گفتگوهای تراثی

دوست جوانی از من پرسید که آیا خشونت را توجیه می کنم؟ گفتم چرا چنین سؤالی می کنی؟ آیا سخنی از من در توجیه خشونت شنیده ای یا خوانده ای؟ گفت نه اما کسی گفته است که کار شما توجیه خشونت حکومت است. گفتم کسی که چنین ادعایی کرده یا اتهامی وارد آورده است لابد باید مورد یا موارد این توجیه را نشان داده باشد. گفت نه. گفتم شما چرا به گفته کسی که به دیگری افترا می بندد و هیچ دلیلی برای گفته و اتهام خود نمی آورد اعتنا می کنید؟ گفت یکی گفته و بسیاری آن را پذیرفته اند. من چگونه از کنار آن بی اعتنا بگذرم. گفتم آنها که پذیرفته اند لابد خود دلیلی بر صحت گفته یافته اند و می توانند به دیگران بگویند. گفت از بعضی از آنها پرسیده ام که دلیلشان چیست ولی آنها هم دلیلی نداشته اند. گفتم اینکه کسی به دیگری بهتان ببندد یک امر عادی است اما اگر جمعی از مردم تهمتی را که به کسی می زنند بدون تحقیق بپذیرند از راه خرد بیرون رفته اند. گفت مگر شایعه باید راست باشد که مردم آن را بپذیرند؟ گفتم شایعه در جو غوغا رشد می کند و آن را با بحث و نظر قیاس نباید کرد. گفت بحث و نظری در کار نیست. می گویند شغل اصلی شما توجیه خشونت است. پرسیدم چه کسانی می گویند و در کجا می گویند. گفت در محافل دانشگاهی و روشنفکری و حتی در مجالس زنانه مذهبی. گفتم اشتباه می کنید. روشنفکران و دانشگاهیان و دینداران سخن بیهوده نمی گویند و اگر چیزی بشنوند تا در مورد آن تحقیق نکنند تصدیق نمی کنند. گفت من همه دانشگاهیان و روشنفکران و دینداران را نمی گویم اما چیزی که گفتم از زبان کسانی شنیده شده است که در این جایگاهها قرار دارند. گفتم باکی نیست. یک روشنفکر می تواند دروغی بگوید و چند تن هم ممکن است آن دروغ را بشنوند و باور کنند پس قضیه مهم نیست. شما هم صرفنظر کنید. گفت دامنه شایعه آنقدر که شما وانمود کردید محدود نیست بلکه این نسبت که شما آن را تهمت می دانید دهان به دهان می گردد و حتی چندان روشن می نماید که گویی دلیلش با خودش است یعنی هیچکس نمی پرسد چرا می گویی و از کجا می گویی. گویی قضیه مسلم است و جای شک ندارد. گفتم کاری که من می توانم بکنم اینست که افسوس بخورم که روشنفکران ما بجای طرح مسائل اساسی جامعه و دفاع از آینده نگران توجیه خشونتند و در کمین نشسته اند که ببینند چه بهانه ای می توان گرفت تا کسانی را که بی اساس بودن مشهورات و حرفهای معمولی و سطحی آنها را نشان می دهند، بدنام کرد. گفت اگر بگویند این که می گوئید تهمت است چه می گوئید؟ گفتم وقتی کسی که در عمرش یک کلمه در توجیه خشونت و در مخالفت با آزادی نگفته است متهم به توجیه خشونت می شود نباید در دفاع از خود چیزی بگوید و اگر بگوید می گویند دیگران را متهم کرده است؟ —-از کتاب فلسفه ، سیاست و خشونت

کار ، کار انگلیساست!


امروزه بیماری های روانی جامعه رو تهدید می کنه اما اشتباه نکنید منظورم افزایش تعداد بیماران روانی نیست حتما همه شما فیلم ذهن زیبا یا فیلم های دیگه ای درباره بیماران شیزوفرنی رو دیدید و شگفتی شما از این فیلم ها به این خاطره که شما در 60 دقیقه اول با یک روند عجیب ولی منطقی روبرو هستید اما در 30 دقیقه بعد همه چیز تغییر می کند شما شخصیت اول داستان رو که به عنوان قهرمان می شناختید و از هوش و مهارتش شگفت زده بودید الان در قالب یک بیمار می بینید! اما در جامعه این موضوع یه کم پیچیده است یعنی افراد شیزوفرن می توانند عده ای را با توهمات خویش گرفتار کرده و به دنبال خویش به ناکجا برند نمونه این توهمات افکار رائفی پور درباره فراماسونری و نیز دکتر روازاده درباره طب مدرن و تغذیه است که با استفاده از رمل و اسطرلاب و دعا و جادو جمبل نتایجی را به دست آورده اند که از شنیدن آن روی سر آدمیزاد آووکادو سبز می شودمثلا اسکناس ها را بررسی می کنند و 11 سپتامبر را پیشگوئی می کنند یا در فیلم ها دنبال اعداد و نشانه های یهودیت می گردند و ملت ما هم انگشت بر دهان می گویند عجب! اجنه دارند حمله می کنند! و هیچ ذهن پرسشگری نیست که بگوید خوب مگر شما ایرانیان جنون عددی ندارید؟ مگر 110 نشانه علی نیست؟ مگر جفر جزو علوم غریبه نیست که همه اش راجع به اعداد و خواص آن است مگر روز سعد و نحس در تقویم نجومی ما نیست مگر سردر همه خانه ها و گرمابه های این شهر وان یکاد نیست؟ خوب این چه چیز را ثابت می کند؟ که در سال 2050 ما قرار است از طریق چاه های نفت آمریکا را تسخیر کنیم؟
شما اگر نشانه شناسید و این قدر باهوشید چرا بقیه اتفاقاتی را که قرار است رخ دهد پیش بینی نمی کنید؟طبیعیست که مذهب در ادبیات و فلسفه و هنر نفوذ دارد همان طور که در فیلم های ترسناک هالیوود راه مبارزه با خونخواران و اجنه صلیب است در فرهنگ ما هم برای دفع جن بسم الله می گویند مگر شما سالی صدها فیلم و سریال مذهبی نمی سازید؟ چرا هالیوود حق ندارد نشانه های مذهب ملتش را در خود داشته باشد؟! آقا اگر مسئله ای شما را به حیرت وا می دارد تحقیق کنید چرا این اراجیف را دربست می پذیریم ؟ اگر این آقایان کرامت و هوشی دارند چرا برای ملت فرورفته در خرافات کاری نمی کنند؟ چرا نمی توانند فیلمی بسازند که برای اکران آن در صف بایستیم؟ مسائل بزرگتر پیشکش

