بزم قدسیان

عرض ادب
بله بدون تردید استاد توفیقی از برجسته ترین و بزرگترین اساتید مطالعات اسلام و مسیحیت است خداوند ایشان را حفظ فرماید .
اما آنچه بنده حقیر از نوشته جات ایشان دیده و خوانده ام چیزی دیگر را می رساند .
ایشان خود به محققین این عرصه کمک هم کرده و می کند و از بعضی
شنیدم که برای کاری در این حوزه شخصی را تشویق هم کرده بودند .
ایشان درباره فخر الاسلام و نوشته های او مقاله ای تدوین نموده و آن را در مجله هفت آسمان به طبع رساندند .
به فرض اینکه برخی از این آثار ضعیف باشد اما اینطور نیست که همه آن نگاشته ها ضعیف باشد و این در هر پهنه ای اجتناب ناپذیر است .
اما براستی چرا مستشرقین این گونه آثار را به چاپ می رسانند ؟؟
اگر نگوییم که دلیل چاپ این آثار توسط مستشرقین مغرضانه است .
در مقابل نظر جناب استاد توفیقی عزیز نظرات دیگری از محققان این حوزه هم هست .
با توجه به روحیه ای که از شما می شناسیم خواهشی از حضرتتان دارم و آن این است که آن فهرست را منتشر فرمایید که برای محققان این حوزه بسی سودمند است .
با کمال احترام ??

این مطلبی است که در کانال دوست قدیم آقای رسول جعفریان آمده. شاید از خود ایشان باشد و شاید هم از جایی نقل کرده اند. به هرحال مطلبی که سابق بر این در پاسخ به این نوع مطالب نوشته بودم را اینجا باز نشر می کنم

عزیزان در ارسال فایل ها دقت بفرمایند. گردآورنده فایل، از غلات اباحی و شدیداً فاسد قم است که اکنون ساکن مشهد است. از ص32 فایل سلسله جعلیات شديدا کفرآمیزی در مورد الوهیت اهل بیت، تفویض، تناسخ و... آورده که جعل خود او و یا تیم اوست. اینها مشابه همین جعل ها را نسبت به آثار متعددی کرده اند.
جالب آنکه ذبیحی این جعلیات را که پیشتر در کانال فاسد خود آورده، در فایل های دیگری، به دیگر نویسندگان هم نسبت می دهد. که بعضی از موارد آن نزد حقیر است.
جهت آشنایی بیشتر با این گروه:
t.me/gholow2/742 تا t.me/gholow2/757
ضمناً آن بخش های غیر جعلی فایل هم با یک سرچ ساده در نرم افزار جامع الاحادیث و کپی پیست اخبار صورت گرفته، و تلاش و تحقیقی در آن نشده و ارزش چندانی به فایل نمی دهد.

یک توضیح: جناب امید حسینی نژاد فاضل محترم و کوشا برای من یادداشت آقایی را در نقد مطلب اخیر من درباره نقد مکتب تفکیک فرستاد که از خواندن آن معلومم شد آن آقا نقد من را شخصی فرض فرموده اند. اینجا همین مقدار باید بگویم که من اساساَ این آقا را نمی شناسم و تنها از طریق اینترنت و به دلیل نقد محترمانه ای که سال گذشته بر یکی از نوشته های من باز همین دوست گرامی جناب حسینی نژاد برای من فرستاد با ایشان و قلمش آشنا شدم. من درست است که تا آنجا که فرصت دست بدهد نوشته های دوستان و همکاران را می خوانم اما به هر دلیل تا آن زمان با نام و آثار ایشان آشنا نبودم و یا اگر نام او را دیده بودم به ذهن نسپرده بودم. بعد از آن هم شاید دو سه مرتبه ای به مناسبتی دیگر غیر از بحث مکتب تفکیک تنها نام و نه نوشته ای از ایشان را دیدم (اگر اشتباه نکنم به مناسبت اینکه ایشان ظاهراً چاپ و انتشار دو سه کتاب در حوزه مطالعات کلامی را تولیت کرده با اینکه هنوز آن کتاب ها را ندیده ام). بنابراین مخاطب نوشته من ایشان نبود و اساساً من دعوای شخصی ندارم و نگاهم تنها معطوف به یک جریان ضد فلسفی و ضد فکر است که پشت عنوان مکتب اهل بیت و علوم آل محمد خود را پنهان کرده و با هر چه تفکر علمی و عقلی است مخالف است و بزرگان دین را در طول تاریخ اسلام متهم به خیانت به مکتب اهل بیت می کند. بنابراین ظاهراً آن آقا دچار سوء تفاهم شده اند.

