محاضرات ادبی

فایل کم حجم کتاب خزائن علامه ملا احمد نراقی.

@bazmeghodsian

یاد داشت

در پی انتشار سه رباعی طنز از بنده، عده ای آن را توهین به مردم قم تلقی کرده وچند نفر نیز جوابیه ی موزون نوشته و در شبکه های اجتماعی با #قم منتشر کردند که بعضی از خبرگزاری ها هم آن را انعکاس دادند
این یاد داشت را نه به عنوان واکنش به جوابیه نویسان، بلکه خطاب به مردم شریف و دردمند قم وبرای روشن شدن افکار عمومی می نویسم.
در سالها ی گذشته هم اشخاص مختلفی با انگیزه های گوناگون، از جمله انگیزه ی بسیار پر رنگ "دیده شدن" و انگیزه ی وسوسه کننده ی نام ونان و خو شر قصی برای کارفرما یانشان در خصوص شعرهای بنده جوابیه نوشته اند که هیچکدام دارای اهمیت نبوده است.
کسانی که با کارهای طنز بنده آشنایی دارند به خوبی می دانند که در طول دو دهه طنز نویسی علی رغم نقدهای صریح و بی پرده که همیشه داشته و دارم ، هیچ گاه به هیچکس توهین نکرده ام.
طنز دارای قواعد وتعاریف خاصی است و در این تعاریف توهین جایگاهی ندارد.
هر آدم منصفی با دو دهم درصد هوش و اندکی سواد ادبی اگر سروده های بنده را که در خصوص شیوع ویروس کرونا سروده ام بخواند به خوبی متوجه منظور می شود و می فهمد که "قم" نماد است و قصدی برای توهین وجود نداشته.
نقد بنده متوجه کسانی است که از ورود طلبه های چینی جلوگیری و یا آنهارا به محض ورود قرنطینه نکردند.
حساب این چند نفر که با تجاهل آب را برای گرفتن ماهی گل آلود کرده و موجب رنجش خاطر هموطنان و خواهران و برادران قمی شدند از مردم فهیم و با سواد و شعرفهم شهرقم جداست
دلیلی ندارد که شاعری با سابقه ی کاری چندین ساله به یکباره بدون هیچ دلیلی شروع به توهین کند، آن هم به مردم یک شهر، مردمی که این روز ها نیاز به همراهی و همدلی و همدردی دارند.
فرض کنید این کرونا از زادگاه بنده، یعنی شهر زنجان شروع می شد، در این صورت ممکن بود اسم زنجان در سروده ی من بیاید.

با آرزوی تندرستی و شادی و دلخوشی برای کلیه ی هموطنان ، بخصوص مردم شریف قم
در پایان این سه رباعی را برای کسانیکه هنوز نخوانده اند باز نشر می کنم



هم از کرونا هم از عزا بیماریم
درگیر عبا و سُبحه و دستاریم

گفتند که حوزه منشأ ویروس است
از حوزه مگر جز این توقع داریم!؟

....................................................................

یک عمر سوارِ کول ملت شده است
مشغول دروغ و ظلم و غارت شده است

با این که تمام کارهایش منفی ست
اما کرونای شیخ مثبت شده است

....................................................................

ویروس میان مغز ها گم بوده
سوهانِ عذابِ روح ما قم بوده

بحث کرونا نیست فقط،ازاوّل
قم مایه ی بد بختی مردم بوده

#خلیل_جوادی

انتشارات بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار منتشر کرد:

کلیات اشعار حکیم شفایی اصفهانی

حکیم شرف‌الدین شفایی اصفهانی از طبیبان و شاعران توانا و سرشناس اصفهان در سده‌های دهم و یازدهم هجری است که شعرش کشش و تازگی‌های درخور توجه دارد.
کلیات اشعار شفایی شامل مثنوی‌های مجمع‌البحرین، مهر و محبت، دیدۀ بیدار، نمکدان حقیقت و ساقی‌نامه است. رباعی، ترکیب‌بند، ترجیع‌بند، قطعه، قصیده و غزل قالب‌های دیگر تشکیل‌دهندۀ کلیات اشعار شفایی است. یکی از بخش‌های مهم این کتاب که برای نخستین‌بار منتشر می‌شود هجویات و هزلیات اوست که در کنار ویژگی‌های ادبی، فواید لغوی بسیاری نیز دارد.

[کلیات اشعار حکیم شفایی اصفهانی، به کوشش محمد سیاسی، ۲ جلد، تهران: انتشارات دکتر محمود افشار، زمستان ۱۳۹۸]

@AfsharFoundation

بيانات الكتاب:
اسم الكتاب: زهر الربيع
اسم المؤلف: نعمه الله الموسوي الحسيني الجزائري.
التصنيف: طبعه المطبع المحمدي-بمبي. سنه 1292هـ لغات. علم اللغه. ادب.
النوعيه: scanned.
عدد الصفحات الكتاب: 433 صفحة .
المصدر: الهند.

