جستاری در اسناد کهن

البته در اینکه تا چه مقدار این سخنان به کنایه و استعاره است حرف و حدیث بسیار است. بی‌گمان شعر ان دوره را باید از نظر شاهد بازی دوباره کاوید. البته از آن دست که دکتر شمیسا کاویدند!

✅شیعیان و برخی از مسلمین از فرق و مذاهب اسلامی، اعمالی مانند گریه برای اموات و عزاداری برای آن‌ها و نیز بوسیدن برخی اشیاء به عنوان تبرک، مثل حجرالاسود و ضرایح متبرکه را که از نظر عقل و شرع هیچ اشکالی ندارد را انجام می‌دهند که هم در قرآن و هم در حالات پیامبر (ص) و هم معصومین وارد شده است، اما وهابیت امثال این اعمال را شرک می‌دانند.❎

?بخاری در کتاب صحیح خود روایت می‌کند که: « سفیان از عمر بن خطاب نقل می‌کند که همانا او به حجرالاسود آمد و آن را بوسید... (آن‌گاه به حجر الاسود گفت) اگر ندیده بودم که پیامبر اعظم تو را بوسید، هر آینه تو را نمی‌بوسیدم...»[1]

?هم گریه و عزاداری کردن از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) صادر شده و هم بوسیدن حجرالاسود؛ پس چگونه وهابیان به خود اجازه می‌دهند، که عمل پیامبر را کفر و شرک بنامند. ?

⬅️آیا پیامبر اکرم - نعوذبالله- مشرک و کافر است⁉️ چرا که او این اعمال را انجام داده است. چگونه حاضرند چیزی را که خود از آیات فهمیده‌اید را نسبت ندانستن به دیگران خصوصاً، پیامبر اکرم بدهند⁉️و با فتاوای جاهلانه خود همه را مشرک بدانند، و مسلمین را مهدورالدم بدانند.

پی‌نوشت:
[1].صحیح بخاری، بخاری،کتاب الحج، باب 1022 ج1-2 ص668.

☕️کافه‌ی اندیشه

@andisheTafakor

انتشار خاطرات یک آدم متفاوت
وبلاگ > جعفریان، رسول - کوتاه در باره نشر خاطرات انقلابیون در سالهای اخیر، همین!

طی سالهای اخیر رقابتی بین سه مرکز برای ثبت خاطرات انقلابیون ایجاد شده است. مرکز اسناد انقلاب اسلامی که طی ده پانزده سال گذشته در گستره وسیعی این کار را انجام می داد و البته در کیفیت پایین بود یا منصفانه تر است که بگویم فراز و نشیب داشت و دارد. دوم حوزه هنری سازمان تبلیغات که کارهای برجسته ای البته از نظر کمیت، محدودتر، کرد، و خوب به نوع دیگری در ادب نگارش کتابها دخالت می کرد یا به عبارتی بازسازی. سوم، و حالا موسسه تنظیم و نشر آثار امام که بیشتر دنبال افراد متفاوت است که رضایتی به این که آثارشان جای دیگری چاپ شود ندارند و نگران برخی از امورند. البته برخی هم شخصا آثارشان را منتشر کرده اند که این را باید قسم چهارم نامید. آقای محمد جواد حجتی از چهره هایی است که خاطراتش ارزش خواندن دارد. اگر ملاحظه کنیم که برخی از جوانترها عجایب و غرایب می گویند، آن وقت می توانیم ارزش خاطرات آقای حجتی را دریابیم. آقای حجتی یک نویسنده است، و طبعا کسی نیست که دیگران برایش خاطرات بنویسند. از این جهت هم، ما اثری جذاب داریم. نوع نگاه آقای حجتی هم دست کم برای ما جالب است، شاید کسانی نپسندند اما به هر روی، آقای حجتی، مردی است با دید باز که چیزهای بیشتری را در مقایسه با برخی دیگر می بیند و انصاف را هم بهتر می شناسد. آقای حجتی با مفهوم حریت بیش از بسیاری از مدعیان آشناتر است. بماند که همه ما در یک فضا تنفس می کنیم و گفتمانهامان به هم نزدیک است و این خود اشتراک ماها را در بسیاری از امور در پی دارد، اما همین مقدار تفاوت هم، درست به همان دلیل، ارزش دارد و باید قدر دانست. من خواندن این کتاب را توصیه می کنم. مرور بر این کتاب را به وقتی دیگر می گذارم.

