گفتگوهای تراثی

تعدادی از کلمات و اصطلاحات عامیانه دوره قاجار

بُمبُلی:
کسی را گویند که به اصرار کارهای خارجی از برای خود بتراشد و پیوسته از زحمت و مشقت آن به دوستان شکایت آغاز کند.این صفت ازافتخاز ناشی می شود که از فروغ خلق غضب است.

تلنگی:
کسی راگوید که به شوخی شوخی مهمانی به گردن مردم گذارد محض اینکه شکمی از عزا بیرون آورد. این صفت مرکب از طمع و نیرنگ است که از فروع خلق شده است.

جیمبو:
کسی را گویند که در کوچه و بازار بدون چیزی خواندن، عینک به چشم خود گذارد، در راه بخرامد. این صفت از سفاهت [است] که از فروع بلاهت است.

چاچول:
بر وزن ماچول، کسی را گویند که از خودش کاری ساخته نشود، ارباب رجوع زیاد دور خود جمع نماید که کار آنها را از پیش خود نزد دیگران صورت دهد. این صفت از حیله ناشی شود که از فروع خلق جزیره است.

حَشَلحف:
کسی را گویند که سود و زیان نزد او یکی باشد. هرکس هر چه گوید زود باور کند. این صفت از غباوت ناشی شود که از لوازم بلادت است.

خاله زنک:
بر وزن شانه سرک، کسی را گویند که دست و پای خود حنا بندد و میل مفرطی به قلیان کوزه¬ای داشته باشد، این صفت از خمود ناشی شود.

دبه درار:
بر وزن امه برار، کسی را گویند که فنجان چای را نصف کرده باشد، گوید رنگش کم است، چون چای بر سرش ریزند گوید قندش کم است تا وقتی که آباد شود. این صفت مرکب از مکر و طمع است.


روده دراز:
بر وزن قورمه پیاز، کسی را گویند که یک مرتبه به عتبات عالیات رفته باشد. مادام العمر از ماست مصیب و انار شهروان و لیموی یعقوبیه تعریف کند. پیوسته از حقّه و قمری سخن راند. این صفت از بلادت ناشی شود مردم را.

سگ حسن دله:
کسی را گویند که چون بزرگی با چاکر خود خشونت آغاز کند و او نیز محض خوش آمد و تصدیق آن بزرگ نماید و زبان به اهانت آن شخص گشاید. این صفت مرکب از ضیم و تملق است.

علی بهانه¬گیر:
سر کرده¬ای را گویند که چون مأموریت بهم رساند عوض غایب و متوفّی از محل مطالبه نمایند، یا منشی¬ای را گویند به جهت تعارف خود ایراد در مضمون مطالب دیگران گیرد. این صفت مرکب از طمع و تزویر است.

قُرُم پُف:
کسی را گویند که روز جمعه عیال و اطفال خود را همراه برداشته به زیارت حضرت عبدالعظیم و شاهزاده حسن رود. این صفت مرکب از بلادت و وقاحت است.

میرزا قشمشم:
کسی را گویند که یکتای عرقچین با شب کلاه درب خانه خود یک دست بر کمر زده به تماشای مردم مشغول باشد. این صفت از تبختری ناشی شود که منسوب به سفاهت است.

یاردان قلی:
بر وزن استنبلی، کسی را گویند که در مجلس باده خواران حاضر شود و شراب ننوشد، ولی نقل و مزه می¬گساران را از رطب و یا بس به اشتهای تمام آنچه در بساط باشد بخورد. این صفت از طمع و حرص ناشی شود که از فروع شهوت است.


برگرفته از فرهنگ لغات عامیانه جامع اللغۀ فی تکمیل الانسان [تحریر متفاوتی از: مرآت البلهاء]
نویسنده: ناشناس
مصحح: سید علی آل داود

@honarvazibaee

قصیده مرحوم محمدتقی ملک الشعرای بهار در مدح حضرت امام زمان عج?

