کتابخانه امام حسین عليه السلام

📃 شکل‌گیری هفت قرائت رسمی قرآن
مروری بر کتاب شادی حکمت ناصر

✍ الهه شاه‌پسند

درآمد
شادی حکمت ناصر، استادیار مطالعات عربی کلاسیک دانشگاه هاروارد، متولد کویت و رشدیافتۀ نبطیه در جنوب لبنان است. او در دو رشتۀ شیمی و ادبیات عربی از دانشگاه آمریکایی بیروت فارغ‌التحصیل شد، درجۀ دکتری خود را در رشتۀ مطالعات عرب و اسلام از دانشگاه هاروارد گرفت و مدتی در دانشگاه ییل و کمبریج تدریس کرد. پژوهش‌های او در حوزۀ مطالعات قرآن و متمرکز بر تاریخ قرآن و قرائات است. نخستین کتاب منتشرشده از او «نقل قرائات قرآن: مسئلۀ تواتر و پیدایی قرائت‌های شاذ» (۲۰۱۳) نام دارد که ترجمۀ فارسی آن به‌قلم الهه شاه‌پسند و ولی عبدی در ۱۳۹۸ به‌همت نشر کرگدن به چاپ رسیده است. ناصر در این کتاب نشان می‌دهد که نگاه ابن‌مجاهد و علمای متقدم مسلمان به قرائات همچون نگاه آنها به اَحکام فقهی بود و علمای مسلمان بعدی انتقال رشتۀ قرائات را از حیطۀ فقه، که معیار مهمش اجماع بود، به حیطۀ حدیث، که معیارش اِسناد صحیح بود، بر عهده گرفتند. جدید‌ترین اثر او، «دومین رسمی‌سازی قرآن (۳۲۴ق): ابن‌مجاهد و پیدایی قرائات هفت‌گانه» (۲۰۲۰)، مطالعه‌ای است دربارۀ نقل قرائات قرآن، رسمی‌سازی نظام‌های قرائات و پدیدۀ قرائات شاذّ غیررسمی. او در این کتاب می‌کوشد توضیح دهد که قرائات مختلف چگونه ایجاد شدند. ناصر با تشریح پنج مرحلهٔ مختلف رسمی‌سازی، استدلال می‌کند که برای بررسی اولین مرحلهٔ رسمی‌سازی لازم است ابتدا مراحل بعدی را مطالعه کنیم و به همین دلیل در این کتاب بر رسمی‌سازی دوم متمرکز است. بررسی‌های دقیق و جزئی او در کتاب وابستگی میان نقل شفاهی و مکتوب را نشان می‌دهد که بر نقل شفاهی مبتنی بر متن صحه می‌گذارد.

✅ متن کامل و پی‌دی‌اف مقاله در:
بخش خواندنی‌ها در تارنمای دورنما

@doornamaa

آقای انجمن آثار و مفاخر فرهنگی! عرض سلام و ادب، شما در انجمن آثار و مفاخر فرهنگی یک مجسمه از محمدعلی فروغی دارید که به جای سر فروغی، سر دهخدا بر آن نصب شده است! سر فروغی را بریده بوده‌اند، و مجسمه‌سازش، فرامرز پیلارام، بر اثر افسردگی و در فشار و تنگدستی درگذشته است. من سر بریدۀ فروغی را پیدا کرده‌ام! همینجاست، در سعادت‌آباد تهران. حالا دیگر وقت آن نرسیده که برای آن فکری کنید؟ فروغی مرده، پیلارام دق کرده و مرده، اما این آثار هنری سرمایه‌های ایران‌اند. جبران مافات کنید.
این دُر همیشه در صدف روزگار نیست
می‌گویمت، ولی تو کجا گوش می‌کنی

«سر بریدۀ فروغی در سعادت‌آباد تهران» روایتی است که با اشک چشم و خون جگر نوشته‌ام از آنچه پس از انقلاب بر سر مجسمۀ محمدعلی فروغی رفته است. در روزنامۀ اعتماد بخوانید.

http://www.etemadnewspaper.ir/fa/main/detail/161600/%D8%B3%D8%B1-%D8%A8%D8%B1%DB%8C%D8%AF%D8%A9-%D9%81%D8%B1%D9%88%D8%BA%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D8%B3%D8%B9%D8%A7%D8%AF%D8%AA%E2%80%8C%D8%A2%D8%A8%D8%A7%D8%AF-%D8%AA%D9%87%D8%B1%D8%A7%D9%86

