بزم قدسیان

آیت الله العظمی وحید خراسانی رؤياى صادقه آموزنده اى را از فقيه بزرگوار، آية اللّه العظمی سيّد عبد الهادى شيرازى؛ نقل كرده كه خلاصه آن ، چنين است :  هنگامى كه خبر درگذشت آية اللّه سيّد جعفر شيرازى
.
.
 به آية اللّه آقا سيّد عبد الهادى شيرازى رسيد ، من كنار استاد بودم . ايشان ، سرِ خود را نزديك گوش من آورد و فرمود : قضيّه اى در باره آقا سيّد جعفر دارم كه تا زنده بود ، نگفتم . اكنون كه فوت شده ، مى گويم : . .
.
شبى خواب ديدم كه در بيرونىِ منزل (همان جا كه محل تدريس بنده است) ، دو كرسى گذاشته اند. بعد، حضرت سيّد الشهدا(علیه السلام) و حضرت عبّاس(علیه السلام) وارد شدند و روى اين دو كرسى نشستند .
.
عبّاس(علیه السلام) ، دفترى را باز كرد و من ، متن آن را مى ديدم . امام حسين عليه السلام ، به يكى از نام هايى كه در آن دفتر بود ، اشاره كرد و فرمود : «اين اسم را قلم بزن!» . عبّاس(علیه السلام) ، آن نام را قلم زد . بعد، امام عليه السلام فرمود : «جاى آن ، نام آقا سيّد جعفر را بنويس!» .
.
.
عبّاس(علیه السلام) ، نام ايشان را نوشت و دفتر را بست و رفتند .  مرحوم آية اللّه شيرازى ، سپس فرمود : من از عظمت آن رؤيا ، تا صبح نخوابيدم . فرداى آن روز ، وقتى آقا سيّد جعفر آمد ، به ايشان گفتم : من ديشب ، خوابى ديدم كه از عظمت آن ، تا صبح نخوابيدم . .
.
ايشان گفت : زود داستان خوابت را بگو . من هم آن خواب را براى آقا سيّد جعفر ، نقل كردم . ايشان، با شنيدن آن ، منقلب شد و گفت : قضيّه ، اين است كه من ديشب (شب اوّل محرّم) ، در حرم بودم . بعد به اين فكر افتادم كه من ، يك عمر براى امام حسين عليه السلام گريه كرده ام ؛ امّا كسى را نگريانده ام و اين اجر ، نصيب من نشده است . .
.
اين موضوع ، فكر مرا مشغول كرد . رفتم و جستجو كردم و كتاب جلاء العيون مجلسى را پيدا كردم . به خانه آمدم و زن و بچّه ام را دور هم جمع كردم و گفتم : از امشب ، من مى خوانم و شما گريه كنيد . .
 ايشان ، پس از نقل اين رؤيا ، اضافه كرد كه : رؤياى آية اللّه شيرزاى ، در همان شب ، يعنى شبِ اوّل محرّم و برپايى نخستين جلسه سيّد جعفر بوده و من ، هر وقت براى زيارت به حرم حضرت عبد العظيم(ع) مى آيم ، قبر ايشان را هم زيارت مى كنم.

کانال سیره علما @sireolama

🔸 حکایت شگفت شریعت سنگلجی و عارف گمنام

🔹 آیة الله نصرالله شاه آبادی حفظه الله:

🔸 شریعت سنگلجی آخوندی بود در تهران که با رجعت مخالفت می کرد و سر و صدایی هم به راه انداخته بود. مرحوم والد کتاب الایمان و الرجعة را در جواب او نوشت.

🔹 مرحوم حاج احمد آقا [روحانی قمی] ـ دایی بنده ـ نقل کرد که من به شریعت گفتم مردک! این همه بی دینی، بابیگری، بهاییگری، درویش بازی، قطب بازی در این مملکت هست، تو همۀ آن ها را رها کردی و چسبیدی به رجعت!

🔸 شریعت در جواب گفت: واقعش این است که از یک چیز ترسیدم. یک وقت من در مسجدم دو تا درس می گفتم؛ یک لمعه و یک اسفار ـ مرحوم فلسفی و درّی از شاگردان شریعت بودند ـ در درس لمعه به شهید یا شهیدین اشکال کردم و قدری هم جسارت کردم.

