جستاری در مباحث روش‌شناسی

نظریه کنش کلامی speech acts theory که در دستگاه فکری اوستین و سرل ،فیلسوفان زبان شکل گرفت بر این واقعیت استوار است که سخن و‌کلام ما می تواند جنبه عینی و عملی به خود بگیرد.یک متن یا دستورالعمل نظامی ره در نظر بگیرید،یک بخشنامه اداری یا مصوبه قانونی را در نظر اورید،دستور یا فرمان قاضی یا مدیر یک دستگاه را مورد تامل قرار دهید خواهید دید که چگونه مناسبات قدرت از طریق زبان تبدیل به کردار و عمل عینی می شود و واقعا زبان تبدیل به اقدام می شود.این رویه زبانی-کنشی در نظریه کنش کلامی نقش زبان در ساخت دهی به روابط اجتماعی را نشان می دهد.بنا به این نظریه سخن موجب پاسخ در قالب تبعیت و کنش می شود.مثلا پنجره را باز کن،پاسخ اجرای ان است.
گاهی کنش های کلامی غیر مستقیم هستند مانند اتاق سرد است.وقتی کسی می گوید اتاق سرد است می خواهد دیگران را مجاب کند که اری پنجره باید بسته شود و کسی باید برود این کار را بکند.
با این نگاه نظریه کنش کلامی در تحلیل گفتمان بسیار اهمیت دارد.
در این راستا پس از مطالعه چندین نشریه و‌ منابع گوناگون کتاب زیر تز دکتری از دانشگاه لیدز گروه زبان شناسی را برای مخاطبان علاقه مند معرفی می نمایم

لَیلَةُ القَدرِ

دقت کن! "لیل"، شب است. "لیله" هم شب است.

اما در جهانِ سالکان، معنایِ وجودی این دو یکسان نیست.
چه "لیل"، مذکر است و "لیله" مؤنث.
و تمام داستان از همینجا آغاز می شود.
در سوره ی قدر، "لیله" را بکار می بَرَد.
مؤنث را.
و این شبی است که آبستن حوادث شگرف است.
چه تمام اتفاقات در وجود او می افتد.

در "لیل"، که مذکر است، داستان، پوشندگی است.
به تاریکی رفتن است، "وَ اللَّیلِ اِذا یَغشَی" ( قسم به شب آنگاه که می پوشاند).
اما در "لیله"، داستان نزول نور است، حکایت حیات و بالندگی است.
در "لیل"، سکون و به خواب رفتن است، در "لیله"، بیداری و احیاء است.
و این "لیله" است که از هزار ماه بهتر است، چرا که "قدر"، مضاف الیه او شده است.
از این منظر، "لیله" اشاره به نیروی مؤنث کل است.
آن نفس پاکِ پذیرا.

همانکه قدرت پرورش دهندگی را به وفور در خود دارد.
همان وجودی که مهبط ملائکه و روح است.
وجودی که "کل امر"، در جهان او به وقوع می پیوندد و انسان های کامل از وجود اوست که به منصه ظهور می رسند.

"لیله" اشاره به وجه هستی ساز وجود است، هر شبی نیست.
نمی تواند باشد، زیرا یکی است، فرد است.
"لیله"، تسلیم محض است.
جز این باشد، نزولی در کار نیست.
خیر و برکت کجا فرود آیند؟!
ای دوست، وجودت را با تسلیم محض، برای نزول بهترین ها آماده کن.
در این چند روز باقیمانده، با مراقبه ای جانانه بیدار باش.

اَحیاء را اِحیاء کن.
شب زندگان را دریاب
و بدان آنچه در عالَم کبیر اتفاق افتد، در عالَم صغیر نیز که تو باشی، اتفاق خواهد افتاد.

"لیله" خود را آماده کن و امسال از او خواستش را بخواه.

دست از خواست خود بر دار،
تا او هر آنچه که خود صلاح می داند بر تو فرود آرد.

جز صلاحش چیزی مخواه.
در دعاهایت دستور نده،
چون گذشته آرزوهایت را لیست نکن.

بلکه تمام وجودت را تسلیم وار در اختیارش بگذار.
یکبار هم که شده حرف گوش کن و در برابرش یک پذیرش تام باش.
چون "لیله" باش، آرام و پذیرا.
و نترس، زیرا آن، "سلام" است تا طلوع سپیده دم.
و
هشیار باش وقتی قرآن می فرماید که؛ خداوند بین آدمی و قلبش است، وقتی می فرماید؛ "اِنَّ مَعِیَ رَبّی"، پس دریاب که این عظمت ها از کجا به کجا نازل می شود و مرکزش کجاست.

" قدر این لیله ات را بدان."

