مكتبة المجلسي ودارالتراث

در آن جلسه که مرحوم آقای جعفری هم تشریف داشتند و به توصيه ايشان كه به من لطف داشتند، مرحوم آقای طباطبایی به من پیشنهاد کردند که کار را به دست بگیرم» اين درس گرفته ميشود که مطلقا درست و عقلاني نيست کسي متني را به جهات بيماري ووو به دست بگيرد و اجازه نشر آن را به کسي ندهد و مرحوم محقق طباطبايي چنين انسان فهيم و بزرگي بودند که اين نوع کارها که جاي خود بارها ديده شده که گاهي تا 70% کار را انجام داده اند همان مقدار متن کار شده و نسخ عکسي آن را هم که با زحمت و هزينه بسيار از کشورهاي ديگر (آن زمان) تهيه کرده بودند در اختيار محقق قرار ميدادند و ميگفتند برو کار کن خواستي از من هم اسم نبر مهم نيست مهم آن است که ما ميخواهيم اين متن منتشر شود به نام هر کس باشد من که الان ديگر فرصتي ندارد روا نيست در منزل بخوابد و جامعه علمي منتظر بماند. درود و رحمت اللهي بر او باد که استاد و در يک کلام انسان بزرگي بود که تمام کارهايش و زندگيش يک الگوي تمام عيار بود با سپاس و پوزش از تطويل ???

با عرض سلام و احترام.
کاملا به جا می فرمایید. این تنبیه سختی است بر ما، " خُسر" است که از برکت قلم و گفتگوی ایشان در جمع محروم شده ایم.
ما همه مسئولیت ها را بر دوش ایشان گذاشتیم (از نسخه تهیه کردن تا ارسال لینک گروه) و با عبارتی مانند: "ایشان خیلی بزرگوارند/ ایشان خیلی مسئولیت پذیرند/ ایشان خیلی سخاوت مندند" ، مسئولیت هم گروهی بودن را ادا نکردیم.
سهم خود که شکرگزاری = قدردانی است را به جا نمی آوریم (یعنی نعمت رسیده را در جای خود مصرف کنیم) و از ولی نعمت خود، انتظار داریم‌ که به زحمات فراوان خود ادامه دهد تا برایش باقیات صالحات باشد.‌
? رسم انصاف مبادا که ز جهان برخیزد????

در مورد تشخیص خطوط ، اینگونه نیست که خطوطِ ساده قابل شناسایی باشد، آنچه فعلاً (آن هم فقط از جانب برخی کارشناسان خط) قابل شناسایی است قطعه های خوشنویسی مجعول از اصلی (مانند قطعه های منسوب به یاقوت یا منسوب به احمد نیریزی و امثال آنهاست، که برخی خوشنویسان خطوط آنها را تقلید می کردند)، یا خط برخی از علماء مشهور (مانند شیخ بهایی و امثال آن) است، آن هم اگر قرائنی در آن نسخه موجود باشد؛ مثلاً در کتابخانۀ ملی نسخۀ شرحی از فصوص الحکم شیخ اکبر محی الدین نگهداری می شود که شیخ بهایی با خط خویش در پایان آن نسخه، اشعاری از خویش را با خط خود کتابت نموده است. اینجاست که کارشناسان خط دست به کار می شوند و متن خود آن نسخه را هم با ویژگی های خط شیخ تطبیق می دهند تا ببینند که آیا خود نسخه به خط شیخ کتابت شده یا نه. ولی در نسخه های مطلقاً بی نام و نشان و بی قرینه، خصوصاً اگر با خطی ساده کتابت شده باشد، امکان تشخیص کاتب تقریباً منتفی است.