محسن الوان ساز

@absurdcall


@absurdmindsmedia

در باره فرقه خودش و تعداد طرفداران اين فرقه پرسيدم. ايشان گفت: نام فرقه مناسب نيست و بيشتر بايد مكتب بكار برد. مكتب هم ديدگاهي خاص است كه فلسفي است و مردم هم البته فلسفه نمي‌دانند كه بخواهند از اين طريقه طرفداري كنند. به علاوه، در بوديسم اعتماد در عقيده به خود فرد است و بودا مي گويد نهايت به «من» اعتماد كنيد، ولي باز هم به خودتان و نه ديگران. به علاوه در اينجا اگر مذهب جنبه جمعي پيدا كند، قدرت سياسي هم پيدا مي كند و عقيده را بر ديگران اجباري مي‌كند كه درست نيست.
گفتم البته در اسلام هم تحميل عقيده بر ديگران نيست، اما بايد باورهاي ديني جامعه ديني را هم كنترل كرد و الا جامعه، مثل همين الان ژاپن رو به بي‌ديني مي رود. او تأييد كرد.
وي گفت كه در حال حاضر حدود 26 مكتب وجود دارد. اما در باور ما هر چهار نفر كه روي باوري متمركز شوند مي‌توانند يك فرقه يا به عبارتي يك مكتب درست كنند. وي گفت كه مكتب ما به دنبال تجلي نور بودايي با معرفت و تمركز است نه آن كه طالب جمع آوري پيروان باشد.
سپس از من پرسيد كه نظر شما در باره انسان چيست و در واقع جايگاه انسان در مكتب شما چه چيز است؟ من گفتم كه در بوديسم چون جايي براي خدا نيست اين سؤال اهميت پيدا مي كند. در اسلام، انسان مثل چيزهاي ديگر پرتوي از وجود خداست و در آن فاني مي شود. در واقع انسان از خداست به خدا بر مي گردد.
ايشان گفت كه شما انسان را در ارتباط با خدا تفسير مي كنيد، اما ديگر انسان‌ها كه به خداي شما باور ندارند چه جايگاهي دارند؟ در واقع گفتگوي تمدنها وقتي طبيعي است كه همه انسانها را در يك صحنه تصوير كنيد.
گفتم كه ديگران براي يك فرد مسلمان، يا برادر ديني هستند يا شريك در خلق و انسانيت. به علاوه خداوند من از ديد من، در دنيا نعمت را براي مؤمن و كافر آفريده و البته آخرت چيز ديگري است. بنابراين همه در اين دنيا حقوق انساني خود را دارند و بنابرين گفتگوي تمدنها با اين نگرش مفهوم پيدا مي كند. البته فلاح و رستگاري اخروي غير از نظام دنيوي است كه همه در آن شريكند.
من سؤآل كردم كه شما بودايي‌ها غير خودتان را چه طور تصور مي كنيد؟ آيا آنان به فلاح و رستگاري مي رسند يا نه.
ايشان گفت كه از نظر من ايمان از هر نوع باشد محترم است و البته فقط افراطي‌ها مثل بانيان جنگهاي صليبي را قبول ندارم. ما در باره زندگي بعد از مرگ هم چيزي نمي دانيم و چيزي را كه درست نمي شناسيم در باره‌اش قضاوت نمي‌كنيم. بودا در مقابل فقيري كه از او پرسيد اين كائنات را چه كسي خلق كرده است گفت بهتر است تو به سؤال همسرت كه مي گويد شب چه بخوريم فكر كني نه به اين پرسشها. وي گفت كه بودا 14 سؤال كه در اين قبيل مسائل است غير قابل پاسخ مي‌داند. در واقع متافيزيك به معنايي كه در اديان الهي مطرح است، در بوديسم تعطيل است.
ايشان گفت كه هر وقت با يك مسلمان به معبد مي روم مي پرسد: آيا اين ها بت نيست كه شما مي پرستيد. من به او توضيح مي دهم كه اين طور نيست. بودا به عنوان يك انسان برتر است كه در نهايت به مردم كمك مي‌كند كه به رستگاري برسند.
من گفتم كه به هر حال، اين همه مجسمه براي موحدين از مسلمان و مسيحي اين تصور را پديد آورده است كه شما بت مي پرستيد و پاك كردن اين از ذهن آنان
دشوار است.
ايشان تأييد كرد و گفت ما بايد مسؤوليت خودمان را در اين زمينه بپذيريم. وقتي قصه باميان اتفاق افتاد من شُكه شدم. اشاره ايشان به همين تصور مسلمانان بود كه اين مجسمه‌ها را مصداق بت پرستي مي‌دانند. توجه داريم كه در آيين هندو و بوديسم هميشه اين نكته مطرح بوده است كه اينها، بت ها را خدا نمي‌دانند. اما اين باور، اختصاص به روشنفكران آنها دارد و توده ها باورشان جز اين است يا جز اين
مي‌نمايد.
پرسيدم: آيا فرقه اي در ميان بودايي‌ها هست كه مخالف با اين مجسمه‌ها باشد؟ مثل پروتستانها كه مخالف با تصاوير و مجسمه هاي درون كليساها بودند؟ گفت چنين چيزي را در ميان فرقه هاي بودايي نمي‌شناسد. ايشان افزود كه البته مجسمه پول مي‌خواهد و خيلي از بودايي ها در خانه مجسمه ندارند.
وي گفت: فرقه‌اي در بودايي ها هستند كه بودا يا نوعي بودا را در حدي مركزيت مي دهند و اتفاقا مي گويند كه ما نزديك ترين فرقه به مسلمانان هستيم! به ايشان گفتم كه تصور ما بر اين است كه چون بودايي‌ها خدا را نمي شناسند، حس دروني آنان را وادار مي كند كه چيزي جاي خدا بگذارند كه همين بوداست.
ايشان گفت يكبار در ايران، مسؤول امور مذهبي گفتگوي تمدنها كه شكر من را بعد از غذا ديد پرسيد: شما چه مي كنيد؟ گفتم شما روزانه سه بار از خدا تشكر مي كنيد و من هم.
من پرسيدم: تشكر از چه كسي؟ ايشان گفت كه ما چون گوشت حيوانات را مي خوريم و در واقع جان آنها را مي‌گيريم از آنها تشكر مي كنيم. چون به هر حال همه موجودات به هم متصل هستند. شما مسلمانان از طريق اعتقاد به خدا همه را به هم متصل مي كنيد.

یکی از هزاران که چرا ما اهل تفکر نیستیم
همیشه فکر می کنیم کجای کار ما ایراد دارد که نمی توانیم درست بیندیشیم، و در یک مسیر، با گام های متصل ، سرشار از معلومات و دانش، قدم برداریم. معلوم است که برای درست فکر نکردن هزاران دلیل هست، دلایلی که در دانش های مختلف، از طبیعی و انسانی می توان به آنها پرداخت. اما به هر حال، نباید به خاطر گستردگی ابهام، بررسی آن را کنار بگذاریم. هر کسی، در هر حوزه ای باید به این نکته بیندیشد که چرا «تفکر» در میان ما خشکیده است. ما کاری به حکومت و سیاست نداریم. آنها هم نقشی در مجموعه تفکر به خصوص سیاست گزاری ها دارند. اما اساس کار، میان خود مردم، مردم تحصیل کرده، دانش دوست، اهل فهم و کسانی است که بسا چهل تا هشتاد سال عمر خود را برای پژوهش صرف می کنند. این ها باید بدانند که چطور فکر می کنند، چه مسیری را طی می کنند، و هشیار باشند و بدانند که حقیقتا اهل تفکر هستند یا صرفا کارشان گردآوری و پرداختن به حفظیات است!
در اینجا می خواهم به یک معضل اشاره کنم، و آن این است که تفکر نیاز به انباشته شدن معلومات در هر زمینه ای دارد که روی آن می اندیشیم. ما از این امر تقریبا بی بهره ایم. وقتی در باره یک گربه، یا رفتار یک سگ، یا مسیر یک جوی، یا رشد یک درخت، یا روش تربیت یک دانش آموز، دلیل حمله اعراب به ایران یا هر مسأله دیگری کار می کنیم، باید تمامی معلومات پیشین را در اختیار داشته باشیم. نه به صورت فله ای، بلکه منظم و مرتب. ما نیاز به تاریخ آگاهی در باره سوال و موضوع مورد بحث و فحص خود داریم. در این باره چه گفته اند، چه نوشته اند، چه مسیری طی شده، چگونه، به چه نتایجی رسیده، الان در کجای کار هستیم، کجای مطلب مانده، روش استدلال چه بوده، نتایج درستی داشته یا نه، کجا خطا رخ داده و به چه دلیل و سوالاتی از این قبیل. وقتی ما می پرسیم چرا مغولان به ایران حمله کردند، و قصد پژوهش جدی داریم، نه کار دانشجویی تکراری که اغلب نویسندگانمان هم همین کار دانشجویان آماتور را می کنند، نیاز مند آن هستم تا همه تحقیقاتی که در این زمینه شده را بدست آوریم. کنار هم بگذاریم. میان معلومات ترتیب بدهیم. و ببینیم تاکنون چه حرف هایی با چه منابعی با چه استدلالهایی زده شده است، و این که حالا چه می توان گفت و طبعا از چه ابزارها و منابعی استفاده نشده که باید استفاده کنیم. ما در کشور، مشکل تجمیع معلومات داریم. به هزار و یک دلیل. میراث قدیم که مرده و دفن شده است. ما نمی دانیم در باره ماه چه اندیشه ای داشته ایم. چه می گفته ایم. به کجا رسیده بودیم که یک مرتبه نجوم جدید سر برآورد. قبلی ها از دست رفت و ما نتوانستیم آن تجربه های علمی یا شبه علمی را بررسی کنیم. الان هم از دسترس خارج شده است. علم جدید هم درست به دست نیامد. هر کسی به فرنگ رفت و تکه پاره هایی بدست آورد و آمد. اما معلومات جمع و جور و کاملی در باره آنچه گفته شده است نداریم. یک سوال علمی، شاید از شش هزار سال قبل مطرح بوده و صدها پاسخ برای آن داده شده است. مشکل ما این است که آن معلومات یعنی جوابها را نداریم. نمی دانیم الان کجای کار هستیم. اگر هم اندکی معلومات داریم، گردآوری درستی نداریم. اصل فن آن را هم نداریم. چون تاریخ علم نداریم. رشته ای به عنوان تاریخ علم با گستردگی و دقت نداریم. وقتی خودمان هم در این باره می پرسیم، دوباره سوال قدیمی را مطرح می کنیم، اما از پاسخهای گذشته و حالی که دیگران به آن سوالات داده اند تقریبا بی خبریم. علم یک پیکره واحد است که ما تنها به عناصری از آن دست می یابیم. دست یافتن هم روی تفکر نیست. علم دفتر پرحجمی است که ما فقط از هر چند ورق، یکی دو سطرش را می دانیم. این طور تفکر شکل نمی گیرد. البته، گردآوری پاسخها، هم نیاز به وجود کتابخانه های گسترده و معتبر دارد، هم نیاز به در اختیار گذاشتن معلومات، هم این که کتابداران ذی شعوری باشند که آشنای با این کار باشند، هم روسایی در این حوزه ها که کارشان و حرفه شان دانستن در باره معلومات باشد و شعور و فهم این را داشته باشند که برای در اختیار گذاشتن معلومات باید دست و دلباز باشند. این وضعیت وجود ندارد، تفکر میان ما خشکیده، به هزاران دلیل، اما اینجا به این خاطر که کسی دقیقا چیزی از سابقه مسأله ها نمی داند و جایی هم نیست که همه معلومات مربوط به موضوع و سوال او را در اختیارش بگذارد. عمده کار، حفظ کردن سر کلاس، تکرار آنها و یک جوری سرگرم کردن خود و دیگران و استفاده از چسب و قیچی است. این طور، علم شکل نخواهد گرفت، کما این که علم در میان ما شکل نگرفته است.
@jafarian1964