https://t.me/Sayehsaar

@literature9
⚫️ امروز سالروز درگذشت شاهرخ مسکوب، نویسنده، پژوهشگر و روشنفکر ایرانی است. او پژوهشگر شاهنامه هم بود و آثاری زیادی در همین باره نوشت. یکی دیگر از آثار او «روزها در راه» است که چند سال پیش در خارج از ایران منتشر شد و نسخه‌ی افست آن در داخل ایران هم به دست علاقه‌مندان رسید. این کتاب روزنوشت‌های مسکوب درباره‌ی زندگی‌اش است و در آن از روزمره‌هایش نوشته، از جمله کتاب‌هایی که خوانده و معدودی از آنها نظرش را جلب کرده. یکی از کتاب‌هایی که چندبار در «روزها در راه» به آن اشاره شده، «حکایت بلوچ» نوشته‌ی محمود زند مقدم است: «نویسنده درک عاطفی و حساسیتی ویژه‌ی خود و به همین سبب حرف و حکایتی تازه دارد و اگر کسی اهل باشد از او چیزها یاد می‌گیرد. نثر «حکایت بلوچ» یادگرفتنی است. نویسنده‌ی «حکایت بلوچ» شاعری است که حسیات رنگین و دریافت سودایی خود را با چنان زیبایی لبریزی باز می‌گوید که نثر ای‌بسا به مرز گذرناپذیر شعر می‌رسد. با این وصف قلم نویسنده جزئیات چیزها را در عین زیبایی، با تیزبینی و دقتی که ما مردم سر به هوا از آن بیگانه‌ایم، مجسم می‌کند.» مسکوب سال‌های بسیاری از عمرش را در پاریس زیست و در یکی از سفرهایش به ایران، به دیدار محمود زند مقدم رفت.

▪️ زند مقدم شرح آن دیدار کوتاه را، در یادداشتی برای «شبکه آفتاب» نوشته است. این یادداشت کوتاه نیز آن «حسیات رنگین و دریافت سودایی» را در خود دارد. بخوانیم:
@aftabnetmagazine
https://telegra.ph/%DB%8C%DA%A9-%DA%A9%D9%BE%D9%87%E2%80%8C-%D8%A7%D8%A8%D8%B1-%D8%AC%D8%AF%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%AF%D9%87-%D8%A7%D8%B2-%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%DB%8C%DA%A9-%D9%82%D8%A7%D8%A8-%DA%86%D9%88%D8%A8%DB%8C-%DA%AF%D9%88%D8%B4%D9%87%E2%80%8C%DB%8C-%DB%8C%DA%A9-%D8%B1%D9%81-04-11

https://www.khabaronline.ir/news/523287/%DB%8C%DA%A9-%D8%A8%D8%A7%D8%B1-%D8%AF%DB%8C%DA%AF%D8%B1-%D8%A8%D8%A7-%D9%85%D9%81%D9%87%D9%88%D9%85-%D8%B9%D9%84%D9%85-%D8%AF%D8%B1-%D9%85%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D9%85%D8%B3%D9%84%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%A7%D9%86


در این مقاله با بخشی از جهان شناسی ها رایج در تاریخ تفکر و تمدن اسلامی که به دنبال فرار از میراث یونانی و تمسک به احادیث اسلامی پدید آمد آشنا می شویم، میراثی که می شود نام آن را علم طبیعی اسلامی (و البته حدیثی) دانست. طبعا این تنها بخشی از طبیعیات رایج در جهان اسلامی و آن بخشی است که بر محور حدیث (سنی) شکل گرفته است. نوع دیگر آن کار فلاسفه و نیز متکلمان معتزلی بود که داستان خود را دارد.
مقاله حاضر گزارش رساله باد و باران و رعد و برق از ابن ابی الدنیاست.

یادم آمد از آن روز که آب بستند بر مزار حسین،

تا عرش عشق را بپوشانند و منهدم سازند،

ولی قبه از آب سر برون آورد و شد:

و کان عرشه علی الماء.

🏴 یا حسین

شعری از سمانه رحیمی
قدری صبور، ای تن تبدار کربلا !
خبرگزاری فارس: قدری صبور، ای تن تبدار کربلا !
سمانه رحیمی از شاعران جوان کشورمان همزمان با ماه محرم شعری را سروده است.

به گزارش خبرنگار کتاب و ادبیات خبرگزاری فارس، سمانه رحیمی از شاعران جوان کشورمان همزمان با ماه محرم شعری را سروده است.

عشقی مرا به کرببلایت کشانده است
عشقی که از ازل به دل من نشانده است

نام حسین و راه پر از راد مردیش
راهی که جاودانه ترین راه مانده است

عشقی که از عصاره ی آزادگی پراست
عشقی که هیچ تازه دلی را نرانده است

وقتی که بانگ «هل من ...» و«هیهات» شد به پا
آغاز شد قیام ، کسی جا نمانده است ؟

قدری صبور، ای تن تبدار کربلا !
آقا هنوز روضه‌ی باران نخوانده است

سیراب میشوی تو پس از یک قیام سرخ
دستی به روی دامن تو خون چکانده است

گویا که محشری شده بر پا و سر نوشت
شیپور رستخیز قیامت دمانده است

مرغ دل و کبوتر جان‌ های خسته را
گویا صدای پای ستوران پرانده است

وای از کسی که با دل جلادگونه‌اش
گل را به روی خار مغیلان دوانده‌است

عشق است باور همه ی آنچه شد فدا
دنیا چو اسب و عشق چنینش رمانده است

این عشق تا ابد به جهان لطف می‌کند
هر جا شکسته بغض و زبان نوحه خوانده است

https://www.farsnews.com/news/13970620000064/%D9%82%D8%AF%D8%B1%DB%8C-%D8%B5%D8%A8%D9%88%D8%B1-%D8%A7%DB%8C-%D8%AA%D9%86-%D8%AA%D8%A8%D8%AF%D8%A7%D8%B1-%DA%A9%D8%B1%D8%A8%D9%84%D8%A7-

ای‌کاش این سنت ادامه پیدا می‌کرد/ تعزیه؛ هنری ماندگار
گروه اجتماعی‌ ــ در این ایام که هر کوی و برزن راوی غربت بی‌انتهای خاندان رسول‌الله است و هر کسی به نحوی علاقه و عشق خود را به حضرت اباعبدالله الحسین(ع) و خاندان و اصحاب فداکارش نشان می‌دهد، دیگر کسی تعزیه را برای بیان مظلومیت‌های ابا‌عبدالله(ع) انتخاب نمی‌کند و چه غریبانه این سنت به فراموشی سپرده می‌شود.

