مكتبة المجلسي ودارالتراث

جشن مردم مدینه در شب و روز عاشورا در سال 1309 ق به روایت یک زن ایرانی کرمانی:
روز عاشورا عيد گرفتند، چون جمعه بود. از قرار معلوم شب جمعه و روز جمعه را عيد مى‏گيرند، به واسطه عيد محمد (ص) و آلش بازى ساز نواز مى‏زنند.» شب يازدهم عاشورا، حضرات مدينه بناى آتش‏بازى را گذاردند. توپ، تفنگ، شيپور، بالابان، مزغان مى‏زدند. يادم آمد شب يازدهم عيال سيد الشهداء (ع) در كربلا چه كردند. نمى‏دانم چه حالت به من دست داد. اين صداها را كه شنيدم، مى‏خواستم خودم را بكشم. خدا عذابشان را زياد كند، بحق محمد و آله‏
@jafarian1964

⚡️امام حسین (ع) فرهنگ گفتگو را اصل می داند

✔️مهدی مهریزی🔻

🔹امام حسین(ع) فرهنگ گفت و گو را اصل می داند اگر ما در حادثه عاشورا معتقد باشیم امام حسین(ع) بنا را بر گفت و گو گذاشته است، خارج از این مکتب نیندیشیده ایم. به گمان من عاشورا تجلی عینی آموزه های دینی است؛ لذا همه یاران امام در میدان ابتدا گفت و گو می کنند. کسانی که تن به گفت و گو می دهند، حاضر به معرفی خود و اهدافشان اند؛ آن کسی که با غرور و تکبر رفتار می کند حاضر به معرفی خود نیست و این از منطق امام حسین خارج است. دشمنان سیدالشهدا در پاسخ زهیر گفتند «چرا اینقدر سخن می گویید!؟» و این منطق آن هاست.

🔹امام در مسیر به سمت کوفه گفت «اجازه دهید به شام برویم، شاید بتوان با یزید گفت و گو کرد» و این یعنی امام در پی گفت و گو بوده است. بنابراین می توان تعبیر کرد ابی عبدالله قصد داشتند امور را تا حد ممکن از طرق عادی پیگیری کنند، و زمانی که ما می گوییم ایشان در پی جنگ نبودند مقصود این نیست که ذلت را پذیرفته بودند؛ چراکه ذلت به هیچ وجه پذیرفته نیست و در مقابل آن دو راه وجود دارد: یکی با گفت و گو از آرمان ها دفاع کردن و دوم، راه شهادت است🔺