پ. ن: در همان یادداشت این آقا فرموده اند که سالهای سال در محضر بزرگان مکتب تفکیک علوم و معارف آنان را خوانده اند. مبارکشان باد. اما در بیوگرافی خود که اینک و برای نخستین بار بدان نظر می کنم همه جور انواع دروس و تحصیلات هست الا تتلمذ نزد بزرگان مکتب تفکیک. قبول دارم که شاید این بیوگرافی سال ها پیش نوشته شده زمانی که اظهار شاگردی نزد اعلام فلسفه بیشتر اعتبار می آورد تا اظهار تتلمذ نزد اعلام تفکیک. با این وصف به نظرم در نوشته این آقای محترم نوعی خود بزرگ بینی قابل استشمام است که شایسته اهل علم نیست. خود و ایشان را به تقوا و انصاف در گفتار و عمل فرا می خوانم. باری ایشان اظهار فرموده اند که آنگاه که این کمترین (یعنی حسن انصاری) هنوز از دبستان فارغ نشده بودم ایشان با معارف میرزا آشنا بوده است. از بیوگرافی ایشان به ظن متآخم به یقین بر می آید که سن و سال ایشان از من بیشتر است و احترام ایشان دست کم از این نقطه نظر بر من لازم است اما این توضیح را هم لازم می دانم اضافه کنم که من سال ۵۹ از دبستان فارغ شدم. ایشان بنابر اظهارات خود احتمالا سال ۵۸ با این مکتب آشنایی یافته اند. از ظاهر کلامشان پیداست که مقصودشان از آشنایی شناخت قابل قبول از مبانی این مکتب است. اگر ایشان و با توجه به بیوگرافی منتشر شده متولد حدود سال ۱۳۴۲ شمسی هم باشد معنایش این است که در حدود سن شانزده سالگی و حتی قبل از آنکه برای تحصیل در سال ۶۱ (باز بنا بر بیوگرافی فوق الذکر) بدون هیچ گونه سابقه تحصیلات طلبگی (باز هم بنابر همان بیوگرافی) به قم مشرف شوند توانایی درک مطالب مکتب تفکیک را داشته اند. آیا حضرت ایشان تا بدین پایه نسبت به مکتب تفکیک بد گمانند که می توان مطالب آنان را در سنین پانزده شانزده سالگی و حتی قبل از آشنایی با دروس طلبگی فرا گرفت و با آن آشنایی یافت؟ مگر اینکه مقصود ایشان را درست متوجه نشده باشم. احتمالاً ایشان هم مثل این کمترین در همین حدود سن و سال پانزده شانزده سالگی تازه با مقدمات مبانی و سخنان مرحوم میرزا آشنا شده است (با اینکه همان زمان که من این درس ها را می خواندم کم و بیش مقدمات در عربیت و ادب و منطق را خوانده بودم). با این حساب شاید حق با ایشان است که ذکری از این تحصیلات در بیوگرافی و به اصطلاح امروز در رزومه خود بیان نفرموده اند. به هرحال لازم است باز تأکید کنم ابدا مخاطب سخن من ایشان نبود و اساساً سخن من مخاطب شخصی نداشت و ندارد. لطفا یک بار دیگر متن نقد من را بخوانند شاید اصلاح فرمایند.

این مطلبی است که در کانال دوست قدیم آقای رسول جعفریان آمده. شاید از خود ایشان باشد و شاید هم از جایی نقل کرده اند. به هرحال مطلبی که سابق بر این در پاسخ به این نوع مطالب نوشته بودم را اینجا باز نشر می کنم