مسعود ریاعی
@MehroHonar

یک بار دیگر در باره رساله های دکتری
چند روز قبل که در باره رساله های دکتری صحبت شد، عرض کردم که تحمیل موضوع بر دانشجو را نمی پسندم. دوستمان جناب کمالیان به طرح های علمی جامعی اشاره کردند که استادان دارند و با مشارکت دادن دانشجویان در آن و هدایت شان برای کمک به این طرح ها، آن هم با نگارش رساله های دکتری، امکان پیشرفت را فراهم می کند.
بنده فرض می کنم اصل این سخن درست باشد، پرسشم این است که چند درصد از استادان فعلی ما، طرح های جامع علمی و گسترده دارند که بتوانند دانشجویان را در آن مشارکت داده و به پیشرفت علم کمک کنند؟ به نظرم در این باره تردید جدی وجود دارد. در واقع نباید به خاطر موارد نادر، چنین توصیه ای را در سطح عمومی پیشنهاد کرد.
فرضا که آن نظر درست باشد، تنها ممکن است این وضعیت در رشته های فنی مصداق یابد که تقریبا مفهوم علم واضح، تعریفش روشن، متدها معلوم و تکلیف خروجی ها و معیارهای سنجش درستی آنها آشکار و تعریف شده است. حال آن که در علوم انسانی، آن هم در ایران، به قدری آشفتگی موجود دارد که امکان فهم این که استاد یا استادانی یک طرح جامع مفهوم و معقول دارند، و الزاما دانشجویان دکتری را در آن مشارکت دهند، بسیار دشوار است. در واقع، استادان در علوم انسانی، چنان تفاوت مشرب فلسفی و دینی و انسانی دارند که اساسا امکان این که به یک تعریف روشن و مشخص جهت علمی بودن آن طرحها برسیم، وجود ندارد.
از سوی دیگر، برخی از استادان، گرایش های پژوهشی ویژه و حوزه های مورد علاقه خاص خود دارند و مرتب و به هر دلیل، سعی می کنند دانشجویان را به اسم گسترش در یک حوزه مشخص، وارد مسیر تکراری خود کنند. چه دلیلی دارد که در باره یک موضوع با اندک تفاوت، چندین دانشجوی دکتری وارد شده و خروجی های تکراری صرفا با اندک تفاوت در اختیار قرار گیرد؟ بنده چندین نمونه دارم که صرفا به خاطر این که می تواند اشاره ای مشخص به برخی از استادان باشد، از ذکر آنها خودداری می کنم.
نکته اساسی این که بنده به خلاقیت ذهن دانشجوی دکتری ایمان دارم. مشروط به آن که وقت بگذارند. دانشجو باید با مشورت استاد، در حوزه مورد علاقه خود آن هم پس از مطالعه چندین ماهه، دست به خلاقیت و ابتکار زده و معضل و مشکلی را حل و به پرسشی دقیق پاسخ دهد، آنچنان که بتوان گفت در آن زمینه، پیشرفتی حاصل شده است.
مشکل اصلی این است که ما به دلیل تکراری کردن کار دانشجویان، راه پیشرفت علم را در حوزه علوم انسانی سد می کنیم و این تعداد اندک دانشجوی دکتری که باید راه علم را باز کنند، در زمینه مشخصی میخکوب می کنیم.
توصیه دیگر بنده این است که موضوعاتی شفاف به دانشجویان داده شود که بتوانند آنها را نقادی کنند. معنای این توصیه این است که موضوعات حساس دینی و مذهبی که خط قرمزهای فراوان دارد، در اختیار دانشجویان قرار نگیرد، زیرا عملا به خاطر وجود حریم های خاص، امکان حلاجی و نقادی آن وجود ندارد. به عبارت دیگر دانشجو نباید موضوعی انتخاب کند که یکسره مجبور باشد از موضعی مشخص و از پیش تعیین شده دفاع کند. در موضوعا ت تاریخی ـ مذهبی معمولا این دشواری وجود دارد. این که دانشجو نتواند نقادی کند، عملا از اهداف تمرین علمی در سطح بالا باز می ماند.
به نظر می رسد اگر رساله های دکتری، کارهای توصیفی باشد ـ هرچند اگر جامع و دقیق باشد می تواند پیشرفتی به حساب آید ـ اما در واقع، باید تلاش کرد تا پایان نامه، صرفا در حول و حوش یک پرسش دقیق و برای طرح یک زمینه کاملا تازه باشد. هر دانشجوی دکتری باید یک معضل را در یک زمینه مشخص حل کند، و پس آن هم، کارهای مشابه در آن زمینه، به مولفان بیرون از حوزه رساله نویسی دانشگاهی واگذار شود، نه آن که مشابه آن موضوع دوباره به دانشجوی دیگری واگذار شود. به نظر می رسد دانشجوی جدید باید عرصه تازه ای را فتح کند و به همین ترتیب، رساله های دانشگاهی، نوک پیکان پیشرفت علم باشد.
دانشجویان دکتری ما، که باید تمام وقت در دانشگاه باشند، و اما گاه چندین ماه حتی برای یک بار به گروه مراجعه نمی کنند. سیستم فعلی دانشگاه امکان حل این مشکل را ندارد. به علاوه، مشکلات زندگی دانشجویانی که هیچ حقوق یا کمک هزینه ای دریافت نمی کنند، اجازه این حضور مرتب را نمی دهد. نتیجه آن است که دانشجو طی دو تا سه سال، بیشتر وقتش را صرف کارهای دیگر می کند و فقط چند ماه آخر را به این کار اختصاص داده با عجله آن را جمع و جور می کنند. این قاعده البته کلیت ندارد، اما با توجه به عدم حضور، امکان این که آنها یک مسیر تعریف شده را زیر نظر استاد طی کنند وجود ندارد. دیده شده است که یک دانشجوی دکتری، حتی بیش از یک معلم رسمی، ساعات تدریس دارد یا در یک یا چند جا به کار اداری و مدیریتی مشغول است. از چنین دانشجویی چه انتطاری برای یک کشف علمی می توان داشت. به نظرم انتظار بیهوده ای است، چیزی که ما هر روزه با آن درگیر هستیم.
@jafarian1964

