گفتگوهای تراثی (آرشیو)

آقای علوی عزیز!
من دیکته کسی را ازبر نکردم.
حرفی از معنی اگر داری بیار....
عرض کردم که رعایت نمی کنید!
حالا شما تصور کنید که شما خیلی خودی هستید و نسخه دردهای جامعه هم خدمت شماست و من غرب زده به زعم شما علوم نفیستان را رد می کنم!

ممنونم آقای زاهد عزیز. مشکل اصلی من همان نخستین کلمه در سرسوره شعراء است که مفهوم نیست. البته فرمایش شما درباب اعراب مائتین و عشرون صحیح است. فعلا به این نتیجه رسیده ام که کاتب در این سرسوره اشتباها نام شعراء را ننوشته است و احتمالا از سر سهو نوشته است: المائتین ...

عرض سلام و تحیت
و سپاس بیکران از مهر و لطف وافر شما سرکار خانم دکتر عبدی عزیز

آیا اطلاع رسانی شده است که نسخه مزبور تصحیح شده است یا خیر؟

جهت دستیابی به فایل نسخه، جناب آقای قاسمی که زحمت معرفی این نسخه را (در کانال کتابخانه سپهسالار) کشیده‌اند و در گروه نیز تشریف دارند، می‌توانند یاری برسانند؟

جناب ترکاشوند عزیز از این که تاب تحمل یک پرسش منتقدانه را ندارید بیشتر تعجب کردم . نقد متمرکز بر نقطه ضعف است . بنا نبود در این پیام کوتاه از همه نوشته شما تعریف کنم . من همان نقطه ام . تلنگر زیادی برای من بخصوص داشت . این که چرا بعضی به این راحتی حرف میزنند و فکر میکنند تحقیق انیق داده اند . این برایم تلنگر بود . من که بشما توهینی نکردم فقط پرسشی بود از یک نقطه . درود .

ممنونم جناب آقای دکتر خندق آبادی و جناب آقای قندهاری عزیز. لطف کردید.
من برای نگارش یک مقاله تا به حال این همه از دوستان کمک نگرفته بودم. امیدوارم بتوانم روزی محبت شما را جبران کنم.

سلام و درود خدمت دکتر مهروش عزیز. استفاده کردیم از این یادداشت شما که البته احتمالا بخشی از مقاله ای با همین عنوان بوده.
اما جسارتا بنده سوالی دارم. آیا در قرآن هیچ گاه «شهید» به معنای «فردی که در معرکه کشته شده است» به کاررفته؟!
تصور میکنم نه در سوره های مکی و نه در سوره های مدنی چنین کاربردی رایج نیست و این استعمال یکی دو قرن بعد از پیامبر رایج شده است. ممنون میشوم اگر اشتباه میکنم تصحیح بفرمایید

یادداشت استاد دکتر منصوری در باره یادداشت بالا:
آقای جعفریان عزیز سلام و صبح شما به خیر. الان نوشته ی شما را در مورد رمل و تنجیم خواندم. نظر من این است که در دوران حدود آل بویه و قبل از سلجوقیان قهوم غالب در علم همان چیزی است که در اروپا ادامه یافت و منجر به تکامل در مفهوم علم و در نهایت مفهوم مدرنیت در جوامع بشری شد. با توجه به اشرافی که شما در زمیه پ مفهوم علم در دوران اسلامی دارید شاید بشود تحقیقی شروع کرد با جنبه های آماری. مثلا تعداد متون مرتبط با مفهوم «معقولی» از علم و تعداد متونی که از جنس خرافات یا رمل و یا به معنی امروزی شبه علم و یا علم در ذیل تفکر فقهی دانست. شک ندارم پژوهش بدیعی خواهد شد. ممنون می شوم نظر شما را بدانم.