@namehayehawzavi

چهار اشتباه رایج درباره محرم و عاشورا
شهید مرتضی مطهری/کتاب حماسه حسینی
🔹اول: اوج عزاداری امام حسین(ع) ده روز اول ماه محرم الحرام است و در بین سخنرانان و مداحان، مشهور است که هر شب را به یکی از شهدای کربلا اختصاص دهند؛ مثلاً شب سوم برای حضرت رقیه و شب هفتم را برای حضرت علی اصغر(ع) سوگواری می کنند و تاسوعا را نیز به حضرت عباس(ع) اختصاص می دهند.
همین قرارداد بین مداحان و منبری ها باعث شده است که عده ای گمان کنند، حضرت رقیه روز سوم محرم به شهادت رسیده است و از همه بدتر اینکه گمان می کنند حضرت ابالفضل(ع) در روز تاسوعا به شهادت رسیده است.
اما حقیقت این است که تمام شهدای کربلا در روز عاشورا به شهادت رسیده اند و حضرات ابالفضل، علی اکبر و علی اصغر همه قبل از امام حسین(ع) و در روز عاشورا در پیکار با سپاه عمر سعد کشته شده اند. حضرت رقیه(س) نیز پس از شهادت پدرش در شام از دنیا رفته است.
دوم: باور عمومی این است که حضرت حسین بن علی(ع) و اهل بیت و اصحابش سه شبانه روز آب ننوشیدند و سپس تشنه کام به مقابله با دشمن رفته اند.
اما حقیقت این است که عمر سعد سه روز قبل از عاشورا عمرو بن حجاج را با پانصد سوار فرستاد تا کنار شریعه فرود آیند و میان یاران حسین و آب فاصله اندازند. اما این به این معنی نیست که هیچ ذخیره آبی در خیمه ها نبوده است.
در کتاب ارشاد نوشته شیخ مفید(ره) آمده است: «در شب عاشورا زینب دست بر گریبان برده و بیهوش بر زمین افتاد. حسین(ع) برخاسته آب بر روی خواهر پاشید و...»
این نقل معتبر نشان می دهد که تا شب عاشورا هنوز آب در خیمه ها بوده و اصل تشنه کامی به روز عاشورا، گرمی هوا و شدت مبارزه مربوط است.
شیخ عباس قمی(ره) در منتهی الامال می گوید: «شب عاشورا امام حسین(ع)، حضرت علی اکبر(ع) را با سی سوار و بیست پیاده فرستاد که چند مشک آب آورند و اهل بیت و اصحاب خود را فرمود که از این آب بیاشامید، آخر توشه شماست و وضو بسازید و غسل کنید».
سوم: یکی از معروف ترین تحریف ها ماجرای حضرت لیلی مادر حضرت علی اکبر(ع) است و چه روضه ها که در این زمینه خوانده نمی شود.
در روضه ها ذکر می شود که حضرت علی اکبر قبل از رفتن به میدان با مادرش چه نجواهایی میکرد، یا اینکه حضرت لیلی در خیمه ها رفته و در آنجا دعا کرده که خداوند حضرت علی اکبر را سالم برگرداند که متأسفانه این موضوع محور بعضی تعزیه ها نیز شده است.
اما حقیقت این است که اصلاً لیلایی در کربلا نبوده است؛ البته لیلی مادر حضرت علی اکبر(ع) هست؛ اما حتی یک مورخ هم به حضور آن حضرت در کربلا و روز عاشورا گواهی نمی دهد.
جهارم: مطلب بعدی مربوط به حضرت علی اکبر(ع) این است که آن حضرت قبل از رفتن به معرکه جنگ از پدر رخصت خواست و آن حضرت اذن میدان نداده اند و مثلاً فرموده اند که تو هنوز جوانی و حیف است که از دست بروی و چه اشعار و تعزیه ها که پیرامون آن نساخته ایم.
اما حقیقت این است که تمام مورخین نوشته اند، هر کس از امام حسین(ع) اذن میدان می خواست، اگر میشد حضرت برایشان عذری می آورد ولی در مورد جناب علی اکبر گفته اند: «فاستأذن اباه،فأذن له» یعنی تا اجازه خواست گفت برو.
@ansooyedivar

💢آیا حضرت ابوالفضل(ع) در ظهر عاشورا ازعَلَم چند صدکیلویی در جنگ استفاده می کرد؟

در جنگ‌‌هاي زمان صدر اسلام و حتي قبل از آن معمولاً از علم (يا راية) استفاده مي‌شده و اين عَلَم‌ در حقيقت همان چيزي بوده است كه ما آن را امروزه پرچم مي‌گوييم. معمولاً در جنگ‌ها علم (پرچم) را به دست شجاع‌ترين و جنگجوترين افراد مي‌دادند و تا زماني كه پرچم در ميان سپاه برفراز بود و روي زمين نيفتاده بود، سپاهيان انسجام داشتند، در حديثي كه از اميرالمؤمنين علي ـ عليه السلام ـ نقل شده است، به همين مطلب اشاره شده است. حضرت مي‌فرمايد: «هميشه پرچم جنگ را به دست مردان شجاع و غيرتمند بسپاريد زيرا مردان با استقامتند كه، پرچم را تنها نگذارند و آن را رها نسازند... »

سيد حسين معتمدي مي‌نويسد: «سابقه عَلَم بسيار طولاني و قديمي است و در اسلام و قبل از اسلام در بين كشورها و شهرها و جمعيت‌ها مرسوم بوده است.»

در روز عاشورا و در واقعه كربلا در سال 61 ه‍ نيز قطعاً از عَلَم استفاده شده است و آن علم به بعضي از اشكالي كه امروزه مرسوم مي‌باشد نبوده است، « امام حسين ـ عليه السلام ـ روز عاشورا پرچم جنگ را به دست برادرش حضرت عباس ـ عليه السلام ـ سپرد.»

«و زماني كه حضرت عباس ـ عليه السلام ـ خدمت امام آمد و از او اذن ميدان طلبيد. امام ـ عليه السلام ـ گريست و ابتدا اجازه نداد و فرمود : تو علمدار من هستي اگر تو به شهادت نايل شوي سپاه من از هم مي‌پاشد.»