راننده عاشق سوژه شد!

به گزارش ایکنا از قزوین، در این ایام که هر کوی و برزن راوی غربت بی‌انتهای خاندان رسول‌الله است و هر کسی به نحوی علاقه و عشق خود را به حضرت اباعبدالله الحسین(ع) و خاندان و اصحاب فداکارش نشان می‌دهد می‌توان به جایگاه هنر والای شبیه‌خوانی و تعزیه که تجسم وقايع قيام مظلومانه امام سوم شيعيان در صحرای كربلاست پی برد.
هنری که در آن روایتی از ابرمردانی است که بیرق آزادی را تا ابد برافراشته‌اند و عالی‌ترین عواطف انسانی را برای دل‌شکستگان حسینی در حسینیه‌ها، مساجد و تکایا به نمایش می‌گذارند.
در این میان نام قزوین به سبب داشتن قدمتی کهن در عرصه نمایش دینی و مذهبی تعزیه و شبیه‌خوانی در فرهنگ ایرانی ـ شیعی در کشور می‌درخشد و تعزیه‌خوانانی شاخص و اهل ذوق در سراسر استان نقش‌هایی از نمایش واقعه عاشورا را با بهره از ابزار موسیقی، شعر و نمایش در قالب نسخه‌های تعزیه برای مخاطبی که دلش آماده پذیرش است اجرا می‌کنند تا سوگواره‌ای منظوم برگرفته از پیام‌های عاشورا را در این قالب تعزیه ارائه و بازآفرینی کنند همین امر موجب شده تا نام قزوین به‌عنوان یکی از مهم‌ترین کانون‌های تعزیه‌خوانی در کشور مطرح شود.

http://iqna.ir/fa/news/3747155/%D8%A7%DB%8C%E2%80%8C%DA%A9%D8%A7%D8%B4-%D8%A7%DB%8C%D9%86-%D8%B3%D9%86%D8%AA-%D8%A7%D8%AF%D8%A7%D9%85%D9%87-%D9%BE%DB%8C%D8%AF%D8%A7-%D9%85%DB%8C%E2%80%8C%DA%A9%D8%B1%D8%AF-%D8%AA%D8%B9%D8%B2%DB%8C%D9%87-%D9%87%D9%86%D8%B1%DB%8C-%D9%85%D8%A7%D9%86%D8%AF%DA%AF%D8%A7%D8%B1

مسئولیت یزید در واﻗﻌﮥ کربلا و شهادت امام حسین(ع) -بخش اول
چرا یزید خود را از شهادت امام حسین تبرئه کرد
خبرگزاری فارس: چرا یزید خود را از شهادت امام حسین تبرئه کرد
این پژوهش در پی آن است تا مسئولیت یزید را در پدیدآمدن واﻗﻌﮥ کربلا واکاوی کند.



چکیده

موضوع دخالت کردن یا دخالت نکردن یزید در شهادت امام حسین(ع) و پدیدآوردن واﻗﻌﮥ کربلا از همان آغاز، محل اختلاف بود. تبرئه جستن یزید از قتل امام(ع) به این اختلاف دامن زد و در طول زمان، بر شدت آن افزوده شد. شماری از علمای سنی ضمن تأیید نقش داشتن یزید در واﻗﻌﮥ کربلا، او را به علت های متعدد مستوجب لعن و حتی تکفیر دانسته اند؛ اما گروهی دیگر در دفاع از عقیدﮤ مشروعیت خلفا، او را از این اتهام مبرّا کرده اند و ابن زیاد را عامل این واقعه دانسته اند. این پژوهش در پی آن است تا مسئولیت یزید را در پدیدآمدن واﻗﻌﮥ کربلا واکاوی کند. به همین منظور، نخست علت های کسانی را بررسی می کند که قائل به تبرئه یزید هستند و سپس علت های خود را مبنی بر نقش داشتن مستقیم یزید در شهادت امام حسین(ع) و رخ دادن فاﺟﻌﮥ کربلا مطرح خواهد کرد.

https://www.farsnews.com/news/13970219000713/%DA%86%D8%B1%D8%A7-%DB%8C%D8%B2%DB%8C%D8%AF-%D8%AE%D9%88%D8%AF-%D8%B1%D8%A7-%D8%A7%D8%B2-%D8%B4%D9%87%D8%A7%D8%AF%D8%AA-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%AD%D8%B3%DB%8C%D9%86-%D8%AA%D8%A8%D8%B1%D8%A6%D9%87-%DA%A9%D8%B1%D8%AF

مسئولیت یزید در واﻗﻌﮥ کربلا و شهادت امام حسین(ع) -بخش اول
چرا یزید خود را از شهادت امام حسین تبرئه کرد
خبرگزاری فارس: چرا یزید خود را از شهادت امام حسین تبرئه کرد
این پژوهش در پی آن است تا مسئولیت یزید را در پدیدآمدن واﻗﻌﮥ کربلا واکاوی کند.



