جستاری در اسناد کهن

داده‌های تاریخی موجود درباره مراسم محرم در دوره صفویه به زبان‌های اروپایی و نیز فارسی و ترکی است. در زبان فارسی توصیف‌های کوتاهی از این مراسم در کتاب‌ تاریخ عالم‌آرای عباسی نوشته اسکندربیگ منشی و تاریخ عباسی یا روزنامه ملاجلال نوشته ملا جلال‌الدین منجم وجود دارد که به این مراسم در دوره حکومت شاه عباس صفوی اشاره دارند. همچنین به همان‌گونه گزارش جهانگرد اهل عثمانی، اولیاء چلبی تنها گزارش یک مسلمان سنی از این مراسم در دوره صفویه است. لیکن تنها با گزارشات جهانگردان اروپایی است که فهمی مفصل و همراه با جزئیات از این مراسم پیدا می‌کنیم و کیفیت تطور آنها به وقایع همگانی عمده و دارای اهمیت سیاسی در دوره حکومت شاه عباس را درمی‌یابیم. در همین زمان به صورت اتفاقی، شمار روبه‌افزایشی از جهانگردان اروپایی که در مسیر سفرشان از ایران می‌گذشتند یا در ایران ساکن بودند، این مراسم را در میدان‌های عمومی اصلی و کاخ‌ها، به چشم خود دیده‌اند. در میان بیست و سه گزارش باقی‌مانده از این دوران، مفصل‌ترین گزارش متعلق به پترو دلاویه (Pietro Dell Valle)، رافائل دومانس (Raphaël Du Mans) و ژان شاردن (Jean Chardin) است. این سفرنامه‌ها جذاب‌ترین اطلاعات مردم‌نگارانه را از مراسم محرم در این دوره در اختیار ما قرار می‌دهند.

داده‌های تاریخی موجود درباره مراسم محرم در دوره صفویه به زبان‌های اروپایی و نیز فارسی و ترکی است. در زبان فارسی توصیف‌های کوتاهی از این مراسم در کتاب‌ تاریخ عالم‌آرای عباسی نوشته اسکندربیگ منشی و تاریخ عباسی یا روزنامه ملاجلال نوشته ملا جلال‌الدین منجم وجود دارد که به این مراسم در دوره حکومت شاه عباس صفوی اشاره دارند. همچنین به همان‌گونه گزارش جهانگرد اهل عثمانی، اولیاء چلبی تنها گزارش یک مسلمان سنی از این مراسم در دوره صفویه است. لیکن تنها با گزارشات جهانگردان اروپایی است که فهمی مفصل و همراه با جزئیات از این مراسم پیدا می‌کنیم و کیفیت تطور آنها به وقایع همگانی عمده و دارای اهمیت سیاسی در دوره حکومت شاه عباس را درمی‌یابیم. در همین زمان به صورت اتفاقی، شمار روبه‌افزایشی از جهانگردان اروپایی که در مسیر سفرشان از ایران می‌گذشتند یا در ایران ساکن بودند، این مراسم را در میدان‌های عمومی اصلی و کاخ‌ها، به چشم خود دیده‌اند. در میان بیست و سه گزارش باقی‌مانده از این دوران، مفصل‌ترین گزارش متعلق به پترو دلاویه (Pietro Dell Valle)، رافائل دومانس (Raphaël Du Mans) و ژان شاردن (Jean Chardin) است. این سفرنامه‌ها جذاب‌ترین اطلاعات مردم‌نگارانه را از مراسم محرم در این دوره در اختیار ما قرار می‌دهند.
@Ganjinemaktoob

