مرکز کتاب پژوهی ایران

?? احمد مسجدجامعی برای چهارمین دوره کتابگردی فراخوان داد

احمد مسجد جامعی در فراخوانی از مردم خواست تا پنج‌شنبه 2 آذر ماه در کتابفروشی‌ها حضور پیدا کنند و مراسم کتابگردی را به سیاق سال‌های گذشته انجام دهند.

به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، احمد مسجد جامعی، عضو شورای اسلامی شهر تهران به منظور دعوت از مردم برای کتابگردی در پنج‌شنبه 2 آذرماه پیامی را منتشر کردند. در این فراخوان آمده است:
به نام خداوند جان و خرد

?در آستانه چهارمين دوره کتابگردی هموطنانمان در غرب كشور داغدار عزيزان خود شده اند و خانمان خود را از دست داده اند. دل همه ايرانيان به ياد آنان می تپد و ما نيز شريك دردهای آنان هستيم. كتاب يكی از پايدارترين ميراث‌های بشری و کتابخوانی يكی از مهمترين شاخص های توسعه است كه در فرهنگ و سنت دینی ما نيز جايگاه قابل توجهی دارد. به همين اعتبار نهادهای صنعت نشر نيز حائز اهميت است و در ميان اين نهادها، کتابفروشی به عنوان آخرين حلقه صنعت نشر جايگاه ممتازتری دارد. بنابراين، تقدير، پشتیبانی و حمايت از کتابفروشی، همزمان كه كاری اخلاقی است، حمايت از توسعه كشور عزيزمان، ايران است.

?يكی از موثرترين راه‌های پشتیبانی و حمايت از خدمتگزاران كتاب، حضور فعال و مردمی در کتابفروشی ‌ها و خريد كتاب است. رونق كتاب‌فروشی‌ها به عنوان آخرين حلقه از زنجيرۀ صنعت نشر، به رونق كل نشر ايران منجر خواهد شد. از سه سال پیش، كتابگردي در آخرين پنج‌شنبۀ هفتۀ كتاب، که روز کتاب‌فروشی نام گرفته، با استقبال مردم فهیم کشورمان، رو به‌رو شده است، امسال به دليل همزمانی آخرين پنج شنبه هفته كتاب با ايام سوگواری، کتابگردی به هفته بعد موكول شد.

?امسال نيز به سياق سال های گذشته از مردم فرهيخته و شريف سراسر ايران دعوت می ‌كنيم، به پويش کتابگردی پيوسته و روز پنج‌شنبه ٢آذر ماه با حضور پرشور گروه‌های دانش‌آموزی، دانشجویی، خانوادگی و ... در کتابفروشی ‌های سراسر كشور و مخصوصا کتابفروشی های کوچک و خريد كتاب، به كتاب‌فروشان زحمت‌كش خسته نباشيد بگویند و از دست‌اندركاران، ناشران، نویسندگان، مترجمان و پدیدآورندگان كتاب ايران تقدير کنند. از اهل قلم، روحانيون، هنرمندان، اصحاب فکر، فرهنگ و اندیشه، شخصيت‌های سياسی و چهره‌های برجسته و مورد احترام مردم نيز دعوت می كنيم با پيوستن به اين حركت، به رونق و استمرار آن یاری رسانند.

? از روزنامه‌نگاران، مديران رسانه‌های مكتوب، صدا و سيما و فعالان شبكه‌های اجتماعی نيز درخواست می ‌كنيم، با دعوت از مردم و فرهيختگان و انعكاس حضور مردم در کتابفروشی ‌ها به یاری اين حركت بیایند. از گروه های ترويج کتابخوانی، باشگاه های کتابخوانی، نهادهای غیردولتی فعال در حوزه كتاب در شهرها و روستاهای سراسر كشور دعوت می كنيم، با حضور در کتابفروشی ها به ترويج کتابخوانی كمک كنند.

?اميدوارم با تلاش همگانی حضور در کتابفروشی ها و خريد كتاب به جزئی مهم از سبک زندگی ما ايرانيان تبديل شود. هم چنين اميدوارم كه فعالان حوزه كتاب در طراحی برنامه های کتابگردی به هموطنان زلزله زده نيز توجه كنند و كتاب رساندن به كودكان و نوجوانان زلزله زده را فراموش نكنند.

