کتابخانه امام حسین عليه السلام

ابن جوزی، محدث و واعظ حنبلی برخلاف برخی ديگر از حنبليان قائل به جواز لعن يزيد بن معاويه بوده. کيا هراسي، متکلم برجسته اشعری خراسان هم بر جواز لعن فتوا می داد.

ابن جوزی، محدث و واعظ حنبلی برخلاف برخی ديگر از حنبليان قائل به جواز لعن يزيد بن معاويه بوده. کيا هراسي، متکلم برجسته اشعری خراسان هم بر جواز لعن فتوا می داد.

متون روایی شيعی روايت شده از سده نخستين (در دو فرسته)

در اينجا مناسب است شماري از متنهايي كه به امام علي و يا برخي از اصحاب و نزديكان امام منسوب است و در كتابهاي فهارس كهن امامي و متون حديثي به اين متون اسناد داده شده و در سنت روايي قرار مي گرفته است ، را مورد اشاره قرار دهيم . برخي از اين متون سنت بسيار كهنه اي دارند ولي در عين حال بايد به اين نكته توجه داشت كه اين متون محصول تدريجي يك سنت روايي اند كه گاه ريشه آن به سنتهاي خانوادگي باز مي گردد . اين متون حتي اگر كتابت آنها و تبديل شدنشان از سنت شفاهي به كتاب مربوط به قرن نخستين باشد ، ولي نبايد از ياد برد كه حداقل در مورد شماري از آنها مي دانيم كه تعين آنها به عنوان متون مكتوب در سنت روايي متاخرتري و توسط يك راوي مشترك كه نقش جامع و تنظيم كننده متن را داشته ، شكل مي گرفته است. در حقيقت اين متون در يك سنت روايي به مولفان ادعايي آنان منسوب مي شدند و تدوين آنها حاصل يك روند تاريخي بود كه در آغاز عمدتا جنبه خانوادگي داشت .
نجاشي به ابو رافع ، كتاب السنن و الاحكام و القضايا را منسوب مي كند ( نجاشي ، 6/1 ) . از سند نسخه روايت ابن عقده كه مورد اشاره نجاشي قرار گرفته چنين برمي آيد كه كتاب داراي ابواب مختلف بوده و از بحث صلاه و روزه آغاز مي شده و حج و زكات و قضايا را شامل مي شده است . اين كتاب بنا بر روايت نجاشي ، شامل رواياتي مي شده كه حسن بن حسين الانصاري به واسطه علي بن القاسم الكندي از نواده ابورافع به نام محمد بن عبيدالله بن ابي رافع از پدرش و او از جدش ابو رافع روايت مي كرده اند و ابورافع نيز چنانكه در سند آغازين منقول در نجاشي پيداست ، از امام علي نقل سنت مي كرده است كه شايد اين مسئله مربوط به تمام متن بوده است . نسخه ابن عقده روايت كوفي كتاب بوده است و ابن عقده آن را به يك واسطه از حسن بن حسين الانصاري روايت مي كرده است . اما از ديگر كساني كه از كوفيان اين نسخه را روايت مي كرده اند ، ابن ابي اليابس بود كه آن را از حسين بن حكم الحبري روايت مي كرد و او هم نسخه را از حسن بن حسين ياد شده روايت مي كرده است . اما بنابر گزارش نجاشي از استادانش ميان دو نسخه اختلاف اندكي وجود داشته ولي روايت ابن عقده كامل تر بوده است ( نجاشي ، ص 6/1 ) . بنابراين ملاحظه مي كنيم كه ميان دو نسخه از يك كتاب حتي اگر در اصل در يك سنت روايت شده باشد ، مي تواند اختلافاتي وجود داشته باشد . اين اختلافات مي تواند به اضافات بعدي ها و يا مهمتر از آن به نوع و كيفيت روايت از راوي مشترك ( در اين مورد حسن ين حسين الانصاري ) باز گردد. بطور مثال اين احتمال در اين مورد كه به متني كهن مربوط مي شود وجود دارد كه اساسا روايت بر اساس متني مشخص و معين نبوده و تنها به روايت يك سنت شفاهي محدود مي شده است .

