گفتگوهای تراثی

ا سلام حضور اعضای محترم گروه، بنده حدود سه سال است دنبال نسخه ای هستم : دیوان اشعار ناظم الملک ضیایی. دیوان اولیه ایشان از زمان چاپ آن خبری ندارم بعدا دوبار یکی در سال ۱۳۱۳ در چاپخانه طلوع و بار دیگر در سال ۱۳۴۶ توسط انتشارات اقبال توسط حاج علی اکبر پیروی چاپ شده است. در مقدمه چاپ ۱۳۴۶ مرحوم پیروی تصریح کرده که دختر ایشان یک جلد از آن چاپ اولیه را به کتابخانه انجمن ادبی حضرت حجت عج که موسس آن پیروی کارمند مجلس شورای ملی سابق بوده هدیه نموده‌است که آن نسخه حاوی اشعار رثایی به زبان آذری بوده است. اینک بنده دنبال آن نسخه اولیه می باشم که متاسفانه تا به امروز به دست نیاورده ام. لذا خواهشمندم اگر از عزیزان کسی دسترسی به نسخه فوق یا اطلاعاتی از بازماندگان مرحوم حاج علی اکبر پیروی داشته باشد و یا از محل نگهداری کتابهای انجمن ادبی حضرت حجّت(عج)اطلاعاتی داشته باشد، بنده را مطلع فرماید.ممنون

عرض ادب
بله بدون تردید استاد توفیقی از برجسته ترین و بزرگترین اساتید مطالعات اسلام و مسیحیت است خداوند ایشان را حفظ فرماید .
اما آنچه بنده حقیر از نوشته جات ایشان دیده و خوانده ام چیزی دیگر را می رساند .
ایشان خود به محققین این عرصه کمک هم کرده و می کند و از بعضی
شنیدم که برای کاری در این حوزه شخصی را تشویق هم کرده بودند .
ایشان درباره فخر الاسلام و نوشته های او مقاله ای تدوین نموده و آن را در مجله هفت آسمان به طبع رساندند .
به فرض اینکه برخی از این آثار ضعیف باشد اما اینطور نیست که همه آن نگاشته ها ضعیف باشد و این در هر پهنه ای اجتناب ناپذیر است .
اما براستی چرا مستشرقین این گونه آثار را به چاپ می رسانند ؟؟
اگر نگوییم که دلیل چاپ این آثار توسط مستشرقین مغرضانه است .
در مقابل نظر جناب استاد توفیقی عزیز نظرات دیگری از محققان این حوزه هم هست .
با توجه به روحیه ای که از شما می شناسیم خواهشی از حضرتتان دارم و آن این است که آن فهرست را منتشر فرمایید که برای محققان این حوزه بسی سودمند است .
با کمال احترام ??

نخیر جناب استاد بنده هم گول همین را خوردم عبارت در هم است هست و نیست را کنار هم نهاده برای زیبایی و ارسال معنی ( هست و نیست)

اگر از میان دوستان این گروه کسی هست که آیدی تلگرام یا شماره ی استاد جعفریان را داشته باشد، ممنون می شوم از طرف بنده یک پیام را برای ایشان فوروارد کند. نیازی به دادن شماره یا ایدی ایشان به بنده نیست، صرفا یک فورارد از طرف حقیر برای ایشان.
امری مهم است
سپاس از دوستان

چنین است. ممکن است بعدا باز در متن، به این موقعیت برخورد، باشد که روشن شود. هرچه هست بعد از نوعی که و بر وزن فاع یا فع ل است. من هم حدس می‌زنم اسم خاص باشد.

مجموعه ای با ارزش و نفیس در باره مرحوم منوچهر قدسی که به کوشش آقای امیر علی قدسی فراهم آمده و تعداد قابل توجهی مقاله و مصاحبه در آن در باره ایشان و اوضاع ادبی اصفهان و ... درج شده است. بنده خدا هم مقاله ای کوتاه در باره توحید خانه صفوی دارد. ناشر آن شهرداری اصفهان (سازمان فرهنگی ـ تفریحی شهرداری اصفهان) است.

