مكتبة المجلسي ودارالتراث

استلام #ركن يمانى ! از زيباترين لحظات زندگى من 🔹🔹
علامه عبدالحسين #اميني در كتاب #الغدير روايات مختلفي را نسبت به مولاي متقيان #اميرالمومنين حضرت علي (عليه السلام) نقل مي‌كند كه مادر او #فاطمه بنت اسد هنگامي كه حامله بود، به #طواف خانه خدا آمد و در آن حال دچار درد زايمان شد. او از پروردگار كعبه ياري خواست. ناگهان ديوار كعبه شكافت و وي به درون خانه خدا داخل شد و در آن جا «علي بن ابي طالب» را به دنيا آورد.

ركن يماني كه نشانه‌اي از محل و چگونگي ولادت حضرت علي (عليه السلام) است، در زاويه جنوبى خانه و تقريباً مقابل كشور «#يمن» و قبل از ركن #حجرالاسود مى ‏باشد. فاصله آن تا ركن اسود ۵۲/۱۱ متر است. حضرت #ابراهيم عليه السلام هنگامى كه كعبه را بنا كرد، دو ركن بر آن قرار داد؛ نخست «ركن حجرالأسود» و ديگر «ركن‏ يمانى‏» و ديوار كعبه از سوى حجر اسماعيل را به صورت نيم دايره‏اى ساخت، بطورى‏كه زاويه ‏اى بر آن قرار نداد.
از ميان چهار ركن كعبه، فضيلت ركن يمانى و ركن اسود از دو ركن ديگر بيشتر است؛ چنان‏كه روايات زيادى از شيعه و سنّى درباره فضيلت و اهميت اين دو ركن نقل شده است. پيامبرصلى الله عليه و آله همواره ركن‏ يمانى‏ را استلام مى ‏كردند و قبل از هجرت به مدينه، و در زماني كه مسجدالاقصي قبله مسلمانان بود هنگامى ‏كه رو به سوى بيت المقدس مى ‏ايستاد، بين ركن حجرالأسود و ركن‏ يمانى‏ قرار مى ‏گرفت و در اين حال كعبه در مقابل آن حضرت و بين #بيت ‏المقدس و ايشان واقع مى ‏شد و بدين سان هم #كعبه و هم بيت المقدس را، همزمان استقبال مى ‏نمودند.

ركن يمانى از اماكنى است كه دعا در آنجا به اجابت مى ‏رسد و ركن يمانى محل #هبوط فرشتگان خداست، آن‏ها در آنجا حاضرند و ناظر و خشوع و تذلل بندگانى را مى ‏بينند كه خداوند به آن‏ها مباهات كرده است. ركن يمانى #باب بهشت است، از آنجا مى‏توان بهشت را نظاره كرد، از آن‏جا بوى بهشت مى ‏آيد، ركن يمانى اتصالى به اهل بيت عليهم السلام دارد، لذا فضيلت آن دو چندان مى ‏شود. ذكر گفتن، تواضع كردن، صلوات فرستادن، توبه كردن و با خدا سخن گفتن بى پاسخ نمى ‏ماند.
پيامبر اسلام از ميان اركان چهار گانه كعبه تنها دو ركن را استلام مى ‏فرمود؛ يكى ركن حجرالاسود و ديگرى ركن يمانى. از سوى ديگر رسول خداصلى الله عليه و آله با ركن يمانى چهار عمل انجام مى ‏داد: يكى اين‏كه آن را #استلام مى ‏فرمود، ديگر آنكه آن را مى ‏#بوسيد، سوم اين‏كه #دست خود را بعد از استلام مى ‏بوسيد و چهارم اين‏كه #صورت مبارك خويش را بر اين محل قرار مى ‏داد.



