مجلّه سفینه تبریز

با یاد و نام خدا
یکی از مشایخ تبریز در بوستان سعدی
یادداشت شماره سیزدهم/ محمد طاهری خسروشاهی
در هیچ یک از شرح هایی که بر بوستان نوشته شده، به فردِ مورد نظرِ سعدی در بیتِ؛
عزیزی در اقصای تبریز بود که همواره بیدار و شب خیز بود
(باب چهارم-حکایت هجدهم)
اشاره ای نشده است. بر اساس شواهد و قرائن، نخستین بار مرحوم حافظ حسین کربلایی تبریزی؛ مؤلّفِ کتابِ ارزشمند روضات الجنان و جنّات الجنان به نقل از استادش بدرالدین احمد لاله ای تبریزی(متوفّی 983)، فردِ مورد اشارة سعدی در این بیت را، شیخ ابوبکر بن اسماعیل سلّه باف؛ عارف گمنام اواخرِ سدة ششم و اوایل سدة هفتم هجری آذربایجان معرفی کرده است.
دربارة این شیخ ابوبکر سلّه باف، جز یکی ـ دو مورد اطّلاعات پراکنده، دانسته ای در دست نیست.منبع عمدة این اطّلاعات اندک و پراکنده نیز، مقالات شمس و مناقب العارفین احمد افلاکی است. البته با وجود اینکه استاد بدیع-الزّمان فروزانفر،در حاشیة زندگینامة مولوی، متذکّر اشارة فریدون سپهسالار به نام شیخ ابوبکرتبریزی شده است، در رسالة سپهسالار، نامی از شیخ ابوبکر به میان نیامده است.
ما در ضمن یک مقاله تحقیقی که ان شاالله به زودی در مجلّه وزین آینة میراث منتشر خواهد شد، ابتدا ردپای شیخ ابوبکر سلّة باف تبریزی را در متون آن عصر بررسی کرده ایم و در ادامه، با تطبیق حالاتِ عرفانی شیخ ابوبکرتبریزی با حکایت بوستان، و بررسی شواهد و قرائنی دیگر، به این نتیجه رسیده ایم که «عزیز» موردِ اشارة سعدی، همین شیخ ابوبکر سلّه باف تبریزی است که ظاهراً شیخ اجل سعدی(علیه الرحمه)در بازگشت از سفر مکّه،که به قصد ملاقات با اباقاخان پسر هلاکو خان مغول به تبریز آمده بود،این حکایت را شنیده است.
@safinehyetabriz

🔵 یکی از مشایخ تبریز در بوستان سعدی/ محمد طاهری خسروشاهی

-در هیچ یک از شرح هایی که بر بوستان نوشته شده، به فردِ مورد نظرِ سعدی در بیتِ؛
«عزیزی در اقصای تبریز بود/ که همواره بیدار و شب خیز بود»
(باب چهارم-حکایت هجدهم)
اشاره ای نشده است. بر اساس شواهد و قرائن، نخستین بار مرحوم حافظ حسین کربلایی تبریزی؛ مؤلّفِ کتابِ ارزشمند روضات الجنان و جنّات الجنان به نقل از استادش بدرالدین احمد لاله ای تبریزی (متوفّی 983)، فردِ مورد اشارۀ سعدی در این بیت را، شیخ ابوبکر بن اسماعیل سلّه باف تبریزی؛ عارف گمنام اواخرِ سدۀ ششم و اوایل سدۀ هفتم هجری آذربایجان معرفی کرده است.
دربارۀ این شیخ ابوبکر سلّه باف، جز یکی ـ دو مورد اطّلاعات پراکنده، دانسته ای در دست نیست.منبع عمدۀ این اطّلاعات اندک و پراکنده نیز، مقالات شمس و مناقب العارفین احمد افلاکی است. البته با وجود اینکه استاد بدیع-الزّمان فروزانفر،در حاشیۀ زندگینامۀ مولوی، متذکّر اشارۀ فریدون سپهسالار به نام شیخ ابوبکرتبریزی شده است، در رسالۀ سپهسالار، نامی از شیخ ابوبکر به میان نیامده است.
ما در ضمن یک مقاله تحقیقی که انشاالله به زودی در مجلّه وزین آینۀ میراث منتشر خواهد شد، ابتدا ردپای شیخ ابوبکر سلّۀ باف تبریزی را در متون آن عصر بررسی کرده ایم و در ادامه، با تطبیق حالاتِ عرفانی شیخ ابوبکرتبریزی با حکایت بوستان، و بررسی شواهد و قرائنی دیگر، به این نتیجه رسیده ایم که «عزیز» موردِ اشارۀ سعدی، همین شیخ ابوبکر سلّه باف تبریزی است که ظاهراً شیخ اجل سعدی(علیه الرحمه) در بازگشت از سفر مکّه، که به قصد ملاقات با اباقاخان پسر هلاکوخان مغول به تبریز آمده بود، این حکایت را شنیده است.
@manuscript