مرحوم حاجی سبزواری دیوان شعری دارد و به "اسرار" تخلص می کند. مضامین فلسفی-عرفانی زیبایی در اشعار او هست. اگر جناب مدیر موافق باشند هرازچندگاهی بیتی یا رباعی از ایشان بگذاریم....
و محض نمونه....
دفتر حق است دل به حق بنگارش
نیست روا پر ز نقوش باطله باشد

عرض کردم مصادر فقه.
ایشان روایاتی در باب بیع خمر و یا عذره و ...را بررسی کردند و نشان دادند که چطور از تحف یا الهدایه الکبری استفاده کرده اند.(روایت معایش عبادش هم که معروف است.)
چیزی شبیه به وسائل برای فقیهان امروز که البته همه اش هم فقهی نیست
مقاله استناد فقهی به تحف که در سایتشان هست را حتما بخوانید

هوالجمیل

دربارة تحریر دیوان حافظ به خط شکسته نستعلیق در تبریز
استاد محمّدعلی فرزبود


غزلهای حـافظ از روزگار زندگی این شاعر بزرگ، تاکنون دست‌مایۀ هنر خوش‌نویسان ایرانی به ویژه هنرمندان آذربایجانی بوده است. قطعاتی که بر آنها غزلی یا ابیاتی از حافظ به قلم خوش‌نویسان نامدار و گمنام نوشته شده، بی‌شمار است. این قطعات به صورت مرقعها و یا تک‌برگها در موزه‌ها، کتابخانه‌ها و مجموعه‌های هنری ایران و جهان نگاهداری می‌شود که شمار زیادی از آنها معرفی و شناسایی نشده‌اند و برآورد تعداد آنها میسّر نیست. شماری از این آثار بر مبنای نام کاتب، تاریخ و محل کتابت معرفی شده‌اند، اما از نام شاعرانی که اشعار آنها موضوع قطعه‌ها بـوده، به‌ندرت یاد شده است.
دکتر محمدعلی فرزبود،از استادان صاحبنام عرصه هنر خوشنویسی تبریز عزیز محسوب می شوند که از پرتو این هنر آسمانی،به تحریر کامل دیوان حافظ اقدام کرده اند.نسخه تحریری ایشان، از روی نسخة تصحیح شده دکتر الهی قمشه ای است که به شیوه نستعلیق و به خط زیبای استاد بزرگوار امیرخانی نوشته شده و اوّلین دیوان کامل حضرت لسان الغیب است که در دورة معاصر به سبک و خط شکسته نستعلیق به رشته تحریر درآمده است. یادداشت ایشان را می خوانیم:


بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود این همه قول و غزل تعبیه در منقارش
زیبایی¬های کلام خواجه شیراز به اندازه ای است که هر چه از آن گفته و شنیده شود «نا مکرر» است و هر کس از آن حکایتی «به تصّور» نموده است.
صاحبان هنر، هر یک به تناسب هنر خود، نسبت به حافظ اظهار ارادت کرده و کلام او را وسیلة آرایش هنر خود قرار داده است. هر آوازی آمیخته به شعر حافظ، در گوش جانها مطبوع¬تر بوده و هر تابلویی با سوژه ای از ابیات او در چشم جانها زیباتر جلوه نموده و هر گفتار و نوشتاری آنگاه شیرین¬تر بوده که چاشنی ابیات حافظ را داشته است.
این نکته نیز قابل انکار نیست که هنر خوشنویسی در نمود بخشیدن به زیبایی های شعر حافظ بی تأثیر نبوده، بلکه در اشاعه آن نقش بسزایی داشته است. این معنا را در تنوع و تعدّد نسخه های دیوان حافظ که در طی اعصار و قرون توسط خوشنویسان نامی و زبردست، هر یک به اسلوبی و به سبکی نگاشته شده است به خوبی مشاهده می¬کنیم، زیرا جذابیّت معنوی را آراستگی ظاهر نیر ضرور است.
تأثیر زیبایی سخن حافظ، حقیر را به آراستن نسخه دیگری از دیوان او واداشت که عرض ارادتی بود به خواجه بزرگ شیراز و خدمتی ولو ناچیز به جامعه ادبی و هنری ایران.
نسخه تحریری بنده از روی نسخة تصحیح شده توسط جناب آقای دکتر الهی قمشه¬ای بود که به شیوه نستعلیق و به خط زیبای استاد بزرگوارم امیرخانی نوشته شده، استنساخ و اوّلین دیوان کامل حضرت لسان الغیب است که در دورة معاصر به سبک و خط شکسته نستعلیق به رشته تحریر درآمد و چاپ گردید.
دیوان حافظ قبلا توسط درویش عبدالمجیدطالقانی(1185-1150) و نیز توسط وصال شیرازی (1262-1197) به خط شکسته نستعلیق تحریر شده بود که تا تاریخ نشر نسخه تحریری اینجانب (1372) به زیور طبع آراسته نگشته بودند.
در اسلوب نگارش، شیوه اساتید قدیم خط شکسته، رعایت سادگی و رسایی مدّ نظر بوده و سعی وافر شده از اتصالات بی¬مورد اجتناب شود تا برای عارف و عامی قابل استفاده باشد.
نسخه تحریری حقیر، در شش رنگ به صورت نفیس در سال 1372 شمسی توسط انتشارات احرار تبریز در سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به تیراژ 2500 جلد به چاپ رسید.
کلیة تذهیب های این نسخه، کار هنرمند گرامی جناب آقای علی کوهپایه می باشد.
@safinehyetabriz