چکیده

موضوع دخالت کردن یا دخالت نکردن یزید در شهادت امام حسین(ع) و پدیدآوردن واﻗﻌﮥ کربلا از همان آغاز، محل اختلاف بود. تبرئه جستن یزید از قتل امام(ع) به این اختلاف دامن زد و در طول زمان، بر شدت آن افزوده شد. شماری از علمای سنی ضمن تأیید نقش داشتن یزید در واﻗﻌﮥ کربلا، او را به علت های متعدد مستوجب لعن و حتی تکفیر دانسته اند؛ اما گروهی دیگر در دفاع از عقیدﮤ مشروعیت خلفا، او را از این اتهام مبرّا کرده اند و ابن زیاد را عامل این واقعه دانسته اند. این پژوهش در پی آن است تا مسئولیت یزید را در پدیدآمدن واﻗﻌﮥ کربلا واکاوی کند. به همین منظور، نخست علت های کسانی را بررسی می کند که قائل به تبرئه یزید هستند و سپس علت های خود را مبنی بر نقش داشتن مستقیم یزید در شهادت امام حسین(ع) و رخ دادن فاﺟﻌﮥ کربلا مطرح خواهد کرد.

https://www.farsnews.com/news/13970219000713/%DA%86%D8%B1%D8%A7-%DB%8C%D8%B2%DB%8C%D8%AF-%D8%AE%D9%88%D8%AF-%D8%B1%D8%A7-%D8%A7%D8%B2-%D8%B4%D9%87%D8%A7%D8%AF%D8%AA-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%AD%D8%B3%DB%8C%D9%86-%D8%AA%D8%A8%D8%B1%D8%A6%D9%87-%DA%A9%D8%B1%D8%AF

✍روزی که «پدر»، بامعرفت‌ها و بی‌معرفت‌ها را فرا می‌خواند

از ظهر عرفه، سفره نوروز پهن می شود و روز هجرت «انسان» از «خود»ش به سوی «تو» آغاز می شود...

روز تو رسید،
روزی که از شباهنگامش درهای عشق تو بر آدمی گشوده شده است.
اهل دلی می گفت امروز، روز آدم های با معرفت است. با مرام ها، با معرفت ها، با حال ها می آیند سراغت. دقیق گفته بود البته، اما ظریفی به اهلش گفته بود، اتفاقا امروز روز بی معرفت هاست. نشنیده اید گفته است هرکه در شب های قدردانیِ من جامانده است امروز بیاید؛
کریم، کارش کرامت است و ندا می دهد مدام که جامانده ها بی آیند، بی آنکه هراسی داشته باشند از نپذیرفتن.
و تو در این روز به واسطه «پدر» و با صدای «پدر»، همه بامعرفت ها و بی معرفت ها را فرا می خوانی که: «هَل مِن ناصر یَنصُرُنی؟ : آیا کسی هست مرا یاری کند»

روز تو رسید،
و «پدر»: «ابا عبدالله» او که «پدر همه بندگان تو» ست، عزم هجرت کرده است.
عجبا، بندگان همه احرام بسته اند تا گرد کعبه بگردند و به دیدار تو، دست یابند اما پدرهمه بندگان تو - ابا عبدالله – ترک کعبه کرده است. او ترک اشتیاق این حَرم کرده تا به اشتیاق دیدن تو، دست از جان بشوید و همه جای جهان را حَرم کند.

روز تو رسید،
روزی که همه جای جهان، حَرم توست و آدمی زاده شده است تا همه جا درحریم و حَرم تو باشد. پس اگر پدرهمه بندگان تو - ابا عبدالله – آن قطعه از حَرم را - که دست حاکمان جاهل افتاده - ترک کرده، علتش این است که می رود تا حریمی برای همه جهان آدمی بسازد؛
حریمی که بی معرفت های دلدار هم در آن جایی امن داشته باشند و جامانده های عاشق بتوانند هر وقت جایی برای ماندن نداشتند، دلشان را همچون فرزندی نادان، پیش «پدربندگان تو» بگشایند. چه آنکه فرمود: « وانکس که تو را بی تو کند، یار تو اوست».

روز تو رسید،
و ساعت به نوروز نزدیک می شود.
از ظهر عرفه، نوروز بندگان آغاز می شود و شیپورهای هستی، به صدا در می آید که اهل عالم، وقت عاشقی فرا رسیده است.
ظریفی می گفت: از ظهر تا غروب امروز، همه چیز هستی تغییر می کند و اگر گوش و چشم آدمی توان فهم هستی را داشته باشد، می تواند «محول الحول والاحوال» را دریابد.

روز تو رسید،
و حالا با معرفت ها و بی معرفت ها را یک جا فرا می خوانند.
با معرفت ها از مدینه تا مکه و از مکه تا قتلگاه، چشم از مولایشان بر نداشته اند. اما پدرهمه بندگان - ابا عبدالله – در مسیر کاروان تاریخ، پی در پیِ بی معرفت ها هم هست. هِی نامه می نویسد به بی معرفت ها، هِی در مسیر می ایستد و بی معرفت ها را خطاب می کند که برگردید به راه، به راه کرامت انسان، به راه هدفمندی که زیستنی نو را در نوروز عرفه رقم بزنند.

