گفتگوهای تراثی (آرشیو)

? کتابی که بلای عمر «مجتبی مینوی» شد

... و خلاصۀ شاهنامه را هم با مرحوم فروغی درست کردیم و «شاهنشاهی ساسانیان»، اثر کریستن سن را ترجمه کردم، و چه خوب شد که پس از چاپ این کتاب برای دو ماهی به لندن رفتم، چون که این کتاب، اگر چه هیچ ربطی به اوضاع فعلی دنیا ندارد، بلای عمر بنده شده بود. بنده در لندن بودم که کتاب «شاهنشاهی ساسانیان» توقیف شد... توقیف کتاب باعث تعجب کریستین سن هم شده بود، و طی نامه ای به من نوشت که:«شنیده ام که کتاب من بلافاصله پس از چاپ توقیف شده است، آیا می توانید بگویید علت آن چیست؟» و بنده جواب دادم که: «علت توقیف کتاب برای بنده هم روشن نیست. شما در ایران کسانی دارید. می توانید علت توقیف کتاب را از آنها بپرسید. اگر خود من نامه بنویسم و سوال کنم؛ حتماً بی جواب خواهد ماند». پس از چندی باز از کریستن سن نامه ای دریافت کردم که نوشته بود: «دوستانم تحقیق کرده اند، و می گویند چون وزارت معارف اغلاطی در این کتاب دیده، آن را توقیف کرده». پس از چندی بنده نامه ای به وزارت معارف نوشتم که بلاجواب ماند. به چهارده شخص مختلف هم نامه هایی فرستادم که همه بی جواب ماند، و نامه ای هم به دربار فرستادم و شکایت کردم، و فقط جواب نامه ای که به دربار نوشتم به امضای علی اصغر حکمت رسید، که نوشته بود: «چون کتاب شما اغلاط زیادی داشت، وزارت معارف آن را توقیف کرد». در جواب نوشتم که: «این اغلاط را به بنده اطلاع بدهید تا تصحیح کنم». اما دیگر جوابی نیامد.

منبع: زندگی نامه و خدمات علمی و فرهنگی استاد مجتبی مینوی، صص18-19.
@Ketabpazhohi

بنده به عنوان خواهر کوچک شما که در مقطع ارشد رشته نگارگری درس می خوانم و همزمان طلبه دینی هم هستم عرض می کنم که چون دغدغه های شمارا داشتم قبل از شروع این هنر درباره حرمت و... آن مطالعه و بررسی و استفتا کردم و بعد چون تشخیص دادم از این هنر می توان در راه رساندن مفاهیم دین و معصومین ع بهره برد به آن پرداختم. زمان امروز اقتضائات خود را دارد. این دغدغه مندی دوستان در این حوزه بسیار ارزشمند است و به همین علت رهبری هم به لزوم پژوهش در فقه هنر در سالهای اخیر زیاد تاکید داشتند.

کلامتان دقیق و از دیدگاه تخصص بود ولی نمیدانم آن روایت را که در بالا عرض کردم دیده اید یا خیر وقتی انسان روایاتی امثال روایت اهلیلجه را میبیند متوجه میشود که غیر از این نمیتواند باشد و غیر از منبع وحیانی منبع دیگری نمیتواند داشته باشد و دید تقدس خود به خود به وجود نیاکده ضمن اینکه فرمایشتان صحیح است و نباید این دید تقدس به علم مانع باشد