هوالجمیل

دربارة تحریر دیوان حافظ به خط شکسته نستعلیق در تبریز
استاد محمّدعلی فرزبود


غزلهای حـافظ از روزگار زندگی این شاعر بزرگ، تاکنون دست‌مایۀ هنر خوش‌نویسان ایرانی به ویژه هنرمندان آذربایجانی بوده است. قطعاتی که بر آنها غزلی یا ابیاتی از حافظ به قلم خوش‌نویسان نامدار و گمنام نوشته شده، بی‌شمار است. این قطعات به صورت مرقعها و یا تک‌برگها در موزه‌ها، کتابخانه‌ها و مجموعه‌های هنری ایران و جهان نگاهداری می‌شود که شمار زیادی از آنها معرفی و شناسایی نشده‌اند و برآورد تعداد آنها میسّر نیست. شماری از این آثار بر مبنای نام کاتب، تاریخ و محل کتابت معرفی شده‌اند، اما از نام شاعرانی که اشعار آنها موضوع قطعه‌ها بـوده، به‌ندرت یاد شده است.
دکتر محمدعلی فرزبود،از استادان صاحبنام عرصه هنر خوشنویسی تبریز عزیز محسوب می شوند که از پرتو این هنر آسمانی،به تحریر کامل دیوان حافظ اقدام کرده اند.نسخه تحریری ایشان، از روی نسخة تصحیح شده دکتر الهی قمشه ای است که به شیوه نستعلیق و به خط زیبای استاد بزرگوار امیرخانی نوشته شده و اوّلین دیوان کامل حضرت لسان الغیب است که در دورة معاصر به سبک و خط شکسته نستعلیق به رشته تحریر درآمده است. یادداشت ایشان را می خوانیم:


بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود این همه قول و غزل تعبیه در منقارش
زیبایی¬های کلام خواجه شیراز به اندازه ای است که هر چه از آن گفته و شنیده شود «نا مکرر» است و هر کس از آن حکایتی «به تصّور» نموده است.
صاحبان هنر، هر یک به تناسب هنر خود، نسبت به حافظ اظهار ارادت کرده و کلام او را وسیلة آرایش هنر خود قرار داده است. هر آوازی آمیخته به شعر حافظ، در گوش جانها مطبوع¬تر بوده و هر تابلویی با سوژه ای از ابیات او در چشم جانها زیباتر جلوه نموده و هر گفتار و نوشتاری آنگاه شیرین¬تر بوده که چاشنی ابیات حافظ را داشته است.
این نکته نیز قابل انکار نیست که هنر خوشنویسی در نمود بخشیدن به زیبایی های شعر حافظ بی تأثیر نبوده، بلکه در اشاعه آن نقش بسزایی داشته است. این معنا را در تنوع و تعدّد نسخه های دیوان حافظ که در طی اعصار و قرون توسط خوشنویسان نامی و زبردست، هر یک به اسلوبی و به سبکی نگاشته شده است به خوبی مشاهده می¬کنیم، زیرا جذابیّت معنوی را آراستگی ظاهر نیر ضرور است.
تأثیر زیبایی سخن حافظ، حقیر را به آراستن نسخه دیگری از دیوان او واداشت که عرض ارادتی بود به خواجه بزرگ شیراز و خدمتی ولو ناچیز به جامعه ادبی و هنری ایران.
نسخه تحریری بنده از روی نسخة تصحیح شده توسط جناب آقای دکتر الهی قمشه¬ای بود که به شیوه نستعلیق و به خط زیبای استاد بزرگوارم امیرخانی نوشته شده، استنساخ و اوّلین دیوان کامل حضرت لسان الغیب است که در دورة معاصر به سبک و خط شکسته نستعلیق به رشته تحریر درآمد و چاپ گردید.
دیوان حافظ قبلا توسط درویش عبدالمجیدطالقانی(1185-1150) و نیز توسط وصال شیرازی (1262-1197) به خط شکسته نستعلیق تحریر شده بود که تا تاریخ نشر نسخه تحریری اینجانب (1372) به زیور طبع آراسته نگشته بودند.
در اسلوب نگارش، شیوه اساتید قدیم خط شکسته، رعایت سادگی و رسایی مدّ نظر بوده و سعی وافر شده از اتصالات بی¬مورد اجتناب شود تا برای عارف و عامی قابل استفاده باشد.
نسخه تحریری حقیر، در شش رنگ به صورت نفیس در سال 1372 شمسی توسط انتشارات احرار تبریز در سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به تیراژ 2500 جلد به چاپ رسید.
کلیة تذهیب های این نسخه، کار هنرمند گرامی جناب آقای علی کوهپایه می باشد.
@safinehyetabriz