به درستی گفته اند که انسان تنها موجود زمین است که دست دارد. ما با دست است که خراب می کنیم و آباد می کنیم. زدودن و زایاندن چیزها و انسان ها را به مدد دست انجام می دهیم. دست است که تصرف و تدبیر می کند. اگر منفعل و ضعیف باشیم، دست-خالی خوانده می شویم و نیازمند به دستگیری. اگر محدود و محصور شویم، دستمان کوتاه شده است و دستگیر شده ایم. آن را که ناتوان و رنجور است، دست و پا بسته خوانند و آن را که دستیاری می کند و همکاری، «دست» می خوانند. دست، ظهور اگزیستانس ما در جسمانیت ماست. گویی دست آمده است تا ما باشیم و «بودن» را تجربه کنیم و ساختن را. به همین خاطر است که خدایان هم دست دارند و با دست های خود تقدیر خاکیان را رقم می زنند و تاریخ را چارچوب می بخشند. آن را که به جایی رسد که مجری اراده خداوند شود، «دست خدا» می خوانند و آنجا که مردم برای تحقق اراده ای تجمیع کنند، «دست خدا» با آنها خواهد بود.
همچنان که با دست فیزیکی، خود را و نحوه بودن خود را به ظهور در می آوریم و به نوعی آینده خود را می سازیم (یا با خرابکاری می سوزانیم)، گاهی خود «دست» می شویم برای جمعی؛ و اگر چنین شدیم، ظهور آن جمع و بد و خوبش، تا حدی به دست ما خواهد افتاد. کسی که «دست» می شود، سازنده آینده و حیات قوم است و با این «دست بودن»، اهل مراعات می شود و مراقبت از مردمان را در دست می گیرد.
همچنان که از دست دادنِ دست، از دست دادن وجه عمده ای از (و برای عده ای همه وجوهِ) سازندگی و مراقبت و بودن است، از دست دادنِ این «دستِ» استعاری هم، از دست رفتن آینده یک قوم یا یک تاریخ است. چنین «دست»ی اگر از دست رفت، امیدها به ناامیدی و امکانات به محدودیتها تبدیل می شوند. پس تراژدی نه در از دست دادن دستها که در از دست رفتن «دست»هاست. «دستی» که با او، می شد بودن و شدن را تجربه کرد و بی او...؟
...باید در انتظار ماند.

سلام
گفتم این مطلب بریده است و مقاله‌ی علمی هم نیست که کلیدواژه‌ها و اصطلاحات را دقیق تعریف و شرح بکنند. منظورم از تعریف مرادی است که ایشان از فکر به دست داده‌اند. درباره‌ی پیش‌زمینه‌های اندیشگی این گفتار و منظور ایشان از استعاره‌های انتزاعی هم ارجاع دادم به "زبان شعر در نثر صوفیه"...

سلام و ارادت / ممنون از ارسال این مطلب / یادداشت آقای جعفریان را دیده بودم .... نکات مهمی را ذکر کرده اند گرچه که داوری شان در این مورد که "اسناد وزارت خارجه با محدودیت فراوان در اختیار قرار می گیرد" اندکی اغراق آمیز است/ شما خود به عنوان یک محقق مراجعه کننده به مرکز ما می توانید داوری کنید/ این دفاع من از باب انتساب به این دستگاه نیست بلکه از جانب کسی است که هفت سال در آن مرکز و در همان مسئولیت مستقیما با محققان سروکار داشته است/ ..... / اما داوری آقای نصرالله صالحی واقعاً غیرمنصفانه است / .... من به خوبی ایشان را به خاطر می آورم .... که (بر اساس سوابق) سال 89 و 91 به مرکز مراجعه داشتند و ما هم در حد امکانات و در چارچوب محدودیتهای قانونی با ایشان همکاری داشتیم و تصویر اسناد (مکمل) مورد نظرشان را آماده کردیم .... و تصویر 36 برگ سند درخواستی را هم در اختیارشان قرار داده ایم/ البته اجابت برخی از درخواستهای ایشان هم به لحاظ قانونی یا امکانات فنی برای ما ممکن نبود که طبیعی است موجب نارضایتی ایشان (که بسیار هم متوقع بودند) شده باشد ..... ولی دادن نسبت هایی مثل انگیزه کشی و عدم همکاری با محققان و ... به همکاران این مرکز دور از واقعیت و نامنصفانه است/ پایدار باشید

صلوات بفرستید.
ما نباید معاذ الله کتاب یک صوفی شیعه ستیز را که پر از اشکالات است، اصول اصول اصول دین بخوانیم؛ حالا هرچقدر هم هنرمندانه باشد، و هرچقدر هم برخی مباحث اخلاقی را ادیبانه بیان کرده باشد، و... باز شایسته نیست. خصوصاً وقتی که در آن خیل عظیمی از مستهجنات، و یا مطالب خلاف مذهب هم است.
بله البته در نقد هم لازم نیست، از سوی مقابل لشکر علما را بسیج کنیم. ولی به هر حال عنایت دادن به ادله ایشان مفید است. این حدش را به گمانم عزیزان قبول داشته باشند.🌷

