كتاب #كالبد شكافى رمان فارسى
رمان در زبان فارسی به این معنا که ما امروزه می‌شناسیم، تازگی دارد و نسبت به گذشته ادبیات فارسی متفاوت است. آن‌چه در ادبیات فارسی رواج داشته، رمانس (داستان کوتاه) بوده است. مانند «منطق‌الطیر» عطار نیشابوری یا آثار سمک عیار.

از حدود 100 سال پیش، عده‌ای در ایران شروع به رمان‌نویسی کردند که بیشتر جنبه تاریخی داشت و تقلیدی از رمان‌های الکساندر دوما و والتر اسکات انگلیسی بود.
یکی از مشکلات رمان‌های ایرانی این است که با پیش فرض شروع می‌شوند، در حالی‌که رما‌ن‌نویس نباید امر و نهی کند، زیرا ارزش‌های اخلاقی و عرفان جزو وظایف رمان‌نویسی نیست و وظیفه رمان‌نویس نمایش دادن است، تاثیر رمان نیز در متنبه شدن و آگاه شدن دیگران است.

رمان‌نویس کالبد شکافی می‌کند، برای مثال رمان‌های چارلز دیکنز که درباره کودکان و رنج آنان است. برهمین اساس در بهبود کیفیت زندگی آنان در انگلستان خیلی موثر بوده است .رمان‌های ایرانی انواع گوناگونی دارند. برای مثال «چراغی بر فراز مادیان کوه» نوشته منصور یاقوتی، رمانی سیاسی، «سووشون» سیمین دانشور و «چشم‌هایش» بزرگ علوی اثری عاشقانه و سیاسی، «دایی جان ناپلئون» کاری کمیک و «هیس» محمدرضا کاتب، پوچ‌گرا و پست مدرن بوده است و به‌طور کلی رمان‌های ایران از بدو پیدایش فرم کار را از رمان‌های اروپایی و آمریکایی گرفته‌اند.

برای مثال رمان «کلیدر» از «دن آرام» اثر میخائیل شولوخوف فرم گرفته، رمان «ثریا در اغما» اسماعیل فصیحی از همینگوی و رمان «سمفونی مردگان» از «خشم و هیاهوی» فاکنر فرم گرفته‌اند. با این حال محتوای رمان‌های ایرانی، حماسی، ستیزه و قیام برای مبارزه بوده است.
@ketabkhaneh2015