اما در رابطه با علم‌هاي امروزي، يكي از نظرات افراطي اين است كه اين علم‌ها و ساير آلات و وسائلي كه در عزاداري استفاده مي‌شود همه آن‌ها از اروپا و از مسيحيت وارد ايران شده‌اند. و در حقيقت اين‌ها تقليدي هستند از مراسم‌هاي مسيحيان در شهادت حضرت مسيح ـ عليه السلام ـ . طبق اين نظريه زنجير زني، تيغ زني، موزيك و سنج زني، مصيبت خواني و نوحه سرايي از مسيحيت گرفته شده است كه ايراداتي نيز به آن وارد است. برخي ديگر قائلند كه اين «علم ها» نماد «سرو» هستند و سرو درختي است كه تسليم روند طبيعي گياهان نمي‌شود. و حتي در زمستان هم سرسبز است. يعني همواره زنده است. درست همانند شهيد كه نمي‌ميرد، و همواره زنده است.
البته يك مطلب كه تقريباً همه در آن اتفاق نظر دارند اين است كه سابقه اين علم‌هاي جديد خيلي طولاني نيست.

بحارالانوار، ج100، ص51.
عزاداري سنتي شيعيان ج1،

👌4 اشتباه رایج در روایت وقایع عاشورا:

▫️استاد مرتضی مطهری

👈اشتباه اول:
اوج عزاداری امام حسین(ع) ده روز اول ماه محرم الحرام است. بین سخنرانان و مداحان، مشهور است که هر شب را به یکی از شهدای کربلا اختصاص دهند؛ مثلاً شب سوم برای حضرت رقیه و شب هفتم را برای حضرت علی اصغر(ع) سوگواری می کنند و تاسوعا را نیز به حضرت عباس(ع) اختصاص می دهند. همین قرار داد بین مداحان و منبری ها باعث شده است که عده ای گمان کنند، حضرت رقیه روز سوم محرم به شهادت رسیده است و از همه بدتر اینکه گمان می کنندحضرت ابالفضل(ع) در روز تاسوعا به شهادت رسیده است.

اما حقیقت این است که تمام شهدای کربلا در روز عاشورا به شهادت رسیده اند و حضرات اباالفضل، علی اکبر و علی اصغر همه قبل از امام حسین(ع) و در روز عاشورا در پیکار با سپاه عمر سعد کشته شده اند. حضرت رقیه(س) نیز پس از شهادت پدرش در شام از دنیا رفته است.

👈اشتباه دوم:
باور عمومی این است که حضرت حسین بن علی(ع) و اهل بیت و اصحابش سه شبانه روز آب ننوشیدند و سپس تشنه کام به مقابله با دشمن رفته اند؛ اما حقیقت این است که عمر سعد سه روز قبل از عاشورا عمروبن حجاج را با پانصد سوار فرستاد تا کنار شریعه فرود آیند و میان یاران حسین و آب فاصله اندازند. اما این به این معنی نیست که هیچ ذخیره آبی در خیمه ها نبوده است.

در کتاب ارشاد نوشته شیخ مفید(ره) آمده است: « در شب عاشورا زینب...دست بر گریبان برده...و بیهوش بر زمین افتاد. حسین(ع) برخاسته آب بر روی خواهر پاشید و...» این نقل معتبر نشان می دهد که تا شب عاشورا هنوز آب در خیمه ها بوده واصل تشنه کامی به روز عاشورا، گرمی هوا و شدت مبارزه مربوط است.

شیخ عباس قمی(ره) در منتهی الامال می گوید: «شب عاشورا امام حسین(ع)، حضرت علی اکبر(ع)را با سی سوار و بیست پیاده فرستاد که چند مشک آب آورند و اهل بیت و اصحاب خود را فرمود که از این آب بیاشامید، آخر توشه شماست و وضو بسازید و غسل کنید.»

👈اشتباه سوم:
یکی از معروف ترین تحریف ها ماجرای حضرت لیلی مادر حضرت علی اکبر(ع) است وچه روضه ها که در این زمینه خوانده نمی شود؛ در روضه ها ذکر می شود که حضرت علی اکبر قبل از رفتن به میدان با مادرش چه نجواهایی می کرد، یا اینکه حضرت لیلی در خیمه ها رفته و در آنجا دعا کرده که خداوند حضرت علی اکبر را سالم برگرداند که متأسفانه این موضوع محور بعضی تعزیه ها نیز شده است.