✅ ای داد ز دست شایعاتت کرونا
اعصاب مگر گذاشتی! بهرِ خدا
هرچند که گشتیم ز تو خانه نشین
اخبار تو کی رها کند دامنِ ما؟

حجت معماری (دلدار) - ارومیه

@arturmia

دکتر شفیعی کدکنی –شاعر و ادیب و اندیشمند معاصر متخلص به سرشک- در جایی گفته است: «من با نهایت اشراف به شعر عرفانی ایران می‌گویم: در سرتاسر شعر عرفانی ایران، معادل این غزل پیدا نمی‌شود.» و در حضور استاد حکیمی و استاد دینانی می‌گوید: «حاضرم در روزنامه بنویسم که این غزلِ سایه بهترین شعری است که در توحید گفته شده.»(به نقل از اینجا: yon.ir/EPJGx)

نامدگان و رفتگان از دو کرانه‌ی زمان
سوی تو می‌دوند هان! ای تو همیشه در میان

در چمن تو می‌چرد آهوی دشت آسمان
گِردِ سر تو می‌پرد باز سفید کهکشان

هر چه به گرد خویشتن می‌نگرم در این چمن
آینه‌ی ضمیر من جز تو نمی‌دهد نشان

ای گل بوستان سرا، از پس پرده‌ها درآ
بوی تو می‌کَشد مرا وقت سحر به بوستان

ای که نهان نشسته‌ای باغ درون هسته‌ای
هسته فروشکسته‌ای کاین همه باغ شد روان

مست نیاز من شدی پرد‌ه‌ی ناز پس زدی
از دل خود برآمدی آمدن تو شد جهان

آه که می‌زند برون از سر و سینه موج خون
من چه کنم که از درون دست تو می‌کشد کمان

پیش وجودت از عدم زنده و مرده را چه غم
کز نفس تو دم به دم می‌شنویم بوی جان

پیش تو جامه در برم نعره زند که بردرم
آمدنت که بنگرم گریه نمی‌دهد امان

- هوشنگ ابتهاج

@sedigh_63

♦️در جهان باشی و به جهان آلوده نباشی!

«نیلوفر آبی را دیده‌ای که چگونه در آب می‌روید و در آب می‌بالد و از آب بیرون می‌آید و بالای آن می‌ایستد تا به آب آلوده نشود؟ من نیز که در جهان زاده شدم و در جهان پرورده شدم، چون بر جهان چیره شدم، ناآلوده به جهان در آن زندگی می‌کنم.»(به نقل از: بودا، مایکل کریدرز، ترجمه علی محمد حق شناس، نشر طرح نو)

همه چیز دست در دست هم داده‌اند تا ارتباط ما را با سنت‌های دینی و ذخائر تاریخی فرهنگ‌مان‌ سست‌تر کنند و از رغبت و توجه ما به کندوکاو در آیین‌های بزرگ معنوی بکاهند. به نظر می‌رسد اغلبِ فرزانگان معنوی و بالانشینان روح که الهام‌بخشِ ما هستند، در ارتباط و پیوندی عمیق با سنت‌های دینی و معنوی فرهنگ خویش بوده‌اند. تردیدی در ضرورت رویارویی خلاقانه و نقادانه با منابع دینی و مذهبی ندارم، اما گویا ویژگی‌هایی چند در کارند تا هر چه بیشتر ما را از اعتنایی ژرف به میراث‌های غنیّ معنابخش‌مان بازدارند.

سنایی، عطار، مولانا، سعدی، حافظ و به طور عام، سنت ادبی و عرفانی ما پیوند ریشه‌داری با سنت اسلامی و تجربه‌‌ی وحیانی محمد مصطفی دارند. آن خیزهای بلند و آفرینش‌های خیره‌آور که در بوسعید و عطار و مولانا سراغ داریم، حاصل گسست از سنت نبود، بلکه فرزندِ پیوندی خلاقانه با سنت‌های معنوی پیش از خود بوده است.

درفرصتی دیگر برخی تأملات خود را در خصوص چرایی این گسست طرح خواهم کرد، اما عجالتاً بگویم که بسیار لازم است با خودمراقبتی اجازه ندهیم اوضاع سیاسی و اقتصادی امروز ایران و اوضاع خاورمیانه و جهان عرب و دیگر مناسبات منطقه‌ای و بین‌المللی، سبب شود آن اشتیاق و دردمندی معناجویانه را در رابطه با سنت‌های دینی و عرفانی خود از دست بدهیم.

همچون بودا که می‌گفت به مانند نیلوفر آبی که در آب زاده می‌شود اما بالای آن می‌ایستد، من نیز در جهان زاده شدم، اما به جهان آلوده نشدم؛ چه دشوار و در عین حال خواستنی و طلبیدنی است که در اوضاع نامساعد فعلی، نگذاریم خللی در طلب صادقانه‌ی معنا از کتاب‌های دینی و مذهبی‌مان رخ دهد.

آیا همان سخن بوداست که حافظ شیراز به ما بازگفته است؟:

آشنایان ره عشق در این بحر عمیق
غرقه گشتند و نگشتند به آب آلوده

همه چیز دست در دست هم داده‌اند تا ما را بی‌نیاز از پیوند با سنت تاریخی‌مان سازند. حواس‌مان هست؟

✍️ صدیق قطبی

@sedigh_63

شبی دزدی به خانه روضه خوانی رفت. تمام اسباب و اثاثیه او را جمع کرد و در چادر شبی پیچید، وقتی خواست از زمین بلند کند گفت:
یا علیییی.
روضه خوان به صدای او از خواب پرید و مچ دست دزد را گرفت و گفت: مردک آنچه من عمری با هزار یا حسین جمع کردم تو میخوای با یک یا علی ببری...؟

«برگرفته از داستان امثال »