گفتگوهای تراثی (آرشیو)

زمانی که شیخ و امثال خواجه نصیر فعالیت می کردند ایران یک قبرستان واقعی بود یا در عصر حافظ از شدت کرسنگی به قدری مردم شیراز مردند که از تتفین عاجز شدند. بی زحمت بگید مرد عمل نیست بهتره به قول ما طبی سنتی ها ادمها بلغمی مزاج شدند

سپس به مقام رأس الحسين (ع) رفتيم. اين بار هم زيارت كرديم و گروه هاى صوفى را ديديم كه ايستاده و هى هى مى كردند و خم و راست مى شدند و در صفوف منظمى ايستاده بودند. يك زائر شيعه اهل مدينه راهم ديدم كه از شيعيان نخاوله بود وگفت براى زيارت به اينجا آمده و گفت بعد از حج، قصد سفر به ايران را دارد. اطراف رأس الحسين (ع) بازارهاى قديمى است با صنايع دستى ـ هنرى زيبا و لباسهاى بسيار زيباى زنانه از مدل مصرى.

مرحوم شمیم سبطین رضوی در اصل پاکستانی بودند، در نجف دروس مقدماتی را فرا گرفتند. از طرف مرحوم آیت الله حکیم به تانزانیا رفته و در دارالسلام، مرکزی به نام بلاد مسلم میشن تاسیس کرده به فعالیت مشغول شدند. سپس به قم آمده، محضر آیت الله بروجردی را هم درک کردند. مدتی به پاکستان برگشتند، اما با توجه به تسلط بر زبانهای انگلیسی، اردو، فارسی و عربی، و پس از تاسیس دارالتبلیغ به دعوت آن مرکز به ایران بازگشتند. پس از انقلاب در شهر پیتربورو در صد کیلومتری لندن مشغول تبلیغات و خدمات دینی شده و سپس به لندن آمدند و طی 35 سال گذشته در آنجا به تبلیغات دینی، انتشار نشریات مذهبی و سخنرانی و نیز اقامه جمعه مشغول بودند.
اینها اطلاعاتی بود که دوست قدیمی ایشان جناب انصاریان در اختیارم گذاشتند. متاسفانه این لحظه نتوانستم روز دقیق درگذشت ایشان را که البته همین دو سه روز گذشته بوده، بفهمم و تقدیم عزیزان کنم. مرد بسیار نازنینی بود. هر بار که ایران می آمد در انتشارات انصاریان خدمتشان می رسیدیم. مردی صبور، بسیار خوش اخلاق و در مواجهه با مردم بسیار نرم بودند.
@jafarian1964

یادآوری سه نکته در باره سخنرانی یک خطیب محترم
یک سخنران محترمی اخیرا در جایی گفته بود: «میرزا تقی خان امیر کبیر یکی از افرادی بود که باعث ایجاد تفکر سکولاریسم در کشور ما شد و با ایجاد و تاسیس مدرسه دارلفنون و به کار گماشتن آخوندزاده و میرزا ملکم خان بی دین و سکولار سعی کرد اجازه ندهند دین به دارالفنون نفوذ کند».
از جنبه تحلیلی آن صرف نظر کرده دو یادآوری تاریخی می کنم:
اول این که آخوند زاده تا حوالی 25 سالگی در ایران بود و سپس به گرجستان رفت و تا آخر عمر همانجا به عنوان مترجم فرماندار گرجستان در شهر تفلیس بود. پس از مرگ هم در قبرستان ایرانی ها دفن شد. بنابرین ربطی به دارالفنون ندارد که کسی او را در آنجا به کار گماشته باشد.
نکته دوم، میرزا ملکم خان، تنها در سن نوزده سالگی، به دلیل تحصیلات مهندسی در اروپا مدت کمی، مترجم یک معلم فرنگی در تعلیم هندسه در دارالفنون بود و چون این معلم مریض شد، جای او درس هندسه می داد، و این حوالی سال 1267 ق بود. وی بعد هم به وزارت خارجه رفت و دیگر به دارالفنون نیامد. چندین کتاب در باره دارالفنون هست، و یکی از مرحوم حبیب یغمایی به عنوان مدرسه دارالفنون، سه چهار جا اسم ملکم خان هست، (ص 52، 62، 68) و همه هم، همان تدریس هندسه در آن مدت کوتاه.
بعد از آن جمله هم گفته اند: «انگلیس ها دانشگاه را برای این منظور در ایران تاسیس کردند تا به خیال خودشان در مقابل حوزه جبهه ای درست کنند»، اگر مقصودشان دانشگاه تهران است، خیر، آن را استادان ایرانی که نامشان هست تأسیس کردند. ساختمان اولیه دانشگاه تهران هم کار آلمانهاست که حکم حالای روسها را برای ما برابر انگلیس داشتند.
@jafarian1964