این صدای «پدر همه بندگان: ابا عبدالله» است که همچنان در گوش هستی می پیچد:
« مَا ذَا وَجَدَ مَنْ فَقَدَکَ وَ مَا الَّذِی فَقَدَ مَنْ وَجَدَک... آن کسی که تو را ندارد، چه دارد؟ و آن کسی که تو را یافته است، چه ندارد؟»

https://www.khabaronline.ir/news/1288561/%D8%B1%D9%88%D8%B2%DB%8C-%DA%A9%D9%87-%D9%BE%D8%AF%D8%B1-%D8%A8%D8%A7%D9%85%D8%B9%D8%B1%D9%81%D8%AA-%D9%87%D8%A7-%D9%88-%D8%A8%DB%8C-%D9%85%D8%B9%D8%B1%D9%81%D8%AA-%D9%87%D8%A7-%D8%B1%D8%A7-%D9%81%D8%B1%D8%A7-%D9%85%DB%8C-%D8%AE%D9%88%D8%A7%D9%86%D8%AF

کتاب #[ظهر_علی_الطلوع](https://www.instagram.com/explore/tags/%D8%B8%D9%87%D8%B1_%D8%B9%D9%84%DB%8C_%D8%A7%D9%84%D8%B7%D9%84%D9%88%D8%B9/) منتشر شد.
.
ظهر علی الطلوع مجموعه ۵۶ غزل عاشورایی است که در آن غزلیاتی درباره امام حسین،حضرت عباس،حضرت زینب و...به چشم می خورد.

سراینده این اشعار جناب آقای امیر اکبرزاده است که پیش از این نیز مجموعه اشعاری به نام های #[به_نام_خدا](https://www.instagram.com/explore/tags/%D8%A8%D9%87_%D9%86%D8%A7%D9%85_%D8%AE%D8%AF%D8%A7/)،#عطش_زیر_چتر_باران و...منتشر کرده است.
این کتاب در ۱۲۷صفحه و با قیمت ۱۳۰۰۰تومان توسط نشر کتابستان معرفت منتشر شده است.


شما را دعوت می کنیم تا غزلی از کتاب #[ظهر_علی_الطلوع](https://www.instagram.com/explore/tags/%D8%B8%D9%87%D8%B1_%D8%B9%D9%84%DB%8C_%D8%A7%D9%84%D8%B7%D9%84%D9%88%D8%B9/) را بخوانید.
.
.
دشمن از او اگرچه دست گرفت
پرچمش را خدا به دست گرفت

باید از پیکرش جدا بشود
دست هرکس «میِ الست » گرفت

ناگهان تیر ،چشم او را دید
محتسب راه را به مست گرفت... تیرها از کمان رها گشتند
یک به یک را به نازِشست گرفت!

مشک از اوج زین به زیر افتاد
آب جریان به سمت پست گرفت

خنده‌اش را به ناامیدی باخت
چهره‌اش صورت شکست گرفت

موج تیر از کرانه‌ها برخاست
کشتی کربلا نشست گرفت

@ketabestan

موکب آمستردام، خرده‌روایت‌هایی است از زائران دوردست سیدالشهدا؛ زائرانی که از اروپا به مقصد زیارت پیاده‌ی امام حسین رهسپار شده‌اند. زائرانی که امام حسین را نه در کربلا و نجف و قم و مشهد و…، بلکه در قلب اروپا یافته‌اند، و دریافته‌اند که عشق حسین(علیه السلام) زمین و زمان و مکان نمی‌شناسد و چه بخواهی و چه نخواهی عالم‌گیر خواهد شد. فقط باید خود را به این دریای عظیم سپرد تا به ساحل آرامش رسید.
موکب آمستردام دومین گام و تلاش پس از کتاب موفق پادشاهان پیاده است که در کمتر از یک‌سال به چاپ پنجم رسید.
بهزاد دانشگر، در این کتاب در تلاش است با به تصویر کشیدن عشق زائران امام حسین(ع)، روایتی از تلاش آنان برای فدا شدن در مسیر سیدالشهدا را برای مخاطبان تصویر کند.
این کتاب تلاشی برای است برای بازنمایی خرده روایت‌هایی هرچند کوتاه و ناقص از عشق و ارادت کسانی که به هر نحوی در این آیین باشکوه حضور دارند؛ چه به شکل میهمان یا میزبان، چه از راه دور یا نزدیک. زائرانی که خود را گم کرده‌اند و تازه در کربلا، خود را می‌یابند و آن‌جاست که درک می‌کنند این حسین کیست که عالم همه دیوانه اوست…
موکب آمستردام در 136 صفحه رقعی راهی بازار کتاب شده است.
http://ahdemana.ir/product/%D9%85%D9%88%DA%A9%D8%A8-%D8%A2%D9%85%D8%B3%D8%AA%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D9%85/

