مكتبة المجلسي ودارالتراث

"چک چک " کعبه زرتشتیان
تاملی در رفتار مسلمانان

5 نوبت نماز بردن و نیایش با خداوند
به طرف قبله روشنایی (آتش افروزی برای نیایش )

اسطوره آتش در ایران باستان
ویژگی آتش نسبت به سایر عناصر اربعه این است که پلیدی بر آن اثر نمی کند و آتش همه چیز را به جنس خود در می آورد
اما آب و خاک و باد پلیدی به خود می گیرد.

پارس بانو دختر یزدگرد سوم که در چک چک در شکاف کوه از آزار مسلمان نمایان ناپدید شده است؛خاله امام سجاد ع و خواهر خانم امام حسین ع است.

از این که این بانو بسیار اذیت شد ه است ما نیز بی اندازه اندوهگین هستیم .
اما همان مسلمانانی که با ایشان چنین کردند و خداوند او را در دل کوه پذیرفت؛ با امام حسین و خانواده پاکش بسیار یی رحمانه تر رفتار کردند.

آنچه مسلمانان می کنند دلیل اسلام نیست.و ما هم از آن بیزاریم.
@arameshsahafian

🍺
سرگذشت جالب یک لغت: استکان
در پس اکثر لغات و اسم ها فلسفه ی جالبی نهفته است.
چرا "استکان"؟؟

در زمان‌های قدیم هنگامیکه هندوها با کشورهای عربی مراوده تجاری داشتند برای نوشیدن چای به همراه خود پیاله‌هایی را به این کشورها خصوصا عراق و شام قدیم آوردند که در آن کشورها به بیاله معروف شد.پس از آن اروپاییانی که برای تجارت به کشورهای عربی سفر میکردند چون در کشورشان از فنجان برای نوشیدن چای یا قهوه استفاده میکردند هنگام بازگشت به کشورشان این پیاله‌ها را به عنوان یادگاری میبردند و آن را East Tea Can می نامیدند.

" ظرف چای شرقی"

به تدریج این کلمه به کشورهای شرقی بازگشت و در آنجا متداول شد.🍺

ایست تی کان=استکان

📝 سلسله یادداشت های دکتر رضا منصوری درباره علم نوین

What is Science?
علم چیست؟
🔸بخش دوم: علم در جامعه های بدون اجتماع علمی
II. Science in the societies withou scientific community
🔸یادداشت هفتم:
🔹علم به عنوان کالای عمومی
Science as public good
كالایي عمومي است كه در اختیار همه باشد و هر كس بتواند از آن استفاده كند. مثلاً هواي پاكيزه در شهرها و يا بوستانهاي شهري كالاي عمومي است: همه مي‌توانند از آن استفاده كنند. کوه هم کالای عمومی است گرچه شاید هر کس توان استفاده از آن را ندارد مگر کوه نورد باشد. اما هنگامي كه از علم يا دانش به عنوان يك كالاي عمومي صحبت مي‌كنيم بايد به چگونگي و جمعيت توانا در استفاده از آن توجه داشته باشيم؛ و نیز توجه داشته باشیم که منظور از علم در این جا دانش است نه آن فرایندی که در آن دانش آفریده می شود؛ همان گونه که صنعت یک کالای عمومی نیست اما کالاهای صنعتی می تواند در اختیار همه باشد، دانش هم نوعی برونداد صریح وکتبی فرایند علمی است. در این معنی، علم/ دانش كالايی عمومي است که نتيجة ابداعها و كشفهاي دانشگران است و در اختيار همه. حتی بیش از این، روالها و روشهای علمی را هم می توان کالای عمومی دانست.
آيا همگان توان استفاده از اين كالا را دارند؟ جايي كه اجتماع علمي وجود دارد امکان استفاده از اين كالا برای هر عضو که توان استفاده از آن دانش را داشته باشد وجود دارد. توان دانش‌آفريني دانشگران چگونگي استفاده از اين كالا و تبديل آن به سود نمادين صريح را تعیین می کند. جایی كه اجتماع علمي وجود ندارد اين كالا نقش عمومي خود را از دست مي‌دهد و می شود کالایی خاص برای اعضای اجتماع علمیِ کشورهای خاص یا دانشگرانی که عضو اجتماع علمی جهانی باشند. پس این کالا صرفاً در اختيار تعداد اندكي از كشورهاي صنعتی است كه اجتماع علمي دارند و مي‌توانند با نوآوري اين كالا را به انواع سرمايه‌هاي نمادين و نانمادين اقتصادي تبديل كنند. كشورهاي جهان سوم در استفاده از اين كالا محرومند، گرچه دانشگران آن ها توان استفاده از این کالا را دارند. توان فردی دانشگر به معنی توان جامعه در استفاده از این کالا نیست؛ استفاده از این کالا موکول است به سیاست گذاری و اجرای سیاست های هوشمندانه. کشور ما از این سیاست ها غافل است.