با یاد و نام خدا
یکی از مشایخ تبریز در بوستان سعدی
یادداشت شماره سیزدهم/ محمد طاهری خسروشاهی
در هیچ یک از شرح هایی که بر بوستان نوشته شده، به فردِ مورد نظرِ سعدی در بیتِ؛
عزیزی در اقصای تبریز بود که همواره بیدار و شب خیز بود
(باب چهارم-حکایت هجدهم)
اشاره ای نشده است. بر اساس شواهد و قرائن، نخستین بار مرحوم حافظ حسین کربلایی تبریزی؛ مؤلّفِ کتابِ ارزشمند روضات الجنان و جنّات الجنان به نقل از استادش بدرالدین احمد لاله ای تبریزی(متوفّی 983)، فردِ مورد اشارة سعدی در این بیت را، شیخ ابوبکر بن اسماعیل سلّه باف تبریزی ؛ عارف گمنام اواخرِ سدة ششم و اوایل سدة هفتم هجری آذربایجان معرفی کرده است.
دربارة این شیخ ابوبکر سلّه باف، جز یکی ـ دو مورد اطّلاعات پراکنده، دانسته ای در دست نیست.منبع عمدة این اطّلاعات اندک و پراکنده نیز، مقالات شمس و مناقب العارفین احمد افلاکی است. البته با وجود اینکه استاد بدیع-الزّمان فروزانفر،در حاشیة زندگینامة مولوی، متذکّر اشارة فریدون سپهسالار به نام شیخ ابوبکرتبریزی شده است، در رسالة سپهسالار، نامی از شیخ ابوبکر به میان نیامده است.
ما در ضمن یک مقاله تحقیقی که ان شاالله به زودی در مجلّه وزین آینة میراث منتشر خواهد شد، ابتدا ردپای شیخ ابوبکر سلّة باف تبریزی را در متون آن عصر بررسی کرده ایم و در ادامه، با تطبیق حالاتِ عرفانی شیخ ابوبکرتبریزی با حکایت بوستان، و بررسی شواهد و قرائنی دیگر، به این نتیجه رسیده ایم که «عزیز» موردِ اشارة سعدی، همین شیخ ابوبکر سلّه باف تبریزی است که ظاهراً شیخ اجل سعدی(علیه الرحمه)در بازگشت از سفر مکّه،که به قصد ملاقات با اباقاخان پسر هلاکو خان مغول به تبریز آمده بود،این حکایت را شنیده است.
@safinehyetabriz

