت گیری وهابیان در آن ولایات مقدسه، که به زعم خود آنها را مظاهر شرک می‌پندارند، پس از هدم قبور، از حجاز، به مصر برده شده باشد نه از ایران و الله اعلم.