داده‌های تاریخی موجود درباره مراسم محرم در دوره صفویه به زبان‌های اروپایی و نیز فارسی و ترکی است. در زبان فارسی توصیف‌های کوتاهی از این مراسم در کتاب‌ تاریخ عالم‌آرای عباسی نوشته اسکندربیگ منشی و تاریخ عباسی یا روزنامه ملاجلال نوشته ملا جلال‌الدین منجم وجود دارد که به این مراسم در دوره حکومت شاه عباس صفوی اشاره دارند. همچنین به همان‌گونه گزارش جهانگرد اهل عثمانی، اولیاء چلبی تنها گزارش یک مسلمان سنی از این مراسم در دوره صفویه است. لیکن تنها با گزارشات جهانگردان اروپایی است که فهمی مفصل و همراه با جزئیات از این مراسم پیدا می‌کنیم و کیفیت تطور آنها به وقایع همگانی عمده و دارای اهمیت سیاسی در دوره حکومت شاه عباس را درمی‌یابیم. در همین زمان به صورت اتفاقی، شمار روبه‌افزایشی از جهانگردان اروپایی که در مسیر سفرشان از ایران می‌گذشتند یا در ایران ساکن بودند، این مراسم را در میدان‌های عمومی اصلی و کاخ‌ها، به چشم خود دیده‌اند. در میان بیست و سه گزارش باقی‌مانده از این دوران، مفصل‌ترین گزارش متعلق به پترو دلاویه (Pietro Dell Valle)، رافائل دومانس (Raphaël Du Mans) و ژان شاردن (Jean Chardin) است. این سفرنامه‌ها جذاب‌ترین اطلاعات مردم‌نگارانه را از مراسم محرم در این دوره در اختیار ما قرار می‌دهند.
@Ganjinemaktoob

کجا نذری بدهیم یا کجا نذری بخوریم؟
عباس کاظمی
@varijkazemi
در آبان 1394 در مجله اندیشه پویا مقاله ای نوشتم( مجدد در کانال باز نشر می کنم) با عنوان جنبش غذای نذری که مورد نقد و مناقشه زیادی قرار گرفته بود. در آنجا استدلال کردم که اگرچه غذای نذری همیشه در فرهنگ شیعی حضور داشته است اما به تدریج جای خود را در میان مراسم باز کرده است و دوگانه «مراسم- غذا »جای خود را به «غذا- مراسم » داده است. در برخی شکلهای جدید تر ما با پدیده «غذای بدون مراسم » نیز مواجه هستیم، مانند خانه ها و مکان هایی که در روزهای آخر دهه محرم صرفا غذا می دهند و ما با صفهای نذری بی شماری مواجه می شویم. استدلال این بود که غذا فی نفسه برای خود عاملیت یاقته است و هستند مردمی که بدون توجه به مناسک از طریق غذا خود را به پدیده ای چون محرم مرتبط می کنند. در برخی موارد غذا آنقدر نقش مهمی پیدا می کند که جنبشی را در زندگی روزانه در ایام محرم حول خود پدید می اورد، آیینی خاص خود که شامل ایستادن در صف، جمع کردن غذا از اینجا و آنجا و در نهایت خوردن غذا در خیابان یا در منزل را پدید می اورد و سایتهایی چون سایت نذری یاب نیز مسیری آسانتر را برای پیدا کردن غذاهای نذری پدید اورده است. این سایت مکانهای توزیع نذری را برای شهروندان روشن ساخته است و استقبال خوبی از سوی مردم را در پی داشته است.
در حالی که «سایت نذری یاب »مقوم چیزی به عنوان عطش خوردن نذری است بهتر بود سایتی درست می شد تا مشخص می کرد ما نذری های خود را کجاها توزیع کنیم؟ در کدام نقاط شهری نیازمندان بیشتری وجود دارند که به غذا محتاجند؟ محل تجمع کارتن خوابها و خیابان خوابها کجاست؟ چه محلاتی از شهر بیشتر به غذا نیاز خواهند داشت که نذری دهندگان غذاهایشان را بعد از طبخ در انجا توزیع کنند؟
نمی گویم که غذای نذری باید صرفا در میان نیازمندان توزیع شود، می دانم که برای برخی افراد غذای نذری با مقوله شفا و برای برخی دیگر با مقوله انجام مناسک دینی گره خورده است اما متاسفانه در پخش غذای نذری برای گروههای نیازمند اولویت قایل نیستیم، ما فراموش می کنیم وقتی یخچالهای مان از غذاهای نذری پر است، نیازمندانی در گوشه شهر به هر دلیلی غذایی در سفره ندارند.
بیاید غذاهای نذری خود را به فقرا توزیع کنیم، بیاید نذری خوردن را به شکمچرانی تقلیل ندهیم. بیاید سایتهایی طراحی کنیم و از طریق آن محلات و اماکن ( خیریه ها . سازمانهای نگهداری افراد نیازمند) نیازمند را شناسایی کنیم و غذاهای نذری خود را در انجا توزیع کنیم.
عباس کاظمی
@varijkazemi

