❌ مقابله‌سازی با عزاداریِ شیعیان

✍🏻 استاد رسول جعفریان:

#مقتل‌ خوانى در ايران پيش از عصر صفوى كاملا رايج بوده است. افزون بر آن، مقتل ابوالمفاخر رازى كه در جاى ديگر از آن ياد كرده‌ايم نشان مى‌دهد كه تا چه اندازه اين كار مرسوم بوده است. در ايران، اين مراسم نه‌ تنها توسط‍‌ شيعيان بلكه توسط‍‌ سُنيان نيز انجام مى‌گرفته است. اما در بغداد سُنيان حنبلى در برابر شيعه‌ها مقاومت مى‌كرده‌اند. در بغداد متعصبان سُنى مراسم عزادارى براى "مصعب بن زبير" بر پا كرده و هجدهم محرم را به اين كار اختصاص دادند. آنها به‌طور گروهى به مسكن رفته قبر او را زيارت مى‌كردند و براى او گريه و زارى سر مى‌دادند. ابن عماد حنبلى و ديگران به تفصيل دراين‌باره سخن گفته‌اند. اين اقدام كاملا مسخره به نظر مى‌رسد چون مصعب، هيچ ويژگى قابل قبولى ندارد.

➖ از جمله روزهاى ديگرى كه در برابر عاشورا مطرح شد «يوم الجمل» بود. ابن كثير نوشته است:
در سال ٣٦٣ و در روز عاشورا، روافض بدعت‌هاى خود را آشكار كردند و فتنۀ عظيمى در بغداد بين اهل تسنّن و شيعيان رخ داد. هر دو كم‌عقل بوده يا اصلا فاقد آن بودند... و شرح آن اينكه:
«اهل‌سنّت، زنى را سوار بر شتر كرده، او را عايشه ناميدند؛ يكى را طلحه و ديگرى را زبير كردند و گفتند كه "نقاتل اصحاب على" و بدين شكل، عدّه‌اى از دو طرف كشته شدند.» اين نكته افزودنى است كه در سال ٣٨٦، قبرى كهنه در بصره يافت شد كه مردم آن را قبر زبير ناميده و بنايى و مسجدى و قناديلى براى آن فراهم كرده، خدام و موقوفاتى برايش قرار دادند. اين هم مى‌توانست در برابر مزار امام حسين عليه السلام و ساير امامان مدفون در عراق باشد.

📙 تاریخ تشیع در ایران، ص ٨٢۵

اما غافل از اینکه:

«اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤمنینَ لا تَبْرُدُ اَبَداً»

@ashkvareh