با یاد و نام خدا
یکی از مشایخ تبریز در بوستان سعدی

در هیچ یک از شرح هایی که بر بوستان نوشته شده، به فردِ مورد نظرِ سعدی در بیتِ؛
عزیزی در اقصای تبریز بود که همواره بیدار و شب خیز بود
(باب چهارم-حکایت هجدهم)
اشاره ای نشده است. بر اساس شواهد و قرائن، نخستین بار مرحوم حافظ حسین کربلایی تبریزی؛ مؤلّفِ کتابِ ارزشمند روضات الجنان و جنّات الجنان به نقل از استادش بدرالدین احمد لاله ای تبریزی(متوفّی 983)، فردِ مورد اشارة سعدی در این بیت را، شیخ ابوبکر بن اسماعیل سلّه باف تبریزی ؛ عارف گمنام اواخرِ سدة ششم و اوایل سدة هفتم هجری آذربایجان معرفی کرده است.
دربارة این شیخ ابوبکر سلّه باف، جز یکی ـ دو مورد اطّلاعات پراکنده، دانسته ای در دست نیست.منبع عمدة این اطّلاعات اندک و پراکنده نیز، مقالات شمس و مناقب العارفین احمد افلاکی است. البته با وجود اینکه استاد بدیع-الزّمان فروزانفر،در حاشیة زندگینامة مولوی، متذکّر اشارة فریدون سپهسالار به نام شیخ ابوبکرتبریزی شده است، در رسالة سپهسالار، نامی از شیخ ابوبکر به میان نیامده است.
ما در ضمن یک مقاله که در شماره 60 مجلّه وزین آینة میراث منتشر شده است، ابتدا ردپای شیخ ابوبکر سلّة باف تبریزی را در متون آن عصر بررسی کرده ایم و در ادامه، با تطبیق حالاتِ عرفانی شیخ ابوبکرتبریزی با حکایت بوستان، و بررسی شواهد و قرائنی دیگر، به این نتیجه رسیده ایم که «عزیز» موردِ اشارة سعدی، همین شیخ ابوبکر سلّه باف تبریزی است که ظاهراً شیخ اجل سعدی(علیه الرحمه)در بازگشت از سفر مکّه،که به قصد ملاقات با اباقاخان پسر هلاکو خان مغول به تبریز آمده بود،این حکایت را شنیده است. برای مطالعه اصل این مقاله بنگرید به:👇👇👇
@safinehyetabriz

دیوان حافظ و قالی تبریز


قالیبافی که از کهن ترین هنرهای ایرانی به شمار می آید،از ظرافت کلام حافظ بی بهره نمانده است.
ابیاتی از حافظ را می توان بر روی مشهورترین قالی های ایران به ویژه آذربایجان یافت. مضمون این ابیات بیشتر شامل توصیف باغ، بهار، گل و سبزه است. از جملة آنها این قالی ها و قالیچه هاست:

1- قالی اردبیل، معروفترین و قدیمی ترین قالی ایرانی است که بر آن شعر حافظ دیده می شود. این قالی در لندن، موزة ویکتوریا و آلبرت نگهداری می شود و این بیت بر آن نقش بسته است:
جز آستان توام در جهان پناهی نیست سر مرا به جز این در، حواله گاهی نیست
بافنده این قالی تاریخی،مقصود کاشانی، (936ق / 1530م) است. انتخاب این بیت، به دلیل وقف آن به بقعة شیخ صفی الدین اردبیلی و یا آستان قدس رضوی بوده است.

2- قالی تبریز با طرح لچک ترنج و نقوش حیوانی متعلق به سدة 10ق / 16م است.این قالی زیبا در موزة فرش تهران نگهداری می شود.
بیت زیر بر آن بافته شده است:
می خواه و گل افشان کن از دهر چه می جویی این گفت سحرگه گل، بلبل تو چه می گویی

3- قالی تبریز با طرح لچک ترنج و نقوش حیوانی متعلق به سدة 10ق، معروف به قالی سالتینگ (منسوب به جرج سالتینگ) است که در لندن، موزة ویکتوریا و آلبرت است. این قالی دیدنی، پنج بیت از همان غزل فوق را دارد.

4- قالی تبریز متعلق به نیمه دوم سدة 10ق است.این قالی در شهر فلورانس و در موزة باردینی آن شهر نگهداری می شود و 9 مصراع از غزل «رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید» را دارد.

5- پنجمین قالی ابریشمی تبریز که منقش به شعر حافظ است، با طرح لچک ترنج متعلق به نیمه اول سدة 10 ق مضبوط در موزة هنرهای تزیینی پاریس است. این فرش شش بیت از غزل «ساقی برآمد ابر بهاران» را دارد.

