گفتگوهای تراثی (آرشیو)

چشمه ٔ زرد. [ چ َ / چ ِ م َ / م ِ ی ِزَ ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) کنایه از جام شراب زرد.کنایه از جامی که در آن شراب زرد باشد : 
یکی جام پرباده ٔ خسروان 
بکف برنهاد آن زن پهلوان 
بیاد سپهبد بیکدم بخورد
برآورد از آن چشمه ٔ زرد گرد

احتمالا شراب زرد سابقه دارد.

درود. مصراع دوم چیست؟ به مردی نگه داشت خود را به زین\ شده کوته از روی اندوهگین

شده گونه از رومی اندوهگین

شاید گونه به معنای رخ باشد

ولی شده گونه از روی اندوهگین یعنی چه؟

شده گونه از روی اندوهگین. در عین حال واژه گونه نیز از کلمات متون حماسی نیست

شاید هم ضبط چنین است: شده گونه از اوی اندوهگین؟؟؟

«شده گونه از روی اندوه‌گین»
«شده» به معنای «رفته» است:
رنگ (گونه) از روی اندوه‌گین او «شده» (رفته) بود.

حریف هم اندوه‌گین بود، هم رنگ از رخش رفته بود.
شاعر می‌خواسته ایهامی هم بسازد.
با احترام.

وجه تسمیه ماههای عربی
ماه صفر را صفر می گویند بخاطر زرد گونه شدن وبا زدگان
از نسخه خطی ابوریحان بیرونی، تصحیح شده دکتر ادوارد ساشااو!

سلام شاید این گونه باشد:
سیم زنخدان ببین و یاد برین کن
شاید منظور از برین، بهشت باشد یا این که دو پهلو که دومی مناسب تر به نظر می رسد.

سلام. در میراث حدیث شیعه (ج۱، ص۳۶۹) به این صورت نوشته شده.
به نظرم برخی موارد نیاز به تجدید نظر دارد، مثلا شاید بعد از الفاضل، البارع التقی باشد. و شاید به جای ببلدة ببلدتنا باشد.

سلام و احترام
نشان تأخّر و تقدّم است.
در آغاز مصراع دوم نیز "م" آورده شده که نشان از تقدّم مصراع دارد و این حرف در آغاز مصراع اول "خ" است.
باید جای دو مصراع با یکدیگر جابجا گردد.

والا از آنجا که تصحیحات دارد بعید هم نیست، اما خط جامی کمی متفاوت است
ولی شاید سریع نوشته شده باشد و در دوره خاصی از زندگی.

نمونه دیگر که با کمک دوستان خوانده شده:
خواب راحت شد از آن دیده که دیدن دانست
رنگ زردی نکشد هر که حنایی دارد

سلام علیکم

رنگ زردی نکشد هر که حیایی/ حنایی دارد

ظاهرا اگر مرحومِ شاعر "ندارد" به کار برده بود می توانست معنایی صحیح از آن مستفاد شود حال آنکه فعل، "دارد" است. یعنی شاعر فرموده هر که حیایی دارد به رنجِ رخِ زرد مبتلا نمی شود که این معنا مغایر با سیاقِ معناییِ بیت است. لذا واژه ی "حیا" در این مصراع منتفی است.

بر همین منوال اگر مصرع با واژه ی "حنایی" خوانده شود، معنایی درست به دست می دهد.
🌷

محرومم از یاد رخش امروز از حرف...(کلمه ی آخر مصراع ،کامل دیده نمی شود.شاید "طرب"بوده باشد)
دارد سیه درچشم من فریادِ سگ مهتاب را
وقتست کز مژگان تر خونابه بر دامن چکد
تا کی عنان داری کند مشتِ خسی سیلاب را؟
معشوق آتشپاره ام با خویشتن هم صاف نیست
گاهی زخود برگشتنی باشد شراب ناب را

سلام
کَه =کاه (" مشبه بهِ" چهره ی عاشق که زرد و زارِ مشتاقی و مهجوری است)
چهره ام از زردی همچون کاه است و اشک ها نیز خشت زیر سرم را به گِل تبدیل کرده است
و جانم را بوی این ملاط کاهگل زنده می دارد.