اما حقیقت این است که اصلاً لیلایی در کربلا نبوده است؛ البته لیلی مادر حضرت علی اکبر(ع) هست؛ اما حتی یک مورخ هم به حضور آن حضرت در کربلا و روز عاشورا گواهی نمی دهد. (به نقل از حماسه حسینی،جلد۱،مرتضی مطهری)

👈اشتباه چهارم:
مطلب بعدی مربوط به حضرت علی اکبر(ع) این است که آن حضرت قبل از رفتن به معرکه جنگ از پدر رخصت خواست و آن حضرت اذن میدان نداده اند و مثلاً فرموده اند که تو هنوز جوانی و حیف است که از دست بروی و چه اشعار و تعزیه ها که پیرامون آن نساخته ایم؛ اما حقیقت این است که تمام مورخین نوشته اند، هر کس از امام حسین(ع) اذن میدان می خواست، اگر می شد حضرت برایشان عذری می آورد ولی در مورد جناب علی اکبر گفته اند: «فاستأذن اباه،فأذن له» یعنی تا اجازه خواست گفت برو.

منبع: حماسه حسینی، جلد۱، استاد شهید مرتضی مطهری


🆔 @fardayeiran

👌چهار اشتباه رایج در روایت وقایع عاشورا

▫️استاد مرتضی مطهری



👈اشتباه اول: اوج عزاداری امام حسین(ع) ده روز اول ماه محرم الحرام است. بین سخنرانان و مداحان، مشهور است که هر شب را به یکی از شهدای کربلا اختصاص دهند؛ مثلاً شب سوم برای حضرت رقیه و شب هفتم را برای حضرت علی اصغر(ع) سوگواری می کنند و تاسوعا را نیز به حضرت عباس(ع) اختصاص می دهند. همین قرار داد بین مداحان و منبری ها باعث شده است که عده ای گمان کنند، حضرت رقیه روز سوم محرم به شهادت رسیده است و از همه بدتر اینکه گمان می کنندحضرت ابالفضل(ع) در روز تاسوعا به شهادت رسیده است.

اما حقیقت این است که تمام شهدای کربلا در روز عاشورا به شهادت رسیده اند و حضرات اباالفضل، علی اکبر و علی اصغر همه قبل از امام حسین(ع) و در روز عاشورا در پیکار با سپاه عمر سعد کشته شده اند. حضرت رقیه(س) نیز پس از شهادت پدرش در شام از دنیا رفته است.

👈اشتباه دوم: باور عمومی این است که حضرت حسین بن علی(ع) و اهل بیت و اصحابش سه شبانه روز آب ننوشیدند و سپس تشنه کام به مقابله با دشمن رفته اند؛ اما حقیقت این است که عمر سعد سه روز قبل از عاشورا عمروبن حجاج را با پانصد سوار فرستاد تا کنار شریعه فرود آیند و میان یاران حسین و آب فاصله اندازند. اما این به این معنی نیست که هیچ ذخیره آبی در خیمه ها نبوده است.

در کتاب ارشاد نوشته شیخ مفید(ره) آمده است: « در شب عاشورا زینب...دست بر گریبان برده...و بیهوش بر زمین افتاد. حسین(ع) برخاسته آب بر روی خواهر پاشید و...» این نقل معتبر نشان می دهد که تا شب عاشورا هنوز آب در خیمه ها بوده واصل تشنه کامی به روز عاشورا، گرمی هوا و شدت مبارزه مربوط است.

شیخ عباس قمی(ره) در منتهی الامال می گوید: «شب عاشورا امام حسین(ع)، حضرت علی اکبر(ع)را با سی سوار و بیست پیاده فرستاد که چند مشک آب آورند و اهل بیت و اصحاب خود را فرمود که از این آب بیاشامید، آخر توشه شماست و وضو بسازید و غسل کنید.»

👈اشتباه سوم: یکی از معروف ترین تحریف ها ماجرای حضرت لیلی مادر حضرت علی اکبر(ع) است وچه روضه ها که در این زمینه خوانده نمی شود؛ در روضه ها ذکر می شود که حضرت علی اکبر قبل از رفتن به میدان با مادرش چه نجواهایی می کرد، یا اینکه حضرت لیلی در خیمه ها رفته و در آنجا دعا کرده که خداوند حضرت علی اکبر را سالم برگرداند که متأسفانه این موضوع محور بعضی تعزیه ها نیز شده است.

اما حقیقت این است که اصلاً لیلایی در کربلا نبوده است؛ البته لیلی مادر حضرت علی اکبر(ع) هست؛ اما حتی یک مورخ هم به حضور آن حضرت در کربلا و روز عاشورا گواهی نمی دهد. (به نقل از حماسه حسینی،جلد۱،مرتضی مطهری)

👈اشتباه چهارم: مطلب بعدی مربوط به حضرت علی اکبر(ع) این است که آن حضرت قبل از رفتن به معرکه جنگ از پدر رخصت خواست و آن حضرت اذن میدان نداده اند و مثلاً فرموده اند که تو هنوز جوانی و حیف است که از دست بروی و چه اشعار و تعزیه ها که پیرامون آن نساخته ایم؛ اما حقیقت این است که تمام مورخین نوشته اند، هر کس از امام حسین(ع) اذن میدان می خواست، اگر می شد حضرت برایشان عذری می آورد ولی در مورد جناب علی اکبر گفته اند: «فاستأذن اباه،فأذن له» یعنی تا اجازه خواست گفت برو.