✍️ جویا جهانبخش
شیخ ما مفید -رحمة الله علیه-، گفته است: جماعت بر حسین -علیه السلام- حمله آوردند و بر اردوگاهِ آن‌حضرت چیره شدند. تشنگی بر آن‌حضرت سخت گرفت. برای رسیدن به فرات بالای بندِ آب رفت و عباس، برادرِ آن‌حضرت، پیشاپیشَش بود. سوارانِ ابن سعد راه بر إمام بستند. مردی از بَنی دارِم که میانِ ایشان بود به ایشان گفت: وای بر شما! میانِ او و فرات مانع شوید و مَگُذارید به آب دست یابد. حسین -علیه السلام- فرمود: خدایا! تشنه کامَش گردان! آن دارِمی خشمگین شد و تیری به إمام انداخت که در زَنَخِ آن‌حضرت نشست. حسین -علیه السلام- تیر را بیرون کشید و دست زیر زنخ گشود. کفِ هر دودستش از خون پر شد. خون را بپاشید و سپس فرمود: خدایا! از آنچه با دخترزادهٔ پیامبرت می‌کنند به تو شکایت می‌آرَم. آنگاه به جایِ خویش بازگشت و تشنگی برو سخت گرفته بود. آن کَسان عباس را در میان گرفتند و میانِ او و إمام جدائی افگندند. یكْ‌تنه با ایشان کارزار دَرْپیوستن گرفت، تا آن که -پس از آن که جراحتها از پایش افگند و دیگر توانِ جنبشی نداشت- کشته شد. مِهرِ خدایْ بر او باد! (روزنامهٔ عاشورا، ص۳۶۲-۳۶۴؛ نیز نک‍: ریشهٔ تاریخی حکایت حضرت عباس.
@Al_Rijal

نقدی بر تردیدهای سلفیان در باب شهادت امام حسن مجتبی (ع)
نقدی بر تردیدهای سلفیان در باب شهادت امام حسن مجتبی (ع)
امام حسن مجتبی (ع) یکی از مصادیق آیه تطهیر و اهل بیت پیامبر اکرم نزد تمام مسلمانان بشمار می آید. آن حضرت در طول زندگی با مشکلاتی روبرو شدند که یکی از آنها معاویه بود که در برابر حضرت قرار داشت. پس از شهادت حضرت علی (ع) معاویه که امام حسن (ع) را مانعی عمده بر سر راه نقشه های خود می دید، برای هموار کردن خلافت فرزندش، در صدد از بین بردن حضرت برآمد تا این که ایشان را به شهادت رساند. جریان شهادت امام مجتبی (ع) با سمی که معاویه آماده کرده بود، از قضایایی است که اندیشمندان اهل سنت به طور فراوان به آن پرداخته و این ماجرا را نقل کرده اند، اما برخی برای تبرئه معاویه از این جنایت، آن را انکار و شبهاتی در این باره مطرح کرده اند که در این نوشتار به بررسی آنها پرداخته می شود.
تاریخ انتشار : 1397/3/9
بازدید : 27
منبع : مجله «سراج منیر» پاییز 1392، سال سوم- شماره 11 , افضل آبادی، محسن
https://hawzah.net/fa/Article/View/96480/%D9%86%D9%82%D8%AF%DB%8C-%D8%A8%D8%B1-%D8%AA%D8%B1%D8%AF%DB%8C%D8%AF%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%B3%D9%84%D9%81%DB%8C%D8%A7%D9%86-%D8%AF%D8%B1-%D8%A8%D8%A7%D8%A8-%D8%B4%D9%87%D8%A7%D8%AF%D8%AA-%D8%A7%D9%85%D8%A7%D9%85-%D8%AD%D8%B3%D9%86-%D9%85%D8%AC%D8%AA%D8%A8%DB%8C-

احمد بهشتی‌مهر
متکلمان شیعی و گسترش علم کلام در دائره المعارف قرآن لیدن
خبرگزاری فارس: متکلمان شیعی و گسترش علم کلام در دائره المعارف قرآن لیدن
شیعیان به عنوان پیروان یکی از دو شاخه اصلی دین اسلام، تاریخی به درازای تاریخ اسلام دارند و در این قرون متمادی میراثی بسیار ارزشمند برجای گذارده‌ و بخش‌های مهمی از این میراث کهن را در منابع و آثار خویش معرفی نموده‌اند.

چکیده مقاله:
چکیده شیعیان به عنوان پیروان یکی از دو شاخه اصلی دین اسلام، تاریخی به درازای تاریخ اسلام دارند و در این قرون متمادی میراثی بسیار ارزشمند برجای گذارده‌ و بخش‌های مهمی از این میراث کهن را در منابع و آثار خویش معرفی نموده‌اند. بخشی از این میراث را می‌توان در تولید علوم گوناگون و نقش‌آفرینی در پیشبرد دانش‌های مختلف نشان داد. دانش کلام یکی از مهم‌ترین علوم اسلامی به شمار می‌آید که به یقین، شیعیان در تأسیس و توسعه آن نقشی چشمگیر داشته‌اند. دانشمندان فراوانی تلاش کرده‌اند این نقش‌آفرینی را توصیف کنند که در این نوشتار سعی بر آن است تا دیدگاه‌های برخی از مستشرقان در این باره جمع‌آوری گردد و به این پرسش پاسخ داده شود که از نگاه نویسندگان ویراست دوم «دائرة‌‌المعارف اسلام»، شیعیان در تأسیس و گسترش علم کلام چه نقشی داشته‌اند؟ یافته‌های پژوهش نشانگر آن است که مستشرقان نیز معتقدند عالمان شیعه از چند جهت در توسعه دانش کلام تأثیرگذار بوده‌اند که یکی از مهم‌ترین جهات آن، ارائه موضوعات، مسائل، تبیین‌ها و تئوری‌های جدید در این علم بوده است. از نظر مستشرقان شیعیان در جهت تبیین عقاید اختصاصی خویش توانستند با ابداع مسائل جدید و ارائه تبیین‌های بدیع، علم کلام اسلامی را به اوج شکوفایی برسانند. در عقاید مشترک با اهل‌تسنن همچون توحید، عدل، ایمان و... تبیین‌ها و تفسیرهای متمایزی ارائه کردند و در عقاید اختصاصی خویش همچون امامت و فروع آن، مسائل بکری را به دانش کلام افزودند. این مسائل اختصاصی را می‌توان اصلی‌ترین امتیاز شیعیان در علم کلام تلقی کرد و اختصاصات اعتقادی دیگر همچون تقیه، بدا، رجعت و... را نیز به نوعی متأثر از امامت شیعی دانست.