دانشگاه را پایان نامه محور کنیم
1. بنده فکر می کنم نوشتن یک پایان نامه یا رساله، برای دانشجوی ارشد یا دکتری، مهم ترین مرحله تحصیلی برای یک دانشجوست. دانشجو، با نوشتن رساله، خود را محک می زند، و همه تصمیماتی که برای او به خصوص از جهت شغلی گرفته می شود، باید بر اساس پایان نامه او باشد. این را اگر به عنوان یک اصل بپذیریم، نوع نگاهمان به کار استاد و دانشجو تغییر می کند و بهتر می شود.
2. حاصل کار دانشجو بعد از سالهای درس خواندن، نگارش رساله و پایان نامه است، و بنابرین، این خروجی، متعلق به جامعه بوده و برای همین، و این که هزینه زیادی برای این دانشجو صرف شده، باید با بهترین کیفیت ارائه شود. مسلما اگر پایان نامه ضعیف باشد، خسارت زیادی برای دانشگاه و جامعه خواهد بود. ارزیابی او در نهایت با پایان نامه است و باید راه های تازه برای ارزیابی او از این طریق تعریف و برای شغل های بعدی او در نظر گرفته شود.
3. نه تنها ارزیابی دانشجو، بلکه ارزیابی یک دانشگاه، یک دانشکده، و یک استاد، عمدتا باید روی بررسی پایان نامه باشد. عناوین، روش کار دانشجو و استاد، تعداد مقالات چاپ شده از آن، و حتی یک داوری کلان در باره مجموعه پایان نامه های یک دانشکده، آن هم با معیارهای منظم و مشخص و آماری و کیفی، باید معیار تعلق بودجه به آن دانشکده باشد.
4. به نظرم شکل فعلی پایان نامه نویسی، دست کم برای همه رشته ها مطلوب نیست و بیشتر مثل نوشتن یک کتاب با بند و بیل اغلب بیهوده است. نگارش یک اثر مدون، البته خوب است، اما مهم تر از همه آن است که خروجی کار یک کار نو و اجتهادی باشد. شاید بهتر باشد در یک زمینه خاص، به جای یک رساله مفصل، دانشجوی دکتری ، سه مقاله پژوهشی و دو ارائه جدی داشته باشد، و همان بجای پایان نامه پذیرفته شود. دانشجوی ارشد هم می تواند دو مقاله علمی پژوهشی با یک ارائه داشته باشد. شاید در رشته های هنر، باید پایان نامه را جور دیگری تعریف کرد. فنی هم همین طور است.
5. فارغ از این که پیشنهاد بالا پذیرفته شود یا خیر، و در شرایط فعلی، بهتر است تصویب شود که هر دانشجوی ارشد مانند دکتری، باید دست کم یک مقاله اش را در یک مجله معتبر علمی پژوهشی یا دست کم ترویجی منتشر کند، یا بخشی از محتوای رساله اش را در یک همایش ارائه دهد. مهم این است که کار دانشجوی ارشد هم، مثل دانشجوی دکتری، کاری تازه و قابل عرضه برای حل یک مسأله باشد.
6. بسیاری از استادان راهنما و مشاوران، وقت کافی برای پایان نامه ها نمی گذارند. این یکی از دلایل اصلی روی آوردن دانشجو به استادان یا شبه استادانی است که بیرون دانشگاه می توانند به او کمک کنند. باید برای این کار فکری کرد تا دانشجو به سراغ منابع غیر متخصص، اما حرفه ایدر پایان نامه نویسی نرود.
7. به نظر می رسد امتیازات استادان راهنما درارتباط با کارشان باید از نو تعریف شود. کار مشترک به معنای واقعی مشترک میان استاد و دانشجو باشد. البته تعداد استادان کم است که در این زمینه باید جبران و بر شمار استادان [ضمن کم کردن دانشجو در سراسر کشور] افزوده شود، و استادان بیشتری بکار گرفته شوند. یک استاد، نه به کلاس های زیاد که در آنها کار معلمی می کند، بلکه به همکاریش با دانشجو در نوشتن تحقیقات کلاسی و پایان نامه ای باید ارزیابی شود.
8. به نظر من شکل گیری «نهادهای کمک پژوهشی» برای یاری رساندن به دانشجوی در حال نگارش رساله، در بیرون دانشگاه عیبی ندارد، زیرا کمک مهمی به دانشجویانی است که در نگارش و پژوهش ضعیف هستند. در واقع، مانند مراکزی که در جریان کنکور به دانشجویان آموزش های بیشتری می دهند، و برای جلوگیری از کارهای زشت نگارش رساله و پایان نامه به شکل غیر رسمی، مراکزی متشکل از استادن برجسته باشد که بتواند در نگارش پایان نامه و تحقیقات دانشجویی خارج از چارچوب رسمی دانشگاه کمک کند. این کار قواعد خاص خود را می خواهد اما باید آزاد و بدون دخالت باشد. دانشگاه خروجی را ببیند و بتواند ثابت کند که متعلق به دانشجو است.
@jafarian1964

