🔹مختصری درباره جایگاه فرامذهبی مشاهد اهل بیت (ع)🔹
✍️ احمد خامه‌یار
[قسمت 1 از 2]
شواهد تاریخی متعددی وجود دارد که بسیاری از مشاهد اهل بیت (ع)، در قرون گذشته به همان میزان توجه شیعیان به آنها و گاه حتی بیشتر از آن، مورد توجه پیروان سایر فرق و مذاهب مختلف اسلامی بوده‌اند. طبیعی است که برخلاف زمان حال که مذهب تشیّع رسمیت و گستردگی بیشتری از قبل یافته است، در گذشته شماری از این مشاهد از منظر کارکردهای فرهنگی، آموزشی و اجتماعی آنها، در انحصار شیعیان نبودند و حتی از نظر اداری از سوی اهل سنّت اداره می‌شدند.
مشاهد اهل بیت (ع) در قاهره از نمونه‌های شاخص این دست زیارتگاه‌ها به شمار می‌آیند. دو مشهد سیّده نفیسه و رأس الحسین (ع) در این شهر، تا پیش از ظهور مزار و توسعه مزار منسوب به زینب بنت علی (ع) در دوره‌های متأخر، مشهورترین زیارتگاه‌های اهل بیت (ع) در قاهره بوده‌اند و همواره نقش و کارکرد آموزشی مهمی داشته‌اند. در کنار هر یک از این دو زیارتگاه در طول دوره‌های ایوبی و مملوکی مدرسه‌ای دینی وجود داشته است که بسیاری از اعلام اهل سنّت در آنها به تدریس و آموزش اشتغال داشته‌اند.
شماری از مشاهد مهم اهل بیت (ع) در شام نیز در دوره‌های مختلف، مورد توجه پیروان فرق و مذاهب مختلف بودند و متولی و امام جماعت آنها از میان اهل سنّت تعیین می‌شده است. گنبد ائمه بقیع (ع) در مدینه منوّره نیز از مقاصد زیارتی مهم عموم مسلمانان در حرمین شریفین به شمار می‌آمده است و از منابع تاریخی و سفرنامه‌های حج چنین برمی‌آید که حتی بیش از مقبره خلیفه سوم مورد توجه بیشتر زائران مسلمان بوده است.
این مسئله حتی برای عتبات عالیات عراق و مشهد امام رضا (ع) و شماری از مزارات فرزندان ائمه (ع) در ایران، لااقل در برخی از دوره‌های تاریخی صدق می‌کرده است. تا حدود صد و پنجاه سال پیش، در مجاورت حرم امام حسین (ع) مسجدی متعلق به اهل سنّت وجود داشت که گویا به دست مرحوم سید محمدحسین شهرستانی (1255-1315ق) از تصرف آنان خارج و به حرم مطهر الحاق می‌شود.
در این باره می‌توان به تفصیل بسیار بیشتری سخن گفت و حتی پژوهش علمی مستقلی انجام داد. اما در اینجا درباره مشهد الحسین شهر حلب که از منظر جایگاه و کارکردهای فرامذهبی آن، نمونه‌ای قابل توجه و شایان بررسی به شمار می‌آید، با جژئیات بیشتری اشاره می‌کنم.
درباره زمان پیدایش مشهد الحسین حلب، هرچند برخی از پژوهشگران تاریخ ساخت آن را از دوره حمدانی و گاه حتی پیش از آن تعیین کرده‌اند و من نیز در کتاب زیارتگاه‌های اهل بیت (ع) در سوریه، همین دیدگاه را ثبت کرده‌ام، اما در حال حاضر از این نظر برگشته‌ام و اکنون بر این باورم که مطابق گزارش ابن ابی‌طیّ (درگذشته 630ق)، مورخ برجسته شیعه حلب در دوره ایوبی، تاریخ پیدایش و ساخت اولیه این زیارتگاه، نیمه دوم سده ششم هجری بوده است.
می‌دانیم که با تأسیس دولت حمدانی در سده چهارم هجری، تشیّع امامی به سرعت در حلب گسترش یافت و در دوره بنی‌مرداس (سده پنجم هجری) به یک حوزه شیعی مهم تبدیل شد. تا اوایل دوره آل‌زنگی (نیمه سده ششم هجری) نیز حلب همچنان شهری شیعه‌نشین به شمار می‌آمد. اما در دوره نورالدین محمود بن زنگی (541-569ق)، با سخت‌گیری‌های مذهبی وی و سیاست ساخت مدارس دینی اهل سنّت که پس از وی نیز به طور گسترده در دوره ایوبی ادامه یافت، روند شیعه‌زدایی از حلب آغاز شد و چرخ روزگار به نفع سنّیان چرخید.