منبع: حماسه حسینی، جلد۱، استاد شهید مرتضی مطهری

✳‏آیت الله مکارم:
من اگر در مجلس ‎((قمه زنی)) باشم دوست دارم دست قمه زن رو ببوسم و قمه رو از دستش بگیرم
و بگویم این قمه زنی امروز به ضرر اسلام است....

لیه هر چه و هر که بر خدا و خِرَد، عاصی است. و در آن سو ـ جبهه یزیدیان را می‏گویم ـ نماز، جسمی بی‏جان است، بازیچه زور و نیرنگ، و ابزارِ ریاکاری و تزویر... وصله‏ای سخت بیقواره بر دامن زندگی.

این سو: شب، روشن‌تر از روز است، و روزْ چراغی فروزان فراراه زندگی انسان. آن سو: روز، تاریک‌تر از شب است، و شب، بَرَهوتی که ساعت‌ها اندیشه در آن، سرانجام، دستیابی به مُلکِ دوروزه ری را از خونِ عزیزترین کسان پیمبر، فراتر می‏شمرَد! چه می‏گویم؟ اندیشه‏ای در کار نیست، و همه چیز تنها بر مدارِ هوس می‏چرخد. دَور بسته‏ای از خواب و خور و شهوت.

این سو: نماز، چونان چشمه، پاک و زلال است، و آن سو: نماز، تیره آبی عَفِن که... به فاضلاب کاخ سبز شام آلوده است.

این سو: نماز، محور است؛ ستون خیمه زندگی است، و آسیایی که همه چیز گِرد آن می‏چرخد، و آن سو: نماز، حاشیه است، حاشیه‏نشینِ زر و زور، و به متن زندگی راه ندارد، مگر آن زمان و آن سان که خودکامگان اجازه دهند...

این سو نماز، فلسفه زندگی است، و اُلگوی آن؛ مَسطوره‏ای است که با آن، و به آن، راستای زندگی به سوی قبله حقیقت، جهت می‏یابد. چه می‏گویم؟ خودِ زندگی است؛ زندگی، نماز است، هرچند نه همواره در رکوعِ رسمی و ظاهرین. و آن سو، نماز، فرعِ زندگی است، بل باری بر دوش خسته آن؛ پدیده‏ای نه چندان مأنوس بر سر راهِ زندگی، که گهگاه، رخ می‏نماید. مصداقِ این طنزِ گویایِ شاعر، که:

در رکوعی، یا که همچون یک کلاغ

می‏زنی بر خاک، منقار و دماغ؟!

این سو: نماز، پیشاهنگِ نیکی‌ها است؛ فرمانده سپاهی که افسران آن از این قرارند: پالایشِ جسم و روان (روزه و...)، پرداختِ حق محرومان (زکات و خمس...)، پاکسازیِ جهان از هرچه بد و بدخویی (جهاد، امر به معروف و نهی از منکر...)، پیرایشِ جان از چرکِ رذایل و آرایشِ آن به زینت فضایل (تخلیه و تحلیه)، و... . و آن سو: نماز، تماشاچیِ بی‌دردِ زندگی است؛ حاضرنمایی همواره غایب از صحنه...

* شب عاشورا؛ «شبِ تقدیر» و «سرنوشت»

عاشورا، از شبِ آن، منفک نیست، و جنگی که بین اردوی امام و شب پرستانِ کوفه و شام آغاز شد، نه از صبح عاشورا، که از عصر تاسوعا درگرفت. عاشورا یک روز نیست؛ یک شبانه روز است. و آنچه را که شب عاشورا، در خیامِ حرم گذشت، باید در طومار نبرد امام با یزیدیان نوشت. بیراه نیست اگر، بیشترینِ یارانِ جان بر کفِ امام در سرخ روز عاشورا (گذشته از بنی هاشم)، کسانی بودند که شب عاشورا به نقطه تصمیم (پیوستن به اردوی امام) رسیدند، و امام، در نیمه‏ های آن شبِ سرنوشت که تقدیر تاریخْ رقم می ‏خورد، با بانگ نماز و صوت قرآنش، چونان آفتاب، بر ظلمت زندگانیِ آنان تابید و راه را به ایشان نشان داد...

