عالم فاضل متقى سيد مصطفى بهشتى نژاد فرزند سيد محمد بن مير محمد صادق بن مير عبدالباقى حسينى، از مدرسين حوزه علميه اصفهان در سال 1297ش متولد شد.
پس از تحصيل برخى از دروس سطح نزد آية الله شیخ احمد فياض و حيدرعلى خان برومند، به محضر درس آية الله العظمى حاج آقا رحيم ارباب راه يافته و حدود سی سال در محضر آن عالم ربانی شركت نمود و به لحاظ مزاياى منحصر به فرد آن درس از بعد تحقيق و تدقيق و مزاياى اخلاقى و معنوى استاد، حوزه درس ديگرى را انتخاب نكرد.
ارادت و عشق و شيدایى ايشان نسبت به استاد، از مرزهاى عادى گذشته بود، به گونهاى كه وقتى خبر ارتحال استاد را شنيد چون مادر فرزند مرده با صداى بلند گريست و گفت: من از خدا خواسته بودم كه فوتم قبل از آية الله ارباب باشد.
مرحوم بهشتى نژاد سال ها دروس حوزوى از جمله قوانين و شرح لمعه را تدريس نموده و علاوه بر آن در قالب خطابه و منبر به ارشاد و هدايت مردم پرداخته و در سالهاى آخر در دوران بيمارى حضرت آية الله ارباب از جانب ايشان نماز جمعه را اقامه مىنمودند.
وى فردى وارسته و متقى و محتاط و از مزاياى اخلاقى فراوانى برخوردار بود.
در سفرى كه ايشان با همسرشان عازم كربلاى معلى بودند در مرز ايران و عراق مأموران براى كنترل گذرنامه همسرشان خواسته بودند عكس گذرنامه را با چهره همسرشان تطبيق بدهند ولى ايشان ممانعت نموده و گفته بودند بايد زن تطبيق دهد که مأمور پافشارى نموده و عاقبت پس از چند روز معطلى با همه علاقه و شوقى كه براى زيارت عتبات مقدسه داشتند از آن سفر صرف نظر نموده و از همان جا سلامى خدمت حضرت سيد الشهداء عليه السلام عرض نموده و بازگشتند. (آن زمان فتوای فقها وجوب ستر وجه و کفین بوده است)
وى در آخرين هفتههاى عمر كه در بستر بيمارى قرار گرفته و از بهبودى خود مأيوس شده بود در مقام نصيحت بستگان خود فرمود: من از اول تبليغ تا به حال حتى يك منبر براى غير خدا نرفتم و هيچ گاه چشمم به كمك مادى مردم نبود و گاهى با علم به اين كه تبليغ مزيت مادى برايم ندارد به تبليغ رفتم.
اين عالم جليل در سال 1397ق وفات کرده و در قبرستان مصلى مدفون گرديد.
جلوه افلاکیان،رحیم قاسمی