سلام آقای دکتر عزیز.
بنده مدتهاست که از ویس دروس شما استفاده میکنم و واقعا بهره میبرم. خدا به شما جزای خیر بده. 🌹
فقط ای کاش از طریق یک نرم افزار یا ربات تلگرامی حجم فایل ها رو تقلیل بدین تا افراد بیشتری بتونن از فایل ها استفاده کنن. 🌸

حدود یک سال و نیم پیش بود که با دوست ارجمندم جناب آقای دکتر منافیان در باره شرح ایشان بر سه نمط نخست اشارات سخن می گفتم. شاید همان زمان در این پیامستان نیز مطلبی نگاشتم.
🔹 اکنون خبر انتشار این اثر ارزشمند را خدمتتان تقدیم می نمایم. اگر علاقمند به آشنایی بیشتر با دیدگاه های نفس شناختی ابن سینا هستید، این اثر گزینه مناسبی به نظر می رَسد.

🔹 فهرست مندرجات و مقدمه اثر نیز تقدیم به شما علاقمندان حکمت سینوی
حکمت طبیعی

⬇️⬇️

با یاد و نام خدا

توضیح دوست فاضل ارجمند
آقای الوند بهاری درباره یادداشت استاد عبدالله انوار

👇👇👇

ممنونم، آقای طاهری. استاد انوار به‌سلامت باشند و روانِ دکتر رفیعیان غرق رحمت الهی باد!
کسی که در زمره‌ی هم‌اتاق‌هاشان در ساختمان لغت‌نامه از او نام برده و نوشته‌اند «شاعر معروف و داماد مرحوم ملک‌الشعراء بهار» بوده است قاعدتاً همان «یزدا‌نبخش قهرمان» است، نه «قهرمان جهانبخش».

@safinehyetabriz

با سلام و درود مجدد، قربانتان، به هرحال بحثهای زبان شناختی است و اموری کاملا تخصصی، همانگونه که دکتر فتوحی عزیز فرمودند باید ببینید اولا اصل این آوانگاری، در مسیری مانند روند کار حضرتعالی، یا به طور کلی در فرایند تصحیح متون (همان معهود ذهنی) به چه کار میآید؟ با این پیش فرض که آوانگاری به نظر میرسد کاربردی زبان شناسانه بل نهایت گویش شناسانه دارد و طبعا برای اموری وضع شده که اصالتا تحلیل زبان شناختی، بخصوص گویش آن مطلوب و بل مقصود پژوهش است که گویا دست کم در کار بزرگ شما نبایستی تا این حد مطلوب بوده باشد. ثانیا بر فرض ضرورت استفاده از این الفبا (ترنسلیتریشن)، قاعدتاً متفرع بر این است که شما گویش فلان کلمه را میدانید، و با فرض اینکه شما احیانا گویش دقیق امیرخسرو را ندانید یا به طرق دیگری نتوانید لهجه مذکور را به دست آورید، طبعا این روش نباید مفید باشد و به نظر میرسد، در صورت ضرورت بهره گیری از اصل آوانگاری، راهی جز روش فرار به جلوی😊😉 ترنسکریپشن از نوع š, ā و مانند آن نخواهید داشت، چون هم از طرفی گویشهای قرن هشتم امیرخسرو ووو چندان روشن نیست و هم اینکه برای برخی آواها که مثال فرمودید آی بسیار بلند وو شاید در این الفبا چیزی وضع نشده باشد و حتی فراتر بنده نمونه ای هم زدم در این الفبای نسبتا دقیق علمی، بین حرف تلفظ دو حرف ک و گ در دو کلمه کمک و گرگ تفاوتی قائل نشده است ... در نتیجه شما ناگزیر در کارتان از همان پیشنهاد جناب مرعشی عزیز هستید که روش فرهنگ معین را فرموده بودند، ولی پیشنهاد بنده این است که شما برای نمونه در مقدمه رساله، ضمن بحثی که طبعا در زمینه زبانشناختی و گویش شناسی امیر، خواهید داشت، نمونه ای را بر پایه الفبای ببن المللی، بر اساس همان مقدار که در الفبا معین شده (عرض شد خیلی نواقص دارد) بیاورید و احیانا به این نواقص هم اشاره کنید (ضرورت ترسیم و نگارش الفبا و پردازش علمی این حوزه).🙏💐