کتاب احتجاج طبرسي

احتجاج طبرسي کتابی در نوع خود کم نظير در سنت شيعی است. نويسنده آن اين کتاب را در دفاع از ضرورت مباحث کلامی نوشته و از مطاوی کتاب هم پيداست که در فقه هم تخصص داشته. برخی نقل های کتاب منحصر به فرد و بسيار با اهميت است. با اين وجود عمده آنچه او نقل کرده در ديگر منابع حديثی ما موجود است. بخش زيادی از احتجاجات نقل شده در اين کتاب منقول از تفسير منسوب به امام حسن عسکری (ع) است. درباره اين تفسير خود طبرسي در مقدمه کتاب می گويد که به دليل عدم شهرت آن سند خود را به کتاب نقل می کند. ما در جای ديگر نشان داده ايم که متن تفسير امام حسن عسکري آنچه امروز در اختيار ماست به احتمال قوی ساخته پرداخته سده ششم قمری و کمی قبل از دوران طبرسي است. البته ريشه اصلی اين تفسير به زمان شيخ صدوق می رسد اما صورت فعلی تفسير و داستانی که در آغاز آن نقل شده بايد از سده ششم باشد. اين تفسير همانطور که محققان و فقيهان برجسته ما هم بر آن تأکيد کرده اند حتما از امام عسکري نيست و بيشتر محتويات آن غير اصيل است. من در جای ديگری گفته ام که احتمالا هسته اوليه اين تفسير از ناصر اطروش باشد. طبعا مناظرات و احتجاجات زيادی که در احتجاج طبرسي از اين کتاب نقل شده فاقد اعتبار روایی است. چند روايتی هم در احتجاج از کتاب سليم بن قيس نقل شده که درباره اصالت بخش هایی از اين کتاب چنانکه می دانيم سخن بسيار است.

ملاقات احتمالی قاضي عبد الجبار با شريف مرتضی در مکه در سال 389 ق

ما قبلا نوشته ايم که شاگردی شريف مرتضی نزد قاضي عبد الجبّار معتزلی که حاکم جشمي در شرح العيون خود مورد اشاره قرار داده احتمالا اصلی ندارد و او ميان شريف رضي و شريف مرتضی در اينجا دچار خلط شده. البته احتمال زياد دارد که شريف مرتضی در بغداد با قاضي عبد الجبّار ملاقاتی کرده باشد؛ آن سالی که قاضي به قصد حج وارد بغداد شد و حتما در بازگشت هم مدتی آنجا ماند. می دانيم که قاضي عبد الجبّار به سال 389 ق به قصد حج وارد بغداد شد و مورد استقبال جمع کثيری از وجوه بغداد قرار گرفت (تاريخ ورود او به بغداد دوشنبه دهم ذيقعده بود). اگر همان سال قاضي عبد الجبّار به حج رفته باشد بايد گفت که او طبعا خيلی زود بغداد را به قصد مکه ترک کرد و فرصتی برای تدريس در اين شهر در اين زمان نداشت مگر آنکه در بازگشت به ری باز به بغداد برگشته باشد و در اين فاصله مدتی در پایتخت مانده باشد. احتمالا در اين زمان شريف رضي از او بهره علمی برده باشد. اما این احتمال هم هست که قاضي عبد الجبّار آن سال را به مکه نرفته و حجش را برای سال بعد به تأخير انداخته باشد. اين البته با توجه به شغل قاضي عبدالجبار در ري در مقام قاضي القضات بسيار بعيد است. به هرحال اين احتمال هم هست که تنها در مکه (و شايد علاوه بر آن در طول سفر) شريف رضي و شريف مرتضی با قاضي عبد الجبّار ملاقات کرده باشند و در زمان اقامت در حجاز مدتی کوتاه شريف رضي محضر قاضی را درک کرده باشد. می دانيم که در آن سال هر دو برادر با کاروان بغدادی ها به حج رفته بودند (برای اطلاع از سفر هر سه دانشمند که در اينجا بحث شد، نک: تاريخ هلال بن المحسن الصابي، ص 339 تا 340).

منابر اهل وعظ در تفسير و ادب "مجالس نويسی"

در طول تاريخ تمدن اسلامی کسانی که در کار مجلس تذکير و وعظ بوده اند به تفسير قرآن اهتمامی خاص داشتند. معمولا مجالس تذکير با ذکر آياتی از قرآن آغاز می شد و در مقام تفسير آن به نقل احاديثی و نکاتی ادبی و گاه نقل حکايتی و قصه ای اهتمام می شد. گاهی صبغه تفسيری مجالس قوی تر بود و در واقع شباهت به مجالس درس تفسير داشت. طبعا مجالس وعظ هر واعظی را مستمعان نمی نوشتند. بستگی به جايگاه علمی واعظ داشت. اگر او خود شاگردانی داشت که ملتزم به مجالس درس او بودند احتمالا صورت بسياری از مطالب به نحوی از سوی شاگردان تدوين می شد. اين نوع مجالس با مجالس املاء های رسمی تر که جنبه درسی داشت فرق می کرد. نمونه اخير را مثلا بايد در مجالس درسی تفسير شريف مرتضی ديد که حاصل آن امالی اوست که بيشتر مجالسی است در تفسير قرآن. گاهی هم خود واعظ و صاحب مجالس مطالب خود را قبل و يا بعد از مجلس می نوشت و کتابی فراهم می کرد. اگر قبل از ايراد مجالس وعظ نوشته می شد معمولا از آن به عنوان دفتری استفاده می شد که بر اساس و الگوی آن در مجالس وعظ خود آن واعظ و مذکّر و يا ديگران استفاده می شد (نمونه، مجالس خرگوشی به نام اللوامع).