در انتشار و اشتراک گذاری این مطلب برای کمک به نیازمندان بکوشیم

به مناسبت اول اردیبهشت روز سعدی/
غزل سعدی بر کتیبۀ سنگی در شرقی ترین نقطۀ آسیا/
مسجد ققنوس، بندرهانگزو/ شرق چین(ماچین)/ این مسجد تاریخی در دوران سلسلۀ تانگ تاسیس شده است و دارای موزۀ با ارزشی است که چندین کتیبۀ فارسی از جمله کتیبه ای از غزل سعدی را با خطی خوش، به نمایش گذاشته است.
متن غزل: ثنا و حمد بی‌پایان خدا را/ که صنعش در وجود آورد ما را / الها قادرا پروردگارا/ کریما منعما آمرزگارا...../
بندر هانگزو(=خنسای) به گفتۀ فضل الله همدانی، ابن بطوطه، وصاف و حمدالله مستوفی، در یک دوره طولانی محل حضور مسلمانان از جمله گروه کثیری از تجار و کشتیرانان ایرانی بوده است. وجود سنگ مزارهایی با عناوین سمنانی، اصفهانی و خراسانی در موزۀ مسجد، دلیلی بر این حضور است.
👆👆👆👆👆👆
️
🇮🇷@kiani694🇮🇷

داده‌های تاریخی موجود درباره مراسم محرم در دوره صفویه به زبان‌های اروپایی و نیز فارسی و ترکی است. در زبان فارسی توصیف‌های کوتاهی از این مراسم در کتاب‌ تاریخ عالم‌آرای عباسی نوشته اسکندربیگ منشی و تاریخ عباسی یا روزنامه ملاجلال نوشته ملا جلال‌الدین منجم وجود دارد که به این مراسم در دوره حکومت شاه عباس صفوی اشاره دارند. همچنین به همان‌گونه گزارش جهانگرد اهل عثمانی، اولیاء چلبی تنها گزارش یک مسلمان سنی از این مراسم در دوره صفویه است. لیکن تنها با گزارشات جهانگردان اروپایی است که فهمی مفصل و همراه با جزئیات از این مراسم پیدا می‌کنیم و کیفیت تطور آنها به وقایع همگانی عمده و دارای اهمیت سیاسی در دوره حکومت شاه عباس را درمی‌یابیم. در همین زمان به صورت اتفاقی، شمار روبه‌افزایشی از جهانگردان اروپایی که در مسیر سفرشان از ایران می‌گذشتند یا در ایران ساکن بودند، این مراسم را در میدان‌های عمومی اصلی و کاخ‌ها، به چشم خود دیده‌اند. در میان بیست و سه گزارش باقی‌مانده از این دوران، مفصل‌ترین گزارش متعلق به پترو دلاویه (Pietro Dell Valle)، رافائل دومانس (Raphaël Du Mans) و ژان شاردن (Jean Chardin) است. این سفرنامه‌ها جذاب‌ترین اطلاعات مردم‌نگارانه را از مراسم محرم در این دوره در اختیار ما قرار می‌دهند.
@Ganjinemaktoob