درباره ارتباط با متن و میزان آگاهی از حیات و محل زندگی و شیوه قلمفرسایی مولف مثالی خدمت شما عرض کنم. قبل از آن بگم که توجه به این مطلب در میان نویسندگان صاحب سبک و پایه گذار حائز اهمیت بیشتری است. و هر چه پیش رویم، مثلا در آثار شعرای بازگشت کمتر بتوان نکته ای درباره زندگی اونها در دبوانهاشون پیدا کرد. خب اگر پیدا بشه بسیار بدیع و جالب توجه است چون زمان زندگی شاعر و سبک تقلیدی او علت این خاموشی و گمنامی است.
اما مثال:
تصحیح منطق الطیر عطار از آقای دکتر شفیعی کدکنی، به اعتقاد برخی بهترین تصحیح این اثر است چرا که ایشان، با توجه به گویش کدکنی رایج در زمان شاعر تصحیح فرموده اند و این به دلیل اشرافی است که بر گویش کدکنی دارند. به این وسیله بسیاری اشتباهات مصححان پیشین گرفته شده و به مقصود شاعر نزدیک شده اند و شده ایم.

👆👆👆فهرست موضوعات مجلدات سی گانۀ گنجینه تاریخ مراغه
جلد اول : مراغه: افرازه رود – سیری در تاریخ مراغه(از آغاز تا پیروزی انقلاب اسلامی) تالیف: یونس مروارید. (بازچاپ)
جلد دوم: فتنه اسماعیل سیمیتقو در مراغه و دیگر ولایات آذربایجان (بخش اول:رسایل و خاطرات).به کوشش: دکتر جلال جلال شکوهی،دکتر یوسف بیگ باباپور،امیر چهره گشا.
جلد سوم: فتنه اسماعیل سیمیتقو در مراغه و دیگر ولایات آذربایجان(بخش دوم:اسناد و مکاتبات).به کوشش: دکتر جلال جلال شکوهی،دکتر یوسف بیگ باباپور،امیر چهره گشا.
جلد چهارم: شرح وقایع حمله شیخ عبیدالله کرد به مراغه و دیگر ولایات آذربایجان(بخش اول). به کوشش: دکتر جلال جلال شکوهی،دکتر یوسف بیگ باباپور،دکتر مسعود غلامیه،امیر چهره گشا.
جلد پنجم: شرح وقایع حمله شیخ عبیدالله کرد به مراغه و دیگر ولایات آذربایجان(بخش دوم). به کوشش: دکتر جلال جلال شکوهی،دکتر یوسف بیگ باباپور،دکتر مسعود غلامیه،امیر چهره گشا.
جلد ششم: شرح وقایع حمله شیخ عبیدالله کرد به مراغه و دیگر ولایات آذربایجان(بخش سوم). به کوشش: دکتر جلال جلال شکوهی،دکتر یوسف بیگ باباپور،دکتر مسعود غلامیه،امیر چهره گشا.
جلد هفتم: میراث مکتوب مراغه (مولفان و کاتبان) بخش اول. به کوشش: دکتر یوسف بیگ باباپور، دکتر منصور پور موذن.
جلد هشتم: میراث مکتوب مراغه (مولفان و کاتبان، نسخ چاپ سنگی). بخش دوم. به ضمیمه معرفی آثار حسن بن عبدالرحیم مراغی و میر فتاح حسینی مراغی. به کوشش: دکتر یوسف بیگ باباپور، دکتر منصور پور موذن.
جلد نهم: میراث مکتوب مراغه (میراث خواجه نصیر و رصد خانه مراغه)بخش سوم،قسمت اول. به کوشش: دکتر یوسف بیگ باباپور.
جلد دهم: میراث مکتوب مراغه (میراث خواجه نصیر و رصد خانه مراغه)بخش سوم،قسمت دوم. به کوشش: دکتر یوسف بیگ باباپور.
جلد یازدهم: میراث مکتوب مراغه (میراث خواجه نصیر و رصد خانه مراغه)بخش سوم،قسمت سوم. به کوشش: دکتر یوسف بیگ باباپور.