قاضی ابوبکر ابن العربی مجالس تفسير زيادی داشت که آن را در مجالس عمومی ايراد می کرد و از آن دفاتر زيادی هم توسط شاگردان و ديگران فراهم شده بود. چنين می نمايد که برای آنچه فراهم می شد به عنوان کتاب نامی هم گذارده بود. اما از عبارات او که بعد از اين نقل می کنيم معلوم می شود اوراقی که از مجالس تفسيری او که شکل عمومی داشت فراهم شده بود هيچ گاه صورت کتابی مدون را به خود نگرفته بود؛ با اينکه او خود چنانکه گفتیم برای آن نامی هم پيشنهاد کرده بود. دليلش اين بود که اين مجالس در طی بيش از بيست سال تداوم داشت و از آن دفاتر بسيار فراهم شده بود اما هيچ گاه از نظر خود او نگذشته و حاصل آن مجالس نويسی ها به تأييد نهایی او به منظور تدوين در بين الدفتين قرار نگرفته بود. اين مثلا برخلاف مورد امالي شريف مرتضی است که حاصل آن مجالس در نهايت از نظر او گذشته و به تأييد او رسيده بود و می دانيم که حتی آن را بعدها بر او می خوانده اند و نسخه نهایی شده ای داشت (در مورد امالی های حديث هم اين قضيه عموما صادق است: می دانيم که امالي شيخ طوسي را خود او بعدها در نجف به صورت تدريس دوباره در مجالس خود املای مجدد می کرد). تفاوت چنانکه گفتم بيشتر بدين دليل بود که مجالس مرتضی مجالسی در شکل تدريس علمی بود و نه صرفا مجالسی برای وعظ و تذکير.

ابن العربي بعدها در چند کتاب و از جمله کتاب القبس في شرح الموطأ در مقدمه باب تفسير به اين مجالسش اشاره کرده. از عبارات او می توان تا اندازه ای با ادب مجالس در تمدن اسلامی آشنایی حاصل کرد:

گردآورنده فایل، از غالیان پیشین مقیم قم، اکنون ساکن مشهد است. در بسیاری از جزواتی که خودش جمع کرده، سلسله جعلیات شديدا کفرآمیزی در مورد الوهیت اهل بیت، تفویض، تناسخ و... آورده که جعل خود او و یا تیم اوست. اینها مشابه همین جعل ها را نسبت به آثار متعددی کرده اند.
جالب آنکه ذبیحی این جعلیات را که پیشتر در کانال فاسد خود آورده، در فایل های دیگری، به دیگر نویسندگان هم نسبت می دهد. که بعضی از موارد آن نزد حقیر است.
جهت آشنایی بیشتر با این گروه:
t.me/gholow2/742 تا t.me/gholow2/757

از مرحوم میرجهانی کتابی مختصر و چاپ ناشده تحت عنوان « نورستان» بر جای مانده که در آن شرح ملاقات خود را با دو تن از اهالی شهری غایب و پنهان از چشم اغیار که در کویر ایران واقع است، شرح می دهد، و می افزاید اهالی این شهر از نوادگان و منسوبین مهدی موعود اند. دو نفر مزبور که با ایشان ملاقات کرده بودند، بیش از هشتصد سال عمر داشته اند. این کتاب را نزد یکی از فرزندانش در تهران دیدم و حدود یکساعت بیش تر اجازه نداد آن را مطالعه کنم. ظاهراً وصیت کرده بود پس از مرگش این کتاب را بسوزانند.

🔸نتیجه گیری عجیب از مقدمه ای نادرست

🔹حجة الاسلام علی اکبر رشاد در پیام تسلیت درگذشت یکی از معروفین به عرفان و سلوک نوشته است:

🔸 (آن عالم عارف که در زمره تلامذه قطب معرفت و معنویت آیت الله آقا سید علی قاضی طباطبائی (قده) بود حقاً از میراث داران مکتب معنوی فقهای عارف در روزگار ما به شمار می رفت).

🔹چنانچه در صفحه 132 کتاب سفینة الصادقین آمده است آن مرحوم یک بار در جوانی به محضر آقای قاضی مشرّف شده و ایشان در حضور او ابتدا به آیة الله نجابت فرموده که دستور العمل برای ایشان زود است اما بعد از لحظاتی ایشان را پذیرفته و دستوراتی لطف فرموده است.