6- قالی تبریز با طرح لچک ترنج و متعلق به سدة 10ق، در موزه توپکاپی سرای ششمین فرش حافظانه تبریز است. این فرش،پنج بیت از غزل با مطلع «می خواه و گل افشان کن از دهر چه می جویی» را دارد.

7- قالی بعدی متعلق به تبریز و دارای طرح لچک ترنج از سدة 10ق است که در لیون و موزة منسوجات آن نگهداری می شود.این فرش پنج بیت از غزل «رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید» را دارد.

8- مورد بعدی قالی تبریز متعلق به سدة 11ق/17. است که در تهران و موزة فرش است و شش بیت از غزل «تا سایة مبارکت افتاد بر سرم» را دارد.

9- قالی هریس متعلق به سدة 13ق/19م در برلین و موزه اسلامی است. شش بیت از غزل «بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم» را دارد.

10- قالی ابریشم هریس با طرح باغی در سده 13ق/19م در پاریس در یک مجموعة خصوصی است. بیت «رواق منظر چشم من آشیانة توست /کرم نما و فرودآ که خانه خانة توست» بر آن کار شده است.

@safinehyetabriz

انتشار دیوان اثیرالدین اخسیکتی با تصحیح محمود براتی‌خوانساری


دیوان اثیرالدین اخسیکتی گنجینه‌ای از میراث مکتوب ادب فارسی و دربردارنده ارزش‌های زبانی، ادبی، اجتماعی و تاریخی است و بخشی از تاریخ ادبیات پر ارج و فرهنگ غنی و اصیل ایران و آذربایجان را در اختیار پژوهشگران و ادیبان و شاعران قرار می‌دهد.
مصحح محترم اظهار داشته است که برای تصحیح این دیوان بیش از بیست و پنج نسخه شناسایی شده که ده تای آن در مقدمه معرفی گردیده و از آن میان با پنج نسخه قدیم‌تر و درست‌تر به شیوه نسخه اساس کار تصحیح دیوان اثیر را به پایان برده است.
به گفته مصحح محترم، بخش‌هایی از دیوان اثیر مانند اقران او؛ انوری و خاقانی نیاز به شرح دارد و اگر بنا بود ابیات مشکل آن شرح شود، حجم کتاب بیش از اندازه افزوده می‌شد، بنابراین به شرح و توضیح واژه‌های دشوار متن بسنده شده و در کنار سایر تعلیقات دیوان قرار گرفته است.
این دیوان یکصد و چهل قصیده، سیصد و دوازده قطعه، یک مثنوی، دویست و هشتاد غزل و پانصد و شصت و چهار رباعی را دربردارد.
دیوان اثیرالدین اخسیکتی | تصحیح محمود براتی‌| انتشارات سخن | 1060 صفحه | 175000 تومان

@safinehyetabriz

با یاد و نام خدا


یکی از مشایخ تبریز در بوستان سعدی


محمدعلی موسی زاده
محمد طاهری خسروشاهی

در هیچ یک از شرح هایی که بر بوستان نوشته شده، به فردِ مورد نظرِ سعدی در بیتِ؛

عزیزی در اقصای تبریز بود
که همواره بیدار و شب خیز بود
(باب چهارم-حکایت هجدهم)