متن: https://www.farsnews.com/news/13970320000011/%D9%85%D8%AA%DA%A9%D9%84%D9%85%D8%A7%D9%86-%D8%B4%DB%8C%D8%B9%DB%8C-%D9%88-%DA%AF%D8%B3%D8%AA%D8%B1%D8%B4-%D8%B9%D9%84%D9%85-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85-%D8%AF%D8%B1-%D8%AF%D8%A7%D8%A6%D8%B1%D9%87-%D8%A7%D9%84%D9%85%D8%B9%D8%A7%D8%B1%D9%81-%D9%82%D8%B1%D8%A2%D9%86-%D9%84%DB%8C%D8%AF%D9%86-

سید محمود طیب‌حسینی ,سپیده مقیمی
بررسی تطبیقی آیۀ مودت از منظر شیعه و اهل سنت
خبرگزاری فارس: بررسی تطبیقی آیۀ مودت از منظر شیعه و اهل سنت
یکی از آیاتی که مفسران شیعه و اهل سنت دربارۀ آن دیدگاه متفاوتی ارائه داده‌اند، آیه 23 شوری، مشهور به آیۀ مودت است.

چکیده مقاله:
یکی از آیاتی که مفسران شیعه و اهل سنت دربارۀ آن دیدگاه متفاوتی ارائه داده‌اند، آیه 23 شوری، مشهور به آیۀ مودت است. آنچه بیشتر محل اختلاف این دو فرقه است، بحث پیرامون واژه قربی و در نهایت مودت فی قربی است. این پژوهش به بررسی دیدگاه مفسران صحابی و تابعین و نیز روایات اهل‌بیت و دیدگاه مفسران شیعه و اهل سنت پرداخته و چنین نتیجه گرفته است که قربی از نظر اهل سنت به معنای خویشاوند و مودت قربی به معنای رعایت رابطه خویشاوندی در حق پیامبر’ است. در دیدگاه شیعه مودت قربی به معنای قبول ولایت آنان که در واقع تداوم ولایت پیامبر اکرم’ می‎باشد.

متن:
https://www.farsnews.com/news/13970320000055/%D8%A8%D8%B1%D8%B1%D8%B3%DB%8C-%D8%AA%D8%B7%D8%A8%DB%8C%D9%82%DB%8C-%D8%A2%DB%8C%DB%80-%D9%85%D9%88%D8%AF%D8%AA-%D8%A7%D8%B2-%D9%85%D9%86%D8%B8%D8%B1-%D8%B4%DB%8C%D8%B9%D9%87-%D9%88-%D8%A7%D9%87%D9%84-%D8%B3%D9%86%D8%AA

رسول محمد جعفری
تأثیر اندیشه‌های کلامی شیخ صدوق در گزارش روایات
خبرگزاری فارس: تأثیر اندیشه‌های کلامی شیخ صدوق در گزارش روایات
از برجسته‌ترین محدثان تاریخ حدیث شیعه، شیخ صدوق است که تلاش وافری در گردآوری روایات و عرضه‏ آن‏ها به جامعه علمی داشته است.

چکیده

از برجسته‌ترین محدثان تاریخ حدیث شیعه، شیخ صدوق است که تلاش وافری در گردآوری روایات و عرضه‏ آن‏ها به جامعه علمی داشته است. شیوه صدوق در گزینش و نقل احادیث، بسان هر محدثی، معلول متغیرهای مختلفی بوده است. به نظر می‌رسد که از جمله‏ آن‏ها باورهای کلامی وی است. برای اثبات این گمانه، پژوهش حاضر با روش توصیفی _ تحلیلی، کیفیت انعکاس زیارت‌نامه‌های امام کاظم7 و امامان عسکریین8 را در آثار صدوق بررسی و تحلیل کرده است. بر اساس یافته‌های پژوهش به نظر می‌رسد که صدوق به هنگام گزارش این دو زیارت‌نامه، فقره‌ای از‏ آن‏ها - که بر وقوع بداء در شأن این سه امام معصوم دلالت دارد - انداخته است؛ دلیل آن نیز ظاهراً استنباط رخداد بداء در امامت از فقرات مزبور است. این در حالی است که فقره زیارت‌نامه امام کاظم7 به وقوع بداء در امامت دلالت نداشته و از آن بداء در تصور مردم را - که اعتقاد آنان به جانشینی اسماعیل و ازاله این تصور و استقرار آن در امامت امام کاظم7 بوده است - می‌توان فهمید. طلایه‌دار این فهم نیز خود صدوق بوده که این فقه‌الحدیث را در خصوص روایات بداء درباره اسماعیل، برادر امام کاظم 7، مطرح کرده است؛ اما آن را به فقره مزبور تعمیم نداده است. فقره زیارت‌نامه امامان عسکریین 8 نیز محل بحث است. درباره امام حسن عسکری7 بدایی مشابه بدای امام هفتم7 مطرح است، اما بدا در شأن امام هادی7، قابل توجیه نیست. از این رو، احتمالاً صدوق در عدم نقل فقره مذکور، صحیح عمل کرده است.