خیز و طعنه بر مه و پروین زن
در دل من آذر برزین زن
بند طره بر من بیدل نه
تیر غمزه بر من غمگین زن
یک گره به طرهٔ مشکین بند
صد گره بر این دل مسکین زن
خواهی ار نی ره تقوا را
زآن دو زلف پرشکن و چین زن
تو بدین لطیفی و زیبایی
رو قدم به لاله و نسرین زن
گه ز غمزه ناوک پیکان گیر
گه ز مژه خنجر و زوبین زن
گر کشی، به خنجر مژگان کش
ور زنی، به ساعد سیمین زن
گر همی بری، دل دانا بر
ور همی زنی، ره آیین زن
گه سرود نغز دلارا ساز
گه نوای خوب نوآیین زن
بامداد، بادهٔ روشن خواه
نیمروز، ساغر زرین زن
زین تذرو و کبک چه جویی خیر؟
رو به شاهباز و به شاهین زن
شو پیاده ز اسب طمع، و آن گاه
پیل‌وش به شاه و به فرزین زن
تا طبرزد آوری از حنظل
گردن هوی به تبرزین زن
بنده شو به درگه شه و آن‌گاه
کوس پادشاهی و تمکین زن
شاه غایب، آن که فلک گویدش
تیغ اگر زنی، به ره دین زن
رو ره امیری چونان گیر
شو در خدیوی چونین زن
بر بساط دادگری پا نه
بر کمیت کینه‌وری زین زن
گه به حمله بر اثر آن تاز
گه به نیزه بر کتف این زن
دین حق و معنی فرقان را
بر سر خرافهٔ پارین زن
از دیار مشرق بیرون تاز
کوس خسروی به در چین زن
پای بر بساط خواقین نه
تکیه بر سریر سلاطین زن
پیش خیل بدمنشان، شمشیر
چون امیر خندق و صفین زن
بر کران این چمن نوخیز
با سنان آخته پرچین زن
تا به راستی گرود زین پس
بانگ بر جهان کژآیین زن
چهر عدل را ز نو آذین بند
کاخ مجد را ز نو آیین زن
گر فلک ز امر تو سرپیچد
بر دو پاش بندی رویین زن
طبع من زده است در مدحت
نیک بشنو و در تحسین زن
برگشای دست کرم، و آن‌گاه
بر من فسردهٔ مسکین زن
تا جهان بود، تو بدین آیین
گام بر بساط نوآیین زن
@drmahdimohaghegh