جسارتا چرا باید طب سنتی داشته های خود را به پزشکی جدید ارائه دهد؟
این کار خود یعنی وادادگی
وگرنه طب سنتی یک روش درمانی است و طب جدید یک روش درمانی و طب سوزنی یک روش درمانی و ....
بنده مشکل منطقه خود را مطرح نکردم عرض کردم که نکته کلامم در گزارش درمان و اثرات داروهاست که فرمودید آزمایش شود که میگویم این گیاهان و روش ها سالیانیست امتحان پس داده اند و این روشهای طب جدید است که چون ریشه در وحی ندارند روز به روز توسط خود پزشکان منسوخ میشوند و به تاریخ میپیوندند و در حقیقت ما انسانهای این دوره وسیله ای برای انجام آزمایشات اثرات دارویی پزشکی جدید شده ایم که امروز میگویند خوب است و فرا میگویند خیر تحقیقات نشان میدهد فلان عوارض را داشته
اگر تحقیقی کوچک در موارد مطرح در طب سنتی مثل بادکش و یا زالو و یا ...بکنید میبینید که چقدر غرب که متاسفانه برخی پزشکان ما جز گفته های آنان را قبول ندارند دارد روی این روشها کار میکند نمونه اش را هم در انجام بادکش در المپیکی که گذشت دیدیم یا میتوانید ببینید که در اروپا چقدر زالو را در بسته بندی شکیل میفروشند یا پقدر در روسیه و المان استخر پرورش زالو احداث کرده اند


نمیدانم کجای پیامم را میفرمایید کنایه داشته شاید اشتباه برداشت کردید و شاید هم حواسم به کلمات نبوده که دو پهلو هستند.شرمنده

شما از کجا می دانید بنده در این باره تحقیقاتی را داشته ام یا خیر
به نظر می رسد شما اندکی باید به تحقیق بپردازید چرا که جواب بنده را نفرمودید
بنده بیان دلیل نمودم شما با این عبارت تند و عجولانه خود نمی دانم بدنبال چه چیزی هستید
بجای این فرمایشات تخریب گر جواب را بفرمایید
اینهایی که گفتم این هییت بطلمیوس که شما دلداده آنید را در هم فرو نریختند ؟
ثانیا بنده اصطلاحاتی را عرض کردم اگر متوجه نشدید بفرمایید توضیح دهم
اگر شما آشنا نیستید همه را مانند خود نپندارید

عرض ادب
بله بدون تردید استاد توفیقی از برجسته ترین و بزرگترین اساتید مطالعات اسلام و مسیحیت است خداوند ایشان را حفظ فرماید .
اما آنچه بنده حقیر از نوشته جات ایشان دیده و خوانده ام چیزی دیگر را می رساند .
ایشان خود به محققین این عرصه کمک هم کرده و می کند و از بعضی
شنیدم که برای کاری در این حوزه شخصی را تشویق هم کرده بودند .
ایشان درباره فخر الاسلام و نوشته های او مقاله ای تدوین نموده و آن را در مجله هفت آسمان به طبع رساندند .
به فرض اینکه برخی از این آثار ضعیف باشد اما اینطور نیست که همه آن نگاشته ها ضعیف باشد و این در هر پهنه ای اجتناب ناپذیر است .
اما براستی چرا مستشرقین این گونه آثار را به چاپ می رسانند ؟؟
اگر نگوییم که دلیل چاپ این آثار توسط مستشرقین مغرضانه است .
در مقابل نظر جناب استاد توفیقی عزیز نظرات دیگری از محققان این حوزه هم هست .
با توجه به روحیه ای که از شما می شناسیم خواهشی از حضرتتان دارم و آن این است که آن فهرست را منتشر فرمایید که برای محققان این حوزه بسی سودمند است .
با کمال احترام ??

جناب امینی عزیز شما به کلام شاعر به واسطه کتابت کاتب دسترسی دارید . و این کتابت در بسیاری جای ها درست و در بسیاری موارد نادرست است. اگر بی واسطه از زبان شاعر می شنیدید یا متن مورد تایید شاعر آن وقت حرفتان درست در می آمد . بنده نیز که قصد تحریف ندارم . در این فاصله جستجویی کردم هیچ مورد شعری نیافتم که براه در شعری آمده باشد واز شما عذر خواهی کنم و همداستانتان شوم . حتما اگر موردی را بفهمم (البته دیرفهمی هم مشکلی دیگری است که بنده دارم) و بر فهمیده خودم مرجح باشد پذیرا خواهم بود و احسنت خواهم گفت.