پس جهاد امام با گرگان و روبهان کربلا، از همان تاریکْ شبِ عاشورا آغاز گشت و پیام او از زبانِ پرچمدار لشگرش «عباس» (که جانِ آزادگانْ برخیِ صفایش باد!) به یزیدیان، که:

ـ یک امشبی را به ما مهلت دهید تا نماز بگزاریم؛ که به خدا سوگند، من نماز و نیایش با معبود را دوست می‏دارم...

نخستین تیری بود که امام به اردوی باطل رها کرد.

* خدنگِ «نماز» بر چلۀ «اخلاص»!

چه کسی می‏گوید: جنگ را امام آغاز نکرد؟!

امام، چونان همه انبیا و اولیا، از اینکه در جنگِ «شمشیر و تن» پیشقدم باشد، پرهیز داشت، نه از جنگِ «اندیشه و روح». چه، آنان برای «آدم سازی» آمده‏اند و نه «آدم کُشی». و آنگاه نیز که دست به «داسِ» شمشیر می‏برند، «آدم» نمی‏کشند، «دیو» و «دَد» را ـ همچون علفهای هرزه باغ ـ از سرِ راهِ آدمیزادگان، درو می‏کنند...

ای خدا، بگمار قومی روحمند

تا ز صندوقِ بدنْمان وا خَرَند!

خیر! امام، آغازگر جنگ بود و نخستین ضربه را نیز، با آهنگ و فرهنگِ «نماز»، بر وجدانِ خفته خصم کوبید...

در جنگِ تن به تن، ابن سعد، اولین کسی بود که به بویه خوشرقصی در برابر کاخ سبز شام، و دستیابی به وعده موهوم مُلکِ ری، در پگاه عاشورا، تیر از کمان رها ساخت و گفت:

- نزد امیر، شهادت دهید که نخستین کس من بودم که تیر انداختم!

در جنگِ جان و روح، امّا، این امام بود که ساعتها پیش از تیرباران دشمن، در همان عصر تاسوعا، خدنگِ «نماز» و «نیایش» را بر چلّه «اخلاص» نهاد و تا آنجا که توانِ موسایی و دَمِ مسیحایی‏اش یاری می‏نمود، به آفاقِ جانها پرتاب کرد، و برای همیشه، مرز «نوریان» و «ناریان» را، در تاریخ، مشخّص ساخت.

مــوج‌هـــایِ تـیـزِ دریـاهــایِ روح

هست صد چندان که بُد طوفان نوح!

آرش کمانگیر، گو کجاست تا بر رکاب مروّتش بوسه زند!

پدرش: مولای متقیان، آنگاه که کسی ـ در تیربارانِ صفّین ـ از «توحید» پرسید، جنگ را رها کرد و چونان استادی که در محیطِ آرامِ! مدرسه بر کرسی تدریس نشسته است! به وصفِ یکتاییِ خداوند پرداخت! و خود نیز، در تیغ زارِ نینوا ـ که از منجنیقِ فلک، سنگ فتنه می‏بارید ـ بارها و بارها، چونان صیّادی ماهر، به «شکارِ جانها» رفت و وجدانِ خفته آن جماعت را ـ بل، وجدانِ

 یکی از اندیشمندان نوآور جهان اسلام که بخش قابل توجهی از اندیشه خود را به توضیح و تفسیر نهضت امام حسین (ع) اختصاص داده، علامه محمد رضا حکیمی است. حکیمی که علی رغم گوشه گیری عملی و اعتراضی خویش از مسائل سیاسی، مبلغ اندیشه‌ای کاملا" عدالتخواهانه بوده به نحوی که برخی از وی با عنوان پدر جریان عدالتخواهی کشور یاد می‌کنند، نهضت کربلا را نیز از دریچه عدالت مورد بررسی قرار می‌دهند.
در واقع عاشورا یکی از دغدغه‌های علامه محمدرضا حکیمی بوده است و آثار مستقلی در این‌باره به یادگار گذاشته‌اند که از جمله آن‌ها می‌توان به کتاب‌های «قیام جاودانه»، «امام حسین(ع)»، «عاشورا مظلومیتی مضاعف»،«عاشورا و عدالت»و «عاشورا و غزه» اشاره کرد