خروس بی وقت خوان را باید سر برید
برخی از قدمای از معتزله، علم را همان اقناع می دانند، این که شخص باور کند که این مطلب درست است این برای او یعنی «علم». راه های رسیدن به حالت اقناع، مختلف است. عقل، حس، احساس و عاطفه و شرایط خاص و از جمله، تحمیل نوعی ذهنیت از سوی اطرافیان به شخص. شعر و مثَل زدن و حتی انواع بیماری های روحی که تصورات خاصی را برای آدمی پدید می آورد. آنچه محک این علم از نظرگاه عمومی است، مقدار مشارکت دیگران است. اهالی خانه، یا محله، یا روستای آن شخص، یا شهر او هم به این مطلب باور دارند و به این استدلالها قانع اند یا خیر. مردم کشور او چطور. همه عالم؟ به علاوه، در ادوار مختلف، این اقناع نسبت به فکری و علمی خاص، چه اندازه تغییر می کند. یک زمان اکثریت قانع اند و زمانی دیگر نه... اشتراک همه نسلها در یک مطلب و قانع شدن نسبت به آن چگونه است؟... به هر روی، در علمِ نسبت به یک مسأله خاص، رسیدن به حالت اقناع به دنبال استدلالهایی که می شود، بحث مهمی است.
و اکنون این که خواندن خروس در وقت یا بیوقت، یک مسأله بوده، البته بوده است. این که در کدام وقت خوش یُمن است و کدام وقت بدیُمن، مهم است. این که در یک تمدن، در یک جامعه، چه گروهی به آن باور داشته اند، تا چه اندازه؟ و آیا تأثیری برای آن قائل بوده اند یا نه؟ و این که اگر بی وقت خواند، و حکم شده است که خروس بی وقت خوان را باید سر برید، این کار را می کردند یا خیر....
حالا یک رساله کوچک دو صفحه ای یافتم در باره خواندن خروس و مرغ در وقت و بی وقت. خوب خواندن خروس معلوم، خواندن مرغ هم محل بحث بوده است.... قاط قاط قطا...، هدف بنده این است که نشان دهم، ما در درون تمدن خود، این قبیل باورها را که مردم عادی هم آن را قبول داشته و علم و دانایی تلقی می کردند، در باره اش رساله می نوشتند و بر اساس آن زندگی می کردند، داشته ایم، فراوان هم. خبر ندارید که هر شب در همین برنامه دروهمی، متولدین هر ماه خصلت و ویژگی هایشان بحث می شد و صد ها وبسایت و کانال تلگرامی این اباطیل را مرور می کنند. وقتی مردم به این نوع دانایی، ایمان دارند و قانع اند، چرا قدیمی ها به خواندن خروس در وقت و بی وقت و احکام صادره آن بی اعتقاد باشند؟ اکنون از خود سوال کنیم دانش ما و علم ما چه بوده است؟ اگر دیگر خروس برابر ما نیست، یا این قبیل نوشته ها در آثار خطی است، معنایش این نیست که ما خیلی متمدن بوده ایم و اصلا از این حرفها نداشته ایم. به عکس، یک مرور به ما نشان می دهد، داشته ایم، خوبش را هم داشته ایم، و غرق در علوم غریبه و باورهای عامیانه و حکایات بی اساس و ... بوده و اینها را علم تلقی می کرده ایم.

باب در دانستن خواندن خروس و مرغ در بی وقت:
هر گاه خروس در اول شب شنبه تا سه ساعت از شب بخواند، دلیل کند که صاحب او بسفر افتد که برای او سود ندهد، باید به جای سفر، سر او را همان ساعت بریده از خانه بیرون اندازند، و تن او را به مستحق رسانند. و هر گاه مرغ بخواند، فرحی [فرجی] از برای صاحب خانه پدید آید، و کشتن او مذموم است. و بعد از سه ساعت خروس بخواند، تا وقت عادت خروسان، مانعی ندارد. و هر گاه مرغ بعد از سه ساعت بخواند، مذموم است او را بکشند و به مستحق برسانند.
روز شنبه هرگاه خروس یا مرغ بخواند، پیش از ظهر مذموم است. بعد از ظهر بخواند خوبست. دلیل به حرمت است.
شب یکشنبه از اول شب تا پنج ساعت هر گاه خروس بخواند بد است، و هرگاه مرغ بخواند خوب است. بعد از پنج ساعت شب، تا صبح، هر وقتِ از آن بخواند بد است. روز مرغ بخواند خوب است دلیل بر زیادتی عمر صاحب است. بعد از آن تا به مغرب شب دوشنبه بد است.
شب دوشنبه از اول شب تا آخر شب خروس بخواند، سوای وقت خواندن خروسان بد است، و هرگاه مرغ بخواند نیز بدست است دلیل می کند بر کمی عمر صاحب، بزودی سر او را بریده به مستحق برسانند.
روز دوشنبه از اول روز تا الی مغرب مرغ بخواند نیک است. شب سه شنبه هرگاه سه ساعت از اول شب خروس بخواند خوب است، دلیل می کند بر کیسه! صاحب، و هرگاه مرغ بخواند بد است دلیل می کند بر تاراج رفتن مال صاحب؛ به زودی مرغ را بکشند و به مستحق رسانند.
روز سه شنبه هرگاه از طلوع صبح تا الی ظهر مرغ بخواند، دلیل می کند بر طول عمر صاحب. بعد از ظهر بد است. دلیل می کند بر بیماری صاحب، پس جگر او را به صاحب بخورانند، و تن او را به مستحق رسانند.
شب چهارشنبه خروس چهار ساعت از اول شب بخواند بد است، دلیل می کند بر تلف شدن اولاد او؛ بزودی خروس را بکشند به مستحق رسانند. و جگر او را کباب نموده در روز یکشنبه به اولاد بخورانند، و هرگاه مرغ بخواند دلیل بر ظفر یافتن و خوشحالی صاحب است.
روز چهارشنبه بیش از ظهر مرغ بخواند هرگاه روی خود را بر طرف خانه کند، دلیل کند که از آن خانه کسی فوت شود، بزودی ببرند سر او و درست به مستحق برسانند. (دنباله دارد)