نجاشي درباره فرزند ابورافع با عنوان علي مي نويسد كه او كتابي در فقه گردآوري كرد . اين كتاب نيز شامل ابوابي بوده و از وضو و صلاة آغاز مي شده است ( نجاشي ، ص 6/2 ) . از اينكه نجاشي درباره علي مي نويسد كه وي مصاحبت با امام علي داشته و كاتب امام بوده و چيزهاي بسياري روايت مي كرده است ، برمي آيد كه متن كتاب او شامل روايات از امام علي مي شده است . در سند ابن عقده از كتاب كه توسط نجاشي نقل شده ، افتادگي در سند نسخه به علي و بنابراين نوعي خلط پيش آمده است . كتاب علي مورد تداول ميان اهل بيت در نيمه نخست قرن اول قمري بوده است و آن را به يكديگر تعليم مي داده اند . به طور مثال عبدالله بن الحسن المحض به اين كتاب اعتنا داشته و آن املا مي كرده است ( نجاشي ، 7/2 ) . عمر بن محمد از نسل امام سجاد ، در انتشار اين متن نقش قابل توجهي داشته و كتاب را با اسناد آن بدون اينكه از علي بن ابي رافع و يا كسي ديگر از خاندان ابورافع نامي ببرد ، از امام علي روايت مي كرده است ( نجاشي ، 7/2 ) . متني مشابه متن روايت شده توسط عمر بن محمد ، از طريق ابن عقده روايت مي شده كه به روايت ابواسحاق سبيعي از حارث همداني از امام علي بوده است و از ابتداي باب صلاة در كتاب آغاز مي شده است . نجاشي به نقل از ابن عقده آورده كه ميان دو نسخه اخير كه به امام علي منسوب مي شده ، اختلاف بوده است . بهرحال چنانكه ملاحظه مي كنيم عمدتا متون منسوب به خاندان ابو رافع در يك سنت خانوادگي حفظ شده است . بهرحال چنين پيداست كه ابن عقده در روايت و انتقال متون خاندان ابو رافع سهمي مهم داشته است .

ابن جوزی، محدث و واعظ حنبلی برخلاف برخی ديگر از حنبليان قائل به جواز لعن يزيد بن معاويه بوده. کيا هراسي، متکلم برجسته اشعری خراسان هم بر جواز لعن فتوا می داد.

بسم الله الرحمن الرحیم
آیا دینداری چیزی جز حُبّ و بُغض است؟

کتابی می خواندم به نام «نُخبةُ اللآلي، از محمدبن سليمان حلبي». مؤلف در صفحه ی 85 از کتابش چنین شعری آورده بود:
وَ لَم يَلعَن يَزيداً بَعدَ مَوتٍ
سِوَى المِكثارِ فِي الإغراءِ غَالِ.
و در شرح این بیت شعر نوشته بود [به عربی]:
«هیچ کسی یزید را چه در زمان حیاتش و چه پس از مرگش، لعنت نمی کند مگر کسی که افترا زننده و بیهوده گو باشد [!]. زیرا ما مکلّف و مسؤول لعن او نیستیم [!]... علاوه بر این که دستور دهنده ی مستقیم به کشتن حسین بلکه کشتن هر کسی غیر از پیامبران، اگر آن را حلال نداند، شایسته ی لعن نیست [!].... اگر چه سعد تفتازانی [از علمای سنّی اشعری یا ماتریدی] گفته است: «سنّی ها در لعن کردن یزید اختلاف دارند ... ولی حق این است که رضایت یزید به کشتن حسین و بشارت به آن و اهانت به اهل بیتش از خبرهائی است که متواتر معنوی است اگر چه جزئیات آن خبر واحد است، بنابراین ما نه در فساد عمل یزید شک داریم و نه در بی ایمانیِ او، لعنت خدا بر او باد و بر انصار و اعوانش.» [پایان کلام سعد] و حاصل این که اختلاف در لعن او مبنی بر این است که آیا او با آن کارهایش کافر شده است یا نه [!]؟ اما برای ما حقیقت حال او معلوم نیست، پس بهتر است که سکوت کنیم زیرا به تقوا نزدیک تر است [!]، علاوه بر این که ما مکلّف به لعن او نیستیم و در آخرت از ما سؤال نمی کنند که چرا لعن نکردی [!]؟ پس سکوت ضرری به ما نمی زند، اما اگر لعن کردیم موجب بازخواست و سؤال از ما در روز قیامت خواهد بود.» [!]
این جا معنای قول امام باقر علیه السلام، روشن می شود که فرمود: « دین، چیزی جز حُبّ دوستان خدا و بغض دشمنان خدا نیست».

ابن جوزی، محدث و واعظ حنبلی برخلاف برخی ديگر از حنبليان قائل به جواز لعن يزيد بن معاويه بوده. کيا هراسي، متکلم برجسته اشعری خراسان هم بر جواز لعن فتوا می داد.

ابن جوزی، محدث و واعظ حنبلی برخلاف برخی ديگر از حنبليان قائل به جواز لعن يزيد بن معاويه بوده. کيا هراسي، متکلم برجسته اشعری خراسان هم بر جواز لعن فتوا می داد.

کتاب ابن جوزی حنبلی در باره جنایات یزید و جواز لعن او

کتاب ابن جوزی (الرد علی المتعصب ..) و روح المعانی را مطالعه کنید.
متوجه خواهید شد جمهور اهل سنت لعن یزید علیه اللعنه و العذاب را جایز می شمارند.