(ادامه از پست بالا) 👆👆👆👆
البته که در این سالها ایران رشد علمی داشته، و این هم مدیون وجود دانشگاههاست که بنیادشان بر علم گذاشته شد، و با همه ظلمی که به آنها شده، آنان راه خودشان را رفتند و به حرف دیگران گوش ندادند. دیدید که صدها شعبه از دانشگاههای مزخرف به اسم آزاد و پیام نور درست کردند و ریشه علم را خشکاندند. صد البته من حرف دکتر منصوری را قبول دارم که در دانشگاه های ما هم علم نیست، اینها یک کالج است. برای همین کشف علمی نداریم، کشف های علمی دیگران را خوب می فهمیم. بخش اعظم کار، مهندسی است و یاد گرفته ایم. یک وقتی من به پزشکانی که از دانشگاه علوم پزشکی جمع شده بودند تا در باره کتابم تاریخ تشیع صحبت کنم، نیم ساعتی حرف زدم اما گفتم، شما کارتان چیز دیگری است. این همه در این چند دهه زحمت کشیده اید، آن راه را ادامه دهید و ایران را در این زمینه سرافراز کنید.
اگر ما استقلال می خواهیم، اگر عزت می خواهیم، راهش دانش است. راهی است بسیار سخت و دشوار، نه این که یک شیخ بیاید در حوزه پزشکی، برای ویروسی با این مشکل جهانی، یک روغن بنفشه بدهد و کار را تمام کند. مشکل این طب به اصطلاح سنتی همین است که فکر می کند، علم یک امر سهل و آسان و فوری با چهار روایت و دو سه جمله از قدماست. ای کاش، این سیما، به جای خیلی از مزخرفاتی که پخش می کرد، مستندهای علمی می گذاشت و مرتب واقعیت علم را روشن می کرد. آن وقت، این کارها بیش از همه کارهایش ارزش داشت.
ما راهی جز راه علم نداریم، در کنار آن دین، اخلاق و معنویت را می خواهیم، آدمی به همه اینها نیاز دارد و ما سرمایه های مهمی داریم. اما مهم این است که در همه اینها هم عقل و خرد حاکم باشد، نه افکار عوام گرایانه و راه و رسم عوام فریبی. دیده اید که این را مرتب می گویند، که علم پزشکی هم حرفهایش عوض می شود، بله که عوض می شود، علم یعنی تغییر، علم در راه ترقی است، لابد باید مثل شما روغن بنفشه را از دویست سال قبل تا حالا نگاه دارد، و حالا هم این افتضاح را برای ما درست می کند.