السلام

از امام حسن عسگری صلوات الله و سلام الله علیهم روایت شده است که شب یکشنبه، آخر شب طهارت بعمل آورد و بعد، نوافل شب را شروع نماید و قبل از شروع دعا، یازده مرتبه صلوات بر محمد و آل محمد صلوات الله و سلام الله علیهم بفرستد و چهل مرتبه یک نفس، "الله ربی" را ذکر فرماید و دعا را شروع نماید و چون به عبارت شریف "یا رب" در دعا برسد سر را به سجده گذاشته، و یک نفس یا رب بگوید و در انتها حاجت خود را از خالق متعال با تضرع در خواست نماید و این دعا را ده مرتبه بخواند و در پایان ده مرتبه، یازده مرتبه صلوات بفرستد و چهل مرتبه یک نفس "الله ربی" را بگوید و سر به سجده گذاشته ذکر شریف "یا ذالجلال و الاکرام" را بیست و یک مرتبه یک نفس تلاوت فرماید و حاجت خود را به درگاه الهی عرضه نماید، تا ده شب بلافاصله و بدون وقفه این ختم را اجرا نماید و از غذای شبهه ناک بپرهیزد و اگر شب یکشنبه اول ماه باشد بهتر است‌.

طریقه ختم دعای یا من تحل به عقد المکاره

السلام

از امام حسن عسگری صلوات الله و سلام الله علیهم روایت شده است که شب یکشنبه، آخر شب طهارت بعمل آورد و بعد، نوافل شب را شروع نماید و قبل از شروع دعا، یازده مرتبه صلوات بر محمد و آل محمد صلوات الله و سلام الله علیهم بفرستد و چهل مرتبه یک نفس، "الله ربی" را ذکر فرماید و دعا را شروع نماید و چون به عبارت شریف "یا رب" در دعا برسد سر را به سجده گذاشته، و یک نفس یا رب بگوید و در انتها حاجت خود را از خالق متعال با تضرع در خواست نماید و این دعا را ده مرتبه بخواند و در پایان ده مرتبه، یازده مرتبه صلوات بفرستد و چهل مرتبه یک نفس "الله ربی" را بگوید و سر به سجده گذاشته ذکر شریف "یا ذالجلال و الاکرام" را بیست و یک مرتبه یک نفس تلاوت فرماید و حاجت خود را به درگاه الهی عرضه نماید، تا ده شب بلافاصله و بدون وقفه این ختم را اجرا نماید و از غذای شبهه ناک بپرهیزد و اگر شب یکشنبه اول ماه باشد بهتر است‌.