جلد دوازدهم: رجال و مشاهیر مراغی (از کهن ترین اعصار تا روزگار معاصر).تالیف و تحقیق: دکتر مسعود غلامیه، دکتر یوسف بیگ باباپور.
جلد سیزدهم: تذکره شعرای مراغه(از کهن ترین اعصار تا روزگار معاصر) مزارات، مساجد و هنر معماری در مراغه. تالیف و تحقیق: دکتر جلال جلال شکوهی، دکتر یوسف بیگ باباپور.
جلد چهاردهم: میراث شکوهی ها (میرزا مهدی و میرزا حسن). به کوشش: دکتر جلال جلال شکوهی، دکتر یوسف بیگ باباپور،دکتر مسعود غلامیه.
جلد پانزدهم: تعلیم و تربیت در مراغه. تالیف و تحقیق: دکتر جلال جلال شکوهی، دکتر یوسف بیگ باباپور، دکتر مسعود غلامیه، ناظم عزیزی.
جلد شانزدهم: انقلاب مشروطه در مراغه. تالیف و تحقیق: دکتر جلال جلال شکوهی، دکتر مسعود غلامیه، دکتر یوسف بیگ باباپور.
جلد هفدهم: حزب توده و فرقه دموکرات در مراغه. تالیف و تحقیق: دکتر جلال جلال شکوهی، دکتر منصور پور موذن، دکتر یوسف بیگ باباپور.(ضمیمه: نگاهی به زندگی سید کمال الدین علوی، از دکتر منصور پور موذن).
جلد هجدهم: مراغه از نگاه دوربین عکاسی، سفرنامه مظفری به مراغه(به کوشش: دکتر مسعود غلامیه، دکتر یوسف بیگ باباپور). طب و طبابت در مراغه(از دکتر جلال جلال شکوهی، دکتر مسعود غلامیه، دکتر یوسف بیگ باباپور).
جلد نوزدهم: مجموعه مقالات در حوزه مراغه پژوهی (جستارهایی در میراث اسلامی مراغه) به کوشش: دکتر جلال جلال شکوهی، دکتر یوسف بیگ باباپور، دکتر مسعود غلامیه.
جلد بیستم: مجموعه مقالات در حوزه مشروطه (از کهن شهر مراغه تا دارالسلطنه تبریز) به کوشش: دکتر جلال جلال شکوهی، دکتر یوسف بیگ باباپور، دکتر رحیم نیکبخت.
جلد بیست و یکم: مجموعه مقالات مستشرقین پیرامون رصد خانه مراغه (ضمیمه: زیج ایلخانی به خط اصیل فرزند خواجه نصیرالدین طوسی). به کوشش: دکتر جلال جلال شکوهی، دکتر یوسف بیگ باباپور، دکتر مسعود غلامیه.
جلد بیست و دوم: مجموعه آثار اسماعیل حمیدیه(نشید) و دامادش ساحر.
جلد بیست و سوم: مجموعه آثار اوحدی مراغی (بازچاپ دیوان اوحدی به تصحیح مرحوم سعید نفیسی و تحفه الملوک اثر تازه یابی از اوحدی). به کوشش : دکتر یوسف بیگ باباپور.
جلد بیست و چهارم: تاریخ عکاسی در مراغه و آلبوم علیخان والی عکاس. به کوشش: دکتر یوسف بیگ باباپور، دکتر مسعود غلامیه.
جلد بیست و پنجم: مراغه در نقشه های تاریخی/ منتخب غزلیات اشرف مراغی/ مجالس تعزیه مجرم مراغی/ مراغه در مطبوعات دوره قاجار. به کوشش: دکتر جلال جلال شکوهی، دکتر یوسف بیگ باباپور، دکتر مسعود غلامیه.
جلد بیست و ششم: اسناد حکومتی و شرعی مراغه/ اسنادی از صمد خان شجاع الدوله به کوشش: دکتر یوسف بیگ باباپور، دکتر مسعود غلامیه.
جلد بیست و هفتم: اسنادی از خاندان حسینی مراغه، اسنادی از مراغه دوره قاجار و پهلوی اول در مجلس، اسنادی از تاریخچه کتابخانه عمومی مراغه. به کوشش: دکتر منصور پور موذن، دکتر یوسف بیگ باباپور، دکتر مسعود غلامیه.