اشاره ای نشده است.
بر اساس شواهد و قرائن، نخستین بار مرحوم حافظ حسین کربلایی تبریزی؛ مؤلّفِ کتابِ ارزشمند روضات الجنان و جنّات الجنان به نقل از استادش بدرالدین احمد لاله ای تبریزی(متوفّی 983)، فردِ مورد اشارة سعدی در این بیت را، شیخ ابوبکر بن اسماعیل سلّه باف تبریزی ؛ عارف گمنام اواخرِ سدة ششم و اوایل سدة هفتم هجری آذربایجان معرفی کرده است.
دربارة این شیخ ابوبکر سلّه باف، جز یکی ـ دو مورد اطّلاعات پراکنده، دانسته ای در دست نیست.
منبع عمدة این اطّلاعات اندک و پراکنده نیز، مقالات شمس و مناقب العارفین احمد افلاکی است.
با وجود اینکه استاد بدیع الزّمان فروزانفر(رحمه الله علیه) در حاشیة کتاب زندگینامة مولوی، متذکّر اشارة فریدون سپهسالار به نام شیخ ابوبکرتبریزی شده است، ولی در رسالة سپهسالار، نامی از شیخ ابوبکر به میان نیامده است.
ما در ضمن یک مقاله که در شماره 60 مجلّه وزین آینة میراث منتشر شده است، ابتدا ردپای شیخ ابوبکر سلّة باف تبریزی را در متون آن عصر بررسی کرده ایم و در ادامه، با تطبیق حالاتِ عرفانی شیخ ابوبکرتبریزی با حکایت بوستان، و بررسی شواهد و قرائنی دیگر، به این نتیجه رسیده ایم که «عزیز» موردِ اشارة سعدی، همین شیخ ابوبکر سلّه باف تبریزی است که ظاهراً شیخ اجل سعدی(علیه الرحمه) در بازگشت از سفر مکّه،که به قصد ملاقات با اباقاخان پسر هلاکو خان مغول به تبریز آمده بود،این حکایت را شنیده است.

با سپاس از پدیدآورندگان و همکاران محترم مجله آینه میراث، لطفا جهت مطالعه اصل این مقاله بنگرید به:

👇👇👇

@safinehyetabriz

بله.. جناب آقای صدرایی صحیح است آقای نیشابوری هم همین را مرقوم فرمودند. با تشکر فراوان.. جالب این دو بیت پشت نسخه ای کهن و نفیس که در تبریز بوده کتابت شده آمده و از خط سعدی هم کتابت کرده است.. ولی سعدی بیت دوم را در یکی از قصائد خود آورده ولی بیت اول را در جایی نیافتم. که اگر پیدا نشود از ابیات جدیده سعدی خواهد بود

دیوان حافظ و قالی تبریز


قالیبافی که از کهن ترین هنرهای ایرانی به شمار می آید،از ظرافت کلام حافظ بی بهره نمانده است.
ابیاتی از حافظ را می توان بر روی مشهورترین قالی های ایران به ویژه آذربایجان یافت. مضمون این ابیات بیشتر شامل توصیف باغ، بهار، گل و سبزه است. از جملة آنها این قالی ها و قالیچه هاست:

1- قالی اردبیل، معروفترین و قدیمی ترین قالی ایرانی است که بر آن شعر حافظ دیده می شود. این قالی در لندن، موزة ویکتوریا و آلبرت نگهداری می شود و این بیت بر آن نقش بسته است:
جز آستان توام در جهان پناهی نیست سر مرا به جز این در، حواله گاهی نیست
بافنده این قالی تاریخی،مقصود کاشانی، (936ق / 1530م) است. انتخاب این بیت، به دلیل وقف آن به بقعة شیخ صفی الدین اردبیلی و یا آستان قدس رضوی بوده است.

2- قالی تبریز با طرح لچک ترنج و نقوش حیوانی متعلق به سدة 10ق / 16م است.این قالی زیبا در موزة فرش تهران نگهداری می شود.
بیت زیر بر آن بافته شده است:
می خواه و گل افشان کن از دهر چه می جویی این گفت سحرگه گل، بلبل تو چه می گویی

3- قالی تبریز با طرح لچک ترنج و نقوش حیوانی متعلق به سدة 10ق، معروف به قالی سالتینگ (منسوب به جرج سالتینگ) است که در لندن، موزة ویکتوریا و آلبرت است. این قالی دیدنی، پنج بیت از همان غزل فوق را دارد.

4- قالی تبریز متعلق به نیمه دوم سدة 10ق است.این قالی در شهر فلورانس و در موزة باردینی آن شهر نگهداری می شود و 9 مصراع از غزل «رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید» را دارد.