در کتاب «عاشورا مظلومیتی مضاعف»
استاد حکیمی دو شعار اصلی دین الهی را نخست بندگی الهی و توحید و سپس عدل و میزان می‌دانند. عاشورا از منظر ایشان در دو بخش قیام و پیام خلاصه شده است، از بعد قیام، این نهضت بعد‌ها خود منجر به ده‌ها قیام دیگر شد، اما از منظر پیام، عبارت هیهات من الذله که بعد حماسی دارد جای خود را به بعد احساسی داده و جلوه گر نشد. استاد حکیمی از این حالت به مظلومیت مضاعف یاد می‌کنند. از نظر ایشان ما با دو نوع مظلومیت روبه رو هستیم، نخست مظلومیتی که به خود امام حسین در آن برهه تحمیل شد و دوم مظلومیت مضاعف که عبارت است از مظلومیت پیام عاشورا؛ پیام عاشورا که مبارزه با اتراف، اسراف و ظلم بود تبدیل معنویتی فردی می‌شود.

@negaristanvageristandarashoura

‍ ⚫️ بیانات حضرت آیت الله العظمی وحید خراسانی حفظه الله درباره عزاداری و مسئله وهن مذهب؛
⭐️

⚫️ ...ممكن است که در اثر تراكم جهل، مطلب به اينجا برسد كه بعضى تصوّر كنند كه اين عزادارى ‌ها، اين شور و اين غوغا، افراط در مطلب است و موجب وهن است!

⚫️ بايد فهميد كسانى که تعظيم اين روز و تكريم اين قيام را، در اين حد موجب وهن می دانند چه كسانى هستند؟ از دو قسم خارج نيستند:

⚫️ يك قسم وابسته ‌هاى به اسلام؛ يك قسم هم منحرفين از اسلام. اما آنهایی كه وابسته به اسلام هستند و توهّم می كنند كه اين غوغا و اين شور و اين نوا، براى اين روز يعنى چه؟!

⚫️ اين عدّه مردم در گردابی گرفتار هستند كه اگر تمام علمائشان جمع بشوند قدرت جواب دادن از مطلبی را که خواهم گفت، ندارند!

⚫️ همان ‌ها كه به عاشورا خرده مى ‌گيرند، و به شعائر اين مذهب به نظر وهن مى ‌نگرند!
اينها كسانى هستند كه اعتقادشان اين است كه هر شب جمعه، خدا از آسمان مى ‌آيد به زمين، و از اوّل غروب تا طلوع آفتاب خدا در زمين است و وقتی آفتاب طلوع كرد، بار سفرش را مى ‌بندد و برمی ‌گردد به آسمان!!
يك همچون ملّت موهومی و همچون مذهب موهومی آیا عرضهٔ اين را دارد كه به عاشورا و شعائر تشيّع به نظر وهن بنگرد؟!

⚫️ در اين قدر از فقدان درك و در اين حد از تنزّل شعورند كه درك نمی كنند که اگر شب جمعه خدا در زمين است، پس آسمان چگونه بى ‌خدا می ‌ماند؟ و در عرض هفته كه خدا برمى ‌گردد به آسمان، پس زمين بى ‌خدا چه مى ‌كند؟!
گذشته از آن دقائق فلسفی... قدر اين مذهب را بدانيد!

اين مطلبی را كه ‌گفتم، مبنای مذهب كسانى است كه امروز با تشيّع در افتادند و ادّعا مى ‌كنند علمدار توحيد هستند!
اینان غرق در وادى وهم و ضلال اند؛
چنين مردمی، چه حق دارند كه در عاشورا نظر بدهند؟!

⚫️ دستهٔ ‌دوّم كسانى هستند که خارج از اسلام اند؛
آنها هم از پاپ گرفته، تا تمام پيروانش، اگر قدرت دارند از گرداب وهم عشای ربّانی دربيايند! وهم و عدم ادراك حقيقت در اين حدّ است، اين كلمه كه مى ‌گويم، با صدها ميليون مسيحى است و به ضميمه رأسشان كه پاپ است!
اگر هم قدرتی هست دم بزنند!
آن وهم این است که اينها در مراسم عشای ربّانی، خميری درست می ‌كنند و از آن خمير نانی مى ‌پزند و آن نان را مى ‌خورند! عقيدهٔ پاپ، با تمام پيروانش اين است كه عيسای مسيح، همان عيسايی كه كلمه بود، و همان عيسايی كه به نصّ انجيل، كلمه نزد خدا بود، همان عيسى، در اين آرد خمير مى ‌شود، بعد كه خمير شد، پيروان مسيح اين خدا را مى ‌خورند و گوشتشان و خونشان با خدا آميخته می ‌شود! اين هم اوهام آنها است.