برای دوست عزیز جناب آقای قاضی عسکر
امروز آخرین روز کاری آقای قاضی عسکر در تشکیلات حج بود. نخستین بار، سال 1371 بود که دوست عزیز جناب آقای قاضی عسکر را دیدم. خاطرم هست، این دیدار سر چهار راه فاطمی قم بود. پرسیدند: آیا ممکن است شما کتابی برای آثار تاریخی مکه و مدینه برای ما بنویسید؟ پذیرفتم، و روزهای بعد، به مرکز تحقیقات حج در کوچه ناصر (خیابان صفائیه) رفتم. از همان وقت، تألیف کتاب آثار اسلامی مکه و مدینه را در دستور کار گذاشتم. تآلیف آن تا نزدیکی ایام حج تقریبا به اتمام رسید. همان سال، برای تدوین کتاب حج سال 71 همراه بعثه به مکه رفتم. در تمام این مدت، در کنار ایشان کارهای مربوطه را انجام داده و پس از مدتی کتاب حج آن سال با عنوان با کاروان ابراهیم چاپ شد. کتاب آثار اسلامی هم پس از بازگشت از حج، نهایی و منتشر شد. از آن زمان، تاکنون که چندین بار این کتاب بازنویسی شده و ضمن مراجعه به کتابهای جدیدتر، تغییراتی که در بناهای تاریخی و دینی حرمین بوده، در بازنویسی مورد توجه قرار گرفته است. همه اینها با پیگیری ایشان بود. بعد از آن نیز چندین سفر دیگر در خدمت آقای قاضی عسکر در بعثه حج ایران بودم. در کارهایی که در زمان آقای ری شهری، در بخش امور تحقیقاتی و فرهنگی در اختیار ایشان بود، بسیار منظم، صبور، دقیق و همواره پیگیر بودند. همزمان، از نظر اخلاقی، بسیار وارسته، متواضع و متین رفتار می کردند. در وقت کار کردن با ایشان، ضمن انجام کارهای اداری، مانند یک دوست صمیمی برخورد می کردند و به هیچ روی، احساس بزرگی و ریاست نداشتند. آقای قاضی در کار خود، خبره و دقیق بودند، و از معدود مدیرانی بودند و دیدم که دقیقا می دانستند دنبال چه چیزی هستند. حوزه کار ایشان در آن سالها، فرهنگ حج بود، و در این زمینه، مراعات جنبه های مختلف را می کردند. انجام کارهای علمی دقیق، کارهای تبلیغی برای روحانیون، و کارهای عادی برای مردم. کارهای زیادی تولید شد، به طوری که افراد عازم حج، بهترین کتابها را برای شناخت حج در اختیار داشتند. در دوره ایشان، صدها جلد کتاب و کتابچه در باره حج انتشار یافت. مجله میقات حج فارسی و بعدها علاوه بر آن میقات عربی، همواره و به صورت منظم انتشار می یافت. به نظرم فعالیت های فرهنگی و تحقیقی ایشان سبب شد تا «ادبیات حج» در گستره ای قابل ستایش پدید بیاید. یک مراجعه به میقات حج نشان می دهد که صدها مقاله در باره ابعاد مختلف حج در آن منتشر شده و این یک میراث عظیم است. ایجاد مرکز تحقیقات حج، فراهم آوردن کتابخانه ای قابل ملاحظه برای آن، برنامه های علمی و پژوهشی از جمله فرهنگنامه حج، آن هم به شکل منظم، از کارهایی است که فقط و فقط با اتکای به فعالیت های منظم ایشان انجام می گرفت. بیش از سی سال است که ایشان به صورت منظم، هر هفته، روزی را به این مرکز اختصاص داده، به قم می آمدند، و برنامه های آنجا را تعقیب می کردند. ایشان قدر پژوهشگران را به خوبی می دانستند و سالها از محضر مرحوم استاد شهیدی و مرحوم دکتر آئینه وند و کسانی چون دکتر محمد باقر حجتی بهره می بردند. از زمانی هم که جای آقای ری شهری، مسوولیت گرفتند، همواره به اصل کار بیش از هر امر حاشیه ای بها می دادند. نگاه های معتدل ایشان، اهمیت دادن به اصل کار، نداشتن حاشیه، و نظم، مهم ترین ویژگی های ایشان در کار بود. در باره مدیریت ایشان در بخش های اجرایی، بنده اطلاع دقیقی ندارم، اما در حوزه فرهنگ حج، می توانم بگویم، یکی از مدیران نمونه کشور بودند. اگر طی این سالها، بنده به تحقیق در باره مسائل مربوط به حج پرداختم، بخش عمده ای از آن با پیگیری های ایشان، رفتارهای بسیار اخلاقی شان و بخاطر رفاقتی بود که خدمتشان داشتم. برای ایشان، هر کجا هستند، آرزوی توفیقات بیشتر در خدمت به مردم را دارم.
@jafarian1964

📖 کتاب تاریخ کوی دانشگاه تهران تألیف و تدوین عسگر دشتی به کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران اهدا شد.