هوالجمیل

دربارة تحریر دیوان حافظ به خط شکسته نستعلیق در تبریز
استاد محمّدعلی فرزبود


غزلهای حـافظ از روزگار زندگی این شاعر بزرگ، تاکنون دست‌مایۀ هنر خوش‌نویسان ایرانی به ویژه هنرمندان آذربایجانی بوده است. قطعاتی که بر آنها غزلی یا ابیاتی از حافظ به قلم خوش‌نویسان نامدار و گمنام نوشته شده، بی‌شمار است. این قطعات به صورت مرقعها و یا تک‌برگها در موزه‌ها، کتابخانه‌ها و مجموعه‌های هنری ایران و جهان نگاهداری می‌شود که شمار زیادی از آنها معرفی و شناسایی نشده‌اند و برآورد تعداد آنها میسّر نیست. شماری از این آثار بر مبنای نام کاتب، تاریخ و محل کتابت معرفی شده‌اند، اما از نام شاعرانی که اشعار آنها موضوع قطعه‌ها بـوده، به‌ندرت یاد شده است.
دکتر محمدعلی فرزبود،از استادان صاحبنام عرصه هنر خوشنویسی تبریز عزیز محسوب می شوند که از پرتو این هنر آسمانی،به تحریر کامل دیوان حافظ اقدام کرده اند.نسخه تحریری ایشان، از روی نسخة تصحیح شده دکتر الهی قمشه ای است که به شیوه نستعلیق و به خط زیبای استاد بزرگوار امیرخانی نوشته شده و اوّلین دیوان کامل حضرت لسان الغیب است که در دورة معاصر به سبک و خط شکسته نستعلیق به رشته تحریر درآمده است. یادداشت ایشان را می خوانیم:


بلبل از فیض گل آموخت سخن ورنه نبود این همه قول و غزل تعبیه در منقارش
زیبایی¬های کلام خواجه شیراز به اندازه ای است که هر چه از آن گفته و شنیده شود «نا مکرر» است و هر کس از آن حکایتی «به تصّور» نموده است.
صاحبان هنر، هر یک به تناسب هنر خود، نسبت به حافظ اظهار ارادت کرده و کلام او را وسیلة آرایش هنر خود قرار داده است. هر آوازی آمیخته به شعر حافظ، در گوش جانها مطبوع¬تر بوده و هر تابلویی با سوژه ای از ابیات او در چشم جانها زیباتر جلوه نموده و هر گفتار و نوشتاری آنگاه شیرین¬تر بوده که چاشنی ابیات حافظ را داشته است.
این نکته نیز قابل انکار نیست که هنر خوشنویسی در نمود بخشیدن به زیبایی های شعر حافظ بی تأثیر نبوده، بلکه در اشاعه آن نقش بسزایی داشته است. این معنا را در تنوع و تعدّد نسخه های دیوان حافظ که در طی اعصار و قرون توسط خوشنویسان نامی و زبردست، هر یک به اسلوبی و به سبکی نگاشته شده است به خوبی مشاهده می¬کنیم، زیرا جذابیّت معنوی را آراستگی ظاهر نیر ضرور است.
تأثیر زیبایی سخن حافظ، حقیر را به آراستن نسخه دیگری از دیوان او واداشت که عرض ارادتی بود به خواجه بزرگ شیراز و خدمتی ولو ناچیز به جامعه ادبی و هنری ایران.
نسخه تحریری بنده از روی نسخة تصحیح شده توسط جناب آقای دکتر الهی قمشه¬ای بود که به شیوه نستعلیق و به خط زیبای استاد بزرگوارم امیرخانی نوشته شده، استنساخ و اوّلین دیوان کامل حضرت لسان الغیب است که در دورة معاصر به سبک و خط شکسته نستعلیق به رشته تحریر درآمد و چاپ گردید.
دیوان حافظ قبلا توسط درویش عبدالمجیدطالقانی(1185-1150) و نیز توسط وصال شیرازی (1262-1197) به خط شکسته نستعلیق تحریر شده بود که تا تاریخ نشر نسخه تحریری اینجانب (1372) به زیور طبع آراسته نگشته بودند.
در اسلوب نگارش، شیوه اساتید قدیم خط شکسته، رعایت سادگی و رسایی مدّ نظر بوده و سعی وافر شده از اتصالات بی¬مورد اجتناب شود تا برای عارف و عامی قابل استفاده باشد.
نسخه تحریری حقیر، در شش رنگ به صورت نفیس در سال 1372 شمسی توسط انتشارات احرار تبریز در سازمان چاپ و انتشارات وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی به تیراژ 2500 جلد به چاپ رسید.
کلیة تذهیب های این نسخه، کار هنرمند گرامی جناب آقای علی کوهپایه می باشد.
@safinehyetabriz