سلام. ممنون از توضیح خوبتان. ارتباط داستان با مقبولۀ عمر بن حنظله حدس من است و مطمئن نیستم داستان همین باشد.

می دانیم مقبولۀ عمر بن حنظله در بحث ولایت فقیه روایتی مهم تلقی می‌شود. این که آقای منتظری دربارۀ این مقبوله دقیقاً چه رویکردی دارند را نمی‌دانم؛ اما به هر حال این مسلم است که اگر کسی روایاتی را که از دید آقای منتظری مهم ترین مستندات ولایت فقیه هستند نقد کند (خواه مقبوله و خواه دیگر روایات)، حرف در آن فضای دهۀ 1360ش چالش برانگیز تلقی خواهد شد.

نوشتۀ خود آقای سبحانی و آقای جواد شبیری را بخوانید، اشاره‌هایی به قضیۀ بردن آقای بهبودی نزد آقای منتظری و طرح بحثهای ایشان پیش آقای منتظری و وادار شدن آقای بهبودی به این که بگوید برخی حرفهایش را پس خواهد گرفت و... در آن هست.

من بر اساس این شواهد حدس زدم احتمالاً داستان به این برگردد که رفته‌اند و آقای منتظری را که در آن زمان برجسته ترین نظریه پرداز ولایت فقیه (و البته قائم مقام رهبری) محسوب می‌شد، متقاعد کرده‌اند آقای بهبودی دارد حرفهایی می‌زند که نتیجه اش تخریب همۀ حرفهای شما ست. نتیجه هم آن شده است که ایشان آقای بهبودی را به حضور بخواهند و ارشاد کنند.

حال، اگر می‌گویید مقبولۀ عمر بن حنظله در فکر آقای منتظری نقش خاصی ندارد من حرفی ندارم؛ اما به هر حال، تا جایی که به خاطر دارم آقای شبیری یا سبحانی در نقدشان بر بهبودی به این تصریح می‌کنند که با مبانی ایشان حتی مقبولۀ عمر بن حنظله هم قابل دفاع نیست.

ضمنا، بردن آقای بهبودی نزد آقای منتظری از مسلمات است. حتی اگر مقبولۀ عمر بن حنظله هم برای آقای منتظری مهم نبوده باشد، قطعاً دیگر روایاتی که به آنها استناد می‌کرده، مهم بوده است و می توان احتمال داد بسیاری از آنها چیزهایی است که آقای بهبودی در صحیح خود نیاورده است.

متشکرم جناب آقای خانی. نکات مفیدی را مطرح فرمودید. در مورد این نکات با شما موافقم: یکی اینکه لحن نوشته اصلاح، و علمی‌تر شود، القاب به ویژه آیة الله العظمی و پروفسور حذف شود. دیگری اینکه قدری مختصرتر شود.

در عین حال درباره این بند که «مؤلف برخی افراد را به... نشر اکاذیب متهم می‌کند... که دارند واقعیت را از دید خود بازگو می‌کنند.» به نظرم انتقادتان وارد نیست. یا دست کم قضاوت شما نیازمند شواهدی است. آن قدر که من در مقاله دیدم اتفاقاً مؤلف اکثر شاگردان آقای طباطبایی را با وجود اختلافات نقل‌ها متهم نمی‌کند. اتهامش به طور خاص بیشتر متوجه خاندان طهرانی است. در حد فهم من آن اتهامات ناظر به بخشی از اظهارات ایشان است که گاهی خود از فضای جلسات مستقیماً مطلبی را روایت می‌کند، و نمی شود گزارش را به راحتی به برداشت آقای طهرانی ایشان از اخبار دیگران فروکاست. در گزارش فرزند آقای طهرانی که داستان‌پردازی کالنار علی المنار است. گذشته از این‌که قضاوت آقای سلمان‌پور در مورد آقای محمدحسین طهرانی درست باشد، یا نه، قضاوت حضرتعالی هم خوشبینانه است. در نظر داشته باشید در میان شاگردان آقای طباطبایی آقای طهرانی در موارد بسیار دیگری هم متهم به بی صداقتی شده است. اتهاماتی که در حد اطلاعات اندک من در مورد بیشتر شاگردان آقای طباطبایی مطرح نیست. من نمونه این اتهامات را در کانال غلوپژوهی آورده‌ام.
پیش‌تر هم به عزیزی عرض کردم، اینکه انتقادات از وثاقت آقای طهرانی به جهت مخالفت منتقدان با فلسفه شمرده شود منصفانه نیست. اگر این بود، چرا آقای طباطبایی متهم نیست؟ چرا آقای مطهری متهم نیست؟