🖊در صفحات 20و 21 این کتاب ارزشمند که آن را میخوانیم:

🔹در طرح تأسیس دانشگاه تهران به سال 1307 در یکی از پیشنهادات هفتگانه تأسیس دانشگاه، بخش شبانه روزی دانشگاه، برای اسکان دانشجویان شهرستانی پیش بینی شده بود... تا اینکه دانشگاه تهران در سال 1313 تأسیس شد و در همین سال اهتمام کسب دانش توسط دانشجویان تهرانی و غیرتهرانی آغاز شد. هرچند که یک بند از بندهای تأسیس دانشگاه تا سال 1324 اجرا نشده بود، چرا که در فاصله سالهای 1313 تا 1324 -که مقارن با تأسیس کوی دانشگاه است- دانشجویان غیرتهرانی دانشگاه؛ میهمان آشنایان، دوستان، مسافرخانه ها یا اجاره نشین اتاقهای خالی شهروندان تهرانی بودند که به تبع، شرایط سختی را بر آنان تحمیل می کرده و خاطرات دانشجویان آن دوره شاهد این نوشتار است.
🔹در چنین شرایطی مسئولان (...) اشراف به موضوع و آگاهی بر شرایط سخت زندگی دانشجویان، باعث عزم مسئولان دانشگاه برای عملی شدن یکی از مواد هفتگانه تأسیس دانشگاه گردید. هرچند که از قبل دانشگاه قول واگذاری هجده هزار متر مربع زمین در قسمت غرب دانشگاه را جهت احداث خوابگاه دانشجویی از متولیان امر شنیده بود، ولی مرحوم علی اکبر سیاسی رییس وقت دانشگاه تهران بعد از جشن 15 بهمن 1323 (سالروز استقلال دانشگاه) با استدلال بر اینکه "آن هجده هزار متر نیازهای آتی دانشگاه را کفایت نخواهد کرد" مسأله امیرآباد را پیشنهاد دادند.
🔹(...) با موافقت واگذاری اراضی امیرآباد به عنوان خوابگاه دانشجویان، شوارتسکف مستشار نظامی و رئیس ژاندارمری ایران با این توجیه که امیرآباد خارج از شهر است و شرایط آن جهت تبدیل به ژاندارمری مناسب است، تقاضای واگذاری می کند که شاه نیز قبول کرده و به دکتر سیاسی اعلام کرد که از امیرآباد چشم پوشی کند.
در چنین شرایطی دکتر سیاسی نیرو و توان دانشجویان را برای اقدامی سریع و در عین حال موثر و عقلانی بسیج می کند. بدین نحو که به دانشجویان دستور می دهد هرچه سریع تر خود را به امیرآباد رسانده و تمامی ساختمان ها را اشغال کنند...
yon.ir/w54k3
@UT_Central_Library