?وعدۀ دیدار ما، در روز پنج‌شنبه، ٢ آذرماه، در کتاب‌فروشی‌های سراسر کشور.

با احترام؛ احمد مسجدجامعی
@Ketabpazhohi

? بساطی های کتاب و کتاب کیلویی فروختن!

?بساطی های کتاب زمانی در پی این بر می آیند که برای خودشان یک تشکیل صنفی درست کنند، چون اتحادیه اینها را قبول نداشته و می گفته جا و مکان ندارند. بعد اینها اتحادیه ای درست می کنند و مرحوم گوهرخای بنیانگذار انتشارات سپهر که آدمی بسیار جدی و مبارز بوده رئیس اتحادیه آنها می شود. ما حتی کتابفروشی بساطی داشتیم به نام آقای نبی کاوه که ده ها کتاب از جمله «تاریخ جامع ادیان» به قلم هاشم رضی در شش جلد گالینگور چاپ کرد. یعنی تصور اینکه کسی در کنار خیابان کار کند و بتواند ناشر چنین کتابهایی باشد بسیار جالب است.
?مبنای بوجود آمدن این بساطی ها لاتاری حسن معرفت بود. حسن معرفت کتابهایی که چاپ می کرد، گاهی مثل امروز که بازار کتاب راکد است فروش نمی رفت. به این فکر افتاد که کتاب ها را به صورت شانسی و لاتاری بفروشد و کارش گرفت و انبارش خالی شد. اما در همان زمان هم عده ای فکر می کردند می شود این کتابهایی را که از طریق لاتاری و ارزان می خرند بساط کنند و گران تر بفروشند و این شد که بساطی ها شکل گرفتند.
?بعد از آقای معرفت آقای کاشی چی تصمیم می گیرد فکری به حال خالی کردن انبارش بکند حتی به سراغ معرفت می رود و با او دعوایش هم می شود و به او می گوید این کار تو قمار است و اخلاقی نیست و معرفت می گوید تو اگر می توانی یک کار دیگر بکن...
?خودش می گفت یک روز متوجه مغازه فروش نوشابه های الکلی روبروی مغازه ام شدم و اینکه همیشه شلوغ بود، بعد پوستری چاپ کردم که یک بطری نوشابه های الکلی در یک کفه ترازو بود و چند کتاب در کفه دیگر ترازو و زیر آن نوشتم یک کیلو کتاب ارزان تر از یک بطری و این پوستر را در سراسر تهران نصب کردم و خلاصه این کار او هم می گیرد.
?ماجرای کتاب فروختن کیلویی هم از اینجا شکل می گیرد. مثلاً اولین مرکز پخش کتاب را مرحوم کاشی چی و یک عده دیگر در سال 1337 درست میکنند و همیشه تصور بر این است که پخش کتاب از بعد از انقلاب شکل گرفته واقعیت این است که گسترش آن بعد از انقلاب بود، اما آغاز روند سیستم پخش کتاب از همان سال 1337 است. بعد یکی از شرکا تصمیم میگیرد انبار این موسسه پخش را آتش بزند که از بیمه پول بگیرند و کاشی چی متوجه می شود و شراکتش را برهم می زند و...
? مصاحبه با فرید مرادی در آزما، آذر 1394، ش113، ص69.
@Ketabpazhohi

? خصیصۀ یک کتاب‌فروش خوب چیست؟
نخست: مشتری را بشناسد
دوم: علایق او را بداند
سوم: زمان‌سنج باشد
چهارم: محصولات را درست بشناسد
پنجم: منصف باشد
?فرض کنیم که با ورود یک مشتری، برای یک کتاب‌فروش چه اتفاقاتی می‌افتد؟ مشتری اگر شناخته شده نباشد و راهنمایی بخواهد، از او دربارۀ آنچه پیش‌تر خوانده می‌پرسد و از کتاب‌هایی که حتی نپسندیده، از میزانی که می‌خواهد یا می‌تواند خرج کند و معیارهای مختلفی را اعم از اینکه بار پیش چند روز پیش بوده که کتاب خریده و مانند آن. در صورت دانستن برآورد می‌کند که چه کتابی به چه قیمتی، از کدام نویسنده و کدام ژانر باید خریداری شود و کدام در صورت خریده شدن، موجب نارضایتی خواهد شد.
?در این صورت، سعی می‌کند بهترین کتاب را براساس احساس شخصی‌اش به او پیشنهاد کند و البته کتاب سالم را در بهترین بسته‌بندی ممکن برای حمل به او تقدیم کند.
?این معیارها در فروشنده سنتی اما خوب کتاب‌فروشی به صورت حسی، و براساس نبوغ او و تجربیاتش بررسی و تصمیم نهایی اتخاذ می‌شود اما وقتی پای اینترنت در میارن باشد و مشتریان بی‌شمار، این الگوریتم‌های فنی برنامه‌نویسی آن هستند که می‌باید هر نفر را از دیگری تمییز داده و با بررسی کتاب‌ها آنها را در فهرست پیشنهادی اولویت‌بندی کند.
منبع: افشارنادری، نیما (1396)، ظرفیت‌های شبکه‌های اجتماعی برای ترویج کتابخوانی، صص52-53.
@Ketabpazhohi