در مورد قدیس‌تراشی از آقای بروجردی هم اصل دغدغه حضرتعالی متین است، ولی این‌که جناب سلمان‌پور چنین قصدی داشته باشد، بر من روشن نشد، بله چه بسا ادبیات مقاله به چنین نگاهی دامن بزند. دیگر این‌که جا دارد قبل از نقد این مورد، به نقد ریشه‌هایش بپردازید. مستحضرید این رویکرد -اگر همان طور باشد که می‌فرمایید نوظهور باشد- مقابله به مثلی در برابر قدیسانی است که در جامعه ایران نمی‌شود نقدشان کرد. شکر خدا آقای بروجردی را می‌شود نقد کرد. البته یک پای این قدیس‌تراشی از آقای بروجردی را هم باید در رویکرد برخی از عرفان‌دوستان در مورد ولایت جست. می‌گویید نه، کلمات خود آقایان طهرانی در مورد آقای بروجردی در مقاله مورد بحث شاهد است.
ارادتمند.

«فرهنگ» ساسانی و «هنر» سامانی


نام شطرنج (چترنگ) جز «گزارش چترنگ»، در سه اثر دیگر به پارسی میانه آمده‌است. دکتر تورج دریایی در مقاله‌ای این سه متن را بررسیده و با تأکید بر نقش شطرنج در آموزش شاهانه و درباری (فرهنگ) گفته‌است که «بهترین ترجمهٔ فرهنگ [به انگلیسی] culture است» (Daryaee, 283). در این که culture معادل خوبی برای مفهوم فعلی «فرهنگ» است شک نیست، ولی خیال می‌کنم واضح است که این لغت معنایی شبیه به «آموزش» داشته‌است. «فرهنگستان» -که ریدگ آنجا مهارت‌هایی از جمله شطرنج را آموخته- درواقع نزدیک به معنای امروزی «آموزشگاه/دانشگاه» است و نه مثلاً «آکادمی/فرهنگستان». البته تورج دریایی حتماً خود به معنی کهن «فرهنگ» واقف است و اگر education را معادل فرهنگ نگرفته به دلیل معنای وسیع‌تری‌ست که این لغت دارد، ولی خیال می‌کنم با قدری بررسی بتوان معادل بهتری نیز پیشنهاد کرد:

دریایی (همانجا) خود با استناد به «خسرو و ریدگ» مهارت‌هایی را که در فرهنگستان می‌آموخته‌اند برمی‌شمارد: از بر کردن سرودهای مقدّس، دبیری و خوش‌نویسی، سوارکاری و کمان‌داری(۱) و نیزه‌بازی و چوگان، نوازندگی، آوازخوانی، شاعری و سرایندگی، رقص، نجوم و عاقبت بازی‌های شطرنج و نرد و هشت‌پای(۲). این سیاهه تقریباً به تمامی در شعری از آغاجی بخارایی، شاعر قرن چهارم، چونان نمادها و نمودهای «هنر» شاعر آمده‌است:

ای آن که نداری خبری از هنر من
خواهی که بدانی که نیَم نعمت‌ْپرورد

اسپ آر و کمند آر و کتاب آر و کمان آر
شعر و قلم و بربط و شطرنج و می و نرد
(شاعران بی‌دیوان، ۱۹۱)(۳)

چنان که دیده می‌شود همان مهارت‌ها را در فارسی دری «هنر» می‌نامیده‌اند. شواهد برای این کاربرد «هنر» (و همراهی شطرنج با «هنر» و لزوم برخورداری از هنر برای درباریان و ندیمان) در فارسی فراوان است و نیازی به تکرار آن‌ها نیست. این بیت از این جهت نقل شد که در آن شاعری سامانی عمدهٔ مهارت‌هایی را که در «فرهنگستان» دوران خسرو انوشیروان می‌آموخته‌اند یک‌جا ذیل «هنر» گرد آورده‌است.