_____________
@drhadiansarii

‍ در بطن تحولات ایالات متحده دو نکته مستتر بود:
ابتدا اینکه ناکارآمدی نهادهای نظارتی در زمینه تدوین قوانین و اجرای آن حتی برای یک کشور مدعی دموکراسی مثل ایالات متحده امریکا نیز می تواند تبعات نامیمون و خسارت زایی را به دنبال داشته باشد. عدم احترام به حقوق مردم در انتخاب خود و گردش قدرت که با انحصار گرایی و مصادره رسانه ها زمینه التهابات و تشجیع افکار عمومی را فراهم آورد از ایالات متحده به عنوان یک قدرت برساخته امروز تصویر یک دولت فروپاشیده را به معرض نمایش گذاشته است.
نکته دوم در رابطه با دولتی است که در روزهای آینده قدرت را در این کشور بحران زده در دست می گیرد دولتی که با واکنش نزدیکترین همراهان فکری رییس جمهوری که در روزهای پایانی خود است، دیگر بهانه ای برای بازگشت به معاهدات و تعهدات خود ندارد، دولتی که علاوه بر کنترل مجالس قانونگذاری ایالات متحده امروز به دلیل رفتار نژاد پرستانه حامیان ترامپ با همدلی بین المللی از سویی متحدان خود روبرو شده است، از این رو مناسب آن است بعنوان آخرین شانس و یک تصمیم درست؛ کاخ سفید با عبرت آموزی از رفتار نابخردانه و مسئولیت گریزانه دوران ترامپ بکوشد به تعهدات بین المللی خود پایدار مانده و به جبران خسارت های بیش از حد در دوران ریاست جمهوری ترامپ، زمینه بازآفرینی اعتماد به ارزش هایی که در اعلامیه استقلال امریکا وجود داشت را فراهم آورد.
@kultur

پیشینه عنوان «نخست‌وزیر»‌ در ایران

واژه «نخست‌وزیر» به جای «رئیس‌الوزرا» ساخته فرهنگستان است که استفاده از آن از ۳۱ شهریور ۱۳۱۷ ش. طبق بخشنامه شماره ۸۴۴۱ دیوان فرهنگ (وزارت فرهنگ) رایج شد.

در دوره ناصرالدین شاه به رئیس دولت «صدراعظم» می‌گفتند که پس از مشروطه به «رئیس‌الوزراء» تبدیل شد.

https://t.me/abdollah_shahbazi/198

@abdollahshahbazi

‍‍ ‍‍ ویدئویی منحصر بفرد از دادگاه محمد مصدق؛

محمد مصدق را پس از کودتای ۲۸ مرداد در دادگاه نظامی محاکمه و با توجه به تبرئه او از اتهامات اصلی چون «تلاش برای برهم زدن اساس سلطنت» و «کودتا علیه قانون اساسی» به سه سال حبس انفرادی محکوم شد. استدلال او در نفی صلاحیت دادگاه این بود که دیوان عالی حق محاکمه نخست‌وزیر را دارد و دادگاه نظامی، صالح نیست و او همچنان نخست‌وزیر قانونی کشور است.
استدلال دادستان نیز این بود که مصدق در پی دریافت فرمان عزل پادشاه از روز ۲۵ مرداد تا روز ۲۸ مرداد نخست‌وزیر نبوده‌است و این دادگاه به اتهامات او پس از برکناری از نخست‌وزیری یعنی تمرد از فرمان پادشاه رسیدگی می‌کند.
پاسخ مصدق نیز آن بود که چون فرمان پادشاه را در نیمه شب و با یک دستهٔ مسلح آورده بودند گمان بر جعلی بودن آن داده و از این نظر او متمرد نیست.
او هم در دفاعیه در دادگاه و هم در خاطراتش می‌نویسد که اگرچه بنابر روح قانون اساسی مشروطه، پادشاه حق عزل و نصب وزیران را ندارد ولی اگر در روز و ساعات اداری فرمان را می‌آوردند، آن را می‌پذیرفت. ضمن اینکه با توجه به نوع نوشتار دست خط، احتمال داد که فرمان به صورت سفید، مهر و امضا شده و جعلی است. به همین دلیل آورنده نامه را دستگیر کرد تا صبح روز بعد از شاه، اصل ماجرا را جویا شود که با خروج شاه از کشور، فرصت این کار را نیافت.
دادگاه که به صورت علنی و با حضور رسانه‌های ایرانی و بیگانه برگزار شده و مشروح آن در روزنامه‌ها به چاپ رسید. مصدق در مورد دادگاهش و علل محاکمه خود چنین می‌گوید:

«در طول تاریخ مشروطیت ایران این اولین بار است که یک نخست‌وزیر قانونی مملکت را به حبس و بند می‌کشند و روی کرسی اتهام می‌نشانند…
به من گناهان زیادی نسبت داده‌اند ولی من خودم می‌دانم که یک گناه بیشتر ندارم و آن این است که تسلیم تمایلات خارجیان نشده و دست آنان را از منابع ثروت ملی کوتاه کرده‌ام»

@dastchean

گزارش یک کودتا
به قلم #دکتر_صدیقی
وزیر کشور دولت ملی #دکتر_مصدق
صبح روز چهارشنبه ۲۸ مرداد ۱۳۳۲،[...] مقارن ساعت هشت، به وزارت کشور وارد شدم [...] آقای شجاع ملایری، رئیس اداره آمار و بررسی‌ها وارد اتاق شدند و گفتند: «‌آقای رحیمی لاریجانی الان از بیرون آمده‌اند و می‌گویند که در میدان سپه، دسته‌ای از مردم زنده‌باد شاه می‌گویند و شعارهایی بر ضد دولت می‌دهند. من نیز عده‌ای پاسبان را که در دو کامیون شهربانی سوار بودند دیدم که آنها هم دست‌ها را تکان داده، با آن دسته هماهنگی می‌کردند.» گفتم:

«… سوار شوید و به میدان سپه بروید و اوضاع آنجا را ببینید و به من اطلاع دهید»…

در این موقع به سرتیپ‌ مدبر رئیس شهربانی تلفن کردم و گفتم: «به من این طور گزارش می‌دهند، جریان امر چیست» و چون هماهنگی پاسبان‌ها را به وی گفتم، با لحن استفهام و تعجب گفت: «چه؟ پاسبان‌ها؟…» بر من معلوم شد که او از این واقعه اطلاع داشت و تجاهل می‌کرد یا اینکه واقعا بی‌اطلاع بود… رئیس شهربانی گفت: «حالا تحقیق می‌کنم و نتیجه را به عرض می‌رسانم.» گفتم: «فوراً موضوع را تحقیق کنید و نتیجه اقدام را به من اطلاع دهید»؛ ولی او بعد خبری به من نداد! ‌

در این وقت تیمسار ریاحی به من تلفن کردند که بنا به امر جناب آقای نخست‌وزیر دستور فرمایید که حکم تیمسار سرتیپ «‌شاهنده» را به سمت رئیس شهربانی صادر کنند. من دانستم که اوضاع شهربانی خوب نیست و عمل پاسبان‌ها به اطلاع نخست‌وزیر رسیده است… تأخیر اجرای دستور رئیس دولت و تأمل در آن را جایز ندانسته، به رئیس کارگزینی گفتم فوراً ابلاغ سرتیپ شاهنده را به ریاست شهربانی کل کشور صادر کند و آن را به افسری که از ستاد برای گرفتن آن می‌آید، بدهد تا وی آن را به سرتیپ شاهنده برساند. رئیس کارگزینی ابلاغ را تهیه کرد و من آن را امضا کردم و سرگرد «یارمحمد صالح»، آجودان رئیس ستاد ارتش آن را گرفت و رفت.