أعوذ بالله من الشیطان الرجیم، بسم الله الرحمن الرحیم، الحمد لله رب العالمین، و صلّی الله علی جمیع الأنبیاء و المرسلین و الایمة الهداة المهدیین سیما خاتم الانبیاء و خاتم الاوصیاء علیهما آلاف التحیة و الثناء، بهم نتولی و من اعدائهم نتبریء الی الله.
مقدم شما فرهیختگان و نخبگان علمی ، و دانشگاهی را گرامی می داریم، و از کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران حق شناسی می کنیم، که در بزرگداشت اساتید گرانقدر علمی تلاش و کوشش کرده و می کنند. و از ذات اقدس اله مسألت می کنیم این روش محققانه را از همه بپذیرد.
در باره شخصیت علمی مرحوم دکتر محمد تقی دانش پژوه آملی، این نکات را به عرضتان می رسانیم. ایشان پسر مرحوم آیت الله حاج میزرا احمد درگاهی بودند. مرحوم آیت الله حاج میرزا احمد درگاهی از شاگردان مرحوم آیت الله میرزا حبیب الله رشتی بودند. مرحوم درگاهی، بعد ازفراغت تحصیل و دریافت اجازه اجتهاد از مرحوم آیت الله حبیب الله رشتی به آمل آمدند. آن طوری که خود مرحوم آقای دانش پژوه در لوح مزار ایشان نوشتند، بعد از مراجعت به آمل، به تدریس و قضا و امامت پرداختند.مرحوم آقای دانش پژوه، اوائل، زمان مرحوم حاج شیخ عبدالکریم حائری، رضوان الله تعالی علیه ، چند صباحی به قم آمدند. بعد از رحلت پدرشان، از قم به تهران رفتند. ارتباط خانوادگی ما با ایشان این بود که جد ما مرحوم ملافتح الله جوادی آملی، داماد مرحوم آیت الله حاج میرزا احمد درگاهی بودند. یعنی همشیره ایشان را به عقد خودشان درآوردند. لذا ما با مرحوم آقای مرحوم دانش پژوه، نوه عمه و نوه دایی هستیم. اینها نوه دایی ما هستند، و ما نوه عمه آنها.
مرحوم آقای دانش پژوه وقتی تهران رفتند، و فضای دانشگاه را طی کردند، استاد دانشگاه شدند و نسخه شناس شدند. چون زمینه علمی خوبی هم فراهم کردند، می توانستند تدریس کنند. ما که در تهران سال 29 تا شهریور 34 در تهران تحصیل می کردیم، خدمت مرحوم آیت الله شیخ محمد تقی آملی، مرحوم آیت الله آقای شعرانی، مرحوم حکیم الهی قشمه ای و سایر بزرگان علوم عقلی و نقلی را می خواندیم، منطق ارسطو که به عربی مصری ترجمه شده بود، برای ما خیلی آشنا نبود. ما ضمن این که مطالب فلسفی و کلامی و منطقی را پیش آن بزرگان می خواندیم، منطق ارسطو که به عربی ترجمه شد، چون با ترجمه های عادی فرق می کرد برای ما مانوس نبود. نیازمند بودیم کسی آشنا باشد با آن متن لاتینی و یونانی که حرفهای ارسطو را در آن متون لاتینی و یونانی تحصیل کرده باشد. حضرت آیت الله حسن زاده حفظه الله و بعض از آقایان دیگر شرکت داشتند.
ما سال 31 یا 32 در تهران خدمت آقای دانش پژوه منطق ارسطو را چند صباحی تلّمذ کردیم، تتلمذ کردیم. برای این که ایشان نه تنها از این متن عربی آگاه بودند، از متن لاتین و یونانی مستحضر بودند و تطبیق می کردند، لذا بعضی ابهامات با این تطبیق علمی ایشان حل می شد. ایشان همچین قدرتی داشت. منتها در نسخه شناسی و کتاب شناسی خیلی تلاش و کوشش می کردند. شرح حال کوتاهی خودشان نوشته اند که در آمل برخی از مقدمات را نزد پدرم که فرزند عمه اینها حساب می شد، یاد گرفتند، آنجا نوشته اند که: «در حجره مسجد حاج علی کوچک آمل بعضی از مقدمات را نزد جوادی آملی – پسر عمم – خواندم». مدرسه حاج علی کوچک، چند حجره ای بود کنار مسجد حاج علی کوچک. یک خیری یک مسجدی به نام مسجد حاج علی کوچک ساخت، چند حجره هم در کنار آن ساخت. قبلا رسم بود که در کنار مسجد چند تا حجره می ساختند. الان هم بعد از گذشت چند سال آن مسجد به صورت مخروبه درآمد، عده ای از خیرین محل آن را بازسازی کردند، الان به نام مسجد هدایت معروف شد. ایشان در شرح حالشان نوشتند که من برخی از مقدمات را در آمل نزد پسر عمم فلان کس یعنی جوادی آملی خواندم.
مرحوم آقای دانش پژوه علاقه زیادی به نسخه و نسخه شناسی داشتند، در اواخر از ایشان شنیدم که می گفتند من بسیاری کتابهایم را به کتابخانه و اینها اهداء کرده ام. چند کتاب پیش من مانده است. یکی فهرست ابن ندیم است. چون علاقه فراوانی به این کتاب داشت گفت این را نزد خود نگه داشتم، و برخی کتابها در همین حد.
👇👇

