مجلّه سفینه تبریز

Safinehyetabriz

صلوات خاصه حضرت صدیقه طاهره سلام الله علیها

اللهم صل علی فاطمه🌹🌹

@Safinehyetabriz

مجلّه سفینه تبریز

Safinehyetabriz

به مناسبت فرارسیدن سالگرد درگذشت استاد جمشید مظاهری(سروشیار)؛ استاد فقید زبان و ادبیات فارسی در اصفهان👇👇👇

Forwarded From مجلّه سفینه تبریز

مجلّه سفینه تبریز

Safinehyetabriz

نثار خاکِ جمشید سروشیار؛
جلوه گاه فضیلت و فروتنی، که دیر و دور این دو به هم افتند...

واکنش دو شاعر اصفهانی به جنگ های روس با ایران

یادداشتی از:
محمّد طاهری خسروشاهی / دانشگاه تبریز

وقتی دوستِ سپاهانیِ ما، جناب استاد زهتاب نازنین، سردبیر سختکوش و نامدار مجله دریچه، از تدوین ویژه نامه ای برای استاد فقید؛ دکتر جمشید سروشیار خبر داد، در همان مکالمة کوتاه، به ایشان عرض کردم که از خیلی وقت پیش، نگارنده در این فکر بود که با توجّه به کارهای ارزشمندی که مرحوم سروشیار در حوزة فرهنگ و ادب ایران عزیز انجام داده است، به سهم اندک خود، به او ادای دین نماید؛ به ویژه اینکه نگارنده، نخستین آشنایی جدّی خود با شعر خاقانی شروانی؛ این سخن گستر نام آشنای شعر فارسی را، مدیون مطالعه یادداشتی ارزشمند از ایشان با عنوان «نامه ای از شیخ علی حزین لاهیجی اصفهانی در شرح بیتی از حکیم خاقانی» می داند(رحمه الله علیه ثم رحمه الله علیه).
بدین سان در پی تماس بانی محترم این یادنامه، با دل و جان، پیشنهاد او را پذیرفت. البته در دل نگارنده بود که حقوق استادی محترم و ژرف اندیش چون سروشیار را با نوشتن مقاله ای در خور مقامِ بلندِ او ادا کند، امّا نظر به قلّت بضاعت و کمیِ فرصت، یادداشت اندک مایة زیر را که درباره دو شاعر اصفهانی است، تهیه کرد تا به مثابه تحفه ای ناچیز از خطّه آذربایجان به دیار سروشیار باشد:

ما پیشکش تو جان فرستیم
ور دست رسد، جهان فرستیم

@safinehyetabriz
👇👇👇

Forwarded From مجلّه سفینه تبریز

مجلّه سفینه تبریز

Safinehyetabriz

واکنش دو شاعر اصفهانی به جنگ های روس با ایران / یادداشتی از محمّد طاهری خسروشاهی / فصلنامه دریچه / سال سیزدهم / زمستان 1397 / یادنامه زنده یاد استاد جمشید سروشیار @safinehyetabriz

مجلّه سفینه تبریز

Safinehyetabriz

مجلّه سفینه تبریز

Safinehyetabriz

@Safinehyetabriz

Forwarded From مجلّه سفینه تبریز

مجلّه سفینه تبریز

Safinehyetabriz

بسم الله الرحمن الرحیم

السلام علیک یا ابوفضایل
یا قمر بنی هاشم و رحمه الله و برکاته

گویند ققنوس مرغی نادر و تنهاست که هزار سال عمر کند و چون هزار سال بگذرد و عمرش به آخر آید،هیزم بسیار جمع سازد و بر بالای آن نشیند و سرودن آغاز کند و از آواز خویش به وجد و اشتیاق آید و مست گردد و بال برهم زند چنان‌که آتشی از بال او بجهد و در هیزم افتد و خود با هیزم بسوزد و از خاکسترش، ققنوسی دیگر پدید آید.
( برهان قاطع)

# رقصی چنین میانه میدانم آرزوست...

مجله فرهنگی و هنری سفینه تبریز

@safinehyetabriz

مجلّه سفینه تبریز

Safinehyetabriz

به نام خدا

روزنامه ساقی؛ چاپ آذربایجان، به مناسبت چهلمین روز درگذشت خانم دکتر منیره پویای ایرانی؛ استاد فقید گروه ادبیات دانشگاه تبریز، ویژه نامه ای با عنوان "بانوی مهر و سخن" تدوین نموده که از فردا یکشنبه 14 دی ماه در دکه های مطبوعاتی توزیع می شود.
با سپاس از دکتر مسعود برزگر جلالی مدیر مسئول روزنامه و دکتر سعید طرزمی سردبیر ویژه نامه

@safinehyetabriz

مجلّه سفینه تبریز

Safinehyetabriz

پرّان تر از مرغان هوا...