در اثنای این احوال خبر رسید که در چند جای شهر، دسته‌های دویست و سیصد نفری، با همکاری افسران و سربازان، با کامیون‌ها و وسائل ارتشی، به تظاهرات ضد جناب آقای دکترمصدق و دولت پرداخته، به نفع شاه و به مخالفت با رئیس دولت شعار می‌دهند و نیز خبر رسید که جمعی به تلگرافخانه هجوم برده، می‌خواهند تلگرافخانه را اشغال کنند و دسته‌ای دیگر، در حدود سیصد نفر از خیابان باب همایون، به مقابل وزارت دادگستری و از آنجا به میدان جلوی وزارت‌ کشور و بازار آمده‌اند. جمعی در سه چهار کامیون نشسته، شعار می‌دادند و به‌آهستگی حرکت می‌کردند و عده‌ای مردم سر و پا برهنه، به دنبال و پیرامون آنها می‌دویدند و فریاد می‌کردند و به نفع شاه شعار می‌دادند. یک کامیون پاسبان هم با آنها بود که در سر پیچ خیابان جلوی وزارت کشور به طرف مشرق پیچیده، برابر در استانداری تهران توقف کرد. تظاهرکنندگان به طرف مغرب متوجه شدند و به راه خود به صورت پراکنده ادامه دادند. چون من خود این منظره را از پنجره اتاق وزارت کشور دیدم، به فرماندار نظامی تلفن کردم و از او ـ سرهنگ اشرافی ـ پرسیدم که «علت این اغتشاش و بی‌نظمی چیست و چرا حرکت این دسته‌ها را مانع نمی‌شوید؟» او در جواب گفت: ‌«‌ما به سربازان خود اطمینان نداریم. عده‌ای را که برای جلوگیری تظاهرات این دسته‌ها می‌فرستیم، با آنها همراه می‌شوند.»

من یقین کردم که نقشه‌ای در کار است و کسانی هستند که بازیگر و بازیگردان‌اند. در همین وقت (ساعت ۱۱ صبح) آقای نخست‌وزیر با تلفن به من گفتند: «با مطالعاتی که کرده‌ام، مقتضی است دستور بدهید ریاست شهربانی کل را به تیمسار سرتیپ‌ محمد دفتری بدهند و فرمانداری نظامی هم به عهده او واگذار شده است و او فعلا در شهربانی است.»

من با اینکه از تغییر فوری تصمیم قبلی راجع به سرتیپ شاهنده و انتخاب سرتیپ دفتری و صدور این دستورهای متناقض، در چنان اوضاع و احوال متعجب و متوحش شدم، ناچار به ملاحظاتی که در چنین اوقات رعایت آن واجب است، به رئیس کارگزینی دستور دادم ابلاغ را تهیه کند و پس از امضای آن به ایشان گفتم بفرستند، ابلاغ مربوط به سرتیپ شاهنده را بگیرند و خواستم با سرتیپ دفتری با تلفن صحبت کنم. سرتیپ مدبر جواب داد و گفت: «سرتیپ دفتری حال آمده‌اند و مشغول معرفی رؤسا به ایشان هستم…»

بعد شهردار تهران، آقای دکتر سیدمحسن نصر تلفن کرد و به فرانسه گفت که جمعی به شهرداری هجوم آورده و فعلا در دالان و سرسرا هستند و سربازان اقدامی نمی‌کنند. من آنچه را که فرماندار نظامی گفته بود، به وی گفتم و دستور دادم که با تدبیر و رفق، هرچه می‌دانند و می‌توانند بکنند و از تجاوز به اتاق‌ها و دفا‌تر، با وسایل داخلی و خارجی جلوگیری نمایند… در این موقع بار دیگر تظاهرات در مقابل وزارت کشور تکرار شد و مقارن ظهر، جمعیت که در این وقت [شمار آن] به حدود پانصد تن رسیده بود، داخل اداره تبلیغات شد. عده‌ای از آنان به اتاق‌ها رفته، دفا‌تر و اوراق را بیرون ریختند…