🔹 در اثنای درس، شخصی که کوله پشتی پشتش بود وارد شد، کوله پشتی را گذاشت و روی آن لمید و ما را تماشا می کرد. من هم درس را گفتم و حمله کردم به شهید تا لمعه تمام شد و نوبت اسفار رسید.

🔸 در اسفار هم یک اشکال کردم و دهانم آن جا بیش تر باز شد و به ملاّ صدرا اهانت کردم.

🔹 فردا که آمدم سر درس، دیدم باز همان آقا با کوله پشتی آمد نشست. کتاب را آمدم باز کنم، سر و ته آن را نفهمیدم کجا است و هر چه نگاه کردم، چیزی به یادم نیامد. نه خط می توانستم بخوانم و نه سر و ته کتاب را از هم تشخیص می دادم. سرم درد گرفت و عرق شرم بر پیشانی ام نشست. به شاگردانم گفتم من امروز وضعم بد است و درس تعطیل است.

🔸 نوبت درس اسفار شد، باز همان حالت به من دست داد. عذر شاگردان اسفار را هم خواستم، ولی از غصه داشتم دق می کردم که من این همه درس خواندم، علمم کجا رفت! بلند شدم و راه افتادم.

🔹 آن آقا دنبالم آمد و گفت سرت درد گرفته؟ تب کردی؟ بگو علمم را از دست دادم. مردک احمق خر، تو آن قدر خر هستی که یک نگاه من را نمی توانی تحمل کنی، چطور جرأت کردی به شهیدین و ملا صدرا که فخر اسلامند اهانت کنی، حیا نکردی؟

🔸 فهمیدم هر اتفاقی افتاده کار این است. دستش را بوسیدم و به غلط کردن افتادم که دیگر از این کارها نمی کنم و کلمات شریفه را بر زبان جاری کردم.

🔹 گفت عیب ندارد؛ تعهد کردی. تا گفت عیب ندارد، دیدم روشن شدم.

🔸 به او گفتم بفرما برویم خانه، گفت نمی آیم پدرت آن جاست و او از تو خرتر است.
گفتم بیا برویم مدرسه، من آن جا حجره دارم.
گفت به شرط این که کسی داخل حجره نیاید، می آیم.
وارد حجره شد و گفت در را از پشت ببند.
در را بستم و خودش هم در را از داخل بست.
آمدم خانه، پدرم گفت کجا بودی؟ قضیه را برایش تعریف کردم.
گفت پا شو برویم آن جا، این حرف ها چیست که می زنی؟!

🔸بالاخره با اصرار پدرم، راه افتادیم و آمدیم در حجره را باز کردیم. دیدیم هیچ کس داخل آن نیست.

امام خمینی و اندیشه های اخلاقی ـ عرفانی (مصاحبه های علمی).

@bazmeghodsian

🔸مرحوم آیة الله طسوجی به ذات الریه مبتلا شده بود و حالشان روز به روز بدتر می شد. پزشک متخصص گفت: کار از مداوا گذشته است.

🔹میفرمود: وقتی همه عیادت کنندگان رفتند من قادر به حرکت نبودم و به سختی نفس می کشیدم. به همسرم گفتم کتاب زندگانی رسول اکرم (ص) را به من بدهید.

🔸کتاب را باز کردم و مقداری مطالعه کردم و برای مظلومیت پیامبر اکرم و صدماتی که از دست منافقین متحمل شده بودند اشک ریختم. خصوصا آنجا که حضرت در بستر بیماری دوات و قلم خواست تا مطلبی بنویسد که مردم دچار گمراهی نشوند اما مردی حرفی زد و مانع نوشتن حضرت شد.

🔹در حال گریه شدید لحظه ای به خواب رفتم. در خواب دیدم رسول اکرم (ص) با عده ای از اصحاب تشریف آوردند. اسبی را حاضر کردند که حضرت سوار شوند. حضرت در آن حال صورت مبارکشان را به طرف من برگرداندند و فرمودند: قم سالما عالما.