5- پنجمین قالی ابریشمی تبریز که منقش به شعر حافظ است، با طرح لچک ترنج متعلق به نیمه اول سدة 10 ق مضبوط در موزة هنرهای تزیینی پاریس است. این فرش شش بیت از غزل «ساقی برآمد ابر بهاران» را دارد.

6- قالی تبریز با طرح لچک ترنج و متعلق به سدة 10ق، در موزه توپکاپی سرای ششمین فرش حافظانه تبریز است. این فرش،پنج بیت از غزل با مطلع «می خواه و گل افشان کن از دهر چه می جویی» را دارد.

7- قالی بعدی متعلق به تبریز و دارای طرح لچک ترنج از سدة 10ق است که در لیون و موزة منسوجات آن نگهداری می شود.این فرش پنج بیت از غزل «رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید» را دارد.

8- مورد بعدی قالی تبریز متعلق به سدة 11ق/17. است که در تهران و موزة فرش است و شش بیت از غزل «تا سایة مبارکت افتاد بر سرم» را دارد.

9- قالی هریس متعلق به سدة 13ق/19م در برلین و موزه اسلامی است. شش بیت از غزل «بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم» را دارد.

10- قالی ابریشم هریس با طرح باغی در سده 13ق/19م در پاریس در یک مجموعة خصوصی است. بیت «رواق منظر چشم من آشیانة توست /کرم نما و فرودآ که خانه خانة توست» بر آن کار شده است.

@safinehyetabriz

دیوان حافظ و قالی تبریز


قالیبافی که از کهن ترین هنرهای ایرانی به شمار می آید،از ظرافت کلام حافظ بی بهره نمانده است.
ابیاتی از حافظ را می توان بر روی مشهورترین قالی های ایران به ویژه آذربایجان یافت. مضمون این ابیات بیشتر شامل توصیف باغ، بهار، گل و سبزه است. از جملة آنها این قالی ها و قالیچه هاست:

1- قالی اردبیل، معروفترین و قدیمی ترین قالی ایرانی است که بر آن شعر حافظ دیده می شود. این قالی در لندن، موزة ویکتوریا و آلبرت نگهداری می شود و این بیت بر آن نقش بسته است:
جز آستان توام در جهان پناهی نیست سر مرا به جز این در، حواله گاهی نیست
بافنده این قالی تاریخی،مقصود کاشانی، (936ق / 1530م) است. انتخاب این بیت، به دلیل وقف آن به بقعة شیخ صفی الدین اردبیلی و یا آستان قدس رضوی بوده است.

2- قالی تبریز با طرح لچک ترنج و نقوش حیوانی متعلق به سدة 10ق / 16م است.این قالی زیبا در موزة فرش تهران نگهداری می شود.
بیت زیر بر آن بافته شده است:
می خواه و گل افشان کن از دهر چه می جویی این گفت سحرگه گل، بلبل تو چه می گویی

3- قالی تبریز با طرح لچک ترنج و نقوش حیوانی متعلق به سدة 10ق، معروف به قالی سالتینگ (منسوب به جرج سالتینگ) است که در لندن، موزة ویکتوریا و آلبرت است. این قالی دیدنی، پنج بیت از همان غزل فوق را دارد.

4- قالی تبریز متعلق به نیمه دوم سدة 10ق است.این قالی در شهر فلورانس و در موزة باردینی آن شهر نگهداری می شود و 9 مصراع از غزل «رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید» را دارد.

5- پنجمین قالی ابریشمی تبریز که منقش به شعر حافظ است، با طرح لچک ترنج متعلق به نیمه اول سدة 10 ق مضبوط در موزة هنرهای تزیینی پاریس است. این فرش شش بیت از غزل «ساقی برآمد ابر بهاران» را دارد.

6- قالی تبریز با طرح لچک ترنج و متعلق به سدة 10ق، در موزه توپکاپی سرای ششمین فرش حافظانه تبریز است. این فرش،پنج بیت از غزل با مطلع «می خواه و گل افشان کن از دهر چه می جویی» را دارد.

