کتابخانه امام حسین عليه السلام

به پیشواز عید غدیر خم

به ناشناسی منظومۀ علی‌نامه...

از:
حمیدرضا برقعی


جنون گریخت سراسیمه از ملاقاتم
شب شراب که باشد دچار افراطم
بریز هرچه که داری نکن مراعاتم
تو بی‌ملاحظه من نیز بی‌مبالاتم
سیاه‌مست تو هستم گذشته کار از کار
«شب شراب می‌ارزد به بامداد خمار»

نمی‌رسد به شکوه تو فکر کوتاهم
اگر مدیح تو را از خود تو می‌خواهم
بگو که دهر به‌دست تو خلق شد، ما هم
بگو بگو و مگو من صنایع‌ الله‌ام
لطیف طبع خدا! آنِ آشکار تویی
که شعر جوششی آفریدگار تویی

تو آن قصیدۀ بی‌اختیار موزونی
پر از خیالی و از هر خیال بیرونی
شکوه شعر کهن در کلام اکنونی
بریز قاعده‌ها را به هم، تو قانونی
سرودن تو حماسی‌ترین مغازله است
جهان بدون تو اسلوب بی‌معادله است

به شاعرانه‌ترین لحظه‌های حیرانی
رسیده‌ام به تو در نظمی از پریشانی
نگفته‌ام که چه می‌خواهم از تو، می‌دانی
شراب شعر صغیر و فؤاد کرمانی
تو ای قصیدۀ اعلا، مسمط عالی
جنون «فاتح‌علی خان» در اوج قوالی

کتاب معجزه در بی‌شمار ابوابی
اگرچه نقطۀ ایجاز، غرق اطنابی
بخوانمت منِ وامانده با چه القابی؟
اگر خدات بگویم، تو بر نمی‌تابی
اگر ملال تواَم بی‌دریغ کن دفعم
تو تیغ می‌کشی اما منم که ذی‌نفعم

تو هم‌زمانِ زمان نیستی، کجایی تو؟
کنار فاطمه‌ای، همدم حرایی تو
به چشم حیرتِ جبریل آشنایی تو
به ذهن کوچک دنیا پر از چرایی تو
تو در نهایت معراج، در نبایدها
نشسته‌ای به تماشای رفت و آمدها

تو آفتابی و هرگز نمی‌شوی انکار
دریغ و درد که نهج البلاغه را یکبار،
کسی مرور نکرد ای شکوه بی‌تکرار
برای مالک اشتر نوشته‌ای بسیار
هنوز جوهر آن نامه‌ها تر و تازه ه‌ست
غریبی سخنت در زمین پرآوازه ه‌ست

به ناشناسی منظومۀ علی‌نامه
به الغدیر، به موی سپید علامه
به «یاعلی مدد» پوریا، به هنگامه
به شرمگینی من در چکامه و چامه
تو دیگری و دلم در خیال دیگر نیست
که سرنوشتی از این سرنوشت بهتر نیست

@safinehyetabriz

به پیشواز عید غدیر خم

به ناشناسی منظومۀ علی‌نامه...

از:
حمیدرضا برقعی


جنون گریخت سراسیمه از ملاقاتم
شب شراب که باشد دچار افراطم
بریز هرچه که داری نکن مراعاتم
تو بی‌ملاحظه من نیز بی‌مبالاتم
سیاه‌مست تو هستم گذشته کار از کار
«شب شراب می‌ارزد به بامداد خمار»

نمی‌رسد به شکوه تو فکر کوتاهم
اگر مدیح تو را از خود تو می‌خواهم
بگو که دهر به‌دست تو خلق شد، ما هم
بگو بگو و مگو من صنایع‌ الله‌ام
لطیف طبع خدا! آنِ آشکار تویی
که شعر جوششی آفریدگار تویی

تو آن قصیدۀ بی‌اختیار موزونی
پر از خیالی و از هر خیال بیرونی
شکوه شعر کهن در کلام اکنونی
بریز قاعده‌ها را به هم، تو قانونی
سرودن تو حماسی‌ترین مغازله است
جهان بدون تو اسلوب بی‌معادله است

به شاعرانه‌ترین لحظه‌های حیرانی
رسیده‌ام به تو در نظمی از پریشانی
نگفته‌ام که چه می‌خواهم از تو، می‌دانی
شراب شعر صغیر و فؤاد کرمانی
تو ای قصیدۀ اعلا، مسمط عالی
جنون «فاتح‌علی خان» در اوج قوالی

کتاب معجزه در بی‌شمار ابوابی
اگرچه نقطۀ ایجاز، غرق اطنابی
بخوانمت منِ وامانده با چه القابی؟
اگر خدات بگویم، تو بر نمی‌تابی
اگر ملال تواَم بی‌دریغ کن دفعم
تو تیغ می‌کشی اما منم که ذی‌نفعم

تو هم‌زمانِ زمان نیستی، کجایی تو؟
کنار فاطمه‌ای، همدم حرایی تو
به چشم حیرتِ جبریل آشنایی تو
به ذهن کوچک دنیا پر از چرایی تو
تو در نهایت معراج، در نبایدها
نشسته‌ای به تماشای رفت و آمدها

تو آفتابی و هرگز نمی‌شوی انکار
دریغ و درد که نهج البلاغه را یکبار،
کسی مرور نکرد ای شکوه بی‌تکرار
برای مالک اشتر نوشته‌ای بسیار
هنوز جوهر آن نامه‌ها تر و تازه ه‌ست
غریبی سخنت در زمین پرآوازه ه‌ست

به ناشناسی منظومۀ علی‌نامه
به الغدیر، به موی سپید علامه
به «یاعلی مدد» پوریا، به هنگامه
به شرمگینی من در چکامه و چامه
تو دیگری و دلم در خیال دیگر نیست
که سرنوشتی از این سرنوشت بهتر نیست

@safinehyetabriz