⚫️ حالا، كمال پستی و نهايت دنائت اين است كه در اين مملكت، شعائر حسینی را سست كنيم، تا يك همچون ملّت هاى مستغرق در اوهام، به نظر خفّت به اين شعائر نگاه نكنند! مصيبت اين است!

⚫️ اين اندازه جهل بر مردم سيطره كند، و تصوّر كنند که اين عزادارى ‌ها زياد است و بايد خرّاطی بشود؟!
اين است كه فقه دين و فهم دين لازم است.

⚫️ همهٔ اين مصائب در اثر جهل است!
تمام اين غوغا در اين مملكت، با همهٔ ‌ اين دسته ‌ها، و با همهٔ‌ اين هيئت ها، همه در مقابل عظمت مصيبت ناچيز است!
نه خود او شناخته شد و نه كار او شناخته شد...

قرار شد در مورد قمه زنی صحبت نکنیم ولی امام فمرود ملاک حال است نه گذشته در گذشته رسانه های غربی شیعه رو با داعش مقایسه نمیکردند و وهابیها دنبال تحریب نبودند اصلا رسانه ها به این گستردگی نبود و شیعه در دنیا این علم حسینی که الان برفراشته رو بلند نکرده بود فیلم حمله سلطنت طلبها و سازمان مجاهدین خلق به عزاداران حسینی در کانادا رو ببینید وقتی اعلام میکنند اینها داعش هستند- اما معل علیه السلام فرمود فرزند زمان خویشتن باش - به امام صادق علیه السلام گله کردند چرا به سبک اما معلی لباس نمی پوشید فرمود اون اقتضای زمان خودش بود و این اقتضای زمان خودش- مهم بالا بردن پرچم عزت شیعه وامام حسین و معرفی اهداف قیام هست قرار نیست اینجور توی عزاداری هایی که وسیله معرفی اهل بیت هست غرق بشیم که یادمون بره وظیفه ما تبلیغ اهداف امام و اهل بیت بود نه دعوا سر کم و کیف عزاداری ها این که الان دوستان جوری همت گذاشته اند قمه زنی رو بالا تر از خود قیام و اهداف نشون بدن ناراحت کننده است

این جامعه ی پیش روی شما آنچنان که فکر می کنید هم عزادار نشدند صد روز که هیچ ده روز هم تحمل عزاداری نکردند..
نمونه ش برگزاری و استقبال مردم از فوتبال در شب عاشورای امسال بود

جامعه ی عزادار شب عاشورا هیچ وقت فوتبال نگاه نمی کنه و بعدش هم توجیه نمی کنه..

اولا: عدم حمایت قمه زن ها از ایشان دلیل رد قمه زنی نیست

ثانیا: سند و مستند و اعتبار این داستان ها هم باید ثابت شود ثانیا

ثالثا: کسی نمی تواند قسم حضرت عباس بخورد که در میان شهدای جنگ ایران و استعمار روس و انگلیس؛ قمه زن ها نبوده اند

رابعا: اگر "قمه زنی" در این داستان محور است، چرا آنها که قمه نمی زدند از این شیخ حمایت نکردند؟؟؟

چه کسی از زمان پیدایش قمه زنی نسبت به آن نظر مساعد نداشته است؟

جنابتان که به داستان سید بحر العلوم استناد میکنید؛ لابد می دانید که هر سال امام زمان علیه السلام در روز عاشورا و در میان همان دسته طویریج، مراسم قمه زنی را هم مشاهده می کنند.

🔸تذکر: در مقابل فتاوی بزرگانی چون آیات عظام: شیخ انصاری، میرزای شیرازی، صاحب عروه، سید محسن امین و سید ابوالحسن اصفهانی - که قمه زنی را حرام می دانستند - محقق نائینی در زمان خود قمه زنی را جزو شعائر حسینی برشمرده و بسیاری از فقها و شاگردان او و فقهای بعدی نظر ایشان را تایید نمودند؛

اما در زمان حاضر این عمل به فرض که مصداق عزاداری باشد (که فقهایی همچون آیات عظام خوئی و تبریزی آن را مصداق جزع و عزاداری نمی دانستند) از باب عنوان ثانوی (وهن مذهب) حرام است.

و پس از حکم ولیّ فقیه، تظاهر به آن در ملأ عام حرمت مضاعف یافته؛ اما در صورت عدم تظاهر، بستگی به فتوای مرجع تقلید شخص دارد.

وفّقنا الله تعالی لمرضاته.

@bazmeghodsian