متن کامل:
https://www.farsnews.com/news/13970404000478/%D8%AA%D8%A3%D8%AB%DB%8C%D8%B1-%D8%A7%D9%86%D8%AF%DB%8C%D8%B4%D9%87%E2%80%8C%D9%87%D8%A7%DB%8C-%DA%A9%D9%84%D8%A7%D9%85%DB%8C-%D8%B4%DB%8C%D8%AE-%D8%B5%D8%AF%D9%88%D9%82-%D8%AF%D8%B1-%DA%AF%D8%B2%D8%A7%D8%B1%D8%B4-%D8%B1%D9%88%D8%A7%DB%8C%D8%A7%D8%AA

https://www.khabaronline.ir/news/806216/%D8%B3%D8%B1%D8%AF%D8%A7%D8%A8-%D8%B3%D9%82%D8%A7%DB%8C-%D8%A2%D8%A8-%D9%88-%D8%A7%D8%AF%D8%A8


هادی انصاری

گزارشی از سرداب حرم مطهر حضرت ابوالفضل ع
در کربلا

عاشقان حسینی می توانند با خواندن این گزارش ، در فضای مجازی لحظه به لحظه در این فضای مقدس گام زده توگویی که در سرداب حضرت حضور دارید..
پس بسم الله


سرداب حرم حضرت اباالفضل‌العباس(ع) حدودا 4 متر پایین‌تر از سطح حرم قرار دارد که اینجانب نخستین بار، در دوران صدام به همراه مرحوم پدرم ، شهید آیة الله حاج شیخ احمد انصاری در سال ١٣٥٣ شمسی به اتفاق کلیددار آن هنگام آستان عباسیه ، به این مکان مقدس راه یافته ودر آن هنگام بیاد دارم که مرحوم پدرم ، قصد ترمیم این مکان را داشتند زیرا بیم از آن داشتند که در ستون های نگدارنده گنبد تاثیر گزارد.
دومین بار پس از سقوط ، هنگام ترمیم سرداب نیز موفق به حضور در این مکان شدم.
سومین بار به همراه حجة الاسلام سید احمد صافی ، تولیت این آستانه وپس از عملیات ترمیم سرداب مقدس ، ساعتی را به این مکان در سال ١٣٩٢ شمسی ، مشرف شدم.

سکوت عجیبی در این فضا حاکم بود وتنها صدای حرکت ما وگام زدن مان در آب به گوش می رسید. نخستین بار این تصور ایجاد می‌شود که آب در حال حرکت است اما در واقع این آب ساکن است و طبق قانون طبیعت اگر آب برای مدت کوتاهی در جایی راکد و ساکن باقی بماند، سبزه زده و طعم و بو می‌گیرد و امکان استفاده از آن نیست اما آب سرداب حرم حضرت اباالفضل‌العباس(ع) زلال‌ترین، شفاف‌ترین و گواراترین آب این عالم است.

هیچگاه از یاد نمی برم که آن هنگام که برای نخستین بار گام در این فضای مقدس نهادم ، احساس نمودم که خمره های گلاب را در این آب آمیخته اند وبوی عطر گلاب ، فضای مقدس سرداب را در بر گرفته بود، در حالیکه طبق قانون طبیعت آب راکد باید برخلاف این باشد !
.........
ادامه از لينك
_________
@drhadiansarii

⭕️جدا شدن افغانستان از ایران در عصر قاجار، یک غلط مشهور تاریخی!
✍🏻محمدکاظم کاظمی

🔻در ایران معروف است که در عصر قاجاریه و در جریان محاصرۀ هرات (۱۲۳۵ ش) افغانستان از ایران جدا شد. این خطایی بزرگ است و یکسره تکرار می‌شود. حقیقت این است که در آن زمان فقط شهر هرات از تسلط ایران خارج شد و آن هم همیشه در تصرف ایران نبود. در آن زمان‌ها افغانستان حکومت مستقلی داشت که همان حکومت درانی ( ۱۱۲۴ ــ ۱۲۱۸ ش) و سپس خاندان محمدزایی ( ۱۲۱۸ ــ ۱۳۵۷ ش) بود و این دولت‌ها جزء دولت ایران یا دست‌نشاندۀ آن نبودند.

👈🏻متن کامل این مطلب را از اینجا بخوانید.

🆔 @diaran_ir
🌐 diaran.ir