🔸اما ایشان با این که از آقای قاضی خیلی خوشش آمده ایشان را رفیق راه خود ندیده، و مطلوب خود را آنجا نیافته و تسلیم نشده؛ زیرا مطلوب درونی او عشق و محبت خدای متعال بوده و در محضر آقای قاضی از مجاهده و ریاضت صحبت می شده است.

🔹پس اصل تتلمذ ایشان نزد مرحوم قاضی منتفی است و بالتبع نتیجه گیری آقای رشاد که بر اساس آن توهّم، ایشان را میراث دار مکتب معنوی فقهای عارف دانسته منتفی است.

مضافا بر اينکه در همان کتاب ادعا شده که امام زمان (عج) به ايشان فرموده اند که تو هيچ کس را احتياج نداري و ما خودمان تو را تربيت مي کنيم!

پس جناب رشاد بايد ايشان را تربيت شده امام زمان بداند، نه ميراث دار فقيهان!!

🔸وقد قال مولانا امیرالمؤمنین علیه السلام: قلما ینصف اللسان فی نشر قبیح أو إحسان.

🔸 مرحوم علامه طباطبائی به این ناچیز فرمودند: ما که نجف مشرّف شدیم در ابتدا مشغول تحصیل فلسفه شدیم، پنج شش سالی طول کشید. بعد رفتیم خدمت آقای قاضی استفاده کردیم.

🔹پرسیدم آقا! چند سال شما شاگرد آقای قاضی بودید؟ فرمود: سه چهار سال.

🔸این قضیه را روزی به آیة الله العظمی بهجت عرض کردم. ایشان فرمودند: پس ما بیشتر بودیم. عرض کردم مگر با هم نبودید؟ فرمودند: سال آخر ایشان با هم بودیم.

🔸 حضرت آیة الله بهجت فرمودند: من با آن آقا (مرحوم قاضی) خصوصی بودم، آقای طباطبائی هم خصوصی بود، بلکه او از ما خصوصی تر بود. او نمی تواند آنچه دارد به ما بگوید؛ قبل از ما بوده است. ما چرا نمی توانیم آنچه داریم به ایشان بگوییم؟ ظاهرا لازم نیست؛ به آدم راه را نشان می دهند خودش می رود و می بیند چه خبر است.

🔹و می فرمودند: هفت هشت ماهی آقای قاضی نماز جماعت را ترک کرده بود و آقای طباطبائی به جای ایشان نماز جماعت می خواند و ما اقتدا می کردیم. همه رفقا اقتدا می کردند. در سجده آخر نماز این دعا را می خواندند:

🔸فاطر السموات والارض انت ولیّی فی الدنیا والآخرة توفّنی مسلماً وألحقنی بالصالحین.

رساله صدوقیه.

🔸افتراءات متوهمان به عارف بزرگ زمان

🔹در پایگاه گوهر معرفت نشر علوم و معارف از دیدگاه آیة الله حسینی طهرانی، در راستای اثبات تفوّق ایشان و تنقیص دیگر عارفان، دو افتراء به عارف بزرگ زمان آیة الله العظمی بهجت وارد شده که هر دو کذب بوده و از اثبات مدعای حضرات قاصر است؛

🔸شیخ محمد شاهرخ همدانی نوشته است:

🔹به قطع باید گفت: آن فاصلۀ رتبی و معرفتی که بین این بزرگان از اهل توحید و مرحوم آقای بهجت هست، بین حضرت علامه طهرانی و ایشان قابل وصف نیست!! بعد از اینکه مرحوم آقای بهجت اعلی الله مقامه از محضر مرحوم قاضی به درخواست والدشان انصراف می دهند [دروغ اول] به جُلگه شاگردان و مُراودین فردی به نام آقا سید عبد الغفار مازندرانی راه پیدا می کنند [دروغ دوم] شخصی که از مخالفین سرسخت توحید و از دشمنان طراز اول آقای قاضی بوده است و چنان آقای بهجت مُرید ایشان می شوند که به نقلی از علامه از وی به «حضرت آقا» تعبیر می کردند و این می رساند که ایشان واقف به مسالۀ "ولایتِ" آقای قاضی نبودند [!!]
علی ایّ حال بعد از اینکه مرحوم آقای بهجت از نزد مرحوم قاضی مرخص می شوند در مساله تهذیب نفس عمدتا با همین آقا سید عبد الغفار مرتبط بودند و بیشتر از وی بهره جستند و این معنا را می توان به خوبی از طریق سلوکی آقای بهجت هم بدست آورد که بیشتر جنبه برزخی و مثالی داشته و توحیدی نبوده است. (پایان مهملات شیخ شاهرخ همدانی)