سلام علیکم

در غیاب اساتید بنده کلماتی عرض کنم

به شکل کلی کتابخانه محل نگهداری بر اعتبار نسخه نمی افزاید.
اعتبار نسخه به چیزهایی چون خط مولف و تاریخ کتابت و دقت کاتب و ... اینها است.

اما نکاتی هست، مثلا به فرض اگر تمام کتب یک کتابخانه تماما کتابت قرن 7 و پیش از آن باشد از این نظر میتوان گفت کتب این کتابخانه معتبر است. یا مثلا تمام کتب یک کتابخانه بالفرض نسخ به خط مولف باشد. یا مثلا یک کتابخانه کتابخانه ای سلطنتی باشد که کتب آن دستچین شده باشد و همچنین از نظر تذهیب و خط و نگارگری و امثالهم مهم باشد و ....

چه بسا کتابخانه ای مهم چون سلیمانیه و ... که نسخه های بسیار کم ارزش را هم در خود جای داده باشد. و چه بسا کتابخانه ی نه چندان مطرحی که شاهنامه فلورانس و ... در خود جای داده باشد.

در کل ارزش نسخ خطی را چنانکه عرض شد تاریخ کتابت و ... تعیین میکند.

با عرض سلام و احترام.
بله صحیح می فرمایید. این مشخصات در سایت کتاب مجلس هست. بنده اشتباه کردم. معذرت.
روی شناسنامه کتاب که کلک می کنم، مرتب به صفحه اول برمی گردد و فایل باز نمی شود. دیروز هم یکی از هم تراثیان گرامی گروهمان هم به تفصیل این مشکل را شرح دادند.
با عرض معذرت از شما. ???

اقای دکتر
مدعای شما این است که چطور می شود چنان زنی معنای ان عبارت را نفهمد و چادر سر کند و به نزد پیامبر برود
من عرض کردم چرا دور از ذهن باشد وقتی کسی مثل ابن عباس که مرجع خیلی ها برای تفسیر بود معنای فاطر را نمی دانست

زنده شدن برخی از روش های کهنه حتی در لباس جدید، راه به جایی نخواهد برد و به اساس دین هم لطمه خواهد شد، هرچند برای کوتاه مدت، جریانی را پدید خواهد آورد و بساطی راه خواهد انداخت و کسانی را خوشحال خواهد کرد که هزینه هایی که می کنند، نتیجه دارد.
راستش بنده در صدد پاسخ دادن به نوشته های پراکنده شما که به نظرم همچنان مشکل اصلی آن عدم درک درست ادعای بنده است، نمی پردازم. چون ثمری هم ندارد. این را باز هم تکرار می کنم که بنده قصد دادن تئوری تازه ای ندارم. هدف این است که اشکال کار را بفهمیم و از این که صدها بار اشکال روی اشکال جواب دهیم ولی بنیادها بی اساس باشد، بپرهیزیم. فهمیدن اشکال کار، بسیار مهم تر از این است که بخواهیم نفهمیده، تئوری تازه ای برای آینده بدهیم.
در پایان می خواهم خدمت شما استاد محترم عرض کنم از قضا، این کارهایی که شما از آنها یاد می کنید و نامش را مباحثات می گذارید، مهم ترین عیبش این است که باز هم عیب ها را می پوشاند و باز هم ما به همان وضع ادامه خواهیم داد و هیچ نوع تحولی را برنخواهیم تافت.
@jafarian1964

🔹 فارابی در آثار خود به نحو پراکنده مطالبی آورده که می توان با جمع کردن آن بصیرت هایی در مبانی نظری طب به دست آورد. یکی از این آثار التعلیقات است. اثری که پیشتر هم در اختیار بود ولی گاه مواردی از آن با تعلیقات بوعلی در هم آمیخته بود. دوست ارجمند و محقق توانمند جناب آقای دکتر موسویان ویراستی دقیق از این اثر فراهم آورده اند. فارابی در این اثر نکات جالبی در باره طب نظرى عرضه کرده است.

