گذر از شبنشینی باشکوه به عزاداران بیل نقطۀ عطفی در کار ساعدی است، نقطۀ عطفی که ساعدی را ساعدی میکند. با عزاداران بیل ساعدی قطعهنویسی را کشف و همچون مختصۀ فرمال خود تثبیت میکند، همراه با این فرم قطعهوار به مجموعهداستان بههمپیوستهای سروشکل میدهد که باز به امضای شخصی او بدل میشود، نثری گزارشگونه و صریح را میپرورد که قبلاً در دو سفرنامهاش آزموده است، و سرانجام فضای موردعلاقهاش را پیدا میکند، فضایی که هم بطالتش کمتر به بطالت و بلاهت فضاهای بهرام صادقی شباهت دارد، هم ادبار و خشونتش کمتر به ادبار و خشونت فضاهای صادق چوبک. استفاده از همین فضا و مختصات برای ساختن چوب به دستهای ورزیل، اندکی بعد از عزاداران، جایگاه او را در ادبیات نمایشی نیز تثبیت میکند.
#غلامحسین_ساعدی #مهدی_امیرخانلو #مقاله_تالیفی #پوئتیکا