چرا در دنیای اسلام کسی مثل فان اس نداریم تا تاریخ کلام اسلامی بنویسد؟
این روزها که یک بار دیگر کتابهای پژوهشی سعودی ها را ورق می زدم ـ آثاری که پارسال خریده بودم و امسال بدستم رسید ـ کتابهایی بالغ بر 200 مجلد که بخش مهمی از آنها تحقیقات نوی امروزی است، احساس کردم، این سوال برای ما مهم است. سوال از این که هدف از تحقیق و پژوهش و آموختن چیست؟ این کتابها به من نشان داد که پژوهشگران سعودی در دانشگاههای این کشور، تصمیم گرفته اند با هر نوع اصلاح گری مبارزه کنند. حال بگذریم از آنچه این دو سه سال در سعودی پیش آمده که به نام اصلاح، حکایت دیگری است. مقصودم کتابهایی دانشگاهی و به خصوص رساله های دکتری آنهاست. به قول یکی از دوستان در یادداشتی که نوشته بود، آنها یکسره در پی نقد اندیشه های اشعری و معتزلی و شیعی و غیره و غیره هستند. تا جان دارند علیه این و آن بکار می برند. خاطرم هست در ایام حج سال 96 هم به خصوص در باره آثار ضد شیعه مطالبی نوشتم که اینها اصلا پژوهش نیست. شاید تصور می شد چون من شیعه هستم، آن یادداشت را نوشتم، ولی شما هر نوع پژوهش نوی سعودی را ببنیید، در مبارزه با هر نوع تغییر فکر و اصلاح است. این البته، از سعودی ها که اهل حدیث و سلفی مزاج هستند، امر بعیدی نیست. آیا واقعا در میان ما همین حالت نیست؟ امروز استادی ا فتخار می کرد که کتاب هفتصد سال قبل هنوز کتاب درسی است. ممکن است بگویید، مقصودش در فقه بوده، و اینها اقتضایش همین است. اما بعید می دانم این روش، حتی در فقه ما را به جایی برساند. اولا ما یکسره در اثبات معلومات قبلی که رنگ قدسی پیدا کرده ودارد تلاش می کنیم. ثانیا به هیچ روی حاضر به تغییر سنت های آموزشی و تحصیلی نیستیم و غالبا وقتی بحث از اصلاح می کنیم، مقصودمان لعاب کار است تا جنس کار. دیگر این که تا مجبور نشویم و در عمل حیثیت مان نرود، حاضر به پذیرفتن هیچ اصلی نیستیم. گاهی اختلاف نظرها در جزئیات و امور فرعی را نشان تغییر و اجتهاد می دانند که معلوم است فایده ای ندارد. اما مهم تر از اینها، نه خود تغییر، درک علمی است که باید مقدم بر هر چیزی باشد. آن وقت برای این درک علمی، خیلی از امور لازم است که ما اغلب از داشتن شرایط اصلی آن بی بهره ایم. ما به وضع موجود فکر می کنیم. هدف ما، نگه داشتن آن چیزی است که هست. گاهی برای حفظ آن، باطل های دیگری را هم ترویج می کنیم تا بتوانیم راحت تر آنها را حفظ کنیم. آ نوقت، این حفظ کردن هم گاه خنده دار است. خود آنها در در یک مقطع تاریخی خاصی درست شده و قبل از آن نبوده و حالا ما مجبور به حفظ آنها هستیم و یکسره باید بنویسیم و سخنرانی کنیم تا آنها بماند. البته می گویند مگر همه چیز باید تغییر کند؟ البته که که نه، اما خیلی مهم است که هدف ما حفظ وضع موجود در هر شرایط باشد، یا دانستن و آموختن آنچه درست است. بعد هم، گاهی حرفهای شگفتی می زنیم. چیزهای عجیبی را به هم متصل می کنیم. شعارهای دهن پر کن بخصوص در علوم انسانی و اجتماعی و سیاسی داریم که هر کدام آنها یک دنیا معارف بی پایه را اثبات می کند، البته برای عوام و کسانی که عوام زده هستند. بقیه هم ساکتند. مهم این مشی کلی بدی است که در پیش گرفتیم. این که عرض کردم سعودی ها مصمم شده اند هرچه جابری و حنفی و ارکون گفته اند، هرچه نومعتزلی ها می گویند، هر کسی که در هر گوشه اجتهاد تازه ای مطرح می کند، هر گروهی که مخالف سلفی ها هستند، هر کسی که برداشت تاریخی دیگری دارد، و ... همه را نفی کنند و یکسره به کار نقد بپردازند، پیداست که در چه عالمی سیر می کنند. اینجا هم اگر کسی حرف نوی زد، اعتراضها بلند می شود. ذره ای امکان اشتباه نمی دهیم. ما باید ذهنمان را در باره مفهوم علم اصلاح کنیم. ما باید برای اصل علم حرمت قائل باشیم. حتی معتزله این طور نبودند که برای علم به عنو.ان علم ارزش قائل باشند. اساسا متکلمان هم مثل همین سعودی ها، کارشان دست کم در یک بخش عمده، دفاع از باورهای استادان معین فرقه سازشان بود. متکلمان اشعری هم. بافتنی های گسترده شان بکنار و لاطائلاتی که هیچ مشکل علمی را حل نمی کرد. مثل خلق قرآن. و دیگران و دیگران هم. این که مثلا هفتصد سال است شرح تجرید کتاب درسی است و هنوز بهتر از آن نیامده، چه چیزی را نشان می دهد؟ بنده نمی خواهم لزوم تغییر کتابهای درسی را بگویم که آن هم برای خیلی حتی اندلش محل تردید است، بلکه از توجه ذهن به مفهوم علم صحبت می کنم. این علم باید محور باشد، نه دفاع به هر قیمتی و در هر شرایطی. ما باید به لوازم این امر باور داشته باشیم. اگر اطمینان به سرمایه های علمی خود هم داریم، لازم است تا از این مسیر برویم و شرایط آن را فراهم کنیم. ما دایما باید طلبه و دانشجویمان را تحریک به دانستن و انتقاد و اعتراض بیشتر کنیم. هیچ اتفاقی نمی افتد. باید افکار متعارض را در اختیارش بگذاریم تا ذهنش فعال شود. (ادامه را ملاحظه کنید 👇)