🔸من از خواب برخاستم، تمام بدنم غرق در عرق شده بود. دیدم به راحتی نفس می کشم و درد ندارم.

(ستاره‌ای از آسمان علم و فقاهت، محمد حسین طسوجی).

@bazmeghodsian

🔸کسی با خواندن کتاب اخلاق آدم نمی شود!

🔹آیة الله حاج شیخ عبدالنبی نوری فرمود:

🔸زمانی که در مدرسه سپهسالار طلبه بودم، روزی به دکان عطاری رفتم تا جنسی بخرم. عطار جنس را در کاغذی پیچید. با دقت به کاغذ نگاه کردم، دیدم مطالب اخلاقی مفیدی بر روی آن نوشته شده، پرسیدم این چیست؟ گفت: امروز شخصی کتابی را به عنوان کاغذ باطله به من فروخته است. گفتم: کتاب را به من بده. وقتی کتاب را آورد، دیدم کتابی اخلاقی و بسیار مفید است. کتاب را از او به قیمت مختصری خریدم و مشغول مطالعه آن شدم.

🔹خواندن این کتاب، یک سال طول کشید، مدتی نیز همزمان با مطالعه این کتاب، در صندوقخانه حجره، مشغول کیمیاگری بودم و هیچ کس از این دو موضوع اطلاعی نداشت.

🔸پس از مدتی تصمیم گرفتم با دوستان به مشهد بروم. با رفقا به راه افتادیم، نزدیکی سبزوار، هنگام غروب آفتاب پیاده شدیم و نماز ظهر و عصر را خواندیم. به دوستان گفتم: شما بروید، من نماز مغرب و عشا را هم می خوانم و می آیم. وقتی نماز مغرب و عشا را خواندم، هوا تاریک شده بود. به راه افتادم، ولی پس از مدتی راه را گم کردم و تا صبح در بیابان، حیران و سرگردان بودم و مرتب به خداوند متوسل شده و می گفتم: یا غياث المستغیثین یا ارحم الراحمين.

🔹آنقدر در این حال بودم تا هوا روشن شد. یک مرتبه متوجه شدم در کنار دروازه شهرم و از اول شب تا صبح، دور شهر میگشتم. با خودم گفتم: پیش از آنکه نزد رفقا بروم، خوب است خدمت حاج ملا هادی سبزواری برسم.

🔸پس از پرس و جو از مردم، منزل ایشان را یافتم و در زدم. حاج ملا هادی از پشت در به من فرمود: چه خبر بود! دیشب تا صبح نگذاشتی بخوابیم، هی می گفتی: یا غياث المستغيثين!

🔹در را باز کرد، وارد شده و سلام کردم، به من فرمود: دو مطلب به تو میگویم، مطلبی حالا و مطلبی هم موقع حرکت، اما مطلب اول این که آقای شیخ عبدالنبی! کسی با خواندن کتاب اخلاق، آدم نمی شود.

🔸پس از این که مدتی صحبت کردیم، هنگامی که خواستم از منزل بیرون بیایم، فرمود: کاری را که در صندوقخانه حجره داری ترک کن!

حکایت استاد؛ مرحوم علامه کرباسچیان.

@bazmeghodsian

🔸عارف کامل آیة الله العظمی بهجت توصیه اش به ترک معصیت بود.

🔹می فرمود: نسخه ما نماز است.

🔸و می فرمود: ذکر خدا در نماز افضل است از ذکر در غير نماز.

🔹می فرمود: خدایی که می خواهد بندگانش را هدایت کند و به کمال برساند بر روی آنچه مهمتر است تاکید می کند. هر مطلبی که در قرآن و روایات بیشتر مورد توجه بوده در تکامل انسان بیشتر مؤثر است؛ و از مهمترین آنها نماز است.

🔸یکبار در راه نماز صبح فرمودند: می دانی این مقدار اهمیت به نماز را از کجا فهمیدم؟ گفتم: نه.