نشست‌های حلقه‌ی شیعه‌پژوهی سرو
نشست ۸

«محرم بمبئی: مناسک جهانشهری»
رضا مسعودی‌نژاد



مراسم محرم در بمبئی در طی دو قرن گذشته دائما تغییر و بازابداع شده است.، مسعودی‌نژاد در این جلسه براساس پژوهش‌های آرشیوی و میدانی، این تحولات را به عنوان بخشی از روند جهانشهری مورد تدقیق قرار می‌دهد. در طی قرن نوزدهم بمبئی ناگهان از بندری کوچک بدل به جهانشهر شرق با جمعیت یک میلیون نفر شد. گروه‌های اجتماعی مختلف از تمام پهنه‌ی شبه‌قاره، فلات ایران و حوزه اقیانوس هند به سمت این بندر سرازیر ‌شدند و مراسم محرم که مهترین فستیوال سالانه‌ی بمبئی محسوب می‌شد، نقش کلیدی در روند مواجهه، تعامل و چانه‌زنی میان گروه‌های متکثری بود که به این شهر بندری سرازیر شده بودند. در این مسیر، گروه‌های متکثر اجتماعی مسلمان و غیرمسلمان برای بازتولید هویت خود در مقابل دیگران و تعیین جایگاه خود در سازمان اجتماعی این شهر نه تنها به مراسم محرم متوسل می‌شدند، بلکه این مراسم را دايماً ابداع مجدد می‌کردند.

چهارشنبه ۸ دی ۱۴۰۰ ـ ساعت ۱۹
به میزبانی جبار رحمانی

پخش زنده از اینستاگرام:
@sarvshiastudies

مراسم آش نذری در دوران سلطنت ناصرالدین‌شاه

عبدالله مستوفی، نویسنده برجسته دوره قاجار درباره نذری‌های محرم در تهران قدیم و آش نذری ناصرالدین‌شاه نوشته است:

روز تاسوعا و عاشورا، گذشته از مشغولیات روضه، ما مشغله دیگری هم داشتیم و آن کمک به تقسیم نذری بود. پدرم نمی‌دانم در نتیجه چه پیشامد و در چه دوره‌ای از ادوار زندگی خود نذری کرده بود که در هریک از این دو روز پنجاه من برنج پلو می‌کردند و به مردم می‌دادند.... نذر بعضی هم شله‌زرد بود... بعضی هم نان و ماست نذر داشتند.... در دوره سلطنت ناصرالدین‌شاه آش و مراسم آش‌پزان از اهمیت بیشتری نسبت به دوره‌های دیگر برخوردار بود. به طوری که در غالب کتب و آثار تاریخی به جا مانده از آن عهد می‌توان شرحی از آش و مراسم آش‌پزان این دوره را یافت. مراسن آش‌پزان از رسوم سنتی پادشاهان قاجار بود.



@Oldax
👁‍🗨Insta: instagram.com/oldaxtel

کتیبۀ فارسی در رثای امام حسین (ع)، مقبرهٔ شمس سبزواری، شهر مولتان، پاکستان.

بنای مقبرهٔ شمس سبزواری (عارف ایرانی، ۵۶۰ق سبزوار/ ۶۷۵ق مولتان) به پیروی از معماری ایرانی، یک سازۀ مربع شکل اطراف مزار، یک سازهٔ هشت ضلعی روی آن و گنبدی نسبتا بزرگ که با چندین گلدسته احاطه شده است و نهایتا استفاده از کتیبه‌ها و کاشیکاری فیروزه‌ای رنگ است.
در سنت معمول برای ساخت مقابر در شبه قاره، درب ورودی در شرق بنا ساخته میشود تا زوار هنگام ورود، رویشان به مکه باشد و هنگام خروج نیز به همان صورت خارج شوند تا پشتشان به مکه و سنگ مزار نباشد. اما با توجه به روش تبلیغ شمس سبزواری مبنی بر تساهل و تعامل با دیگر ادیان، در طراحی مقبره نیز از چندین ورودی در جهات مختلف استفاده شده است و اکنون نیز شاهدیم افراد زیادی از ادیانِ مختلف به زیارت وی میآیند.
این بنای زیبا دارای چندین کتیبۀ فارسی است، از جمله کتیبۀ ذیل که در بالاترین قسمت بنا نصب شده است:

ای شه کربلا سلام علیک،
همگی در عزا سلام علیک،
دیدۀ جان انس و جان همه را،
خاک تو توتیا سلام علیک.