علم تولید کردنی نیست، کشف کردنی است.
این روزها مرتب از تولید علوم انسانی سخن گفته می شود. واقعیت این است که علم طبیعی باشد یا انسانی، علم است، امر کشفی است، نه امر تولیدی؛ چرا این کلمه را تا این اندازه با تسامح بکار می بریم؟ این صنعت است که تولید می شود، علم بر اساس هر تعریفی که باشد، نوعی کشف است، کشف واقع. اگر چیزی کشف واقع است، آن را تولید نمی کنند. آنچه تا اندازه ای و در ترکیب با علم تولید کردنی است، صنعت است، صعنتی که تازه بخش مهمی از آن هم دانش و علم است که باید کشفش کرد، و آنگاه که فرضا در معماری تبدیل به شهرسازی و خانه سازی می شود، می تواند با علائق و آرمانها و باورهای مردم ترکیب شده و این طور تولید شود. اگر این تعبیر درست باشد، در تکنولوژی آن هم از زاویه ای خاص درست است. ما در مورد قوانین نور، تابش خورشید، پدید آمدن گرما و سرما و آثار و حرکت آنها، و صدها مساله دیگر، علم تولید نمی کنیم، علم کشف می کنیم، در علوم انسانی هم هرچند نه به آن دقت، اما از نظر ماهیت علم بودن، کار کشف می کنیم. آن وقت بر اساس آن نظریات، وقتی می خواهیم معماری خانه مان را درست کنیم، به گونه ای طراحی می کنیم که بهترین تناسب را داشته باشد. همان وقت، بر اساس برخی از باورهای مذهبی یا اخلاقی، پنجره و محل نور را مشخص می کنیم. چطور ممکن است کسی این دو مقام را به راحتی با هم خلط کند و مرتب دم از تولید علوم انسانی بزند. اگر چیزی علم است، باید درس خواند، باید تحصیل کرد تا مناسبات واقعی موجود در عالم را فهمید. این فریب است که کسی تصور کند ما می توانیم علوم انسانی را خلق کنیم و آن وقت دنیای مطابق میلمان را بسازیم. یکی از نتایج این ماجرا آن است که حالا در قم موسساتی درست شده که به مغزشان فشار می آورند علوم انسانی بسازند و علم را مطابق خواهش نفس خویش کنند.

(پرسش و پاسخی در ادامه مصاحبه بالا)

شما لابلای حرفهایتان یک جوری بیان می کنید که انگار در ایران امروز از علم و دانش خبری نیست و همه اش مزخرفات امثال این شیخ و دیگران است؟ واقعا باور شما این است؟

چند نکته را باید روشن بگویم. اولا بحث من در باره روش علمی فکر کردن در قرون اخیر است، و عرض می کنم، بله، در این زمینه مشکل داریم. در فرهنگ عمومی خودمان مشکل علمی فکر کردن داریم. اینجا علم به معنای لزوما قرن نوزدهمی نیست که برخی ساده لوح، بلافاصله متهم می کنند که اینها علم زده اند، چنددهه است این حرفهایی که آنها می خوانند ما هم خواندیم، بلکه روش علمی به معنای این است که هر چیزی را با روش و معیارهای علمی خاص خود باید سنجید. وقتی محققان می گویند، احادیث طبی بی پایه است، اما باز، عده ای زیادی از مردم و برخی از هادیان آنها به آن علاقه نشان می دهند، این یعنی این که اینها روش علمی معتبر در نقد حدیث را هم که قدما گفته اند، قبول ندارند. وقتی آن همه قاعده و قانون در شناخت دین هست و علمای بزرگ عقل گرای ما از تفکر غالی و راه غالیان ناراحت بوده اند، اما هنوز شما می بینید که صدا و سیما و همه و همه، هر روز، نگاه غالیانه را توسط مداحان ترویج می کنند، یعنی اینها به روش علمی علمای خودشان هم پایبند نیستند.
نکته دوم، این که گفته می شود پیشرفت علمی در کشور قطعی است. بله، تا اندازه ای که خالی بندی نباشد، درست است. البته، اگر این را دانشگاه بگوید که امتداد علم جهانی است، درست است و کار کار اوست. هر مقدار بتواند ثابت کند که فلان کار علمی را کرده می پذیریم. این دانش، بین المللی است. ببینید معیارهایی که در باره مقالات علمی در دانشگاه هها هست، معیارهای جهانی است. تا اینجای کار، اگر ما درست برویم، عالی است. در این زمینه بویژه پزشکی خیلی رشد کرده ایم. در زمینه نظامی هم همین طور. این چیزی است که اتفاقا ما تاکید داریم. راه علم همین راه دانشگاهی است که باید رفت. اما بحث ما، بر سر جذابیت های موجود در شبه دانش هایی بود که امروز ما را زمینگیر کرده است. تصویری است که از علم در اظهار نظرهای دینی اخیر می دهند و می خواهند همه اش را قدسی کنند. بحث بر سر دایره نفوذ افکاری بود که به اسم طب اسلامی یا موارد مشابه، مورد حمایت است. اینها را رها کنید، و به سراغ همان علمی بروید که دنیا علم می داند. این چه مشکلی دارد؟
می گویند دانشجویان ما در دنیا، بر همگنان خود سبقت دارند، بله، برای این که در سیستمی رشد می کنند که از علم حمایت می کند. اگر آنها هم از این سیستم نکنند، اینها و دیگر دانشجویان عقب می مانند. شما بستر علمی را فراهم کنید، پول را بیاورید اینجا و هزینه کنید، اجازه ادعای مدرک پزشکی هم به یک طلبه تحصیل کرده در قم به اسم و حرمت امام صادق(ع) ندهید، تا کار درست شود. مشکل ما بر سر این است که در حوزه افکار دینی که امروز در ایران حاکم است، روش علمی، همان روشی که عالمانی مثل سید مرتضی به آن باور دارند، حاکم نیست. اینها، در تمام دوره هشت ساله آن آدم، افکار مزخرف غیر علمی را نشر می دادند. خودش یکسره کرامت داشت و عجایب می گفت و دست صوفیه راهم از غرایب گویی بسته بود. ریشه این حرفها از آن زمان است. بقیه هم سکوت کردند.
به اجمال عرض کنم، بحث عقب افتادگی ما و این که می گوییم ما در قرن هیجدهم اروپا هستیم، این نیست که در علم فیزیک و شیمی که نیوتن و انیشتین بنیاد گذاشته اند و ما در دانشگاهها که نه ـ به معنای واقعی کلمه دانشگاه نداریم بلکه دردر کالج هایمان می خوانیم، عقب هستیم. آنها را خوب یاد گرفته ایم. اما به طوری کلی بحث این است ما مطلقا «تاریخ خرد» و مسائل و مراحل آن را درک نکردیم. هر بار نشستیم، و غربیها تغییری در فلسفه قبلی دادند، گفتیم، دیدید؟ دیدید آنها هم از حرفهایشان برگشتند! هر مشکلی پیدا کردند، گفتیم دیدید بدبخت شدند! اصلا توجه نکردیم، اگر برگشتند، یا مشکلی پیدا کردند، راه تازه ای رفتند، راه حل برای مشکل را دنبال کردند، نه این که به حرفهای ما گوش داده باشند و از هلند بیایند شیخ ما را بدزدند تا علم از او بیاموزند.
یک نکته برای شما بگویم، هنوز هم می نویسند که این غربیها، مطالب علمی خود را از کتابهای خطی ما دزدیده اند. اگر یک نفر یک کلمه شاهد آورد؟ اصلا به نظر شما این حرف می تواند درست باشد؟ آخر چطور می شود که ما همه چیز را در باره ویروس نوشته باشیم، آنها دیده باشند، و ما ندیده باشیم. چطور می شود ما در باره قدرت بخار، نوشته باشیم، خودمان ندیده باشیم اما آنها دیده باشند و کشتی بخار درست کرده باشند. اما همین حرف مزخرف را، به شما نشان می دهم، دهها نفر از نویسندگان معروف ما در این صد سال گفته اند و به آن افتخار کرده اند.
(ادامه در پست بعدی) 👇👇