ایت الله العظمی سید عزالدین زنجانی رحمه الله علیه به اهلبیت عصمت و طهارت علیهم السلام خیلی ارادتمند بود و نسبت به این بزرگواران بسیار حساس.ظاهرا در مقدمه کتاب اشعه المعات جامی با تحقیق اقای هادی رستگار تقریظی زده بودند که نکات جالبی در ان بود.فرموده بودند محی الدین عربی گفته است که امام حسین علیه السلام بر علیه امام زمانش یزید خروج کرده و باید کشته می شده .حسین به شریعت جدش کشته شده چون بر علیه امام زمانش قیام کرده است .بعد ایت الله زنجانی می فرمایند.دهانت شکسته باد و خاک بر دهانت که چنین جسارتی به ابا عبدالله می کنی.همچنین به غزالی نیز به شدت حمله می کنند .ظاهرا اگر اشتباه نکنم در همین مقدمه دیدم که غزالی را بخاطر اینکه می گوید لعن یزید قاتل امام حسین جایز نیست.را به شدت مورد هجمه قرار می دهند.نکته حایز اهمیت این است که محی الدین عربی متوکل که دشمن اهلبیت را که بغض امیرالمومنین علی علیه السلام را داشته و به انحضرت توهین می کرده و دستور تخریب قبر مطهر امام حسین علیه السلام را بارها صادر کرده و قبر ان حضرت را با خاک یکسان نموده و حتی دستور شخم زدن ان قبر مطهر را داده .از اولیا الله و اقطاب معنوی روزگار خوانده است.

ایت الله العظمی سید عزالدین زنجانی رحمه الله علیه به اهلبیت عصمت و طهارت علیهم السلام خیلی ارادتمند بود و نسبت به این بزرگواران بسیار حساس.ظاهرا در مقدمه کتاب اشعه المعات جامی با تحقیق اقای هادی رستگار تقریظی زده بودند که نکات جالبی در ان بود.فرموده بودند محی الدین عربی گفته است که امام حسین علیه السلام بر علیه امام زمانش یزید خروج کرده و باید کشته می شده .حسین به شریعت جدش کشته شده چون بر علیه امام زمانش قیام کرده است .بعد ایت الله زنجانی می فرمایند.دهانت شکسته باد و خاک بر دهانت که چنین جسارتی به ابا عبدالله می کنی.همچنین به غزالی نیز به شدت حمله می کنند .ظاهرا اگر اشتباه نکنم در همین مقدمه دیدم که غزالی را بخاطر اینکه می گوید لعن یزید قاتل امام حسین جایز نیست.را به شدت مورد هجمه قرار می دهند.نکته حایز اهمیت این است که محی الدین عربی متوکل که دشمن اهلبیت را که بغض امیرالمومنین علی علیه السلام را داشته و به انحضرت توهین می کرده و دستور تخریب قبر مطهر امام حسین علیه السلام را بارها صادر کرده و قبر ان حضرت را با خاک یکسان نموده و حتی دستور شخم زدن ان قبر مطهر را داده .از اولیا الله و اقطاب معنوی روزگار خوانده است.

🔻پیام ارسالی:

مرحوم آقاي بهجت قيام و خروج امام حسين عليه يزيد را از تهمت هاي ساخته شده توسط يزيد عليه امام ميدانست! ايشان معتقد است كه قيامي در كار نبوده و امام مظلومانه كشته شده است و سپاه ابن زياد پيشنهادهاي امام براي رفع خصومت را نپذيرفته اند.
(در ادامه به فقراتی از کتاب در محضر بهجت استناد کرده اند).

🔹پاسخ:

🔸حکومت حق مسلّم امام (ع) بود و طبق صلح نامه امام مجتبی (ع) با معاویه، باید حکومت بعد از مرگ معاویه به امام حسین (ع) منتقل می شد. همان طور که مطالبه فدک از سوی حضرت زهرا (س) از غاصبان فدک کاری شایسته بوده، مطالبه حکومت از یزید غاصب هم کاملا معقول است.

🔻و عجب از بزرگانی که آن همه به زیارت عاشورا عنایت داشتند اما گویا در این فقرات اصلا تامل ننموده اند که: «لعن الله امّة دفعتکم عن مقامکم، وازالتکم عن مراتبکم التی رتّبکم الله فیها».

🔹یکی از علل لعن بر دشمنان در زیارت عاشورا همین است که امام (ع) را از مقام و مرتبه ای که خداوند برایش مقرّر فرموده بود دفع کرده و آن را از او غصب کردند.

🔻و همین فقرات از ادله بطلان نظر کسانی است که تشکیل حکومت را در شأن امام نمی دانند و در اثر قیاس حکومت غیر معصوم با معصوم، او را از مقام و مرتبه ای که خداوند برایش معیّن نموده منعزل دانسته، و گمان می کنند امام به دنبال گوشه ای می گشت که به عبادت و امور شخصی بپردازد اما یزید این را هم از او دریغ کرد و او را به شهادت رساند!!

@bazmeghodsian