به مناسبت سالگرد وفات استاد
👆کتاب بالا را در فاصله يک هفته بعد از درگذشت مرحوم آقای طباطبایی منتشر کردم. آقای مسجد جامعی همت و حمايت کرد و آن را در هزار نسخه منتشر کرد. تدوين آن را درست بعد از مراسم خاکسپاری استادمان آغاز کردم. متن هایی که در پايان اين دفتر هست را هم در همان فاصله آماده کردم. به لطف آقای بجنوردی کل اين کتابچه را در مرکز دائرة المعارف تايپ و تصحيج کرديم (به لطف خانم بادافراس که مسئول بخش تايپ مرکز بود) و بعد با کمک دوست گرامی جناب آقای محمد جواد انواری در چاپخانه يک صبح تا شب نشستيم تا کتاب درآمد. در پايان همان هفته مجلسی را برای بزرگداشت مرحوم علامه آقا عزيز طباطبایی در تهران با کمک احمد آقای مسجد جامعی برگزار کرديم که در آن آقای سيد احمد اشکوری و يکی دو نفر ديگر سخنرانی کردند. همانجا اين کتابچه را در اختيار علاقمندان قرار داديم. برای مراسم چهلم آقای بجنوردی محبت کردند و مجلس بزرگداشتی در مرکز دائرة المعارف برگزار کردند که در آن چند استاد و از جمله آقای احمد پاکتچی سخنرانی کردند.
من معمولا شب جمعه ها خدمت مرحوم آقای طباطبایی می رسيدم. شب را منزل ايشان می خوابيدم و معمولا تا جمعه عصر خدمتشان بودم و گاهی هم در خلال ساعات روز جمعه در خدمتشان به مؤسسه آل البيت و کتابخانه ها و يا مجالسی ديگر می رفتيم. گاهی مرحوم آقای جعفری هم تشريف داشتند. تا پاسی از شب به مذاکرات علمی و بحث در نسخه ها و کتاب ها می گذشت؛ عمدتا درباره مقالات و يا تصحيحاتی که در طول آن يک هفته موضوع کار ايشان و يا من بود و يا در آن فاصله منتشر شده بود. بهترين دوره در اين چارچوب برای من زمانی بود که ايشان مشغول کار روی مجلد غدير و يا کتابشناسی شيخ مفيد برای کنگره شيخ مفيد بودند. خيلی چيزها را آن زمان از محضرشان آموختم. در جلسات اصلاح متن ارشاد شيخ مفيد هم که با مرحوم آقای جعفری داشتند گاه شرکت می کردم. جمعه ها هم از صبح زود تا بعد از ظهر چنين بود. کتابخانه استاد به لطف او در اختيارم بود. تقريبا بيشتر کتابخانه ايشان را يک دور به تفاريق به تهران آورده بودم. هم خودم استفاده می کردم و هم اگر مرکز آقای بجنوردی آن کتاب ها را نداشت با اجازه و تشويق مرحوم آقای طباطبایی به مرکز می دادم برای کپی برداری. هم کتاب های چاپی و هم نسخه های عکسی. گاهی صد تا دويست جلد از کتابخانه ايشان نزد من بود و من روی آنها کار می کردم. با کمال سخاوت و بزرگواری و بدون هيچ گونه منتی. از اين جهت بسيار ممتاز بودند. مرحوم آقای طباطبایی در تمام سال های مابين 67 تا زمان فوتشان هر بار که تهران می آمدند من در خدمتشان بودم. با هم خيلی جاها می رفتيم. از کتابخانه های دانشگاه و مجلس گرفته تا دانشکده الهيات و کتابخانه های شخصی فخر الدين نصيری و مرحوم علی اصغر مهدوی؛ کتابفروشی های کوچه مروی تا گاهی برای ارزیابی نسخه های خطی در کتابخانه های خصوصی. در سفرهای اصفهان و مشهد هم گاهی در خدمتشان بودم. در يکی از سفرهای اصفهان اول بار ايشان من را، شايد سال 68 بود، بردند به منزل مرحوم آقای روضاتی و همين موجب آشنایی من با استاد علامه روضاتی شد که تا سال ها ادامه يافت. در خدمت ايشان معمولا هر بار در سفر تهران منزل آقای علينقی منزوی هم می رفتيم. مهمترين مشوق آقای منزوی در چاپ اجزای اخير طبقات اعلام الشيعه و همچنين فهارس ذريعه در واقع آقای طباطبایی بود. برای کار مستدرک ذريعه ايشان نيازمند دوره فهارس ذريعه بود و اين فهارس را هنوز دانشگاه تهران منتشر نکرده بود. چندين جعبه چوبی بود پر از فيش های فهارس. به توصيه آقای طباطبایی به تفاريق آنها را از آقای منزوی گرفتم و آقای بجنوردی هم لطف کردند دستور دادند مجموعه آنها به صورت دفاتری کپی برداری شود. بعدا همه را برای مرحوم آقای طباطبایی بردم. دو سه سال آخر عمر شريفشان بنا داشتند کار مستدرک ذريعه را تسريع ببخشند. آن فهارس به کار ايشان آمد. اميدوارم مستدرک به زودی منتشر شود.

شب جمعه آخر به دليلی گرفتار شدم و به قم نرفتم. ايشان همان شب تماس گرفتند و جويای احوال من شدند و پرسيدند نيامدی. منتظرت بودم. عرض کردم ان شاء الله هفته ديگر خدمتتان می رسم. فکر می کنم يک نيم ساعتی تلفونی صحبت کرديم. اگر اشتباه نکنم درباره مقدمه ای بود که بنا داشتند برای کتاب فضائل علي (ع) روايت احمد بنويسند. آن زمان من مشغول نوشتن مقاله احمد بن حنبل برای دائرة المعارف بودم و صحبت از يکی دو منبع درباره شرح احوال احمد بن حنبل شد. چند شب بعد بود که آن خبر ناگوار و غير منتظره همه دوستان و شاگردان و ارادتمندان استاد را عزادار کرد. رحمة الله عليه.