این هنر همان art نیست و به نظر من برای این «فرهنگ» هم نباید culture گفت. virtue (که دریایی خود در توضیح از آن بهره برده) یا reaching excellence یا چیزی از این قبیل مناسب‌تر می‌نماید. جهت اطمینان می‌توان نگاهی هم به فرهنگ استینگاس چاپ ۱۹۶۳ -که بسیاری کاربردهای کهن لغات را در خود حفظ کرده‌است- انداخت که برای «هنر» این معادل‌ها را نوشته‌است(۴) (Steingass, 1514):
Skill, science, knowledge, ingenuity, art, industry, excellence, virtue, profession; a bill of exchange


*دارم دربارهٔ تاریخچهٔ شطرنج و شطرنج در شاهنامه کارهایی می‌کنم و ضمن آن به این نکته برخوردم. امیدوارم به‌زودی در این زمینه‌ها بیشتر بنویسم.

۱- دریایی کمان‌داری را در مقاله‌ نیاورده (رک. متون پهلوی، ۷۲ به بعد).
۲- هشت‌پای بازی‌ای بوده شبیه به شطرنج.
۳- این شعر در ص ۳۲ از جلد نخست «لباب الالباب» هست، ولی با این که لباب الالباب از منابع کتاب «اشعار فارسی پراکنده در متون (تا سال ۷۰۰ هجری)» بوده‌است، من نتوانستم این شعر را در آن بیابم. امیدوارم اشتباه کرده‌باشم و جست‌وجویم با عجله همراه بوده‌باشد.
۴-جز شواهد ادب کهن فارسی، بحثی که داریوش آشوری در مقدمه «شهریار» ماکیاولی دربارهٔ «هنر» و virtue کرده نیز خواندنی است.

منابع:

- آسانا، جاماسب جی (۱۳۷۱). متون پهلوی، گزارش: سعید عریان، تهران: کتابخانه ملی
- عوفی، محمد (۱۹۰۶-۱۳۲۴). لباب الالباب، بسعی و اهتمام و تصحیح اقل عباد ادوارد برون انگلیسی، لندن و لیدن: لوزاک و بریل
- مدبری، محمود (گردآورنده) (۱۳۷۰). شاعران بی دیوان، کرمان: پانوس

-Daryaee, T. (2002). "Mind, Body, and the Cosmos: Chess and Backgammon in Ancient Persia", Iran 35(4): 281- 312
-Steingass, F. (1963). Persian-English Dictionary, London: Routledge & Kegan Paul Limited

t.me//fanneadab

طی سالهای اخیر رقابتی بین سه مرکز برای ثبت خاطرات انقلابیون ایجاد شده است. مرکز اسناد انقلاب اسلامی که طی ده پانزده سال گذشته در گستره وسیعی این کار را انجام می داد و البته در کیفیت پایین بود یا منصفانه تر است که بگویم فراز و نشیب داشت و دارد. دوم حوزه هنری سازمان تبلیغات که کارهای برجسته ای البته از نظر کمیت، محدودتر، کرد، و خوب به نوع دیگری در ادب نگارش کتابها دخالت می کرد یا به عبارتی بازسازی. سوم، و حالا موسسه تنظیم و نشر آثار امام که بیشتر دنبال افراد متفاوت است که رضایتی به این که آثارشان جای دیگری چاپ شود ندارند و نگران برخی از امورند. البته برخی هم شخصا آثارشان را منتشر کرده اند که این را باید قسم چهارم نامید. آقای محمد جواد حجتی از چهره هایی است که خاطراتش ارزش خواندن دارد. اگر ملاحظه کنیم که برخی از جوانترها عجایب و غرایب می گویند، آن وقت می توانیم ارزش خاطرات آقای حجتی را دریابیم. آقای حجتی یک نویسنده است، و طبعا کسی نیست که دیگران برایش خاطرات بنویسند. از این جهت هم، ما اثری جذاب داریم. نوع نگاه آقای حجتی هم دست کم برای ما جالب است، شاید کسانی نپسندند اما به هر روی، آقای حجتی، مردی است با دید باز که چیزهای بیشتری را در مقایسه با برخی دیگر می بیند و انصاف را هم بهتر می شناسد. آقای حجتی با مفهوم حریت بیش از بسیاری مدعیان دیگر، آشناتر است. بماند که همه ما در یک فضا تنفس می کنیم و گفتمانهامان به هم نزدیک است و این خود اشتراک ماها را در بسیاری از امور در پی دارد، اما همین مقدار تفاوت هم، درست به همان دلیل، ارزش دارد و باید قدر دانست. خواندن این کتاب را توصیه می کنم.
@jafarian1964

[بالاتر وقف نامه کتابی را گذاشتم که از درآمد حمام وقفی نقش جهان استنساخ شده بود، حمامی که کتابهای زیادی از درآمد آن کتابت شده است. توضیح زیر از یکی از دوستان در این باره😏