🔹 دو سه رساله کوچک هم در این زمینه به فارابی منسوب است. دست نویس این رسایل را هم به دست آوردم. علاوه بر تصحیح و انتشار این رسائل، شایسته است در وجه انتساب این آثار به او تحقیقی صورت پذیرد. مسئله انتساب آثار به فارابی از دیرباز محل سوال بوده. گفته اند برخی آثار او در بغداد رایج بوده و برخی در خراسان. امروزه با پژوهش های صورت گرفته می دانیم "فصوص الحکمة" نمی تواند از فارابی باشد. این دیدگاه دیگر منحصر به مستشرقان نیست و عالمان دینی چون دو استاد بزرگوار بنده آیت الله سعادت مصطفوی و استاد یزدان پناه نیز بر چنین نظری هستند. در انتساب الجمع بین رأیی الحکیمین نیز تردید شده. مقاله مروان راشد در این باب خواندنی است.

رنگ در بررسی امثال این عمامه نمی تواند ملاک باشد چون باید تاثیر عوامل محیطی و گذشت زمان را در نظر گرفت، که ممکن است، رنگ در طول زمان آن از بین برود، اما فرمایش جناب عالی هم درسته، جامه امامان شیعه ویژگی ها ومشخصات خاص خود را دارد که شما از بنده بهتر می دانید، در کل باید این عمامه را از منظر نمادشناسی، تاریخی و ... بررسی کرد، آنچه مشخص است، آن که انتساب این عمامه به حضرت علی (ع) صحیح نیست، اما هدف از انتساب این عمامه به علی (ع) مهم تر به نظر می رسد.

سلام بنده مقصود شما را ازعبارت ((کتاب نویسنده ))متوجه نمی شوم،بنده دیدم که این کتاب در گروه است، چگونه می توان تهیه کرد ،شما یا دیگری گفتید و گفت که این اثر به صورت دستنویس است،من گفتم مصصح دارد ،یعنی جایی باید طبع شده باشد،دگر نمی دانم لُغز گفتن شما را سبب چه بود(ظاهرا مصحح.....)؟؟

با معذرت، جسارتا، این سوال را دوستی ترک از خارج از کشور در تحقیق ریشه های زبانشناسی از بنده پرسیده اند. البته ایشان می دانند که بنده ترکی در آن حد نمی دانم. صرفا از این جهت که آن را در این گروه و گروه های مشابه،مطرح کنم تا به امید اینکه متخصصان زبان ترکی شاید پاسخی داشته باشند. در مورد ترکی جغتایی یا آذری یا ایغوری هم بنده به متخصصان آن زبان مراجعه کردم چون خودم نمی دانستم. شرمند نه ماهی قسمت آن بنده خدا شد نه مهارت ماهیگیری!! البته از استاد لوامع متشکرم.

مُجدر که به فرد آبله رو میگویند، و آن میتواند عنوان فردی باشد که در کودکی آبله مرغان گرفته و از باب تواضع یا شهرت یا نگره صوفیانه تخلص خود را مجدر قرار داده باشد، با همه این توصیفات عرض کردم مجدِ انتخابی شما قطعا بهتر است😊

و علیکم سلام و ممنون از فرمایشات مفیدتان استاد گرامی
و مطلبی که بنده در موردش قید کردم مربوط به خصوص خود قائل «حدثنا» از شیخش است، و مطلب جناب عالی - آن طور که بنده متوجه شدم - مربوط به صورت یا حالت «تعلیق» - که در علوم حدیثی اورا «معلَّق» خوانند - می‌باشد، به مانند این که صاحب کتابه گوید:« وقال فلان حدثنا فلان...»، و او این فلان اول را ندیده باشد یا آن حدیث را از او نشنیده باشد.