مرتضی رضوانفر
تصاویر بیشتر در کانال تلگرامی کتیبه.

"این یادداشت زمانی بر کاغذ جاری می شود که پرونده دوازهمین جشنواره فیلم کوتاه و مستند "رضوی" به پایان رسیده است و زمان مناسبی برای ثبت دیدگاههای مختلف صاحب نظران و صاحب قلمان است تا نقاط ضعف و قوت این اتفاق فرهنگی بررسی گردد."
مستند "ما و اسلام" که به یک جریان فکر معاصر در اروپا بالخصوص در آلمان پرداخته بهانه ی سفر من به یزد برای حضور در جشنواره ی رضوی گردید، اگرچه تصمیم تیم تولید اثر بر این بود که این مستند در کشورهای شرقی و ایران در جشنواره ای شرکت نکند ولی پافشاری یکی از اعزه پای این اثر را به بخش برگزیدگان این جشنواره کشاند.
بعد از دعوت رسمی برای حضور چهار روزه در جشنواره و در نقطه ی مقابل فشار بسیار زیاد کاری در ایران و خارج از ایران و البته تماس تلفنی با استاد مجید مجیدی در موضوع جشنواره تصميم بر حضور در روز اختتامیه را گرفتم تا به ماحصل مراسم برسم.
ظهر روز سه شنبه 11/5 بر یزد وارد شدم اولین بار بود که پای به شهر یزد می گذاشتم، ولی خوب از خصوصیاتش شنیده بودم، دارالمومنین، شهر شیرینی و ترمه و بادگیرها و صدالبته اخیراً، ثبت جهانی اش، برعکس فرضم هوایی تقریباً خنک بر شهر قالب بود که البته به گفته ی راننده تاکسی(محمداقا) دو روزی بود هوای شهر بهتر شده، جشنواره هتلی را با نام "مشیر الممالک" برای اقامت ترتیب داده بود، هتلی زیبا و جالب با معماري به یادگار مانده از قجریان، می توان گفتم که مهمانوازی نسبتاً خوبی انجام گرفت، دست خوش دارد و خسته نباشید که احتمالاً این اخلاق را میتوان پای فرهنگ عمومی شهر یزد گذاشت(مهمان نوازی).
از روی توفیق در هتل با یکی از هنرمندان مشهدی با نام "صادقی" آشنا گشتم، که در بخش فیلم داستانی در این فستیوال حضور داشت که خوب محشور شدن با ایشان نیز از برکات نام علی بن موسی الرضا علیه السلام بود.
از قبل پیامکی آمد که ساعت پنج شروع مراسم اختتامیه است و دوستان هنرمند عازم این مراسم خواهند شد، که البته در عمل این زمان به 5:30 تغییر کرد و در این سی دقیقه ی انتظار، توفیق همکلامی با جناب ضابط جهرمی را پیدا کردم، مردی آرام و دلنشین از اثرم پرسیدم از خاطرات آلمانش گفت از همکاری با یک مجموعه در جنوب آلمان برای انتخاب اثاری خاص در سال 2020 و ... در همین لحظه فرهاد آئیش را با خانمی جوان دیدم که سالن ورودی هتل را طی می کرد (با فرض اینکه غیر ممکن است که یک هنرمند که فقط در آثار اجتماعی و طنز دیده شده و حداقل شهرتی به آثار آئینی ندارد به جهت جشنواره فیلم رضوی اینجا باشد و با خود گفتم حتماً برای دیدن از شهر یزد آمده است) و گذشت ...
حدود ساعت شش عصر به سالن برگزاری اختتامیه رسیدیم، سالنی متعلق به اداره برق یزد، در شروع مراسم برعکس تمام نشست ها در ایران که معمولاً با قرآن شروع می شود، این بار جوانی لاغر اندام البته با یک لباس و کفشی چروک ناصاف تبرکاً و تیمناً شروع به خواندن قطعه ی مشهور "آمدم ای شاه پناهم بده ..." کرد، که البته بعداً متوجه شدم جز تیم فنی برگزاری هم بوده است، سوال اولیه از برنامه ریزان و مهمان نواز این این مراسم این بود که آیا قطعه ای بهتر یا اجرایی بهتر برای این مراسم با عنوان ملی شایسته نبود!؟ حداقل اثری که به ابداع نزدیکتر باشد، بعد از این سوال بهتر است همزمان با گزارش لحظه به لحظه ی مراسم نقدهایی جدی و دور از فضای فانتزی و ژست به این جشنواره بگیریم.
از نکات مهم این مراسم که از ابتدا خود را نشان می داد این بود "که این مراسم شبیه یک جشنواره فیلم آئینی نبود" (البته اگر شما دنبال این دست جشنواره می گشتید) از داوران گرفته تا بستر پذیرایی، فضای حاکم، مهمان ها، گفتمان جشنواره به صورت عمومی و از همه مهمتر مراسم اختتامیه و...
مجری مراسم جوانی خوش سیما و خوش ذوق بود که مرتباً عنوان جشنواره را با هیجانی خاص غلط می خواند و میگفت:دوازهمین جشنواره فیلم داستانی "و رضوی"، و البته کسی هم نبود که این اشتباه را تصحیح کند. بعد از سلام و صلوات به حضرت رضا علیه السلام برنامه را شروع کرد و از افرادی که حمایت از این جشنواره کرده بودند دعوت به سخنرانی کرد، بدون ترتیب به یادم است که، استاندار یزد برای سخنرانی به بالای سن رفت، خوب طبق معمول در مراسمات ایران صحبتهای تفصیلی آقای استاندار کسل آور و برای اهلش شنیدنی بود اهلش چه کسانی بودند؟ جلوتر عرض خواهم کرد. رئیس ارشاد یزد که همان دبیر مراسم بود نیز سخنرانی کرد بعد از آن نوبت دبیر تخصصی جشنواره که اولین بار بود میدیدمش و نامش دهقان بود، به نظر می آمد همه چیز دان مراسم است سخنرانی اش بسیار کوتاه و حرفه ای بود این دهقان را همه جا می دیدید بالای سن، پایین سن، هماهنگی های ریز اجرایی(مثلاً انتقال داوران، هدایا و ...) که نشان از فعال بودن یا عدم برنامه ریزی مدیریتی ایشان بود، باید این را گفت که این حضور پر رنگ حتی از دنیای واقعی هم آنطرفتر بود، در فیلمهای پشت صحنه جشنواره که در پرده ی

