@libmazaheb شرح حال ابن مفلح صیمری، استاد یحیی بن حسین در رساله مشایخ الشیعه

ممنون میشم اگر نسخه خطی این کتاب را میتوانید برایم ارسال کنید :

"کشف الالتباس عن موجز ابی العباس"

تالیف مفلح صیمری

شب دوشنبه و جمعه، قرآن ختم می فرمود. (هفته ی دوبار).

@libmazaheb

شرح حال ابن مفلح صیمری، استاد یحیی بن حسین در رساله مشایخ الشیعه

https://t.me/alhojjah/25350

الحمدلله الذي هدانا للاسلام و انعم علينا بالتکليف المودي الي دارالسلام التي يشارک فيها الباري فی الدوام


رساله «#غاية المرام في شرح #شرايع الاسلام (محقق #حلي)»

تالیف: شيخ #[مفلح بن حسن بن راشد](https://fa.wikifeqh.ir/%D9%85%D9%81%D9%84%D8%AD_%D8%A8%D9%86_%D8%AD%D8%B3%DB%8C%D9%86_%D8%B5%DB%8C%D9%85%D8%B1%DB%8C%E2%80%8C) #صيمري (الصَّيْمَري، #خوزستان)، 900 ق

کاتب: طالب بن حاجي #ربيع
👇

شیخ شرف الدین یحیی بن عزالدین حسین بن عشیره بحرانی اردکانی یزدی (زنده در 970ق)، عالم امامی قرن دهم و از شاگردان ابن مفلح صیمری (م 933) و محقق کرکی (م 940ق) و نایب او در یزد بوده است.
از آثار منتشر شده وی رساله ای به نام الشهاب فی الحکم و الاداب دارد که در آن بیش از 1100 حدیث نبوی را در سی باب، گردآورده و در مقدمه به صحت آنها شهادت داده است. این رساله سه بار منتشر شده که آخرین بار آن در میراث حدیث شیعه دفتر هفدهم ص (37-184) به کوشش محسن حسین زاده است. رساله حقوقیه او مجموعه ای از روایات است که به بیان حقوق خداوند بر بندگان یا حقوق مومنان بر یکدیگر و واجباتی که خداوند بر اعضا و جوارح فرض کرده است به تحقیق مرتضی وفایی در میراث حدیث شیعه دفتر نوزدهم ص (155-172) منتشر شده است.
وی رساله ای مختصر در شرح حال 114 نفر از عالمان شیعه نوشته است. در فنخا 22 نسخه از آن معرفی شده است. این رساله در سال 1346ش توسط مرحوم محمدتقی دانش پژوه در مجله دانشکده ادبیات تبریز بر اساس نسخه دانشگاه شماره 1938 منتشر شد. سپس در سال 1384 به ضمیمه کتاب شهاب الحکمه او، به کوشش عبدالله روشن بین چاپ شده است. همچنین این رساله توسط نزار الحسن در سال 1427ق براساس نسخه عکسی شماره 514 مرکزء احیاء و نسخه ای دیگر تصحیح شده است. این رساله در اختیار میرزا عبدالله افندی بوده و در موارد متعدد از آن نقل می کند. (ریاض العلماء ج5 ص 380).
@libmazaheb

کتب وقف شده بر محصلین فقه و حدیث نه طلاب فلسفه و تنجیم
جمال (الدین) علی بن شاه محمد الفسوی(الفسائی)، از عالمان قرن یازدهم در شیراز که اهتمام به مقابله و تصحیح و وقف کتب داشته است. از مشایخ وی در شیراز می توان شیخ ماجد بن هاشم بحرانی (م 1028) و محمدزمان سمنانی (979-1024) را نام برد. بر اساس تاریخ یادداشت مقابله ی از او، تا سال 1070ق زنده بوده است. (طبقات اعلام الشیعه ج8 ص 124؛ تراجم الرجال ج1 ص 212).
او نسخه های متعددی را وقف کرده است و مهر بزرگ وقف او بر این کتابها خورده است. سجع مهر وقف او: «هذا الکتاب المستطاب وقف موبّد علی کافة عدول الطلبه المومنین المعروفین بمعرفة الفقه و الحدیث و المشتغلین بتحصیلهما دون حکمة الفلاسفه و التنجیم علی الشروط و القیود اللازمه و المذکورة فی المجلة (الجملة) المعتبرة واقفه فقیر عفوالله جمالا علیا فسویا وفّقه اله تعالی 1056».