🔹فرمودند: از «إلّا» در آیه «وما خلقت الجن والانس إلّا لیعبدون» متوجّه عظمت و اهمیت نماز شدم. (چرا که هدف خلقت انسان را بندگی و اقامه نماز بیان کرده است)


@bazmeghodsian

به مناسبت ایام منسوب به حضرت معصومه (س) دریغم آمد یکی از کراماتی که از آن حضرت دیده ام را بازگو نکنم. سالها قبل بود. چند سال از ازدواجمان گذشته بود و از نداشتن وسیله نقلیه در رنج بودیم. به زیارت حضرت معصومه (س) رفتم و رو به ضریح مطهر بی اختیار گفتم یا حضرت معصومه من تا آخر این هفته یک ماشین از شما می خواهم. به اصفهان برگشتم. یک روز که از منزل بیرون آمدم ناگاه یادم آمد که 4 شنبه است. با خودم گفتم حضرت معصومه در این دو روز چطور می خواهند به من ماشین بدهند؟! به مسجد نو بازار که در آن حجره داشتم رفتم. یکی از دوستان را که مدتی ندیده بودم ملاقات کردم. ضمن صحبت گفت ماشینم را می خواهم بفروشم به فلان مبلغ. گفتم اگر نصف این بود شاید می توانستم بخرم. گفت استخاره کن نصف مبلغ را بده و نصف را 40 روز دیگر. باناامیدی استخاره کردم و باناباوری خوب آمد.
5 شنبه ماشین را آورد و شب جمعه مرا به جایی که دعوت بودم رساند. پیاده که شدم گفت من پرایدی خریده ام و منزلمان گنجایش دو ماشین را ندارد. کلید منزل را به او دادم که ماشین را به آنجا ببرد. صبح جمعه که به منزل وارد شدیم ماشین مرحمتی حضرت معصومه (س) داخل حیاط پارک شده بود.

🔸مجالس نورانی؛

مرحوم آية الله سید عبدالکریم موسوی اردبیلی فرمودند:

یکی از اعاظم علما در نجف مرحوم آية الله حاج شیخ محمد رضا آل یاسین بود؛ وی نقل می نمود که مرحوم آقا میرزا علی قاضی مجالس متعددی به صورت طبقه طبقه بر اساس حال و مقام سالكين برپا نموده بود که می توان با نامهای «مجلس عام»، «مجلس خاص» ، «مجلس خاص الخاص» و... مشخص نمود .
روزی به یکی از مجالس خاص که به خواص معمولی از تلامذه وی تعلق داشت راه یافتم.

وقتی از منزل ایشان بیرون آمدم همین را بگویم که عبا را روی سر و صورتم کشیدم و راه افتادم و مالک اشکهای چشمانم نبودم و بی اختیار گریه می کردم. به هر کجا و به هر کس که نگاه می کردم بدم می آمد و در اثر انقطاع موقت که از عوالم دنیوی حاصل شده بود طاقت ماندن در دنیا و زندگی با مردمان از من سلب شده بود.
صد حیف که بعدها نتوانستم در آن مجالس نورانی حاضر شوم»

@bazmeghodsian

🔸 حکایت شگفت شریعت سنگلجی و عارف گمنام

🔹 آیة الله نصرالله شاه آبادی حفظه الله:

🔸 شریعت سنگلجی آخوندی بود در تهران که با رجعت مخالفت می کرد و سر و صدایی هم به راه انداخته بود. مرحوم والد کتاب الایمان و الرجعة را در جواب او نوشت.

🔹 مرحوم حاج احمد آقا [روحانی قمی] ـ دایی بنده ـ نقل کرد که من به شریعت گفتم مردک! این همه بی دینی، بابیگری، بهاییگری، درویش بازی، قطب بازی در این مملکت هست، تو همۀ آن ها را رها کردی و چسبیدی به رجعت!

🔸 شریعت در جواب گفت: واقعش این است که از یک چیز ترسیدم. یک وقت من در مسجدم دو تا درس می گفتم؛ یک لمعه و یک اسفار ـ مرحوم فلسفی و درّی از شاگردان شریعت بودند ـ در درس لمعه به شهید یا شهیدین اشکال کردم و قدری هم جسارت کردم.

🔹 در اثنای درس، شخصی که کوله پشتی پشتش بود وارد شد، کوله پشتی را گذاشت و روی آن لمید و ما را تماشا می کرد. من هم درس را گفتم و حمله کردم به شهید تا لمعه تمام شد و نوبت اسفار رسید.