🔸به گفته جناب حجة الاسلام شیخ علی بهجت به نقل از آیة الله العظمی بهجت، پدر آقای بهجت هیچ گاه ایشان را از درس مرحوم قاضی منع نکرده و علت عدم حصور آقای بهجت در درس مرحوم قاضی نیز به خاطر بی نیازی ایشان از آن درس بوده و حضور در درس مرحوم حاج شیخ محمد حسین کمپانی (که به فرموده آیة الله کشمیری اگر از آقای قاضی بالاتر نبود پایین تر هم نبود).

🔹همچنین حجة الاسلام بهجت از پدرشان نقل کرده که ایشان می فرمودند: من حتی یک جلسه هم درس آسید عبدالغفار شرکت نکردم.

🔸صاحب نور مجرّد نیز که قائل به تفوّق والد خود بر تمام عرفای عصر است در راستای اثبات مدعای خود آورده:

🔹علامه والد از قابلیت مرحوم آیة الله بهجت نیز بسیار تجلیل می کردند و می فرمودند: جوهره ایشان به گونه ای است که اگر به همان منوال سابق در محضر مرحوم آیة الله قاضی می ماندند و استفاده می کردند آیتی عظیم گشته و تحقیقا قاضی ثانی بودند و به مقام توحید مطلق واصل می گشتند!!
چند بار این معنی را با افسوس فراوان بیان فرمودند که پدر آیة الله بهجت... آیة الله بهجت را از اتیان برخی از مستحبات نهی کرده و عملا از تشرف به محضر مرحوم قاضی مانع می شوند و بدین سبب رابطه ایشان با آقای قاضی کم می شود. (روح مجرد ص 101).

🔸این در حالی است که حجة الاسلام بهجت می گوید: پرسیدم: پدر شما چرا شما را از درس آقای قاضی منع کرد؟ فرمودند: نه، از درس آقای قاضی مرا منع نکرد، از نماز شب منع کرد. (العبد ص 27)

🔹ایشان در باره علت عدم حضور در درس آقای قاضی نیز می گوید:

🔸می فرمود: چون دو سال و نیم تدریس مرحوم حاج شیخ محمد حسین با درس آقای قاضی همزمان شده بود و درس آقای قاضی نامرتب بود و تعطیلی زیاد داشت و افراد (شاگردان) هم تغییر کرده بودند و قدما دیگر نبودند و سطح مطالب دیگر مثل قبل نبود ایشان درس حاج شیخ را ترجیح داده بودند.
زمزم عرفان ص 238.

🔹می فرمود: یک جلسه ای پیش ایشان بودم خودم نمی دانستم اما از برخورد آقای قاضی متوجه شدم آخرین دیدار من با ایشان است. اسرار عجیبی را به من گفت و معلوم بود که احساس می کند دیگر مرا نخواهد دید.
(العبد ص 31).

@bazmeghodsian

🔸حجة الاسلام شیخ علی بهجت: پدرم فرمود: استاد [آیة الله قاضی] گفته بود که بعد از من آقا شیخ ابراهیم، و بعد از او فلانی است.

🔹من شنیده بودم که مرحوم قاضی، آقا [آیة الله بهجت] را جانشین خود بعد از شیخ ابراهیم قرار داده است لذا پرسیدم: آن فلانی زنده است؟ فرمود: فی الجمله!
معلوم شد که خود ایشان مراد است.

🔸مرحوم آیة الله کشمیری می فرمودند: آیة الله قاضی در میان همه شاگردان خود به آقای بهجت بیش از دیگران عنایت داشت و احترام می گذاشت، و به ایشان بیشتر از سایرین امیدوار بود.

🔹آیة الله کشمیری آیة الله العظمی بهجت را استاد کامل میدانست و سالکان را به ایشان رهنمون می شد [هرچند ایشان کسی را نمی پذیرفت].

🔸آیة الله سعادت پرور: فقیه بزرگوار، عارف عصر، صاحب نفس زکیه، و عالم به علوم خفیه، آیة الله بهجت میفرمود: درب تعلیم و تعلّم این مطالب (عرفانی) بسته شده. گاهی نیز میفرمود: این مطالب طالب زیاد دارد ولی دکان میکنند.

