وصيتنامهٔ امام علی (ع)
وصيتنامهٔ امام علی (ع) به امام حسن و حسين، پس از آنکه پسر ملجم -كه نفرين خدا بر او باد- او را ضربت زد:
به شما سفارش میكنم که از خدا بترسيد، و دنيا را مخواهيد هرچند دنيا پیِ شما آيد، و دريغ مخوريد بر چيزی از آن كه به دستتان نيايد.
حق را بگوييد و برای پاداش كار كنيد، و با ستمكار در پيكار و یاور ستمديده باشید.
شما و همهٔ فرزندانم و كسانم و آن را كه نامهٔ من به او میرسد، به ترس از خدا و آراستن كارها و آشتی با يكديگر سفارش میكنم، كه من از جدِّ شما (ص) شنيدم كه میگفت: «آشتی دادن ميان مردمان بهتر است از نماز و روزهٔ ساليان».
خدا را! خدا را! دربارهٔ يتيمان. آنان را گاه گرسنه و گاه سير مداريد و نزد خود ضايعشان مگذاريد.
خدا را! خدا را! همسايگان را بپاييد كه سفارششدهٔ پيامبر شمايند. پيوسته دربارهٔ آنان سفارش میفرمود، چندانكه گمان برديم برای آنان ارثی معيّن خواهد نمود.
خدا را! خدا را! دربارهٔ قرآن، مبادا ديگری بر شما پيشی گيرد در رفتار به حكم آن.
خدا را! خدا را! دربارهٔ نماز، كه نماز ستون دين شماست.
خدا را! خدا را! در حق خانهٔ پروردگارتان، آن را خالی مگذاريد، چندان كه در اين جهان ماندگاريد، كه اگر حرمت آن را نگاه نداريد، به عذاب خدا گرفتار آیيد.
خدا را! خدا را! دربارهٔ جهاد در راه خدا به مالهاتان و به جانهاتان و زبانهاتان!
بر شما باد به يكديگر پيوستن و به هم بخشيدن. مبادا از هم روی بگردانيد و پيوند هم را بگسِلانيد.
امر به معروف و نهی از منكر را وامَگذاريد كه بدترين شما حكمرانیِ شما را بر دست گيرند! آنگاه دعا كنيد و از شما نپذيرند.
پسران عبد المطّلب! نبينم در خون مسلمانان فرورفتهايد و دستها را بدان آلوده و گوييد: امير مؤمنان را كشتهاند! بدانيد که جز كشندهٔ من نبايد كسی به خون من كشته شود.
اگر من از اين ضربت او مُردم، او را تنها يك ضربت بزنيد و دست و پا و ديگر اندام او را مبُريد كه من از رسول خدا (ص) شنيدم میفرمود: «بپرهيزيد از بريدنِ اندام هرچند اندام سگ درندهای باشد.»!
(نهجالبلاغه، ترجمهٔ سیدجعفر شهیدی، با تغییر)
http://t.me/Quran_va_Hadith