🔹 این سلسله یادداشتها هرهفته عصر جمعه در همین صفحه منتشر می شود.

@UT_Central_Library
yon.ir/oYrou

🔺🔺🔺🔺
🔻🔻🔻🔻


سوال شماره 16
1.آیا شبهات سنگین که فلاسفه غرب به دین وارد کرده است را می توان با فلسفه جواب داد؟ 2.آیا این سخن درست است که فلسفه های مشاء و اشراق و صدرا و علی الخصوص فلسفه صدرا به مباحث و مسائل کلام و عقاید کمک شایانی کرده و آن را از رکود و تحجر نجات داده؟ 3.نظر مبارکتان در مورد ورود عرفان ابن عربی به مباحث اخلاق و عرفان چه بوده و آیا این سخن درست است که عرفان ابن عربی به مباحث و مسائل اخلاق و عرفان کمک شایانی کرده و آن را از رکود و تحجر نجات داده؟

🔻
پاسخ به سوال اول
پاسخ :سه سوال کرده اید که باید به تفصیل پاسخ داده شود،سوال اول شما به دو سوال منشعب می شود که ما این دو سوال را از هم جدا کرده و به آن پاسخ می دهیم یعتی به ترتیبی که شما سوال کرددی جواب نمی دهیم بلکه سوال شما را به دو سوال تبدیل می کنیم و جواب آن را می دهیم.
سوال اول شما این است که آیا می توان شبهات سنگینی را که فلاسفه غرب به حرف بعضی از شرقی ها بر دین یا مسایل دینی وارد کرده اند به جز استمداد از فلسفه و کلام، جواب داد یا حتما ناچاریم از فلسفه استفاده کنیم و جواب این شبهات را بدهیم.

🔻
جواب سوال اول این است که شبهات را عقل ما می فهمد و عقل ما باید پاسخ بدهد ،گاهی فلسفه راهی برای پاسخ به شبهه است و گاهی کلام،گاهی روایات و ما یک جواب عقلی به کمک این پشتوانه ها فکر می کنیم و چون جواب ما عقلی است پاسخ شبهه داده می شود.

🔻
فلسفه قوانینی دارد که آن قوانین حاصل عقل ماست یه به بیان بهتر قوانینی دارد که در خارج صادقند و ما آن را کسب کرده ایم یعنی یک قوانینی واقعی هستند و ما به کمک این قوانین واقعی،شبهات را بر طرف می کنیم یا این که ممکن است کسی از قونین فلسفی استفاده نکند و از قوانین واقعی دیگر استفاده کند،آن هم می تواند پاسخ به شبهه بدهد و لزومی ندارد که ما حتماً در پاسخ به شبهه از قوانین فلسفی استفاده کنیم،کسانی بوده اند که مشیشان فلسفی بوده ولی هیچ یک از فلسفه های مرسوم را نخوانده بودند،این ها قدرت بر پاسخ دادن دارند چون از عقلشان در پاسخ به شبهه استفاده کرده اند (البته نمی خواهم بگویم فلسفه لازم نیست بلکه فلسفه کمک می کند و این کمک باعث می شود که راختتر درک کنیم).
البته گاهی مواقع هم ممکن است برخی قوانین خدشه دار باشند و به جای این که پاسخ به شبهه دهند شبهه را تقویت کنند.
🔻
مهم این است که در پاسخی که داده می شود با تمهیداتی که از قواعد عقلی گرفته می شودجواب از عقل ناشی شود و این چنین نیست که حتما باید فلسفه را بخوانیم تا جواب بدهیم زیرا خیلی ها فلسفی فکر می کنند ولی هیچ یک از علوم فلسفی را درس نگرفته اند.