🔹حجة الاسلام علی بهجت: پدرم میفرمود: در مدتی که در قم بودم فردی نیافتم که اسرار را به او بگویم و اسرار را با خود بردم.

@bazmeghodsian

🔸 تنقیص اولیاء الله در جریان طهرانی

🔹اخیرا به بیانی عجیب از مرحوم طهرانی در تنقیص برخی از اعاظم تلامذه مرحوم قاضی برخوردم که افاضه کرده اند:

🔸ما نباید بگوئیم که آن کسانی که خدمت مرحوم قاضی می رسیدند همه اینها رستگار شده اند؛
نه، بعضی ها به ایران برگشتند و رفتند در این شهر و آن شهر، امام جماعت و اهل سیاست شدند و دنبال وکیل بازی و وکیل مجلس معین کردن در آن زمان ها، و چنین و چنان؛ به عنوان خدمت به اسلام رفتند. مرحوم قاضی هم از اینها خوشایند نبود و برایش خبر می دادند چنین و چنان.
یکی از شاگردان مرحوم قاضی رفت برای آذربایجان، و بعد از یک سالی شخصی از آذربایجان خدمت ایشان رفت از احوالش پرسید، گفت: الحمد لله وجهه ای پیدا کرده، آبرویی پیدا کرده و مردم او را دوست دارند. خلاصه، مرحوم قاضی خیلی از این حرف متأثر شدند؛ و فرمود که: این آشنایی و آشنا شدن، یعنی شناخته شدن انسان در میان مردم، و شهرت آفت عظیمی است ! یعنی همین که مردم آدم را بشناسند می آیند سراغ انسان. هر کسی مطلبی دارد، خیلی از مطالب مردم هم همین نان و آب و گوشت است، چنین و چنان هم که نیست؛ و این هم که شیخ کامل نیست که در سدرة المنتهی نشسته باشد و با تمام این کثرات مشغول باشد، روح خودش هم از دست می رود. این خواهش، آن خواهش، این سلام، آن صلوات، دست بوس، این پابوس تا عمر برود.

(آیین پارسایی، مصاحبات... حسینی طهرانی باب عضی از اصدقاء در رابطه سیر و سلوک الی الله ص 169 - 168).

🔸شاگردی که مرحوم طهرانی او را چنین تنقیص کرده ظاهرا کسی نیست جز عارف کامل آیة الله میرزا ابراهیم شریفی، ارشد تلامذه و داماد آیة الله قاضی، که به نقل آیة الله العظمی بهجت مرحوم قاضی کرارا او را به عنوان جانشین خود معرفی کرده بود و در این باره میفرمود: انی اعلم ما لا تعلمون.

🔹حیرت آور این که مریدان طهرانی اخیرا چهره ای مجاهد و سیاسی از او ترسیم کرده اند، حال آن که او عارف کاملی چون آیة الله شریفی را بخاطر دخالت در امور اجتماعی تنقیص کرده و چنان سخنان خلاف ادبی درباره او بر زبان رانده است.

🔹به نوشته کتاب شرک آلود اسرار ملکوت مرحوم حداد و طهرانی از دخالت شهید مطهری در انقلاب ناراحت بوده و پدرش بدین علت مطهری را نهی نکرده که می دانسته او توجهی به نهی او نمی کند ودر نتیجه با نهی الهی! مخالفت کرده و موجب سوء عاقبتش می شود! (تعجب نکنید؛ چنین مهملاتی را محمد محسن طهرانی در اسرار ملکوت چاپ کرده).

@bazmeghodsian

🔸خدمت به خلق؛ رمز تشرّف خدمت حضرت ولی عصر (عج)

🔹حاج علی مقدّسی در ده فرسخی اصفهان باغی داشت و در آن ساکن بود.

🔸او قبلا دوباغ داشت و با همسرش در یکی از آن دو باغ زندگی می کرد. فرزندی هم نداشتند. برای این که غذای شبهه ناک نخورند همه مایحتاج خود را خود تامین می کردند و به ندرت به شهر می رفتند.

🔹روزی مرد فقیری به حاج علی مراجعه می کند و برای تهیه جهیزیه دخترش از او کمک می خواهد.

🔸حاج علی یکی از دو باغش را می فروشد و شب به در خانه آن مرد می رود و پول باغ را یکجا به او می دهد.

🔹پنج شنبه شب همان هفته متوجه می شود که کسی درب باغ را می زند.

🔸در را باز می کند، سیدی با جلالت را مشاهده می کند. او را به داخل باغ دعوت می کند، می بیند او پیوسته در حال گفتن ذکر است.