?فروش کتاب در سینما!

اولین کسی بودم ـ البته در خراسان ـ که کتاب را بردم درون سینما. بر مبنای کتابی به نام فردا خیلی دیر است فیلمی ساخته شده بود. این فیلم در سینما دیده بان مشهد به نمایش گذاشته شد. از آقای میرهادی ربانی، یکی از شعرا و ادبایی که به کتاب‌فروشی ما رفت‌وآمد داشتند، خواهش کردم جمله‌ای برایم بنویسد که بینندگان آن فیلم را به خواندن کتاب همان فیلم تشویق کند. ایشان هم جمله‌ای نوشت که دادیم با خط درشت زیبا نوشتند و در برابر سینما دیده‌بان نصب کردند: «آن‌هایی که فیلم زیبای فردا خیلی دیر است را دیده‌اند، خوب است برای درک لذت واقعی این اثر جاویدان، کتاب آن را نیز مطالعه نمایند. کتاب‌فروشی گوتنبرگ، مقابل سینما دیده‌بان». یک جلد کتاب را بالای گیشۀ سینما گذاشتیم. و همین سبب شد که نسخه‌های زیادی از آن کتاب را فروختیم.

گفتگو با محسن باقرزاده، در تاریخ شفاهی نشر ایران، به کوشش عبدالحسین آذرنگ و علی دهباشی، صص211-212
@Ketabpazhohi

?گندم نمایانِ جو فروش?

یک آدم کتاب ساز معمولاً شخصی است که با زحمتی کم، گاه خیلی کم تر از کار تألیف یا ترجمۀ جدی و اصیل، می آید و کتابی را سر هم می کند و بعد آن را با ظاهری آراسته گول زننده به چاپ می رساند. منِ خریدار وقتی در کتابفروشی با آن رو به رو می شوم یک لحظه فریب می خورم و فکر می کنم با یک کتاب جدی طرف هستم که اتفاقاً ممکن است به درد من بخورد. اگر دقت کافی نکنم و آن را بخرم. وقتی به منزل می روم و شروع به خواندن آن می کنم، می بینم ای داد بیداد! کتاب آن چیزی که فکر می کردم نیست و احساس غبن می کنم. گرایش به این نوع تقلب در کسب و کار ما از قدیم متأسفانه وجود داشته است. که کاکل ذرت را به جای زعفران، و آب کاه را به جای آبلیمو به مردم قالب می کند و اسم کار خودش را هم نه تقلب بلکه زرنگی می گذارد، از همین قماش است. برای عوامل این نوع کار هم از قدیم اسم های گوناگونی داشته ایم، مثل «خر رنگ کن» یا «گندم نمای جو فروش».

منبع: آذرنگ، عبدالحسین و ایران ناز کاشیان، کریم امامی در گیر و دار کتاب و نشر، ص 185
@Ketabpazhohi

❇️کتابفروشی در کیوسک تلفن

آن زمان که سیدابوالقاسم بازار و مسجد شاه را ترک کرد و به فکر اجاره کردن مغازه ای در چهارراه سرچشمه افتاد، به غیر از یک کتاب فروشی بساطی که بساطش را همان حدو د برپا می کرد، کتاب فروشی دیگری در آن راسته نبود. این کتابفروش بساطی شخص آذری زبان به نام «مشد اسماعیل» بود که اوایل در برجی که به آن برج «قمقام» می گفتند در همان حوالی زندگی می کرد. مشد اسماعیل در یکی از کیوسک تلفن های قدیمی، کتاب های دسته دوم را خرید و فروش می کرد. می گویند نسبت به دست دوم فروش های آن زمان خیلی با انصاف بود. یکی از مشتریان دائم او «کی استوان» مدیر روزنامه «مظفر» بود که همان حوالی در همسایگی قمقام سکونت داشت.