@sokhanetarikh سخن تاریخ
✅ شهادت رجایی و باهنر
#مقاله

هشتم شهريور سالگرد شهادت محمدعلي رجايي و محمدجواد باهنر ، رييس جمهور و نخست وزيرنظام جمهوري اسلامي ايران است . پس از فاجعه انفجار هفتم تير و حضور گسترده مردم در حمايت از امام و نظام جمهوري اسلامي‌، سازمان مجاهدين خلق در تداوم اقدامات تروريستي خود، ابتدا تلاش كرد امكان بمب‌گذاري در «بيت امام‌» را بيابد و بعد از ناكامي در اين قصد شوم‌، رييس جمهور و نخست‌وزير را هدف قرارداد. حجة‌الاسلام سيداحمد خميني در اين باره چنين گفته است‌: ... آن شخص كه با منافقين كار مي‌كرد، يعني «كشميري‌»، بنا بود يك چمدان مواد منفجره را بياورد و در كنار حضرت امام بگذارد، در زماني كه رياست جمهور، رئيس مجلس و نخست‌وزير و وزرا خدمت حضرت امام مي‌آمدند... [از محل‌] سه راه بيت حضرت امام آمدند گفتند: آقاي «كشميري‌» با يك ساك هست ]همراه رييس جمهور و نخست‌وزير و وزرا كه در آن ساك وسايل و چيزهايي كه بناست يادداشت كنند قرار دارد....

✅ مطالعه متن کامل در:
👉[http://yon.ir/EsB5

گزارش یک کودتا
به قلم #دکتر_صدیقی
وزیر کشور دولت ملی #دکتر_مصدق
صبح روز چهارشنبه ۲۸ مرداد ۱۳۳۲،[...] مقارن ساعت هشت، به وزارت کشور وارد شدم [...] آقای شجاع ملایری، رئیس اداره آمار و بررسی‌ها وارد اتاق شدند و گفتند: «‌آقای رحیمی لاریجانی الان از بیرون آمده‌اند و می‌گویند که در میدان سپه، دسته‌ای از مردم زنده‌باد شاه می‌گویند و شعارهایی بر ضد دولت می‌دهند. من نیز عده‌ای پاسبان را که در دو کامیون شهربانی سوار بودند دیدم که آنها هم دست‌ها را تکان داده، با آن دسته هماهنگی می‌کردند.» گفتم:

«… سوار شوید و به میدان سپه بروید و اوضاع آنجا را ببینید و به من اطلاع دهید»…

در این موقع به سرتیپ‌ مدبر رئیس شهربانی تلفن کردم و گفتم: «به من این طور گزارش می‌دهند، جریان امر چیست» و چون هماهنگی پاسبان‌ها را به وی گفتم، با لحن استفهام و تعجب گفت: «چه؟ پاسبان‌ها؟…» بر من معلوم شد که او از این واقعه اطلاع داشت و تجاهل می‌کرد یا اینکه واقعا بی‌اطلاع بود… رئیس شهربانی گفت: «حالا تحقیق می‌کنم و نتیجه را به عرض می‌رسانم.» گفتم: «فوراً موضوع را تحقیق کنید و نتیجه اقدام را به من اطلاع دهید»؛ ولی او بعد خبری به من نداد! ‌

در این وقت تیمسار ریاحی به من تلفن کردند که بنا به امر جناب آقای نخست‌وزیر دستور فرمایید که حکم تیمسار سرتیپ «‌شاهنده» را به سمت رئیس شهربانی صادر کنند. من دانستم که اوضاع شهربانی خوب نیست و عمل پاسبان‌ها به اطلاع نخست‌وزیر رسیده است… تأخیر اجرای دستور رئیس دولت و تأمل در آن را جایز ندانسته، به رئیس کارگزینی گفتم فوراً ابلاغ سرتیپ شاهنده را به ریاست شهربانی کل کشور صادر کند و آن را به افسری که از ستاد برای گرفتن آن می‌آید، بدهد تا وی آن را به سرتیپ شاهنده برساند. رئیس کارگزینی ابلاغ را تهیه کرد و من آن را امضا کردم و سرگرد «یارمحمد صالح»، آجودان رئیس ستاد ارتش آن را گرفت و رفت.