کتیبۀ فارسی در رثای امام حسین (ع)، مقبرهٔ شمس سبزواری، شهر مولتان، پاکستان.

بنای مقبرهٔ شمس سبزواری (عارف ایرانی، ۵۶۰ق سبزوار/ ۶۷۵ق مولتان) به پیروی از معماری ایرانی، یک سازۀ مربع شکل اطراف مزار، یک سازهٔ هشت ضلعی روی آن و گنبدی نسبتا بزرگ که با چندین گلدسته احاطه شده است و نهایتا استفاده از کتیبه‌ها و کاشیکاری فیروزه‌ای رنگ است.
در سنت معمول برای ساخت مقابر در شبه قاره، درب ورودی در شرق بنا ساخته میشود تا زوار هنگام ورود، رویشان به مکه باشد و هنگام خروج نیز به همان صورت خارج شوند تا پشتشان به مکه و سنگ مزار نباشد. اما با توجه به روش تبلیغ شمس سبزواری مبنی بر تساهل و تعامل با دیگر ادیان، در طراحی مقبره نیز از چندین ورودی در جهات مختلف استفاده شده است و اکنون نیز شاهدیم افراد زیادی از ادیانِ مختلف به زیارت وی میآیند.
این بنای زیبا دارای چندین کتیبۀ فارسی است، از جمله کتیبۀ ذیل که در بالاترین قسمت بنا نصب شده است:

ای شه کربلا سلام علیک،
همگی در عزا سلام علیک،
دیدۀ جان انس و جان همه را،
خاک تو توتیا سلام علیک.