منبع: فرهادپور، لیلی، حافظان نشر، ص51.
@Ketabpazhohi

?پیشنهاد نامگذاری سالروز تولد «عبدالرحیم جعفری» به «روز نشر»

دوازدهم آبان سالروز تولد عبدالرحیم جعفری بود. سید فرید قاسمی از این گفت که این روز، روز نشر نام گذاری شود. او همچنین گفت «سال آینده دویستمین سال نشر کتاب فارسی در ایران است. در این دویست سال افت و خیزهای بسیاری در تاریخ نشر می بینیم. از تأسیس شرکت طبع و نشر کتاب در دورۀ مظفرالدین شاه گرفته تا تلاش های فردی بعضی از اشخاص. اما نوع سوم این تلاش ها که بسیار نادر است تلاش هایی است که با یک فرد شروع می شود و به یک سازمان می رسد و جمعی در آن مشغول کار می شوند». قاسمی این نوع سوم در تاریخ نشر را بسیار نادر خواند و از عبدالرحیم جعفری به عنوان مدیر نشری یاد کرد که نشر کوچکی را در آبان ماه 1328 تأسیس و پس از سی سال آن نشر به سازمان بزرگی تبدیل شد. از همین رو بود سید فرید قاسمی پیشنهاد کرد روز تولد عبدالرحیم جعفری به نام روز نشر ثبت شود.