مصاحبه ی اقای شاه حسینی
رئیس تربیت بدنی دولت بازرگان


آیت‌الله زنجانی در دوره‌ای که دکتر مصدق در حصر بود نیز با ایشان ارتباط داشت؟



حاج آقا زنجانی از طریق آقایان احمد و غلامحسین مصدق با دکتر مصدق در ارتباط بود. ارتباطات در حدی بود که روزی احمد مصدق آمد و نامه‌ای به زنجانی داد و بسته‌ای هم گذاشت. من آنجا نشسته بودم و دیدم که زنجانی گفت آقای مصدق این پول‌ها را برای نماز و روزه قضا شده خانمشان که فوت کرده‌ دادند و در این نامه هم ذکر کردند. زنجانی به من گفت شما فردا به مشهد بروید، این نامه را به آقای میلانی بدهید چون بخشی از آن را برای ایشان نوشته‌اند و این پول‌ها را هم به ایشان بدهید. من رفتم و این کار را انجام دادم. یک بار دیگر هم قبل از کنگره جبهه ملی که دکتر مصدق فقط می‌توانست از قلعه احمدآباد خارج شود و در باغ انگوری قدم بزند، آقای زنجانی به مصدق نامه‌ای نوشت و به من گفت در کنار قلعه احمدآباد مزرعه‌ای هست متعلق به آقایی به نام کاشانی، بروید آنجا و نامه را بدهید و پاسخ را دریافت کنید و برگردید. من رفتم و دو روز در مزرعه آقای کاشانی ماندم که مجاور املاک آقای دکتر مصدق بود. وقتی آنجا رسیدم، آقای کاشانی ساعت ۸/۵ صبح گفت برویم دیدن آقای مصدق. انتهای باغ آقای کاشانی باغ انگوری بود که مصدق آنجا قدم می‌زد. وسط باغ ایستادیم که آقای مصدق از در بالای باغ وارد شد، ظاهرا مطلع بود که قرار است من بروم. سلام کردم و کاغذ را دادم و وقتی گرفت گفت شما تا کی هستید؟ گفتم تا فردا هستم. گفت فردا همین ساعت همین جا بیایید. فردا‌‌ همان ساعت رفتم و تنها حرفی که به من زد این بود که شما هم در این جبهه (ملی) هستید؟ گفتم بله افتخار دارم. پرسید شما در تهران هستید؟ گفتم بله، گفت اسم شما؟ گفتم شاه‌حسینی هستم. دیگر چیزی نپرسید و من هم چیزی نگفتم. نامه را گرفتم و آوردم و به آقای زنجانی تحویل دادم. البته نه می‌دانستم محتوای این نامه‌ها چیست و نه درصدد بودم اطلاع داشته باشم. این موضوع دو بار طرف یک ماه و نیم اتفاق افتاد و باز به‌‌ همان باغ رفتم و دیگر هم خدمت ایشان نرسیدم.





روز ۱۴ اسفند ۱۳۴۵ چطور از درگذشت دکتر مصدق مطلع شدید؟



آقای رادنیا به من تلفن کرد و گفت چه نشسته‌اید که آقای مصدق فوت کردند. می‌دانستیم که دکتر مصدق بیمار بود و در بیمارستان نجمیه تهران بستری بود. آقای زنجانی قصد ملاقات با ایشان را داشت که توفیق پیدا نکرد. فقط داریوش فروهر و پروانه اسکندری و کاظم حسیبی توانستند در بیمارستان دکتر مصدق را ملاقات کنند. یکی دو بار که آقای مصدق را به حوالی قیطریه برای هواخوری می‌بردند، برخی ایشان را دیده بودند. بعد از شنیدن خبر فوت آقای مصدق به منزل حاج سیدرضا زنجانی رفتم که گفتند آقای زنجانی با رادنیا رفته‌اند. عصر دوباره به منزل ایشان رفتم که آقای زنجانی گفت که صبح که مطلع شدم گفتم کاری کنید که فردا تشییع برگزار شود و طوری شود که مردم باخبر شوند. غلامحسین مصدق با پروفسور عدل مذاکره کرده و گفته که وصیت پدرم این بوده که او را در آرامگاه شهدای ۳۰ تیر در ابن بابویه دفن کنند، پروفسور عدل به ملاقات شاه رفت و شاه گفت نه، در‌‌ همان قلعه‌ای که زندگی می‌کرد‌‌ همان جا دفن کنند، مراسم هم نمی‌خواهد. در نتیجه پروفسور عدل به دولت گفت و دولت هم ممانعت کرد. ۷، ۸ نفر اولی که از خبر مطلع شدند خودشان را به آنجا رساندند، فروهر و حسیبی و حق‌شناس توانستند در تشییع شرکت کنند.