7- قالی بعدی متعلق به تبریز و دارای طرح لچک ترنج از سدة 10ق است که در لیون و موزة منسوجات آن نگهداری می شود.این فرش پنج بیت از غزل «رسید مژده که آمد بهار و سبزه دمید» را دارد.

8- مورد بعدی قالی تبریز متعلق به سدة 11ق/17. است که در تهران و موزة فرش است و شش بیت از غزل «تا سایة مبارکت افتاد بر سرم» را دارد.

9- قالی هریس متعلق به سدة 13ق/19م در برلین و موزه اسلامی است. شش بیت از غزل «بیا تا گل برافشانیم و می در ساغر اندازیم» را دارد.

10- قالی ابریشم هریس با طرح باغی در سده 13ق/19م در پاریس در یک مجموعة خصوصی است. بیت «رواق منظر چشم من آشیانة توست /کرم نما و فرودآ که خانه خانة توست» بر آن کار شده است.

@safinehyetabriz

اثیر اخسیکتی و مجیر بیلقانی
یکی از منابع مورد استفادۀ مصحح دیوان مجیر بیلقانی در تصحیح دیوان اشعار این شاعر، دست¬نویس مورخ سال 1262ق بوده که از کتب اهدایی مرحوم نخجوانی به کتاب¬خانۀ ملی تبریز است. این دست¬نویس که با علامت اختصاری ن مشخص شده، تذکرۀ دولتشاه و بخشی از اشعار اثیر اخسیکتی را نیز شامل است. منبع بسیاری از اشعار ثبت شده در دیوان مجیر، همین نسخۀ متأخر بوده و مصحح با اعتماد بر همین دست¬نویس، اشعار بسیاری را به نام مجیر درج کرده است. اما نکتۀ حائز اهمیت این است که برخی از این اشعار در دیوان اثیر نیز به ثبت رسیده و محتمل است کاتب نسخۀ نخجوانی، اشعار این دو شاعر را خلط کرده باشد.
طبق احصاء نگارنده 4 قصیده در دیوان مجیر مشاهده می¬شود که فقط با استناد به نسخۀ نخجوانی به نام این شاعر آمده است و از میان این 4 قصیده 3 قصیده در دیوان چاپی اثیر موجود است و در برخی منابع دست¬نویس اشعار وی نیز مشهود است؛ آن دیگری هم که در دیوان چاپی اثیر نیامده در دست¬نویس ترکیه (برگ 488) آمده است:
1- رسید کان مروت به قعر گوهر جود ز صائن¬الدین دریای مکرمت محمود
(بیلقانی، 1358: 86؛ اخسیکتی، 1337: 431)
این قصیده در دیوان هر دو شاعر با 13 بیت به ثبت رسیده است؛ منبع مصحح در انتساب شعر به اثیر، دست¬نویس دواوین سته است و در دست¬نویس ترکیه با 14 بیت آمده است (برگ 447).
2- در گلشن ایام نسیمی ز وفا نیست در دیدۀ افلاک نشانی ز حیا نیست
(بیلقانی، 1358: 260؛ اخسیکتی، 1337: 65)
فقط 8 بیت قصیدۀ بالا به نام مجیر ثبت شده است؛ حال آن که منابعی چون (م مب مج ص) آن را با 30 بیت به اثیر منسوب کرده¬اند؛ اما در دست¬نویس ترکیه با 41 بیت آمده است (برگ 454).
3- شکست دور سپهرم به پایمال زحیر بریخت خون جوانیم غبن عالم پیر
(بیلقانی، 1358: 271؛ اخسیکتی، 1337: 151)
این شعر نیز در دیوان چاپی مجیر 15 بیت دارد و شکل کامل آن را می¬توان با استناد به (م ص پ مج) با 43 بیت در دیوان اثیر مشاهده کرد. در دست¬نویس ترکیه با 41 بیت آمده است (برگ 454). (خانم طیه به اشتراک این شعر و ضعف نسخه ن در کانال خود توجه داده اند).
4- دست مخالف ببست تیغ جهان پهلوان کار موافق گشاد دست قزل ارسلان
(بیلقانی، 1358: 150)
شعری است که در بخش قصاید مجیر با 11 بیت به ثبت رسیده است و بر خلاف سه شعر پیشین، در دیوان چاپی اثیر جای ندارد؛ اما این شعر نیز با استناد به دست¬نویس ترکیه (برگ 488) از سروده¬های اثیر اخسیکتی است.
*****************
نیز در بخش قطعات، بسیاری از اشعار دیوان مجیر فقط در نسخۀ نخجوانی آمده که از بین این اشعار، نسبت 2 شعر به مجیر قطعاً صحیح نیست:
1- ای یازده امهات و نه آب نازاده خلف¬تر از تو فرزند
(بیلقانی، 1358: 305؛ اخسیکتی، 1337: 430) این شعر در دست¬نویس ترکیه با 24 بیت به نام اثیر آمده است (برگ 447).
2- خسروا بر بساط خدمت توست قدم طبع آسمان سایم
(بیلقانی، 1358: 319؛ اخسیکتی، 1337: 437)
در هر دو تصحیح با 15 بیت آمده است و در دست¬نویس ترکیه با 17 بیت به نام اثیر به ثبت رسیده است (برگ 487).
خلط اشعار دو شاعر امری بدیهی است؛ اثیر و مجیر هم عصر بوده¬اند و رقابت شعری داشته¬اند و به تتبع اشعار یکدیگر نیز پرداخته¬اند. تهمت سرقت ادبی نیز بین ایشان رواج داشته است و چنان که از قرائن پیداست، کاتبی باعث انتساب غلط اشعار مذکور از اثیر به مجیر گشته است. این امر به این دلیل است که اشعار این دو شاعر قرن ششمی را اغلب در یک مجموعه گرد می¬آورده¬اند. دواوین سته و مجموعۀ دوازده دیوان ترکیه منابعی قدیم¬اند که از این جمله-اند. کاشی نیز در خلاصه¬الاشعار بلافاصله پس از ذکر احوالات اثیر به سرگذشت مجیر بیلقانی پرداخته است.