به مناسبت سالگرد وفات استاد
👆کتاب بالا را در فاصله يک هفته بعد از درگذشت مرحوم آقای طباطبایی منتشر کردم. آقای مسجد جامعی همت و حمايت کرد و آن را در هزار نسخه منتشر کرد. تدوين آن را درست بعد از مراسم خاکسپاری استادمان آغاز کردم. متن هایی که در پايان اين دفتر هست را هم در همان فاصله آماده کردم. به لطف آقای بجنوردی کل اين کتابچه را در مرکز دائرة المعارف تايپ و تصحيج کرديم (به لطف خانم بادافراس که مسئول بخش تايپ مرکز بود) و بعد با کمک دوست گرامی جناب آقای محمد جواد انواری در چاپخانه يک صبح تا شب نشستيم تا کتاب درآمد. در پايان همان هفته مجلسی را برای بزرگداشت مرحوم علامه آقا عزيز طباطبایی در تهران با کمک احمد آقای مسجد جامعی برگزار کرديم که در آن آقای سيد احمد اشکوری و يکی دو نفر ديگر سخنرانی کردند. همانجا اين کتابچه را در اختيار علاقمندان قرار داديم. برای مراسم چهلم آقای بجنوردی محبت کردند و مجلس بزرگداشتی در مرکز دائرة المعارف برگزار کردند که در آن چند استاد و از جمله آقای احمد پاکتچی سخنرانی کردند.
من معمولا شب جمعه ها خدمت مرحوم آقای طباطبایی می رسيدم. شب را منزل ايشان می خوابيدم و معمولا تا جمعه عصر خدمتشان بودم و گاهی هم در خلال ساعات روز جمعه در خدمتشان به مؤسسه آل البيت و کتابخانه ها و يا مجالسی ديگر می رفتيم. گاهی مرحوم آقای جعفری هم تشريف داشتند. تا پاسی از شب به مذاکرات علمی و بحث در نسخه ها و کتاب ها می گذشت؛ عمدتا درباره مقالات و يا تصحيحاتی که در طول آن يک هفته موضوع کار ايشان و يا من بود و يا در آن فاصله منتشر شده بود. بهترين دوره در اين چارچوب برای من زمانی بود که ايشان مشغول کار روی مجلد غدير و يا کتابشناسی شيخ مفيد برای کنگره شيخ مفيد بودند. خيلی چيزها را آن زمان از محضرشان آموختم. در جلسات اصلاح متن ارشاد شيخ مفيد هم که با مرحوم آقای جعفری داشتند گاه شرکت می کردم. جمعه ها هم از صبح زود تا بعد از ظهر چنين بود. کتابخانه استاد به لطف او در اختيارم بود. تقريبا بيشتر کتابخانه ايشان را يک دور به تفاريق به تهران آورده بودم. هم خودم استفاده می کردم و هم اگر مرکز آقای بجنوردی آن کتاب ها را نداشت با اجازه و تشويق مرحوم آقای طباطبایی به مرکز می دادم برای کپی برداری. هم کتاب های چاپی و هم نسخه های عکسی. گاهی صد تا دويست جلد از کتابخانه ايشان نزد من بود و من روی آنها کار می کردم. با کمال سخاوت و بزرگواری و بدون هيچ گونه منتی. از اين جهت بسيار ممتاز بودند. مرحوم آقای طباطبایی در تمام سال های مابين 67 تا زمان فوتشان هر بار که تهران می آمدند من در خدمتشان بودم. با هم خيلی جاها می رفتيم. از کتابخانه های دانشگاه و مجلس گرفته تا دانشکده الهيات و کتابخانه های شخصی فخر الدين نصيری و مرحوم علی اصغر مهدوی؛ کتابفروشی های کوچه مروی تا گاهی برای ارزیابی نسخه های خطی در کتابخانه های خصوصی. در سفرهای اصفهان و مشهد هم گاهی در خدمتشان بودم. در يکی از سفرهای اصفهان اول بار ايشان من را، شايد سال 68 بود، بردند به منزل مرحوم آقای روضاتی و همين موجب آشنایی من با استاد علامه روضاتی شد که تا سال ها ادامه يافت. در خدمت ايشان معمولا هر بار در سفر تهران منزل آقای علينقی منزوی هم می رفتيم. مهمترين مشوق آقای منزوی در چاپ اجزای اخير طبقات اعلام الشيعه و همچنين فهارس ذريعه در واقع آقای طباطبایی بود. برای کار مستدرک ذريعه ايشان نيازمند دوره فهارس ذريعه بود و اين فهارس را هنوز دانشگاه تهران منتشر نکرده بود. چندين جعبه چوبی بود پر از فيش های فهارس. به توصيه آقای طباطبایی به تفاريق آنها را از آقای منزوی گرفتم و آقای بجنوردی هم لطف کردند دستور دادند مجموعه آنها به صورت دفاتری کپی برداری شود. بعدا همه را برای مرحوم آقای طباطبایی بردم. دو سه سال آخر عمر شريفشان بنا داشتند کار مستدرک ذريعه را تسريع ببخشند. آن فهارس به کار ايشان آمد. اميدوارم مستدرک به زودی منتشر شود.

شب جمعه آخر به دليلی گرفتار شدم و به قم نرفتم. ايشان همان شب تماس گرفتند و جويای احوال من شدند و پرسيدند نيامدی. منتظرت بودم. عرض کردم ان شاء الله هفته ديگر خدمتتان می رسم. فکر می کنم يک نيم ساعتی تلفونی صحبت کرديم. اگر اشتباه نکنم درباره مقدمه ای بود که بنا داشتند برای کتاب فضائل علي (ع) روايت احمد بنويسند. آن زمان من مشغول نوشتن مقاله احمد بن حنبل برای دائرة المعارف بودم و صحبت از يکی دو منبع درباره شرح احوال احمد بن حنبل شد. چند شب بعد بود که آن خبر ناگوار و غير منتظره همه دوستان و شاگردان و ارادتمندان استاد را عزادار کرد. رحمة الله عليه.