🔻
بله برخی از شبهات که از اصطلاحات استفاده می کنند باید با اصطلاحات جواب داده شود و آن ها نیاز به خواندن فلسفه دارد برای این که ما با فلسفه آشنا بشویم.

🔻
بنا بر این این چنین نیست که در پاسخ به شبهات راه منحصر در فلسفه باشد ولی این چنین هم نیست که ما به طور کامل در پاسخ به شبهات از فلسفه بی نیاز باشیم بنا بر این در جواب ها خوب است که از فلسفه استفاده کنیم و جواب ها را قابل فهم تر قرار دهیم.


🔺🔺🔺🔺🔺
🔻🔻🔻🔻🔻

⚡️بعضی ها از کلمه تفکیک سوءاستفاده کردند و گمان کردند که تفکیک به‌معنای تفکیک عقل از دین، عقل از وحی و امثال‌ذلک است

✔️آیت الله سید جعفر سیدان🔻

🔹روشی که فقهای امامیه داشتند، این بود که در مسائل اعتقادی، از روایات معتبر و آیات شریفۀ قرآن استفاده می‌کردند؛ همچنان‌که فقه اصطلاحی در ارتباط با احکام، از قرآن و حدیث استفاده می‌کند، روش ما هم این است که در ارتباط با مسائل اعتقادی، از قرآن و حدیث استفاده کنیم.

🔹قرآن و حدیث بیانات مستند به خداست و به‌اصطلاح، وحی است (البته در حدیث، با توجه به اعتبار سند و روشنی دلالت). لذا پس از فهم نصوص، در ارتباط با مسائل اعتقادی بگرفته از وحی، از آرای شخصیت‌های بشری و مشاهیر هم استفاده می‌کنیم. چنانچه گفتارشان با آنچه در وحی است، مناسب و همسو باشد، بسیار خوب است؛ چراکه آنچه در وحی است باید براساس عقل هم تأیید بشود و هرگز مطلبی ضدعقل در وحی وجود ندارد و اگر در موردی چیزی ضدعقل باشد، خود وحی در جای دیگر توضیح داده و مطلب را تشریح کرده است.

🔹به‌هرحال پس از اینکه انسان وحی را به خدا مرتبط می‌داند، یعنی به علم بی‌خطای نامحدود، آن‌گاه عقل حکم می‌کند که «حال که به چنین منبعی رسیدی، از این منبع استفاده کن». در اینجا باید تأکید کنم که اعتنا کردن به وحی، غیر از اخباری بودن در معنای اصطلاحی آن است. اعتنا به وحی می‌کنیم، از اخبار استفاده می‌کنیم و افتخارمان این است، اما این به‌معنای اصطلاحی اخباری بودن نیست که متأسفانه در بعضی نوشته‌ها چنین به نظر می‌رسد.

🔹وقتی قرار است اندیشه‌ای بیان شود، باید با بزرگان و شخصیت‌هایی که معتقد به آن اندیشه هستند، صحبت شود تا مطلب روشن شود. استاد حکیمی که از دوستان قدیمی من هستند، در رابطه با این نحوۀ تفکر، اصطلاح «تفکیک» را به کار بردند، اما بعضی از این کلمه سوءاستفاده کرده‌اند و گمان کرده‌اند که تفکیک به‌معنای تفکیک عقل از دین، عقل از وحی و امثال‌ذلک است. حال‌آنکه وحی تأکید بر عقل می‌کند و عقل ما را به وحی می‌رساند.

🔸از سایت فرهنگ امروز🔺

@namehayehawzavi