آدرس جدید litera999@

مگر تو خروسی را زنده گذاشتی که وقتی بخواند تو را بیدار کند؟
امیری به دهی فرود آمد. ابتدای شب خروسی صدا داد. امیر به فال، آن را بد دانست، مقرر کرد که همه خروسها را کشتند. بعد از آن خوابید و گفت: هر وقت که خروس می خواند، مرا بیدار کنید که کوچ کنیم. هوشمندی گفت: مگر تو خروسی بجا گذاشتی که وقتی که بخواند تو را بیدار کنند! و بعینه حکایت آنها موافق است با پادشاهی نادر شاه و بعد از او؛ هر که بود در آدم کشتن به شمشیر یا به گرسنگی، آنچه بالقوه داشتند، بالفعل آوردند، و نمی دانند که رعیت که نباشد پادشاه کی خواهند بود،
رعیت چون بیخ است و سلطان درخت / درخت، ای پسر، باشد از بیخ سخت
@jafarian1964

مراتب و درجات وجود

نویسنده: سید محمد نقیب العطاس

مترجم: سید جلال الدین مجتبوی


تعداد صفحات: ۱۵۳

حکیم سبزواری در شرح غررالفرائد معروف به شرح منظومه حکمت می‌گوید:
الفَه لَویُّون الوجودُ عند هُم حَقِیقهٌ ذاتُ تشکُّکٍ تَعُم مَراتبآ غِنیً و فقرآ تَختلف کالنُّورِ حیثُما تقوّی و ضعف

بعضی حکمای ایرانی وجود را یک حقیقت می‌دانند که با «تشکیک» به افراد خود اطلاق می‌شود یعنی دارای مراتبی از شدت و ضعف و غنا و فقر و تقدّم و تاخّر است و مانند نور است که دارای یک حقیقت است یعنی ظاهر بالذّات و مُظهر للغیر است ولی دارای مراتبی از شدّت و ضعف است.
مؤلّف کتاب مراتب و درجات وجود می‌خواهد بیان یاد شده را توسعه دهد و کتاب خود را به زبان انگلیسی در این موضوع نوشته است. ترجمه فارسی کتاب با این عبارات آغاز می‌شود:
کلمه وجود بطور کلّی چنین فهمیده می‌شود که به مفهومی اساسی و کلّی و عامّ دلالت می‌کند که هیچ واقعیت مطابقی به نام «وجود» در جهان خارجی برای آن یافته نمی‌شود. آنچه در جهان خارجی یافته و گفته می‌شود که «موجود»ند چیزهایی هستند که در نهایت به «ماهیّات» یا «ذواتِ» شان، که ذهن به عنوان واقعیت‌های مستقل فی نفسه ادراک می‌کند، احاله می‌شوند؛ و ذهن هستیِ مفهومیِ موسوم به «وجود» را به عنوان صفت خاصّشان به آنها نسبت می‌دهد. ذهن، هنگامی که اشیاء جهان خارجی را ادراک می‌کند، اشیاء را فی نفسها ملاحظه می‌کند چنانکه گویی هستی شان در آنجا وابسته به طبیعت درونی و ذاتی خودشان، یعنی «ماهیات» یا «ذواتِ» شان است. ذهن قادر است هستی مفهومی، یعنی «وجود» را از اشیاء و افعال انتزاع کند و در حالی که تقسیمات و تحدیدات ذهنی به حدهای نوعی را انجام دهد، هر شکلی از این هستی مفهومی موسوم به «وجود» را که مطابق است با اشیاء فردیِ جهان خارجی تقسیم کند بطوری که هر یک از اینها را بتوان گفت «موجود است». «وجود» با این فهم کلّی و عامّ کلمه، یک هستی مفهومی است که فقط در ذهن «وجود دارد»؛ آن، یک مفهوم کلّی و انتزاعی است که از لحاظ عقلی به بهره‌ها و بخشهایی (حِصص) مطابق اشیاء تقسیم می‌شود و بالطبع ایستا یا انفعالی (پذیرنده، تأثیرپذیر) است؛ آن، یک معقول ثانی است.
👇👇👇👇👇
@philosophic_books

مگر تو خروسی را زنده گذاشتی که وقتی بخواند تو را بیدار کند؟
امیری به دهی فرود آمد. ابتدای شب خروسی صدا داد. امیر به فال، آن را بد دانست، مقرر کرد که همه خروسها را کشتند. بعد از آن خوابید و گفت: هر وقت که خروس می خواند، مرا بیدار کنید که کوچ کنیم. هوشمندی گفت: مگر تو خروسی بجا گذاشتی که وقتی که بخواند تو را بیدار کنند! و بعینه حکایت آنها موافق است با پادشاهی نادر شاه و بعد از او؛ هر که بود در آدم کشتن به شمشیر یا به گرسنگی، آنچه بالقوه داشتند، بالفعل آوردند، و نمی دانند که رعیت که نباشد پادشاه کی خواهند بود،
رعیت چون بیخ است و سلطان درخت / درخت، ای پسر، باشد از بیخ سخت
@jafarian1964

@litera9

« حکایت آن اژدها » مجموعه داستانهایی کوتاه و شعر گونه است که نویسنده در آنها دست به تجربه هایی جدید زده است . در حقیقت می توان این مجموعه را امتداد آن دسته از آثار ابراهیمی که در منتخب داستانهای کوتاهش – به خصوص در جلد سوم – چاپ شده اند ، دانست . داستانهایی کاملا شاعرانه با پرداختهایی گاه کاملاغریب و گاه کاملا ساده ! و فضایی تقریبا سوررئال که با بهره گیری از شیوه جریان سیال ذهن نوشته شده است . البته در ابتدای این کتاب ابراهیمی مقاله ای در باب داستان نویسی دارد که زیباست و در آن از روش «سرریز» نام می برد که تقریبا معادلی برای همان روش جریان سیال ذهن است .

ترانه‌ی «لبیروت» با صدای جاودانه‌ی فیروز!
@literature9
▪️ترانه‌ی مشهور «لبیروت» به گونه‌ای امضای شخصی فیروز به شمار می‌رود. ملودی این نغمه‌ی سودایی بر روی موومان دوم کنسرتو «آرانخوئز» بنا شده‌است. آرانخوئز یکی از آثار افسانه‌ای عالم موسیقی‌ست که آن را «خواکین رودریگو»، آهنگساز بنام اسپانیایی در سال ۱۹۳۹ خلق کرده‌است. جوزف حرب؛ شاعر لبنانی متن ترانه‌ی «لبیروت» را سروده و ضمن آن قصه‌گوی رنج‌های بیروت و مردمانش شده‌است.
▫️مترجم: محمد سفریان و لیلا سامانی