#آبرومندان_درگاه_اهل_البیت
#احمد_شمشیری
نه تنها یکی از مداحان کمیاب زمانه خود بود که شاید نظیر او کم‌تر پا به عرصه ستایش #اهل_بیت_(ع) گذاشته باشد؛ چرا که تقریباً کسی را نمی‌توان یافت که همپای او شعر حفظ بوده باشد. این بزرگمرد عرصه مداحی، به جای آنکه وقت خود را صرف امور بیهوده روزگار کند، از هر فرصتی برای حفظ کردن شعر استفاده میکرد و همیشه در پی یافتن سروده‌های جدید و به قول خودش استخوان‌دار بود. خیلی رفت و آمدی با دیگران نداشت و حضور در جمع را صرفاً برای استفاده از محضر دیگران تجربه میکرد. به همین دلیل، با تمام شهرتی که داشت، شاید سالی حتی یک بار هم به جلسات جامعه مداحان نمی‌آمد. حتی بعضی‌ها می‌گفتند که احمد شمشیری، هیچ کسی غیر از خودش را قبول ندارد. این گمان، زمانی تقویت می‌شود که می‌بینیم این مداح بزرگ و یگانه، شاگردان کم و گزینش‌شده‌ای داشت و برای تماشای مداحی دیگران، پای منبر همکارانش نمی‌نشست.
شمشیری که در اصل احمد شمشیرگران نام داشت، سال 1307 در محله گذر لوطی صالح تهران متولد شده بود. این پیرغلام حضرت #اباعبدالله_الحسین_(ع) نزد شاعرانی همچون صغیر اصفهانی، خوشدل تهرانی، مرحوم هادی رنجی، مرحوم پرتو بیضایی و مشفق کاشانی شاگردی کرده بود و بر همین اساس بود که هم شعرشناس بود، هم خود گاهی شعر می‌گفت. اما نه اینها که حفظ بودن هزاران تک بیت از صدها قصیده و غزل او را احمد شمشیری کرده بود؛ وگرنه مداحانی از او خوش‌صداتر و مسلط‌تر به دستگاه‌های آوازی در دوره و زمانه او زندگی می‌کردند.
شمشیری خود می‌گوید که دست کم 20 سال با صغیر اصفهانی مأنوس بوده و نتیجه این انس و الفت، ثبت تقریباً تمام اشعار دیوان این شاعر بزرگ آئینی در حافظه اوست. هرگاه حاج احمد قصد داشت درمجلس روضه یا عزا شرکت کند ماجرا را به تفضیل برای خوشدل بیان میکرد و از وی می خواست تا برای آن ماجرا شعری را بسراید.
#احمد_شمشیری، با مداحانی چون #حاج_حسین_بهاری، (پدر مرحوم علیرضا بهاری و معروف به «شاه حسین»)، #حاج_سیدمصطفی_هاشمی_دانا، #حاج_حسن_محمدی_دولابی، تقریباً همسال و هم دوره بود، اما وجه تمایز او در رکورد تعداد اشعار حفظی‌اش بود؛ وگرنه اغلب اینها در هیئت‌های معروف آن زمان، مانند مهدیون، فاطمیون، قائم آل محمد (عج)، حضرت رقیه (س)، ابوالفضلی‌ها و ... صاحب منبر مداحی بودند. دکتر حسین آهی شاعر و استاد ادبیات فارسی یکی دیگر از دوستان حاج احمد بود. حسین جوهری صاحب کتاب «گلبانگ محبت» و « سفینه شجره طوبی» یکی از کسانی بود که به طور غیر مستقیم برحاج احمد تأثیر گذار بود.
از میان کسانی که شاید حاج احمد شمشیری را به خوبی درک کرده باشند و می‌شود او را به عنوان شاگرد این مداح فاضل قلمداد کرد، مرحوم حاج رضا فرشچی، مداح بسیار توانمند #اهل_بیت_(ع) است که او نیز در سال 85 دار فانی را وداع گفت.