یادداشتی از دکتر رحمان مشتاق مهر؛ استاد دانشگاه شهید مدنی آذربایجان درباره خانم دکتر پویای ایرانی

👇👇👇

@Safinehyetabriz

مجلّه سفینه تبریز

Safinehyetabriz

پرّان تر از مرغان هوا...

یادداشتی از دکتر رحمان مشتاق مهر؛ استاد دانشگاه شهید مدنی آذربایجان درباره خانم دکتر پویای ایرانی

این مطلب را چند روز بعد از درگذشت شادروان خانم دکتر پویا نوشته بودم که انتشارش در "ساقی آذربایجان" تا چهلم ایشان طول کشید.
خانم دکتر پویای ایرانی، وقتی تن به خاک سپرد که از آخرین فعالیت های اجتماعی و فرهنگی اش و آخرین سخنرانی اش درباره یکی از مفاخر آذربایجان در بنیاد پژوهشی شهریار، حدود یک سال می گذشت؛ یعنی تنها شدّت بیماری و ناتوانی او را از حضور در جمع دوستداران آموختن و بازآموختن اخلاق و فضیلت و معنویت و فرهنگ بازداشت. او بیشتر عمر پربارش را در کلاس های درس دانشگاه و در مجالس تفسیر قرآن، مثنوی و حافظ و گلشن راز و ...گذراند؛ برای یاد گرفتن یا برای یاد دادن. این کلاس ها و آموزش های پیگیر و دائمی، از او معلّمی واقعی ساخته بود که دغدغه ای بالاتر از توفیق در آموزگاری نداشت. او از همان آغاز زندگی مشترک با شادروان میرزا عبدالله واعظ، پذیرفته بود که چهاردیواری خانه اش را که برای همگان، خصوصی ترین حریم زندگی خانوادگی است، کانونی برای تعلیم و ترویج اخلاق و عرفان و فرزانگی، و آموزه های انسانی قرار دهد.
خانم پویا در هر مسئولیتی که به عهده می گرفت، که غالباً از نوع تدریس در کلاس درس یا ایراد سخنرانی یا اداره مرکزی علمی - پژوهشی بود، سعی می کرد به بهترین وجه، از عهده آن بر آید. در کلاس هایش سنگ تمام می گذاشت. نه از وقت کم می گذاشت و نه از تکرار و توضیح خسته می شد. در درس دستور زبان فارسی آن قدر با گچ می نوشت و پاک می کرد که چادر مشکی اش رنگ می باخت ولی او هرگز دربند ظاهر خود نبود و آنچه خشنودش می کرد، احساس رضایت از توفیق در کار آموزگاری بود و بس.
مثل بسیاری از استادان آذربایجانی، در گفتن و نوشتن، سختگیر و دیرپسند بود. ‌قبل از استقصای کامل در موضوع، حاضر نمی شد کلمه ای راجع بدان سخن بگوید یا بنویسد. وقتی می پذیرفت تا فرارسیدن موعد سخنرانی یا تحویل دادن نوشته، زندگی و آسایشش را وقف آن می کرد. در خواندن و جستجو شب و روز نمی شناخت و از هیچ منبعی درباره موضوع جستجویش، نمی گذشت؛ از این رو، متن سخنرانی ها و نوشته هایش طولانی تر از آن بود که انتظار می رفت.
بانوی سفرکرده ما، عمری را با عزّت و مناعت و آزادگی به آموزگاری پرداخت و در کنار فرزندان گرامی اش، خود را وقف تربیت صدها دانشجوی جوانی ساخت، که به آنان نیز همانند فرزندان خود عشق می ورزید و آرزوی رستگاری و بهروزی شان را داشت.
استاد ما اکنون پرّان تر از مرغان هوا، در فضای لایتناهی عالم قدس، در جوار رحمت و عنایات بی پایان حضرت حق، غوطه می خورد و دنیای ملال آوری را که پشت سر نهاده است و وضع رقّت بار انسان هایی را که گویی گرفتار مصائبی تمام نشدنی اند، با نگرانی و دلسوزی نظاره می کند.
یادش گرامی و جانش در پناه آمرزش بی پایان خداوندی در آرامش ابدی باد.

@Safinehyetabriz