استاد گرامی
جناب دکتر جعفریان عزیز
سلام و درود
درباره این فرسته شما گمانم این است که حمام یادشده در متن حمام خسروآغا در حدود صد قدمی غرب نقش جهان در تقاطع خیابنهای سپه و استانداری است که شوربختانه در فروردین 1374 در زمان استانداری آقای اسحاق جهانگیری و معاونت عمرانی استادنداری آقای عبدالحسین سیف اللهی و شهرداری آقای حمیدرضا عظیمیان به دست عوامل شهرداری منطقه سه اصفهان خراب شد و از میان رفت. باز هم متاسفانه برخی از ارباب عمائم اصفهان که اسمشان را نبریم بر این اقدام ضدتمدنی صحه گذاشتند و گفتند اینجا مرکز فساد بوده است.
زنده یاد استاد هنرفر در کتاب مختصر آشنایی با شهر تاریخی اصفهان به نقل از وقایع السنین و الاعوام (عبدالحسین خاتون آبادی) این حمام را وقف استنساخ کتاب عنوان می کنند. (چنان که می دانید خسروآغا برادر علیقلی آغا است و هر دو در عهد شاه سلیمان در حرم او بوده اند)
در ان زمان خبرنگار همشهری در اصفهان بودم ساعت دو نیمه شب حمام را صاف کرده بودند و من صبح به چهلستون رفتم تا مهندس فرشته نژاد از معاونان وقت میراث فراهنگی اصهان را ببینم. رنگ به رویش نبود و البته بسیار محتاط و محافظه کار حرف زد در حدی که عکس های حمام را که متاسفانه جدید نبود و از زمان جشن های دوهزار و پانصدساله باقی مانده بود نشانم داد ولی حاضر نشد انها را در اختیار روزنامه بگذارد. زمان بسیار گذشته است و جزییات یادم نیست ولی این را مطمئنم که گفت اهالی آرم شهرداری را روی لودر ها و بیل مکانیکی ها دیده اند ولی شریعتی شهرداری منکر است. سراغ یکی از مسئولان شهرداری هم رفتم که با طلبکاری گفت شما که حقوق بگیر ما هستید چرا علیه ما جستجو می کنید. از رییس اوقاف اصفهان پیگیر موقوفه خسروآغا شدم گفت وقف نیست. و خوب از ماست که بر ماست.
نکته جالب این است در 1320 نیز چنین نقشه شومی داشته اند و دکتر سیدحسین فاطمی در روزنامه باختر دست به اعتراض و افشاگری می زند و مینویسد: ما از آقای رئیس فرهنگ اصفهان تقاضا می نماییم به پروندة قطور این موقوفه که شاید مسلم ترین ملک وقف در اصفهان باشد مراجعه نموده، و برای بطلان هر اقدامی که نسبت به این تحول به عمل آمده است، اقدامی سریع و جدی نموده و گزارشی که لازم و مقتضی است به وزارت فرهنگ تقدیم نمایند.
(احسان راتبی)
@jafarian1964

🌞
✔️ مجید مجیدی، کارگردان نوشت:🔻

در مرز ایران-پاکستان شهری است بنام تفتان که محله‌ای دارد بنام «شیرآباد» که خانواده‌ها به دلیل فقر زیاد، دخترهایشان را با قیمت‌های بسیار پائین به پاکستانی‌ها می‌فروختند تا به کشورهای عربی حاشیه‌ی خلیج فارس فرستاده شوند. این فاجعه در قسمت‌های شیعه‌نشین به وفور دیده می‌شد...

نسخه‌ی اول فیلمنامه [بدوک. 1370] را که دادم آقای [محمدعلی] زم گفت: «این فیلمنامه خیلی تلخ و سیاه است و امکان ساخت آن به این شکل، اصلاً ممکن نیست.» اما با سماجت و پیگیری من آقای زم هم موافقت کرد به شرطی که از تلخی هایش کم شود که با اختصاص هزینه‌ی اولیه حدود 6 میلیون تومان کار را شروع کردیم.