منبع: «در ستایش یک ناشر»، در: اندیشه پویا، س4، ش30، ص16.
@Ketabpazhohi

دو نکته در باره جایزه سال
نکته اول این که کتاب سال، روال سنتی خودش را دنبال می کند و هیچ تحول جدی در طول این چند دهه نداشته است. مبنای این تفکر از نظر علمی ـ سنجشی، این است که کتاب پدیده مهمی در ترویج علم است، یعنی کتاب در مقایسه با سایر موارد بویژه مقاله و یا ایده پردازی به شکل های دیگر، ترجیح داشته و همین سنت باقی مانده است.
باید گفت، زمانی همین طور بود و حالا هم در یک عرصه های خاصی که باید تعریف کرد و دایما هم تغییر می کند، ممکن است همین طور باشد، یعنی کتاب مهم تر باشد، اما اصولا این تفکر تغییر کرده است. برای کاری که در سطح ملی برای حمایت از اندیشه های جدی و نو صورت می گیرد، قالب کتاب سال دیگر نمی تواند خود را نشان دهد، یا اگر بتواند بسیار اندک است.
انتخاب کتاب و کنار گذاشتن مقاله، اجحاف در حق عالم و علم و دانشمندی است که گاه دو سال را صرف نوشتن یک مقاله می کند. البته یک وقت مثلا برای کتابهای درسی و دانشگاهی کار می شود، یا در حد کتابهای کودک و رمان، ایرادی ندارد. اما ایده پردازی علمی در دانش های مختلف، امری است که دیگر در قالب کتاب یا صورت نمی گیرد یا اگر بگیرد به صورت بسیار محدود است.
کمترین کار این است که ما در کنار کتاب، مقاله را هم بیفزاییم. چندین سال قبل بنده این را در شورای کتاب سال گفتم، و متاسفانه مورد قبول قرار نگرفت، چون همه کسانی که حاضر بودند، گویی کتاب را بر مقاله ترجیح می دادند. البته در کشور ما، جایزه ای هم برای مقالات مثلا مقالات نقد وجود دارد، یا مثلا در جشنواره های دانشگاهی، گاهی به مقالات توجه می شود، اما بحث ما در کتاب سال، یک بحث ملی است.
به هر روی، هیچ تردیدی نیست که مقاله، در ایده پردازی علمی و نوآوری، مهم تر از کتاب است.
گاهی کتاب، گمراه کننده هم هست. حتی در بهترین حالت، بخشی از یک کتاب است که اهمیت دارد. اگر هدف ما در کتاب سال، حمایت از ایده های نو هست، باید از مقالاتی که برای آنها زحمت کشیده شده، گاه بیش از کتاب، یا تأثیرش بسیار گسترده است، حمایت کنیم و الان برنامه ای برای این کار نیست و می بینید که کتابهایی که انتخاب می شود، چه وضعی دارد. من راضی به این روش نیستم و دست کم آن را کافی نمی دانم.
نکته دوم این است که ارزیابی و روش آن در کتاب سال، درست نیست. بنده بعد از شش سال یک بار دیگر امسال در ارزیابی ها به عنوان هیئت علمی حضور داشتم. روش این است که یک کتاب را دو نفر یا سه نفر متخصص نگاه می کنند. این روش کاملا سنتی است. این مسیر یعنی مسیر ارزیابی در دنیا به مقدار زیادی عوض شده است.
در حال حاضر، ارزیابی یک کتاب یا مقاله، به مقدار ارجاعی است که به آن داده می شود. الان بحث Citation یا شاخص استنادی است. هر مقدار که به یک منبع و مقاله بیشتر ارجاع داده شود، میزان شاخص استنادی بیشتر است. اعتبار یک مقاله به حجم ارجاعی است که در منابع مرتبط به آن داده می شود. این طور نیست که دو یا سه متخصص ببینند و نظر دهند.
البته نگاه متخصصان مهم است و هنوز هم در انتخاب اولیه یک مقاله یا کتاب توسط یک مجله یا ناشر، متخصص می بیند، اما این امر مربوط به پیش از چاپ است. وقتی یک مقاله یا کتاب چاپ شد، راه ارزیابی آن، مقدار نفوذی است که این کتاب میان متخصصان آن رشته دارد.
بنابر این سخن به معنای این نیست که ارزیابی دو یا چند متخصص بی فایده است، بحث سر این است که آنچه نزدیک به عدالت است، و می تواند نورآوری علمی یک اثر را تأیید کند، به همان ارجاع و شاخص استنادی بر می گردد. این کاری است که باید راهی برای آن یافت و البته متاسفانه این سبک کار در کشور ما جا نیفتاده و مقداری هم که است، سیستم های ارزیابی بین المللی به ما تحمیل کرده که تحمیل خوبی هم هست.
ما باید به سمت روش های ارزیابی جدید برای سنجش آراء علمی، مقالات و کتابها برویم و از اظهار نظرهای متخصصانه و چند نفره پرهیز کنیم. می دانم کار سختی است اما باید راهش را یافت.