ادامه از پست بالا 👆👆
و اما اکنون، در روزگار ما هیچ مفسری از این آیات چنین برداشت هایی را نخواهد کرد ـ مگر بن باز شیخ الاسلام قدیم سعودی که هنوز به مسطح بودن زمین باور داشت و به آیات قرآن تمسک می کرد ـ از آن روست که ما امروز و با شواهد علمی اثبات شده، مطمئن هستیم زمین و افلاک، یعنی همین سیارات اطراف ما و بقیه، همه کروی هستند. این که چرا هیچ مفسری اینها را قبول ندارد، دلیلش اثبات کروی بودن با هزار راه و حتی با چشم سر از بالاست، مطلبی که قرنهاست برای بشر دانشمند روشن است. و اما اگر این دلایل امروزین نبود، ما همچنان گرفتار این نوع برداشت های طبیعت شناسانه از قرآن (طبیعیات اسلامی) در کتب تفسیری بودیم. این در حالی است که اکنون می دانیم، آیات مزبور، کاری به مسطح و کروی بودن ندارد، و اشاره اش به یک امر دینی در رویکرد ما به زمین و آسمان است نه طبیعت شناسی و یا علوم اسلامی در حوزه طبیعیات. در آیه جعل لکم الارض بساطا، می خواهد بگوید، این نعمتی است که خدا به شما داده است. لذا خود سید مرتضی در امالی (2/163) ، می گوید، همین اندازه که برخی نقاط آن هم مسطح و بساط باشد، نعمت است و لازم نیست همه آن مسطح و در واقع نتیجه اش این باشد که زمین کروی نخواهد بود [می تواند کروی هم باشد و بساط هم باشد].
نتیجه این که، این رویه که ما بخواهیم علم را از دین استخراج کنیم، نه با منطق علمی و نه با زبان قرآن و اهداف آن در نگاه به طبیعت سازگار نیست، و دست کم این تلقی که می شود طبیعات اسلامی با استفاده از ظواهر قرآن و بر اساس برداشت های ما درست کرد، باطل است.

بسم الله الرحمن الرحیم
آیا دینداری چیزی جز حُبّ و بُغض است؟

کتابی می خواندم به نام «نُخبةُ اللآلي، از محمدبن سليمان حلبي». مؤلف در صفحه ی 85 از کتابش چنین شعری آورده بود:
وَ لَم يَلعَن يَزيداً بَعدَ مَوتٍ
سِوَى المِكثارِ فِي الإغراءِ غَالِ.
و در شرح این بیت شعر نوشته بود [به عربی]:
«هیچ کسی یزید را چه در زمان حیاتش و چه پس از مرگش، لعنت نمی کند مگر کسی که افترا زننده و بیهوده گو باشد [!]. زیرا ما مکلّف و مسؤول لعن او نیستیم [!]... علاوه بر این که دستور دهنده ی مستقیم به کشتن حسین بلکه کشتن هر کسی غیر از پیامبران، اگر آن را حلال نداند، شایسته ی لعن نیست [!].... اگر چه سعد تفتازانی [از علمای سنّی اشعری یا ماتریدی] گفته است: «سنّی ها در لعن کردن یزید اختلاف دارند ... ولی حق این است که رضایت یزید به کشتن حسین و بشارت به آن و اهانت به اهل بیتش از خبرهائی است که متواتر معنوی است اگر چه جزئیات آن خبر واحد است، بنابراین ما نه در فساد عمل یزید شک داریم و نه در بی ایمانیِ او، لعنت خدا بر او باد و بر انصار و اعوانش.» [پایان کلام سعد] و حاصل این که اختلاف در لعن او مبنی بر این است که آیا او با آن کارهایش کافر شده است یا نه [!]؟ اما برای ما حقیقت حال او معلوم نیست، پس بهتر است که سکوت کنیم زیرا به تقوا نزدیک تر است [!]، علاوه بر این که ما مکلّف به لعن او نیستیم و در آخرت از ما سؤال نمی کنند که چرا لعن نکردی [!]؟ پس سکوت ضرری به ما نمی زند، اما اگر لعن کردیم موجب بازخواست و سؤال از ما در روز قیامت خواهد بود.» [!]
این جا معنای قول امام باقر علیه السلام، روشن می شود که فرمود: « دین، چیزی جز حُبّ دوستان خدا و بغض دشمنان خدا نیست».

تاریخ غیر از وقایع خارجیه و واقعیه است که بیان آن به هر لحن و کلامی راه اهل هدایت و شقاوت را روشن و ضبط کنندگان آنها حقائق و اباطیل را بیان می کنند.. و مگر همین مورخان حقیقی که جیره خوار نبودند مطالبی را برای ما در کتب خود به یادگار نگزارده اند تا ما با حقایق تاریخی آشنا شویم.. و همین روایت و امثال آن را که شما از لسان ائمۀ هدی صلوات الله علیهم اجمعین فرمودید را مگر غیر محدثان و مورخان به ما داده اند؟! چرا مسائل را اینقدر پیچیده میکنید؟

دوستان عزیز، نطر بنده درباره نوع عزاداری با دیگران متفاوت است. اگر اشتباه میکنم تذکر دهید.
بنده تاکنون در روایات ندیده ام که اهل بیت در عزای پدرانشان سیاه بپوشند. حتی زمان وفات رسول خدا و حضرت زهرا، روایتی ندیده ام که امیر المؤمنين عليه السلام سیاه بپوشد.
تا آنجا که تحقیق کرده ام اولین بار بنی عباس سیاه پوشیدند و مردم را دعوت به این کار کردند. در روایات هم از رسول خدا نقل شده است که درباره بنی عباس فرموده اند: انها لباس سیاه بر تن مردم خواهند کرد، خداوند لباسی از اتش بر آنان بپوشاند.
و اساسا چرا باید بین شهادت دو معصوم را نیز عزادار بود؟
این سیره از کجا پیدا شده که از اول محرم تا آخر صفر عزادار باشیم؟ یعنی از عاشورا تا ۲۸ صفر ، ۴۸ روز هم میان این دو عزا را عزا بگیریم.
اهل بیت فرمودند: شیعیان ما با شادی ما شادند و با حزن ما محزونند.
و فرمودند: رحم الله من احیا امرنا.
ولی احیای امر آنها بیشتر با ذکر فضائل و مناقب آنهاست نه فقط گریستن و گریاندن.
مگر در قران نیامده است که : قل اعملوا وسیری الله عملکم و رسوله و المؤمنون.
و در روایات نفرمودند که کارهای شما بر ما عرضه می شود و بالاتر از آن، ما بر شما اشراف داریم و هیچ کار شما از ما پوشیده نیست؟ پس چرا در طول سال در محضر اهل بیت زندگی نکنیم و با عزاداری های طولانی، چهره ای محزون از دین به دیگران معرفی کنیم.