چند توصیه اخلاقی و حکیمانه از امام مجتبی (ع)
اى فرزند آدم! از حرام‏هاى الهى خود را پاک نگهدار، عابد خواهى بود. راضى به آنچه خدا تقسیم کرده باش، بى نیاز خواهى بود. با همسایگانت خوب رفتار کن، مسلمان خواهى بود. با مردم همان گونه رفتار کن که دوست دارى با تو رفتار کنند، عادل خواهى بود. پیش از شما، اقوامى بودند که اموالى گردآوردند، بناهایى ساختند، آرزوهاى طولانى داشتند، اما آنچه فراهم آوردند، بى‏فایده ماند، کارهایشان فریب و بى‏پایه شد و سکونت‏گاهایشان، مقبره گردید. اى فرزند آدم! از روزى که از مادر زاده شدى، یکسره در نابودى عمرت تلاش مى‏ کنى. از آنچه در اختیار توست، توشه‏ اى براى آنچه پیش روى توست فراهم ساز. مؤمن زاد و توشه بر مى‏دارد، کافر به عیش مى‏پردازد.
آن حضرت بعد از این موعظت، این آیت را ‏خواند که: و تزوّدوا فإن خیر الزّاد التقوی: توشه برگیرید که بهترین توشه تقواست.
و در روایت دیگر فرمودند: وقتى دیدى که کسى متعرض آبروى مردم مى ‏شود، تلاش کن تا تو را نشناسد. آنچه را طاقت انجامش را ندارى، بر خود تکلیف مکن، و متعرض آنچه بدان نمى ‏رسى، نشو، و آنچه را تسلط بر آن ندارى، به شمار میار، و جز به مقدار آنچه بهره مى ‏برى، خرج مکن، و جز به مقدار داشت هایت، برداشت مطلب، و جز در آنچه طاعت الهى را به جاى مى‏آورى، خشنود مباش، و جز در آنچه خود را شایسته آن می ‏دانى، وارد مشو، چرا که تکلیف ما لایطاق سفاهت است، و تلاش براى آنچه دست نایافتنى است، زحمت است، و شمارش آنچه در اختیارت نیست، فضاحت است، و خرج کردن در آنچه فایده ندارد، عصبانیت و خشم است؛ همچنان که انتظار برداشتى افزون بر داشت هم سخافت و بى‏ عقلى است؛ چندان که نشستن در جایگاهى که شایستگى و استحقاقش نیست، مشرف شدن بر هلاکت و نابودى است.

دانشگاه را پایان نامه محور کنیم/ دکتر رسول جعفریان
1. بنده فکر می کنم نوشتن یک پایان نامه یا رساله، برای دانشجوی ارشد یا دکتری، مهم ترین مرحله تحصیلی برای یک دانشجوست. دانشجو، با نوشتن رساله، خود را محک می زند، و همه تصمیماتی که برای او به خصوص از جهت شغلی گرفته می شود، باید بر اساس پایان نامه او باشد. این را اگر به عنوان یک اصل بپذیریم، نوع نگاهمان به کار استاد و دانشجو تغییر می کند و بهتر می شود.
2. حاصل کار دانشجو بعد از سالهای درس خواندن، نگارش رساله و پایان نامه است، و بنابرین، این خروجی، متعلق به جامعه بوده و برای همین، و این که هزینه زیادی برای این دانشجو صرف شده، باید با بهترین کیفیت ارائه شود. مسلما اگر پایان نامه ضعیف باشد، خسارت زیادی برای دانشگاه و جامعه خواهد بود. ارزیابی او در نهایت با پایان نامه است و باید راه های تازه برای ارزیابی او از این طریق تعریف و برای شغل های بعدی او در نظر گرفته شود.
3. نه تنها ارزیابی دانشجو، بلکه ارزیابی یک دانشگاه، یک دانشکده، و یک استاد، عمدتا باید روی بررسی پایان نامه باشد. عناوین، روش کار دانشجو و استاد، تعداد مقالات چاپ شده از آن، و حتی یک داوری کلان در باره مجموعه پایان نامه های یک دانشکده، آن هم با معیارهای منظم و مشخص و آماری و کیفی، باید معیار تعلق بودجه به آن دانشکده باشد.
4. به نظرم شکل فعلی پایان نامه نویسی، دست کم برای همه رشته ها مطلوب نیست و بیشتر مثل نوشتن یک کتاب با بند و بیل اغلب بیهوده است. نگارش یک اثر مدون، البته خوب است، اما مهم تر از همه آن است که خروجی کار یک کار نو و اجتهادی باشد. شاید بهتر باشد در یک زمینه خاص، به جای یک رساله مفصل، دانشجوی دکتری ، سه مقاله پژوهشی و دو ارائه جدی داشته باشد، و همان بجای پایان نامه پذیرفته شود. دانشجوی ارشد هم می تواند دو مقاله علمی پژوهشی با یک ارائه داشته باشد. شاید در رشته های هنر، باید پایان نامه را جور دیگری تعریف کرد. فنی هم همین طور است.
5. فارغ از این که پیشنهاد بالا پذیرفته شود یا خیر، و در شرایط فعلی، بهتر است تصویب شود که هر دانشجوی ارشد مانند دکتری، باید دست کم یک مقاله اش را در یک مجله معتبر علمی پژوهشی یا دست کم ترویجی منتشر کند، یا بخشی از محتوای رساله اش را در یک همایش ارائه دهد. مهم این است که کار دانشجوی ارشد هم، مثل دانشجوی دکتری، کاری تازه و قابل عرضه برای حل یک مسأله باشد.
6. بسیاری از استادان راهنما و مشاوران، وقت کافی برای پایان نامه ها نمی گذارند. این یکی از دلایل اصلی روی آوردن دانشجو به استادان یا شبه استادانی است که بیرون دانشگاه می توانند به او کمک کنند. باید برای این کار فکری کرد تا دانشجو به سراغ منابع غیر متخصص، اما حرفه ایدر پایان نامه نویسی نرود.
7. به نظر می رسد امتیازات استادان راهنما درارتباط با کارشان باید از نو تعریف شود. کار مشترک به معنای واقعی مشترک میان استاد و دانشجو باشد. البته تعداد استادان کم است که در این زمینه باید جبران و بر شمار استادان [ضمن کم کردن دانشجو در سراسر کشور] افزوده شود، و استادان بیشتری بکار گرفته شوند. یک استاد، نه به کلاس های زیاد که در آنها کار معلمی می کند، بلکه به همکاریش با دانشجو در نوشتن تحقیقات کلاسی و پایان نامه ای باید ارزیابی شود.
8. به نظر من شکل گیری «نهادهای کمک پژوهشی» برای یاری رساندن به دانشجوی در حال نگارش رساله، در بیرون دانشگاه عیبی ندارد، زیرا کمک مهمی به دانشجویانی است که در نگارش و پژوهش ضعیف هستند. در واقع، مانند مراکزی که در جریان کنکور به دانشجویان آموزش های بیشتری می دهند، و برای جلوگیری از کارهای زشت نگارش رساله و پایان نامه به شکل غیر رسمی، مراکزی متشکل از استادن برجسته باشد که بتواند در نگارش پایان نامه و تحقیقات دانشجویی خارج از چارچوب رسمی دانشگاه کمک کند. این کار قواعد خاص خود را می خواهد اما باید آزاد و بدون دخالت باشد. دانشگاه خروجی را ببیند و بتواند ثابت کند که متعلق به دانشجو است.
@jafarian1964

