معمول «نسخه اساس» است، به وضوح میبینیم،دانشجو به جای اینکه هشتاد درصد انرژی و تأکیدش بر روش کار باشد، نود درصد، درگیر متن است! یا برای مثال دانشجوی دکتری که متنی را برای تصحیح برداشته، به جای اینکه هشتاد درصد وقت و انرژی اش را برای مقدمه رساله اش بگذارد که تحلیل محتوا و روش شناسی مولف و اثر و استخراج نکات بدیع و
ارائه نظریه ای جدید درباره موضوعات این چنینی و نیز تبیین علمی روند کار و روش تنقیدی خود در فرایند تصحیح باشد (میدانیم در جهان امروز، نقطه ثقل دوره دکتری، تاکید بیشتر بر روش شناسی است = اصالت روش)، تمام وقت با کلنجار رفتن وی با متن و.خوانش و مفهوم آن ووو میگذرد، البته باید اعتراف نمود، از آنجا که شاکله ذهنی اساتید دانشگاههای ما متن محور است (اصالت متن)، دانشجو هم به تبع این خصیصه، تنها چیزی که خیلی اهمیت میدهد متن است تا روش ... با پوزش از تطویل??
ارائه نظریه ای جدید درباره موضوعات این چنینی و نیز تبیین علمی روند کار و روش تنقیدی خود در فرایند تصحیح باشد (میدانیم در جهان امروز، نقطه ثقل دوره دکتری، تاکید بیشتر بر روش شناسی است = اصالت روش)، تمام وقت با کلنجار رفتن وی با متن و.خوانش و مفهوم آن ووو میگذرد، البته باید اعتراف نمود، از آنجا که شاکله ذهنی اساتید دانشگاههای ما متن محور است (اصالت متن)، دانشجو هم به تبع این خصیصه، تنها چیزی که خیلی اهمیت میدهد متن است تا روش ... با پوزش از تطویل??