✔️ خیرخواهی و سلامت


🔸 کار خیر، ساده ترین راه برای مقابله با استرس و حفظ آرامش است.
طبق تحقیقی که در مجله journal Clinical Psychological Science منتشر شده است، افرادی که در طول روز بیشتر از دیگران رفتارهای محبت آمیز دارند، به لحاظ عاطفی کمتر تحت تاثیر فشارهای عصبی ناشی از کار قرار می گیرند.

✔️ کار خیر روند پیری مغز را کاهش می دهد.

🔹 68 درصد از داوطلبانی که در یک نظر سنجی در سال 2010 شرکت کردند، به درستی اعتقاد داشتند که احساس سلامت آنها ناشی از حس نوع دوستی است.

✔️ کمک کردن به دیگران سلامت قلب را افزایش می دهد.

🔸 یک مطالعه در انجمن پزشکی آمریکا نشان داد در افرادی که داوطلبانه به مدت 10 هفته در یک فعالیت خیرخواهانه کوچک شرکت کردند، میزان التهاب و کلسترول خون کاهش یافت. اما شرکت کنندگانی که فعالیت های نوع دوستانه آنها گسترده تر بود، کاهش قابل توجه علائم بیولوژیکی بیماری قلبی در آنها مشاهده شد.

✔️ نوع دوستی سبب کاهش درد جسمی می شود.

🔹 نتایج یک تحقیق در نشریه ساینس نشان می دهد که اگر دویدن مسافت طولانی به شما آسیب می زند، کمک کردن به دیگران بعد از مسابقه باعث بهبود حال شما می شود.
بر این اساس، بیمارانی که درد مزمن داشتند و به عنوان مشاور همکار آموزش دیده بودند، متوجه شدند که پس از کمک به حل مسایل دیگران، درد کمتری دارند.
☘
👌👌

در سال ۱۳۲۱دو بازرگان ایرانی به نام های «رضا افشار» و «غلام ابتهاج» نخستین شرکت هواپیمایی حامل پرچم ایران را با نام «ایرانیان ایرویز» تأسیس کردند!
در سال ۱۳۳۳، یک شرکت هواپیمایی خصوصی دیگر به نام«پرشین ایر سرویس» در تهران تأسیس شد.
در ۵اسفند سال ۱۳۴۰، این دو شرکت که علاوه بر مسیرهای داخلی در مسیرهای بین المللی نیز فعالیت می کردند با یکدیگر ادغام شدند و شرکت هواپیمایی ملی ایران «هما»، تأسیس گردید!
در سال ۱۳۵۴، شرکت هواپیمایی هما به عنوان دومین خط هوایی امن در جهان و برترین شرکت هواپیمایی در آسیا انتخاب شد!

@RADEPAYETARIKH 👈
🆔 @anchegozashtt

🔸 آخوند ملا حسینقلی همدانی از زبان آیة الله آقانجفی همدانی:

🔹مرحوم ابوی [سید علی عرب] چندین سال خدمت مرحوم آخوند ملا حسینقلی درس خواندند.
خود ایشان می فرمودند: از سنه 1300 که به نجف اشرف مشرف شده بودند تا سنه 1311 که مرحوم آخوند ملا حسینقلی همدانی دارفانی را وداع کردند و به سرای باقی رحلت فرمودند هموار ملازم مرحوم آقای آخوند ملا حسینقلی همدانی بودند.

🔸غیراز درس و بحث های رسمی و حوزوی حالات مرحوم آخوند خود بسیار آموزنده و مفید بود. این حالات چنان عظمتی دارد که قابل گفتن نیست و نمی توان آن را بیان کرد. در عین حال مرحوم آخوند، بسیار متواضع و فروتن بودند.

مرحوم آقای آخوند ملا حسینقلی همدانی بسیار مرد جلیل و فقیه خوب و بزرگواری بودند. ایشان شاگردان برجسته زیادی را تربیت کردند که یک نمونه آن مرحوم حاج آقا شیخ محمدباقر همدانی است.

🔸مرحوم آقای آخوند غیر از تدریس فقه واصول سالیانی قبل از طلوع فجر درس اخلاق می فرمودند که دراین زمینه هم در محضرایشان بزرگان زیادی تربیت یافتند، مانند: مرحوم حاج میرزا جواد آقای ملکی تبریزی، مرحوم آقا شیخ عباس کازرونی، مرحوم حاج آقا سید احمد کربلایی و مرحوم حاج آقا شیخ محمدبهاری همدانی.

🔹بزرگان واساتید حوزه نجف اشرف نسبت به مرحوم آقای آخوند ملا حسینقلی همدانی ارادت کامل داشتند.