مجموعه فارسی حکیم اوغلو علی پاشا مشتمل بر دوازده دیوان از شعرایی چون مسعود سعد، امیر معزی، ازرقی ، ابوالفرج رونی، اثیر اخسیکتی، مجیر بیلقانی و... است. مجموعه یاد شده تاریخ کتابت ندارد أما گمان می رود که متعلق به قرن هفتم و یا هشتم باشد. اصل نسخه در ترکیه است و عکسی(میکروفیلم) از آن در دانشگاه تهران موجود است (رک. فهرست میکروفیلمهای کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران ص 40)که بسیار بی کیفیت است
پ.ن: گویا در سیستم جست و جوی کتابخانه سلیمانیه که اصل نسخه در آنجا محفوظ است تاریخ نسخه 831 ق آمده است. البته در صحت این تاریخ هم تردید وجود دارد

مجموعه فارسی حکیم اوغلو علی پاشا مشتمل بر دوازده دیوان از شعرایی چون مسعود سعد، امیر معزی، ازرقی ، ابوالفرج رونی، اثیر اخسیکتی، مجیر بیلقانی و... است. مجموعه یاد شده تاریخ کتابت ندارد أما گمان می رود که متعلق به قرن هفتم و یا هشتم باشد. اصل نسخه در ترکیه است و عکسی(میکروفیلم) از آن در دانشگاه تهران موجود است (رک. فهرست میکروفیلمهای کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران ص 40)که بسیار بی کیفیت است
پ.ن: گویا در سیستم جست و جوی کتابخانه سلیمانیه که اصل نسخه در آنجا محفوظ است تاریخ نسخه 831 ق آمده است. البته در صحت این تاریخ هم تردید وجود دارد