مضافا اختلاف در این است که ابولولو مسلمان بوده یا مسیحی بوده یا مجوسی . یهودی بودن را از کجا درآوردید ؟ و شواهد بسیاری قائم است که مسلمان بوده است .
مگر دوستان اهل بیت (ع) در این روز به کشتار مخالفین می پردازند که می گوئید امیرالمومنین (ع) با کشتن عثمان مخالف بود ، اینها چه ربطی به هم دارند ؟
در مورد لعن هم توجه شما را به روایتی جلب می کنم که حضرت امیر (ع) طلحه و زبیر را مورد لعن قرار دادند ، وقتی به گوش آنها رسید به حضرت اعتراض کردند : شما که شجاع ترین مرد عرب هستید ، چرا ما را لعن می کنید و اینجور می بینید که با این کار ما را شکست می دهید ؟ حضرت در پاسخ فرمودند : هر موقفی عملی دارد ، یعنی هر برهه ای اقتضای نوعی از برخورد را دارد ، در میدان جنگ با شمشیر و الآن با لعن با شما مبارزه و دشمنی خود را اظهار می کنم .
عن ابی عبدالله (ع) : بعث طلحه و الزبیر رجلا من عبد القیس یقال له خداش الی امیرالمومنین (ع) و قالا له : ... قد بلغنا عنک انتهاک لنا و دعاء علینا ، فما الذی یحملک علی ذلک ، فقد کنا نری انک اشجع فرسان العرب ، اتتخذ اللعن لنا دینا و تری ان ذلک یکسرنا عنک ، فلما اتی خداش امیرالمومنین (ع) صنع ما امراه ... فقال (ع) : اما قولکما انی اشجع فرسان العرب و هربکما من لعنی و دعائی ، فان لکل موقف عملا . ( الکافی ، 343/1 - بحار ، 130/32 )
جواب قسمت ج - دوباره نسبتی ناروا داده اید ، کدام عالم فرموده که چون این مرد در این روز دل حضرت زهرا (ع) را شاد کرد لذا هر کس می خواهد هر گناهی می تواند بکند ، مگر هر بی سوادی حرفی زد شما باید آنرا پای دیگران بنویسید ؟ مگر هر بی سوادی روایتی را بد معنا کرد شما باید طبق همان معنا روایت را زیر سوال ببرید ؟ یک معنای روایت این است که در این روز اگر کسی مرتکب گناه شد در پرونده اش نوشته نمی شود و به او مهلت داده می شود ، اگر در این مدت استغفار کرد بخشیده می شود و الا در پرونده اش نوشته می شود اما در روزهای عادی این مهلت نیست و در پرونده نوشته می شود و وقتی در پرونده نوشته شود بخشش سخت تر می شود . این مهلت مختص به نهم ربیع هم نیست بلکه در مورد بعضی از امکنه یا ازمنه دیگر نیز چنین مهلتی داده شده است . پس روایت هیچ مخالفتی با قرآن ندارد تا رد شود .
جواب 4 : نمی دانم چرا شما فکر می کنید در همه عیدالزهرا ها فحش و حرفهای رکیک و رقص وجود دارد که چنین سوالی می پرسید . اگر کسی به بهانه مجلس شادی اهل بیت (ع) گناه کند به گردن خودش هست و باید پاسخگو باشد ، مضافا بعضی از مواردی که برشمردید گناه محسوب نمی شود که با رجوع به فقه می توانید از آنها مطلع شوید و شعورتان را ارتقاء دهید .
پس تاریخ دروغ نیست ، نهایتش این است که بین مورخین اختلاف است ، سبب قتل هم هر چه باشد دخالتی در مطلب ندارد ، مهم این است که با کشته شدن قاتل حضرت زهرا (ع) دل همه شیعیان شاد شد ، روایت مذکور نیز سند دارد لذا ادعای جعل بی مورد است و معنای صحیحی هم دارد که فهم شما به آن نرسیده است .
و در پایان دوباره عرض می کنیم که این دستور قرآن است که ظالمین مورد لعن و نفرین قرار بگیرند .

این انبوه کتاب هایی که عمر دستور سوزاندنش را داد اسم نداشت؟!
سالیان سال است که سخن از کتاب های ملت فارس است که به دستور خلیفه دوم سوزانده شد. اما چرا از این کتاب ها حتی اسمی هم باقی نماند؟! چرا حتی نام مؤلفین آنها در مصادر تاریخی ذکر نشده است؟! مگر نه این است که کتاب کلیله و دمنه توسط تمدن اسلامی منتشر شد؟! حالا چرا از میان انبوه کتاب های سوزانده شده حتی ما نام و نام مؤلفین آنها را نمی دانیم؟!
به نظر شما قضیه کمی مشکوک نیست؟

بطلان تسلسل ( قدم عالم )
متکلمین امامیه چون عالم را حادث می دانند لذا می توانند به اثبات خداوندی که خالق عالم است برسند اما منکران خدا برای انکار خالق چاره ای ندارند جز آنکه بگویند عالم قدیم است چرا که با قول به قدم و تسلسل در زنجیره عالم که به جائی نمی رسد می توان خالق را انکار نمود .
متکلمین برای بطلان تسلسل ( نامتناهی بودن ) سه دلیل اقامه کردند :
1 - برهان تطبیق : سلسله ای که تصور شده نامتناهی است را مانند حلقه های زنجیر در نظر می گیریم که انتهای زنجیر در دست ماست و ابتدای آن معلوم نیست چون ادعا شده اصلا ابتدائی ندارد . از این حلقه های زنجیر ده متر را جدا می کنیم و ابتدای متر یازدهم را بر ابتدای متر اول تطبیق می دهیم ، یعنی متر یازدهم روی متر اول قرار می گیرد و متر دوازدهم روی متر دوم و همینطور ادامه می یابد . بعد سوال می کنیم : آیا از انتهای این زنجیر ده متر کم شد یا نشد ؟ اگر بگویند کم نشد که خلاف ضرورت و بداهت است چون این ده متری که کم کردیم از کجا کم شد ؟ اگر بگویند از ته این زنجیره ده متر کم شد ، یعنی انتهای زنجیره در جائی منقطع شد ، چیزی که منقطع باشد یعنی محدود است ، وقتی محدود شد زنجیر قبلی که ده متر از این بیشتر داشت ، محدود بعلاوه ده متر نتیجه می دهد محدودیت این زنجیر را که تصور می شد نامتناهی است .
این برهان در مورد زنجیری که تصور شود از دو طرف نامتناهی است نیز جاری است بدین صورت که ده متر را از آن جدا می کنیم و دو طرف زنجیر را که ده متر از آنجا جدا کردیم به هم وصل می کنیم ، بعد سوال می کنیم که آیا از انتهای هر طرف زنجیر پنج متر کم شد یا نشد ؟ اگر بگویند کم نشد که خلاف ضرورت است چون ده متر را بریدیم . و اگر بگویند کم شد یعنی محدود است . محدود بعلاوه ده متر نتیجه می دهد محدودیت این زنجیر را .
اینکه گفته شود چیزی که نامتناهی است نمی شود از آن کم کرد حرف غلطی است چراکه موضوع تناهی و عدم تناهی مقدار است و کم کردن نیز از مختصات عدد و کمیت و مقدار است نه عدد و مقداری که متناهی باشد .
برهان تطبیق برای بطلان هر نوع متناهیی بکار می رود چه این عدم تناهی در مورد زمان تصور شود یا در مورد مکان .
2 - اگر هر حادثی بنا باشد قبلش نامتناهی علت وجود داشته باشد ، یعنی باید بی نهایت علت موجود شود تا نوبت به این حادث برسد ، بی نهایت که هیچگاه تمام نمی شود تا نوبت به این حادث آخری رسیده باشد ، و چون حدوث حوادث بالضروره می باشد پس معلوم می شود مسبوق به نامتناهی نبوده است .
3 - حوادث جدید که رخ می دهد مانند اضافه شدن یک روز بر عمر عالم بدین معناست که بر نامتناهی چیزی اضافه شده است ، و حال آنکه محال است بشود بر نامتناهی چیزی اضافه کرد ، پس آنچه تصور شده نامتناهی است در واقع متناهی است .
سوالات :
آیا معلومات و مقدورات خداوند تبارک و تعالی نامتناهی نیست ؟
جواب : اینکه گفته می شود معلومات و مقدورات خدا نامتناهی است یعنی هیچ فعلی ایجاد نمی شود مگر آنکه خداوند تبارک و تعالی عالم به آن و قادر بر آن است نه اینکه علم و قدرت خدا امری عددی و در عین حال نامتناهی است ، چرا که تصور عددی بودن چیزی توقف بر آن دارد که آن چیز متجزی باشد و تجزی از صفات و ملاکات مخلوقیت است .
آیا وجود خدا نامتناهی نیست ؟
جواب : اطلاق نامتناهی بدین معنا که همه جا را پر کرده باشد بر خداوند تبارک و تعالی غلط است چرا که چنین وجودی متجزی خواهد بود و همانطور که عرض شد تجزی ملاک مخلوقیت است .
آیا عمر اهل بهشت نامتناهی نیست ؟
جواب : عمر اهل بهشت همیشه متناهی است اما متناهیی که می شود به آن اضافه کرد ، لذا اینکه گفته می شود عمر اهل بهشت نامتناهی است تسامح است ، در واقع متناهی لایقفی است که از آن تعبیر به نامتناهی می کنند .
آیا عدد که در ریاضی مطرح است نامتناهی نیست ؟
جواب : آنچه در خارج واقعیت دارد معدود است که متناهی است اما اینکه گفته می شود عدد نامتناهی است به معنای نامتناهی واقعی نیست چون عدد که در خارج واقعیتی ندارد ، بلکه بدین معناست که هر عددی در نظر گرفته شود می شود یکی به آن اضافه کرد .