ولی به اندازه ای که بنده به نسخه هایی که در اختیار خود مرحوم غفاری در تصحیح آثار بوده مراجعه کردم.. ایشان در موارد زیادی پایبند به نسخ نبوده و الفاظ را بعضا از پیش خود یا منابع دست دوم که تصور به دقیقتر بودن داشته تصحیح می کرده اند..
نمونه اش خبر اول امالی شیخ طوسی است که به یاد دارم تصویر همان صفحه در پایان مقدمه ی ایشان آمده و یکی لز الفاظ حدیث را که در فضائل قرآن است را از مجمع البیان گرفته اند و لفظ نسخه ی خطی ملی ملک که متعلق به قرن ششم هجری است را به خیال آنکه دقیق نیست کنار گذاشته اند و هیچ اشاره ای به آن نکرده اند..
جالب آنجاست که منبع مجمع البیان هم در نقل این روایت قطعا امالی طوسی نیست..

احسنت، آخرین باری که بنده به زیارت قبر جنابشان نائل شدم، مردادماه امسال بود. هم در «تذکرۀ مدینة الأدب» و هم در «نامۀ فرهنگیان»، تصویر و پاره ای از اشعار ایشان موجود است. علاوه بر آن، در نامۀ فرهنگیان، خطبه ای بی نقطه از ایشان حکایت شده که تسلط کم نظیر وی را در ادبیات می رساند. سال ها پیش، بنده این خطبه را تصحیح کرده بودم.

با سلام و احترام

یکی از دوستان ، در جست و جوی دیوان یا اشعار بیگانه بودند . در کتابخانه مجلس جنگ نظم و نثری هست که ضمنا اشعار و دیباچه دیوان او را هم دارد . متاسفانه امکان درج لینک در اینجا نیست اما تصویر شناسنامۀ نسخه را به پیوست تقدیم می کنم تا راحت‌تر بیابند. امیدوارم به دردشان بخورد.

سلام بر بزرگواران
آیا شخصی بنام اکبر خان معروف به حاج اکبر آقا یا حاج قدسی را شنیده اید ؟
میگویند در مقبره صفیعلیشاه درتهران
از اشعار ایشان زیاد است .
ممنونم اگر در مورد ایشان مطالبی را ارسال فرمائید

یک سؤال ادبی،
ملک خاتون گویا با حافظ هم دوره بوده، ابیاتی مانند
یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم‌ مخور
که هم در دیوان جهان ملک‌خاتون است و هم در دیوان حافظ شیرازی، از نوع توارد می‌تواند باشد یا تضمین؟ اگر اخیری مراد باشد کدام متاثر از دیگری است؟

سلام علیکم

🌷حسب فرمایش دوست محترم مان، با توجه به سطح ممتازِ خطاط، سخت می توان گفت "امهلها"ی ایشان برآمده از کم سوادی است.

🌷حضرت دوست فرموده اند "فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا". اگر جناب حافظ امهلها گفته باشد، یحتمل به این آیت اشارتی داشته است. الله اعلم

🌷فارغ از متنِ غزل و از لحاظِ زبانی، هم اهملها و هم امهلها از حیثِ معنایی موجه و مقبول اند.


آنچه در این میان معتنابه است آن که بر ما معلوم نیست جناب حافظ چه فرموده اند: امهلها یا اهملها!

به یاد شرحِ مرحوم آهی افتادم که گاه بر سرِ واژه ای تمامِ نسخِ دیوان را کنار می گذاشتند و واژه ای تازه را پیشنهاد می کردند و می فرمودند این طور قشنگ تر است! و هذا شیء عجاب.