🔸 در اسفار هم یک اشکال کردم و دهانم آن جا بیش تر باز شد و به ملاّ صدرا اهانت کردم.

🔹 فردا که آمدم سر درس، دیدم باز همان آقا با کوله پشتی آمد نشست. کتاب را آمدم باز کنم، سر و ته آن را نفهمیدم کجا است و هر چه نگاه کردم، چیزی به یادم نیامد. نه خط می توانستم بخوانم و نه سر و ته کتاب را از هم تشخیص می دادم. سرم درد گرفت و عرق شرم بر پیشانی ام نشست. به شاگردانم گفتم من امروز وضعم بد است و درس تعطیل است.

🔸 نوبت درس اسفار شد، باز همان حالت به من دست داد. عذر شاگردان اسفار را هم خواستم، ولی از غصه داشتم دق می کردم که من این همه درس خواندم، علمم کجا رفت! بلند شدم و راه افتادم.

🔹 آن آقا دنبالم آمد و گفت سرت درد گرفته؟ تب کردی؟ بگو علمم را از دست دادم. مردک احمق خر، تو آن قدر خر هستی که یک نگاه من را نمی توانی تحمل کنی، چطور جرأت کردی به شهیدین و ملا صدرا که فخر اسلامند اهانت کنی، حیا نکردی؟

🔸 فهمیدم هر اتفاقی افتاده کار این است. دستش را بوسیدم و به غلط کردن افتادم که دیگر از این کارها نمی کنم و کلمات شریفه را بر زبان جاری کردم.

🔹 گفت عیب ندارد؛ تعهد کردی. تا گفت عیب ندارد، دیدم روشن شدم.

🔸 به او گفتم بفرما برویم خانه، گفت نمی آیم پدرت آن جاست و او از تو خرتر است.
گفتم بیا برویم مدرسه، من آن جا حجره دارم.
گفت به شرط این که کسی داخل حجره نیاید، می آیم.
وارد حجره شد و گفت در را از پشت ببند.
در را بستم و خودش هم در را از داخل بست.
آمدم خانه، پدرم گفت کجا بودی؟ قضیه را برایش تعریف کردم.
گفت پا شو برویم آن جا، این حرف ها چیست که می زنی؟!

🔸بالاخره با اصرار پدرم، راه افتادیم و آمدیم در حجره را باز کردیم. دیدیم هیچ کس داخل آن نیست.

امام خمینی و اندیشه های اخلاقی ـ عرفانی (مصاحبه های علمی).

@bazmeghodsian

🔸آیة الله العظمی میرزا ابراهیم محلاتی شیرازی اعلی الله مقامه.

🔹آیة الله شهید دستغیب: «فقيه زاهد شيخ جواد بن شيخ مشكور از اجله علما و فقهای نجف اشرف نقل فرمود:

در شب 26 ماه صفر 1336 در نجف اشرف در خواب حضرت عزرائيل ملك الموت را ديدم. پس از سلام پرسيدم: از كجا می آيی؟ فرمود: از شيراز می آيم و روح ميرزا ابراهيم محلاتی را قبض كردم.

گفتم: روح او در برزخ در چه حال است؟

فرمود: در بهترين حالات و در بهترين باغهای عالم برزخ است و خداوند هزار ملک را برای او موكل كرده است كه فرمان او را می برند!

گفتم: برای چه عملی به چنين مقامی رسيده است؟ آيا برای مقام علمی و تدريس و تربيت شاگردان؟ فرمود: نه. گفتم: برای نماز جماعت و رساندن احكام دين به مردم؟ فرمود: نه. گفتم: برای چه عملی؟ فرمود: برای زيارت عاشورا!

(ميرزاي محلاتی سی سال آخر عمرش زيارت عاشورا را ترک نكرد و هر روز كه بيماری يا مشكلی داشت و نمی توانست آن را بخواند نايب مي گرفت)

فردای آن روز، تلگراف فوت ميرزای محلاتی از شيراز به نجف می رسد و تصديق رؤيای شيخ مشكور آشكار می گردد».

(شادی روحش صلوات)

@bazmeghodsian