آیت‌الله زنجانی در مصاحبه‌ای با روزنامه اطلاعات (۱۳ اسفند ۵۷) گفته بود: «من پیشنهاد کردم جنازه را در بیمارستان غسل بدهیم و بی‌سر و صدا، شبانه در سرقبرآقا که مقبره امام جمعه اسبق تهرانست به خاک بسپاریم، این پیشنهاد دو علت داشت: یکی آنکه مرحوم مصدق با خاندان امامی خویشاوند بود و از جهت دفن اشکالی پیش نمی‌آمد. دیگر اینکه سرقبرآقا وسط شهر بود و من می‌خواستم قبر دکتر مصدق در میان مردم باشد، بعد دکتر غلامحسین مصدق وصیت‌نامه را آورد و خواندیم، معلوم شد طبق وصیت باید جنازه آن مرحوم در ابن بابویه در مزار شهدای سی تیر به خاک سپرده شود. البته اطلاع دارید که اجازه ندادند و رژیم شاه حتی از مرده دکتر مصدق هم وحشت داشتند! بدین ترتیب در‌‌ همان احمدآباد که تبعیدگاه او بود به خاک سپرده شد.»



آن قبرستان در انتهای خیابان سرقبرآقا بود و آن «آقا»، پدربزرگ همسر دکتر مصدق، حاج آقا امامی امام جمعه اول تهران بود. پیشنهاد شد آقای دکتر مصدق را در قبرستان سرقبرآقا دفن کنند و بعد هم طبق وصیت‌نامه دفن ایشان در ابن بابویه مطرح شد، اما بالاخره در‌‌ همان احمدآباد دفن شد.





و شما به مراسم تشییع نرسیدید؟



ما به مراسم تشییع ایشان نرسیدیم. حدود ظهر بود که آقای مصدق دفن شد.

🔸استاد شریعتی نقل می‌کردند که یک روز حضرت آیة الله میلانی مرا فراخواندند و فرمودند: آقای پروفسور میراحمدعلی از علمای پاکستان، قرآن را به انگلیسی ترجمه کرده و مقدمه‌ای بدان نگاشته و درباره تحریف قرآن از علمای بزرگ و مراجع سؤال کرده است تا فتاوا و آرای آن‌ها را در مقدمه ترجمه خویش ثبت کند؛ از ما نیز پرسیده است و من اکنون حال و مجال چنین کاری را ندارم. شما بنویسید. من گفتم: آقا! شما مرجع هستید. لازم نیست به تفصیل بنویسید و بحث کنید، شما باید فتوا بدهید. یک سطر کافی است که نظر نهایی شما را منعکس کند. فرمودند: نه، می‌خواهم مفصل باشد. به یکی دیگر از آقایان هم گفته‌ام. شما هم زحمت بکشید. من می‌خوانم و هرکدام را پسندیدم، به عنوان نظر خودم می‌فرستم. من نوشتم و خدمتشان بردم. در دیدار بعدی بنده را مورد لطف قرار دادند و گفتند: نوشته شما بسیار خوب بود. همان را فرستادم. به همین سبب آیة الله میلانی به مرحوم استاد شریعتی عشق می‌ورزید.

(استاد محمد علی مهدوی راد)

@bazmeghodsian