متشکر از تذکر شما،با آن حدیثی که شما از نهج البلاغه ارسال کردید اشتباه کردم (يَهْلِكُ فِيَّ رَجُلَانِ؛ مُحِبٌّ مُفْرِطٌ، وَ بَاهِتٌ مفتَر) که معنای آن هم مشخص بود (گروهى آن حضرت را خدا دانسته اند که به غُلات معروف شده اند) نه استفاده ای که شما کردید و موید همان حدیثی بود که بنده ارسال کردم (ما را خدا ندانید و هر چه خواستید در فضائل ما بگویید)
حدیثی که بنده فرستادم از حدیث مقام نورانیت و بحار الانوار بود، حالا شما می فرمائید سندی ندارد پس بنده هم به خودم اجازه میدم به شما عرض کنم جایی که معرفت ندارید سکوت پیشه کنید و ناراحت نشوید، چون شما حدیث شناس نیستید.و بالاتر فرمودید که (من منتقد ادبی هستم)
🙏

⭕️ "در عدالت من سر سوزنی از حق شما را نمی خورم،به شما هم اجازه نمی دهم که سر سوزنی از حق مرا بخورید. در این جا من با شما برابرم. اما در شفقت من سر سوزنی از حق شما را نمی خورم و بخشی از حق خودم را، عند اللزوم، می خواهم به شما ببخشم ولی بالاتر از شفقت و عشق، این است که انسان برای خودش شانی در زندگی قائل نباشد."

✍️ مصطفی ملکیان

🔹در عدالت من سر سوزنی از حق شما را نمی خورم،به شما هم اجازه نمی دهم که سر سوزنی از حق مرا بخورید. در این جا من با شما برابرم. اما در شفقت من سر سوزنی از حق شما را نمی خورم و بخشی از حق خودم را، عند اللزوم، می خواهم به شما ببخشم. به شفقت در تعبیر دینی، احسان و در آئین مسیحی به آن عشق می گویند. این احسان یا عشق یا شفقت، یعنی من سر سوزنی از حق تو را نمی خورم اما یک بخشی از حق خودم را هم می خواهم به تو ببخشم؛ یعنی اگر شما یک سیلی در گوش من زدید، عدالت اقتضا می کند که من، یک سیلی با همان شدت و قوت در گوش شما بزنم. این ما را با یکدیگر هم طراز می کند. اما اگرگفتند بیا عفو بکن، عفو یعنی این که می توانستی سیلی را بزنی اما از حق خودت، به نفع طرف مقابل، صرف نظر می کنی.

🔹 این یعنی این که من باید خودم را از شما، مقداری کمتر بدانم. عفو فرقش با قصاص، به معنای دقیق حقوقیش که عدالت است، این است که قصاص، عدالت است اما عفو، شفقت است. اگر من ۵۰ هزارتومان از شما قرض گرفته باشم و آن را سر موعدی که وعده کرده بودم، به شما باز گردانم این البته عدالت است اما اگر یک فقیر پیش من آمد، منی که حقی از او نخورده ام، وقتی از من می خواهد از خودم،چیزی به او ببخشم، به این معنا است که من باید نسبت به او شفقت داشته باشم و البته حد شفقت و احسان و عشق، بالاتر از عدالت است.

🔹در این شکی نیست که کسی که قدرت عدالت ندارد، هرگز، قدرت شفقت ندارد. یعنی شرط لازم احسان داشتن، این است که عدالت داشته باشیم. بنابر این، عدالت شرط لازم است اما شرط کافی نیست. این هم البته چیز ناگواری است.چون خیلی مواقع می گویید: چرا نمی گذارید من انتقامم را از فلان کس بگیرم؟ در واقع، اخلاق و خیر از او می خواهد که انتقام نگیرد بلکه عفو کند، بخشی از ثروتش را در اختیار مستمندان بگذارد، این ها البته برای آدم ناگوار است.

🔹این را مقایسه کنید با کسی که می گوید: تمام ثروتم را با زحمت خودم به دست آوردم، به کسی هم یک قران هم کمک نمی کنم، از شما که چیزی نخوردم از من هم چیزی طلب ندارید. کسی که این گونه رفتار کند، به نظر شما مهربان تر می آید؛ با این که در واقع این گونه نیست. به تعبیر دیگر، عدالت، حق گزاری است، یعنی حق دیگران را بگذاریم، اما دومی رایگان بخشی است و آدم هم از رایگان بخشی خوشش نمی آید؛ این که مقداری از حقمان را، عند اللزوم، به دیگری ببخشیم.