تدبير سوختگى
اما تدبير سوختگى عضوى از آتش يا آب گرم يا روغن گرم، آن است كه پيش از آنكه عضو آبله كند، سفيدۀ تخم مرغ را بر او بمالند و لتّه را به آب يخ يا برف سرد كنند و بر آن وضع كنند يا آنكه مداد بمالند يا عدس را پخته ضماد نمايند يا گل ارمنى و سركه و آب طلاء نمايند و يا آنكه سفيداب قلع و گل ارمنى و سفيدۀ تخم مرغ بمالند يا سفيداب قلع و مردار سنگ و سركه ضماد نمايند:
و اگر آبله كرده و مجروح شده باشد و وجع و سوزش داشته باشد، اگر مانعى نبوده باشد، فصد كنند و از خوردن شيرينى و روغن اجتناب كند.و مرهم سفيداب -كه صفت آن اين است-استعمال نمايند: سفيداب قلعى، موم كافورى، از هريك، دو مثقال؛ روغن گل سرخ، يك مثقال و اگر نباشد، روغن بادام شيرين؛ موم را با روغن بگدازند و سفيداب را نرم كوبيده، اضافه نمايند و استعمال كنند.
و مرهم ديگر كه معروف است به مرهم نوره، در سوختگى آتش مجرب است و بهترين مرهم‌ها در اين باب است: آهك را در ميان آب به قدرى كه بر روى آهك آب بايستد، بگذارند و خوب برهم زنند، چون ته‌نشين شود [و]دو ساعت بگذرد آن آب را بريزد و تجديد آب ديگر كند و باز برهم زند و بعد از دو ساعت باز تجديد آب كند تا هفت مرتبه، پس آن آهك را خشك كند و با روغن گل سرخ و اگر نباشد، با روغن بادام شيرين مخلوط نموده، استعمال نمايند. و اگر موم كافورى در اين مرهم اضافه نمايند، شايد. ١
و اگر مردار سنگ نرم صلايه كرده با پيه بز سرشته، استعمال نمايند نافع و مجرب است؛ نهايت استعمال مردار سنگ در اين صورت جايز نيست؛ زيرا كه اثر سياهى از آن ٢در جلد مى‌ماند و بسا باشد كه زايل نشود.

تدبير سوختگى
اما تدبير سوختگى عضوى از آتش يا آب گرم يا روغن گرم، آن است كه پيش از آنكه عضو آبله كند، سفيدۀ تخم مرغ را بر او بمالند و لتّه را به آب يخ يا برف سرد كنند و بر آن وضع كنند يا آنكه مداد بمالند يا عدس را پخته ضماد نمايند يا گل ارمنى و سركه و آب طلاء نمايند و يا آنكه سفيداب قلع و گل ارمنى و سفيدۀ تخم مرغ بمالند يا سفيداب قلع و مردار سنگ و سركه ضماد نمايند:
و اگر آبله كرده و مجروح شده باشد و وجع و سوزش داشته باشد، اگر مانعى نبوده باشد، فصد كنند و از خوردن شيرينى و روغن اجتناب كند.و مرهم سفيداب -كه صفت آن اين است-استعمال نمايند: سفيداب قلعى، موم كافورى، از هريك، دو مثقال؛ روغن گل سرخ، يك مثقال و اگر نباشد، روغن بادام شيرين؛ موم را با روغن بگدازند و سفيداب را نرم كوبيده، اضافه نمايند و استعمال كنند.
و مرهم ديگر كه معروف است به مرهم نوره، در سوختگى آتش مجرب است و بهترين مرهم‌ها در اين باب است: آهك را در ميان آب به قدرى كه بر روى آهك آب بايستد، بگذارند و خوب برهم زنند، چون ته‌نشين شود [و]دو ساعت بگذرد آن آب را بريزد و تجديد آب ديگر كند و باز برهم زند و بعد از دو ساعت باز تجديد آب كند تا هفت مرتبه، پس آن آهك را خشك كند و با روغن گل سرخ و اگر نباشد، با روغن بادام شيرين مخلوط نموده، استعمال نمايند. و اگر موم كافورى در اين مرهم اضافه نمايند، شايد. ١
و اگر مردار سنگ نرم صلايه كرده با پيه بز سرشته، استعمال نمايند نافع و مجرب است؛ نهايت استعمال مردار سنگ در اين صورت جايز نيست؛ زيرا كه اثر سياهى از آن ٢در جلد مى‌ماند و بسا باشد كه زايل نشود.