ولی به اندازه ای که بنده به نسخه هایی که در اختیار خود مرحوم غفاری در تصحیح آثار بوده مراجعه کردم.. ایشان در موارد زیادی پایبند به نسخ نبوده و الفاظ را بعضا از پیش خود یا منابع دست دوم که تصور به دقیقتر بودن داشته تصحیح می کرده اند..
نمونه اش خبر اول امالی شیخ طوسی است که به یاد دارم تصویر همان صفحه در پایان مقدمه ی ایشان آمده و یکی لز الفاظ حدیث را که در فضائل قرآن است را از مجمع البیان گرفته اند و لفظ نسخه ی خطی ملی ملک که متعلق به قرن ششم هجری است را به خیال آنکه دقیق نیست کنار گذاشته اند و هیچ اشاره ای به آن نکرده اند..
جالب آنجاست که منبع مجمع البیان هم در نقل این روایت قطعا امالی طوسی نیست..

اسناد خطی دست مایه های گرانقدری هستند که گواه تاریخ را برای اشخاص حال و اینده بازگ؛و می کنند. اخیرا در بین اشخاص موضوعی مطرح شده که گویند مزار پوریای ولی در شهر خوی است. غافل از اینکه مزار او در خیوه خوارزم می باشد و برخی مدعی اند این دو پدر و پسر هستند.
این موضوع که هنوز در کش و قوس مخالفان و حامیان خود از شدت و حدت برخوردار است مقالاتی را مترتب می باشد که در اخرین ان با اشاره به سندی از کتاب خطی تاریخ کاشان( مرات قاسان) نوشته عبدالرحیم کلانتر ضرابی معروف به سهیل کاشانی نشان می دهد انکه در قبرستان پیر ولی خوی ارمیده کسی نیست جز حاکم خیر خویی که به اشتباه و مشابهت های اسمی درمیان مردم نام پوریای ولی را بر خود گرفته است.
این پست گذاشته شد هم دوستان برگی از کتاب یاد شده را مشاهده نمایند و هم در صورتی که از چنین اسناد مشابهی اطلاع دارند اعلام کنن.

بله صحیح، خودشون هم گفتن که از محضرشون استفاده نکردند. شاگرد کسی حساب می‌شود که مدت زمان معتنابهی نزد کسی شاگردی کرده باشد یا سوالاتش را نزد او برده باشد.
وقتی که خود استاد، انکار میکنند نتیجه برای ما معلوم است دیگر.

🔸در زمانى كه عده اى خواندن فلسفه را حرام مى دانستند, عمده كارهاى استاد مطهرى فلسفى بود.

🔹او انسانى برهانى بود و برهانى فكر مى كرد و به برهان علاقه داشت. از این جهت, ایشان به حكمت علاقه مند شده بود و در این زمینه كارهایى هم كرد و خوب هم از عهده برآمد.

🔸در مقابل احساسات ایشان, من هم احساسات متقابل و علاقه فوق العاده اى به ایشان داشتم , به جهت خوش فكرى و هوش سرشار و قلم بارز ایشان.

🔹خود فلسفه اسلامى كه از دست علماى اسلام رد شده و به ما رسیده است خالى از معنویت نیست. طورى است كه خود به خود براى انسان متوجه, حالت معنویت مى آورد و تقوا را تأیید مى كند و توفیق مى دهد و به هدایت مى رساند. این فلسفه اى است كه از دست علماى اسلام درآمده است. طبعا ایشان هم مردى با تقوا بود, تقوایى كه از فلسفه به دست آورده باشد. تمام هم و نیرویش صرف فلسفه مى شد و خوب بار آمده بود.

🔸اخیرا خودش صاحب نظر شده بود و نظر داشت یعنى حكم مى كرد. بهترین تعبیرش هم همین است كه نظر داشت.

🔹از دست رفتن ایشان ضایعه اى بود. خداوند كسانى را كه این طور جنایات را جایز مى شمارند, نابود كند.

(حضرت علامه طباطبائی)

@bazmeghodsian

🔸حضرت امام در آثار و سخنان خود فراوان به مثنوی استشهاد نموده. در تقريرات فلسفه ايشان ( ج 2 ص 198) آمده:

🔹«قول عرفا باطل نيست ولی ما نمي‌توانيم قول ايشان را هضم کنيم؛ زيرا فهم قول آنها ذوق عرفانی لازم دارد.