بدوک در «جشنواره‌ی کن 1992» مورد توجه قرار گرفت و این باعث شد، «مهدی کلهر» مقاله‌ای در روزنامه‌ی جمهوری اسلامی بنویسد و فیلم را به سفارشی بودن از سوی جشنواره‌های خارجی محکوم کند. موج مخالفتها به‌جایی رسید که آقای [علی] لاریجانی – وزیر ارشاد آن زمان – نامه‌ای نوشت و دستور توقف حضور بدوک در جشنواره‌های خارجی را داد. بدوک هم اکران خوبی پیدا نکرد و خیلی زود از پرده پائین آمد. بعد آقای زم فیلم را به دفتر رهبری ارائه داد...

بعد از آنکه فیلم تمام شد، آقای خامنه‌ای فرمودند: «اگر این فیلم مبتنی بر یک درام شکل گرفته که هیچ، اما اگر بر اساس واقعیات باشد، من حرف دارم.» سید مهدی شجاعی گفت متأسفانه بدوک مبتنی بر واقعیات است. آقا برافروخته شده و از حاضران پرسیدند «اگر این امر واقعی است، چرا ما را مطلع نمی‌کنید؟!»

▪منبع: در قلمرو دیدار، زندگی و خاطرات مجید مجیدی، نشر قصیده سرا
@faridmod

بله پشت پرده دیگر این ماجرا این بود که صحابه امتحان شوند و امتحان شدند و رد شدند و مرتد گشتند الا سه یا چهار یا هفت نفر بنا به اختلاف نقل ها !!! چرا مرتد؟؟؟ چون فراموششان شد که دفاع از عترت طاهره واجب است شاید هم مثل شما معتقد بودند دست هدایت مولا در پشت پرده است و خودش امور را به این سیر هدایت میکند!!!

البته آقای ابو سعیده در عراق هم این کتاب را به صورت کامل چاپ کرده است که مومنی می گفت از چاپ آقای رجایی صحیح تر است.

اجمالا تردیدی نیست که بسیاری از پژوهش های جدید در مورد عاشورا و سید الشهدا، بسیار قوی تر از بسیاری از منابر این موضوع و از جمله منابر آقای مطهری هستند. ولی قضاوت کلی شما در مورد حماسه حسینی هم نتیجه اش عکس مقصودتان می شود. به گمانم آقای صدری و آقای صالحی با دو نگاه مختلف هر یک در نقد حماسه حسینی تا حدی توفیق داشته اند. به هر حال اگر حماسه حسینی نکات مثبتی دارد، باید آسیب هایش را هم دید. این بد است که ما یک اثر را یا صرفا بد می بینیم و یا صرفاً خوب. ولی اجمالاً سخت نیست که با توجه به نقدهای جدید نکات مثبت حماسه را گرد آورد، و در عین حال آسیب هایش را هم بین عموم نشر نداد! بسیاری مثل بنده که کلاً آثار دیگری را ترجیح می دهیم. ولی دوستداران این اثر چرا چنین نمی کنند و می خواهند تا چند قرن این کتاب را به همین شکل به مردم توصیه کنند؟

به نظر می‌رسد «درباختن» باشد که کاتب به خطا «دریاختن» نوشته است.
در سطر قبل و بعد هم موضوع بازی و قمار و تخته از این قبیل است. گل خواندن را هم توضیح داده است که اصطلاح قمار و بازی بوده است.

🔸وسیعلم الذین ظلموا ایّ منقلب ینقلبون!

آیة الله حاج شیخ محمد جواد فاضل لنکرانی:

قضیه ‌ای این روزها در کشور ما اتفاق افتاده که واقعاً قلب هر کسی را جریحه ‌دار می‌کند و لازم می ‌دانم که امروز تأسف و تنفر خودم را از افرادی که این بلا را سر مردم در می‌ آورند ابراز نمایم. اگر کسی این را دید و گریه نکرد بسیار جای تعجب و جای سؤال دارد. چرا باید در نظام جمهوری اسلامی چنین قضیه‌ای اتفاق بیفتد؟

چرا باید مأموران نظام جمهوری اسلامی طوری تربیت نشده باشند که اگر موازین شرعی را نمی‌خواهند رعایت کنند، موازین عقلایی را لااقل رعایت کنند.

ما به مسئولین واقعاً تذکر می‌دهیم و قبلاً هم گفتیم نگذارند این مسائل در نظام جمهوری اسلامی به وجود بیاید. چرا حیثیت این نظام را هم در داخل و هم در خارج خراب می‌کنید؟!

نه فقط مسئله تخریب این اطاق، بلکه شهرداری‌ها شرعاً حق ندارند این دستفروشهای بیچاره را در شوارع عامه که ملک شخص خاصی نیست ممانعت کنند.

@bazmeghodsian