@UT_Central_Library

اجاره نشین اندیشه دیگران نباش

با فکرِ دیگران، فکر نکن. به فکر دیگران احترام بگذار. اندیشه‌های دیگران را بخوان. اما اندیشه‌های دیگران را با «اندیشه خودت» بیاندیش یا نه می‌خواهی تقلید کنی؟ این معنیِ «خود بودن» و معنیِ «استقلالِ فکری» است.

اگر کسی بتواند اندیشه‌های دیگران را مجددا بیاندیشد و حتی اندیشه خود را مجددا بیاندیشد، همیشه «آغازگر» است. همیشه «نو» است. اگر با اندیشه‌های دیگران اندیشیدی، کهنه‌ای. برای آغاز کردن هیچگاه دیر نیست.
آغاز همیشه ممکن است.

👌

"تمام کائنات با همه لایه‌ها و با همه بغرنجی‌اش در درون انسان پنهان است. شیطان مخلوقی ترسناک نیست که بیرون از ما در پی فریب دادنمان باشد، بلکه صدایی است در درونِ خودمان. در خودت به دنبال شیطان بگرد، نه در بیرون و در دیگران. و فراموش نکن هر که نفسش را بشناسد، پروردگارش را شناخته است. انسانی که نه به دیگران، بلکه به خود بپردازد، سرانجام پاداشش شناخت آفریدگار است."

ملت_عشق

برشی از کتاب
🌾🌾

خوشبختي ديگران ...
هرگز کم نمي کند از خوشبختي تو

و ثروت آنان ..!
هرگز کم نمي کند رزق تو را

و صحت آنان ...
هرگز نمي‌گيرد سلامتي تو را

پس مهربان باش..

و آرزو کن براي ديگران ...
آنچه را که آرزو مي کني براي خودت...

چند توصیه اخلاقی و حکیمانه از امام مجتبی (ع)
اى فرزند آدم! از حرام‏هاى الهى خود را پاک نگهدار، عابد خواهى بود. راضى به آنچه خدا تقسیم کرده باش، بى نیاز خواهى بود. با همسایگانت خوب رفتار کن، مسلمان خواهى بود. با مردم همان گونه رفتار کن که دوست دارى با تو رفتار کنند، عادل خواهى بود. پیش از شما، اقوامى بودند که اموالى گردآوردند، بناهایى ساختند، آرزوهاى طولانى داشتند، اما آنچه فراهم آوردند، بى‏فایده ماند، کارهایشان فریب و بى‏پایه شد و سکونت‏گاهایشان، مقبره گردید. اى فرزند آدم! از روزى که از مادر زاده شدى، یکسره در نابودى عمرت تلاش مى‏ کنى. از آنچه در اختیار توست، توشه‏ اى براى آنچه پیش روى توست فراهم ساز. مؤمن زاد و توشه بر مى‏دارد، کافر به عیش مى‏پردازد.
آن حضرت بعد از این موعظت، این آیت را ‏خواند که: و تزوّدوا فإن خیر الزّاد التقوی: توشه برگیرید که بهترین توشه تقواست.
و در روایت دیگر فرمودند: وقتى دیدى که کسى متعرض آبروى مردم مى ‏شود، تلاش کن تا تو را نشناسد. آنچه را طاقت انجامش را ندارى، بر خود تکلیف مکن، و متعرض آنچه بدان نمى ‏رسى، نشو، و آنچه را تسلط بر آن ندارى، به شمار میار، و جز به مقدار آنچه بهره مى ‏برى، خرج مکن، و جز به مقدار داشت هایت، برداشت مطلب، و جز در آنچه طاعت الهى را به جاى مى‏آورى، خشنود مباش، و جز در آنچه خود را شایسته آن می ‏دانى، وارد مشو، چرا که تکلیف ما لایطاق سفاهت است، و تلاش براى آنچه دست نایافتنى است، زحمت است، و شمارش آنچه در اختیارت نیست، فضاحت است، و خرج کردن در آنچه فایده ندارد، عصبانیت و خشم است؛ همچنان که انتظار برداشتى افزون بر داشت هم سخافت و بى‏ عقلى است؛ چندان که نشستن در جایگاهى که شایستگى و استحقاقش نیست، مشرف شدن بر هلاکت و نابودى است.