ساختمان مشهد الحسین (ع) از آثار برجسته معماری دوره ایوبی در حلب به شمار می‌آید و کار ساخت مشهد الحسین از سال 573ق آغاز شده و در 585ق به پایان رسیده است. این بازه زمانی، سال‌های آغازین تأسیس دولت ایوبی بوده و حلب در این دوره، از نظر مذهبی شهری کاملاً مختلط میان شیعه و اهل سنّت به شمار می‌آمده است. نکته مهم درباره ساخت زیارتگاه آن است که همه مردم حلب از اقشار و اصناف مختلف آن، در ساخت آن مشارکت کردند تا در سریع‌ترین زمان ممکن، آن را به سرانجام برسانند.
هنوز بر سردر صحن داخلی زیارتگاه، کتیبه‌ای حاوی صلوات بر چهارده معصوم (ع) ـ از زمان ساخت زیارتگاه در دوره ایوبی ـ باقی مانده است که حضور و نقش جامعه شیعی حلب را می‌رساند. کمی بالاتر از آن، اسامی خلفای راشدین در کتیبه دیگری ثبت شده است که نشان از مشارکت جامعه اهل سنّت حلب در ساخت زیارتگاه دارد.
صحن داخلی (اصلی) مشهد الحسین، با حجره‌های متعددی در گرداگرد آن و ایوان بزرگ و مرتفعی در میانه ضلع غربی بنا، کاملاً متناسب با کارکرد آموزشی آن طراحی شده است. در طول سال‌های طولانی حاکمیت ممالیک بر شام، تصوّر اینکه در این بنا حلقه‌های درسی علمای اهل سنّت برگزار می‌شده، به هیچ وجه دور از ذهن نیست و بلکه کاملاً محتمل می‌نماید.
[ادامه 👇]
@ganjineh_channel
#مطالعات_اجتماعی_تشیع
#مطالعات_زیارت
1398/11/8
@mohsenhesammazaheri
✍️ احمد خامه‌یار
[قسمت 1 از 2]
شواهد تاریخی متعددی وجود دارد که بسیاری از مشاهد اهل بیت (ع)، در قرون گذشته به همان میزان توجه شیعیان به آنها و گاه حتی بیشتر از آن، مورد توجه پیروان سایر فرق و مذاهب مختلف اسلامی بوده‌اند. طبیعی است که برخلاف زمان حال که مذهب تشیّع رسمیت و گستردگی بیشتری از قبل یافته است، در گذشته شماری از این مشاهد از منظر کارکردهای فرهنگی، آموزشی و اجتماعی آنها، در انحصار شیعیان نبودند و حتی از نظر اداری از سوی اهل سنّت اداره می‌شدند.
مشاهد اهل بیت (ع) در قاهره از نمونه‌های شاخص این دست زیارتگاه‌ها به شمار می‌آیند. دو مشهد سیّده نفیسه و رأس الحسین (ع) در این شهر، تا پیش از ظهور مزار و توسعه مزار منسوب به زینب بنت علی (ع) در دوره‌های متأخر، مشهورترین زیارتگاه‌های اهل بیت (ع) در قاهره بوده‌اند و همواره نقش و کارکرد آموزشی مهمی داشته‌اند. در کنار هر یک از این دو زیارتگاه در طول دوره‌های ایوبی و مملوکی مدرسه‌ای دینی وجود داشته است که بسیاری از اعلام اهل سنّت در آنها به تدریس و آموزش اشتغال داشته‌اند.
شماری از مشاهد مهم اهل بیت (ع) در شام نیز در دوره‌های مختلف، مورد توجه پیروان فرق و مذاهب مختلف بودند و متولی و امام جماعت آنها از میان اهل سنّت تعیین می‌شده است. گنبد ائمه بقیع (ع) در مدینه منوّره نیز از مقاصد زیارتی مهم عموم مسلمانان در حرمین شریفین به شمار می‌آمده است و از منابع تاریخی و سفرنامه‌های حج چنین برمی‌آید که حتی بیش از مقبره خلیفه سوم مورد توجه بیشتر زائران مسلمان بوده است.