درخواست از موسسات دولتی برای نشر دیجیتالی آثار مکتوب شان

به نظر می رسد، بسیاری از ناشران وابسته به دولت و نهادهایی که به نوعی متکی به اموال عمومی هستند، مناسب است در این شرایط و اساسا در جهت ترویج علم و دانش، آثار منتشره خود را به صورت دیجیتالی در اختیار بگذارند. وزارتخانه های مختلف، و در رأس آن دانشگاهها، می توانند فایل های کتب منتشره خود را که دست کم مربوط به قبل از سال 1390 است، منتشر کنند. طبیعی است که در این زمینه باید حقوق مولفان را حفظ کنند و این بیشتر مربوط به آثاری است که خرید قطعی کرده اند یا با بودجه آنان تألیف شده است.
نکته جالب این است که در طول یک سال، این کتب، به مقدار بسیار اندکی به فروش می رسد، و غالبا به دلیل رفتن آنها به انبارها، حتی در جایی عرضه هم نمی شود.
بسیاری از این آثار حتی در همان ابتدای نشر هم، درست عرضه نمی شود و دلیلش این است که غالبا موسسات مزبور، منفعت مالی خاصی ندارند. بنابر این چه بهتر که فایل را به راحتی در اختیار دیگران بگذارند.
اخیرا برخی از این مراکز، فایل های خود را در اختیار موسساتی قرار می دهند که آنها با این فایل ها تجارت می کنند. این هم کار اشتباهی است. به نظر می رسد، بهتر است، آنها مجانا این آثار را در اختیار عموم بگذارند و ابزار منفعت خواهی دیگران قرار ندهند. طبیعی است که موسسات مربوطه نیز از آنها استفاده خود را خواهند کرد، و البته امید است که ارزش افزوده ای برای آن داشته باشند.
یک نکته این است که آنها فایل ها را کجا نشر دهند؟
این یک مشکل اساسی است و به نظر می رسد، متولی می خواهد. شاید کتابخانه ملی بهترین محل باشد، اما تا کتابخانه ملی به این کارها اقدام کند، بهتر است آنها دست کم، در کانال های رسانه ای خود از تلگرام و ایتا و غیره و غیره، اینها را منتشر کنند و دعای خلق را پشت سر خود در این شرایط کرونایی داشته باشند.
خواهش ما از موسسات مهم تر این است که این را جدی تر بگیرند، و دست کم آثار قدیمی خود را بدون چشم داشتی منتشر کنند. پژوهشگاه علوم انسانی، انجمن مفاخر، موسسه مطالعات تاریخی مستضعفان، و دهها موسسه دیگر مخصوصا آنها که وابسته به وزارت ارشاد و علوم هستند، می توانند این درخواست را عملی کنند. مسلما ما راضی به ضرر آنها نیستیم و ضمن آن که تأکید به حفظ حقوق مولفان داریم، فکر می کنیم حتی بسیاری از مولفان نیز راضی به این امر هستند، و به علاوه، این تأکید مربوط به آثار قدیمی تر است که اغلب از دایره فروش هم خارج شده است.
امید است دانشگاهها نیز پایان نامه های خود را با شرایطی که خود به مصلحت می دانند، و البته بدون ایجاد محدودیت جدی، در اختیار مشتاقین قرار دهند. مسلما اگر در این دانشگاهها تحقیقی شده، برای این است که تحقیقات مزبور دوباره انجام نشود، و اگر کسی می خواهد روی همان موضوعات کار کند، لااقل کارهای قبلی را در اختیار داشته باشد. معلوم نیست، چه افکار عیجبی پشت سر این محدودیت ها وجود دارد که این چنین دانشجویان جوان و پژوهشگران بعدی را از بهره گیری از دانش پیشینیان محروم می کند.
مولفانی هم که حقوق نشر آثار خود را در اختیار دارند و امیدی به انتشار بیشتر کتاب خود به صورت کاغذی ندارند، فایل های آثار خود را در اختیار دیگران قرار دهند. مسلما این یک صدقه جاریه برای آنان خواهد بود.