آقای حرام لقمه نکن این کار را !

الان دیدم یکی از این کانالهای هرزه و بی آبرو و بی ناموس تلگرامی که کتابهای ناشران بدبخت را پی دی اف می کنند و به اشتراک می گذارند، کتاب مفلس کیمیا فروش دکتر شفیعی کدکنی را برای دانلود عرضه کرده است . تا اینجا عجیب نیست. ما شاهد نزع نشر مستقل کشور به دست این پی دی اف سازان ناجوانمرد هستیم و کرخت شده ایم .در مردگانِ خویش نظر می‌بندیم با طرح خنده ای و نوبت خود را انتظار می‌کشیم بی‌هیچ خنده ای . آنچه شگفت آور است این متنی است که نوشته:
« دانلود کتاب مفلس کیمیافروش دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی
کتابی است بسیار خواندنی و ارزشمند مثل بقیۀ آثار استاد. دوستانی که امکان خرید کتاب را دارند لطفا از خرید کتاب چاپی مضایقه نفرمایند.»

آدم از این مقدار پدرسوختگی و شارلاتانی می خواهد سرش را بکوبد به دیوار. به این موجودی که این کانال فرومایه را می گرداند می گویم که ناشر این کتاب با بدبختی و سختی دارد به کار نشر ادامه می دهد. کتابهای او باید خریده شود تا چرخ نشر بچرخد. تا این گردش خردمایه کار و بار کتاب ادامه داشته باشد. حضرت آقای کانال دار که به « استاد» علاقه داری،اگر ناشرهای خصوصی نباشند حضرت استاد باید برود کتابهایش را بدهد به ناشران دولتی، و به ساز آنها برقصد و او این کار را نخواهد کرد و همین جریان کوچک فرهنگی هم قطع می شود.
امثال تو یا مأمورید از جانب کسانی که به وسیله کانالهای بی آبروی شما ، بی آنکه هزینه ای بپردازند ، گلوی ناشران مستقل را می فشارند و می فشارند و آنها را به آستانه فنا و استیصال می کشانند یا آنقدر نادانید که گمان می کنید با ویران کردن صنعت نشر به فرهنگ مملکت و ترویج کتابخوانی خدمت می کنید.
اگر مأمور و مزدور نیستی با خودت فکر کن که این ارتش سایبری قدرتمند و پلیس فتا و متا که مگس را در هوا نعل می کنند، چرا با اینهمه شکایت و گله ناشران و نامه به سران قوا دست تو را باز گذاشته اند که هر غلطی که بخواهی بکنی؟دزدی آشکار کنی؟ جیب ناشران مستقل را بزنی؟ راست راست بگردی و برای کانال خودت عضو جمع کنی؟
فکر کن نادان ...فکر کن خود فروخته... کانالت را تعطیل کن... راه دیگری برای خودفروشی پیدا کن.آبرومندتر است...

ميلاد عظيمي

اصلا به این فکر نکن که دیگران برای تو چه فکری می کنند
حتی برایت مهم نباشد چطور و چگونه قضاوت می شوی،
کاری که دوست داری و می دانی درست است را بکن و مسیرِ خودت را برو،
بگذار دیگران هم یاد بگیرند به جای اینکه زمانشان را به پای حسادت و قضاوت و تقلید، تلف کنند؛ دنبالِ اهداف و آرزوهایشان باشند..
گاهی تو به آسیب پذیریِ قرص جوشان می شوی و آدم ها با حرف ها و قضاوت هایشان مانندِ آب..
نزدیکشان که می شوی؛ نابودت می کنند!
لازم است کمی دورتر بایستی و در سکوت، کارِ خودت را بکنی.
که گاهی آرامشِ انسان، در همین ندیدن ها و نشنیدن هاست...