تدبير سوختگى
اما تدبير سوختگى عضوى از آتش يا آب گرم يا روغن گرم، آن است كه پيش از آنكه عضو آبله كند، سفيدۀ تخم مرغ را بر او بمالند و لتّه را به آب يخ يا برف سرد كنند و بر آن وضع كنند يا آنكه مداد بمالند يا عدس را پخته ضماد نمايند يا گل ارمنى و سركه و آب طلاء نمايند و يا آنكه سفيداب قلع و گل ارمنى و سفيدۀ تخم مرغ بمالند يا سفيداب قلع و مردار سنگ و سركه ضماد نمايند:
و اگر آبله كرده و مجروح شده باشد و وجع و سوزش داشته باشد، اگر مانعى نبوده باشد، فصد كنند و از خوردن شيرينى و روغن اجتناب كند.و مرهم سفيداب -كه صفت آن اين است-استعمال نمايند: سفيداب قلعى، موم كافورى، از هريك، دو مثقال؛ روغن گل سرخ، يك مثقال و اگر نباشد، روغن بادام شيرين؛ موم را با روغن بگدازند و سفيداب را نرم كوبيده، اضافه نمايند و استعمال كنند.
و مرهم ديگر كه معروف است به مرهم نوره، در سوختگى آتش مجرب است و بهترين مرهم‌ها در اين باب است: آهك را در ميان آب به قدرى كه بر روى آهك آب بايستد، بگذارند و خوب برهم زنند، چون ته‌نشين شود [و]دو ساعت بگذرد آن آب را بريزد و تجديد آب ديگر كند و باز برهم زند و بعد از دو ساعت باز تجديد آب كند تا هفت مرتبه، پس آن آهك را خشك كند و با روغن گل سرخ و اگر نباشد، با روغن بادام شيرين مخلوط نموده، استعمال نمايند. و اگر موم كافورى در اين مرهم اضافه نمايند، شايد. ١
و اگر مردار سنگ نرم صلايه كرده با پيه بز سرشته، استعمال نمايند نافع و مجرب است؛ نهايت استعمال مردار سنگ در اين صورت جايز نيست؛ زيرا كه اثر سياهى از آن ٢در جلد مى‌ماند و بسا باشد كه زايل نشود.

تدبير سوختگى
اما تدبير سوختگى عضوى از آتش يا آب گرم يا روغن گرم، آن است كه پيش از آنكه عضو آبله كند، سفيدۀ تخم مرغ را بر او بمالند و لتّه را به آب يخ يا برف سرد كنند و بر آن وضع كنند يا آنكه مداد بمالند يا عدس را پخته ضماد نمايند يا گل ارمنى و سركه و آب طلاء نمايند و يا آنكه سفيداب قلع و گل ارمنى و سفيدۀ تخم مرغ بمالند يا سفيداب قلع و مردار سنگ و سركه ضماد نمايند:
و اگر آبله كرده و مجروح شده باشد و وجع و سوزش داشته باشد، اگر مانعى نبوده باشد، فصد كنند و از خوردن شيرينى و روغن اجتناب كند.و مرهم سفيداب -كه صفت آن اين است-استعمال نمايند: سفيداب قلعى، موم كافورى، از هريك، دو مثقال؛ روغن گل سرخ، يك مثقال و اگر نباشد، روغن بادام شيرين؛ موم را با روغن بگدازند و سفيداب را نرم كوبيده، اضافه نمايند و استعمال كنند.
و مرهم ديگر كه معروف است به مرهم نوره، در سوختگى آتش مجرب است و بهترين مرهم‌ها در اين باب است: آهك را در ميان آب به قدرى كه بر روى آهك آب بايستد، بگذارند و خوب برهم زنند، چون ته‌نشين شود [و]دو ساعت بگذرد آن آب را بريزد و تجديد آب ديگر كند و باز برهم زند و بعد از دو ساعت باز تجديد آب كند تا هفت مرتبه، پس آن آهك را خشك كند و با روغن گل سرخ و اگر نباشد، با روغن بادام شيرين مخلوط نموده، استعمال نمايند. و اگر موم كافورى در اين مرهم اضافه نمايند، شايد. ١
و اگر مردار سنگ نرم صلايه كرده با پيه بز سرشته، استعمال نمايند نافع و مجرب است؛ نهايت استعمال مردار سنگ در اين صورت جايز نيست؛ زيرا كه اثر سياهى از آن ٢در جلد مى‌ماند و بسا باشد كه زايل نشود.