🔹پس از لحظاتی به حاج علی می فرماید: کاری را که این هفته انجام دادی خبرش به ما رسید.

🔸متوجه می شود که وی امام زمان (عج) است بر می خیزد و بر دستان حضرت بوسه می زند. حضرت او را مورد عنایت قرار داده و وعده ادامه ملاقات می دهند و پس از اقامه نماز صبح تشریف می برند.

🔹مرحوم سید علی حسینی دولت آبادی میفرمود:

🔸روزی در خانه بودم که دیدم در می زنند. پیرمردی بود با ظرفی انگور، گفت آسید علی شما هستید؟ گفتم بله، گفت: اشتباه نیامده ام، کسی که شما را به من معرفی کرده است اشتباه نمی کند.

🔹او را به داخل دعوت کردم. پرسید: شما با امام زمان عج ملاقات دارید؟ گفتم نه، او سوال خود را تکرار کرد و من انکار کردم.

🔸پرسید مگر شما برای حاج عباس ربیعی توسل ندارید؟ گفتم بله. گفت: همان شخصی که شما را به من معرفی کرده به من فرموده که شما با ایشان ملاقات دارید. گفتم: اگر ایشان خودشان فرموده باشند انکار نمی کنم.

🔹آن پیرمرد حاج علی مقدّسی بود که سید علی را به باغ خود دعوت کرد.

🔸مرحوم سید علی حسینی میگفت: امام زمان (عج) به من فرمود با ایشان رفیق باشم.

🔹رفاقت میان این دو چندین سال ادامه داشت، تا این که دوستان سید علی حسینی از او شنیدند که حاج علی مقدّسی در باغ خود از دنیا رفته و همان جا مدفون شده است. (هنوز کسی محل دفن او را نمی داند).

از هجر تا وصال، حمید رضا فتحی، عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد، انتشارات خلق، ص 185 - 181.

@bazmeghodsian

🔺در مقامات نامه خودنوشت آقای یعقوبی (ص 706) آمده است که یکی از شاگردان علامه طباطبائی علاقمند به شرکت در جلسات ایشان شده، و آقای یعقوبی به او گفته از استادت اجازه بگیر. سپس از طریق معنی توجهی به علامه کرده تا علامه با او آشنا بشود. آن شاگرد بعدا گفته است که علامه طباطبائی فرمودند: لازم است که به جلسات ایشان بروید. بلکه الزم است! شاید من هم به واسطه شما بتوانم به آنجا راه پیدا کنم!!

🔺به نظر می رسد شنیع ترین افترائی که تاکنون به علامه طباطبائی زده شده همین است که علامه جامع علم و عرفان، صاحب المیزان و شاگرد آیة الله قاضی را آرزومند شرکت در جلسات شخصی درس ناخوانده و استاد ندیده که خود را تربیت یافته امام زمان (عج) معرفی می نمود قلمداد نمایند!.

و از این ادعاها در کرامات نامه خودنوشت مزبور بسیار است.

🔹حضرت آیة الله امجد درباره آیة الله العظمی بهجت می فرماید: بزرگترین کرامت او این بود که کراماتش رابپوشاند. او رفت و همه چیز را با خودش برد؛ حالا بعضی ها کرامات خود را مینویسند!

@bazmeghodsian

🔸حق رفاقت

آية الله محسنی ملایری ( متوفی ۱۴۱۶ ق ) نقل کرد:

مرحوم پدرم آية الله میرزا ابوالقاسم ملایری با مرحوم آية الله میرزا علی آقای قاضی ملازم بود. وقتی به نجف رفته بودم مرحوم آقای قاضی فرمودند: پدر شما به ما خیلی نزدیک بود. ما برای همدیگر غذا می بردیم و لباس همدیگر را می شستیم. حالا آن حق بر گردن ما باقی است و تا شما در نجف هستید غذای ظهرتان به عهده من است.

از فردا دیدم ایشان در حالی که دو قرص نان و قدری آبگوشت پخته در میان سفره ای با خود آورد. پس از آن با اصرار و الحاح از من خواستند لباسهایی را که نیاز به شستشو دارد به او داده تا معظم له آن را بشوید!

من ابتدا ابا کردم ولی اطرافیان فهماندند که حداقل یک دستمال کوچک هم که شده شما بدهید ایشان بشویند والا آقای قاضی ناراحت می شوند.

من ناچار شدم چند قطعه لباس خود را برای شستشو به او بدهم.

@bazmeghodsian