🔹بالاتر از شفقت و عشق، این است که انسان برای خودش شانی در زندگی قائل نباشد. به این جا می رسی که هیچ چیز، حاصل دست رنج خودت نیست. همه چیز را رایگان به تو داده اند. در مرجله قبل می خواستم به رایگان، چیزی را به دیگری بدهم اما این جا می گویند این چیزی که تو به دیگری دادی، در واقع تو ندادی، چون این که تو دادی، برای خودت نبود؛ تو هر چیز از هستی گرفته ای، به رایگان گرفته ای.

🔹هیچ نعمتی، هیچ نقطه قوتی، در زندگیت از حانب خودت به دست نیامده است. اگر بگویم من شب بیداری های فراوانی کشیدم تا درس بخوانم و برادرم این کارها را نکرد، می گویند: چه کسی به تو اراده بیدار ماندن را داد که به برادرت نداد؟ یا مثلا می گویم: من پشتکار داشتم ودکتر شدم، اما پسرخاله ام، پشت کار نداشت و دکتر نشد و پرستار شد. می گویند: آن آی کیو را چه کسی به شما داد که به پسر خاله ات نداد؟ به هر چه بخواهی متوسل بشوی و بگویی این دیگر مال خودم است، می گویند هیچ کدامش حاصل دست رنج تو نیست. می گویم: برادرم عاشق فوتبال بود و من عاشق کتاب بودم، حالا نباید دستمزد من ده برابر دستمزد او باشد؟ می گویند: چه چیز عشق فوتبال را از ذهن تو پاک کرد؟ و چه کسی عشق کتاب خواندن را در دل تو انداخت؟ اینها دیگر برای انسان انانیتی باقی نمی گذارد. در واقع من، حاصل دست به دست دادن هستی ام. بنابر این خودش از خودش هیچ چیز ندارد.

🔅سخنرانی استاد مصطفی ملکیان تحت عنوان "تحلیلی در باب تراژدی عاشقی و مهجوری"

@mostafamalekian

🔸حکایت خواندنی شیخ حیدرعلی صلواتی

🔹 عالم وارسته مرحوم شیخ حیدرعلی صلواتی سدهی ساکن اصفهان را در دوران تحصیل حکایتی خواندنی است.

🔸متاسفانه این حکایت در برخی کتابها و منابر به اشتباه به آیة الله العظمی سید ابوالحسن اصفهانی منسوب شده که قطعا نادرست و ناشی از بی مبالاتی در نقل است. اصل حکایت تشرف به خط مرحوم صلواتی موجود است و مرحوم نهاوندی نیز در عبقری الحسان آن را چنین نقل کرده است:

🔹 يكى از مواضعى كه خود اين حقير در حضور باهر النورش مشرّف شدم و آن مولا را نشناختم در سنه‏ 1348 كه در اصفهان بسيار هوا سرد شد و قريب پنجاه روز آفتاب ديده نشد و على الدوام برف مى‏آمد و برودت هوا چنان مؤثّر بود كه نهرهاى جارى يخ بسته بود و آن روز بنده در مدرسه باقريّه (درب كوشك) حجره داشتم و حجره‏ حقير روى نهر واقع بود و مقابل حجره مثل كوه برف و يخ جمع شده و از كثرت برف و شدت برودت راه تردد از دهات به شهر قطع شده و طلاب دهاتى فوق‏العاده در مضيقه و سختى بودند.

🔸روزى پدر بنده با كمال عسرت به شهر آمدند كه بنده را در سده ببرند نزد خودشان كه وسائل آسايش بهتر فراهم باشد. اتفاقاً برودت و بارش بيشتر شد و مانع از رفتن گرديد و خاكه و زغال هم جهت اشخاص بى تهيه معسور، بلكه غير مقدور بود.

🔹 از قضا نيمه شبى نفت چراغ تمام و كرسى هم سرد و مدرسه هم از طلاب خالى، حتّى خادم هم اول شب در مدرسه را بسته و به خانه‏اش رفته بود فقط يك نفر طلبه در سمت ديگر مدرسه در حجره‏اش خوابيده بود.