استادکوکبی

💠 از انجام این اعمال در شب‌های قدر غافل نشویم...

▫️اوّل
غسل؛ علاّمه مجلسی فرموده که غسل این شب‌ها را مقارن غروب آفتاب کردن بهتر است که نماز شام را با غسل بخواند.

▫️دوّم
دو رکعت نماز؛ در هر رکعت بعد از حمد هفت مرتبه توحید بخواند و بعد از فراغ ۷۰ مرتبه اَسْتَغْفِرُ اللّهَ وَاَتُوبُ اِلَیْهِ بگوید.
در روایت نبوی(ص) است که از جای خود برنخیزد تا حقّ تعالی او را و پدر و مادرش را بیامرزد.

▫️سوم
زیارت امام حسین علیه السلام؛ در خبر است که چون شب قدر می‌شود منادی از آسمان هفتم ندا می‌کند از بُطنان عرش که حقّ تعالی آمرزیده هر که را که به زیارت قبر حُسین علیه السلام آمده است.

▫️چهارم
برپا داشتن احیا؛ همانا روایت شده هرکه احیا کند شب قدر را گناهان او آمرزیده شود هرچند به عدد ستارگان آسمان و سنگینی کوه‌ها و وزن دریاها باشد.

@Karimane_Nikookari

🔸سوال: قصه عروسی حضرت قاسم را حق و يقين شمردن و اعتقاد قطعی به آن داشتن و کسی که آن را ثابت نداند او را بد گفتن و دشنام دادن، چه حکم دارد؟

🔹جواب: کسی که مدّعی حقیّت این قضیه است و معتقد به وقوع این واقعه است، اگر از جمله عوام است پس در زمره مستضعفین محسوب است؛ چون غالب عوام مطلع نیستند بر مفاسد بعض از عقاید و لهذا آن چه از دراویش و قصه خوانان می شنوند باور می کنند و چون در ذهن ایشان رسوخ نمود دیگر ازاله آن صعب است؛ ولهذا منکر آن را مذمت می نمایند.

🔸و چنین کسی را باید موعظه نمود و بر مفاسد این اعتقاد، مطلع ساخت، و به او فهمانید منافات آن را با اعتقاد به امامت ائمه اثنی عشر عليهم السلام.

🔹و اگر از مدّعیان علم است پس حال او از سه صورت بیرون نیست؛

🔸یا این است که تکذیب می نماییم او را در ادعای علم؛ و یا آن که تکذیب می کنیم او را در ادعای او بر اعتقاد قطعی به صحت این واقعه؛ و یا آن که او را از زمره مؤمنین بیرون خواهیم دانست. پس هريك را که خواهد، اختیار کند.

🔹و در هر صورت اگر سبّ نماید منکرین آن را، البته از درجه عدالت ساقط خواهد بود.

(آیة الله العظمی علامه سید محمد علی حسینی شهرستانی)

@bazmeghodsian

🔸سوال: قصة عروسی حضرت قاسم را حق و يقين شمردن و اعتقاد قطعی به آن داشتن و کسی که آن را ثابت نداند او را بد گفتن و دشنام دادن، چه حکم دارد؟

🔹جواب: کسی که مدعی حقیقت این قضیه است و معتقد به وقوع این واقعه است، اگر از جمله عوام است پس در زمره مستضعفین محسوب است؛ چون غالب عوام مطلع نیستند بر مفاسد بعض از عقاید و لهذا آن چه از دراویش و قصه خوانان می شنوند باور می کنند و چون در ذهن ایشان رسوخ نمود دیگر ازاله آن صعب است؛ ولهذا منکر آن را مذمت می نمایند.