این مسئله حتی برای عتبات عالیات عراق و مشهد امام رضا (ع) و شماری از مزارات فرزندان ائمه (ع) در ایران، لااقل در برخی از دوره‌های تاریخی صدق می‌کرده است. تا حدود صد و پنجاه سال پیش، در مجاورت حرم امام حسین (ع) مسجدی متعلق به اهل سنّت وجود داشت که گویا به دست مرحوم سید محمدحسین شهرستانی (1255-1315ق) از تصرف آنان خارج و به حرم مطهر الحاق می‌شود.
در این باره می‌توان به تفصیل بسیار بیشتری سخن گفت و حتی پژوهش علمی مستقلی انجام داد. اما در اینجا درباره مشهد الحسین شهر حلب که از منظر جایگاه و کارکردهای فرامذهبی آن، نمونه‌ای قابل توجه و شایان بررسی به شمار می‌آید، با جژئیات بیشتری اشاره می‌کنم.
درباره زمان پیدایش مشهد الحسین حلب، هرچند برخی از پژوهشگران تاریخ ساخت آن را از دوره حمدانی و گاه حتی پیش از آن تعیین کرده‌اند و من نیز در کتاب زیارتگاه‌های اهل بیت (ع) در سوریه، همین دیدگاه را ثبت کرده‌ام، اما در حال حاضر از این نظر برگشته‌ام و اکنون بر این باورم که مطابق گزارش ابن ابی‌طیّ (درگذشته 630ق)، مورخ برجسته شیعه حلب در دوره ایوبی، تاریخ پیدایش و ساخت اولیه این زیارتگاه، نیمه دوم سده ششم هجری بوده است.
می‌دانیم که با تأسیس دولت حمدانی در سده چهارم هجری، تشیّع امامی به سرعت در حلب گسترش یافت و در دوره بنی‌مرداس (سده پنجم هجری) به یک حوزه شیعی مهم تبدیل شد. تا اوایل دوره آل‌زنگی (نیمه سده ششم هجری) نیز حلب همچنان شهری شیعه‌نشین به شمار می‌آمد. اما در دوره نورالدین محمود بن زنگی (541-569ق)، با سخت‌گیری‌های مذهبی وی و سیاست ساخت مدارس دینی اهل سنّت که پس از وی نیز به طور گسترده در دوره ایوبی ادامه یافت، روند شیعه‌زدایی از حلب آغاز شد و چرخ روزگار به نفع سنّیان چرخید.
ساختمان مشهد الحسین (ع) از آثار برجسته معماری دوره ایوبی در حلب به شمار می‌آید و کار ساخت مشهد الحسین از سال 573ق آغاز شده و در 585ق به پایان رسیده است. این بازه زمانی، سال‌های آغازین تأسیس دولت ایوبی بوده و حلب در این دوره، از نظر مذهبی شهری کاملاً مختلط میان شیعه و اهل سنّت به شمار می‌آمده است. نکته مهم درباره ساخت زیارتگاه آن است که همه مردم حلب از اقشار و اصناف مختلف آن، در ساخت آن مشارکت کردند تا در سریع‌ترین زمان ممکن، آن را به سرانجام برسانند.
هنوز بر سردر صحن داخلی زیارتگاه، کتیبه‌ای حاوی صلوات بر چهارده معصوم (ع) ـ از زمان ساخت زیارتگاه در دوره ایوبی ـ باقی مانده است که حضور و نقش جامعه شیعی حلب را می‌رساند. کمی بالاتر از آن، اسامی خلفای راشدین در کتیبه دیگری ثبت شده است که نشان از مشارکت جامعه اهل سنّت حلب در ساخت زیارتگاه دارد.
صحن داخلی (اصلی) مشهد الحسین، با حجره‌های متعددی در گرداگرد آن و ایوان بزرگ و مرتفعی در میانه ضلع غربی بنا، کاملاً متناسب با کارکرد آموزشی آن طراحی شده است. در طول سال‌های طولانی حاکمیت ممالیک بر شام، تصوّر اینکه در این بنا حلقه‌های درسی علمای اهل سنّت برگزار می‌شده، به هیچ وجه دور از ذهن نیست و بلکه کاملاً محتمل می‌نماید.
[ادامه 👇]
@ganjineh_channel
#مطالعات_اجتماعی_تشیع
#مطالعات_زیارت
1398/11/8
@mohsenhesammazaheri