لیست کتب وقف شده توسط جمال الدین علی فسوی:
1. الموجز فی الطب، ابن نفیس؛ کتابت 871 (کتابخانه مجلس شماره 6264؛ فهرست ج19 ص 233-235)
2. الاربعین شیخ بهائی؛ کتابت 1004ق (کتابخانه ملی شماره 2730): تملک او بر صفحه عنوان آمده: «من عواری الزمان قد تشرف بتملیکه بالبیع الصحیح بتوفیق الله الملک المتعال ابن شاه محمد جمال عفی عنهما و غفر ...» ؛ مهر بزرگ وقف او در ابتدا نسخه آمده که مخدوش و پاک کرده اند
3. اللهوف سید بن طاوس؛ کتابت ماه صفر 1060ق. (کتابخانه ملی شماره 27574)
4. نهج البلاغه، کتابت ذی القعده 604ق (کتابخانه مجلس شماره 7075): فسوی در سال 1053ق آن را با نسخه ای تصحیح شده به خط حسن بن حسین شیعی سبزواری که تاریخ کتابت آن ربیع الاخر 706ق بوده، مقابله کرده است.
5-1. شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید جزء 10 تا 13، این نسخه مقابله و تصحیح شده و تاریخ وقف آن شوال سال 1066 است و مهر وقف او در چند جا نسخه آمده است. (کتابخانه مدرسه سپهسالار ج 5 ص 244، شماره 7052)
5-2. شرح نهج البلاغه جزء 7و 8 و 9؛ توسط قوام الدین محمد کازرونی در 8 ذی الحجه سال 1064ق در شیراز کتابت شده است. فسوی در 5 ذی الحجه 1066ق از مقابله آن فارغ شده و سپس آن را وقف نموده است. (کتابخانه امام عصر شیراز شماره 13){نقل از فنخا ج20 ص 896}
5-3. شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید، جزء اول تا ششم؛ در سال 1065ق توسط فسوی کتابت شده است. نسخه در حاشیه تصحیح گردیده و توسط فسوی در تاریخ 1070ق، برای بار دوم مقابله و تصحیح شده است. (کتابخانه آیت الله مرعشی ج27 ص 195 شماره 10772؛ در کتاب فهرست نسخه های خطی نهج البلاغه ص 96 کاتب را خود فسوی دانسته است)
6. الدروس الشرعیه (کتابخانه علامه طباطبائی شیراز ش 337)؛ توسط احمد صیمری جزائری در سال 994ق در شهر کولکنده هند کتابت شده است؛ فسوی از اول تا آخر نسخه را در ذی الحجه 1061ق مقابله و سپس وقف کرده است. (نسخه پژوهی ج2 ص 160).
7. تیسیر الکفایه، شرح کافیه ابن حاجب است (کتابخانه ملی ش 2190ع): در برگ اول آن مهر وقف فسوی آمده است.
8. الاحتجاج طبرسی (کتابخانه علامه طباطبائی شیراز ش 903)؛ کتابت قرن یازدهم، استکتاب و مقابله و وقف از محمد جمال بن شاه محمد فسوی همراه با مهر بیضوی «ان الله جمیل یحبّ الجمال 1047». (نسخه پژوهی دفتر دوم ص 109)
9. سر الادب ثعالبی: مرحوم آقابزرگ در کتب عبدالحسین طهرانی در کربلا دیده است (طبقات اعلام الشیعه، ج8 ص 124)
10. الفصول المختاره من العیون: آقابزرگ این کتاب را نزد محمدصادق کمونه نجفی دیده که در سال 1056ق کتابت شده و فسوی در آخر آن بر کسانی که در وقف کتب و املاک و باغ ها او تغییر بدهند نفرین کرده است و امضاء جمال بن شاه محمد الفسوی داشته است و توسط وی تصحیح و مقابله شده است.
@libmazaheb