در اثنای این احوال خبر رسید که در چند جای شهر، دسته‌های دویست و سیصد نفری، با همکاری افسران و سربازان، با کامیون‌ها و وسائل ارتشی، به تظاهرات ضد جناب آقای دکترمصدق و دولت پرداخته، به نفع شاه و به مخالفت با رئیس دولت شعار می‌دهند و نیز خبر رسید که جمعی به تلگرافخانه هجوم برده، می‌خواهند تلگرافخانه را اشغال کنند و دسته‌ای دیگر، در حدود سیصد نفر از خیابان باب همایون، به مقابل وزارت دادگستری و از آنجا به میدان جلوی وزارت‌ کشور و بازار آمده‌اند. جمعی در سه چهار کامیون نشسته، شعار می‌دادند و به‌آهستگی حرکت می‌کردند و عده‌ای مردم سر و پا برهنه، به دنبال و پیرامون آنها می‌دویدند و فریاد می‌کردند و به نفع شاه شعار می‌دادند. یک کامیون پاسبان هم با آنها بود که در سر پیچ خیابان جلوی وزارت کشور به طرف مشرق پیچیده، برابر در استانداری تهران توقف کرد. تظاهرکنندگان به طرف مغرب متوجه شدند و به راه خود به صورت پراکنده ادامه دادند. چون من خود این منظره را از پنجره اتاق وزارت کشور دیدم، به فرماندار نظامی تلفن کردم و از او ـ سرهنگ اشرافی ـ پرسیدم که «علت این اغتشاش و بی‌نظمی چیست و چرا حرکت این دسته‌ها را مانع نمی‌شوید؟» او در جواب گفت: ‌«‌ما به سربازان خود اطمینان نداریم. عده‌ای را که برای جلوگیری تظاهرات این دسته‌ها می‌فرستیم، با آنها همراه می‌شوند.»

من یقین کردم که نقشه‌ای در کار است و کسانی هستند که بازیگر و بازیگردان‌اند. در همین وقت (ساعت ۱۱ صبح) آقای نخست‌وزیر با تلفن به من گفتند: «با مطالعاتی که کرده‌ام، مقتضی است دستور بدهید ریاست شهربانی کل را به تیمسار سرتیپ‌ محمد دفتری بدهند و فرمانداری نظامی هم به عهده او واگذار شده است و او فعلا در شهربانی است.»

من با اینکه از تغییر فوری تصمیم قبلی راجع به سرتیپ شاهنده و انتخاب سرتیپ دفتری و صدور این دستورهای متناقض، در چنان اوضاع و احوال متعجب و متوحش شدم، ناچار به ملاحظاتی که در چنین اوقات رعایت آن واجب است، به رئیس کارگزینی دستور دادم ابلاغ را تهیه کند و پس از امضای آن به ایشان گفتم بفرستند، ابلاغ مربوط به سرتیپ شاهنده را بگیرند و خواستم با سرتیپ دفتری با تلفن صحبت کنم. سرتیپ مدبر جواب داد و گفت: «سرتیپ دفتری حال آمده‌اند و مشغول معرفی رؤسا به ایشان هستم…»

بعد شهردار تهران، آقای دکتر سیدمحسن نصر تلفن کرد و به فرانسه گفت که جمعی به شهرداری هجوم آورده و فعلا در دالان و سرسرا هستند و سربازان اقدامی نمی‌کنند. من آنچه را که فرماندار نظامی گفته بود، به وی گفتم و دستور دادم که با تدبیر و رفق، هرچه می‌دانند و می‌توانند بکنند و از تجاوز به اتاق‌ها و دفا‌تر، با وسایل داخلی و خارجی جلوگیری نمایند… در این موقع بار دیگر تظاهرات در مقابل وزارت کشور تکرار شد و مقارن ظهر، جمعیت که در این وقت [شمار آن] به حدود پانصد تن رسیده بود، داخل اداره تبلیغات شد. عده‌ای از آنان به اتاق‌ها رفته، دفا‌تر و اوراق را بیرون ریختند…