🔸و چنین کسی را باید موعظه نمود و بر مفاسد این اعتقاد، مطلع ساخت، و به او فهمانید منافات آن را با اعتقاد به امامت ائمه اثنی عشر عليهم السلام.

🔹و اگر از مدّعیان علم است پس حال او از سه صورت بیرون نیست؛

🔸یا این است که تکذیب می نماییم او را در ادعای علم؛ و یا آن که تکذیب می کنیم او را در ادعای او بر اعتقاد قطعی به صحت این واقعه؛ و یا آن که او را از زمره مؤمنین بیرون خواهیم دانست. پس هريك را که خواهد، اختیار کند.

🔹و در هر صورت اگر سبّ نماید منکرین آن را، البته از درجه عدالت ساقط خواهد بود.

(آیة الله العظمی علامه سید محمد علی حسینی شهرستانی)

@bazmeghodsian

🔺مناجات ابن عربی

ورد یوم الثلثاء از مجموعه اوراد پانزده گانه عارف شهیر ابن عربی است، که در مفاتیح الجنان به نقل از صحیفه ثانیه علویه محدّث نوری نقل شده و بسیاری از عرفا به عنوان دعای امیرالمؤمنین (ع) بر آن مواظبت داشتند!

خواص ساختگی زیر نیز از زبان علی (ع) برای این دعا ذکر شده است:

هرکس قرض داشته باشد و این دعا را بخواند خدا از خزانه غیبش دین او را اداء نموده، و او آسوده گردد.

هرکس آن را در سفر یا حضر بخواند آفتی به او نرسد.

اگر دعا را نوشته و با خودش حمل کند از شرّ دشمن و دزد و راهزن و هر مفسدی در امان باشد. و اگر این دعا را با شکر یا آبی که از نهری جاری برداشته اند بخواند و آن را بخورد باب سعادت بر روی او گشوده شود و اسباب سفر برایش به بهترین وجه فراهم گشته و همنشینی نیک قرین او گردد.
خواندن این دعا موجب رستگاری در دو جهان می گردد.

و از زبان آن حضرت بافته اند که: در اثنای خواندن دعای سیفی مُلهِم به این حکمت شدم و دانستم که هر خاصیتی در دعای سیفی کبیر است در این کلمات نیز هست!!

@bazmeghodsian

🔸سوال: قصه عروسی حضرت قاسم را حق و يقين شمردن و اعتقاد قطعی به آن داشتن و کسی که آن را ثابت نداند او را بد گفتن و دشنام دادن، چه حکم دارد؟

🔹جواب: کسی که مدّعی حقیّت این قضیه است و معتقد به وقوع این واقعه است، اگر از جمله عوام است پس در زمره مستضعفین محسوب است؛ چون غالب عوام مطلع نیستند بر مفاسد بعض از عقاید و لهذا آن چه از دراویش و قصه خوانان می شنوند باور می کنند و چون در ذهن ایشان رسوخ نمود دیگر ازاله آن صعب است؛ ولهذا منکر آن را مذمت می نمایند.

🔸و چنین کسی را باید موعظه نمود و بر مفاسد این اعتقاد، مطلع ساخت، و به او فهمانید منافات آن را با اعتقاد به امامت ائمه اثنی عشر عليهم السلام.

🔹و اگر از مدّعیان علم است پس حال او از سه صورت بیرون نیست؛

🔸یا این است که تکذیب می نماییم او را در ادعای علم؛ و یا آن که تکذیب می کنیم او را در ادعای او بر اعتقاد قطعی به صحت این واقعه؛ و یا آن که او را از زمره مؤمنین بیرون خواهیم دانست. پس هريك را که خواهد، اختیار کند.

🔹و در هر صورت اگر سبّ نماید منکرین آن را، البته از درجه عدالت ساقط خواهد بود.

(آیة الله العظمی علامه سید محمد علی حسینی شهرستانی)

@bazmeghodsian