👤#نرگس_صرافیان_طوفان

@SoulofDream

⭕️ "هر کس که بخواهد در کف عمل خوب قرار بگیرد، باید خودش را با دیگران برابر ببیند "

✍️ مصطفی ملکیان

🔹به ازای هر قانونی که کشف می شود، یک سلسله انضباط های جدیدی بر ما تحمیل می شود، یعنی وقتی من می فهمم که اگر دستم را به فلان میوه مالیدم، سیاه می شود، از این به بعد می فهمم، اگر نخواهم در مجلسی با دست سیاه وارد شوم، دستم را نباید به آن میوه بمالم. به تعبیر دیگر، هر قانونی، یک دیوار جدید پیش پای ما می گذارد. آن وقت، وقتی قوانین با هم متشابه می شوند؛ یعنی در یک طبقه، مثل تار و پود پارچه در هم فرو می روند، سیر کردن از لابه لای این قوانین، یک بند بازی خیلی عجیب و غریبی است. آدم باید چنان بندبازی در زندگیش بکند که سرش به سنگ هیچ کدام از این قوانین نخورد؛ چون همه ی این قوانین، در مقابل ما ایستاده اند که بگویند اگر بخواهی حواست به ما نباشد ما هستیم.

🔹 اگر من مصلحت شما را بخواهم باید شما را با خیر هم آشنا بکنم؛ یعنی کاری بکنم اگر، در ناحیه عقایدتتان دست خوش توهمات و اوهام و هزیانات و اباطیل و خرافات و حرف های نامدلل نیستید، در ناحیه عملتان هم، عملتان رو به سوی خوبی داشته باشد. وقتی من این را هم به شما بگویم، این هم یک سلسله ناملایماتی برای شما فراهم می آورد.

🔹اولین خیر در زندگی، عدالت است. اگر در کف عمل خوب باشیم حد نصاب عمل خوب، یعنی کمینه عمل خوب، عمل عادلانه است و عمل عادلانه یعنی این که من سرسوزنی از حق تو را ضایع نکنم و به تو هم اجازه ندهم که سر سوزنی از حق مرا ضایع کنی؛ چون عدالت، یعنی پاسداشت حق ها و من اگر بخواهم عملم عادلانه باشد، باید از حق ها پاسداری کنم. از آن جا که باید از حق تو پاسداری بکنم، پس باید به خودم اجازه ندهم سر سوزنی، حق تو را بخورم. چون حق، حق همه است.فقط که شما حق نداری؛ من هم حق دارم.

🔹 هر کس که بخواهد در کف عمل خوب قرار بگیرد، باید خودش را با دیگران برابر ببیند و برابر دیدن خودم با شما، کار تلخی است. از آن جا که انسان در دنیای خودش، مهم ترین موجود است، برایش تلخ است که به وی بگویند در دنیای واقعی باید خودت را با همه مساوی بدانی.

🔹عدالت، یک پیش فرض انسان شناختی ارزشی دارد و آن این است که هیچ کس فکر نکند که تافته ی جدا بافته است. اگر بناست که من سر سوزنی از حق تو را نخورم و تو هم سر سوزنی از حق مرا نخوری، به این معنی است که من باید خودم را با هر انسانی برابر ببینم. این برابر بینی خود با هر موجودی، خیلی برای آدم شاق می آید. ممکن است ما الان، این برابر دیدن خود با دوستانمان را خیلی شاق نبینیم، ولی وقتی حادثه ای رخ داد و مثلا، زمین یک زلزله ۳ ریشتری داشته باشد، آن وقت می بینید که همین ما، خودمان را با دیگران برابر نمی بینیم. اما این، فعلا مهم نیست. وقتی که می خواهید خودتان را با یک سیاه پوست یا آدم ژنده پوش فقیر، یک فرد جذامی، با کسی که دین یا مذهب شما را قبول ندارد، با کسی که در خانه شما نوکر و خادم است، یا با کسی که سرسونی ازعلم و زیبایی و ثروت شما را ندارد، برابر ببنید، آن وقت می بینید که، به راحتی، هر کس نمی تواند خودش را با دیگران مقایسه کند.

🔹این برابر دیدن و خودم را که در دنیای خودم همه چیز هستم، مساوی با سایر انسان ها دیدن، کار دشواری است. این است که اگر کسی می خواهد به انسان راه خیر را نشان دهد، اول باید به او یاد دهد که فلانی! تمام انانیتت را باید کنار بگذاری، تمام نفسانیت و تبختر و این که من یک تافته جدا بافته هستم را، باید کنار بگذاری. این البته خیلی تلخ است.

🔅سخنرانی استاد مصطفی ملکیان تحت عنوان "تحلیلی در باب تراژدی عاشقی و مهجوری"

@mostafamalekian