شما چرا به جان حرف توجه نمی کنید ؟!! اشکال شما با این پیش فرض بود که گوینده چون خداست پس باید یک " قل " گفته می شد و الا خود خدا که " ایاک نعبد " نمی گوید .
عرض ما این بود که مگر خود خدا بسم الله می گوید ؟!!
پس سخن خدا بودن لازمه اش این نیست که در همه موارد " قل " گفته شود .

...قصد ایشان را فهمیده بودم

🔶شهید مطهری: در ایام طلبگی با عده ای از افراد در جلسه ای نشسته بودیم.
در آن مجلس، مرحوم آیت الله حُجت مورد غیبت قرار گرفت.
یک وقت احساس کردم که این درست نیست.
من چرا باید در آن شرایط قرار بگیرم؟
لذا به دنبال فرصت مناسبی بودم
تا ایشان را ببینم و از وی رضایت بطلبم.
.
🔶تا اینکه در یک تابستانی، مرحوم حجت به حرم
حضرت عبدالعظیم تشریف آوردند.
.
🔶یک روز بعد از ظهر به درِ خانه ایشان رفتم
و در زدم. ایشان اجازه ورود دادند.
.
🔶یادم هست، وقتی که داخل شدم، ایشان را
در حالی دیدم که کلاهی بر سر داشتند
و بر بالشتی تکیه کرده بودند و مریض به نظر
می‌رسیدند.
.
🔶گفتم: آقا، آمده‌ام یک مطلبی را به شما بگویم!
فرمود: چه مطلبی؟ گفتم: من از شما کمی غیبت کرده‌ام،
اما غیبت زیادی نیز از دیگران شنیده‌ام و از این کار سخت
پشیمانم و خود را ملامت می‌کنم که چرا در جلسه‌ای
که از شما غیبت می‌کردند، حاضر شدم؟! و چرا احیاناً غیبت شما به دهن من نیز آمد؟
.
🔶من چون تصمیم دارم که دیگر از این پس
غیبت شما را نکنم و از کسی نیز استماع نکنم،
آمده‌ام که به خود شما بگویم که مرا ببخشید
و از من بگذرید.
.
🔶این مرد بزرگوار فرمود: غیبت کردن از امثال ما دو جور است:
یک وقت به شکلی است که اهانت و توهین
به اسلام است؛ و یک وقت هم هست که مربوط
به شخص خود ما می‌شود؛
.
🔶زیرا ما در جامعه مسلمین سرمشق و الگو و
مبلّغ اسلام هستیم. اگر مسلمانان از ما یک
بدی و زشتی ببینند و یا بشنوند،
از دین و آیین و اسلام منزجر و متنفر می‌شوند،
لذا به یک نوع، غیبت و بدگویی کردن از ما
در میان مردم، توهین به اسلام می¬‌شود،
نه به شخص ما.
.
🔶من که قصد ایشان را فهمیده بودم، گفتم: نه آقا! بنده چیزی
که به اسلام توهین و جسارت بشود، نگفته‌ام؛
بلکه هر چه بود مربوط به شخص خودتان است.
ایشان گفت: من هم گذشت کردم.

کانال سیره علما @sireolama

بسم الله
ادعیه را با قواعد تجویزی میخواهید درستش کنید🙄 در درستی و عدم درستی این قواعد اختلاف است چه برسد که بخواهیم ادعیه را بر اساس انها درست کنیم
به عبارت دیگر چه کسی گفته قداعد بر متون روایی و دعایی ما حاکم است؟! بر عکس قواعد از متون و ادعیه و قران باید استخراج شود در هر روی این بحث مبنایی در اصول نحو می شود که چه چیز حجیت شاهد واقع شدن را دارد و مبنایی تر از آن اینکه اصلا قواعد ساخته میشوند و شاهد اورده میشود یا نه از استعمالات عرب باید قواعد را استخراج نمود؟
بر اساس دیدگاه نخست که دیدگاهی مطرود لا اقل در زبان عربی از نگاه زبانشناسی است اشکال نویسنده متن شاید پذیرفته باشد؟! چرا که چه بسا از نظر ادبی هم بتوان با تقدیر کلامی جمله را اصلاح نمود و در مقام بالاتر از نظر بلاغی وجهی برای این شیوه لحاظ نمود و در نگاه زبانشناسی نو این تخطی از قواعد برجسته سازی نام دارد که برای نشان دادن اهمیت موضوع و توجه مخاطب است
اما نگاه دوم که نگاه توصیفی به زبان است این اشکال پذیرفته نیست اصولا جزم انگاری قواعد زبانی را نمیپذیرد به عبارت دیگر تحکم بر اینکه در عربی مفعول جمله نیست پذیرفته نیست چرا که خود این دعا مثال نقض ان است و کاربر زبان است که تعیین میکند چه چیز ذر زبان باشد چه نباشد نه دستوریان

✍️ "غربزدگی الزاما بد نیست"

۱- یک غربى معمولا بطرى آبش را از خودش جدا نمی کند. استاد هم با بطرى آب درس می دهد و آب تنها چیزى است که غربی ها به شدت می خورند و ما نه!

۲- هر چقدر ما ایرانی ها شلنگ قلیون به دست داریم، این غربی ها کتاب در دست دارند کتاب جزء لاینفک زندگى این مردم است.

۳- در جواب پرسیدن حال شان به جاى قربان شما و نوکرتم جواب روشن می دهند و شما در جریان حال شان قرار می گیرید مثلا می گویند: خوبم، کمى مریضم، خسته ام، بد نیستم، عالى ام، ....
@sokhanranihaa
۴- وقتى لطفى می کنید مثلا از غذای تان به کسى تعارف می کنید به جاى گفتن الهى فدات بشم و دورت بگردم خیلى واضح می گویند: تو مهربانى و ... .
و شما روزى را تصور کنید که به خاطر کارهاى معمولى چند بار به شما گفته شده مهربان هستید، آیا به سمت مهربان تر شدن نمى روید؟!

۵- بین مشاغل مختلف تفاوت جایگاهى نیست. پزشک از اتاقش بیرون می آید و هر مریض را شخصا صدا می کند، استاد، روز اول می گوید من نه پرفسورم، نه sir، نه مسیو، من فقط "مت"(اسم کوچکش) هستم.