حاج احمد به واسطه دوستانی که داشت، همیشه برای گرفتن تذکره کربلا میانجی گری می کرد. اما برای کارهای دنیوی هیچ تلاشی نمی کرد. محسن شمشیرگران پسر حاج احمد می گوید : در خدمت سربازی به شهر پلدختر اعزام شده بودم و خیلی دلتنگ خانواده بودم و میدانستم پدرم برای اینگونه امور وساطت نمی کند. به همین دلیل به #امام_حسین_(ع) متوسل شدم و به مداحی پدر دلخوش بودم تا حضرت عنایتی کند.مدتی بعد خبر دادند که 200 نفر از افراد تنومند را به تهران اعزام کردند و من هم نفر 198 بودم.
در سال 1370 در دهه دوم محرم در شهر اصفهان به منبر رفت و ماجرای وهب را برای مردم خواند در آخر مجلس گفت «اگر عمری باشد، فردا شب ماجرای مادر وهب را می خوانم» اما عمری باقی نبود و همان شب با رسیدن به منزل حال ایشان بد شد و مدتی بعد از دنیا رفتند. ایشان را در ابن باویه شهر ری به خاک سپردند.همسر حاج احمد در روز تشییع جنازه که بسیار منقلب شده بود با صدای بلند گفت « اگر تو نوکر امام حسین علیه السلام هستی، من سوم تو را نبینم ». هنگام برگشت از مراسم خاکسپاری همسر حاج احمد دچار ایست قلبی شد و فردای آن روز پیکرش را در همان ابن باویه در جوار مداح قدیمی و مخلص اهل بیت (ع) دفن کردند.بعد از رحلت حاج احمد بسیاری معتقد بودند که نه حاج احمد ، بلکه یک کتابخانه ای از شعر و روایت و حدیث در زیر خاک مدفون شده است.
مرحوم احمد شمشیری به علت سکته مغزی در پنجم مردادماه سال 1370 رحلت کرد و جامعه مداحی کشور را در فقدان خود عزادار کرد. اگر کسی بخواهد هر وقت از مداحی دقیق، کارکشته و پروسواس نام ببرد، حتماً اولین نامی که به ذهنش خواهد آمد، نام آن مرحوم است.
#دعبل
https://t.me/deabelnews
#احمد_شمشیری
نه تنها یکی از مداحان کمیاب زمانه خود بود که شاید نظیر او کم‌تر پا به عرصه ستایش #اهل_بیت_(ع) گذاشته باشد؛ چرا که تقریباً کسی را نمی‌توان یافت که همپای او شعر حفظ بوده باشد. این بزرگمرد عرصه مداحی، به جای آنکه وقت خود را صرف امور بیهوده روزگار کند، از هر فرصتی برای حفظ کردن شعر استفاده میکرد و همیشه در پی یافتن سروده‌های جدید و به قول خودش استخوان‌دار بود. خیلی رفت و آمدی با دیگران نداشت و حضور در جمع را صرفاً برای استفاده از محضر دیگران تجربه میکرد. به همین دلیل، با تمام شهرتی که داشت، شاید سالی حتی یک بار هم به جلسات جامعه مداحان نمی‌آمد. حتی بعضی‌ها می‌گفتند که احمد شمشیری، هیچ کسی غیر از خودش را قبول ندارد. این گمان، زمانی تقویت می‌شود که می‌بینیم این مداح بزرگ و یگانه، شاگردان کم و گزینش‌شده‌ای داشت و برای تماشای مداحی دیگران، پای منبر همکارانش نمی‌نشست.
شمشیری که در اصل احمد شمشیرگران نام داشت، سال 1307 در محله گذر لوطی صالح تهران متولد شده بود. این پیرغلام حضرت #اباعبدالله_الحسین_(ع) نزد شاعرانی همچون صغیر اصفهانی، خوشدل تهرانی، مرحوم هادی رنجی، مرحوم پرتو بیضایی و مشفق کاشانی شاگردی کرده بود و بر همین اساس بود که هم شعرشناس بود، هم خود گاهی شعر می‌گفت. اما نه اینها که حفظ بودن هزاران تک بیت از صدها قصیده و غزل او را احمد شمشیری کرده بود؛ وگرنه مداحانی از او خوش‌صداتر و مسلط‌تر به دستگاه‌های آوازی در دوره و زمانه او زندگی می‌کردند.