🔸چنان که کثيری از ناس شعر مثنوی را جبر مي‌دانند و حال آن که مخالف با جبر است، و علّت آن اين است که آقايان معنای جبر را نمي‌دانند، و چنان که مرحوم حاجی نيز در شرح خود بر مثنوی نتوانسته در شرح و تفسير، مرام مولوی را برساند. زيرا حکيمی قول عارفی را بيان نموده... برای شرح قول عارف رومی، مردی صوفی که يک نحوه کشف و ذوق داشته باشد لازم است که آن هم نه نثر بلکه با نظمی که از روی ذوق عرفانی برخاسته باشد، مانند نسيمی که از سطح آبی برمي‌خيزد به شرح آن بپردازد».

@bazmeghodsian

🔸شما خیال نكنید كه ما می‌خواهیم مطالبی به شما بگوییم كه به احدی گفته نشده، چنین چیزی پیش من نیست. من هم همان‌هایی را به شما می‌گویم كه دیگران فرموده‌اند و آن بندگی خالصانه خدا و تقوای حقیقی است.

🔹بله ماها برای تکامل خود دنبال چیزهایی می گردیم که نه خدا گفته باشد نه پیغمبر و نه امام. چطور ممکن است چیزی درسعادت انسان مؤثر باشد و آنها نگفته و واگذار کرده باشند که پیر یا مرشدی بگوید؟!

🔸به هیچ امّت و ملّتی چنین قرآنی داده نشده که این همه خواصّ و آثار داشته باشد. نعمت به این بزرگی به ما داده شده ولی مثل این که اصلا نداده اند؛ لذا می گوییم برویم در خانقاه تکمیل شویم!

@bazmeghodsian

سلام علیکم
درباره مطلبی که در مورد بیت الاحزان گذاشتین یه سوالی داشتم:
این که گریه حضرت زهرا (سلام الله علیها و لعنة الله علی قاتلیها) موجب اذیت اهل مدینه بشه مخالف با مقام عصمت ایشان نیست؟
_____________________

سلام علیکم
خداوند می‌خواهد ما را به وسیله حجتهای خود هدایت کند و این هدف اصلی ما در این دنیا است نه آسایش و استراحت. و همیشه بعثت انبیا باعث رفع آسایش از دشمنان خدا شده است.
آیا اینکه حضرت نوح دعا و نفرین‌شان باعث نابودی مردم زمانه خودشان شدند موجب اذیت مردم نیست؟
آیا مردمی که در آرامش در خانه‌های خود نشسته‌اند ولی به یکباره پیامبری از سوی خدا می‌آید و بعد از فتح مکه ایشان را دعوت به پذیرش اسلام و یا قبول جزیه و مشقتهای دیگر می‌کند آیا اذیت مردم کافر نیست؟
و ده‌ها مثال دیگر

اما در مورد سؤال:
آن مردم از گریه اذیت می‌شدند و نه صدای گریه! در واقع اصلا بعید است که آنها صدایی شنیده باشند، بلکه گریه حضرت فضای غم را در مدینه حاکم می‌کرد و آنها اعتراض داشتند. البته این اثر گریه حضرت برای آنها یک امر عادی بود، چرا که معجزات فراوانی از پیامبر خدا و امیرالمومنین و حسنین علیهم السلام دیده بودند. مانند آنهایی که معجزاتی از دیگر پیامبران می‌دیدند و نورانیت آنها را متوجه می‌شدند اما با آنها مبارزه می‌کردند.
و درواقع این گریه حضرت یک تنبه و تذکر دیگر بود به آنهایی که گمراه شده بودند و این هدایت توسط حجتهای خدا همیشه باعث آزار دشمنان دین بوده است.
کسانی که فرستاده خدا را رها کردند و به او ظلم کردند و آسیب رساندند و او را به گریه انداختند، اکنون می‌گویند گریه اذیتمان می‌کند؟!
این‌ها جهنمی‌هایی هستند که ما منتظر عذابشان هستیم.
کل زمین و... ملک حضرت زهرا سلام الله علیها و متعلق به حجت خداست و آن مردم بودند که با ظلم و ستم خود در مقابل حق ایستادند و حاضر به پیروی از دینی که آن همه معجزه از آن دیده بودند نشدند. نه تنها یک اذیت معمولی، بلکه حق واقعی آنها عذاب الیم الهی است که بعد از مردن به آن می‌رسند.
پس این گریه‌ها دقیقا مطابق با عصمت و هدایت‌گری حضرت بود که البته کم بودند افرادی که راه خدا را در پیش گرفتند.
@nosakh_shii