مرتضی رضوانفر
تصاویر بیشتر در کانال تلگرامی کتیبه.

به مناسبت اول اردیبهشت روز سعدی/
غزل سعدی بر کتیبۀ سنگی در شرقی ترین نقطۀ آسیا/
مسجد ققنوس، بندرهانگزو/ شرق چین(ماچین)/ این مسجد تاریخی در دوران سلسلۀ تانگ تاسیس شده است و دارای موزۀ با ارزشی است که چندین کتیبۀ فارسی از جمله کتیبه ای از غزل سعدی را با خطی خوش، به نمایش گذاشته است.
متن غزل: ثنا و حمد بی‌پایان خدا را/ که صنعش در وجود آورد ما را / الها قادرا پروردگارا/ کریما منعما آمرزگارا...../
بندر هانگزو(=خنسای) به گفتۀ فضل الله همدانی، ابن بطوطه، وصاف و حمدالله مستوفی، در یک دوره طولانی محل حضور مسلمانان از جمله گروه کثیری از تجار و کشتیرانان ایرانی بوده است. وجود سنگ مزارهایی با عناوین سمنانی، اصفهانی و خراسانی در موزۀ مسجد، دلیلی بر این حضور است.
👆👆👆👆👆👆
️
🇮🇷@kiani694🇮🇷

به مناسبت اول اردیبهشت روز سعدی/
غزل سعدی بر کتیبۀ سنگی در شرقی ترین نقطۀ آسیا/

مسجد ققنوس، بندرهانگزو/ شرق چین(ماچین)/ این مسجد تاریخی در دوران سلسلۀ تانگ تاسیس شده است و دارای موزۀ با ارزشی است که چندین کتیبۀ فارسی از جمله کتیبه ای از غزل سعدی را با خطی خوش، به نمایش گذاشته است.
متن غزل: ثنا و حمد بی‌پایان خدا را/ که صنعش در وجود آورد ما را / الها قادرا پروردگارا/ کریما منعما آمرزگارا...../
بندر هانگزو(=خنسای) به گفتۀ فضل الله همدانی، ابن بطوطه، وصاف و حمدالله مستوفی، در یک دوره طولانی محل حضور مسلمانان از جمله گروه کثیری از تجار و کشتیرانان ایرانی بوده است. وجود سنگ مزارهایی با عناوین سمنانی، اصفهانی و خراسانی در موزۀ مسجد، دلیلی بر این حضور است.

مرتضی رضوانفر
عضو هیات علمی پژوهشگاه میراث فرهنگی

مراسم آش نذری در دوران سلطنت ناصرالدین‌شاه

عبدالله مستوفی، نویسنده برجسته دوره قاجار درباره نذری‌های محرم در تهران قدیم و آش نذری ناصرالدین‌شاه نوشته است:

روز تاسوعا و عاشورا، گذشته از مشغولیات روضه، ما مشغله دیگری هم داشتیم و آن کمک به تقسیم نذری بود. پدرم نمی‌دانم در نتیجه چه پیشامد و در چه دوره‌ای از ادوار زندگی خود نذری کرده بود که در هریک از این دو روز پنجاه من برنج پلو می‌کردند و به مردم می‌دادند.... نذر بعضی هم شله‌زرد بود... بعضی هم نان و ماست نذر داشتند.... در دوره سلطنت ناصرالدین‌شاه آش و مراسم آش‌پزان از اهمیت بیشتری نسبت به دوره‌های دیگر برخوردار بود. به طوری که در غالب کتب و آثار تاریخی به جا مانده از آن عهد می‌توان شرحی از آش و مراسم آش‌پزان این دوره را یافت. مراسن آش‌پزان از رسوم سنتی پادشاهان قاجار بود.



@Oldax
👁‍🗨Insta: instagram.com/oldaxtel