ابن فهد حلّی رحمه الله
جمال الدّین ، ابوالعبّاس احمد بن شمس الدّین محمّد بن فهد اسدی حلّی ، از موحّدین صاحب علم و عمل و زهد و اخلاق و مقامات عالیه به سال 757 ق در حلّه ی عراق چشم به جهان گشود ، او در دورانی می زیست که اوضاع سیاسی و فرهنگی به غایت پریشان بود ، حلّه زیر سلطه ی تیموریان قرار داشت و نوادگان تیمور تا وفات آن بزرگوار در آن فرمان می راندند.
این فقیه ربّانی و عارف صمدانی که مجمع البحرین فضایل صوری و معنوی است در طول حیات خویش از بزرگانی چون : علیّ بن محمّد بن خازن حائری(از شاگردان شهید اوّل)، شیخ احمد بن متوّج بحرانی(بزرگ و عارفی کامل، مفسّر و شاعر)، ضیاء الدّین ابوالحسن علیّ بن محمّد بن مکّی، فرزند شهید اوّل،علیّ بن یوسف بن عبدالجلیل نیلی ،بهاء الدّین علیّ بن عبدالکریم بن عبدالحمید نسّابه (او را از بزرگترین استادان ابن فهد شمرده اند، وی شاعر و عالمی عامل و صاحب مقامات معنوی و کرامات بوده است)،سیّد جمال الدّین بن اعرج حسینی ،فاضل مقداد (از متکلّمان بزرگ شیعه)، جلال الدّین عبدالله بن شرفشاه، حسن بن ابی الحسن دیلمی(او عارفی بلند مرتبه و از محدّثان والا مقام امامیّه بوده است. مشهورترین اثر او «ارشاد القلوب» است،او در فقه و حدیث و عرفان و سیره نگاری نیز از مردان سرشناس شیعه بوده است)، نظام الدّین علیّ بن عبدالحمید نیلی، بهره برده است و همگام به پالایش روح و تهذیب نفس پرداخته و از معرفت الهی در مکتب حقایق و پیش ادیب عشق بهره ها برد و راهبری توانا شد. او در پرتو مراقبت و محاسبت فروغی تابناک یافت و زندگی اش نمونه یک موحّد والاتبار شد. اوقاتش غرق در مشاهدات توحیدی و جذبات الهی می گذشت و به مقامی رسید که در وصف نگنجد. استاد بزرگوار علّامه طباطبایی رحمه الله از استاد خود آیت الحق سیّد علی قاضی رحمه الله می فرمودند که : « از متأخّرین سه نفر در توحید تمکّن پیدا کرده اند و از کمّل بوده اند : سیّد بن طاووس ، ابن فهد حلّی ، سیّد بحر العلوم - رحمة الله علیهم اجمعین-»
حلّه که از گزند آفت حمله ی مغول امان یافته بود جوششی خاص داشت و ابن فهد از نام آوران آن دیار به شمار می آمد. او در مدرسه «زعیه» حلقه تدریس داشته و بسیاری از محضر او بهره برده اند که از آنجمله است: ابن طی ، ابن عشره،احمد بن محمّد بحرانی ،ابن راشد قطیفی، شمس‏الدّین محمد حولانی عاملی، ظهیرالدّین بن علی عیناثی عاملی، عبدالسّمیع بن فیّاض اسدی، علیّ بن هلال جزائری(استاد شیخ علیّ بن عبد العالی کرکی معروف به محقّق ثانی)، علیّ بن فضل بن هیکل‏، سیّد محمد بن فلّاح موسوی حویزی، سیّد محمّد نوربخش‏، مفلح بن حسن صیمری، عزّالدّین حسن بن احمد بن فضل مارونی عاملی، شمس‏الدّین بن عزّالدین بن ابی القاسم الحسینی. جریان مباحثه ی عالمانه ابن فهد با علمای عامّه در دربار اسپند میرزا پسر قرایوسف حکمران بغداد، از امرای سلطان محمّد جلایر و تغییر گرایش مذهبی اسپند میرزا مشهور است.
آثار قلمی و تألیفات این بزرگوار همگی شاهد بر کمالات معنوی اوست ، از مشهورترین آثار وی «عدّة الداعي و نجاح السّاعی» است که در عداد ارزنده ترین کتب ادعیه و اخلاق قرار دارد، این کتاب مشتمل است بر شش باب: ترغیب بر دعا، عوامل استجابت دعا، آداب و شرایط دعاکننده، شیوه های دعا، ذکر، تلاوت قرآن؛ استاد بزرگوار علّامه حسن زاده آملی می فرمایند: «طلّابی که می خواهند در دعا دقّت و تأمّل کنند در خدمت استادی اهل صفا کتاب های دعا را بدین ترتیب درس بگیرند: اوّل مفتاح الفلاح شیخ بهائی، دوّم عدّة الدّاعی ابن فهد حلّی، سوّم قوّت القلوب ابوطالب مکّی، چهارم اقبال الاعمال سیّد بن طاووس، و سپس زبور و انجیل اهل بیت، صحیفه ی سجّادیّه امام سجّاد علیه السّلام.» ؛ «التحصین و صفات العارفین» اثر معروف ارزشمند دیگر اوست که از متون ارزنده عرفانی با مضمون "عزلت" است، از دیگر تصنیفات اوست: الاوعیة و الفتوم، الفصول فی الدّعوات ، اسرار الصّلاة ، استخراج الحوادث ، بغیة الرّاغبین ، تاریخ الائمّه علیهم السّلام ، الدّر الفرید فی التّوحید ، الدّر النضید فی فقه الصلوة، المهذب البارع(شرح مختصر النّافع محقّق حلّی و از اهم تصنیفات فقهی ابن فهد)، جامع الدّقائق و كاشف الحقائق ،مصباح المبتدي و هدایة المقتدی، آداب الدّاعي و ...
او پس از يك عمر تلاش و مجاهده در راه فقه و فقاهت و سير و سياحت روحی به سال 841 ق در 85 سالگى در كربلاى معلّى به رحمت واسعه ی ايزدى پيوست و پیکر شریفش را در باغ نقیب علویّین کربلا به خاک سپردند ، قبر شريفش كنار خيمه گاه معروف واقع شده است و همواره مطاف و زیارتگاه اهل دل بوده است.