مرحوم ابوی نقل می کردند که در حدود سالهای 1300 که من نجف مشرف بودم مرحوم آیة الله نائینی در سامرا تشریف داشتند و سالی چند روز برای زیارت به نجف اشرف مشرف می شدند. مرحوم آیة الله نائینی در نجف وارد منزل آقای آخوند می شدند و آنجا نشست و دید و بازدید داشتند.

🔸معلوم بود که قبل از عزیمت آیة الله نائینی از نجف ایشان نیز در درس اخلاق مرحوم آقای آخوند شرکت می کردند.

مرحوم ابوی حدود سی سال در نجف اشرف مشرف بودند و در سنه 1330به همدان بازگشتند.
بعد از گذشت سه سال در سنه 1333 مرحوم آقای حاج سید احمد کربلایی وفات کردند.
مرحوم آیة الله آقای نائینی وصیّ آن مرحوم و مسئول کارهای ایشان بودند.
.

♦️مظلومیتهای آیةالله شهیدی؛

متأسفانه ایشان را با همه عظمت علمی و اخلاقی در این اواخر خیلی اذیت و آزار نمودند. آن ایام توده مردم اغلب فقیر بودند و برنج و مرغ نمی توانستند بخورند، شاید در سال یکبار آن هم در عید نوروز به مرغ و برنج دست پیدا می کردند. آن وقت یک عده آدم های نامرد و از خدا بی خبر می رفتند استخوان های مرغ را از این طرف آن طرف جمع آوری می کردند، می آوردند جلوی در خانه آقای شهیدی می گذاشتند و بعد شایع می کردند که ایشان هر روز پلو مرغ می خورد. بدین وسیله می خواستند به وجهه اجتماعی و مردمی ایشان صدمه وارد کنند و می کردند. با کمال تأسف مردم نیز باور می نمودند.

مرحوم آیةالله شهیدی از دو طرف تحت فشار و شکنجه روحی و جسمی قرار داشت؛ یک طرف، ایادی رژیم شاه بودند که به جرم این که او به استقبال شاه نرفت با وی در خصومت بودند. طرف دیگر، اطرافیان آیة الله شریعتمداری بودند که او را در منگنه می گذاشتند به جرم این که آیة الله شهیدی در انتخابات دوره هفدهم موضع مخالف علیه آنها گرفته بود. اینها با کمال وقاحت هر از چند گاهی یک جور برای آقای شهیدی مزاحمت و دردسر ایجاد می کردند.

(مرحوم آیةالله بنی فضل)

@bazmeghodsian

🔸حاج میرزا اسماعیل دولابی از آن حکمای ذوقی بود. ایشان یک کشاورز ساده بود اما صدتا فیلسوف رسمی باید نزد او می آمدند و شاگردی می کردند. (استاد منوچهر صدوقی سها)

🔹مرحوم دولابی مرد بسیار پاک و خوبی بود سواد نداشت. آیه قرآن را گاهی اشتباه می خواند ولی درست تفسیر می کرد. به نحوی ملهم بود و من این شکل از ملهم بودن را ندیده بودم. در واقع یک شمس تبریزی دیگری بود.

مرحوم دولابی مطالب عالی و بکری داشت که جای دیگر نمیتوانستم پیدا کنم. سخنش برای مبتدی زیاد قابل استفاده نبود. یک ساعت که حرف میزد یک ربعش برای من جالب بود و میفهمیدم و لذت میبردم. آقای دولابی بنده خوب خدا بود.

مرحوم دولابی اهل چله نشینی و ریاضت نبود. یک مسلمان معنوی بود. اهل دنیا نبود. اهل نماز و روزه بود. بعد از هر نماز هم غزلی از حافظ می خواند. حرفهای آقای دولابی مثل شمس تبریزی از درونش می جوشید.

(مرحوم استاد محمد خواجوی)

@bazmeghodsian

✍🏻استاد منوچهر صدوقی سها:

🔸حاج میرزا اسماعیل دولابی از آن حکمای ذوقی بود. ایشان یک کشاورز ساده بود اما صدتا فیلسوف رسمی باید نزد او می آمدند و شاگردی می کردند.

✍🏻مرحوم استاد محمد خواجوی:

🔹مرحوم دولابی مرد بسیار پاک و خوبی بود سواد نداشت. آیه قرآن را گاهی اشتباه می خواند ولی درست تفسیر می کرد. به نحوی ملهم بود و من این شکل از ملهم بودن را ندیده بودم. در واقع یک شمس تبریزی دیگری بود.

مرحوم دولابی مطالب عالی و بکری داشت که جای دیگر نمیتوانستم پیدا کنم. سخنش برای مبتدی زیاد قابل استفاده نبود. یک ساعت که حرف میزد یک ربعش برای من جالب بود و میفهمیدم و لذت میبردم. آقای دولابی بنده خوب خدا بود.

مرحوم دولابی اهل چله نشینی و ریاضت نبود. یک مسلمان معنوی بود. اهل دنیا نبود. اهل نماز و روزه بود. بعد از هر نماز هم غزلی از حافظ می خواند. حرفهای آقای دولابی مثل شمس تبریزی از درونش می جوشید.

@bazmeghodsian