درخواست از موسسات دولتی برای نشر دیجیتالی آثار مکتوب شان

به نظر می رسد، بسیاری از ناشران وابسته به دولت و نهادهایی که به نوعی متکی به اموال عمومی هستند، مناسب است در این شرایط و اساسا در جهت ترویج علم و دانش، آثار منتشره خود را به صورت دیجیتالی در اختیار بگذارند. وزارتخانه های مختلف، و در رأس آن دانشگاهها، می توانند فایل های کتب منتشره خود را که دست کم مربوط به قبل از سال 1390 است، منتشر کنند. طبیعی است که در این زمینه باید حقوق مولفان را حفظ کنند و این بیشتر مربوط به آثاری است که خرید قطعی کرده اند یا با بودجه آنان تألیف شده است.
نکته جالب این است که در طول یک سال، این کتب، به مقدار بسیار اندکی به فروش می رسد، و غالبا به دلیل رفتن آنها به انبارها، حتی در جایی عرضه هم نمی شود.
بسیاری از این آثار حتی در همان ابتدای نشر هم، درست عرضه نمی شود و دلیلش این است که غالبا موسسات مزبور، منفعت مالی خاصی ندارند. بنابر این چه بهتر که فایل را به راحتی در اختیار دیگران بگذارند.
اخیرا برخی از این مراکز، فایل های خود را در اختیار موسساتی قرار می دهند که آنها با این فایل ها تجارت می کنند. این هم کار اشتباهی است. به نظر می رسد، بهتر است، آنها مجانا این آثار را در اختیار عموم بگذارند و ابزار منفعت خواهی دیگران قرار ندهند. طبیعی است که موسسات مربوطه نیز از آنها استفاده خود را خواهند کرد، و البته امید است که ارزش افزوده ای برای آن داشته باشند.
یک نکته این است که آنها فایل ها را کجا نشر دهند؟
این یک مشکل اساسی است و به نظر می رسد، متولی می خواهد. شاید کتابخانه ملی بهترین محل باشد، اما تا کتابخانه ملی به این کارها اقدام کند، بهتر است آنها دست کم، در کانال های رسانه ای خود از تلگرام و ایتا و غیره و غیره، اینها را منتشر کنند و دعای خلق را پشت سر خود در این شرایط کرونایی داشته باشند.
خواهش ما از موسسات مهم تر این است که این را جدی تر بگیرند، و دست کم آثار قدیمی خود را بدون چشم داشتی منتشر کنند. پژوهشگاه علوم انسانی، انجمن مفاخر، موسسه مطالعات تاریخی مستضعفان، و دهها موسسه دیگر مخصوصا آنها که وابسته به وزارت ارشاد و علوم هستند، می توانند این درخواست را عملی کنند. مسلما ما راضی به ضرر آنها نیستیم و ضمن آن که تأکید به حفظ حقوق مولفان داریم، فکر می کنیم حتی بسیاری از مولفان نیز راضی به این امر هستند، و به علاوه، این تأکید مربوط به آثار قدیمی تر است که اغلب از دایره فروش هم خارج شده است.
امید است دانشگاهها نیز پایان نامه های خود را با شرایطی که خود به مصلحت می دانند، و البته بدون ایجاد محدودیت جدی، در اختیار مشتاقین قرار دهند. مسلما اگر در این دانشگاهها تحقیقی شده، برای این است که تحقیقات مزبور دوباره انجام نشود، و اگر کسی می خواهد روی همان موضوعات کار کند، لااقل کارهای قبلی را در اختیار داشته باشد. معلوم نیست، چه افکار عیجبی پشت سر این محدودیت ها وجود دارد که این چنین دانشجویان جوان و پژوهشگران بعدی را از بهره گیری از دانش پیشینیان محروم می کند.
مولفانی هم که حقوق نشر آثار خود را در اختیار دارند و امیدی به انتشار بیشتر کتاب خود به صورت کاغذی ندارند، فایل های آثار خود را در اختیار دیگران قرار دهند. مسلما این یک صدقه جاریه برای آنان خواهد بود.

یک نسخه از کتاب بالا در یمن است که خیلی سال پیش آن را دیدم و نسخه ای هم در کتابخانه برلین است که سال ۲۰۱۲ آن را در آنجا یافتم و از آن عکسی گرفتم. نسخه مهم و اقدم آن در آمبروزیاناست که عکس آن را هم دارم. این کتاب باید تصحیح و منتشر شود. مدتی پیش به فاضل محترم آقای موسوی بروجردی پیشنهاد کردم کتاب را منتشر کنند. یک تحقیقی از این متن سال ها پیش به عنوان رساله دکتری در غرب صورت گرفت اما هنوز چاپ نشده است. دو نسخه یمن و برلین همدیگر را تکمیل می کنند. نسخه آمبروزیانا بسیار کهن است و البته کامل نیست. نسخه ریشه های مشترک با اخبار صفین نصر بن مزاحم دارد اما به نظر می رسد که تحریری است که در آن از روایات نسخه های دیگر هم استفاده شده. باید کسی جدی روی این متن مهم و ارزشمند شیعی کار کند. در کانال نسخه های خطی عکس یک برگ آن را گذاشتم که می بینید.

یک نسخه از کتاب بالا در یمن است که خیلی سال پیش آن را دیدم و نسخه ای هم در کتابخانه برلین است که سال ۲۰۱۲ آن را در آنجا یافتم و از آن عکسی گرفتم. نسخه مهم و اقدم آن در آمبروزیاناست که عکس آن را هم دارم. این کتاب باید تصحیح و منتشر شود. مدتی پیش به فاضل محترم آقای موسوی بروجردی پیشنهاد کردم کتاب را منتشر کنند. یک تحقیقی از این متن سال ها پیش به عنوان رساله دکتری در غرب صورت گرفت اما هنوز چاپ نشده است. دو نسخه یمن و برلین همدیگر را تکمیل می کنند. نسخه آمبروزیانا بسیار کهن است و البته کامل نیست. نسخه ریشه های مشترک با اخبار صفین نصر بن مزاحم دارد اما به نظر می رسد که تحریری است که در آن از روایات نسخه های دیگر هم استفاده شده. باید کسی جدی روی این متن مهم و ارزشمند شیعی کار کند. در کانال نسخه های خطی عکس یک برگ آن را گذاشتم که می بینید.