۶- مردم ورزش می کنند ... به معناى واقعى کلمه نه آمپول و تزریق هورمون...
نه به شرایط خاصى احتیاج دارند نه باشگاه نه وقت کافى....
با دوچرخه سر کار می روند... بارها کسانى را دیده ام که کالسکه به دست، می دویدند....
دوستى در باشگاه، کارمندان جایى را دیده بود که وقت ناهارشان را به باشگاه مى آیند و ورزش می کنند.

۷- وقتى نگاه تان به کسى می افتاد سریع لبخند می زند و احتمالا روز خوش می گوید، ما چرا انقدر با نگاه همدیگر مشکل داریم و چرا انقدر به هم زل می زنیم؟!

۸- از چه زمانى ما کمتر در مترو و اتوبوس براى مسن ها، صندلى خالى کردیم؟
اینجا اگر براى مسن ها و باردارها و بچه ها صندلى خالى نکنید علنا دیگران به شما تذکر می دهند.

۹- با بچه ها، حیوانات و طبیعت مهربان تر بودن نشان از انسان تر بودن شما دارد.

۱۰- بدون ترحم و تحقیر به ضعیف ترها کمک می کنند.
کسى احساس برتر بودن به شما نمی دهد.

۱۱- در رفتارشان خود را درگیر قید و بندهای حاصل از آداب و تشریفات نمی کنند،
خودشان هستند و فکرشان را صرف ارائه ی ماسک اجتماعی نمی کنند چون از این که خودشان باشند هراسی ندارند.
و...

ما اما از غرب زدگی فقط فرو مایه ترین مدهای گروه های افراطی رو یاد گرفتیم.

چرا این ۱۱ مورد رو یاد نگرفتیم؟!

"گاهی باید خودمان را بتکانیم"


✔️هرکسی با هر مدرک تحصیلی ،

شهامت تزریق یک آمپول ساده را به بیماری ندارد چون میداند در صورت خطا باید "پاسخگو" باشد.

✔️ هرکسی با هر مدرک تحصیلی ،

حاضر نیست چند آجر را روی هم بچیند ، چون میداند علاوه بر دانش و تجربه باید آجرها درست چیده شوند چون اگر دیوار کج باشد باید "پاسخگو" باشد.


✔️ هر کسی با هر مدرک تحصیلی ،

حتی مرتبط حاضر نیست ، نسبت به تنظیم موتور یک اتومبیل اقدام کند ، چون میداند در صورت عدم توانایی و اشتباه کردن باید "پاسخگو" باشد.

✔️ هرکسی با هر مدرک تحصیلی ،

حتی مرتبط حاضر نیست ، نسبت به بستن یک کلید معمولی برق اقدام کند ، چون میداند در صورت اتصال و خرابی باید "پاسخگو" باشد .


✔️ هرکسی با هر مدرک تحصیلی ،

حاضر نیست دو قطعه فلز را به هم جوش دهد چون میداند در صورت عدم توانایی علاوه بر آسیب زدن به چشم خود باید "پاسخگو" باشد .


✔️ هرکسی با هر مدرک تحصیلی ،

حاضر نیست پشت توپ پنالتی بایستد چون میداند در صورت گل نزدن باید "پاسخگو" باشد.

و اما در کشور ما هرکسی با هر مدرک تحصیلی و با هر میزان تجربه و دانش

" حاضر است "

رییس ، مدیر ، عضو شورا ، نماینده و بالاتر شود و خدمت کند .

چون میدانند قرار نیست " پاسخگو " باشد و قرار نیست از پستش کناره گیری کند!

.
🆔 @sokhanranihaa
🆑کانال سخنرانی ها
🌹

🔸 تاملی در رابطه میرزا مهدی اصفهانی و صاحب علم جمعی

🔹 مرحوم ميرزا مهدي اصفهاني که مکتب تفکيک به او منتسب است تعاليم خود را برگرفته از شخصی می دانست که از او با عنوان "صاحب علم جمعی" نام می برده است. از مجموعه آنچه مرحوم آقای حلبی در گفتارهای فارسی خود درباره "صاحب علم جمعی" گفته چند نکته اساسی معلوم می شود:

🔸1. مسلّم است "صاحب علم جمعی" معاصر با ميرزای اصفهانی نبوده و او در عالم مکاشفه و آنچه وی "تجريد و انخلاعات" می خوانده از محضر "صاحب علم جمعی" بهره علمی و معنوی می برده است.

🔹 2. "صاحب علم جمعی" خود به تعبير مرحوم آقای حلبی با "دلالت" امام عصر به "معارف ناب اهل بيت" دسترسی يافته بوده و بنابراين ادعا شده که خود تربيت شده مستقيم حضرت بوده است.

🔸 3. صاحب علم جمعی آرایی مبتنی بر توجه و عنايت در اخبار و احاديث داشته و تنها ناقل صرف تعاليم امام عصر نبوده است...

🔹 هواداران مکتب موسوم به تفکيک در برابر اين واقعيت که ميرزا مهدي اصفهاني سخنان خود را با استناد به تلقی از "صاحب علم جمعی" يقينی و علوم ناب و خالص آل محمد قلمداد می کرده معمولاً پاسخی کليشه ای دارند:
(او تمامی استناداتش به قرآن و حديث و نور عقل و وجدان بوده است).

🔸 اولاً اگر تمامی استنادات ميرزا مهدي اصفهانی به اين منابع بوده چرا اصلاً سخنی از "صاحب علم جمعی" به ميان می آورده؟

🔹 ثانياً: مگر ديگران از فلاسفه و عرفا و متکلمان و اصوليان سخنانشان بدون استناد به همين منابع بوده است؟ آنها هم از همين منابع بهره می برده اند. مگر آنان به حديث و قرآن و عقل استناد نمی کرده اند؟ پس فرق مرحوم ميرزا مهدي با آنان در چيست؟

🔸 ثالثاً: اگر چنين است چرا ميرزا مهدي تعاليم خود را علوم آل محمد قلمداد می کرد و در مقابل ديگران را متهم می کرد که علومشان آبشخور بشری دارد؟ مگر نه اين است که او هم تنها خوانشی و دريافتی را از همان منابعی به دست می داد که ديگران در اختيار داشتند و بهره می بردند؟

🔹 رابعاً: اگر مکاشفه و دستيابی به منبع نابی در کار نبوده اصلاً چرا از آن سخن می گفته اند؟ چرا مدعی چنان منبعی بوده اند؟ چرا هر گونه تخطی از تعاليمشان را "طلب معارف" از "غير اهل بيت" قلمداد می کردند؟

🔸 مگر نه آن است که آنان هم همچون ديگران با شيوه های معمول تفسير و فهم سراغ اخبار و احاديث و آيات می رفته اند؟

🔹 چرا بايد ديگران ادعاهای آنان را قبول کنند؟ نه آيا آنان از "صاحب علم جمعی" سخن می رانده اند برای اينکه طرف مقابل را خلع سلاح کنند؟

🔸 وانگهی اگر چنين ادعاهایی در ميان نبوده پس چرا دائماً تأکيد می شده که بايد به "دلالت" ولي عصر به "معارف ناب آل محمد" دست يافت؟

🔹 چرا از "انخلاعات و مکاشفه ها" برای رسيدن به "لافکری" سخن می رانده اند؟

🔸 راستی اين "لافکری" که دائماً از آن سخن می رانند ديگر چه صيغه ای است؟ آيا تأثير آيين های شرقی قدیم است؟

🔹 نه آيا آنان مدعی بوده اند که با مکاشفات و با راهنمایی "صاحب علم جمعی" درستی استنباطات خود را از احاديث و آيات آزموده و دريافته اند؟

🔸 خوب این ادعاها را شیخیه هم داشته اند. بسیاری دیگر هم داشته اند. ابن عربی هم می گوید فصوصش املای پیامبر است.

بررسی های تاریخی، مقالات و نوشته های حسن انصاری در حوزه تاریخ و فرهنگ اسلام و ایران. 16 مهر 1396.