🔸پدر بنده در آن موقع بناى تغيّر و تشدّد را گذاردند كه تا چه اندازه ما و خود را به زحمت و مشقت انداخته‏اى؟ فعلاً كه اساس درس و مباحثه غير مرتب است چرا در مدرسه ماندى و به منزل نيامدى تا ما و خود را به اين سختى دچار نكنيد؟

🔹 بنده را غير از سكوت و در دل با خدا راز گفتى هيچ چاره‏اى نبود ولى از شدّت سرما خواب چشم ما رفته و تقريباً شب هم از نيمه گذشته بود كه ناگاه صداى درب مدرسه بلند شده، كسى محكم در را مى‏كوبيد. ما اعتنايى نكرديم. باز با شدّت در زد، ما خوددارى از جواب نموديم به خيال آن كه اگر از زير لحاف و پوستين بيرون آييم ديگر گرم نمى‏شويم، كه مرتبه‏اى ديگر چنان در را كوبيدند كه تمام مدرسه به جنبش آمد. اين بار خود را مجبور در اجابت ديده، بنده برخاستم.

🔸چون در حجره را باز كردم ديدم به قدرى برف آمده كه از لب ازاره ايوان قريب يك وجب بالاتر است. پا را در برف مى‏گذاشتيم تا زانو يا بالاتر فرو مى‏رفت. به هر زحمتى بود خود را به دهليز مدرسه رسانيده گفتم: كيستى؟ اين وقت شب كسى در مدرسه نيست؛ كه بنده را به اسم و هويت صدا زدند و فرمودند: شما را مى‏خواهم...

🔹 گفتم: خادم در را بسته و به خانه رفته و من نمى‏توانم بگشايم.

🔸 گفتند: بيا از سوراخ بالاى در اين چاقو را بگير و از فلان محل باز كن.

🔹فوق‏العاده تعجب كردم چون اين رمز را غير از دو سه نفر اهل مدرسه كسى نمى‏دانست. خلاصه چاقو را گرفته و در را گشودم و درب مدرسه روشن بود...

🔸 شخصى را ديدم در زىّ شوفرها... سلامى كردم و ايشان ردّ سلام به احسن فرمودند... دستشان را پيش آورده، ديدم از بند انگشت تا آخر دست پولهاى رواج تازه سكه همه دو قرانى چيده بر دست بنده گذاردند، و چاقويشان را گرفتند و فرمودند: فردا صبح خاكه براى شما مى‏آورند، و اعتقاد شما بايد بيش از اينها باشد، و به پدرتان بگوييد: اين قدر قرقر مكن؛ ما بی ‏صاحب نيستيم.

🔹 ديگر اينجا بنده مسرور شده تعارف را گرم گرفتم كه بفرماييد و ابوى هم تقصير ندارند چون وسائل همه مختل بود حتى نفت چراغ.

🔸فرمودند: آن شمع كچى كه در رفه صندوقخانه است روشن كنيد.

🔹دو مرتبه عرض كردم آقا اين چه پولى است؟

🔸فرمودند: مال شماست خرج كنيد، و تعجيل در رفتن داشتند، و تا بنده با ايشان حرف می ‏زدم اَلَم سرما را درك نمى‏كردم. خواستم در را ببندم متذكّر امرى شدم.

🔹 در را گشودم كه از نام شريفش بپرسم ديدم آن روشنايى كه جزئيات هم ديده مى‏شد مبدّل به تاريكى شده، متنبّه شدم، تفحص از آثار قدم هاى شريفش كردم كه يک نفر اين همه وقت پشت در روى اين برف ها ايستاده باشد بايد آثار قدمش در برف ظاهر باشد كأنّه برف ها مهر، و آثار قدم و آمد و شدى نبود...

[این که ایشان حضرت ولی عصر (عج) بوده اند یا یکی از رجال الغیب و یاران حضرت، معلوم نیست و احتمال دوم به واقع نزدیک تر است].

@bazmeghodsian