شمشیری خود می‌گوید که دست کم 20 سال با صغیر اصفهانی مأنوس بوده و نتیجه این انس و الفت، ثبت تقریباً تمام اشعار دیوان این شاعر بزرگ آئینی در حافظه اوست. هرگاه حاج احمد قصد داشت درمجلس روضه یا عزا شرکت کند ماجرا را به تفضیل برای خوشدل بیان میکرد و از وی می خواست تا برای آن ماجرا شعری را بسراید.
#احمد_شمشیری، با مداحانی چون #حاج_حسین_بهاری، (پدر مرحوم علیرضا بهاری و معروف به «شاه حسین»)، #حاج_سیدمصطفی_هاشمی_دانا، #حاج_حسن_محمدی_دولابی، تقریباً همسال و هم دوره بود، اما وجه تمایز او در رکورد تعداد اشعار حفظی‌اش بود؛ وگرنه اغلب اینها در هیئت‌های معروف آن زمان، مانند مهدیون، فاطمیون، قائم آل محمد (عج)، حضرت رقیه (س)، ابوالفضلی‌ها و ... صاحب منبر مداحی بودند. دکتر حسین آهی شاعر و استاد ادبیات فارسی یکی دیگر از دوستان حاج احمد بود. حسین جوهری صاحب کتاب «گلبانگ محبت» و « سفینه شجره طوبی» یکی از کسانی بود که به طور غیر مستقیم برحاج احمد تأثیر گذار بود.
از میان کسانی که شاید حاج احمد شمشیری را به خوبی درک کرده باشند و می‌شود او را به عنوان شاگرد این مداح فاضل قلمداد کرد، مرحوم حاج رضا فرشچی، مداح بسیار توانمند #اهل_بیت_(ع) است که او نیز در سال 85 دار فانی را وداع گفت.
حاج احمد به واسطه دوستانی که داشت، همیشه برای گرفتن تذکره کربلا میانجی گری می کرد. اما برای کارهای دنیوی هیچ تلاشی نمی کرد. محسن شمشیرگران پسر حاج احمد می گوید : در خدمت سربازی به شهر پلدختر اعزام شده بودم و خیلی دلتنگ خانواده بودم و میدانستم پدرم برای اینگونه امور وساطت نمی کند. به همین دلیل به #امام_حسین_(ع) متوسل شدم و به مداحی پدر دلخوش بودم تا حضرت عنایتی کند.مدتی بعد خبر دادند که 200 نفر از افراد تنومند را به تهران اعزام کردند و من هم نفر 198 بودم.
در سال 1370 در دهه دوم محرم در شهر اصفهان به منبر رفت و ماجرای وهب را برای مردم خواند در آخر مجلس گفت «اگر عمری باشد، فردا شب ماجرای مادر وهب را می خوانم» اما عمری باقی نبود و همان شب با رسیدن به منزل حال ایشان بد شد و مدتی بعد از دنیا رفتند. ایشان را در ابن باویه شهر ری به خاک سپردند.همسر حاج احمد در روز تشییع جنازه که بسیار منقلب شده بود با صدای بلند گفت « اگر تو نوکر امام حسین علیه السلام هستی، من سوم تو را نبینم ». هنگام برگشت از مراسم خاکسپاری همسر حاج احمد دچار ایست قلبی شد و فردای آن روز پیکرش را در همان ابن باویه در جوار مداح قدیمی و مخلص اهل بیت (ع) دفن کردند.بعد از رحلت حاج احمد بسیاری معتقد بودند که نه حاج احمد ، بلکه یک کتابخانه ای از شعر و روایت و حدیث در زیر خاک مدفون شده است.
مرحوم احمد شمشیری به علت سکته مغزی در پنجم مردادماه سال 1370 رحلت کرد و جامعه مداحی کشور را در فقدان خود عزادار کرد. اگر کسی بخواهد هر وقت از مداحی دقیق، کارکشته و پروسواس نام ببرد، حتماً اولین نامی که به ذهنش خواهد آمد، نام آن مرحوم است.
#دعبل
https://t.me/deabelnews
